FREE PRESS
ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ • Απρίλιος 2021
Απαιτήσεις και υποχρεώσεις
Γράφει ο
Βασίλης Μανωλίτσης Πρόεδρος σελ. 4
Λευτέρης Παγιαύλας
Η
επαναστατικότητα στα παιδιά είναι καλό πράγμα. Μοιάζει με την επανάσταση της φύσης την άνοιξη, που όλα ανθίζουν γεμάτα ενέργεια, με τη ζωντάνια της ανανέωσης. Η επαναστατικότητα στους μεγάλους είναι ακόμα καλύτερο πράγμα. Δημιουργεί πρότυπα που εμψυχώνουν την ορμή των παιδιών να θέλουν τον κόσμο καλύτερο, ομορφότερο και δικαιότερο. Γενικά το να είναι κανείς ικανός και έτοιμος να συγκρουστεί με νοοτροπίες και πολιτικές που του στερούν τα όνειρα και τα μέσα για να καλυτερέψει η ζωή του, που μάχεται εκείνες τις αποφάσεις άνωθεν που κρατούν την κοινωνία δέσμια συνηθειών, ηθών κι εθίμων, προκαταλήψεων και στερεοτύπων που τον θέλουν φοβικό, ανασφαλή άρα πειθαρχημένο υπό την έννοια της υπακοής σε λογικές περιορισμού των απαιτήσεων και των προσδοκιών του και άρα υποτελή σε παντός είδους τσαρλατάνους της εξουσίας που ασκούν αυτήν την εξουσία πάνω στην άμορφη μάζα των κουρασμένων ψηφοφόρων και τηλεθεατών της πολιτικής και εμπορικής διαφήμισης και
Γράφει η Μαρία Σκούρα Ακροοπροθετιστής σελ. 15
Γράφει η
εξαπάτησης, είναι συνήθως καλό. Είναι καλό να μην εφησυχάζει κανείς είτε είναι νεαρός άνθρωπος είτε ηλικιωμένος. Διότι η ρήξη με αντιλήψεις κατεστημένες δήθεν για το καλό των πολλών προς όφελος των ελαχίστων, είναι πολύ καλό. Είναι όμως μια ρήξη με θεωρητικό μάλλον παρά πρακτικό πνεύμα και περιεχόμενο. Πού είναι το κράτος; Ποιος λέει όχι στη δημιουργική κοινωνία, την παραγωγική εργασία, τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, τις ίσες ευκαιρίες για όλους και τα λοιπά; Λέω «και τα λοιπά» εννοώντας όλα τα μεγάλα και σοβαρά ζητούμενα στις δημοκρατικές και προηγμένες κοινωνίες∙ αυτά που θεωρούνται αυτονόητα και για τα οποία ο κόσμος αγανακτεί επειδή οι μεγάλοι, τα αφεντικά, οι κυβερνήσεις,
οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις και τα συνδικάτα δεν κάνουν τίποτα ώστε να είναι πράγματι υπαρκτά και ακατάσχετα∙ υγεία, παιδεία, εργασία να λειτουργούν σε συνθήκες άριστες, δηλαδή συνθήκες πολιτισμένου κράτους. Εκείνη η παλιά άνοστη καραμέλα «Πού είναι το κράτος;» που ακόμα αναμασιέται στα στόματα εκείνων των εσαεί «μη προνομιούχων» που δεν έχουν ποτέ λεφτά, δεν έχουν ποτέ δουλειά, δεν έχουν μόρφωση, δεν έχουν καταξίωση, εκείνων που δεν έχουν στο ήλιο μοίρα, έχει την απάντηση ότι εκείνο το κράτος, τέλος. Έληξε. Μαζί του κι εκείνοι οι παραπονούμενοι που έμειναν πίσω.
Δήμητρα Ραγιαδάκου Δερματολόγος σελ. 14
Γράφει ο Θανάσης Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος σελ. 6
Γράφει η
Μαίρη Λέου Κομμώσεις
σελ. 13
συνέχεια στη σελ. 30
ΑΤΤΙΚΗ