't Pallieterke van 27 december 2018

74ste jaargang • nummer 52 • donderdag 27 december 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“We kunnen niet de hele derde wereld opvangen” Alternative für Deutschland (AfD) is erin geslaagd het voorbije jaar iedere verkiezing te winnen en heeft hierdoor aan vele Duitsers die het (migratie) beleid van Angela Merkel afkeuren een stem in het Duitse parlement gegeven. In een koffiebar op wandelafstand van de Bundestag hadden we een gesprek met Markus Frohnmaier, een jong parlementslid uit BadenWürttemberg dat sinds kort in de Bundestag zetelt voor de AfD. Lees het volledige interview met Markus Frohnmaier, Duits parlementslid voor AfD, op blz. 11

ANTI-VLAAMS RACISME Tijdens de uitzending “C’est pas tous les jours dimanche”van RTLTVI begon de socialist Michel Henrion, één van de samenstellers van het programma, zijn betoog met de uitspraak: “Als ik Vlaming was… wat God verhoede…” De rebelse senator Alain Destexhe (MR) noemde die uitspraak “duidelijk racistisch” en hij eiste dat Henrion ontslagen zou worden, of toch minstens een sanctie zou krijgen.

“Stel u één seconde voor”, schreef Destexhe in een persmededeling, “dat een nieuwsredacteur of een politicus zou zeggen: ‘Als ik Marokkaan was… wat God verhoede’, dat zou een golf van protest veroorzaken.” Inderdaad. Een Vlaming die zoiets zou zeggen, zou door de Waalse mediahyena’s verscheurd worden, nog voor hij de kans had gekregen zich te verdedigen. Henrion werd natuurlijk niet ontslagen en hij kreeg geen sanctie. Sterker nog, hij kreeg de kans om zout in de wonde strooien: “Ik heb lang in Vlaanderen gewoond, maar ik heb geen zin in een Vlaanderen te leven dat ge-

domineerd wordt door het Belang en de N-VA, met hun racistische en xenofobe trekjes.” Op de sociale media kreeg Destexhe onmiddellijk bijval van partijgenoot George-Louis Bouchez, die schreef: “Henrion legitimeert het anti-Vlaamse racisme, terwijl hij tegelijk de N-VA de les leest. … Er zijn er echt heel veel die ons land in de vernieling willen rijden.” Theo Francken vatte het incident kort en krachtig samen, met een verwijzing naar Emannuele Praet: “Durf iets slecht te zeggen van Ecolo en je wordt ontslagen, zeg iets slecht over de Vlamingen en de N-VA en je krijgt applaus.”

Peilingen wegwijzers naar Grote Verbinding

Peilingen worden vaak zwaar gerelativeerd. Is dat verstandig? Wie zich de moeite getroost een en ander over een lange termijn te volgen, weet wel beter. Het volstaat de peilingen voorafgaand aan de jongste verkiezingen te vergelijken met de daaropvolgende verkiezingsuitslag. Grove fouten zijn er de jongste vijftien jaar eigenlijk niet meer gebeurd (met uitzondering van de onderschatting van Lijst Dedecker).

De onderzoeksbureaus, en er zijn er maar twee (TNS, nu KANTAR TNS voor VRT/De Standaard en Ipsos voor VTM/Het Laatste Nieuws, sinds kort ook voor Het Nieuwsblad), hebben veel ervaring in hun vak en verfijnen nu en dan hun methodiek. Met een op zijn minst boeiende thermometer als resultaat. Een derde speler (iVOX) werkt vooral voor kleinere omschrijvingen (stad, provincie).

2014 In 2014 zaten de onderzoeksbureaus heel dicht bij de uitslag. Alleen de terugval van Vlaams Belang werd met 3 procent onderschat.

