Portfolio/Atomakia

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η Αρχή

1ο στάδιο

Προετοιμασία

Μνήμες

Περπάτημα

Παρατήρηση

Οι κλόουν

Who’s shoes?

Εξομολογήσεις

Καταπίεση

2ο στάδιο

Γέννηση

Ρυθμός

Θεωρίες

3ο/4ο στάδιο

Τελικές Θεωρίες

Αλλαγές

5ο στάδιο

Σκηνικά

Κοστούμια Φωτισμός

Μουσική

Βιβλιογραφία

Jessica Wilde shares how to overcome writer's block Story on p 20

ή 104+1 τρόποι να μη νιώθεις μόνος

Φέτος, το μάθημα της Σκηνοθεσίας ήταν σαν

να μου έτριβε στα μούτρα ότι πρέπει πάλι να

ψάξω μέσα μου γι’ αυτά που αφήνω να

υπάρχουν και να τα αλλάξω. Με τη Ζέφη μας

απασχολούν παρόμοια ζητήματα, γι’ αυτό

και συνεργαστήκαμε ξανά.

(Spoiler: Δεν ήταν καλή ιδέα)

Aφού επεξεργαστήκαμε τα ερεθίσματα που

μας είχαν δοθεί στο μάθημα, αποφασίσαμε ο

πυρήνας του θέματος μας, να είναι η λέξη μοναξιά. Το παράδοξο με τη μοναξιά είναι πως όλοι την νιώθουμε, αλλά σχεδόν κανείς

μας δε το εκφράζει. Ακόμη, η μοναξιά έχει

συνδεθεί περισσότερο με άτομα μεγαλύτερης

ηλικίας αφού τα κοινωνικά δίκτυα

διευκολύνουν κυρίως τους νέους να

συνδεθούν μεταξύ τους. Το περίεργο σε

αυτό, είναι πως οι νέοι αντιμετωπίζουν

εξίσου αν όχι περισσότερα αισθήματα

αποξένωσης και απομόνωσης.

Νιώθωμόνημουόταν:

μπαίνωσεέναδωμάτιογεμάτοκόσμο μιλάωμετηνοικογένειάμου κάθομαισπίτιμου, χωρίςτον άνθρωπόμου

ΤοΘέατροτηςΕπινόησηςείναι:

μεκοιτάνεοιάντρεςστονδρόμο παθαίνωκρίσηπανικούστησχολή φαντασία

τοναμηξέρειςτιείναιθέατροτης επινόησης

Πρώτο Στάδιο

Προετοιμασία:

Όταν γνωρίσαμε την ομάδα θέλαμε από την αρχή να δημιουργήσουμε ένα

ασφαλές κλίμα για τους ηθοποιούς, ώστε να μπορούν να εκφράζουν ό,τι τους

απασχολεί.

Το μοναδικό θέμα που αντιμετώπισα με τα παιδιά ήταν πως δεν είχαμε κοινές

ελεύθερες ώρες πριν τις 8 το βράδυ και κάθε μας πρόβα τελείωνε μετά τα

μεσάνυχτα. Ωστόσο, στο πρώτο βίντεο που είδα για την επινόηση, οι Forced Entertainment αναφέρουν πως συνηθίζουν να κάνουν τη καλύτερη δουλειά τους

το βράδυ, όταν τα άτομα έχουν αρχίσει να πίνουν.

Αστείο, αλλά με ξε άγχωσε εντελώς.

Η πρώτη πρόβα έγινε στις 25/11 με ασκήσεις γνωριμίας και παιχνίδια, οπού

αμέσως κατάλαβα ότι είχαμε επιλέξει τα σωστά ατομακια.

Ατομάκια: όνομα που έδωσε η Zέφη στην ομάδα για πλάκα και κατέληξε να μας

αρέσει, καθώς ταιριάζει στις διαφορετικές και πολύχρωμες προσωπικότητες των

ηθοποιών.

