Juni
Matthias M.R. Declercq De ontdekking van Urk
Wilfried de Jong Schwung
Poëzie is een Daad Voor alle dagen
Augustus
Koos Neuvel De dwangbuis
Elvis Peeters De tijden
Niki Segnit De groene smaakbijbel
September
Safiya Sinclair Hoe je Babylon zegt
Roanne van Voorst Leven doet hopen
De pers over Zweefduik:
‘Wilfried de Jong schittert in de details.’ − de volkskrant
‘Broeierig spannend, strak en helder geschreven.’ − het parool
‘Fictie op zijn best.’ − nrc
Meesterverteller Wilfried de Jong leidt ons in deze verhalenbundel door tien scènes: we staan in de kleedkamer van Club Caramba met een huilende baby in onze armen, in Puglia luisteren we samen met Claudia naar opnames van lichaamsgeluiden en in Nashville ontmoeten we countryzangeres Ava, die zingt voor haar comateuze man. In deze spannende wereld zijn we te gast en Wilfried de Jong is onze gids.
Wilfried de Jong is al langer geliefd als verteller van het korte verhaal. In 2001 debuteerde hij met de bundel Aal, waarmee hij werd genomineerd voor de Debutantenprijs. Ook zijn meest recente bundel, Zweefduik (2016), werd lovend ontvangen in de pers.
Wilfried de Jong is een man van vele talenten. Dat van verhalenverteller is onze favoriet.
• Ook van Wilfried de Jong: De man en zijn wielerverhalen, 50.000 exemplaren verkocht
ISBN 978 94 6381 040 1
Hardcover 12,5 x 20 cm
Ca. 176 pagina’s
Ca. € 21,99
• Evenement in Rotterdam, maar ook in uw boekhandel! Vraag uw accountmanager naar de mogelijkheden
Wilfried de Jong (1957) is schrijver, theatermaker en presentator. In 2000 debuteerde hij met de verhalenbundel Aal, daarna volgden De linkerbil van Bettini, De man en zijn fiets, Kop in de wind (Sportboek van het Jaar 2013) en Zweefduik. In 2020 verscheen de succesvolle bundeling De man en zijn wielerverhalen. Onlangs vierde hij de literatuur in het geliefde tv-programma Brommer op zee.
NUR 320
ISBN 978 94 6381 199 6
E-book beschikbaar
Juni 2023
9 789463
Auteur aan het woord
‘Een nieuwe bundel. Waar mogen we ons op verheugen?’
‘Op spannende, intieme, energieke en soms grappige verhalen in een muzikaal decor. De verteller in deze bundel geeft zijn ogen, maar vooral zijn oren goed de kost. Zo ontmoeten we Ava, een zangeres uit Nashville die voor haar comateuze man zingt. Een ander personage is de Italiaanse Claudia, zij verzamelt lichaamsgeluiden en ook het hoofdpersonage moet eraan geloven. Een tikje bizar en erotisch. Verder leren we Wolk kennen, een jonge popzangeres met een tirannieke vader. En we ontdekken wat je overkomt als de buren hun huis voor een weekendje verhuren aan lawaaimakers.’
‘Wat moet een kort verhaal volgens jou in zich hebben?’
‘Je moet de zaak op scherp zetten. Het is heerlijk om de lezer in een paar regels te verleiden en nieuwsgierig te maken naar het wel en wee van de hoofdfiguren. Dat kan door het oproepen van een mysterieuze sfeer, door intrigerende details. Aan het eind van een verhaal moet er iets wezenlijks zijn veranderd, ook in het hoofd van de lezer.’
‘Hoe kijk je terug op je vorige bundels?’
‘Het zijn heerlijke schrijfperiodes. Weg van alle kabaal, iedere dag uren achter mijn laptop, verzinnen, schrappen, nog eens schrappen. Wie wil weten wat er allemaal voor vreemds in dat kale hoofd zit, moet Schwung lezen. Het ontstaan van een verhaal verloopt altijd grillig. Ik kan er geen peil op trekken. Soms is het zien van een krantenfoto genoeg, het geluid van een saxofoon uit een open raam of de motoriek van mensen in de metro.’
‘Zin in een boektournee rondom verschijnen?’