De rest was bingo. Peilingen geven de politieke verschuivingen goed aan. En dat waren er de jongste twee decennia nogal wat: het komen en gaan van paarsgroen, de opkomst en terugval van het VB, de doorbraak van N-VA, de vlucht van sp.a-kiezers naar Groen…

Drie telramen Wat zeggen de onderzoekers vijf maanden voor de verkiezingen?

VTM/HLN peilde van 27/11 tot 3/12, voor het einde van Michel I. VRT/ DS peilde van 19/11 tot 8/12 in volle crisis rond het VN-migratiepact, maar voor de val van de regering.

En vorige week was er de peiling van Het Nieuwsblad (ook met Ipsos) van 13 tot 17/12, “na het fameuze crisisweekend van 8 en 9 december”. Drie telramen op een paar weken tijd. Valt daar iets uit af te leiden?

Het was een turbulente periode, met een voor, een tijdens en een na.

Enige deining in de politieke voorkeur mag niet verbazen. Gaat het om structurele verschuivingen op korte termijn (van N-VA naar Vlaams Belang en van sp.a naar Groen)? Of peilt het ene bureau uitgesproken anders dan de concurrentie? En wie zit er dan fout?

De N-VA blijft driemaal overeind, en doet het beter dan in zowat alle peilingen van 2016 en 2017. Maar

met de andere partijen is toch iets raars aan de hand. Open Vld, CD&V en Groen worden bij TNS (telefonisch) merkelijk hoger geschat dan bij Ipsos (online). Omgekeerd scoren Vlaams Belang en in mindere mate ook de socialisten slechter bij TNS. Zijn de trends duidelijk, dan is dat veel minder het geval voor de omvang van de verschuivingen.

Trends Eerste trend: Vlaams Belang kan mikken op meer, misschien zelfs op een verdubbeling van het percentage van 2014. De N-VA kan hopen in de buurt te komen van de score van 2014. De twee partijen samen vertegenwoordigen weer een goeie 42 procent van de Vlamingen. Precies zoals in 2014. Goed nieuws voor flamingante optimisten, maar op zijn minst problematisch bij de federale coalitievorming.

We hebben hier al vaker gewezen op het risico van de Zweedse formule. Te liberaal, te weinig sociaal, te veel doofpot voor Vlaamsgezinden.

Slecht was het allemaal niet, maar de formule lijkt geen tweede keer haalbaar.

De Wever stuurt nu wel bij, draaiend met de stofzuiger naar rechts (migratiepact, vertrek uit de regering-Michel I) én links (de Grote Verbinding), maar een confederale schwung zit er niet meteen aan te komen.

Tweede trend: Groen mag hopen op meer kiezers, ten nadele van de Vlaamse socialisten. In tien van de twaalf recentste peilingen haalt Groen een betere score dan de sp.a.

Maar de helft meer (Ipsos) lijkt ons waarschijnlijker dan een verdubbeling van de score (TNS).

Quid CD&V en Open Vld? Die twee partijen reageerden na één beter resultaat (18,7 procent) bij VRT/DS al euforisch. Wouter Beke omdat hij weet “wat goed is voor de mensen”. Gwendolyn Rutten omdat haar partij (17,5 procent)

“een positief verhaal” brengt. Echter, in beide gevallen signaleren de peilingen van VTM/HLN en van Het Nieuwsblad stilstand, of zelfs enige achteruitgang. Ook hier is de trend geloofwaardiger dan de positieve uitschieter.

Slot Dat het in mei moeilijk wordt, dat staat vast. Ivan de Vadder zag in “zijn peiling” al een opener van “een scenario dat in De Wetstraat circuleert”: een onuitgegeven coalitie van oranje-blauw-groen in alle gewesten. Bij de openbare omroep mag men de cijfers van de concurrentie blijkbaar niet lezen. Kris Peeters zat bij dit ballonnetje van De Vadder in De Afspraak al meteen te glunderen. Dat hij maar oplet dat zijn partij via een “Antwerpse” formule (N-VA + paars) niet “met veel plezier uit de Vlaamse regering wordt geflikkerd”, zoals Bart Brinckman van De Standaard meegaf in Terzake.