Μνήμες

Βασικό στοιχείο σε όλες τις πρόβες ήταν οι μνήμες των παιδιών. Οι εμπειρίες

δηλαδή που τους έχουν διαμορφώσει σε αυτό που είναι.

Ένα μάθημα που με βοήθησε να καταλάβω πολύ καλύτερα τον άξονα στον οποίο

θέλω να κινηθώ, ήταν η διάλεξη του Pedro για την Επιτέλεση. Από εκεί, μου

γεννήθηκαν ιδέες σχετικά με τις κινήσεις που έχουμε ενσωματώσει στη

καθημερινότητα μας και πώς μπορώ να τις αναγνωρίσω και να τις εντάξω σαν θέμα στις πρόβες. Για παράδειγμα, εγώ δε μπορώ να ξεκινήσω τη μέρα μου χωρίς να με κοιτάξω στον καθρέφτη.

Σωματική Μνήμη:

1.Άσκηση εμπνευσμένη από την Pina Bausch

2.Xορογραφίες με κινήσεις της καθημερινότητας

Δημιουργώ ένα κινητικό μοτίβο με κινήσεις καθημερινότητας, ο καθένας βρίσκει

κάτι που κάνει σίγουρα μέσα στη μέρα. Δε δημιουργώ ιστορίες, αλλά μπορώ να χρησιμοποιήσω φωνητικά μέσα. Έπειτα, συνδέετε όλες τις κινήσεις και δημιουργείτε μια χορογραφία όλοι μαζί, χωρίς λεκτική συνεννόηση.

Συναισθηματική Μνήμη:

1.Τραγούδια της παιδικής ηλικίας μέχρι και την ενηλικίωση

2.Τα λέω με συγκεκριμένο τρόπο (πχ. πολιτικός λόγος, ροζ τηλέφωνο, δελτίο ειδήσεων)

Αν η ζωή μου ήταν τραγούδι θα ήταν τo:

A horse with no name, America/Σαν να είσαι μόνος αλλά ελεύθερος από τα

άγχη σου.

Η βασίλισσα της μόδας, Αδάμου/ Το τραγούδαγα συνέχεια όταν ήμουν παιδί και ένιωθα στεναχωρημένη.

Cancer, MCR/ Ήθελα να το παίξω γκοθ για να ταιριάξω.

Περπάτα, Σταμάτα, Εξήγησε!

Περπατάμε με τρόπο περίεργο.

Κάθε λίγο ο σκηνοθέτης λέει stop!

Κάθε ηθοποιός εξηγεί τη στάση του, λέγοντας κάτι που

έχει κάποιο νόημα.

Χαρακτήρες που γεννήθηκαν :

ο Robert de Niro

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ (STALK ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ) Δημιουργήστε μια φανταστική ή μη ιστορία για τον γείτονα σας, με βάση τα στοιχεία που συγκεντρώσατε. Από ποιο σημείο του σώματος ηγείται ο χαρακτήρας; Έπειτα, περπατήστε στον χώρο οδηγούμενοι από αυτό το μέρος του σώματος. Ζωγραφιστέ τον γείτονα.

Γείτονας Ορέστη (μάτια): Καπνίζει, παρακολουθεί, ροχαλίζει πολύ δυνατά, πίνει νερό βρύσης Ναυπλίου, βρίζει τον Ορέστη «πήρε καφέ το μπάσταρδο»

Γείτονας Έφης (κεφάλι, όχι μυαλό): Είναι host Airbnb με πολύ κακές κρητικές, κάνει yoga, λιβανίζει για τα κακά πνεύματα.

Γείτονες Λευτέρη (καρδιά): Είναι ζευγάρι και φλερτάρουν συνέχεια. Ακούνε τα πάντα και αγαπιούνται πάρα πολύ.

Γείτονας Άντρεας (πόδια): Έχει μωρό, τρέχει, χορεύει, κυλιέται στο πάτωμα.