‘Natuurlijk. Maandenlang bestaat het boek alleen maar voor jezelf, je redacteur en de uitgeverij. Maar bij verschijning gaat de poort open. Lezers kunnen zo lekker nieuwsgierig zijn. Ze willen weten hoe je alles hebt verzonnen. En of het allemaal echt is of fictie? Ze mogen me alles vragen. En het theaterdier in mij is altijd wakker; ik hou van het voorlezen van fragmenten, daar leg ik graag alles in.’ •
Maria Novak liep naar de laatste contrabas. Hij had de lichtste houtkleur van het drietal. ‘Gemaakt van perenhout uit de Karpaten,’ zei ze, terwijl ze over de klankkast aaide.
Ze wachtte tot ik hem van haar overnam. Ik lette goed op mijn houding en liet de bas tegen mijn buik aan leunen. Het voelde meteen fijn. De juiste grootte en vorm. Met mijn rechterhand streek ik over het bovenblad, dat glad aanvoelde. Ik boog voorover en rook aan het hout.
‘Lekker zoetig.’
‘Iedere maand zet ik hem in de bijenwas. Perenhout is zo mooi. Kijk die nerven. Het is misschien wel de mooiste bas die ik tot nu gebouwd heb.’
Ik plukte een paar noten en merkte meteen hoe vol hij klonk. De snaren trilden lang door. Ik zette het topje van mijn linkerwijsvinger in de eerste positie en sloeg de e-snaar aan.
Rrrrrr.
Als een motor, zo gelijkmatig vibreerde de zijkant tegen mijn buik. Toen de noot was weggestorven, knikte ik naar Maria en speelde de toonladder van f, totdat ik helemaal over de contrabas heen gebogen in het hoogste register uit kwam.
‘Wat een sound,’ zei ik.
Van Maria’s gezicht viel trots af te lezen. Ze kwam wat dichter bij me staan: ‘Ze zeggen dat hout droog en dood moet zijn voordat je er een instrument van maakt. Droog, dat geloof ik nog wel. Maar dood?’
Ze schudde haar hoofd en liep naar het bureau. Ze schonk een glas water in en dronk het voor de helft leeg. Er ontsnapte haar een zuchtboertje.
‘Je bent de eerste die erop mag spelen. Hij is pas een maand of drie klaar.’
Ik sloeg de laagste snaar nog eens aan. Samen wachtten we tot hij helemaal uit was geklonken.
‘Mooi hè?’ zei Maria na een stilte. Ze haalde diep adem.
‘Ik heb hem gemaakt van het hout van de grafkist van mijn vader.’
Wacht, ik laat het je even horen.’ De vrouw liet het bandje in de slee van het cassettedeck glijden, sloot het klepje en drukte op start. Gegrom. Geknerp. Soms een plofje. Het leek opgenomen in een grot.
‘Waar is dit in hemelsnaam?’
‘Dit is een opname van Giorgio’s darmen. Hij vroeg me een microfoon tegen zijn onderbuik aan te duwen, een halfuurtje nadat hij venkelsoep had gegeten.’
Ik wist niets van spijsvertering en toch hoorde ik dat lichaamssappen op de soep inwerkten. Nog nooit had ik stilgestaan bij dat dagelijkse proces in mijn binnenste.
‘Je moet op zoek in het lichaam. Dat geloven mijn man en ik. De buitenkant is maar saai.’
Ze wisselde het bandje voor een ander, ook uit de serie ‘Corpus’. Eerst was er voornamelijk bandruis te horen, daarna klonk er om de paar seconden een lichte tik.
‘Elke keer als Giorgio opstaat uit zijn luie stoel, verschuift er iets in zijn linkerknie. Hij vindt het een prachtig geluid. Tijdens het televisiekijken slingert hij zijn onderbeen graag heen en weer.’
Ze liet het cassettebandje lopen. Steeds weer dat botje of peesje dat verschoof in de knie.
‘Duizend knakken per speelfilm.’
Ik had zelf ook een knakje, in mijn enkel. Dat was begonnen nadat ik met zaalvoetbal een doodschop had gekregen. De zwelling was al tijden weg, maar dat knakje had ik gehouden.
Ik schopte mijn mocassin uit en zakte door mijn knieën. Knak.
De vrouw boog voorover: ‘Doe dat nog eens.’
Weer die knak.
‘Schitterende klank,’ zei ze.
Ik begon te vertellen over de wilde trap tijdens de voetbalwedstrijd. Ze luisterde maar half, zag ik. Energiek trok ze een handzame recorder met losse microfoon uit de kast.