Zetten we de procenten van de jongste polls om naar een zetelverdeling, dan kan alleen een vierpartijencoalitie (CD&V + paarsgroen) De Wever en consorten in mei buiten de Vlaamse prijzen houden.

Maar om die prijzen binnen te halen, zal hij toch de steun nodig hebben van twee partijen.

Op federaal niveau zijn de vooruitzichten voor de N-VA dezer dagen minder goed. Alleen een superstrateeg kan zich op zo’n momenten staande houden.

De Grote Verbinding van De Wever is een queeste naar een uitweg.

Met de blik naar links, in plaats van het centrum. Om zo de centrumkiezers te verleiden? Want alleen daar valt misschien nog extra terrein te veroveren. De chef van N-VA kan veel verkopen. Dit ook? We kijken uit naar volgende peilingen.

2

Actueel

27 december 2018

Er roert iets bij de bevolking Laat me even terugkomen op de Mars tegen Marrakesh van zondag 16 december. Er werden officieel 6.000 betogers geteld, een schatting, maar volgens mijn bescheiden mening waren er 7.000 aanwezigen.

Wie het rechtse en Vlaams-nationalistische wereldje wat kent – en ik ga er prat op dat wereldje inderdaad te kennen – weet dat een betoging of meeting gemiddeld niet meer dan 500 aanwezigen telt. Culturele manifestaties zoals het jaarlijkse Zangfeest en de IJzerwake lokken 4.000 man, maar ook dat aantal is discutabel.

Als dan ineens 6.000 à 7.000 personen komen opdagen, gemobiliseerd op een goede week tijd, dan mag je gerust stellen dat er iets roert bij de bevolking. Te meer daar de betoging eerst verboden werd, en pas op vrijdag, na een proces, werd toegelaten. Bovendien werd gedreigd met een linkse tegenbetoging, en de kranten deden er alles aan om aan te kondigen dat voetbalhooligans ook van de partij gingen zijn.

Als afschrikking voor de modale burger kan dat tellen.

Het effect is dan dat de bravere huisvader het veiliger vindt om toch maar liever thuis te blijven bij vrouw en kinderen. Maar je kan de cijfers ook anders interpreteren: als op een rechtse betoging maximaal 500 man aanwezig is, dan betekent dat dat er in Brussel zo’n zesduizend mensen aanwezig waren die misschien voor de allereerste keer op straat kwamen om hun stem te laten horen.

Of zoals een goede vriend – een ancien in de beweging – me toevertrouwde: “Normaal ken ik 90 procent van de aanwezigen op een betoging, nu waren dat bijna allemaal onbekende gezichten.”

Dat geeft stof tot nadenken.

Overigens, de linkse tegenbetoging was ook verboden door de burgemeester, maar toch kwamen zo’n duizend mensen op straat. De politie liet begaan. Eigenaardig.

Aan de ander kant liet de poltie toe dat de hooligans van Anderlecht de rechtse betoging infiltreerden. Het was een minderheid die op incidenten uit was, 150 à 200 voetbalhooligans. De politie wist dat ze in Anderlecht verzamelden, maar liet ze vertrekken richting centrum Brussel.

Opnieuw: zeer eigenaardig.

In het Latijn bestaat daar een uitdrukking voor: “Cui bono?”

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Roofvogels en de roverheid “Het is verboden op het openbaar domein om in gevangenschap gehouden roofvogels en uilen tentoon te stellen, ermee te paraderen of om deze dieren op welke wijze dan ook te betrekken bij publieke evenementen.” Dit is geen Vlaamse regelgeving, wel een stedelijk besluit waarmee de stad Gent op ‘haar’ grondgebied een einde maakte aan een mooie en eeuwenoude traditie, waarbij de jachtvalken tijdens de Sint-Hubertusviering in of voor de kerk gezegend werden. Officieel is er - voorlopig - nog maar één uitzondering toegestaan: de jaarlijkse viering van de valkeniers in de Sint-Baafskathedraal.

