Polformance #4/2017

[04] Znamy laureatów

Plebiscytu MediaTory [09] Redaktor Piotr Zdanowicz Laureatem III edycji Akademickiego Lauru Dziennikarskiego [16] Jak ryba w wodzie

4(34)/2017

Od redakcji Drodzy Czytelnicy, oddajemy w Wasze ręce wyjątkowy numer „Polformance”. Wyjątkowy, gdyż nad procesem wydawniczym czuwała cała redakcja, teksty zaś sprawdziliśmy w jedną noc. Dziękuję zespołowi za pomoc i wsparcie, bez Was ten numer nie ukazałby się w styczniu.

Dużo miejsca poświęciliśmy galom dziennikarskim, które odbyły się w ostatnim czasie.

Wspominamy o Grand Press, AKLAUDZIE i MediaTorach, nad którymi sprawowaliśmy patronat medialny. Bohaterami okładki są jednak: redaktor Piotr Zdanowicz – zdobywca ubiegłorocznego AKLAUDU i redaktor naczelny naszej strony internetowej – Marcin Szpak.

W imieniu swoim i zespołu składam również najserdeczniejsze życzenia noworoczne.

Redaktor naczelny Grzegorz Rekiel Za–ca red. naczelnego Dariusz Okoń, Zoom Aleksandra Koszyk Społeczeństwo Oleksii Abramov Sport i Rekreacja Patryk Pytlak Kultura Paweł Kłodnicki Polityka Piotr Harmasz Zdjęcia Karolina Krupa Współpraca Alicja Kusy, Agnieszka Sowa Redaktor naczelny www.polformance.umcs.pl Marcin Szpak 2

Polformance styczeń 2017

Opieka nad korektą Dr Anna Granat Korekta Paula Szybiak, Aleksandra Sobieszek, Paula Słupna, Paweł Kłodnicki Fot. na okładce Aleksandra Sobieszek Druk Arcana Polska (kom. 509 170 015) Wydawca studenckie koło dziennikarskie wydziału politologii umcs pl. Litewski 3, 20-080 Lublin [grzegorz.rekiel@o2.pl] Nakład 1000 egz.

Spis treści Zoom

[04] Znamy laureatów Plebiscytu MediaTory [05] [06] [08] [09]

[Grzegorz Rekiel] Paulina Maziarz – Miss Polski 2016 [Aleksandra Koszyk] Tajemnice przebudowy placu Musztry [Oleksii Abramov] Duch historii [Daria Lytvynenko] Redaktor Piotr Zdanowicz Laureatem III edycji Akademickiego Lauru Dziennikarskiego [Marcin Szpak]

Społeczeństwo

[10] Każdy z nas jest właścicielem firmy

[Sebastian Moskalski]

[12] Polska dla Polaków, ziemia dla ziemniaków,

a UE dla… wszystkich [Oleksii Abramov]

fot. foter.com

[14] Znamy wyniki plebiscytu Grand Press 2016

[Marcelina Burda]

[15] Koszmarny dzień [Aleksandra Koszyk]

Sport i Rekreacja

[16] Jak ryba w wodzie [Patryk Pytlak] [19] Euro-odliczanie czas zacząć. Lublin gotowy

na przyjęcie mistrzostw! [Kamil Wojdat, Paulina Ziemiańska]

Kultura

[22] Bo wiedział, że niedługo umrze

[Paweł Kłodnicki]

Polityka

[24] Make populism great again? [Patryk Grzegorczyk]

Redakcyjny hyde-park

[26] Będę żył muzyką , będę grał i śpiewał,

ile tylko się da [Karina Sochacka] www.polformance.umcs.pl

zoom

Grzegorz Rekiel

Znamy laureatów

Plebiscytu MediaTory Trzeciego grudnia w krakowskim Auditorium Maximum odbyła się 10. Gala Finałowa Plebiscytu MediaTory. Poznaliśmy laureatów w dziewięciu kategoriach, których studenci dziennikarstwa z całej Polski wybrali we wcześniejszym głosowaniu.

Pierwszego zwycięzcę poznaliśmy już kilka tygodni temu. Został nim Mariusz Szczygieł, który wygrał w kategorii AuTORytet. Statuetkę odebrał jednak 3 grudnia. – Zwycięstwo w tej kategorii mnie zaskoczyło, gdyż ja przede wszystkim zadaję pytania – powiedział do 1200 osób zgromadzonych w słynnej auli Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tej kategorii nominowano w sumie jedenaście osób, ale studenci mogli dopisywać także swoich faworytów. Do pozostałych kategorii należało pięć nominacji, z czego część stanowiły duety.

Podczas gali jako pierwszy swoją nagrodę odebrał Mateusz Borek – zwycięzca kategorii AkumulaTOR, komentator sportowy Polsatu.

Otrzymał ją za „ładowanie pozytywną energią i dostarczanie emocji widzom śledzącym Euro 2016”. W kategorii ObserwaTOR zwyciężył Cezary Łazarewicz za tekst Żeby nie było śladów.

Sprawa Grzegorza Przemyka. W tej kategorii doceniani są dziennikarze w prawdziwy sposób

fot. karolina krupa

4

Polformance styczeń 2017

opowiadający o „innym, chociaż często bliskim nam świecie”.

Z kolei w kategorii TORpeda zwyciężył dziennikarz Radia Zet – Roman Osica. W tej kategorii zwycięzca musi pokazać, że „szybkość i rzetelność nie muszą się wykluczać”.

R. Osica odkrył audyt i kluczowe dokumenty dla sprawy podsłuchiwania dziennikarzy oraz śledził zamieszanie wokół reprywatyzacji działki Chmielna 70 w Warszawie. W kategorii ReformaTOR wygrała dziennikarka „Gazety Wyborczej” – Justyna Kopińska. W swoim reportażu Bo to tylko kobiety były zwróciła uwagę na problem gwałtów, molestowania i mobbingu wobec kobiet w polskiej armii.

W kategorii DetonaTOR zwyciężają dziennikarze, których publikacje były najbardziej spektakularne, nie tylko w świecie medialnym. Statuetkę za tekst Zatoka świń, opowiadający o jednym z największych seksskandali w historii Polski, otrzymali Piotr Głuchowski i Bożena Aksamit. – Bożena niedawno wygrała także walkę z rakiem –zdradził podczas gali P. Głuchowski.

W kategorii InicjaTOR zwyciężyła Anita Werner. Dziennikarka TVN Style została doceniona za zrealizowanie reportażu Miss więzienia, opowiadającego o wyborach najpiękniejszej osadzonej w jednym z brazylijskich zakładów karnych. Pokazała tym samym, że „można inaczej”.

W kategorii NawigaTOR wygrał Wacław Radziwinowicz za zbiór tekstów o Rosji Creme de la Kreml. 172 opowieści o Rosji”. W tej kategorii publicyści muszą sprawić, że „nasze poglądy zaczynają iść własną drogą”.

Wszyscy laureaci odebrali swoje nagrody osobiście, co ucieszyło organizatorów. Mateusz Borek pojawił się na gali, pomimo to, iż półtorej godziny później miał w innej części Krakowa relacjonować Konfrontację Sztuk Walki.

zoom

Aleksandra Koszyk

Paulina Maziarz – Miss Polski 2016 Miliony widzów przed telewizorami, setki reflektorów, dziesiątki kamer skierowane na Paulinę Maziarz, studentkę UMCS-u, która została Miss Polski 2016!

Krynica Zdrój stała się stolicą piękna. W ciągu trzech wyjątkowych wieczorów wyłoniono dwie najpiękniejsze kobiety i najprzystojniejszego mężczyznę. Podczas Festiwalu Piękna zostali wybrani: Miss Supranational, Mister Supranational i oczywiście Miss Polski. To wydarzenie przyciąga tysiące ludzi, którzy zebrani na Hali MOSiR w Krynicy Zdrój mają okazję na żywo podziwiać finalistów. Dla niejednej z dziewczyn na całym świecie największym marzeniem jest zostać Miss, Paulina Maziarz spełniła to pragnienie i przez cały rok będzie królową piękności.

W piątek, 2 grudnia, aż 71 kandydatek z całego świata walczyło o tytuł najpiękniejszej podczas 8. edycji konkursu Miss Supranational 2016. Wśród finalistek nie mogło oczywiście zabraknąć reprezentantki naszego kraju.

W tym roku Polskę reprezentowała Ewa Mielnicka, która została Miss Polski w 2014 roku.

W sobotę, 3 grudnia, po raz pierwszy odbył się finał konkursu skierowanego do mężczyzn – Mister Supranational 2016. Polskę reprezentował Rafał Jonkisz, Mister Polski 2015. Natomiast w niedzielę, 4 grudnia, już po raz 27 odbył się finał Miss Polski. O koronę walczyły 24 dziewczyny, które do finału trafiły z eliminacji regionalnych odbywających się w całym kraju. Nową Miss Polski ukoronowała ustępująca Magdalena Bieńkowska, Miss Polski 2015 i top 15 Miss International 2016.

Miss Polski 2016 została Paulina Maziarz, która ma 20 lat, 176 cm wzrostu i pochodzi ze Zwolenia. To nie jest pierwsza korona Miss w jej karierze. Dziewczyna została doceniona w innych konkursach: została Miss Ziemi Radomskiej w 2016 roku, Miss Kozienic również w tym roku. Paulina planuje swoją przyszłość związać z modelingiem, jednak nie zamierza rezygnować z nauki na UMCS-ie.

Festiwal Piękna został zorganizowany przez Nową Scenę, Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego i Miasto Krynicę Zdrój.

W finale konkursu Miss Polski startowały też dwie przedstawicielki województwa lubelskiego.

Pierwsza z nich to 22-letnia Beata Sierpińska pochodząca z Łęcznej, natomiast druga to 19-letnia Anna Sworczuk z miejscowości Puchacze.

Oprócz tytułu studentka II roku Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej wygrała nagrodę w wysokości 50 tysięcy złotych. W komentarzach na Facebooku można przeczytać: „Wiedziałam, że te nogi nie mogą zostać niedocenione! Gratulacje”. Niewątpliwie Paulina zasłużyła na tytuł Miss Polski. Dla nowej królowej piękności przygoda związana z wyborami potrwa aż rok – do czasu wyborów kolejnej Miss Polski. Wygrana daje wiele możliwości i jest bardzo pomocna w dalszej drodze związanej z modelingiem.

fot. dreamstime.com

www.polformance.umcs.pl

zoom

Oleksii Abramov

Tajemnice

przebudowy placu Musztry Historia położonego w centrum Lublina placu Litewskiego sięga początków XIX wieku. Obecnie jest on modernizowany przez firmę Budimex. Remont potrwa do 30 kwietnia 2017 roku.

Władze miasta już od dawna przymierzały się do tej inwestycji. Za trzy miesiące plac zostanie odrestaurowany. Przebudowy placu Litewskiego, placu Mieczysława Alberta Krąpca i placu Czechowicza, wraz z renowacją części Krakowskiego Przedmieścia od ulicy Kapucyńskiej do skrzyżowania z ul. 3 Maja i ul. Hempla, kosztowały niecałe 50 mln zł. Inwestycja w osiemdziesięciu pięciu procentach jest finansowana z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Lubelskiego na lata 2014 – 2020. W ramach projektu na środku placu powstaną dwie fontanny – jedna w formie liścia, druga przypominająca wodospad. Oczom mieszkańców ukaże się też poszerzony deptak.

Historia testis temporum, lux veritatis, vita memoriae, magistra vitae

Plac stanowiący centralną część Lublina jest historycznym miejscem, kiedyś nazywany był „placem Musztry”. W 1569 roku została zawarta w tym miejscu Unia Lubelska. Dzięki niej doszło do powstania Rzeczypospolitej Obojga Narodów (Rzeczpospolita Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego). Było to państwo władane wówczas przez króla Zygmunta II Augusta, którego pozycja nie była silna i tak naprawdę państwem rządziła szlachta. Rzeczpospolita poważanie zyskała na tym porozumieniu na arenie międzynarodowej. Plac Litewski był także miejscem, gdzie przejmowano władzę od Austriaków i tworzono Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej w 1918 roku. Miał on również niejedną nazwę. W czasach okupacji centralne miejsce w Lublinie nazywano „Adolf Hitler-Platz”, a po śmierci Józefa Stalina był tytułowany imieniem wielkiego wodza proletariatu.