ΟΙ ΚΛΟΟΥΝ

Ντυθείτε με διαφορετικό τρόπο, κάνοντας παραλλαγές στα ρούχα σας.

Μη προσπαθείτε να είστε αστείοι αλλά φτιάξτε ένα κοστούμι που έχει ενδιαφέρον.

Ποιος είναι ο κλόουν; Πως προκαλεί γέλιο; Ψάχνουμε μέσα μας για τη γελοία πλευρά του εαυτού μας. Βρίσκω μια ικανότητα που μπορώ να την κάνω μόνο εγώ. Κανείς άλλος.

Ο μοναδικός που κατάλαβε το ζητούμενο της άσκησης (καλύτερα από εμάς) ήταν ο Γιώργος. Ενώ όλοι οι άλλοι, διαλέξανε εντυπωσιακές και φανταστικές ικανότητες, αυτός μας παρουσίασε ένα πρόγραμμα, στο οποίο μόνο αποτύγχανε. Στην αρχή, όλοι κοιταζόμασταν και προσπαθούσαμε να μη γελάσουμε. Στη συνέχεια όμως, κατάλαβα τι είχε κάνει: Ένας κλόουν βασίζεται στην αποτυχία, ό,τι και αν κάνει, πρέπει να αποτύχει.

WHO’S SHOES?

Toποθετούμε πολλά παπούτσια στη μέση του δωματίου. Ο καθένας επιλέγει να φορέσει ένα (στο αριστερό ή στο δεξί πόδι) και όταν το φοράει η πλευρά αυτή, κατοικείτε απο τον χαρακτήρα που θα φόραγε το παπούτσι. Έπειτα βάζει και στο άλλο πόδι, το ίδιο ζευγάρι ή ένα διαφορετικό, και κινείτε αντίστοιχα.

Η άσκηση αυτή έγινε με πολλές παραλλαγές, ενώ στο τέλος τη συνδυάσαμε με τραγούδια. Προσωπικά, μου έδωσε πολλές ιδέες και την αντιλήφθηκα περισσότερο

με συμβολικό τρόπο. Εννοώντας πως όλοι μας προσπαθούμε να “χωρέσουμε” στο παπούτσι του άλλου ώστε να ταιριάξουμε στο σύνολο.

Περπατάω

στον χώρο και αναφέρω με τον δικό μου χρόνο τα θετικά

στοιχεία που βλέπω μέσα μου αλλά και στα άτομα γύρω μου.

Θετικά: ιδιαίτερο χιούμορ, καλή φωνή, εργατικότητα, αληθινός, υπομονή, προοδευτικότητα, πιστή, σωστή διάκριση των σάπιων και των καλών πραγμάτων, χαρούμενη, δεν είμαι μίζερος, χορευτική ικανότητα, πήγα σε όλα τα μαθήματα του Μπλέσιου, αγόρασα έναν κάκτο που τραγουδάει, έκανα φυσικό έλαιο με τριαντάφυλλα, άρχισα γαλλικά, έγραψα καλή έκθεση στα αγγλικά, έχω βρει το πρόγραμμα μου, εξόντωσα σχέσεις που δεν ήταν υγιής, ξερω την αξία μου, σταμάτησα

να χαλάω τα λεφτά μου σε άχρηστα πράγματα, αρχίζω να καταλαβαίνω τι παίζει μέσα μου, έχω φύγει από τα σκατά, κατάλαβα που ήταν λάθος οι γονείς μου.

Η

άσκηση αυτή βοήθησε πολύ στο να κατανοήσουμε τα δυνατά σημεία των παιδιών αλλά και στην αυτοπεποίθηση τους.

12 AM: AWAKE & LOOKING DOWN

RAT PARK

Κάθε πρόβα για μένα ήταν σαν να

πηγαίνω στον ψυχολόγο.