In de deelgemeenten van de Gentse volksrepubliek wordt de traditie volledig de kop ingedrukt. Vooral in de landelijke deelgemeenten, waar nog veel met valken gejaagd wordt, zet dat kwaad bloed. Sint-Hubertus wordt in november gevierd, maar door de aanslepende coalitievorming is dat verbod op valken bij vieringen pas nu een politiek thema geworden. De klop- en drijfjachten van de Gentse roverheid op weerloze dieren als de ‘essedarius vulgaris’ (gewone wagenmenner), waarbij gebruik wordt gemaakt van cameravallen, gemotoriseerde drijvers en vernuftig opgestelde hinderlagen, mogen natuurlijk wel ongehinderd doorgaan. Het wild mag zelfs levend en zonder verdoving gestroopt worden. Die jachtpartijen brengen jaarlijks miljoenen euro op.

Mensensmokkel Het is juist dat N-VA geen enkele communautaire vooruitgang heeft geboekt, en het is juist dat de partij niets fundamenteels heeft kunnen veranderen aan de asielwetgeving.

Op die punten was de kritiek van

het Vlaams Belang terecht. De partij overdreef echter door te beweren dat er geen echt verschil was tussen het migratiebeleid van Francken en dat van de vorige regeringen. Ja, Francken werkte binnen hetzelfde wettelijke kader, met dezelfde regels als vroeger, maar hij paste die regels wel zo streng en zo beperkend mogelijk toe. Terwijl de vorige regeringen de toch al lakse wetgeving ook nog eens heel laks interpreteerden. Onder de huidige regering, zonder N-VA, is het aantal asielaanvragen onder Maggie de Block plots gestegen tot bijna 200 per dag. Veel van die asielbedriegers zijn Arabieren uit de Gazastrook.

“Mensensmokkel”, noemde De Wever het. Heel terecht. Het zou ons bovendien verbazen als Hamas en IS, die actief zijn in Gaza, géén gebruik zouden maken van die smokkelroute om terroristen naar Europa te sturen.

Dappere critica Zineb El Rhazoui was een columniste van Charlie Hebdo. Tijdens de aanslag in 2015 was zij toevallig in haar geboorteland Marokko. Zij was een van de hartstochtelijkste islamcritici van Charlie Hebdo, maar begin 2017 nam zij daar ontslag, omdat het tijdschrift in haar ogen de redactionele lijn had aanvaard die door de islamisten was opgelegd. Zoals zovele media… Tijdens een van haar vele lezingen en debatten had zij gezegd dat de islam “de Franse wetten moest aanvaarden, humor, redelijkheid en elke vorm van kritiek, net zoals iedere andere ideologie, sekte of religie”.

Want: “Er is geen enkele reden waarom er voor de islam een uitzondering gemaakt zou moeten worden.” Als reactie werd zij bedreigd met verkrachting en moord. Sindsdien leeft ze onder politiebescherming, net als Salman Rushdie en Geert Wilders.

Pure berekening Yasmine Kherbache sp.a blijft het derde (gedeeltelijke) schepenambt afwijzen in de coalitie van ‘De Grote Verbinding’, naar eigen zeggen omdat er nog veel ‘bovenlokaal werk’ voor haar op de plank ligt en ze derhalve een en ander niet kan combineren met een lokaal mandaat. Dat klinkt allemaal mooi, maar er zit wel meer achter. Gelet op het cumulverbod in haar partij, wil ze veel liever Antwerps Vlaams parlementslid blijven. Dat is lucratiever, zonder meer.

Bovendien zou ze na drie jaar als voorzitster van het Bijzonder Comité voor de Sociale Dienst (het geïntegreerde OCMW) de baan moeten ruimen voor een Open Vld’er.

