Krzysztof GAJDA One uduszą mnie pewnej nocy Nienawidzę swoich oczu Tych które patrzą w siebie Nie wierzę i wam moje słowa W tym ukartowanym wierszu 25.12.1988
To tylko niektóre przykłady ukazujące perspektywę zanegowania języka jako narzędzia komunikacji. Przyjmując taką interpretacyjną formułę, zawartość tekstową płyty Nowa Aleksandria należy potraktować nie jako asemantyczną redundancję, lecz jako metatekstowy przekaz, odwołujący się wprawdzie do kryzysu znaczenia języka, jednak nie wyłącznie jako zabieg piosenkowy, lecz wykorzystujący mechanizmy piosenki komunikat (anty)językowy. Omówione wyżej przykłady nie wyczerpują zarysowanej w temacie artykułu problematyki. Skoncentrowane na pewnym momencie historycznym (pierwsza połowa lat 80.) oraz pokrewieństwie gatunkowym (muzyka nowofalowa) pokazują jeden z kierunków poszukiwań twórców piosenek z kręgów alternatywnych, których dorobek znacząco przekroczył zasięg awangardowy w kierunku jeśli nie masowej, to przynajmniej ponadgatunkowej popularności, wykraczającej poza krąg kulturowej alternatywy. Można się spierać, w jakim stopniu sukces tych propozycji artystycznych był wynikiem czysto muzycznych poszukiwań w kontrze do tekstowej innowacyjności. Można powątpiewać, czy odbiorcy rzeczywiście byli nastawieni na to, by odczytywać awangardowe zamysły artystów czy też sama atrakcyjność muzyczna (według kryteriów popularnych) wystarczała do kreowania nowej kategorii „przebojowości”. Trudno jednak zanegować fakt, że opisane tutaj przypadki stanowią ciekawą innowację gatunkowych reguł piosenki, mimo wykorzystania potencjału tkwiącego w muzycznej powtarzalności, a raczej poprzez doprowadzenie ich do sytuacji krańcowych.
- 58 -