6

Polformance styczeń 2017

Tempus Fugit

Prace rozpoczęły się w kwietniu ubiegłego roku, kiedy to teren Placu Litewskiego został ogrodzony płotem. Już po dwóch tygodniach przebudowy odkryto prawosławny sobór z 1876 roku, który został rozebrany w latach 1924–1925. Dla wszystkich, których ciekawi przeszłość placu, będzie możliwość zobaczenia z bliska pozostałości cerkwi, ponieważ władze miasta podjęły decyzję o ich wyeksponowaniu po zakończeniu prac. Obok soboru odnaleziono ludzkie kości, które świadczą o obecności szpitala i cmentarza przy kościele Bonifratrów, wzniesionego w XVII wieku. Nie są to jedyne odkrycia podczas przebudowy. W miejscu, gdzie jeszcze niedawno znajdowała się stara fontanna, archeolodzy znaleźli sporo potłuczonych ceramicznych naczyń, gliniane zabawki w formie gwizdka i inne fragmenty starożytności.

Prezent archeologiczny z czasów II wojny światowej prawdopodobnie zostawili też Niemcy, przypadkowo bowiem został odkryty wybudowany pod placem tunel z amunicją, w tym z granatami moździerzowymi. Znajduje się on tuż przy postoju taksówek, obok hotelu Europa. Po zakończeniu prac budowlanych nie zobaczymy jednakże niemieckiego schroniska broni, ponieważ zostało ono zabezpieczone i zasypane.

W sumie archeolodzy odkryli relikty około stu budynków drewnianych, dwadzieścia pięć całych szkieletów ludzkich, przemieszane ze sobą szczątki ponad stu osób oraz przedmioty, z którymi te osoby zostały pochowane. Między innymi udało się znaleźć pieniądze z różnych epok, na przykład bite w Królestwie Polskim za czasów Jagiellonów lub też złoty pieniądz węgierski z czasów rządów króla Macieja

zoom

Plac Litewski w faktach i liczbach

Jeszcze przed przebudową, która obejmuje około trzydziestu pięciu tysięcy metrów kwadratowych terenu, wokół nowego placu krążyło sporo mitów i niejednoznacznych informacji.

Władzom miasta udało się jednak dotrzeć do źle poinformowanych mieszkańców miasta.

Obecnie wiadomo, że nowa, reprezentatywna część Lublina będzie wyglądała tak: plac Litewski wykonany zostanie z płyt granitowych, szarych oraz żółto-beżowych, a niektóre jego części z dużych i drobnych kostek granitowych.

Taka różnorodność materiałów będzie służyć

rozdzieleniu placu na różne strefy. Pojawi się również taras z egzotycznego drewna cumaru naprzeciwko budynku Wydziału Psychologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.

Wcześniej na placu Litewskim oraz na placu o. Mieczysława Krąpca i na placu Czechowicza rosło sto dziewięćdziesiąt pięć drzew. Sześćdziesiąt z nich usunięto podczas przebudowy, jednakże po zakończeniu prac posadzonych będzie pięćdziesiąt osiem nowych drzew. Ulubieniec mieszkańców Lublina, „baobab”, zostanie jednak wycięty. Plac wzbogaci się równocześnie o tysiące nowych krzewów.

Nie obejdzie się także bez nowych ławek oraz śmietników i koszy na psie odchody. Nie zabraknie dostosowanych do przestrzeni nośników informacyjnych, gablot wystawowych, a także stojaków rowerowych. Niezmienne zostanie miejsce na toaletę publiczną, która prawie całkowicie będzie ukryta pod ziemią. Nowością będzie przestrzeń z podświetlanymi meblami, ale nie oznacza to, że znikną obecne do tej pory stoły szachowe. Po renowacji placu dzieci również będą mogły cieszyć się z nowych urządzeń do zabaw. Zostaną one umieszczone na terenach zielonych.

W ramach naocznych zmian na placu niedawno odbyły się pierwsze próby działania nowej fontanny o kształcie liścia. Szeroki wachlarz funkcji multimedialnych powoduje, że wodotrysk będzie główną atrakcją przebudowanego placu Lublina. Testowanie trwało kilka dni, a następnie woda ponownie została wypuszczona. Od strony budynków UMCS zamontowano dwieście dwadzieścia siedem dysz, które umożliwiają tryskanie wodą na różne wysokości. Są one zsynchronizowane z muzyką, a cały wodotrysk będzie miał wielokolorowe podświetlenie. fot. karolina krupa

Korwina z końca XV wieku, a także cenne, drobne ozdoby różnego rodzaju.

W sierpniu podczas prac przy wodotryskach linearnych obok hotelu Europa ponownie dokonano ciekawego odkrycia. Na głębokości około dwóch metrów robotnicy budowy znaleźli resztki drewnianych bali, które niegdyś stanowiły nawierzchnię traktu, który w tych czasach prowadził z ówczesnego Lublina na Wieniawę.

Obok odkopano również ślady budynku z późnego średniowiecza, którego przeznaczenie do tej pory nie jest wiadome. Tuż przy trakcie mieścił się dawny kanał wodociągowy. To właśnie tam znajdowały się odłamki zielonego kafla z portretem mężczyzny z koroną.

Z kolei w ciągu szóstego miesiąca przebudowy, przed dawnym „Pedetem”, odnaleziono fundamenty budynku hotelu Viktoria z drugiej połowy XIX wieku. Budynek ten był uważany swego czasu za najbardziej elegancki w Lublinie.

Niedaleko tego miejsca, obok nowopowstałej fontanny w kształcie spirali, znajdzie się tzw. okno czasu, czyli betonowa wylewka, w której zostaną umieszczone odkrycia archeologiczne dokonane podczas przebudowy placu.

www.polformance.umcs.pl

zoom

Daria Lytvynenko

Duch historii Dziesiątki sal i setki studentów są częścią Wydziału Politologii. Egzaminy, spotkania i wykłady – tak wygląda życie w historycznym budynku. Są pewne różnice między tym, jak wydział działa dziś, a tym, jakie funkcje pełnił w przeszłości.

Centralnymi schodami idziemy do głównej auli.

Każda sala na wydziale ma swój numer. Ta również ma – 111 – ale prawie nikt tak nie mówi o niej. Wszyscy znają ją jako Aulę Ignacego Daszyńskiego. Nazwa pochodzi od wydarzeń z przeszłości. W tym miejscu była siedziba Tymczasowego Rządu Ludowej Republiki Polskiej pod koniec I wojny światowej.

To właśnie tutaj odbyło się pierwsze posiedzenie Rządu w listopadzie 1918 roku. W tym budynku został wygłoszony Manifest o Zjednoczeniu PRL. W auli, gdzie dziś studenci Wydziału Politologii zdobywają wiedzę, dyskutują, dawniej siedzieli główni ministrowie, czyli Stanisław August Thugutt, Juliusz Poniatowski i inni.

Premierem został Ignacy Daszyński, a następnie oddał władzę Juliuszowi Poniatowskiemu.

Teraz aula stała się centrum głównych wydarzeń Wydziału, takich jak: immatrykulacja,

fot. Karolina Krupa

8

Polformance styczeń 2017

konferencje. – Szłam po białych marmurowych schodach i rozglądając się, czułam obecność duszy historycznego budynku. Zdecydowanie wolę to magiczne miejsce, mające bogatą przeszłość, od przeszklonych gmachów, od nowoczesnych budynków – opisuje swoje pierwsze dni na uczelni Anna Przytocka, studentka II roku produkcji medialnej.

Budynek powstał w XVI wieku, jednak nie był ośrodkiem wiedzy i nauki. Początkowo był to dwór, który należał do rodziny Firlejów, później – do Ostrogskich. Obiekt nazywał się dawniej pałacem Lubomirskich. Dzięki małżeństwu Teofili Ostrogskiej z marszałkiem wielkim koronnym Józefem Lubomirskim pałac trafił do nowych właścicieli.

1768 rok był niekorzystny dla tego budynku.

Nikt nie troszczył się o jego stan, a wskutek pożaru Krakowskiego Przedmieścia został zniszczony. W 1801 roku budynek został przekazany w ręce rządu przez nowego właściciela Beniamina Finke.

W pierwszych dziesięcioleciach XIX wieku był wykorzystywany jako skład na słomę.

W roku 1822, dzięki decyzji namiestnika Królestwa Polskiego, gen. Zajączka, pałac stał się siedzibą Komisji Województwa Lubelskiego.

Jednak kolejny pożar spowodował zniszczenie budynku.

Wydział, który widzimy na co dzień, ma klasyczny wygląd od 1829 roku. Architektem był pochodzący z Rzymu Henryk Marconi.

Nadano wtedy budynkowi neorenesansowe cechy. Boczne skrzydła pałacu architekt połączył z korpusem, pojawiły się wysokie wieże.

Dopiero w roku zakończenia II wojny światowej, czyli w 1945, budynek znalazł się w rękach Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. W 1964 roku utworzono tu Studium Nauk Politycznych, które zapoczątkowało Wydział Politologii.

zoom

Marcin Szpak

Redaktor Piotr Zdanowicz

Laureatem III edycji Akademickiego Lauru Dziennikarskiego Do grona takich osobistości jak Alojzy Leszek Gzella czy Maria Brzezińska dołączył w tym roku redaktor Piotr Zdanowicz – wieloletni szef archiwum TVP Lublin, wykładowca akademicki na Wydziale Politologii UMCS specjalizujący się w dziennikarstwie telewizyjnym.

Była to już trzecia edycja AKLAUDu organizowanego przez trzy lubelskie uczelnie: Katolicki Uniwersytet Lubelski, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej oraz Wyższą Szkołę Przedsiębiorczości i Administracji.

W ubiegłym roku zarówno laureat nagrody głównej, jak i laureatka AKLAUDu Młodych – redaktor Ewa Bulisz, reprezentowali UMCS. Redaktor Zdanowicz jest osobą skromną, jak sam o sobie mówi, i bardzo lubianą przez studentów kierunku dziennikarstwa i nie tylko, oczywiście z wzajemnością. Świadczą o tym wypowiedzi laureata, w których wspomina również, że chciałby nadal czuć się potrzebny na uczelni. „Przypuszczam, że nagrody nie dostałem za osiągnięcia dziennikarskie, chociaż kilka materiałów w archiwum TVP Lublin jest, ale jestem dziennikarzem niepraktykującym od lat.

Uważam, że to nagroda za belferkę, za bycie instruktorem zawodu. Uznajmy, że jestem belfrem od dziennikarstwa. Co zostało zapewne powiedziane podczas uroczystości, ale wzruszenie odebrało mi słuch.” (…) „Paradoks polega na tym, że zacząłem uczyć się dziennikarstwa dopiero po skończeniu pracy dziennikarza. To dzięki państwu nauczyłem się tego zawodu, bo uczyć innych, to też uczyć samego siebie.” (…) „Mam taką cichą nadzieję, że po skończeniu pracy w TVP Lublin będę jeszcze potrzebny kolejnym pokoleniom studentów na wydziale.” „Nie mam poczucia, że coś się skończyło, w zasadzie myślę częściej, że właśnie coś się może dopiero zaczyna.”

Zapytany o „złoty środek”, jeśli chodzi o studiowanie dziennikarstwa, mówi otwarcie, że żaden dyplom nie czyni z człowieka

dziennikarza – to trzeba czuć i chcieć. Podstawowymi kryteriami, którymi powinien kierować się każdy student dziennikarstwa, są dwa proste pytania: Czy jest to faktycznie zawód, którego chcę? Czy na pewno chcę pracować w warunkach, jakie obecnie panują na rynku medialnym, który nie jest łatwy i nie ma skrupułów dla nowych absolwentów? Oczywiście odpowiadając sobie na owe pytania, należy koniecznie sprawdzić się praktycznie. Taką możliwość oferują nam kierunki studiów związane z dziennikarstwem.

Po więcej informacji o samej Gali AKLAUD 2016 oraz na wywiad z laureatką AKLAUDu Młodych, redaktor Ewą Bulisz zapraszamy na naszą stronę: www.polformance.umcs.pl

fot. Aleksandra Sobieszek

www.polformance.umcs.pl

społeczeństwo

Sebastian Moskalski

Każdy z nas jest właścicielem firmy Każdy z nas posiada własny biznes. Jesteś właścicielem firmy. Rządzisz nią na wyłączność, masz prawo do podejmowania ostatecznych decyzji. Jednym słowem – możesz zrobić z nią, co tylko zechcesz. Ta firma to Twoje własne życie. Masz dwie skrajne możliwości – przeciętność lub sukces. Co zrobić, aby wykreować osobistą markę? Zawsze musiałeś długo szukać pracy? Wysyłałeś mnóstwo CV i jedyne, co słyszałeś, to cisza? A co, gdybym powiedział Ci, że za sprawą pewnych „magicznych” technik jesteś w stanie sprawić, że to do ciebie będą się zgłaszać pracodawcy? Czary-mary!