En dan zou het voor haar dus gewoonweg ‘over en uit zijn’ en als enige inkomsten de zitpenningen van de gemeenteraad betekenen. En ook : stel dat ze vandaag zou stoppen als Vlaams parlementslid, dan neemt ze voor dat ontslag zelf het initiatief en is ze haar mooie uittredingsvergoeding kwijt. Alles heeft dus te maken met haar carrièreplanning en haar bankrekening, maar niets met haar ‘bovenlokaal werk’. Overigens, het volstaat om de webstek van het Vlaams parlement eens te bezoeken en door te surfen naar de parlementaire initiatieven…

Veel potten heeft ze nog niet gebroken, laat staan parlementaire initiatieven genomen. Op vier jaar tijd gaat het om één voorstel van decreet, en slechts een handvol voorstellen van resolutie en enkele amendementen (waarvan de meeste als mede-indiener) staan op de teller.

Dat is erg weinig… En het praktische schrijf- en denkwerk is dan wellicht nog gebeurd door een fractiemedewerker. Socialisten en geld… het is altijd een vreemde cocktail.

ECONOMIE

Net een ‘voldoende’ voor sociaaleconomisch beleid van Michel I

Op vijf maanden van de volgende verkiezingen en omdat Charles Michel (MR) de handdoek eindelijk in de ring heeft gegooid, is het tijd voor een terugblik. En dan kunnen we niet anders dan concluderen dat het resultaat op sociaaleconomisch vlak te mager is, ook al zijn er stappen in de goede richting gezet.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Het is al een tijd duidelijk dat het sociaaleconomische beleid van de voorbije vier jaar niet heeft gebracht wat men ervan verwacht had. Voor een centrumrechtse regering mocht de lat gerust wat hoger liggen. In deze rubriek werd herhaaldelijk gewezen op het sabotagewerk van vicepremier Kris Peeters (CD&V) om de zwaai naar economisch rechts zoveel mogelijk af te zwakken. Gevolg is dat de regering-Michel I wel een voldoende verdient, maar zeker geen onderscheiding of meer. Het rapport: gebuisd voor de begroting, een onderscheiding voor de jobcreatie en een voldoende voor fiscale druk.

Begroting: gebuisd Eerst was er de gezondmaking van de begroting, die tijdens de campagne van 2014 als topprioriteit naar voor werd geschoven. Het tekort van 3 procent van het bbp moest worden weggewerkt. Al snel liet men die begrotingsdoelstelling varen. Uiteindelijk zal de begroting volgend jaar afklokken op een tekort van 0,8 procent van het bbp of 3,8 miljard euro. Volgens sommige politici zou dat tekort door gebrek aan beleid in lopende zaken volgend jaar nog eens met 1 miljard euro kunnen oplopen. Dat klopt niet.

Bijvoorbeeld, men gaat ervan uit dat de arbeidsdeal 500 miljoen euro zal opbrengen aan extra belastingen en minder uitgaven voor uitkeringen omdat er 12.000 mensen meer aan de slag zullen zijn. Maar die voorspelling is eerlijk gezegd een slag in het water. Niet alle details van de arbeidsdeal waren bekend, waardoor het moeilijk is de impact te berekenen.

Nu, die extra 1 miljard euro maakt het verschil niet. Voor het begrotingsbeleid is de regering-Michel I gebuisd. Ten eerste omdat het begrotingstekort niet is weggewerkt.

Ten tweede omdat de daling van het deficit vooral het gevolg is van dalende rentelasten.

En ten derde, de regering slaagde er niet in de uitgaven onder controle te krijgen. Akkoord, de uitgaven daalden van een stuk boven 50 procent van het bbp naar ongeveer 50 procent, maar dat is niet indrukwekkend. Het Europese gemiddelde voor overheidsuitgaven bedraagt 46 procent van het bbp.