Αρκετές ασκήσεις που βάζαμε στα

παιδιά τις έκανα κι εγώ μέσα στο

κεφάλι μου Θυμάμαι, πως σε μια

πρόβα είχα την ανάγκη να γράψω

μια εξομολόγηση στο χαρτί σχετικά

με το τι έβλεπα μπροστά μου.

Πολλές φορές η διαδικασία των

προβών ήταν επίπονη για μένα

καθώς είχα πολύ στενή σχέση με το

θέμα που είχαμε διαλέξει. Ωστόσο, αυτό με βοήθησε να σκεφτώ

τρόπους που θα μπορούσαν τα

παιδιά να δημιουργήσουν δικές

τους εξομολογήσεις με στόχο, όχι

μόνο τη δημιουργικά υλικού αλλά

και το να ελαφρύνουν μέσα τους.

Ακούω ανθρώπους, τις ανάσες τους, τα

βήματα τους, αλλά δε τους αισθάνομαι

πραγματικά Νιώθω μόνη μου, νιώθω

πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπεις

εσύ ξαφνικά. Και θα κρατάς κρουασάν

από τον φούρνο απέναντι. Και θα

βιάζεσαι να πας στο δωμάτιο με τα

ακουστικά σου για να μην ενοχλήσεις

τη πρόβα. Εγώ, ακούω τη Ζέφη. Μισό

βήμα πιο πίσω, κοιτάμε ευθεία και

χρησιμοποιούμε την περιφερειακή μας

όραση Ξεκινάμε με μια συγκεκριμένη ταχύτητα. Ο καθένας περπατάει με τον δικό του ρυθμό. Ξεκινάω. Η δική μου περιφερειακή όραση μοιάζει με λάθος. Δε σε βλέπω στο δωμάτιο. Βλέπω τρία άτομα μπροστά μου να περπατάνε με τον ίδιο ρυθμό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι πολύ μικρή.

Το τραγούδι των σειρήνων:

Οι ηθοποιοί φέρνουν στο νου τους μια κατάσταση καταπίεσης την οποία έχουν όντως βιώσει, κλείνουν τα μάτια και ενώνονται σε μια ομάδα στο κέντρο της αίθουσας. Οποίος θέλει να ξεκινήσει βγάζει έναν ήχο (μια κραυγή, κλάμα κλπ.)

Ο ήχος θα πρέπει να είναι ηχητική μετάφραση της κατάστασης της καταπίεσης που αναλογίστηκε.

Ο σκηνοθέτης τον πιάνει από το χέρι και τον οδηγεί σε μια από τις γωνιές του χώρου. Ένας δεύτερος ηθοποιός κάνει το ίδιο. Μετά ο τρίτος, και ο τέταρτος. Οι

τέσσερις ηθοποιοί τώρα πρέπει να μπήξουν ταυτόχρονα τις κραυγές τους.

Στο τέλος, κάθε άτομο εξιστορεί ποια κατάσταση καταπίεσης σκέφτηκε με τη σειρά του.

Κ Α Τ Α Π Ι Ε Σ Η

“Ένιωθα ευχαρίστηση καταπιέζοντας τον εαυτό μου Νιώθεις

νοσταλγία για μια εποχή που ξέρεις ότι σου αρεσε. Νοσταλγία

η οποία σε καταπιέζει. Δεν είναι σωστό να έχεις αυτή την

νοσταλγία. Αγνοούσα τη καταπίεση. Βοηθούσα στο να γίνει

χειρότερα.”

(Ηθοποιός μιλώντας για την ανορεξία)

“Κάθε μέρα το ίδιο, φροντιστήριο-σχολείο-σπίτι Έβγαινα έξω και ήταν λάθος. Έγραψα 10.000. Εκνευρισμένος. Ακραία. Δε θυμάμαι πως το διαχειριζόμουν. Εδώ Ναύπλιο που ήμουν μόνος

έπινα. Τώρα, εκφράζω τα συναισθήματα μου πιο εύκολα. Άμα

είναι να κλάψω θα κλάψω. Υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού

μου ότι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό να κλάψω επειδή είμαι άντρας. Αγχώνομαι για το μέλλον. Νομίζω θα έχω τη χειρότερη

κατάληξη που μπορεί κάποιος να έχει.”