1. Wyznacz cele

Sukces nie jest dziełem przypadku. Określ, co jest Twoim priorytetem. Wyznacz cele i dąż do nich ze wszystkich sił. Ludzie, którzy mogą chwalić się wybitnymi osiągnięciami, przeważnie głoszą, że było w ich życiu coś, w imię czego byli w stanie się poświęcić. Pamiętaj, że cel powinien być konkretny, możliwy do osiągnięcia, mierzalny w czasie. Zadbaj również o to, abyś mógł sprawdzać i kontrolować swoje efekty.

Tak, jak sprawnie działający biznes polega na ciągłym wyznaczaniu celów, tak Twoje życie stanie się bardziej satysfakcjonujące, jeśli zaczniesz wyznaczać sobie nowe zadania.

powiedzeniu „wszystkiego w życiu trzeba spróbować” – nie, nie trzeba. Angażuj się w to, na co po prostu masz ochotę. Jeśli musisz natomiast zrobić coś, co nie do końca przypadło Ci do gustu – spróbuj zmienić kontekst danej sytuacji, znajdź w niej pozytywne strony. W tym przypadku możesz również wykorzystać znaną metodę, którą stosują m.in. szefowie firmy Google. Kiedy pracujesz nad daną rzeczą – przez 70% czasu pracuj w pełnym skupieniu, a przez pozostałe 30% pozwól sobie na rozluźnienie i odpoczynek. To zadziwiające, ale właśnie w tym czasie, gdy pozwalasz sobie na swobodę, powstają najlepsze pomysły i rozwiązania.

2. Planuj

4. Pokaż się światu

Słowo zyskuje dodatkową moc, wtedy zostaje zapisane. Gdy zapisujesz swój cel, wytwarzasz w swoim umyśle jednocześnie poczucie pewnego zobowiązania. Ludzie, którzy osiągają sukcesy, zawsze planują to, co będą robić w najbliższym czasie. Możesz skorzystać ze znanej metody 60/40. Polega ona na tym, że 60% swojego dnia ściśle planujesz, a 40% zostawiasz na niespodziewane sprawy. Technika ta jest bardzo dobra na początek. Jeśli wypadnie ci dużo rzeczy, których się nie spodziewałeś – nie będziesz się irytował, bo przecież brałeś pod uwagę to, że może się tak przydarzyć.

3. Zaangażowanie

Szef doskonale wie, jakie działania musi podjąć jego firma, aby podnieść swoją pozycję na rynku. Tak samo Ty – powinieneś wiedzieć, w co się angażować, aby mieć satysfakcję z własnego życia. Zapomnij o znanym w naszym kraju 10

Polformance styczeń 2017

Firmy, które dbają o swój rozwój, są widoczne praktycznie wszędzie. Począwszy od tradycyjnych mediów, skończywszy na społecznościowych. Gdyby nie to, że świadomie dbają o swój publiczny wizerunek, nie byłyby dziś firmami, które można zakwalifikować do tych przynoszących dochody. Możemy to odnieść bezpośrednio do naszego życia. Dziś – jeśli nie ma cię w Internecie, jeśli nie dzielisz się swoimi pasjami, przemyśleniami, pomysłami – tracisz.

Tracisz bardzo dużo. Jeśli masz ciekawe zainteresowania – załóż bloga, zacznij kręcić filmy, pisz artykuły do magazynów. Rób wszystko, co pozwoli Ci zostać zauważonym.

5. Dbaj o relacje

Firmy wiedzą, jak ogromne znaczenie ma zatrudnianie osób, które skutecznie będą zarządzały zespołami. Od relacji w firmie zależy wiele, a jak to się ma do naszego życia? Poprzez

społeczeństwo

fot. foter.com

relacje z innymi ludźmi, z bliskimi, ze swoim partnerem czy partnerką pokazujesz innym, czy jesteś godny zaufania, czy żyjesz świadomie, czy warto trzymać Cię blisko siebie. Jeśli ludzie dostrzegą, że można zbudować z Tobą dobrą relację, będzie to działało na nich jak magnes.

Przypomnij sobie sytuację, gdy miałeś gorszy okres. Nie mogłeś przez pewien czas dogadać się z ludźmi, nieważne, czy wina leżała po Twojej stronie, czy też przeciwnie. Ważne jest to, jak reagowałeś. Z pewnością było Ci z tym wszystkim źle. Odbijało się to na niemal każdej sferze twojego życia. Czy tak musi być? Nie, ponieważ potrafisz świadomie kierować własnymi emocjami. Ucz się siebie, własnych reakcji i wyciągaj wnioski!

6. Charyzma

Każda firma, która osiąga sukcesy, ma w sobie coś, co przyciąga do niej nowych klientów.

Znajdź w sobie to coś, co wyróżni Cię z tłumu!

Wyeksponuj tę cechę najbardziej jak potrafisz.

Niech stanie się Twoją najsilniejszą stroną. Być może jesteś mistrzem opowiadania dowcipów.

Z wystąpieniami publicznymi jednak idzie Ci średnio. A co, gdybyś przed każdym wystąpieniem rozluźnił atmosferę dobrym kawałem?

Publiczność jest już Twoja! Bądź odważny, charyzmatyczny i pewny siebie. Bez względu na okoliczności!

7. Wyciągaj wnioski

rynku? To efekt tego, że osoby nią zarządzające potrafią wyciągać wnioski. Ludzie mają tendencje do tego, aby winę za swe niepowodzenia upatrywać na zewnątrz. To jeden z podstawowych błędów. Bo… pogoda była zła, źle się czułem, bo ludzie mnie nie lubią. Nie bój się spojrzeć w lustro i przyznać do błędu. To pierwszy krok ku temu, aby w przyszłości już go nie popełnić.

Traktuj porażki jak lekcje. Rozmyślaj, analizuj, wprowadzaj zmiany, naprawiaj.

8. Szukaj korzyści

Po co zakłada się firmę? Aby odnosić z tego korzyści. Po co żyjemy? Dokładnie z tego samego powodu. Rozwijaj się, działaj i rozglądaj się za korzyściami. Jest ich pełno, wszędzie.

Istnieje takie powiedzenie, że pieniądze leżą na ziemi, wystarczy je tylko podnieść. Tak samo jest z korzyściami i możliwościami. Są wszędzie, dosłownie. Nie bój się i sięgaj po to, co może przynieść Ci radość.

Właścicielu najbardziej wartościowej, najpotężniejszej i najcudowniejszej firmy na świecie…

Zamknij zatem oczy i wyobraź sobie swój idealny świat. I przyjmij do wiadomości, że kiedyś, gdy byliśmy dziećmi, dotkliwie nas oszukano.

Mówiono nam, że świat polega na odkrywaniu siebie. To nie do końca prawda. Świat polega na ciągłym tworzeniu swego własnego Ja. Stwórz zatem siebie, tak, abyś mógł być dumny z tego, kim jesteś!

Firma ma swoje wzloty i upadki. Co jednak decyduje o tym, że potrafi się ona utrzymać na www.polformance.umcs.pl

społeczeństwo

Oleksii Abramov

Polska dla Polaków, ziemia dla ziemniaków, a UE dla… wszystkich Niedawno ambasadorowie państw UE w końcu zatwierdzili porozumienie z Parlamentem Europejskim w sprawie zniesienia wiz dla Ukrainy i Gruzji. Ale czy to „w końcu” brzmi dla Polski pozytywnie? Eksperci i nawet część Polaków uważają, że zdecydowanie tak.

Dlaczego? Bo wszystko wskazuje na to, że przybysze z zagranicy wypełnią lukę, która się pojawiła w ZUS-ie po obniżeniu wieku emerytalnego. Obecnie aż 1% wszystkich ubezpieczonych stanowią obywatele Ukrainy, a to w liczbach aż 172 tys. osób płacących składki.

Po drugie, mówi się, i to jest szczera prawda, że w Polsce brakuje rąk do pracy. No bo Polacy wyjechali do wymarzonych Londynów, tak-tak, Anglia dla Anglików i Polaków, też to nieraz słyszeliśmy. Więc niby jest to logiczne, że państwo białego orła będzie miało dobrze, jak wpadną tu na zarobki sąsiedzi znad Dniepru. Pracodawcy płacić im mogą nawet trochę mniej niż Polakom, warunki pracy są w miarę satysfakcjonujące, a jakość wykonanej roboty będzie na dobrym poziomie. Idealnie, prawda?

Ponownie odwołując się do faktów i liczb, sytuacja na dzień dzisiejszy wygląda tak.

Według Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w 2015 r. liczba oświadczeń zarejestrowanych przez powiatowe urzędy pracy wyniosła 762 tysiące. Ta cyfra dotyczy wyłącznie Ukraińców. Początek 2016 r. wyraźnie pokazał, że sytuacja się powtórzy, a pod koniec roku będzie nawet widoczny pewien wzrost. Jednak mimo ostatnich wiadomości o zniesieniu wiz dla Ukrainy nadal nie będzie to prosta sprawa, by trafić na „polską ziemię obiecaną” do pracy. A to wszystko za sprawą przepisów, a konkretnie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/36/UE z 26 lutego 2014 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu zatrudnienia w charakterze pracownika sezonowego i kilku innych ustaw dotyczących pracy. Mówiąc 12

Polformance styczeń 2017

krótko, „wolne” przekroczenie granicy nie jest aż tak dużym ułatwieniem.

Aby zatrudnić Ukraińca na zasadach uproszczonych, przedsiębiorca musi wcześniej zgłosić w powiatowym urzędzie pracy oświadczenie o chęci jego zatrudnienia. Dopiero po takim oświadczeniu nasz sąsiad ze Wschodu może otrzymać w swoim kraju wizę, która pozwala bez zezwolenia podejmować pracę w Polsce w ciągu pół roku, ale nie częściej niż raz na 12 miesięcy.

Ukraińca do pracy można zatrudnić także na podstawie zezwolenia na pracę wydawanego przez wojewodę. Taka procedura jest dla tych, którzy chcą pracować dłużej. Wydanie takiego zezwolenia jednak jest uzależnione od tzw. testu rynku pracy. Starosta musi potwierdzić, że na lokalnym rynku pracy nie ma kandydata na stanowisko oferowane przez pracodawcę. Jak widać, nawet w bardzo uproszczonej formie cała ta nudna „zabawa” nie wygląda zachęcająco.

Dlatego właśnie polscy eksperci, pracodawcy i ci, którzy są pozytywnie nastawieni do przybyszy z Ukrainy w jeden głos powtarzają, że nic z tego nie będzie. No bo po zniesieniu wiz bracia Słowianie z łatwością mogą pojechać na zarobki do Niemiec, gdzie procedura zatrudnienia jest prostsza, płace 4 razy wyższe od Polskich, a warunki jeszcze lepsze. Już teraz pracodawcy stamtąd proponują kursy językowe, opłacone mieszkanie na kilka pierwszych miesięcy pobytu i dużo innych prezentów w postaci utrzymania pracownika na koszt firmy. Żeby nikogo nie zanudzić i przedstawić zdanie przeciwne, załóżmy jeszcze tę wersję mniej wiarygodną, najbardziej niekorzystną, tę, której boją się po cichu Polacy. Mój scenariusz, który

społeczeństwo

kiedyś prognozowali eksperci w przypadku Polski, dla której Niemcy zniosły wizy w 1991 r., a następnie dla Bułgarii i Rumunii, w odniesieniu do których Niemcy zrobiły to w latach 2001-2002 oraz dla migrantów z państw Bałkanów Zachodnich, dla których UE zlikwidowała wizy w latach 2009-2010, do tej pory się nie sprawdził. Dlatego pewnie nikt nawet go teraz nie przywiduje. Ja jednak ten scenariusz przedstawię.

Otwarte granice doprowadziły do największej w historii fali emigracji ze Wschodu. Niemiecka mentalność jednak nie przypadła do gustu części gości znad Dniepru i dlatego postanowili pójść drogą znaną już bardzo dobrze.

Obywatele Ukrainy nie tylko idą pracować tam, gdzie brakuje kadry polskiej, ale także zabierają miejsca pracy Polakom. Przy tym nie jest to migracja na stałe. W fabrykach, firmach, sklepach ciągle widać nowe twarze, bo Ukraińcy po tym jak zarobią określoną sumę, wolą wrócić do domu. Taka rotacja pracowników w żaden sposób nie napędza polskiej gospodarki. I nawet ZUS, który w każdych okolicznościach miał zyskać, część pieniędzy oddaje z powrotem, bo składki płacone w Polsce po osiągnięciu wieku emerytalnego zostają przekazane do ukraińskiego systemu ubezpieczeń i skutecznie podwyższają tamtejsze emerytury.

Obawiam się, że tak chyba nie będzie i już mówię dlaczego. Fakt pierwszy – Ukraina w swoich urzędach czasami kiepsko radzi sobie z komputerami i nowymi technologiami. Tak jest i w przypadku paszportów biometrycznych,

których zdobycie do tej pory nie jest łatwe.