Een pluim voor de jobcreatie Waarvoor de regering wel een onderscheiding verdient, is de sterke jobcreatie. Er zijn de voorbije regeerperiode meer dan 200.000 banen bijgekomen. Een doelstelling die in de zelf aangeprate positivo-tijden van paars niet werd bereikt. De werkzaamheidsgraad steeg dit jaar op de valreep boven de 70 procent.

Dat is een gevolg van de sterke economische groei van de voorbije jaren, maar het is ook de verdienste van de regering, die focuste op het herstel van het concurrentievermogen. Dat is het gevolg van de intussen zo goed als vergeten indexsprong aan het begin van de legislatuur en de lagere lasten op arbeid. Een andere nog altijd niet zo bekende maatregel is dat ondernemers die een eerste werknemer aanwerven geen sociale bijdragen moeten betalen. 33.600 zelfstandigen hebben daar al gebruik van gemaakt. Dat aspect van de jobcre-

atie mag niet worden onderschat.

Al moeten we er meteen bij zeggen dat er eigenlijk veel meer banen zouden moeten zijn bijgekomen.

Binnen de Europese Unie ligt de relatieve banengroei immers hoger dan in België. En vooral: om de werkzaamheidsgraad op het niveau van die van Nederland te brengen, zouden er hier één miljoen banen meer moeten zijn. Het spreekt dat het probleem zich vooral in Wallonië situeert.

Fiscale druk blijft hoog Ten slotte kijken we naar de belastingen. De fiscale druk is de voorbije legislatuur gedaald van 45,1 naar 44,5 procent van het bbp.

In een belastingland als België is een daling een hele prestatie, maar toch kan de inmiddels verdwenen Zweedse coalitie hiervoor hoogstens een voldoende krijgen. Reden is dat er wel aanzienlijke lastenverlagingen op arbeid werden doorgevoerd, wat goed is. Arbeid wordt immers belast als toxisch goed.

Ook de verlaging van de vennootschapsbelasting was noodzakelijk en wenselijk.

Elders zijn de taksen echter te veel gestegen. Zoals met de stijging van de roerende voorheffing naar 30 procent. Bovendien werden een paar paarse trucs bovengehaald, zoals het vroeger innen van de belasting op pensioensparen en het zwaar beboeten van bedrijven die onvoldoende belastingen vooraf betalen. Dat een centrumrechtse coalitie voor zo’n gemakkelijkheidsoplossingen kiest, was goed vier jaar geleden totaal niet te verwachten.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

27 december 2018

Ondergang Fortis blijft collectieve verantwoordelijkheid

3

Beeld van de week

De voormalige toplui van Fortis – Maurice Lippens en Jean-Paul Votron op kop – gaan vrijuit en ontsnappen aan verdere vervolgingen. Hiermee is een nieuwe zwarte bladzijde toegevoegd aan een bijzonder omvangrijk blunderboek.

Het onderzoek spitste zich voornamelijk toe op de periode van september 2007 tot april 2008.

Fortis plande een kapitaalverhoging, die werd doorgevoerd in september 2007. Naar aanleiding daarvan werd een prospectus verspreid. Maar laten we de verantwoordelijkheid van de andere betrokkenen in deze zaak vooral niet vergeten. De ondergang van Fortis is immers een collectieve verantwoordelijkheid. Laten we de partijen met boter op het hoofd even overlopen.

Merrill Lynch De Amerikaanse zakenbank Merrill Lynch bracht de drie hoofdrolspelers in dit drama – Royal Bank of Scotland (RBS), Banco Santander en Fortis – samen in een luxueus hotel in Genève in de vroege lente van 2007. Merrill Lynch was ook de bedenker en aanstuurder van het overnamebod van ABN Amro omdat het hiermee extreem veel geld kon verdienen, en niet de bestuurders van Fortis. Laat dat duidelijk zijn. Eigenlijk is Merrill Lynch dan ook de hoofdschuldige van de ondergang van Fortis.