‘Mag ik je knak opnemen? Mijn man heeft nog geen geluid van een enkel.’
De veelgeprezen Jamaicaanse dichter Safiya Sinclair vertelt op warme en sprankelende wijze hoe ze zich heeft vrijgevochten van de onderdrukkende omgeving waarin ze opgroeide. Haar vader, een rondreizende reggaemuzikant, hield zijn vrouw en kinderen aan de strenge regels van zijn opvatting van het rastafarigeloof. Hij is geobsedeerd door hun zuiverheid, die continu bedreigd zou worden door wat rastafari’s ‘Babylon’ noemen: de immorele invloed van de westerse wereld. Om Babylon buiten de deur te houden, mogen de kinderen alleen het huis verlaten om naar school te gaan en is veel verboden: de meisjes mogen geen broeken dragen en moeten hun armen en benen bedekken, hun haar mag niet worden geknipt, en ze mogen geen vrienden of mening hebben.
Als kind kent Sinclair alleen de wereld die haar vader heeft geschapen, maar hoe ouder ze wordt hoe heviger ze daartegen gaat rebelleren. In de rijke taal van een dichter is Hoe je Babylon zegt het verhaal van een vrouw die bevrijding vindt in literatuur en in het ontwikkelen van haar eigen (literaire) stem. Tegelijkertijd onthult Sinclair veel over de geschiedenis van rastafari en de verstrekkende erfenis van de Britse koloniale overheersing in Jamaica. Hiermee werpt zij een uniek licht op een land en cultuur waarvan we aanzienlijk minder weten dan we denken.
Safiya Sinclair debuteerde met de bekroonde dichtbundel Cannibal Ze ontving o.a. een Whiting Writers’ Award, de American Academy of Arts and Letters Addison M. Metcalf Award in Literature, en een Provincetown Fellowship. Ze publiceert regelmatig in The New Yorker, Granta en The Nation. Sinclair heeft een PhD in English Literature en is hoofddocent aan de Arizona State University.
• Voor de lezers van Leerschool van Tara
Westover en Op aarde
schitteren we even van Ocean Vuong
Oorspronkelijke titel How to Say Babylon
Paperback 14 x 21 cm
Ca. 416 pagina’s
Ca. € 24,99
Omslag bij Barbara
• Auteursbezoek rondom verschijnen
• Internationale lancering
Vertaling Lisette van Eijk en Fannah Palmer
NUR 402
ISBN 978 94 6381 212 2
E-book beschikbaar
September 2023
Terwijl ik voorbij het zwarte gebladerte van het woud de nacht in staarde, keken de ogen van iets onzichtbaars terug. Iets sinisters. Er kronkelde een trage mist door de vallei. De lucht trilde aan de andere kant van de straat, bij de standpijp waar we onze emmers met water vulden wanneer de leidingen in ons huis droogvielen. Daar, opdoemend uit het hoge gras, zag ik een vrouw in het wit. De vrouw kwam tevoorschijn als een vogelspin die uit zijn gigantische web kroop. Haar gezicht, verdoofd en weggewreven, kwam me voor als mijn eigen gezicht. Ik bleef roerloos staan, doodsbang, terwijl ik zag hoe dit visioen van mijn grijze zelf verder en verder door de straat zweefde, mijn kant op, gekleineerd en stemloos in die lange, witte jurk. Ze hield haar hoofd gebogen, haar dreadlocks waren in een witte sjaal boven op haar hoofd gewikkeld, en ze liep zwijgend, met de blik van een rastaman op haar gericht. Al die woede waar ik eerder op de avond van brandde was uit haar gedrukt. Ze kookte en waste en onderwierp zich aan haar man, bracht meisjeskind na meisjeskind ter wereld, dat kookte en waste en zich onderwierp aan haar man. Om de nederige vrouw van een rastaman te zijn. Gewoontjes en van een zelf ontdaan. Haar taal en dwalingen niet van haar. Dit was de toekomst die mijn vader voor me aan het smeden was. Ik klampte me vast aan de koude reling van de veranda. Dat was het moment waarop ik begreep dat ik de keel van die vrouw moest doorsnijden. Haar moest vellen, mijn lichaam uit moest snijden.