A przecież będą one konieczne do przekroczenia granicy ze strefą Schengen bez wizy po tym jak decyzja w sprawie liberalizacji wizowej wejdzie w życie. Fakt drugi – pobyt na terenie państwa-członka UE stanowić będzie jedynie 90 dni w ciągu pół roku. Ten czas poświęcić można na sprawy biznesowe, dokładnie to najważniejsze, o czym pomyśleliście – praca, turystyczne czy rodzinne.

Fakt trzeci, ten najbardziej nudny i niezrozumiały – zgodnie z porozumieniem możliwe będzie przywrócenie obowiązku wizowego dla obywateli kraju trzeciego. Powodem może być znaczący wzrost liczby imigrantów, którym odmówiono wjazdu, albo którzy nielegalnie pozostają na terytorium Unii. Również gwałtowne zwiększenie liczby nieuzasadnionych wniosków o azyl albo brak współpracy państwa trzeciego w dziedzinie readmisji migrantów mogą spowodować wznowienie wiz. Mechanizm zawieszania reżimu bezwizowego będzie zastosowany także w sytuacji zagrożenia dla porządku publicznego albo bezpieczeństwa wewnętrznego. Jak to będzie w rzeczywistości, zobaczymy już wkrótce.

To m.in. dlatego mój scenariusz się nie sprawdzi. Wnioski? Moim zdaniem bardzo proste i przejrzyste. W każdej sytuacji, nawet tej najbardziej fikcyjnej (realnej?) Polska zostanie na pozycji przegranej. A Ukraińcy po tym, jak pobawią się z polską ekonomią i rynkiem pracy, po prostu je porzucą na korzyść lepszych propozycji.

fot. foter.com

www.polformance.umcs.pl

społeczeństwo

Marcelina Burda

Znamy wyniki plebiscytu

Grand Press 2016 W ubiegłym roku już po raz dwudziesty została przyznana nagroda Grand Press Dziennikarz Roku 2016. Laureata w tej kategorii wybierają kolegia redakcyjne. Gala odbywała się w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Poprowadziła ją Grażyna Torbicka, dziennikarka i prezenterka telewizyjna.

Oto lista zwycięzców:

Kategoria News – Afera Misiewiczowa – Stanisław Skarżyński i Konrad Radecki-Mikulicz (Oko.press) poinformowali, że członek rady nadzorczej Polskiej Grupy Zbrojeniowej Bartłomiej Misiewicz nie obronił pracy licencjackiej ani magisterskiej na uczelni, na której, jak utrzymywał, studiował.

Kategoria Dziennikarstwo Śledcze – Komu działkę – tekst Iwony Szpali i Małgorzaty Zubik („Gazeta Wyborcza – Magazyn Świąteczny”) ujawniający mechanizm dzikiej reprywatyzacji w Warszawie, czyli powiązania mecenasa, który przejął 50 prestiżowych warszawskich adresów, z urzędnikiem warszawskiego magistratu.

Kategoria Publicystyka – Klasa średnia z łaski PiS – tekst Michała Szułdrzyńskiego („Rzeczpospolita”), w którym autor wyjaśnia, że budowa nowej klasy średniej jest zabiegiem celowym, bo ma się ona stać zapleczem na długie lata gwarantującym poparcie Prawu i Sprawiedliwości.

Kategoria Reportaż Prasowy – Wojny Galiny – reportaż Anny Śmigulec („Duży Format – Gazeta Wyborcza”) opowiadający o tym, jak Ukrainka o polskich korzeniach jest wyrzucana z Polski wraz z adoptowanymi na Krymie dziećmi, ponieważ nasz urząd znalazł w jej paszporcie wizę do Anglii.

Kategoria Reportaż Radiowy – Skazani na siebie – reportaż Alicji Kulik (Polskie Radio Olsztyn) o tym, jak po marszu KOD w Olsztynie pracownik jednego z pubów odmówił wpuszczenia do środka ludzi, których poglądy mu nie odpowiadają.

Reportaż Telewizyjny – Droga przez piekło – reportaż Wojciecha Bojanowskiego (TVN 24) zrobiony na odcinku autostrady w Calais, gdzie od ponad dwóch lat zdeterminowani imigranci, 14

Polformance styczeń 2017

chcąc się dostać do Wielkiej Brytanii, napadają na jadące w stronę granicy ciężarówki.

Kategoria Wywiad – Zasady są jasne: wygrała ta partia i morda w kubeł – wywiad Magdaleny Rigamonti („Dziennik Gazeta Prawna”) z dyrektorem TVP 2 Marcinem Wolskim, w którym dziennikarka wydobywa z niego wszystkie informacje, jakie chce.

Kategoria Dziennikarstwo Specjalistyczne – Prawdziwie wrogie przejęcie – tekst Patryka Słowika („Dziennik Gazeta Prawna”), autor na przykładzie słynnych braci Stajszczaków opisuje, jak wygląda walka o spółkę – w sądzie i poza nim.

Tytuł Grand Press – Dziennikarza Roku otrzymała Bianka Mikołajewska, wicenaczelna i szefowa zespołu śledczego OKO.press.

Laureatka rozpoczynała swoją karierę w tygodniku „Polityka”, potem pracowała w „Gazecie Wyborczej”. Jako dziennikarz śledczy odkryła nieprawidłowości w SKOK-ach oraz nadużycia przy zakupie gruntów pod budowę supermarketów. Od czerwca (ubiegłego roku) jest zastępcą redaktora naczelnego portalu OKO.Press, który wydaje Fundacja Ośrodek Kontroli Obywatelskiej „Oko”.

Dodatkowo przyznano nagrody specjalne.

Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego – Włodzimierz Szaranowicz Grand Press 20-lecia – ks. Adam Boniecki Grand Press Economy – Bartosz Godusławski Grand Press Digital – Jarosław Kuźniar

społeczeństwo

Aleksandra Koszyk

Koszmarny dzień Terroryzm to jeden z największych problemów współczesnego świata. Krystyna Miazga jest jedną z nielicznych Polek pamiętających dzień, którego opisy pojawiały się na pierwszych stronach gazet.

Będąc w jednym z atakowanych budynków w dzielnicy Lower Manhattan w Nowym Jorku, obserwowała porwany samolot, który uderzył w 110-pietrową wieżę.

„Żadne słowa nie mogą opisać tego, co czułam.

Cokolwiek na ten temat napiszą ludzie, to będzie tylko cząstka wspomnień. Strachu, bólu, bezradności nigdy nie przełożymy na papier”.

Krystyna Miazga urodziła się w Świdniku, gdy skończyła 20 lat, wyjechała do Nowego Jorku. Co roku przyjeżdża do Polski, by odwiedzić rodzinę i starych znajomych. Jak wspomina dzień, który zmienił jej życie?

– To było zwykłe przedpołudnie, wszystko zaczęło się normalnie, przyszłam do pracy na 9.30, pracowałam na 70-tym piętrze. W pewnym momencie stanęłam przed ogromnym szklanym oknem. Spojrzałam i ujrzałam całą tragedię. Nie wierzyłam w to, co widzę, nie mogłam się ruszyć.

Nie wiedziałam, co się dzieje. Życie uratował mi mężczyzna, który razem ze mną pracował… To właśnie mój znajomy zabrał mnie z niebezpiecznego miejsca przy oknie, na korytarzu rzucił mnie na podłogę. W tym samym czasie usłyszałam huk, a czarny duży odłamek wybił szybę i upadł obok mnie. Zaczął pojawiać się okropny i duszący dym – wspomina kobieta.

Kolega pomógł jej ostrożnie, aby szybko przedostać się na niższe piętra. Uciekając tylnym przejściem, próbowali dostać się do schronu.

– Windy nie działały, cały czas słyszałam piski znajomych. Spojrzałam za siebie i w pyłach dymu zobaczyłam na parterze, tuż przy drzwiach, ludzi całych we krwi. Ściany i podłoga były dziwnie powyginane. Gdy już dostałam się do schronu, byłam tam aż 6 godzin. Około 20 osób w małym pomieszczeniu. Gdy już straże wiedziały, że jesteśmy bezpieczni dali nam materace i mokre szmatki na twarz. Przyszła do mnie młoda Amerykanka i zapytała, czy może posiedzieć obok i czy będę się z nią modlić. Wydawało nam się, że na zewnątrz nic nie ma. Czułam, że nigdy nie wyjdę z tego pomieszczenia, a za chwilę i my zginiemy – podkreśla Krystyna Miazga.

W miejscu zamachu co roku są spotkania upamiętniające ten dzień. Krystyna nigdy w nich nie uczestniczy. – Boję się, czuję, że to, co się zdarzyło, znów wróci. Nigdy nie zapomnę tamtych chwil, dnia, który zmienił moje życie na zawsze – mówi Krystyna.

– Widziałaś kiedyś ludzi skaczących przed atakującym ogniem z 90. piętra? Ja niestety – tak. Dokładnie pamiętam kobietę w czerwonej sukience, widziałam, jak skoczyła…

Co pomyślałam, wychodząc ze schronu?

Papiery z budynków fruwają jak konfetti w sylwestra. Uśmiechnęłam się, a za chwilę płakałam – wspomina kobieta.

Krystyna Miazga trzy dni po tym wydarzeniu pojechała na Manhattan. Spacerowała po tym tragicznym miejscu, rozmawiała ze strażakami i policją. Wieczorem w jednej z budek dla robotników i strażaków spędziła około trzech godzin. Opowiadała o zdarzeniu, zjadła z tymi ludźmi kanapki, później powoli i pieszo wróciła do domu. – Nogi miałam jak z waty, a pięty przez nadmiar chodzenia zdarłam aż do krwi. Wiem, po co tam pojechałam, chciałam zobaczyć, czy to naprawdę się zdarzyło. Niestety, widziałam to zniszczone miejsce, które jeszcze kilka dni temu tętniło życiem. Tydzień później nadal pamiętaliśmy o zamachu, jednak próbowałam żyć normalnie. W nocy była burza, gdy obudziłam się, od razu pobiegłam do synka. Wzięłam go na ręce, zaczęliśmy płakać i wybiegliśmy z domu. Biegłam w strugach deszczu z małym dzieckiem na rękach.

Bałam się, że zaraz zginę. Znalazłam schronienie u sąsiadów, zostałam u nich do rana – wspomina kobieta.

www.polformance.umcs.pl

sport i rekreacja

Jak ryba w wodzie Pływanie zmniejsza problemy z nadwagą z wadami postawy i kręgosłupa – mówił Konrad Czerniak – wielokrotny mistrz Europy w pływaniu, medalista mistrzostw świata i rekordzista Polski w stylu motylkowym oraz dowolnym. Podczas rozmowy opowiedział m.in. o początkach swojej kariery, o udziale w najważniejszych wydarzeniach na globie oraz o szkółce pływackiej, którą otworzył w Lublinie.

Patryk Pytlak: Chciałbym zacząć od pytania o początek Pańskiej kariery. Jak to się stało, że zaczął Pan uprawiać właśnie pływanie, a nie inną dziedzinę sportu?

Konrad Czerniak: Zawsze byłem bardzo aktywny fizycznie. Od najmłodszych lat miałem kontakt z różnymi dyscyplinami sportu.

Bieganie, siatkówka, koszykówka i pływanie, po prostu wszystko co mogłem robić, nawet tańce.

Było tego naprawdę sporo. Pływanie jakoś się wyklarowało w gimnazjum. Wtedy zacząłem myśleć, że jednak poświecę się jednej dyscyplinie, ponieważ robienie wielu rzeczy na raz nie zagwarantuje mi sukcesu sportowego. Trzeba się rozwijać w jednej dyscyplinie i postawiłem na pływanie.

Dlaczego akurat pływanie? Ponieważ zawsze najlepiej czułem się w wodzie. Bardzo luźno.

Mogłem się wyżyć w niej, odstresować, odreagować. Miałem też bardzo dużo energii, a pływanie jest bardzo wyczerpujące. Wracałem po treningu padnięty. Tylko jedzenie i w zasadzie spanie.

P.P.: A kiedy miał miejsce Pański pierwszy kontakt z basenem?

K.C.: Mój pierwszy kontakt z wodą był w wieku pięciu lat. Pamiętam, że starsze rodzeństwo cioteczne chodziło na basen i raz mnie zabrało ze sobą. Na pierwsze zajęcia byłem za mały. Na kolejnych ratownik wrzucił mnie do wody i powiedział, że jak wypłynę, to coś z tego będzie.

No i pomału, pomału, nauczyłem pływać.

P.P.: A czy myślał Pan nad zmianą dyscypliny sportu?

