t' Hope
(Westvlaams voor ,,SAMEN'')
een blad voor hoop en solidariteit in de wereld Oostende, 24 maart 2016, eerste jaargang, nr.1
Hoe de wereld plots één wordt… Wij Belgen allemaal bezig met ons eigen leven tot in de vroege ochtend overal opeens ons hele land stilstond. Om 8 uur in de ochtend op Zaventem, Brussel werd het leven van een groot aantal mensen ontnomen en vele werden voor het leven verwond zo wel fysiek als mentaal. Niemand had ooit kunnen verwachten dat zoiets onmogelijks, zoiets ondenkbaars ooit zou kunnen gebeuren. De vraag die dan bij iedereen meteen door het hoofd spookt: WAAROM ? Welk mens kan nu dergelijke wrede zaken doen? Kunnen we die terroristen zelf nog mens noemen, na dat ze zoiets onmenselijk gedaan hebben ? Nog geen uur later wordt ons land voor een tweede keer weer helemaal door elkaar geschud, dit keer in een metrostation. Weer een onvoorstelbare act van lafheid, weer meerdere gewonden en ook vele gewonden. Nog steeds zijn er mensen op zoek naar familieleden. Nog steeds zijn er lichamen die ze niet kunnen identificeren. Deze dag zal één van de zwartste dagen zijn uit de geschiedenis van België. Dagen na het ongeluk is ons land nog steeds in zware rouw. In zulke tijden moeten we er zijn voor elkaar. Je voelt de verbondenheid, de solidariteit; in deze tijden zijn wij Belgen, één. Laten we ons leven niet stop zetten, laten we doorgaan en door leven. Laten we gelukkig zijn, liefhebben en leven voor de mensen die gestorven zijn. Laten we de wereld veranderen tot een betere plaats! Verbondenheid, dit is een woord met een diep mening en een woord met een gevoel dat ieder wel bekend is. De hele wereld betuigde steun aan ons, zo kleurden de bekendste monumenten in de grootsteden over heel de wereld in onze nationale driekleur. Waarom kunnen we niet als één wereld samen vechten tegen de ‘’islamitische staat”.
ANALYSE ISIS betreurt dat het in Brussel te weinig tijd kreeg om meer burgers te vermoorden!
ISIS probeert op zoveel mogelijk plaatsen aanslagen te plegen om zo heel Europa te kunnen aanvallen. Jammer genoeg heeft er afgelopen dinsdag ook een aanslag plaats gevonden in Brussel. Men wou zoveel mogelijk slachtoffers maken maar door een te kleine taxi konden ze niet alle bommen meenemen. Het dodentol ligt lager dan wat oorspronkelijk hun bedoeling was, maar elke slachtoffer is er één te veel. (Enya Rys)
Mensen laten we ook alstublieft niet te overhaast te werk gaan. Laten we niet opeens allemaal extreem rechtse ideeën krijgen, want dit is een verkeerde reactie op wat er gebeurd is. Wat we nu moeten doen is juist het omgekeerde, we moeten de handen in elkaar slaan. Want met een grote groep kan je veel meer verrichten dan met kleine groepen. Laten we geen verdeeldheid zaaien. Laten we nu gewoon stil staan en samen rouwen voor al de mensen die hun leven gelaten hebben bij de gebeurtenissen van deze week. Lotta Maseman 6HWe
Foto Stephan Vanfleteren
Why? We zijn allemaal in shock door de gebeurtenissen in Brussel op Zaventem en in de metro aan Maalbeek. Ze hebben mensen aangevallen op het moment dat ze onderweg waren naar familie en vrienden, collega’s op het werk. Op het moment dat hun eerste dag vakantie begon, veel mensen hebben nooit hun vakantie kunnen krijgen. Er zijn onschuldige levens verloren en te veel gewonden gevallen. Het zijn moeilijke tijden voor iedereen. Elke dag worden er onnodige levens verloren door de oorlog in Syrië. Mensen vragen zich af, waarom? Waarom gebeuren deze dingen, waarom denkt IS dat de mensen verdienen om te sterven? Onschuldige mensen en kinderen sterven elke dag, tevergeefs. Niemand weet precies waarom, niemand kan deze vragen beantwoorden. Maar wat mij het meest opvalt is dat iedereen zijn aandacht vestigt op de aanslagen in de westerse wereld. Er vallen elke dag doden in Syrië. Er was onlangs een aanslag in Ankara, maar daar komt er amper iets van op het nieuws. Elk mensenleven is hetzelfde, of je nu in België woont of in Turkije. Ze zien ons als een bedreiging voor hun geloof, maar wij zien hen als een bedreiging voor ons leven.