Daar zag ik waar die beladen jaren uit mijn tienertijd naartoe hadden geleid – met elke stap die ik in de richting van het vrouw-zijn zette, groeide mijn honger naar onafhankelijkheid. Hoe meer ik over deze wereld ontdekte, des te meer ik me verzette tegen de kooi die mijn vader voor me had gebouwd. Daar, in haar rafelige contouren, zag ik het eindelijk: als ik mijn eigen pad wilde volgen, vrij wilde zijn om mijn eigen versie van haar te maken, dan moest ik hier weg. Wilde ik mezelf ooit uit dit leven kunnen bevrijden, dan moest ik vluchten. Maar hoe zou ik mijn uitweg ooit vinden? Hoe wist ik waar ik moest beginnen? Hier, in dezelfde heuvels die mijn vader hadden gevormd, ontsprong nu de kiem van mijn eigen opstand.
Ik werd geroepen, gevraagd om te luisteren naar wat het land al wist. Om de uren die naar deze catastrofale nacht hadden geleid te ontvouwen, moest ik de boze geest die hem had gecreëerd eerst uitdrijven; eerst moest ik mijn vader en onze familiegeschiedenis begrijpen. Om mijn eigen weg voorwaarts uit te zetten, moest ik eerst mijn weg terug zien te vinden. Naar waar het garen van mijn familie aan het weefgetouw van het eiland was geknoopt. Dat moest ik volgen tot ik precies vond waar het weefsel van dit verhaal begon: tientallen jaren voor mijn geboorte, voor mijn vaders geboorte. Voordat hij een lied had voor dit vreemde soort gevangenschap, en een naam voor degenen die hij het liefst in vlammen wilde laten opgaan. En voordat ik maar al te goed leerde hoe je het moest zeggen.
Babylon.
De pers over Met z’n zessen in bed:
‘Een intense zoektocht door wetenschap, literatuur en film naar de betekenis van liefde en vriendschap.’
– trouw
‘Een ontzettend mooi en interessant boek.’ – Arie Boomsma
‘Van Voorst dompelt zich onder in de werelden die ze wil begrijpen.
Moralisme krijgt bij haar geen kans.’
– ★★★★ de volkskrant
Ouders over de toekomst van hun kinderen
Roanne van Voorst is antropoloog van de toekomst. Ze schreef eerder over de toekomst van ons eetgedrag in Ooit aten we dieren en over de toekomst van hoe we liefhebben in Met z’n zessen in bed. Met de dagelijkse berichtgeving over klimaat, armoede en conflict ziet de toekomst er niet altijd even rooskleurig uit. Is het dan wel verstandig om aan kinderen te beginnen, vroeg Van Voorst zich af. Hoe verandert je toekomstbeeld met een kind? Welke zorgen heb je als ouder? En wat kun je ertegen doen?
In Leven doet hopen interviewt Roanne van Voorst bekende Nederlanders over het toekomstbeeld van hun kinderen. Zorgen over klimaatverandering, verharding, racisme, uitsluiting en het streven naar perfectie zijn nooit ver weg. Maar er is altijd hoop, hoop voor de toekomst en de kinderen die haar gaan vormgeven, want uiteindelijk blijkt: leven doet hopen.
• Een must-read voor alle (aanstaande) ouders
• Van Ooit aten we dieren zijn 10.000 exemplaren verkocht!
• Een genuanceerd en divers beeld van de toekomst
• Roanne van Voorst is een gezaghebbende en veelgevraagde spreker en onderzoeker
Roanne van Voorst (1983) is antropoloog en schrijfster van zowel non-fictie als fictie. Van haar hand verschenen onder andere De beste plek ter wereld. Leven in de sloppen van Jakarta, Ooit aten we dieren en Met z’n zessen in bed. De toekomst van liefde – van polyamorie tot relatiepillen. De wereldrechten van Ooit aten we dieren zijn verkocht aan de Amerikaanse uitgeverij HarperCollins. Met z’n zessen in bed is recent verkocht aan Polity Books.
Paperback met flappen 12,5 x 20 cm
Ca. 192 pagina’s
Ca. € 22,99
Omslag Bloemendaal & Dekkers
NUR 320
‘Het combineren van ingrediënten is niet eenvoudig en Niki Segnit is absoluut de regerend kampioen.’
– Yotam Ottolenghi
‘Ultieme smaakcombinaties binnen handbereik. Zeldzaam zinnenprikkelend leesvoer.’ – Janneke Vreugdenhil
‘Nieuwe culinaire vergezichten, een bron van smaakinspiratie!’