K.C.: W zasadzie zawsze lubiłem grać w siatkówkę, ale nad zmianą nigdy się nie zastanawiałem. Zawsze to pływanie mnie kręciło i dalej mnie kręci.

16

Polformance styczeń 2017

P.P.: Czy na początku kariery myślał Pan, że będzie uprawiał pływanie zawodowo?

K.C.: Nie. Na początku pływałem tylko rekreacyjnie, ale trener zauważył mnie i poszedłem na pierwsze zajęcia. Umiałem więcej niż inne dzieciaki, więc zostałem. Jednak traktowałem to tylko rekreacyjnie, nie myślałem nad tym, by robić to zawodowo. Nie wiedziałem, że to może się tak skończyć.

P.P.: W wieku 19 lat wyjechał Pan do Hiszpanii.

Czy był to moment zwrotny w Pańskiej karierze?

K.C.: Ten wyjazd to był kolejny krok, który musiałem zrobić, aby móc się rozwijać. Przed wyjazdem osiągnąłem bardzo dużo, bo byłem mistrzem Polski juniorów. To był 2007 rok, w 2008 roku wyjechałem do Hiszpanii. Doszedłem do pewnego poziomu, który ciężko mi było przekroczyć w Polsce. Zostałem w grupie sam tylko z trenerem, więc pomału się to wszystko wykruszyło i trzeba było ruszyć dalej.

Albo idziemy w kierunku sportu, albo studiów.

Trudno by było połączyć te dwie rzeczy.

P.P. Pływa Pan głównie w stylu motylkowym oraz kraulem. Dlaczego Pan się zdecydował na pływanie właśnie tymi stylami?

K.C.: Na początku kariery pływałem jeszcze 400 m stylem zmiennym, 200 m, delfinem, 200 m kraulem. Później naturalnie się to wykreowało.

Może i chciałbym pływać innym stylem, na innych dystansach, ale każdy ma predyspozycje do czegoś innego. Ja przyzwyczaiłem się do pływania sprintów i cieszę się, że tak wyszło, bo lubię trening sprinterski. Lubię pływać krótkie dystanse, trenować do nich. Dlaczego właśnie kraul i motylek? Myślę, że to ukształtowało się indywidualnie. Każdy pływak ma jakieś swoje dystanse, na których najlepiej się czuje. W tych dwóch stylach miałem najlepsze wyniki. To

sport i rekreacja

ilustracja: en.wikipedia.org/wiki/Royal_Bafokeng_Stadiu en.wikipedia.org/wiki/Royal_Bafokeng_Stadium

z czasem mnie ukierunkowało. Pływanie jest takim sportem, w którym trzeba się skupić na detalach. Nie można robić wszystkiego na raz.

P.P.: Jak Pan się przygotowuje do startu w zawodach? Czy ma Pan jakieś własne rytuały?

K.C.: Przede wszystkim nie myślę, nie planuję następnego dnia. Wynika to z doświadczenia, przystosowywania się do warunków, startów w różnych zawodach. Mam ułożony swój plan, nie mam natomiast jakiegoś rytuału ani dziwnych nawyków. Robię raczej sprawdzone rzeczy.

Wstaję o odpowiedniej godzinie, jem śniadanie, biorę prysznic. Do tego odpowiednia dieta.

Również wcześniej przychodzę na basen. Trzeba się rozgrzać, później odpocząć chwilę, skoncentrować się, posłuchać muzyki. I pójść na start.

P.P.: Zdobył Pan złoty medal na mistrzostwach Europy w Szczecinie (2011) i Berlinie (2014).

Co Pan czuł, odbierając nagrody?

K.C.: Jest to coś wielkiego. To jest to, o czym marzyłem od początku mojej kariery. Od kiedy oglądałem na Eurosporcie pływaków i podziwiałem ich. Jak można tak szybko pływać?

Myślałem, że to niemożliwe. Parę lat później udało się. Zdobyłem złote medale w Berlinie i w Szczecinie. Jest też różnica, gdzie się zdobywa ten medal. W Polsce to było naprawdę wielkie przeżycie. Te mistrzostwa były dla mnie

o tyle szczególne, że byli tam moi najbliżsi. To była naprawdę bardzo ważna rzecz w mojej karierze. Berlin był później. Również smakował bardzo dobrze, ponieważ znowu po trzech latach mogłem wrócić na ten najwyższy stopień podium i wysłuchać Mazurka Dąbrowskiego w towarzystwie mojej rodziny. To jest coś niesamowitego. To jest najwyższa półka.

P.P.: W międzyczasie zdobywał Pan medale mistrzostw świata. Niestety nie złote, ale Michaela Phelpse’a bardzo trudno pokonać. Czy srebrny medal mistrzostw świata jest cenniejszy od złota mistrzostw Europy?

K.C.: Od Shanghai (mistrzostwa świata w 2011 roku; srebrny medal na dystansie 100 m stylem motylkowym przyp. red.) wszystko się zaczęło.

Pojechałem tam może nie jako debiutant, ale nie byłem w gronie faworytów. Zaskoczyłem wszystkich. Dopiero później były mistrzostwa Europy. Później presja zaczęła rosnąć. Każdy oczekiwał wyników. Nie wyobrażono sobie, że na mistrzostwach Europy w Polsce nie zdobędę medalu. To mnie też bardziej motywowało.

P.P.: A który medal jest dla Pana ważniejszy?

K.C.: Niestety nie umiem tego określić. Oba są bardzo ważne. Pod względem emocjonalnym zdecydowanie ważniejsze były mistrzostwa w Szczecinie. www.polformance.umcs.pl

sport i rekreacja

P.P.: W 2017 roku odbywają się mistrzostwa świata w Budapeszcie. Czego możemy się spodziewać po Panu na tych mistrzostwach?

K.C.: Chciałbym pobić rekord życiowy. Dla mnie to jest zawsze jakiś cel. W moim przypadku wiąże się z medalami, a na pewno z miejscem w finale.

P.P.: Broni Pan też medalu z poprzednich mistrzostw…

K.C.: Tak, bronie medalu z Kazania (brązowy medal na dystansie 50m stylem motylkowym przyp. red.) i chciałbym zdobyć jeszcze przynajmniej dwa. Najlepiej złote.

P.P.: Do mistrzostw w Budapeszcie przygotowywał się Pan w Lublinie, ponieważ zmienił Pan klub na AZS UMCS. Dlaczego zdecydował się Pan przygotowywać do sezonu właśnie w tym mieście?

K.C.: Wróciłem po pobycie w Hiszpanii do okolic, w których się wychowałem. Wracam prawie do domu, prowadzimy razem z siostrą (Gabrielą Czerniak przyp. red.) szkółkę pływacką, która też znajduje się w Lublinie. Jeżeli wszystko się tutaj dzieje, to wypadałoby reprezentować klub właśnie stąd.

P.P.: Czy AQUA Lublin to dobra sala do Pańskich treningów K.C.: Tak. Taki basen, bardzo ciężko było znaleźć. Aqua Lublin to bardzo dobry obiekt, bardzo szybki. Jest całe zaplecze. Jest siłownia, jest kanał, jest odnowa biologiczna. Dla mnie, jako profesjonalnego sportowa, to jest podstawa.

Tego w Madrycie nie mieliśmy.

P.P.: Poza treningami prowadzi Pan również szkołę pływacką. Dlaczego zdecydował się Pan otworzyć właśnie szkółkę dla najmłodszych? Jak to się zaczęło? Skąd pomysł?

K.C.: Zaczęło się od tego, że gdy przyjeżdżałem do Polski, to słyszałem o niezliczonej ilości wypadków nad wodą najczęściej wśród osób pod wpływem alkoholu. Podejrzewam, że było to także spowodowane tym, że topielcy nie mieli podstawowych umiejętności pływania. Wiem, że jest zapotrzebowanie na naukę pływania.

Wiem, że dużo osób chciałoby umieć pływać, 18

Polformance styczeń 2017

więc chciałbym nauczyć tego przede wszystkim małe dzieci, ale też dorosłych i młodzież.

Chciałbym nauczyć ich pływać przede wszystkim dobrze technicznie, aby miały pojęcie, jak się poruszać w wodzie, aby czuły się w miarę bezpiecznie. Żeby, jadąc na wakacje mogły wejść do wody, a nie siedziały tylko na piasku. To jest też moje hobby. Pomagać komuś, widzieć zadowolenie dzieci. Dla mnie to jest też super. Po ciężkim treningu wskoczyć do basenu z dziećmi.

Wtedy to jest dla mnie czysta przyjemność.

P.P.: Czy prowadzenie szkółki to plan na życie po zakończeniu kariery?

K.C.: Na pewno jest to jedna z alternatyw. Czy akurat to będę robił? Nie wiem, ale myślę, że kontakt z pływaniem będę mieć na pewno.

Ogólnie szkółkę otworzyliśmy razem z siostrą, która też jest byłą pływaczką, instruktorką pływania i to ona bardziej tym steruje. Ja tylko jej pomagam. Również ze względu na moje obowiązki nie mogę być dyspozycyjny. Ale kiedyś, jeśli będę mieć więcej czasu, to z chęcią się tym zajmę.

P.P.: Niestety w porównaniu z piłką nożną czy siatkówką, pływanie nie jest zbyt popularnym sportem. Jak Pan zachęciłby młodzież do uprawiania właśnie tej dyscypliny?

K.C.: Pływanie jest jedną z najzdrowszych dyscyplin sportu. Podczas uprawiania jej unikamy kontuzji, zbędnych naciągnięć. Grając w piłkę nożną, bardzo łatwo jest się kontuzji. W pływaniu jest to bardzo trudne, trzeba się raczej postarać. Pływając spalamy kalorię, dobrze się czujemy, możemy się odstresować.

Każdy jeździ na wakacje, każdy chce wejść do wody i dlatego warto znać podstawy pływania.

Jeśli chodzi o dzieci tym bardziej, ponieważ w społeczeństwie mamy bardzo duży problem z nadwagą u najmłodszych, z wadą postawy, z wadami kręgosłupa, a woda to wszystko niweluje. Pomaga w kształtowaniu poprawnej sylwetki. Nie jestem w stanie wymienić żadnej wady pływania. Dla mnie posiada same zalety.

P.P.: Dziękuję za rozmowę i życzę sukcesów na zbliżających się mistrzostwach.

sport i rekreacja

Kamil Wojdat, Paulina Ziemiańska

Euro-odliczanie czas zacząć.

Lublin gotowy na przyjęcie mistrzostw!

Wielkimi krokami zbliżają się finały Mistrzostw Europy do lat 21 w Polsce. To kolejne po UEFA EURO 2012 historyczne wydarzenie organizowane w naszym kraju. O prym w Europie na polskich boiskach powalczą reprezentacje dwunastu państw. Pośród nich także „Biało–Czerwoni”, którzy jako gospodarz mają zapewniony udział w turnieju.

Do boju, Polsko!

Tegoroczny turniej będzie dla Polaków wielkim sprawdzianem, ale też szansą potwierdzenia swojej pozycji w Europie na tle najsilniejszych drużyn Starego Kontynentu. Polska kadra jest wyjątkowo mocna i chyba wszyscy mają tego świadomość. Tak dobrze nie było już od lat. To z pewnością nie jest przypadek lub tylko zasługa utalentowanej generacji w polskiej piłce, ale składowa wielu czynników.

Wracając do reprezentacji, należy zaznaczyć, że podczas EURO mogą w niej wystąpić zawodnicy, którzy mają już za sobą spore doświadczenie na arenie międzynarodowej, nie tylko klubowej, lecz także na szczeblu reprezentacji seniorskiej. Nazwiska takie, jak: Milik, Zieliński, Linetty, Stępiński czy Kapustka naprawdę robią wrażenie. Warto podkreślić fakt, że to właśnie w polskiej kadrze podczas UEFA EURO 2016 we Francji, poza reprezentacjami Niemiec, Chorwacji i Anglii, było najwięcej, bo aż pięciu potencjalnych uczestników przyszłorocznych młodzieżowych Mistrzostw Europy. To napawa wszystkich ogromnym optymizmem przed zbliżającym się turniejem finałowym. Cieszy też, że wielu spośród piłkarzy trenera Dorny regularnie występuje w swoich klubach i zbiera pozytywne recenzje. Oczywiście wyżej wymienieni zawodnicy nie uczestniczą zazwyczaj w zgrupowaniach kadry U-21. To dlatego, że z ich usług bardzo chętnie korzysta selekcjoner pierwszej i najważniejszej drużyny narodowej, Adam Nawałka. Jednak współpraca między trenerami obu reprezentacji układa się świetnie i czerwco­wy turniej z pewnością nie będzie punktem spornym na linii Dorna–Nawałka.

