9
Το τέρας που οπλίζει το χέρι Το μακελειό στη Φλόριντα και ο παγκόσμιος αντίκτυπος
Πλην-θέσεις
Χάρης Γεωργούλας
Ό
ταν ο κρότος ενός όπλου ακούγεται, αυτόματα σημαίνει ότι η κοινωνία έχει αποτύχει. Εδώ δεν μιλάμε για επανάσταση, ούτε για αυτοδικία, ούτε καν για αυτοάμυνα. Μια γυναίκα, προφανώς μάνα - θρηνώντας γοερά στο πρόσφατο μακελειό της Φλόριντα - φωνάζει για την ανάγκη να μπουν ανιχνευτές μεταλλικών αντικειμένων στις εισόδους και περισσότεροι φύλακες στα σχολεία. Κανείς δεν θα την μεμφθεί, αυτό ένιωσε αυτό είπε πάνω στην οδύνη της. Όμως σε καμία περίπτωση δεν βρίσκεται εκεί η λύση. Όταν ένα 19χρονο παιδί παίρνει φόρα και θερίζει κόσμο, σημαίνει ότι το σύστημα αξιών της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε δεν του έδωσε να καταλάβει την αξία της ανθρώπινης ζωής. Διαφορετικά δεν θα την περιφρονούσε με αυτόν τον τρόπο. Σημαίνει, επίσης, ότι προφανώς κάποιος γέμισε την ψυχή του με τυφλό μίσος, τον έπεισε ότι εκεί έξω υπάρχουν μόνο εχθροί, ίσως ακόμη-ακόμη ότι «καθαρίζοντας» κάποιους, θα φτιάξει έναν πιο όμορφο κόσμο. Μη βιαστείτε όμως να τα φορτώσετε όλα στους στενόμυαλους Αμερικανούς… καουμπόηδες. Το φονικό δεν έγινε στο Τέξας. Έγινε στη Φλόριντα, την «Ηλιόλουστη Πολιτεία» με τις ατελείωτες παραλίες και τους φοίνικες. Το τέρας, βλέπετε, δεν ξέρει από σύνορα. Τρέφει και τρέφεται από τη μισαλλοδοξία και τον ολοκληρωτισμό, δεν αντέχει τη διαφορετικότητα, γίνεται σκυλάκι στα χέρια των ισχυρών που χρειάζονται άλλοθι για τις βρώμικες πολιτικές τους. Αφορμές για
επιβολή, για περιορισμό, για έλεγχο, για ανελευθερία, για καταπάτηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Προφάσεις για ακόμα μεγαλύτερα τείχη, πολλά περισσότερα όπλα και φυσικά, επιπλέον φρουρούς. Όμως, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Την πιο σωστή κουβέντα την άκουσα από τη χείλη του Στιβ Κερ, του προπονητή των πρωταθλητών του ΝΒΑ, Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Έναν άνθρωπο με ξεχωριστή προσωπικότητα και ευθύ πολιτικό λόγο: «Δεν έχουμε ανάγκη από ηλίθιους τοίχους που στοιχίζουν δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι άνθρωποι με θάρρος, για να επαναφέρουν τις πραγματικές αξίες και να ασχοληθούν με το αληθινό πρόβλημα». Όλα αυτά, στην απέναντι μεριά. Στην Αμερική ο Τραμπ είναι η βιτρίνα του συστήματος, ενώ στην Ευρώπη συνήθως φοριέται ο μανδύας του «υπερπατριωτισμού». Στην Ελλάδα εσχάτως ξανασυνηθίζουμε να μισούμε τους Τούρκους και να φθονούμε τους Σκοπιανούς. «Διαίρει και βασίλευε». Κι έτσι, όλοι μας χωριζόμαστε σε μικρές υποομάδες και στο τέλος απομονωνόμαστε. Όταν είμαστε λίγοι ή απομένουμε μόνοι μας απέναντι στο θηρίο δεν έχουμε καμία τύχη. Το πρόβλημα δεν είναι ο διπλανός μας, αλλά αυτός που βρίσκεται από πάνω μας και επενδύει στον φόβο και στον μικρό, πολύ μικρό μας εαυτό…