(Ηθοποιός μιλώντας για τις επιπτώσεις της καραντίνας)

“Αν μπορούσα να πω κάτι σε αυτό το άτομο θα του έλεγα: να

πάει στο διάολο! Είναι ψεύτο φεμινιστής. Το συνειδητοποίησα

μετά από 3 μέρες. Ένιωσα λίγο: τι φάση; Άβολα. Όταν τον βλέπω αισθάνομαι εκνευρισμένη. Διαρκούν αυτά τα συναισθήματα νομίζω. Σκεφτόμουν ότι το έκανε καταλάθος και ότι ήταν φίλος

μου Η φίλη μου, λέει ότι είμαι υπερβολική, ότι δε φαινεται για άτομο που θα έκανε κάτι τέτοιο. Τσακωθήκαμε.

(Ηθοποιός μιλώντας για σεξουαλική παρενόχληση)

Γέννηση

Μέσω των παραπάνω ασκήσεων, δημιουργήθηκαν τα σημεία αφετηρίας και οι

βασικές ιδέες που θα εξερευνούσαμε. Είχαμε

ήδη αρκετά ερεθίσματα απο τους ηθοποιούς

έτσι αρχίσαμε να τους δίνουμε εμείς υλικό, όπως βίντεο, κείμενα, τραγούδια, ποιήματα

κλπ. Τα δύο κείμενα που αποτέλεσαν πυρήνα

της παράστασης ήταν το ποίημα με τίτλο

“Η Μοναξιά” της Κατερίνας Γώγου και

“Οι Θεωρίες της Ράνιας” απο τη τηλεοπτική

σειρά Singles.

Βασισμένοι σε αυτά, οι ηθοποιοί διατύπωσαν

δικές τους θεωρίες πάνω στις ανθρώπινες

σχέσεις και τη μοναξιά, τις οποίες χρησιμοποιήσαμε σχεδόν αυτούσιες.

Ρυθμός

Στο Θέατρο της Επινόησης, η ταχύτητα και ο καταιγισμός ιδεών αποτελούν βασικά

στοιχεία. Έτσι, πειραματιστήκαμε με τις

ταχύτητες στις οποίες μπορεί να ακουστεί και

να δουλέψει ο λόγος. Αρχικά, αυτό έγινε για

να φτιάξουμε την άρθρωση των ηθοποιών

αλλά εν τέλη το κρατήσαμε ως δραματουργική

πρόταση. Τα παιδιά, διάβαζαν το κείμενο της

Γώγου με όσο πιο αργή ταχύτητα μπορούσαν

και το αντίστροφο.

Με τον τρόπο αυτό, οι λέξεις απέκτησαν

διαφορετική σημασία και το νόημα του

κειμένου μεταβλήθηκε. Σκοπός ήταν, ο ακροατής να μπορεί να ακούσει τη γρήγορη η

την αργή εκδοχή, απομονώνοντας τη από το σύνολο. Στη δημιουργία ρυθμού βοήθησε και η άσκηση ερωτοαπαντήσεων (βασισμένη στη παράσταση “Quizoola!”)

Θεωρίες

Αφού επιλέξαμε τις θεωρίες που μας έδιναν

το περισσότερο υλικό, αποφασίσαμε πως

κάθε σκηνή θα βασίζεται σε μια θεωρία. Το

γεγονός αυτό, διευκόλυνε κατά πολύ την

εξέλιξη, καθώς είχαμε φτάσει σε ένα

μεταβατικό σημείο.

Στα στάδια αυτά είχαμε κολλήσει αρκετά.