Widać ogólny progres w naszym futbolu. „Młodzieżówka” nie zostaje w tyle i uparcie

idzie po śladach kadry seniorów. Z niecierpliwością wszyscy wyczekują końca tej wędrówki i efektu, jaki ona przyniesie. W dotychczasowych spotkaniach towarzyskich reprezentacja U-21 spisuje się świetnie. Co prawda sparingi nie są meczami o punkty, ale występ w reprezentacji zawsze powinien wiązać się z grą na 110%.

A gra pod presją nie jest wcale obca naszym zawodnikom, którzy na co dzień mierzą się z nią na ligowych boiskach. Atmosfera wokół reprezentacji, jak i w niej samej, jest bardzo dobra.

Wpływ na to mają przede wszystkim wyniki, bo nic tak nie buduje drużyny jak właśnie rezultaty.

Bez wątpienia są one dowodem na to, że Marcin Dorna to właściwy człowiek na właściwym miejscu, a jego pozycja na stanowisku trenera kadry młodzieżowej nie podlega dyskusji. Od przeszło trzech lat wykonuje bardzo solidną pracę, której efekty są widoczne gołym okiem.

Przejść do historii!

M. Dorna przejął reprezentację 16 stycznia 2013 roku. Od tego czasu poprowadził ją w dwudziestu trzech meczach, w których odniósł piętnaście zwycięstw, dwa remisy i sześć porażek. To znany wychowawca drużyn juniorskich o sporym już, biorąc pod uwagę jego młody wiek, doświadczeniu na ławce trenerskiej. Jest związany z PZPN-em od 2008 roku. Najpierw prowadził drużyny U-15 – U-18. W 2012 roku z kadrą do lat 17 zdobył brązowy medal Mistrzostw Europy, które zostały rozegrane w Słowenii.

Tegoroczne zmagania będą zarówno dla niego, jak i dla całej reprezentacji wielką szansą na osiągniecie najlepszego wyniku w historii.

Mecze na własnym terenie i wsparcie tysięcy kibiców to bez wątpienia ogromny atut. Jak dotychczas największym sukcesem kadry U-21 www.polformance.umcs.pl

sport i rekreacja

było dotarcie do ćwierćfinału Mistrzostw Europy.

Głód jest tym większy, że ostatni raz wzięliśmy w nich udział w 1994 roku, kiedy to w dwumeczu okazaliśmy się słabsi od Portugalczyków.

Zasady ich rozgrywania były inne niż teraz.

Warto zaznaczyć, że zawody z 1994 roku były pierwszymi, w których turniej finałowy gościł na terenie jednego państwa. Tego zaszczytu dostąpiła Francja, gdzie odbyły się mecze półfinałowe, o trzecie i o pierwsze miejsce.

Nasze, „polskie Euro” też będzie swego rodzaju wyjątkowe. Po raz pierwszy w historii wystąpi na nim aż dwanaście zespołów, które będą rozgrywać swoje mecze w trzech grupach.

Do walki o medale awansuje zwycięzca każdej z nich oraz najlepsza drużyna spośród zespołów plasujących się na drugich miejscach. Marginesu błędu praktycznie więc nie ma i w każdym ze spotkań trzeba być naprawdę skupionym.

Zadanie łatwe nie będzie.

Znamy już wszystkich finalistów turnieju.

Wiemy też z kim przyjdzie nam się zmierzyć w pierwszej fazie rywalizacji. Naszymi przeciwnikami będą: Słowacja, Szwecja i Anglia.

To bardzo wymagające i trudne do pokonania zespoły. Skandynawowie to aktualni obrońcy tytułu wywalczonego w 2015 roku na czes­ kich boiskach. Natomiast nasi południowi sąsiedzi pewnie wygrali swoją grupę eliminacyjną. W ośmiu spotkaniach tylko raz schodzili z murawy pokonani. „Synowie Albionu” również do turnieju awansowali „z przytupem”.

Z sześcioma zwycięstwami i dwoma remisami okazali się bezkonkurencyjni w swojej grupie, tracąc zaledwie trzy bramki.

W czerwcu kolejny raz wszyscy Polacy będą kibicami. Głęboko wierzymy, że to będzie gorący początek piłkarskiego lata. W meczu otwarcia, 16 czerwca w Lublinie, polscy piłkarze zmierzą się ze Słowacją. Finał zaplanowano na ostatni dzień miesiąca w Krakowie. Miejmy nadzieję, że i tego dnia wspólnie będziemy dopingować naszych.

Kibicować będziemy w Lublinie

Stosunkowo młody stadion sprawdził się już rok temu, kiedy to rozegrany został międzynarodowy turniej Lotto Cup. Do stolicy wschodniej części Polski przyjechały wtedy takie drużyny, jak: Szachtar Donieck, AS Monaco czy Hannover 96. Test obiektu wypadł perfekcyjnie, a opiekunowie stadionu zacierali ręce na zbliżające się obrady zarządu UEFA. 30 grudnia 2015 roku – data ta stała się przełomowa dla Lublina. To 20 Polformance styczeń 2017

właśnie wtedy komitet wstępnie wybrał sześć miast, które będą współorganizować Młodzieżowe Mistrzostwa Europy EURO U-21 w 2017 roku. W tym gronie znalazło się także nasze miasto. Podczas posiedzenia Komitetu Wyborczego UEFA, które miało miejsce 26 stycznia 2016 roku w Nyonie, zarząd zatwierdził wybór miast, co zapoczątkowało etap przygotowań aren oraz infrastruktury we wszystkich lokalizacjach. Kilka miesięcy później do Lublina zawitała delegacja UEFA oraz PZPN, która zbierała informacje na temat warunków, jakie stadion ma do zaoferowania piłkarzom, ich sztabom szkoleniowym, kibicom oraz dziennikarzom.

Peter Nordenström, szwedzki przedstawiciel UEFA, przyznał, że czuje wyjątkową energię w naszym mieście oraz w zespole przygotowującym całe przedsięwzięcie.

Dobra passa Areny Lublin

Dokładnie 6 czerwca 2016 roku w Krakowie odbyła się konferencja pod hasłem ,,EURO 2017 U-21 – One Year To Go”, podczas której został podany m.in. ramowy terminarz rozgrywek, a – co dla nas najistotniejsze – oficjalnie dowiedzieliśmy się, że inaugurację Mistrzostw Europy przyznano właśnie Lublinowi. Zadowolenia z tego faktu nie krył prezydent miasta, Krzysztof Żuk, mówiąc, że będzie to dla Lublina świetna promocja, ponieważ na rok 2017 przypada 700-lecie przyznania praw miejskich. Żuk podkreślił wtedy, że istotny wpływ na przyznanie Lublinowi funkcji jednego z gospodarzy imprezy miał mecz otwarcia obiektu przy ulicy Stadionowej. Na konferencji w Krakowie pojawił się również Marcin Dorna, selekcjoner młodzieżowej reprezentacji, który także w samych superlatywach opisywał pierwsze starcie w historii Areny Lublin, które reprezentacja U-21, przy gorącym dopingu ponad dziesięciotysięcznej widowni, wygrała z Włochami 2:1. Kolejny mecz z Izraelem również pozostał w pamięci zawodników i sztabu szkoleniowego.

Trener młodych adeptów piłki nożnej dotrzymał także słowa w sprawie powrotu na wschód Polski w ramach przygotowań do czerwcowych zmagań. Trzy miesiące później polscy piłkarze, z Mariuszem Stępińskim na czele, zremisowali z reprezentacją Węgier 1:1. Atmosferę na stadionie docenili nie tylko Polacy, lecz także przeciwnicy. Zadowolony był również Filip Adamus, rzecznik prasowy turnieju, który oglądał starcie Polaków z trybun. Mecz rozegrany w środę przyciągnął prawie 8,5 tys. kibiców, co według

kultura

niego było dużym sukcesem. Chwalił również dedykowany Asystent Kibica, który prawdopodobnie będzie do dyspozycji fanów również podczas mistrzostw Europy. Będą to specjalnie wystosowane komunikaty dotyczące dotarcia na stadion czy informacje odnośnie do przedmiotów, których nie będzie można wnieść na teren areny. Z pewnością pomocne będą infografiki oraz mapy dołączone do Asystenta.

Prezes PZPN o promocji turnieju

Sparing z Węgrami był pretekstem do kolejnego spotkania włodarzy miast organizujących turniej, które 6 września ubiegłego roku miało miejsce właśnie w Lublinie. Do budynku Trybunału Głównego Koronnego na Starym Mieście zjechał prezes PZPN, Zbigniew Boniek, jego zastępca, Marek Koźmiński, a także przedstawiciele Lokalnego Komitetu Organizacyjnego.

Tematem rozmów był aktualny stan przygotowań do rozgrywek oraz oficjalne informacje odnośnie do programu wolontariatu. Ambasador UEFA EURO U-21 potwierdził, że miasta są przygotowane prawie w stu procentach.

Prezydent Lublina wspomniał natomiast, że do zakończenia prac przed inauguracją Euro pozostało dokończenie remontu ulicy Muzycznej, wybudowanie nowego mostu nad Bystrzycą oraz poprawienie cateringu na Arenie Lublin.

Dodatkowo zaraz po losowaniu grup, które

odbyło się 1 grudnia, zostaną przygotowane tzw. „reklamówki” wszystkich sześciu miast. Będą one umieszczone w krajach, których reprezentacje będą brały udział w turnieju. Prezes PZPN odwiedził także Radio Lublin, gdzie zachęcał szczególnie ludzi młodych do zaangażowania się w przygotowanie mistrzostw, ponieważ będzie to dla nich fantastyczna przygoda, podczas której mogą zyskać ogromne doświadczenie. Kolejne tego typu spotkanie odbyło się już w Tychach, 30 listopada.

Dużo o samym stadionie mówią liczby.

Arena Lublin mieści ponad piętnaście tysięcy widzów, a dokładnie piętnaście tysięcy trzysta miejsc jest numerowanych. Zapewnionych jest także trzysta trzydzieści miejsc dla VIP-ów oraz sektory dla mediów. Dla kibiców poruszających się na wózkach inwalidzkich również powstały udogodnienia w postaci osiemnastu specjalnych stanowisk. Sama murawa zajmuje ponad siedem tysięcy metrów kwadratowych, a drugie tyle pokrywa podziemny parking dla tysiąca czterdziestu samochodów. Niemal przy samej arenie znajdują się również dwa parkingi dla rowerów, które łącznie pomieszczą sto pojazdów.

Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko mocno trzymać kciuki za naszych młodych reprezentantów. Oby to były dla nich udane Mistrzostwa Europy!

ilustracja: en.wikipedia.org/wiki/Royal_Bafokeng_Stadium

www.polformance.umcs.pl

kultura

Paweł Kłodnicki

Bo wiedział,

że niedługo umrze Rok 2016 był wyjątkowo smutny dla fanów muzyki rozrywkowej. W ciągu 12 miesięcy odeszło z tego świata wielu artystów. W większości byli to prawdziwi weterani rocka, od lat mniej lub bardziej aktywni na muzycznej scenie. Istnieją przypuszczenia mówiące o tym, że dwóch z nich przewidziało własną śmierć, podobnie jak kilku innych w przeszłości.

Wśród muzyków, którzy zmarli w 2016 roku, znajdziemy nazwiska bądź pseudonimy znane i kojarzone na całym świecie – David Bowie, Prince, Leonard Cohen, Frank Sinatra Jr. – ale także takie, które nie były w stanie dorównać popularnością wyżej wspomnianym, np. Glenn Frey z legendarnej grupy Eagles, Keith Emerson, uważany przez wielu za najlepszego rockowego klawiszowca w historii, czy Paul Kantner i Signe Toly Anderson, którzy nie tylko należeli do tego samego zespołu (Jefferson Airplane), ale także zmarli tego samego dnia (28.01.2016). Za symboliczny początek tej ponurej wyliczanki można uznać odejście lidera legendarnej kapeli Motorhead, Lemmy’ego Kilmistera, który zmarł 28 grudnia 2015 roku, czyli cztery dni przed jego końcem.

Tajemnica „Czarnej Gwiazdy”

Jednym z pierwszych i jednocześnie najpopularniejszym muzycznym artystą, który zmarł w 2016 roku, był David Bowie. Muzyczny Kameleon, jak często go nazywano, prawdopodobnie wiedział, że śmierć zbliża się do niego wielkimi krokami. W dniu swoich urodzin, dwa dni przed odejściem, wydał album Blackstar, który był kopalnią rozmaitych tekstów i motywów sugerujących, że Bowie wiedział, co go czeka. Była to pierwsza płyta z okładką, na której nie było wizerunku Bowie’go. Czarna Gwiazda, zdobiąca pudełko, może być interpretowana różnie, lecz raczej nie była ona 22

Polformance styczeń 2017

pozytywnym symbolem. Można wskazać dwa powiązania tego znaku ze śmiercią artysty: 1. Blackstar to określenie dotyczące zmian w ciele wywołanych przez niektóre typy nowotworu. Bowie zmarł z powodu raka wątroby po osiemnastomiesięcznej chorobie.