MSM Ook de mainstream media (MSM) zijn medeschuldig aan de val van de bank. Vooral de zakenkrant De Tijd porde het vuur heftig aan tijdens de overname. Zo is op vrijdag 12 oktober 2007 te lezen dat “Fortis op alle vlakken wint”. De redacteurs verwijzen naar het succesvol afronden van de kapitaalverhoging en ook het tijdelijke herstel van de koers van het aandeel. Bovendien “deemstert de kredietcrisis ook weg”. Vooral in het commentaarstuk klinkt het triomfalisme en nationalisme zwaar door. Volgens de redacteur heeft Fortis een “huzarenstukje gerealiseerd”. Volgens de ‘senior writer’ van De Tijd is de buit binnen: “De belangrijkste klip is toch al genomen.” De geslaagde kapitaalverhoging bewijst volgens hem dat Fortis ‘overtuigingskracht’ heeft en vooral: “De kritische stemmen die Fortis overmoed verweten, zijn inmiddels verstomd.”

Twee bladzijden verder in de krant mag Gilbert Mittler, voormalig financieel directeur van Fortis, de kapitaalverhoging glunderend toelichten. Ook daar weergalmt de euforie. Mittler wijst erop dat door de aandeelhouders van Fortis op bijna 98 procent van de nieuwe aandelen werd ingetekend.

Voor de topman van Fortis is het resultaat ‘beter dan verwacht’. Mittler: “Normaal blijft er 5 tot 10 procent van de aandelen over.”

Analisten Ook de aandelenanalisten dragen een verpletterende verantwoordelijkheid. Op 23 september 2008 blijft het beleggingsadvies voor Fortis bij Bank Degroof gehandhaafd op ‘kopen’. Ter informatie: dat advies wordt gegeven na de historische ontwikkelingen bij Lehman Brothers in de VS. Hier klopt iets niet. Waarom blijft het advies bij Bank Degroof op ‘kopen’? Het advies wordt gegeven op dinsdag 23 september, slechts drie dagen voor het eerste feitelijke faillissement van Fortis, op vrijdag 26 september.

In een analyse van de kredietcrisis duidt De Standaard vijf boosdoeners ‘dicht bij huis’ aan: Maurice Lippens, Jean-Paul Votron, Didier Reynders, Guy Quaden en Jean-Paul Servais. Over de instelling van die laatste schrijft Karin de Ruyter dat “de CBFA (nu: FSMA) blijkbaar nooit veel vragen heeft gesteld bij de risico’s die de Belgische banken de voorbije jaren zijn aangegaan. Evenmin als bij de overname van ABN Amro door Fortis.” De CBFA was gewoon niet opgewassen tegen de gigantische pletwals van Fortis en zijn adviseurs. Alleen al op het dossier over de integratie van ABN Amro werkte bij Fortis, rechtstreeks of onrechtstreeks, maar liefst 1.000 man. Econoom Peter Praet geeft dat ook eerlijk toe: banken liggen net een paar stappen voor op de toezichthouders.

Een versterking van de toezichthouders zal bitter weinig verschil maken.

Boekhouders Maar ook de boekhouders lieten steken vallen. Volgens de Nederlandse oud-accountant Jules Muis moeten accountants of revisoren niet alleen kijken of hun klanten wel netjes volgens de regels rapporteren.

Muis vindt dat de accountants ook een maatschappelijke taak hebben. “Ze moeten daarom durven waarschuwen als ze grote risico’s voor het financiële systeem zien ontstaan”, stelt hij in een interview. Alleen moeten de accountants eerst begrijpen hoe de complexe financiële producten en mechanismes werken. “Als je niet begrijpt hoe die werken, kun je als accountant ook geen verantwoordelijkheid nemen voor de resultaten die ermee worden behaald”, stelt Muis.