Emma Mortier
Parijs ging Brussel vooraf... Plots is het zo dichtbij gekomen. Wat eens zo ver weg leek, is nu ook een zaak van België geworden. Wat al eerder verkondigd was door IS ,is gebeurd. Op 07/01/2015 werden we al wakker geschud met de aanslagen op de redactie van Charlie Hebdo, wat op 13/11/2015 gevolgd werd door de vreselijke aanslagen in Parijs op de Bataklan. Het is duidelijk geworden: Europa is het doelwit geworden van de extremisten. Satire over de Islamitische profeet door de redactie van Charlie Hebdo zou het feit rechtvaardigen dat ze twaalf willekeurige mensen dood hebben geschoten. Volgens hen is het normaal onschuldige slachtoffers te maken, enkel en alleen om chaos en onrust te zaaien, om vervolgens verder te gaan met hun leven, met de gedachte dat ze het juiste hebben gedaan en dat wij de slechten zijn. Ze ontnemen ons het recht om te leven hoe wij dit willen, of het recht om te geloven waar wij voor staan. Ze willen ons klein krijgen door hun idealen op te leggen aan de hand van laffe aanslagen.
WE ZIJNBEU DIT (KOTS) Een zwarte dag, een donkere tijd
Maar geven niet op,we dat feit. is een
Wanneer houd dit op?
Waarom zijn mensen zo onverdraagzaam?
Wat zo ver weg leek, is nu zo dichtbij. Het ongeloof wanneer je het nieuws verneemt dat er een aanslag is gepleegd is enorm. Het lijkt onwerkelijk. Het lijkt onvoorstelbaar dat het zo dichtbij is. Het was geen verrassing, maar toch wel. Via de radio, facebook, twitter en andere sociale media wordt allerlei informatie verspreid. Vermoedens worden meteen verward met feiten, niets lijkt nog duidelijk. Mensen worden kwaad, gaan in discussie, maar vooral is er de angst. Wat zo ver weg leek, is nu plots zo dichtbij. Ondanks alle ellende komen mensen samen. Er wordt gepraat, gehuild, geknuffeld en geprotesteerd. Er is solidariteit, want ineens maken we allemaal dezelfde situatie mee. Iedereen voelt zich op de één of andere manier verbonden met de aanslagen. Axelle Vanhaecke
Waarom erde zo veelwereld? haatisop We zijnbeu dit (kots)
Fanny Mpela
Alsnog zullen wij hen niet geven wat ze willen. Wij zullen opstaan en leven hoe wij altijd geleefd hebben. Geen wapens zullen groot genoeg zijn om ons te kleineren. Wij zullen blijven vechten voor wat onze voorouders altijd al hebben gevochten: democratie. Jytte Casier
poëzie Een oneindig aantal verschillen Religie, land, kleur en interpretatie Schrijven in plaats van vechten om wat we willen Bedrog in vorm van mediasensatie
Heel wat mensen delen tijdens deze zwarte dagen samen hun verdriet. Pleinen in anders lege steden lopen vol en burgers zoeken troost bij elkaar. Stille troost uit respect voor de overledenen en gewonden die in Brussel zijn gevallen. Uit kleine en grote kringen bieden heel wat mensen hulp. Hulpverleners uit verschillende omliggende steden gaan vrijwillig helpen en organiseren crisiscentra en de nodige hulp. Taxi’s en hotels bieden gratis overnachtingen en vervoer aan. Sociale media steken ook een handje toe. Mensen posten uit solidariteit de Belgische vlag of een symbool van België. Burgers gebruiken op sociale media de “#ikwilhelpen” om gewonden of gestrande toeristen/burgers naar huis te voeren of een slaapplaats aan te bieden. Dankzij al deze hulp heerst een grote hoeveelheid solidariteit en samenhorigheid. Bekendheden zoals Bart Peters, Adele, Linken Park & Ish Ait Hamou betuigen hun steun aan alle betrokkenen van de aanslag. Ze dragen liedjes op en uiten hun mening over de gebeurtenissen. Deze zwarte dag in de Belgische geschiedenis toont hoeveel landen en mensen steun betuigen aan onze bevolking. (Eline Zeebroek)
De vijand regeert wanneer angst domineert Een overbodige export vanuit het land In de handen van het duister gestrand Stil, zwijgend, geshockeerd
De grenzen rondom land Doorbreken we hand in hand Wees samenhorig Alleen geweld is overbodig
Lisa Van Oost