2. Może być to także odwołanie do piosenki Blackstar, nagranej w 1960 roku przez Elvisa Presleya, który był dla Bowiego wielką inspiracją. Możemy w niej usłyszeć słowa: „... gdy człowiek ujrzy swoją czarną gwiazdę, to wie, że jego czas nadszedł”.

W utworach z albumu także usłyszymy sporo odniesień do tematu śmierci. Przykładem może być Lazarus. Bowie śpiewał w nim: „Spójrz w górę, jestem w niebie”. Niespodziewana śmierć artysty dwa dni po premierze sprawiła, że niektórzy fani zinterpretowali tę piosenkę jako pożegnanie z życiem.

Jednak o ile w przypadku Blackstar ten temat potraktowany jest bardzo mistycznie i tajemniczo, to kilka dekad wcześniej żyli muzycy, którzy w znacznie odważniejszy i prostszy sposób próbowali przewidzieć to, kiedy lub jak umrą, a ich historia potwierdziła śmiałe przypuszczenia.

Ballada o Jimim

Legendarny Jimi Hendrix, jeszcze przed tym, jak stał się sławny, nagrał kawałek, o którym nikt wtedy praktycznie nie słyszał. The Ballad Of Jimi zyskał sławę dopiero po śmierci artysty, a wszystko to za sprawą swojego proroczego charakteru.

kultura

Piosenek o śmierci są dziesiątki tysięcy i większość z nich traktowana jest jako nic więcej niż słowa. Jednak […] widać, jak bardzo niespodziewana śmierć artysty potrafi wpłynąć na interpretację tekstów utworów.

W przeciwieństwie do Davida Bowiego, Hendrix nie stosował żadnych metafor ani ukrytych znaczeń. Śpiewał wprost: „Próbował wielu rzeczy, bo wiedział, że niedługo umrze”, „Pięć lat – tak powiedział, nie odszedł, lecz po prostu zmarł”. O tym, komu piosenka była zadedykowana, wydaje się mówić już sam tytuł.

Proroczy tekst był zapewne dziełem przypadku, powstałym pod wpływem impulsu, co nie zmienia faktu, że jego słowa się spełniły. Jimi Hendrix zmarł tragicznie w 1970 roku, czyli pięć lat po nagraniu wspomnianej piosenki. Wtedy właśnie Ballada o Jimim nabrała nowego znaczenia.

Przepowiednia Beatlesa

Prawdopodobnie zostanę zdmuchnięty przez jakiegoś pomyleńca – tak brzmiały słowa wypowiedziane przez Johna Lennona w jednym z wywiadów w latach 60., będące przykładem najbardziej trafnej przepowiedni o własnej śmierci. Lennon zginął niemal dokładnie tak, jak przewidział – zastrzelony przez swojego niepoczytalnego fana. Nie udało mu się natomiast trafnie ocenić, kiedy to się stanie, gdyż kilkukrotnie zaznaczał, że nie dożyje czterdziestu lat. Zginął dwa miesiące po swoich czterdziestych urodzinach.

Koniec „Jego sekretnego życia”

Zmarły 7 listopada tego roku Leonard Cohen, w swym ostatnim wywiadzie dla „The New Yorker”, powiedział, że „jest gotowy na śmierć”. Później sprostował te słowa, jednak ich siła pozostała

w powietrzu, zwłaszcza ze względu na jego ostatni album. You Want It Darker zaprezentował słuchaczom muzykę smutną i mroczną, z tekstami pełnymi odwołań do motywów biblijnych, które wydają się być rozliczeniem z Bogiem w obliczu śmierci. Jednak parę miesięcy wcześniej stało się coś jeszcze.

W lipcu tego samego roku Marianne Ihlen, dziewczyna i muza najsłynniejszego kanadyjskiego barda w latach sześćdziesiątych oraz bohaterka piosenki So Long, Marianne, dowiedziała się, że jest chora na białaczkę. Gdy jej bliski przyjaciel powiadomił o tym Cohena, ten wysłał do niej list. Po śmierci muzyka szczególną uwagę zwrócono na ten fragment: „...przychodzi taki czas, gdy jesteśmy naprawdę starzy i nasze ciała zaczynają niszczeć i myślę, że wkrótce za Tobą podążę”. I faktycznie tak się stało. Ihlen zmarła 28 lipca, Cohen zaś niecałe cztery miesiące później.

Podobnie jak David Bowie chorował na raka i wiedział o tym już od pewnego czasu.

Piosenek o śmierci są dziesiątki tysięcy i większość z nich traktowana jest jako nic więcej niż słowa.

Jednak na przykładzie choćby Czarnej Gwiazdy i tego, jak potrafi być postrzegana, widać, jak bardzo niespodziewana śmierć artysty potrafi wpłynąć na interpretację tekstów utworów. Nasuwa się więc pytanie, czy nacisk na kwestię śmierci w albumach Blackstar i You Want It Darker byłby tak mocno widoczny, gdyby ich autorzy nie dali ku temu powodów w najdobitniejszy możliwy sposób?

www.polformance.umcs.pl

polityka

Patryk Grzegorczyk

Make populism great again?

Wybory prezydenckie w USA za nami. Liberalna część amerykańskiego społeczeństwa nie może się otrząsnąć po przegranej Clinton, a konserwatyści zacierają ręce, osiem lat rządów Demokratów to bowiem dla nich za dużo, na co wskazują wyniki wyborów.

Donald John Trump od 20 stycznia 2017 roku po zaprzysiężeniu na prezydenta Stanów Zjednoczonych stanie się „władcą” amerykańskich dusz, przede wszystkim tych skrzywdzonych przez postępującą globalizację, zniesmaczonych pasywną polityką obecnego (jeszcze) prezydenta oraz znużonych ciągłymi sporami o tzw. „Obamacare”. Tego dnia nic już nie będzie takie samo. Wyobraża sobie ktoś z Was, że w CNN nikt nie będzie czyhać na potknięcia 70-letniego miliardera? Albo to, że mur z elementami siatki faktycznie oddzieli USA od Meksyku? Kilka miesięcy temu wygraną Trumpa, ale też i jego program, rozpatrywano w kategoriach żartu, populistycznych popłuczyn, a dziś śmiało można stwierdzić, że stanowi on głos oburzenia większości, formę walki z establishmentem, do którego sam poniekąd należy.

Nie było mi dane obejrzeć wszystkich debat z udziałem dwójki kandydatów, nie śledziłem też dzień w dzień różnych działań obu stron w ramach kampanii, ale nie mogłem nie zauważyć, że duża część elektoratu oceniała negatywnie zarówno Clinton, jak i Trumpa. Ostatnio często mamy do czynienia z głosowaniem „przeciw”, a nie „za” także w Europie. Ten fenomen może wynikać z niepokojących przesłanek, które wózek o nazwie „polityka” samoistnie napędzają. Mam bowiem na myśli znaczne zubożenie wyborców liberałów, chrześcijańskich demokratów, wolnościowców, a jednocześnie wzrost poparcia dla grup posługujących się retoryką strachu, kultywujących tendencje izolacjonistyczne i autorytarne, sprzeczne z demokratycznymi wartościami, istniejącymi prawdopodobnie za kilkanaście lat jedynie w próżni, będącymi na uboczu debaty publicznej. Chciałbym się mylić.

Jednakże Donald Trump, Viktor Orban, prezydent Erdogan w Turcji i być może Marine le Pen za rok we Francji nie pozostawią złudzeń. Warto przyjrzeć się uważniej temu zjawisku, zastanowić 24

Polformance styczeń 2017

się nad tym, dlaczego i przeciwko czemu opowiada się młodsze pokolenie, a za czym optuje starszy elektorat.

Radykałowie, demagodzy, populiści vis a vis aroganckich, liberalnych elit. Za tymi pierwszymi opowiedzą się młodzi, żądni zmian ludzie, w pewnym stopniu pominięci, wykluczeni przez system. Elitom, nierzadko zawodzącym i przyprawiającym o ból głowy społeczeństwo, nadal powierzają kredyt zaufania ci, którzy wcale nie pałają sympatią do rewolucyjnych haseł, nie chcą opierać swoich preferencji politycznych na kapitale strachu, zamykania „oszustów”, „złodziei” w więzieniach.

Wskazany przeze mnie podział znalazł wyraz w tegorocznych wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych. Cała kampania wyborcza przypominała czasem knajpę, gdzie dwóch mężczyzn na rauszu rzuca w siebie nawzajem wyzwiskami, bawiąc przy okazji osoby postronne, lecz i frapując innych, zaangażowanych w spór. Ukazała również, jak głęboki rozłam ma miejsce w społeczeństwie amerykańskim.

Z jednej strony Hilary Clinton, wspierana przez media głównego nurtu, osobowości telewizyjne, naukowe, gwiazdy muzyki, filmu. Przedstawiano ją jako autorytet w wielu kwestiach.

Doświadczenie, gwarancja stabilności rządów i kontinuum polityki Obamy w różnych dziedzinach, przede wszystkim gospodarki oraz obronności przemawiało (albo i nie) za byłą sekretarz stanu. Wydawałoby się, że to idealny kandydat na prezydenta, że wybory są przesądzone. Vox populi prawie już zdecydował, kto przejmie ster władzy. „Donkeys” znowu górą. Rzeczywistość jednak zweryfikowała, iż spoczywanie na laurach, nieumiejętne ostudzanie trendów nacjonalistycznych, tak intensywnie przeżywających swój renesans w Europie i brak innowacji o nieco awangardowym charakterze w swoich postulatach spowodowały w znacznym stopniu

polityka

nieoczekiwane zwycięstwo Trumpa. W pewnym momencie miało się wrażenie, że Clinton nie radzi sobie ze stawianymi jej zarzutami przez przeciwników, tj. sprzedaż dostępu do sekretarz stanu za datki od korporacji i autokratycznych reżimów, badania FBI w sprawie maili, wątpliwa moralnie przeszłość jej męża, nota bene eksprezydenta. Na finiszu kampanii coś zaczęło się psuć, brakowało animuszu głównej bohaterce, by popchnąć to wszystko do przodu. Szkoda strzępić... A zresztą sami wiecie.

Po drugiej stronie barykady miliarder, przedsiębiorca, a od niedawna prezydent największego „imperium” demokratycznego na świecie – Donald J. Trump, niegdyś demokrata wspierający centralizację systemu ochrony zdrowia, wyższe podatki dla bogatych, a także opowiadający się za prawem kobiet do aborcji oraz legalizacją narkotyków. Dziś cudownie odmieniony o 180 stopni republikanin pragnie wybudować mur na granicy z Meksykiem w celu ograniczenia napływu nielegalnych imigrantów z południa, jest zagorzałym obrońcą życia poczętego, obiecuje obniżyć podatki, odbudować relacje z Rosją.

I tu nasuwają się pytania: czy Trump wierzy w to, co głosi? Czy jego wizja idealnego, silnego państwa opiera się na neokonserwatywnych fundamentach, czy raczej na pompatycznych populizmach przybierających na całym Zachodzie postać ideologicznego nurtu? Imigranci, zagrożenie cywilizacji, naród ponad wszystko, organizacje międzynarodowe zbrzydły ludziom, możemy liczyć tylko na siebie, wsadźmy Clinton za kratki. Być może tego rodzaju hasła przechyliły szalę zwycięstwa na korzyść ekscentrycznego biznesmena, wywołującego liczne kontrowersje, jak np. wyrzucenie płaczącego dziecka z wiecu, seksistowskie wypowiedzi na temat kobiet lub nazwanie Belgii „pięknym miastem”. Nikt nie jest święty, wiadomo, ale funkcjonują pewne granice dobrego smaku. Pomimo ich przekroczenia dostrzegałem paradoksalną zależność – im więcej niefortunnych uwag, wpadek zaliczał Trump, im większej krytyce podlegał, tym bardziej jego notowania rosły. Dlaczego? Wyjaśnienie wydaje się być proste – gra na emocjach. Tak, ten chwyt autopromocyjny najbardziej przypadł do gustu republikańskim wyborcom. Mówienie o sprawach ważnych poprzez operowanie licznymi emocjonalizmami: od niechęci, uprzedzenia, antypatie po wrogość wobec głównej konkurentki i jej elektorat wywarło niemały wpływ na głębszy podział społeczeństwa, coraz to mocniej skupionego na sobie. Oponent Clinton po

prostu doskonale wyczuł nastroje klasy średniej, mającej po dziurki w nosie kolejnych rządów liberalnego panteonu, który sporo oferuje, lecz słabo wywiązuje się z obietnic i co więcej, podaje w wątpliwość hegemonię USA. Z Trumpem może będzie inaczej, przekonamy się za cztery lata.

