Π ΟΛΙΤΙΚΗ
KYPIAKH 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011
ΠPIN / 17
Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο του Πάντειου (με πολύ κόσμο και εκτός αίθουσας) πραγματοποιήθηκε στις 25-26 Φλεβάρη το πολιτικό και θεωρητικό διήμερο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την κρίση, το χρέος, την ΕΕ και την Αριστερά. Η επιτυχία του διημέρου και ο ζωντανός διάλογος που αναπτύχθηκε δείχνει τη δυνατότητα του μετωπικού αντικαπιταλιστικού σχήματος να παίξει ανατρεπτικό ρόλο στην Αριστερά και στο κίνημα.
Αναγκαία η ανατρεπτική τομή στην Αριστερά
Μ
ε ιδιαίτερη επιτυχία και μαζικότητα ολοκληρώθηκε το Σάββατο 26 Φλεβάρη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το διήμερο διαλόγου που οργάνωσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με γενικό θέμα «Η κρίση, η ΕΕ και η Αριστερά - Μπορούμε να διαγράψουμε το χρέος». Η συμμετοχή εκατοντάδων εργαζόμενων, αγωνιστών της Αριστεράς και των κινημάτων, προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών, αγωνιστών από τοπικές επιτροπές, έστειλε το δικό της πολιτικό μήνυμα και απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι στην εποχή της κρίσης η «ανάγκη να πάει το βέλος αντίστροφα», η αναζήτηση αντιθεσμικών και αντικαπιταλιστικών απαντήσεων και προτάσεων ενισχύεται και βαθαίνει. Ένα ξεχωριστό ελπιδοφόρο στοιχείο του διημέρου, που, εκτός από το πολιτικό του περιεχόμενο, έδωσε μια διαφορετική νότα αισιοδοξίας και φρεσκάδας σε σύγκριση με ανάλογες συζητήσεις που πραγματοποίησαν άλλοι πολιτικοί χώροι και ευρύτερες ενωτικές κινήσεις τον τελευταίο χρόνο, ήταν η μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας, που θα έπρεπε ωστόσο να εκπροσωπείται και στα πάνελ με ανάλογο τρόπο. Η εκδήλωση είχε ξεχωριστή πολιτική σημασία και ενδιαφέρον καθώς πραγματοποιήθηκε τρεις μόλις μέρες μετά τη μεγάλη γενική απεργία και την απεργιακή συγκέντρωση της 23ης Φλεβάρη και μετέφερε με αμεσότητα τα μηνύματα αντίστασης και αντεπίθεσης του κόσμου της εργασίας, αλλά και τις αγωνίες και τους προβληματισμούς που υπάρχουν για τη συνέχεια. Δεν μπορούσε να λείπει και η φλόγα της εξέγερσης, που άναψν στις μέρες μας οι λαοί της Λιβύης, της Αιγύπτου, της Τυνησίας και άλλων αραβικών χωρών. Το διήμερο, όπως τόνισε στην παρέμβαση του ο Α. Χάγιος, είχε διπλό χαρακτήρα, τόσο την αναζήτηση συνθέσεων μέσα από την αναγκαία προώθηση του διαλόγου αλλά και την αντιπαράθεση θέσεων μεταξύ των ρευμάτων της Αριστεράς διότι όπως σημείωση «η Αριστερά δεν είναι ενιαίος πολιτικός χώρος» και πως η διαμάχη και η αντιπαράθεση στην Αριστερά αποτελεί μέρος της γενικότερης πολιτικής πάλης. Το μεγάλο κέρδος της συζήτησης ήταν οι πολλές ενδιαφέρουσες και διαφορετικές τοποθετήσεις τόσο από το κεντρικό πάνελ, όσο και από τους δεκάδες αγωνιστές που πήραν το λόγο «από τα κάτω». Δεν έλειψαν οι έντονες αντιπαραθέσεις και διαφωνίες για ζητήματα όπως η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου Χρέους, η στάση απέναντι σε άλλες πρωτοβουλίες, η στάση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τα λάθη
n ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ και οι παραλείψεις που σημειώθηκαν. Το απόγευμα της πρώτης μέρας το θέμα (στο οποίο αναφερθήκαμε στο προηγούμενο φύλλο του Πριν) ήταν η «Κρίση του καπιταλισμού - κρίση χρέους» και ομιλητές τους Λ. Βατικιώτη, μέλος του ΝΑΡ, Α. Βούλγα-
ρη από την Κομμουνιστική Ανανέωση, Δ. Θανασούλα από την ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Σ. Κοντογιάννη, δημοσιογράφο από την Eργατική Αλληλεγγύη, Κ. Λαπαβίτσα πανεπιστημιακό, Σ. Μαρκέτο πανεπιστημιακό και Χ. Μπίστη από το ΕΚΚΕ που συντόνισε τη συζήτηση. Το Σάββατο η πρώτη συζήτηση ξεκίνησε –όπως πάντα– λίγο αργότερα από την