Misbruik door extreem rechts? Het is iets wat sowieso later in de geschiedenisboeken zal staan, iets wat we voor vele jaren zullen herinneren als een tragisch dag. De krantenkoppen stonden vol dat we het eigenlijk hadden kunnen verwachten, en dat we het zogezegd wisten dat het zou gebeuren. Maar om eerlijk te zijn had niemand het echt verwacht, dat dit in ons kleine landje ging gebeuren. Zelf toen Parijs geteisterd werd, was het voor sommigen nog ver van hun bed. Maar nu staan we hier, het is gebeurd en niemand weet hoe je er op moet reageren, hoe je je moet gedragen, of je bang of boos moet zijn. Iedereen zit vol vragen waarop er geen antwoorden zijn. De islamitische staat is niet de enige die misbruik maakte van de situatie. Eigenlijk zouden de mensen die er zeker geen misbruik van mogen maken, het niet mogen doen, maar ze doen het, de politici. Eerst in ons eigen land gebruikt het Vlaams Belang de situatie om kiezers te ronselen. Op Facebook circuleert er een foto van het VB met het bijschrift “Sluit de grenzen, wij hadden jullie gewaarschuwd”. Het erge daaraan is dat er echt mensen overtuigd geraken om de vluchtelingen te zien als de oorzaak voor de aanslagen, terwijl de vluchtelingen vluchten voor dergelijke aanslagen in hun land. Jasper Nollet
Lenka's foto-essay
“Sorry voor Brussel” Vluchtelingenkind dat op de grens van Macedonië vanuit Griekenland de EU niet binnen mag, toont zijn spijt voor de slachtoffers van de aanslag op 22 maart 2016. “Brussel zegt: wij zijn oke! Dit is niet jullie schuld”
Het laatste woord Het gebroken land “Het denken mag zich nooit onderwerpen, noch aan een dogma, (…) noch aan om het even wat, maar uitsluitend aan de feiten zelf, want zich onderwerpen betekent het einde van alle denken.”
Het zijn niet mijn woorden, maar die van Henri Poincaré, een Frans wiskundige en natuurfilosoof. Het is tevens het basisprincipe van de filosofie van de Vrije Universiteit Brussel. Meer nog, een fundamentele waarde, die we allemaal delen: vrijdenken.
De afgelopen dagen zijn we opgeschrikt. 22 maart 2016 is zonder twijfel één van de meest zwarte dagen uit de Belgische geschiedenis, zo niet de zwartste. De dubbele aanslagen, in Zaventem, waar duizenden onschuldige mensen hoopten een onvergetelijke vakantie te beginnen, en de Stad Brussel, het symbool van Europa, onze collectieve trots, hebben ons allen in het diepst van ons hart geraakt. De impact is enorm. Vooreerst gaan mijn gedachten uit naar de slachtoffers: zij die hun vrijheid bekochten met hun leven – of er nog steeds voor strijden, hun families, hun vrienden. Zij die
erbij waren, de hel beleefden; zij die levens redden. Nooit zal hun leven nog zijn wat het voor 22/3 was. Maar ook de hele natie ontwaakte sinds die dag nooit meer als voorheen: we zijn allemaal – indirect – slachtoffers. Deze laffe en barbaarse aanvallen, zijn immers een aanslag op onze levenswijze; de vrije, open maatschappij. Zij die ons haten, de terroristen, houden niet van vrijheid. Ze haten het woord en nog meer de betekenis ervan. Toegeven aan de angst die ze op onze bodem hebben gezaaid, is een knieval voor onderwerping. Onze levensstijl en duur bevochten rechten en waarden opgeven, betekent zoveel als onze maatschappij honderd jaar terug katapulteren in de tijd. Is het geen tijd om een gelaïciseerd land te worden? Een land waarin Kerk en Staat geen invloed uitoefenen op elkaar en de laatste primeert op de eerste. Religie is immers een privézaak, geen publieke. Maar al te vaak – zowel in het heden als verleden – moeten we pijnlijk vaststellen dat religieuze geschriften misbruikt worden, onder het mom dat “meerdere interpretaties” ervan mogelijk zijn. Vrij kunnen kiezen en denken, betekent dogma’s publiek afzweren; de ratio en vrije mening niet laten ondermijnen, door een gecreëerde maatschappelijke correctheid. Ondanks alles mogen we onze hoop en positieve ingesteldheid niet verliezen: het leven gaat door. Al zal nooit meer alles hetzelfde zijn. ‘Alertheid’ zal deel van ons leven zijn – en is dat nu al. Maar inboeten op onze verworvenheden? Dat nooit! Olivier Badert