Dzisiejsza eksplodująca polityka niewątpliwie potrzebuje remedium. Od nas zależy to, w jakim kierunku i z jakim skutkiem zostanie uleczona. Dana kampania dowiodła po raz kolejny, iż fakty, merytoryka nie znaczą nic w porównaniu z emocjami, a rosnące rozczarowanie oraz płonne nadzieje na poprawę wołają o reformatora, politycznego geniusza. Obecna sytuacja społeczno-ekonomiczna przypomina trochę tę sprzed II wojny światowej. Świat pogrążony w kryzysie, wątłe więzy organizacji ponadnarodowych, naruszenia porozumień międzypaństwowych(vide: zajęcie Krymu przez Rosję) i przede wszystkim narodziny populistycznych, radykalnych nurtów ideologicznych, które bazowały na nienawiści wobec innych narodów, izolowaniu się od innych krajów, a także wizerunku silnego przywódcy. Trump, zwyciężając z Clinton, potwierdził fakt, iż w czasach ogólnie panującej niepewności, ciągłego niezadowolenia najlepiej wysuwa się najprostsze i zwykle populistyczne propozycje w celu zdobycia społecznej legitymizacji władzy. Najłatwiej wówczas rozprawiać o destruktywnym wymiarze globalizmu, apokaliptycznej wizji podbicia świata przez muzułmanów, uciśnionym społeczeństwie, gnębionym przez wysokie podatki, ale również nieudolną politykę zagraniczną rządzących. Wybory w USA sprawiły, że demagogia, sofizmaty to wcale nie takie przestarzałe techniki manipulacji, jakby się mogło wydawać.

Make populism great again – parafrazując hasło wyborcze Trumpa w tegorocznych wyborach.

Chciałbym móc powiedzieć w 2021 roku, że populiści, radykałowie też czasem muszą wygrać polityczny wyścig szczurów, żeby coś udowodnić, poprawić negatywny wizerunek oparty na czarnym PR-ze, działając dla dobra państwa, jak i całego świata.

Kiedyś Tony Soprano w trakcie wizyty u psychoterapeutki stwierdził: „Jestem jak król Midas, tylko na opak – co nie dotknę, to gówno.” Życzę panu Trumpowi jak najlepiej, niech dba o wspólny interes wszystkich obywateli i niech przenigdy nie stanie się przeciwieństwem Midasa. Bo w innym wypadku byłoby trochę smutno... www.polformance.umcs.pl

redakcyjny hyde park

Będę żył muzyką,

będę grał i śpiewał, ile tylko się da Doba Czadu, czyli zespół młodych i pełnych pasji chłopaków. W skład zespołu wchodzą: Dominik „Kopciu” Kopeć – gitara, wokal, Kuba „Fiedor’’ Fiedorowicz – gitara, wokal, Bartek „Śmiglu”, Śmigiel – perkusja, Adrian „Adi” Uciński – gitara basowa, Kamil Lewicki – klawisze. Z kolei Dominik „Kopciu” Kopeć to młody, utalentowany wokalista, gitarzysta i lider zespołu.

Karina Sochacka: Dominik, powiedz, jak zaczęła się Twoja przygoda z muzyką?

Dominik Kopeć: Od małolata. Tata nauczył mnie grać na klawiszach i od tego czasu gram na wszystkim na czym się nauczę. Gram na gitarze, troszkę na skrzypcach, perkusji, basie, akordeonie. Na razie tyle. Chcę się nauczyć na saksofonie i na trąbce.

K.S: Czy to było Twoje marzenie od dziecka?

D.K: Nie. Jak byłem mały, to chciałem być mechanikiem samochodowym. Ale później, jak tata mnie nauczył grać, to zaczęło się. Chciałem wtedy mieć gitarę, tak w wieku 10 lat, a potem tak wyszło, że się przeprowadziliśmy do Skarżyska.

Kupiłem sobie pierwszą gitarę na urodziny…

W sumie dostałem (śmiech) i zacząłem sobie grać na gitarze. Aż w końcu poznałem chłopaków z obecnej kapeli i tak zaczęliśmy grać w garażu.

K.S: Jak poznałeś członków zespołu?

D.K: To byli moi sąsiedzi. Jak zapoznawali się moi rodzice z sąsiadami, to ja przychodziłem i w ten sposób ich poznałem. Tylko wtedy mój basista „Adi” jeszcze nie grał, tylko interesował się czymś innym. Dopiero ja go tym zainteresowałem.

K.S: Jak powstał Wasz zespół?

D.K: To była decyzja spontaniczna. Siedziałem sobie ze swoim aktualnym basistą, wtedy dopiero uczył się grać na basie, i stwierdziliśmy, że założymy sobie zespół. Okazało się, że nasz sąsiad, którego jeszcze nie znaliśmy, bo był nowy, gra na perkusji. Także mieszkaliśmy we trójkę na jednej ulicy. To poszliśmy do perkusisty, czyli Bartka. Zapytaliśmy się jego taty albo mamy, czy jest perkusista w domu. Powiedzieli, że nie i będzie za godzinę. To przyszliśmy za godzinę.

Zapoznaliśmy się i na drugi dzień Bartek wziął 26 Polformance styczeń 2017

perkusję do garażu do Adriana i zaczęliśmy grać (śmiech).Wtedy powstały pierwsze covery. Jakoś tak pięć lat temu.

K.S: Skąd nazwa „Doba Czadu”?

D.K: Czemu Doba Czadu… hmym… Jak graliśmy w zespole trzyosobowym, graliśmy tylko covery takich kapel, jak Lady Pank, a nie mieliśmy swoich. Napisał do nas Ogas, Jacek Zając, który był raperem w Skarżysku. Napisał do nas, że chce założyć zespół reggae. Więc spotkaliśmy się z nim i stwierdziliśmy, że zaczniemy współpracę jako nowy zespół. My już byliśmy ograni razem, więc on musiał się do nas wpasować. No i Doba Czadu. To jest w sumie banalne. DOBA zaczęła się do Dominik, Ogas, Bartek, Adrian. Ale Doba to tak trochę słabo, więc stwierdziliśmy, że będziemy się nazywać Doba Czadu. A jest takie miasto w Dobie Czadu albo Doba Czad (śmiech).

Znaleźliśmy to na Google Maps.

K.S: Jak zaczęła się wasza przygoda z występami na różnych eventach?

D.K: Pierwsze eventy załatwił nam Ogas, jeśli chodzi o Dobę Czadu. Wcześniej graliśmy po szkołach. Ogas załatwił nam występ w klubie Semafor jako główna kapela, na który straciliśmy sporo kasy. Musieliśmy dołożyć ze swoich, bo ludzi nie było. A tak to wysyłaliśmy zgłoszenia do MCK-u (Miejskiego Centrum Kultury) czy gdzieś indziej, gdzie możemy zagrać jako support. Wszyscy się zgadzali, ale trochę nam się przejadło granie w Skarżysku. Chcieliśmy poszerzać horyzonty i grać dalej.

K.S: Wiem, że Doba Czadu udziela się charytatywnie (np. koncerty). Jak to się zaczęło?

D.K: Wyszło to tak, że jak byliśmy świeżym zespołem, nie myśleliśmy o kasie, i nadal nie myślimy, choć jest nam potrzebna.

redakcyjny hyde park

Stwierdziliśmy, że skoro gramy, a ludzie organizujący koncerty charytatywne szukają osób, powiedzmy, że utalentowanych, to czemu nie możemy zagrać. Po pierwsze jest to dla nich dodatkowy zespół, dodatkowa jakaś gwiazda.

Dla nas była to dodatkowa opcja wypromowania się. Możemy przez to w jakiś mały sposób pomóc, przyciągając naszych znajomych.

K.S: Miałeś jakąś niespodziewaną sytuację podczas koncertu?

D.K: Miałem… Nadal mam, na przykład zapominanie tekstu. Zazwyczaj uczę się tekstu dzień przed koncertem, a potem są przykre sytuacje.

Chłopaki grają, a ja się patrzę na każdego i nie wiem, co śpiewać. To takie najczęstsze. A dalej z takich wtop, to gitara mi się odpięła od paska.

Prawie mi upadła. Chodziłem wkurzony po scenie, bo musiałem trzymać gitarę.

K.S: Jaki był powód odejścia w 2014 roku wokalisty Ogasa?

D.K: Były dwa powody. Pierwszy – kobieta. Drugi to przeprowadzka do Kielc właśnie za tą kobietą.

K.S: Piosenka „Oni mają władzę” ma dość kontrowersyjny tekst. Czy opisują on jakieś wasze poglądy polityczne?

D.K: Tak i nie. Ten tekst napisał Ogas. My jednak przerobiliśmy tę piosenkę na ostrzejszą wersję.

Odnosi się przede wszystkim do moich poglądów na władzę w tym kraju. Ja nie ukrywam tego, że jestem antypolityczny i irytuje mnie dzisiejsza sytuacja polityczna w Polsce. Mam nadzieję, że tekst przemawia do niektórych ludzi.

Ta piosenka jest przede wszystkim przeciwko przemocy, aby ludzie zwrócili uwagę na to, co się dzieje na świecie. To nie jest tylko utwór, do którego można poskakać na koncercie. Raczej jest to utwór, w który trzeba się wsłuchać i zrozumieć, że to, co my śpiewamy, to ma chyba z 5 lat, jak nie więcej, a ta sytuacja dalej się nie zmienia.

K.S: W jednym z postów na Facebooku napisałeś o możliwości powstania pierwszej płyty.

Zdradzisz więcej szczegółów?

D.K: Tak, mogę zdradzić, że płyta jest w trakcie realizacji. Także, że możliwe stało się pewnym.

Nie mogę powiedzieć kiedy. Nie możemy powiedzieć, że to będzie konkretny termin, na przykład 30 czerwca, bo możemy się nie wyrobić z tym. To jednak jest kawał roboty, ale będzie na pewno płytka i będzie to na pewno promowane na Facebooku i na naszej stronie.

K.S: Podczas pierwszego koncertu w CB Art Doba Czadu została „wygwizdana” przez swoich znajomych, ale pomimo to nie poddaliście się.

Jak to się stało?

D.K: Było to jakieś tam upokorzenie, że nasi znajomi nawet braw nie bili. No cóż, od czegoś się zaczyna. To był nasz pierwszy koncert. Nie ukrywam, że był nieudany. Zagraliśmy tylko trzy numery, które były nudne, niedopracowane i w ogóle ten koncert nie miał sensu, ale chcieliśmy już grać, tak nas korciło, żeby grać.

Wcisnęliśmy się przed znajomy zespół i zagraliśmy. Tak się stało. No trudno. Trzeba grać dalej.

Po to robiliśmy próby i po to robimy. Są ludzie, którym się to podoba i którym się nie podoba.

K.S: Często zmieniasz swój styl. Na kogo się kreujesz?

D.K: Jak mi się coś poprzestawia w główce lub jak mam jakiś pomysł, że chcę mieć czerwone włosy, to nie pytam nikogo. Idę do fryzjera i robię czerwone włosy. Chcę spróbować czegoś nowego i nudzi mi się mój wygląd. Lubię coś zmieniać.

K.S: Niedawno zrobiłeś sobie tatuaże. Co one oznaczają?

D.K: Gitara to dość banalny przekaz. It’s my life.

To, czym żyję i będę żył, dopóki będę w stanie grać. Do tego momentu będę żył muzyką, będę grał i śpiewał, ile tylko się da. Drugi jest połączony. Pierwsza część to słowa „I don’t have friends, i got family” są dla mojego przyjaciela, którym jest mój brat. Kuba. Mieszka teraz w Warszawie. A druga dotyczy tego samego co wcześniej, czyli muzyki. Jako gitarzysta i wokalista. Miłość do muzyki aż do śmierci.

K.S: Jakie masz plany na przyszłość?

D.K: Oprócz kariery muzycznej mam sporo planów. Tylko że jak jest tego za dużo, to wiadomo, trudno się zdecydować. Chcę dalej robić to, co uwielbiałem jako małolat, czyli samochody.

Lubię samochody i motocykle. Chcę mieć swój warsztacik, swój mały kąt. Abym robił nie tylko swoje, ale czyjeś samochody. Może jakaś firma.

K.S: Dziękuję Ci za wywiad i życzę Tobie oraz Dobie Czadu jak największych sukcesów muzycznych. Powodzenia.

D.K: Ja również dziękuję za wywiad i oby były kolejne. Dziękuję.

www.polformance.umcs.pl

polityka

28 Polformance styczeń 2017