Ό,τι άσκηση κάναμε, μας έδινε υλικό, αλλά

πολύ συχνά διαφωνούσαμε μεταξύ μας,

σχετικά με τη κατεύθυνση της παράστασης.

Για παράδειγμα, στην άσκηση σωματικής

μνήμης θέλαμε να δείξουμε μια σκηνή

παρενόχλησης αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν

όπως θα θέλαμε. Έτσι, σκεφτήκαμε να

ταιριάξουμε τις θεωρίες με συγκεκριμένες

ασκήσεις που είχαμε ήδη δοκιμάσει και μας άρεσαν.

Θεωρία Λευτέρη/ Άσκηση σωματικής

μνήμης

Ο Λευτέρης βρίσκετε στο κέντρο, οι άλλοι

γύρω του, τον αγγίζουν όσο πιο τρυφερά μπορούν. Όσο ο χρόνος περνάει το άγγιγμα γίνετε όλο και πιο βίαιο, όμως ο ηθοποιός

δεν αντιδρά σωματικά.

Θεωρία Έφης/ Άσκηση με περπάτημα

Δημιουργήσαμε ένα συγκεκριμένο κινητικό

μοτίβο μέσα στο οποίο οι ηθοποιοί κινούνται χωρίς στροφές.

Θεωρία Λευτέρη/ Άσκηση περιορισμού

των αισθήσεων

Πως ξέρουμε ότι υπάρχουμε στα αλήθεια;

Με τις αισθήσεις.

“Δώσαμε” στο κάθε άτομο απο μια αίσθηση και περιορίσαμε τις υπόλοιπες.

Άντρεα: αφή

Γιώργος: όσφρηση

Έφη: γεύση

Λευτέρης: ακο ΄ ή

Ορέστης: όραση

Τρίτο/τέταρτο Στάδιο

Αλλαγές/Απόσταξη

Πολλές σκηνές δεν είχαν ολοκληρωθεί, έτσι διατρέξαμε

στο υλικό των προβών ώστε να βρούμε τι ταιριάζει.

Είχαμε φτιάξει πολλές λίστες και ερωτηματολόγια, γεγονός

το οποίο μας βοήθησε.

Είχαμε επίσης πάρει συνεντεύξεις, στις οποίες βρήκαμε

στοιχεία της παράστασης

H

μοναξιά είναι:

Δυστυχία

Απομόνωση

Το να μη ξέρεις ποιος είσαι

Η θάλασσα

Τα γιορτινά οικογενειακά τραπέζια

Η ενηλικίωση

Τα χημικά που τρέχουν στον εγκέφαλο

Το φαγητό

Οι κοινωνικοί ρόλοι

Το μέλλον

Η σκηνή αυτή στη παράσταση βασίστηκε στον αυτοσχεδιασμό, με τους ηθοποιούς να παίζουν σπασμένο τηλέφωνο.

Τι θέλω να βγάλω απο μέσα μου;

Οι ηθοποιοί δημιούργησαν μια δική τους εξομολόγηση με βάση τα πράγματα που ήθελαν να αποβάλλουν.

Εάν η μοναξιά είχε χρώμα, τι χρώμα θα είχε; Ολ΄όκληρη η τελευταια σκηνή βασίστηκε σε αυτή μόνο τη φράση από τη θεωρία που είχε γράψει η Άντρεα.

ΠέμπτοΣτάδιο

Σκηνικά/Ρούχα

Σχεδόν όλα τα σκηνικά αντικείμενα και τα κοστούμια που χρησιμοποιήσαμε είχαν

λειτουργικό ρόλο. Δεδομένου ότι το Θέατρο της Επινόησης δεν βασίζεται σε

παραδοσιακά σενάρια ή σε υπάρχοντα περιβάλλοντα, η σκηνογραφία είναι υπεύθυνη για

τον καθορισμό του κόσμου στον οποίο διαδραματίζεται η παράσταση.