Νότα αισιοδοξίας η μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας στο διήμερο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
προκαθορισμένη ώρα ενώ κεντρικοί ομιλητές ήταν η Νάντια Βαλαβάνη από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και το ΣΥΡΙΖΑ, ο διευθυντής της εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη και στέλεχος του ΣΕΚ Π. Γκαργκάνας, ο Δ. Δεσύλλας από την ΠΕ του ΝΑΡ, ο πανεπιστημιακός Σ. Κουβελάκης, ο δικηγόρος και στέλεχος της ΑΡΑΣ Δ. Σαραφιανός και ο ιστορικός ηγέτης της γαλλικής Αριστεράς και του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) Αλέν Κριβίν. O Σ. Κουβελάκης τόνισε ιδιαίτερα την ανάγκη πολιτικής παρέμβασης της Αριστεράς ώστε να προκληθούν ρήγματα στα σημεία στα οποία συμπυκνώνονται οι αντιθέσεις. Χαρακτήρισε την πολιτική παρέμβαση στο θέμα του χρέους ως στρατηγικής σημασίας άξονα για την αριστερή και την αντικαπιταλιστική παρέμβαση και αυτό το νόημα εξυπηρετεί, όπως υπογράμμισε, και η πρόταση για την Επιτροπή Λογιστικού
Παρελθόν ο αριστερός ευρωπαϊσμός n ΡΗΞΗ - ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ
Ελέγχου. Η Ν. Βαλαβάνη, μεταξύ άλλων, μίλησε για το μεγάλο ζήτημα «ποια Αριστερά χρειάζεται σήμερα». Όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε, στη σημερινή κρίση μια Αριστερά με μορφές και περιεχόμενο δράσης που αντιστοιχεί σε προγενέστερη ιστορική φάση του καπιταλισμού, με κέντρο δράσης της το κοινοβούλιο είναι πολύ πίσω από τις σημερινές απαιτήσεις. Η ίδια υπογράμμισε ότι «μια Αριστερά με το πρόσημο του αριστερού ευρωπαϊσμού, αν δεν επανεκτιμήσει τη θέση της, θέτει τον εαυτό της έξω από την εικόνα». Ο Δ. Σαραφιανός αναφέρθηκε στην αντιδραστική μετάλλαξη της ΕΕ τα τελευταία χρόνια και στη μετατόπιση των αρμοδιοτήτων από τα θεσμικά όργανα στις διάφορες «τρόικες», τη συνεργασία δηλαδή της ΕΚΤ με το ΔΝΤ και την ουσιαστική καθιέρωση του νεοφιλελευθερισμού ως συνταγματικό πλαίσιο της ΕΕ, κάτι που όπως σημείωσε συνδέεται άμεσα και με τη νομισματική πολιτική που ασκείται. Λίγες ώρες αργότερα ξεκίνησε και η δεύτερη συζήτηση με θέμα «Το εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά» που κράτησε έως τα μεσάνυχτα, με κεντρικούς εισηγητές τους Θ. Διαβολάκη (ανένταχτο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), Π. Κωνσταντίνου (ΣΕΚ), Π. Λαφαζάνη (ΣΥΝ), Χ. Σελιανίτη - αρχιτέκτονα, Π. Σωτήρη (ΑΡΑΝ) και Α. Χάγιο (ΝΑΡ). Ο Π. Λαφαζάνης επανέλαβε τη θέση του ότι δεν μπορεί να ανοίξει σοσιαλιστικός δρόμος μέσα από το ευρώ και τους μηχανισμούς της ΕΕ, αλλά υποστήριξε ότι αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει προαπαιτούμενο για να διαμορφωθούν επίπεδα συνεννόησης, κοινής δράσης και συμπαράταξης ευρύτερα στο χώρο της Αριστεράς. Ο Π. Κωνσταντίνου μίλησε, εκτός άλλων, για την πολιτική κουλτούρα διαλόγου που υπάρχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πως αυτόν ακριβώς το στόχο έρχεται να υπηρετήσει και το διήμερο. Επίσης συμπλήρωσε πως θα συμπαραταχθούμε (ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ) με κομμάτια της Αριστεράς στις μάχες που θέλει να δώσει ο κόσμος. Ο Α. Χάγιος μίλησε για την ανάγκη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ανταποκριθεί στις σημερινές ιστορικές συνθήκες που καταγράφουν μια τρομακτική εξέλιξη στο συσχετισμό των δυνάμεων. Όπως προειδοποίησε, σε αυτές τις συνθήκες κάθε άλλο παρά μπορούμε να θεωρούμε δεδομένη μια «γραμμική εξέλιξη» της επιρροής της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην κοινωνία: «Η τομή, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος για την οποία μιλάμε, οφείλουμε να τη δούμε πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό και αυτό είναι μέτρο, κριτήριο και συμβολή στη γενικότερη ανασυγκρότηση της Αριστεράς» συμπλήρωσε.