– Onno Kleyn
‘Smaak is een kwestie van zelfvertrouwen en Segnits Smaakbijbel is een nogal ongebruikelijk, maar tegelijkertijd zeer bruikbaar kompas voor eigen expedities.’ – de volkskrant
De beste plantaardige combinaties, ideeën en recepten
De smaakbijbel van Niki Segnit is niet weg te denken uit de keuken van de gemiddelde thuiskok. Van Segnits bestseller zijn in Nederland en Vlaanderen inmiddels dan ook ruim 35.000 exemplaren verkocht. Nu is er een vegetarische opvolger.
De groene smaakbijbel bespreekt 90 smaken, van boerenkool tot cashew en van granaatappel tot pistache. Elke smaak wordt gekoppeld aan complementerende andere smaken. Van klassieke combinaties, zoals honing en yoghurt, tot eigentijdse, zoals kurkuma en gember of zwarte bonen en avocado. In meer dan 500 lemma’s worden smaakverhalen, proefnotities en recepten gecombineerd om de essentie van elk ingrediënt levendig te beschrijven. De groene smaakbijbel verwijst af en toe naar vleesgerechten, maar is in de kern vegetarisch. Een onmisbare nieuwe klassieker in elke keuken van nu.
• De groene opvolger van De smaakbijbel
• Veel aandacht in culinaire media
• Luxe uitvoering met kleur op snee
Al
Oorspronkelijke titel The Flavour Thesaurus:
More Flavours
Hardcover 13,5 x 21,5 cm
Ca. 352 pagina’s
Ca. € 32,99
Vertaling Jacques Meerman
Omslag bij Barbara
NUR 440
ISBN 978 94 6381 215 3
Augustus 2023
Niki Segnits eerste boek, De smaakbijbel, won o.a. de André Simon Award voor het beste kookboek, verscheen in vijftien talen en werd een regelrechte bestseller. Alleen al in het Verenigd Koninkrijk werden ruim 250.000 exemplaren van het boek verkocht. Segnit werkt als culinair columnist voor BBC Radio en The Times. Ze woont in Londen met haar man en twee kinderen.
812153
>
‘Poëzie is een daad en blijft een daad. Daar weten de samenstellers van deze bundel alles van af. Zij wijzen je plekken die onvindbaar bleven. En openen kamers in je hart waar je geen weet van had. En het mooiste is: je hoeft zelf niet eens te zoeken.’ – Maartje Wortel
‘Elke dag een shotje Poëzie is een Daad en je voelt weer dat je leeft.’
– Tim den Besten
‘Fris en verrassend, een verzameling oersterke verzen.’ – Ellen Deckwitz
Op het hoogtepunt van de pandemie startten Joost Oomen, Stefanie Liebreks en Yentl van Stokkum het Instagramkanaal @poezieiseendaad. Sindsdien delen zij dagelijks hun liefde voor poëzie met een almaar groeiend aantal volgers. Binnen een jaar had het account 10.000 volgers en inmiddels staat de teller op ruim 17.000. De missie van Poëzie is een Daad: meer poëzie in ieders leven. Er is een gedicht voor elk moment, elke gelegenheid – niet alleen voor de gewichtige. Dus bijvoorbeeld ook voor als je op maandag al toe bent aan weekend, voor als het code rood is, als de verkiezingsuitslagen tegenvallen, als je al te lang ligt te scrollen op de bank, of voor die eerste dag dat je de lente kunt ruiken.
Met de bloemlezing Voor alle dagen gaan Joost, Stefanie en Yentl van het (telefoon)scherm weer terug naar het papier, waar de gekozen gedichten oorspronkelijk vandaan komen. Voor de selectie putten ze uit alle uithoeken van de literatuur: van bekende Nederlandse en Vlaamse dichters die in een bloemlezing niet mogen ontbreken tot jonge dichters die hun debuut nog niet maakten, en van vertaalde grootheden tot obscure, inmiddels vergeten parels. Sommige gedichten deelden ze al eerder online, andere zijn zorgvuldig bewaard, tot dit moment.