Επιλέξαμε ρούχα με προσαρμοστικότητα, αφού οι χαρακτήρες εξελίσσονται κατά τη

διαδικασία της παράστασης. Επίσης, το μακιγιάζ ήταν διαφορετικό σε κάθε χαρακτήρα

και βασιζόταν σε κάποια απο τις πτυχές του.

Ζελοφάν: Το μόνο στοιχείο που υπήρχε απο την αρχή μέχρι το τέλος στη σκηνή. Καλύψαμε όσο περισσότερο χώρο μπορούσαμε με ζελοφάν γιατί θέλαμε να υπάρξει η

αίσθηση του περιορισμού και της καταπίεσης.

Νήματα: Λειτο΄ύργησαν περιοριστικά στα σώματα των ηθοποιών αλλά και συμβολικά στη γενική εικόνα της σκηνής.

Φυλλάδια: Τα μοιράσαμε στο κοινό για να βλέπει ακρι΄βώς ΄ ότι θα έβλεπαν και οι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή. Οι ηθοποιοί τα διασκόρπισαν στο πάτωμα της σκηνής και διάβαζαν το κείμενο τους απο αυτά.

Καρέκλα: Είχε μόνο λειτουργικό ρόλο.

Προσωπικά αντικείμενα (σακούλα, τηλέφωνο, μπολ με νερό, μπισκότα, μπαλόνια): Τα αντικείμενα αυτά, είχαν μεγάλη σημασία για τους ηθοποιούς, αφού τα είχαν συνδέσει με άσχημες συνθήκες και εμπειρίες.

Kούτες: Βοήθησαν στην καλ΄ύτερη κατανόηση της θεωρίας του Ορ΄έστη και είχαν συμβολικό χαρακτήρα. Στο τέλος της σκηνής λειτούργησαν και πρακτικά.

Στολές: Είχαν κυρίως λειτουργικό χαρακτήρα αλλά εξέλιξαν και το ενδιαφέρον της σκηνής.

Χρώματα: Για να είμαι ειλικρινής, τα χρώματα στη παράσταση δε λειτούργησαν

καθόλου, αφού δε το είχαμε κάνει πρόβα και φάνηκαν ελάχιστα.

Φωτισμός/μουσική

Και τα δύο αυτά στοιχεία προσπαθήσαμε να είναι πολύχρωμα και να ποικίλουν, χωρίς

όμως να αποσπούν απο το νοήμα της κάθε σκηνής.

Τι θα άλλαζα;

Η συνεργασία μου αυτή τη φορά με τη Ζέφη δε πήγε καθόλου καλά, αν και θεωρώ πως το αποτέλεσμα ήταν αξιόλογο. Θα ήθελα να δώσω

παραπάνω βάση στο “μέσα” των ηθοποιών και της παράστασης και σε

δευτερεύον χρόνο στην αισθητική και στο έξω. Ακόμη, σαν θεατής

μου έλειπε η συνοχή ανάμεσα στις σκηνές, αν και αυτός ήταν ο

σκοπός. Θέλαμε δηλαδή όλα να αλλάζουν απότομα, όπως ακριβώς

γίνετε και με τα αρνητικά συναισθήματα, που έρχονται όταν δε τα

περιμένεις. Δε νομίζω ότι πέτυχε.

Παρ’ ολ’ αυτα, έμαθα πάρα πολλά απο τη διαδικασία των προβών και

θεωρώ πως η αλληλεπίδραση με πέντε καινούργια άτομα με βοήθησε

και στο συναισθηματικό κομμάτι και μου έδειξε σημαντικά πράγματα.

Oddey A. (1944). DEVISING THEATRE: A PRACTICAL AND THEORITICAL HANDBOOK. ROUTLEDGE.

Augsburg T. (2006). An Introduction to Interdisciplinary Studies. Arizona State University.

Tim Etchells, Terry O’Connor, Helen Russell. Making Performance: Forced Entertainment-Interactions.

Βιβλιογραφία