απο-φυγής από την πόλη
Ξεκινώ τη διαδρομή από την περιοχή του Παπαφείου στην Κάτω Τούμπα. Επιλέγω να ακολουθήσω μια διαδρομή που διασχίζω συχνά τελευταία.
Κατευθύνομαι προς το ρέμα της Τούμπας. Η διαδρομή που ακολουθώ
μέχρι να φτάσω στο ρέμα είναι γεμάτη από τσιμέντο, αυτοκίνητα και
φασαρία. Φτάνοντας στο ρέμα το περιβάλλον αυτό αλλάζει, παντού γύρω υπάρχει έντονο πράσινο και ήχοι της φύσης.
Κινούμενη επί της οδού Ευρυβιάδου φτάνω σε μία από τις εισόδους
του ρέματος. Αριστερά μου πίσω από την έντονη βλάστηση εντοπίζω
ένα φράχτη, ένα όριο. Πίσω του όλα είναι κτιστά και υπάρχει ελάχιστη
βλάστηση. Το όριο είναι διάφανο ώστε να μπορείς να εντοπίσεις τη
διαφορά αλλά ταυτόχρονα τόσο σκληρό που δεν επιτρέπει στη φύση να
εισβάλλει εντός του. Μοιάζει σαν ο άνθρωπος να έχει προσπαθήσει να
επιβληθεί πάνω στη φύση.
Στα δεξιά μου βρίσκεται στο βάθος η γέφυρα της Παπάφη.
Κινούμαι προς εκεί. Παντού γύρω υπάρχει πολύ έντονη βλάστηση αλλά
μέσα στο χαώδες πράσινο εντοπίζονται ανά τακτά διαστήματα έντονα
πολύχρωμα αντικέιμενα. Ασυνείδητα αντιλαμβάνομαι ότι κινούμαι με
βάση αυτά. Σε κάθε μου βήμα εντοπίζω και ένα καινούργιο αντικείμενο
και πλησιάζω προς αυτό. Γίνονται πλέον ο οδηγός μου.
απο-φυγή από την πόλη
Πίσω από κάθε αντικείμενο που εντοπίζω προσπαθώ να συλλογιστώ τον
τρόπο που κατέληξε στο σημείο και ποιά ήταν η χρήση του πριν. Όλα
έχουν αγγιχθεί από τον άνθρωπο και έχουν χρησιμοποιηθεί από αυτόν. Ο
άνθρωπος επιμένει να υποδηλώνει την παρουσία του στο χώρο.
Ένα περιτύλιγμα από σοκολάτα, έχει χάσει πια το χρώμα του, ο ήλιος και
η υγρασία το έχουν μεταποιήσει. Λίγο πιό δίπλα μία αφίσα από κάποια
εκδήλωση γίνεται σιγά σιγά ένα με το χώμα. Τα γράμματα και οι λέξεις
ακόμα είναι ορατά, παλεύουν να πουν την ιστορία τους.
Ένα κουτάκι από σάλτσα ντομάτας ανοιχτό, έχει αδειάσει, πλέον κενό
περιμένει τη σήψη του. Ανάμεσα σε χώματα και φύλλα περιμένει να γίνει
και αυτό ένα με το περιβάλλον του.
Κανένα από τα αντικείμενα δε φαίνεται να ανήκει στο περιβάλλον του.
Όλα προσπαθούν να κρυφτούν ανάμεσα στη βλάστηση, προσπαθώντας
ταυτόχρονα το καθένα κάτι να διηγηθεί.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα χώρο που μοιάζει σαν όαση μακριά από την
πόλη αλλά ταυτόχρονα μέσα της. Οι γιγαντιαίες πολυκατοικίες στέκουν
στα όρια του ρέματος προσπαθώντας να επιβληθούν σε αυτό. Η έντονη
βλάστηση και οι μεγάλες κλίσεις του εδάφους στα όρια του ρέματος δεν
είναι ικανές να αποκόψουν την επαφή με την πόλη. Οι πολυκατοικίες
στέκουν πάντα εκεί και φροντίζουν να δίνουν το παρόν τους σε κάθε
βλέμμα.
