φάµπρικα υφανέτ | ένας είναι ο εχθρός…
στην Ινδοκίνα, τα γεγονότα της Κίνας, τον αγώνα των Αλγερινών για ανεξαρτησία, και την Κουβανική Επανάσταση. Αυτές οι παράνοµες οµάδες αυτοµόρφωσης διάβαζαν επίσης Frantz Fanon, Aimι Cesaire, Regis Debray, Paul Baran, Paul Sweezy και Samir Amin. Σε ένα επόµενο στάδιο διάβαζαν µεταφράσεις του Andre Gunder Frank και Λατινοαµερικάνων dependencistas. Μια προσέγγιση µε όρους τριτοκοσµισµού ήταν υπό κατασκευή.15 Το 1966 το Κόµµα Tudeh που βρισκόταν υπό εξορία υπέστη µια διάσπαση από την οποία ξεπρόβαλε µία καθαρά φιλοκινεζική οµάδα, η αυτοαποκαλούµενη Επαναστατική Οργάνωση του Tudeh. Μερικοί ακτιβιστές αυτής της οµάδας πέρασαν ένα χρονικό διάστηµα στην Κίνα, από όπου και µετέδιδαν τα πολιτικά τους προγράµµατα µέσω ραδιοφωνικών εκποµπών, συµπεριλαµβανοµένης και µίας εισαγωγής στις θεµελιώδεις αρχές της σκέψης του Μάο Τσε Τούνγκ. Έτσι, µε αυτόν αλλά και µε άλλους τρόπους, ο Μαοϊσµός επηρέασε µια νέα γενιά αριστερών αγωνιστών οι οποίοι οικειοποιήθηκαν όρους όπως “η δικτατορία του προλεταριάτου” και “αντιµπεριαλιστικός αγώνας” αλλά και την Κινέζικη θεωρία για τους Τρεις Κόσµους. Αυτό το γεγονός αύξησε την ήδη υπάρχουσα εχθρότητα µε το Tudeh και απέτρεψε όποιες σηµαντικές κινήσεις µπορούσαν να γίνουν για την ενοποίηση των αριστερών δυνάµεων όταν ξέσπασε η Επανάσταση το 1978-79. Ακόµη, όπως άλλωστε έκαναν παντού οι µαοϊστές, οι αντιµπεριαλιστές και οι αριστεριστές, η Νέα Αριστερά στο Ιράν εκδήλωσε µια απέχθεια για τη θεωρητικοποίηση, µια ανυποµονησία απέναντι στο θεωρητικό και αναλυτικό έργο και τέλος µια προτίµηση για µία στενά προσδιορισµένη “πρακτική”. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Τρίτος Κόσµος ήταν ένα πεδίο πολλών ριζοσπαστικών και ένοπλων αγώνων, που όλοι προσδιορίζονταν (και αυτοπροσδιορίζονταν) ως αντιµπεριαλιστικά και λαϊκά απελευθερωτικά κινήµατα. Ο στόχος ήταν ο ιµπεριαλισµός των ΗΠΑ (στην περίπτωση των µαοϊκής έµπνευσης κινηµάτων και ο σοβιετικός “σοσιαλιµπεριαλισµός”). Αυτά τα κινήµατα καθοδηγήθηκαν από αντάρτικες οργανώσεις και απέρριψαν την παραδοσιακή ορθόδοξη µαρξιστική θεωρία των τριών σταδίων: 1. Βιοµηχανοποίηση, 2. Συγκρότηση της εργατικής τάξης και 3. Προλεταριακή επανάσταση. Στη Λατινική Αµερική αντιθέτως, υιοθετήθηκε ο εστιασµός (foquismο).16 Θα υιοθετούνταν και από το Ιράν, µαζί µε ένα µιλιταριστικού τύ15. Μια ανάλυση παρόµοια µε τη δική µου παρέχεται από τον M.Arman:“Marxism in Iran: From the Constitutional Revolution to the February Revolution” (στα Περσικά), in Nazm-e Novin, no. 7, September 1985. Επιχειρηµατολογεί για το ότι η ιδεολογία της Ιρανικής Αριστεράς ήταν ένας εκλεκτικός συνδυασµός της Τριτοκοσµικής, εθνικιστικής και Ισλαµικής κουλτούρας. (∆ιαφωνώ µε την έµφαση που δίνει σε αυτό το τελευταίο.) 16. (Σ.τ.µ) Ο Εστιασµός (Foquismo) είναι ένα µοντέλο επαναστατικής δράσης που είχε εκθέσει αναλυτικά στις αρχές του 1967 ο Ρεζί Ντεµπρέ, Γάλλος καθηγητής της φιλοσοφίας στο πανεπιστήµιο της Αβάνας, στο βιβλίο του Επανάσταση µέσα στην επα-
124