Ιδιαίτερα επικριτικοί απέναντι στο ρόλο της ΕΕ «που έχει μετατραπεί σε ένα δεύτερο και χειρότερο ΔΝΤ» ήταν οι περισσότεροι ομιλητές του διημέρου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σχεδόν όλοι στάθηκαν στην επιτακτική ανάγκη αντικαπιταλιστικής ρήξης - εξόδου από την ΕΕ. Ο Δ. Δεσύλλας τόνισε ότι η σημερινή επίθεση γίνεται από το ενιαίο αντιλαϊκό μπλοκ των κυβερνήσεων της ΕΕ και του ΔΝΤ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ τους. Με σαφήνεια εξήγησε ότι σήμερα η φιλική προς την ΕΕ στάση είναι ασυμβίβαστη με τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και με τη σύγχρονη Αριστερά. Ο Α. Κριβίν μετέφερε την πείρα και από την πρόσφατη εργατική έκρηξη στη Γαλλία, τόνισε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια εποχή ανατροπών και αναφέρθηκε στη στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις αραβικές εξεγέρσεις και τις μεγάλες απεργίες που γίνονται στην Ευρώπη, όπως την πρόσφατη γενική απεργία στην Ελλάδα: «Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστημική, ιδιαίτερη κρίση του καπιταλισμού, που όλοι αναγνωρίζουμε και που σημαίνει ότι η εργοδοσία σε παγκόσμιο επίπεδο έχει εξαπολύσει έναν παγκόσμιο κοινωνικό πόλεμο για να σώσει τα κέρδη της. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην Ευρώπη και διεθνώς». Ακόμα στάθηκε στους σύγχρονους τρόπους πάλης και τα προβλήματά τους, τονίζοντας ότι «στην Ελλάδα και τη Γαλλία είχαμε εκατομμύρια στους δρόμους, αλλά οι ηγεσίες, πολιτικές και συνδικαλιστικές, αρνήθηκαν μια αποφασιστική σύγκρουση με την αστική τάξη» και υπογράμμισε ότι το αίτημα για μια γενική απεργία διαρκείας επιβλήθηκε από το ίδιο το εργατικό κίνημα. Για το θέμα της στάσης απέναντι στην Ευρώπη, πρόβαλε την ανάγκη διαχωρισμού της Ευρώπης των αγωνιζόμενων λαών από την Ευρώπη της ΕΕ, που έχει στην καρδιά της το νόμο του κέρδους. Ο Π. Σωτήρης μίλησε, μεταξύ άλλων, για την ανάγκη τομών και ανακατατάξεων μέσα στην Αριστερά. Όπως τόνισε, «όσο αναγκαία είναι σήμερα η κοινή δράση, η αγωνιστική ενότητα, η συμπόρευση μέσα στο κίνημα, άλλο τόσο ατελέσφορο είναι να πιστεύουμε ότι η λύση είναι η απλή ενότητα ή συμπαράταξη της Αριστεράς». Εξήγησε επίσης, πως όσο ισχύει ότι κανείς δεν περισσεύει σήμερα, άλλο τόσο ισχύει ότι υπάρχουν απόψεις, πρακτικές και κατευθύνσεις που πρέπει να ξεπεραστούν. Ο Π. Γκαργκάνας μίλησε για την τεράστια μεταστροφή της κοινής γνώμης απέναντι στην ΕΕ την οποία χαρακτήρισε ως «έναν υπερεθνικό οργανισμό που η δυναμική του καθορίζεται από τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Στάθηκε στη σημασία της αντικαπιταλιστικής ρήξης με την ΕΕ, καθώς όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι το να παραμείνουμε μέλη της και στη ζώνη του ευρώ σημαίνει ότι θα βρισκόμαστε σε διαρκή λιτότητα αορίστου λήξης. O Θ. Διαβολάκης αναφέρθηκε στη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στηρίχτηκε στην ανάγκη μιας Αριστεράς που ξεκόβει από τον κυβερνητισμό και το ρεφορμισμό και δίνει όλες της τις δυνάμεις στην ανάπτυξη του κινήματος και στην επεξεργασία του προγράμματος για την εργατική απάντηση. Ο Χ. Σελιανίτης επικέντρωσε την εισήγηση του στην κατάσταση της εργατικής τάξης σήμερα και στις αλλαγές της ταξικής διάρθρωσης στη χώρα κατά τα τελευταία χρόνια. Ακόμα τάχθηκε εναντίον των συχνά συναισθηματικών αντιλήψεων μέσα στην Αριστερά που στο όνομα «κάποιας ιδεολογικής καθαρότητας» εκφυλίζουν τους μαζικούς φορείς σε θέατρα αναμέτρησης παρατάξεων.