คุณนายคาร์ ลลุกขึ ้นชี ้หน้ าลูก “เออ ดี ไอ้ เลือดชัว่ อย่างนันอย่ ้ าให้ มันได้ เกิดเลย ชิงสุกก่อนห่าม ไหนจะไม่ร้ ูว่าใครมันคือพ่อ ไหนเอ็งยัง เรี ยนแค่ ม.ต้ น คิดดูสิ ถ้ าโรงเรี ยนรู้เขาจะว่าอย่างไง หรื อเอ็งจะลาออก หา?” “ไม่นะเธอ หยุด” คาร์ ลยกมือขึ ้นห้ ามอย่างขึงขังแล้ วหันไปหาลูก สาว “ลูกด้ วย” เขาคุกเข่าลงแล้ วโอบกอดลูกสาวอย่างแนบแน่นพลาง ลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน “อย่าทาเลยลูก อย่าเอาออกเลยนะ” “ถ้ าไม่เอาออกแล้ วจะทาอย่างไง” คุณนายคาร์ ลถามเสียงสัน่ “จะให้ อนาคตลูกเราทลายไปเพราะเรื่ องนี ้หรื อไง” คาร์ ลหันไปมองภรรยาแล้ วก้ มหน้ าครุ่นคิด “ผมยังไม่ร้ ู ผมขอเวลาคิดสักหน่อย ผมจะคิดออกแน่นอน”
iii
นับจากวันนันก็ ้ ครบปี แล้ วที่คาร์ ลกับลูกสาวบอกลาประเทศแห่ง หน้ าร้ อนตลอดกาล เดินทางสูด่ ินแดนที่หิมะไม่เคยละลาย จากครูสอน หนังสือ วันนี ้คาร์ ลมีกิจการส่วนตัวเล็ก ๆ แห่งหนึง่ แม้ ต้องทางานหนัก กว่าเดิมแต่มนั ก็ทาให้ เขามีเงินมากพอจะส่งลูกเรี ยนต่อในโรงเรี ยนที่แม้ เด็กสาวที่ตงครรภ์ ั้ ก็สามารถไปเรี ยนได้ ที่นี่ อาหารไม่ได้ ราคาถูกเหมือน ก่อน มันไม่สดใหม่ มันแค่ไม่เน่าเสียเพราะอากาศแห้ งและเย็น ผู้คน