• Ruim 17.000 volgers op Instagram
• Tournee langs theaters en literaire festivals
• Interviews op aanvraag
ISBN
Poëzie is een Daad is een literair collectief bestaande uit dichters Joost Oomen en Yentl van Stokkum en redacteur Stefanie Liebreks. Sinds februari 2021 delen ze met z’n drieën afwisselend elke dag een gedicht op hun Instagramkanaal. 9
Een verrassende bloemlezing om weer (of nog meer) van poëzie te gaan houden
Uit het hoofdstuk ‘Voor als je poëzie nog een beetje eng vindt’
Je weet niet waar je moet beginnen. Je zou best gedichten willen lezen, bij muziek vind je het ook altijd zo magisch als de songtekst precies beschrijft wat jij bedoelt. Misschien zie je in het café op de hoek iemand een dichtbundel lezen en denk je: zo wil ik er ook bij zitten. Of je herinnert je hoe Annie M.G. Schmidt vroeger allerlei deurtjes in je hoofd tegen elkaar kon openzetten, of je fietste een hoek om en werd geraakt door een levensgroot gedicht op een gebouw, of je hoorde in een café een dichter voordragen en dacht: ik wist niet dat het ook zo kon. Maar dan herinner je je die docent die je eindeloos versvoeten liet tellen en je krijgt meteen weer rode vlekken in je nek. Nu sta je in de boekhandel voor de poëziekast, toch maar eens proberen, en de namen duizelen je. Je herkent er wel wat, maar dat zijn precies de bundels die eruitzien alsof je ervoor gestudeerd moet hebben. Je zoekt een gebruiksaanwijzing, maar die is er niet.
Zoals Ellen Warmond zegt: take it easy. Sla een bundel open, hoeft niet eens op pagina 1, en lees wat er staat. En dan maar wachten of er iets gaat knetteren, of niet.
Ellen Warmond Take it easy
Je moet poëzie nemen Zoals je de tram neemt (een bewegende inhoudsmaat waar iedereen iedereen en alles alles aanstoot)
geen middel tot vervoering maar een middel van vervoer (op weg naar iets om maar eens iets te noemen) en nog niet eens zo bijster
comfortabel
Uit: Geen bloemen geen bezoek (Querido, 1968)
In de psychiatrie wordt met enige regelmaat drang en dwang toegepast. Denk aan fixeren, isoleren en separeren. Patiënten worden soms tegen hun zin behandeld of hun autonomie wordt tijdelijk ingeperkt, altijd met het idee om die op de langere termijn weer te herstellen. Barbaarse methoden die hun oorsprong vinden in de middeleeuwen, uitgevoerd met de beste bedoelingen.
In De dwangbuis laat Koos Neuvel zien hoe het mogelijk is dat we in de eenentwintigste eeuw die middeleeuwen nog niet achter ons hebben gelaten. Hij verweeft zijn persoonlijke ervaringen met drang en dwang met de historische context en maakt zo een eeuwenoude, belastende erfenis duidelijk zichtbaar. Opdat we er voorgoed afscheid van kunnen nemen.
•
• Van de auteur van Alzheimer
• Een persoonlijk verhaal met wetenschappelijke onderbouwing
Koos Neuvel (1958) is freelance wetenschapsjournalist en schrijver. Eerder verschenen van hem onder meer Waarom jongens geen meisjes zijn (2006), Tussen de oren. Hoe het lichaam de geest krijgt (2011) en Alzheimer (2014). Nadat zijn oudste dochter Nora in 2016 overlijdt aan de gevolgen van anorexia, reconstrueert Neuvel in Nora & Co. Zeven meisjes in een eetstoornistragedie (2019) hoe dit drama zich heeft kunnen voltrekken.
Razend actueel, diepgaand en genuanceerd over de problemen die ook nu nog in de ggz spelen
Drie generaties. Een vader, een dochter en een kleinzoon. Emiel, Hannelore en Matteo. Alle drie gedrenkt in hun tijd. Emiel neemt het leven zoals het komt. Hij luistert naar jazz om die verschrikkelijke oorlog achter zich te laten en weigert dienstplicht. Noodgedwongen neemt hij de boerderij van zijn vader over en ziet met lede ogen de opkomst van machines en schaalvergroting aan. Hannelore spuit met zwarte verf ‘no future’, ‘destroy’ en ‘fascist cops’ op de muren in het dorp. Ze kiest resoluut voor haar talenten, surft op de golven van haar tijd – punk, directe actie, reclame, vrije markt – en aanvaardt het debacle na de bankencrisis als deel van haar carrière. Matteo ondergaat de tijdsgeest, vindt zijn moeder hypocriet, en zoekt zin en geborgenheid in de Europese verlichting. Ondertussen worstelen ze allemaal met de liefde. De tijd verstrijkt, het leven gaat door, en het ideaal van de een verglijdt pijnlijk in het leven van de ander.
