Κι αμέσως την είδα που του χάιδεψε λίγο τα μαλλιά και μετά έγειρε σα βαρκούλα προς την πλευρά που βγαίνουν μονάχα όνειρα παραδεισένια. Άκουγα κι εγώ την ανάσα της, όχι όμως όπως «τότε» που είχα ασκήσει το αφτί για να ξέρω αν οξυγονώνεται η καρδούλα της σωστά. Άκουγα, τώρα, τη γαλήνια ανάσα της κι ένιωθα να βρίσκομαι σε κείνη την παραλία των παιδικών μου χρόνων, όπου ξάπλωνα στην άμμο κι άφηνα το φλοίσβο των κυμάτων να κυλά στα πνευμόνια μου σαν τρυφερός εραστής< «Κοιμήσου, ψυχούλα μου, κοιμήσου<» της είπα από μέσα μου και πήρα να τη νανουρίζω όπως έκανε με μένα η μανούλα: Aγεράκι τα φτερά σου για λίγο κόψε< Φόβον έχω το γιαλό μην ανασάνει, τι εδώ πά’ στο φεγγαρόλουστο λιμάνι μια βαρκούλα αποκοιμήθηκεν απόψε. Λαγαρή και φωτερή η θωριά της πέφτει στων νερών τον ολοκάθαρο καθρέφτη και θαρρείς πως είδε όνειρο η καημένη απ’ ανέμους κι από κύμα αποσταμένη. Να γελούν οι φαντασίες εμάς μονάχα! Νά που αράζει σε νησάκια διαμαντένια, σε ουρανούς φωτοχυμένους λάμνει ― τάχα. Μην ξυπνήσει απ’ το ταξίδι έχω έγνοια<
*** Σο ποίημα είναι του Ζαχαρία Παπαντωνίου ο «Ύπνος της Βαρκούλας»
135