De Vlaming Elvis Peeters is performer, toneelschrijver en scenarist, maar vooral romancier en dichter. Hij schrijft zijn boeken samen met Nicole Van Bael.
• De familieroman die je deze zomer moet lezen
• Coproductie met Manteau in Vlaanderen
‘Wij intensiveert de waarneming, verruimt de blik en biedt het beste wat je van literatuur mag verwachten.’
– de volkskrant
‘De kans is groot dat dit de beste Vlaamse roman van 2009 zal blijken te zijn.’
– de morgen
‘Ontwrichtend boek.’
– de telegraaf
‘Een lichtend voorbeeld van wat literatuur vermag als ze ons aan het denken wil zetten over de wereld waarin we leven.’ ★★★★★ het parool
‘Een boek van extreme tederheid.’
– Ruth Joos, brommer op zee
‘De novelle blijft observerend, kalm en ontroert juist daarom.’
– de volkskrant
‘Ontroerend en geloofwaardig.’ – trouw
‘Met vederlichte pen de dood dragelijk maken past naadloos in een spraakmakend oeuvre.’ – de telegraaf
‘Prachtig!’ – het parool
‘Wat alleen wij weten houdt je na het lezen nog dagenlang in zijn ban.’
– knack focus
Genomineerd voor de Shortlist
Libris Literatuurprijs
‘Een apocalyptisch ondergangsverhaal.’
– jury libris literatuurprijs
‘Een fantastisch boek. Het grijpt je bij de keel, het laat je niet los.’
– Hanneke Groenteman
‘Een sterk geëngageerde, noodzakelijke roman, poëtisch van toon.’
– het parool
‘De nieuwe Grote Drie? Die zouden weleens in België kunnen wonen. En in dat geval is Peeters een van hen.’
– de volkskrant
‘De ontelbaren is niet alleen een straffe roman voor een breed publiek, maar net zo goed een noodzakelijk boek.’
– de standaard der letteren
‘Deze roman neemt je meteen in de tang. (...) De ommelanden bezit de fascinerende ambiguïteit en vertelkracht van Peeters’ beste boeken. De uiterst geslepen taal, franjeloos maar vol klankschoonheid, versterkt dat effect.’ – de morgen
‘Heel geraffineerd laat Peeters zien hoe de afstand tussen “wij” en Dora steeds kleiner wordt. Steeds vaker laat ze de camera, waar ze zich natuurlijk ook achter kan verschuilen, liggen. Ze verliest haar interesse in fotograferen, samen met de hoop op een ontsnapping. Participeren blijkt de werkelijke kunst te zijn.’ – het parool
‘Een tweevoudig aangrijpend verhaal, dat een even weerbarstig als optimistisch einde kent.’ – nrc
Genomineerd voor de Longlist Libris Literatuurprijs en de eci Literatuurprijs
‘Dierenroman die (...) gaandeweg vleugels krijgt. Verliefde, goed geklede rottweilers en eenvoudige mensen die eerst handelen en dan nadenken.’ – nrc
‘Een suspenserijke roman die je beduusd achterlaat.’ – de morgen
‘Een schatkamer aan treffende observaties, onverwachte parallellen en sterke scènes.’ – de standaard
‘Jacht is spannend, interessant, af en toe grappig, één keer bijzonder tragisch en heel goed geschreven.’ – humo
Genomineerd voor de Libris Literatuurprijs, de ako Literatuurprijs en bekroond met de Vlaamse sabam Award
‘In de stijl van Louis Theroux.’ – de tijd
‘In zijn boek legt hij het dorp even liefdevol als genadeloos bloot. [...] De ontdekking van Urk leest als een wervelend 360 gradenportret dat de ramen eens goed tegen elkaar openzet.’
– de volkskrant
‘Matthias Declercq fileert het dorp tot op de fijnste graat zonder de zelfgenoegzame intellectueel uit te hangen.’
– vpro gids
‘Het is een geweldig journalistiek boek, het is echt heel mooi geschreven.’
– de boekenpodcast, npo radio 1
‘Hij toont hoe generaties botsen en hoe een deel van Urk, zoals het dorp van Asterix tegen de Romeinen, trots en koppig weerstand blijft bieden aan de voortschrijdende 21ste eeuw.’
– het nieuwsblad
‘Niets laat auteur Matthias Declercq onbesproken in De ontdekking van Urk.’
– nederlands dagblad
De Belgische schrijver en journalist Matthias M.R. Declercq werd in 2009 een dag naar Urk gestuurd om verslag te doen van een moordzaak. Het dorp fascineerde hem zo dat hij tien jaar later besluit op het voormalige eiland te gaan wonen, om te doen wat indertijd niet is gelukt: doordringen tot de kern van deze voor de buitenwereld zo onbekende gemeenschap. Declercq woont als vreemdeling in het hart van het dorp en gaat mee vissen, bidden en drinken. Stap voor stap openbaart zich de werkelijkheid. Declercq observeert een minzaam en godvrezend volk, maar ontdekt ook een schimmige en tragische wereld, met jeugdige baldadigheid, visfraude en drugs. Een wereld waarin niks is wat het lijkt. Declercq is er in deze persoonlijke queeste in geslaagd de identiteit bloot te leggen van ’s lands schijnbaar meest gesloten en onbegrepen gemeenschap.
Matthias M.R. Declercq (1985) is journalist en schrijver. In 2016 debuteerde Declercq met De val, waarmee hij tweede werd bij de Debuutprijs 2017.
• Ruim 55.000 verkochte
exemplaren
• Winnaar Confituur
Boekhandelsprijs
• Winnaar journalistieke
prijs De Loep
• Shortlist Brusseprijs 2021
in haar debuutroman Onze lieve vrouwen diep in de zee komen julia armfields interesse in maritieme biologie, queer liefde en horror samen. ‘Water is een mooi symbool voor wat zich enerzijds onder water afspeelt en anderzijds aan de oppervlakte.’
‘De onderzeeër is een mooie metafoor voor een onbereikbare liefde’
Uitgeverij Podium is onderdeel van Park Uitgevers
Amstelplein 34
1096 BC Amsterdam
Postbus 15511
1001 NA Amsterdam
T 020 570 61 00
E post@uitgeverijpodium.nl www.uitgeverijpodium.nl
@uitg_podium
Uitgeverij Podium uitgeverijpodium
Commercieel manager Nederland en België
Michel Schoonheim
E michel.schoonheim@parkuitgevers.nl
T 06 514 25322
Verkoop binnendienst
Stephan Beckers
E stephan.beckers@parkuitgevers.nl
T 06 514 81821
Annoesjka van Dijk
E annoesjka.vandijk@parkuitgevers.nl
T 06 174 30161
Maroos Hendrickx
E maroos.hendrickx@parkuitgevers.nl
T 06 295 11205
Accountmanagers
Rob Sluijter
E rob.sluijter@parkuitgevers.nl
T 06 212 74417
Liesbeth Sysling
E liesbeth.sysling@parkuitgevers.nl
T 06 107 99586
Ecommerce accountmanager
Tomas Blansjaar
E tomas.blansjaar@parkuitgevers.nl
T 06 246 63075
PR
Hannah Bezemer
E Hannah.Bezemer@parkuitgevers.nl
T 06 118 66261
Vertegenwoordiging België
Uitgeverij Lannoo
Kasteelstraat 97
B-8700 Tielt
T +32 51 42 42 11
E info@lannoo.be www.lannoo.com
Directeur
Katrien Beeusaert
E Katrien.beeusaert@lannoo.be
Sales manager Distributiefondsen
Helga Scheerlinck
E Helga.Scheerlinck@lannoo.be
T +32 473 43 43 84
Customer service
E customerservice@lannoo.be
T +32 51 42 42 72
Retours
E retours@lannoo.be
T +32 51 42 36 80
Key account manager Antwerpen, Limburg en VlaamsBrabant
Ann Van Hulle
E ann.vanhulle@lannoo.be
T +32 497 42 27 92
Key account manager
buitenboekhandel
Dirk Meulemans
E dirk.meulemans@lannoo.be
T +32 496 59 87 64
Accountmanager West en OostVlaanderen
Bart Van Averbeke
E bart.vanaverbeke@lannoo.be
T +32 497 59 35 01
Product management retail
Nadine Algoet
E nadine.algoet@lannoo.be
Joyce Bastien
E joyce.bastien@lannoo.be
Marketing & promotie
Marijke Van Loo
E marijke.vanloo@lannoo.be
Manon Aerens
E manon.aerens@lannoo.be
Vormgeving catalogus
Rouwhorst + Van Roon
www.rouwhorstvanroon.nl
Druk en bindwerk
Drukkerij Wilco