Cordon-adept

Aandeelhouders

Mijnheer de niet-verbinder,

En ja, de aandeelhouders dragen de eindverantwoordelijkheid in dit fiasco. Elk afzonderlijk hadden ze de mogelijkheid om op elk moment van de lange lijdensweg van Fortis te zeggen: “Het is genoeg geweest.

Ik verkoop mijn aandelen.” Uiteraard zijn er verzachtende omstandigheden. De analisten bleven herhalen dat Fortis een goede belegging was. De toplui van Fortis bleven hun geloof in het bedrijf belijden zonder dat ze wisten hoe het bedrijf er werkelijk voorstond – zoals voormalig topman Herman Verwilst op vrijdag 26 september 2008. Sommige Belgische journalisten juichten de goede afloop van de gedurfde overname van ABN Amro in het najaar van 2007 toe, in koor zelfs.

Dat zijn allemaal verzachtende omstandigheden, maar de aandeelhouders blijven de eindverantwoordelijkheid dragen voor hun beslissingen.

Besluit Laten we eindigen met een citaat van econoom John Kenneth Galbraith. “Een gevaarlijk cliché in de beurswereld stelt dat alles van vertrouwen afhangt. Een niet-aflatend wantrouwen is veel beter.” Beleggers zouden dit citaat moeten inkaderen en boven hun bureau hangen. THIERRY DEBELS

De Grote Verbinding: Vergiffenis in Antwerpen met Bart De Wever en Tom Meeuws

BRIEFJE AAN PHILIPPE DE LAEKEN

Toen eerste minister Michel de oprijlaan van uw onbescheiden optrekje opreed, stondt gij er als vanouds onbeholpen bij, met een vreemd glimlachje op uw aangezicht en zonder uzelf een goede, stijlvolle adellijke houding aan te meten.Wellicht zijn er tal van mensen die dachten dat gij de tuinman waart die de bezoeker nogal klungelig opving om hem dan naar de kasteelbewoner te sturen. Neen, gij waart het zelf en helemaal uw eigen zelve: de kluns van Laken.

Premier Michel kwam ten uwent om het ontslag van zijn regering aan te bieden na een krachtige regeringscrisis. Die had hij zelf uitgelokt door zijn grootste regeringspartij niet ter wille te zijn en nadien te hebben gepoogd de linkse partijen aan zijn kant te krijgen om zijn problemen op te lossen. Niets was nog gelukt en dus moest hij afzakken naar u. Het was de eerste keer dat gij een geforceerd ontslag van een regering meemaakte en dus zult gij u wel hebben laten influisteren wat gij moest doen, want het ziet er niet naar uit dat gijzelf voldoende onderscheidingsvermogen hebt in dat soort zaken. Aldus deelde gij mee dat gij het ontslag in beraad hieldt, waardoor het regime wat tijd kocht om de boel te organiseren en gij een ‘democratische’ ronde kondt organiseren om de partijvoorzitters en de voorzitter van de praatbarak eens te horen. Het moest de schone schijn wekken dat gij als primus inter pares boven de politieke ellende zoudt staan en rust zoudt kunnen brengen in de Belgische moordkuil. Quod non!

Ze passeerden allemaal de revue, de voorzitters van de partijen. Hoewel… toch niet. Drie kleine fracties bleken niet welkom: Vuye&Wouters, de Franstalige Parti Populaire en het Vlaams Belang. Wat later bleek dat het begrip ‘kleine partijen’ niet het criterium was om een lijn te trekken, want Défi (het vroegere FDF) van Vlamingenhater Maingain en zelfs de communist en ondersteuner van rode moordregimes Peter Mertens van PVDA/PTB waren wél welkom. Er werd echter een verschil gemaakt tussen klaarblijkelijk goede en slechte partijen. En de drie genoemde zijn duidelijk uw smaak niet, ook al vertegenwoordigen zij een pak kiezers.

Op 14 oktober steunden zo ruim meer dan een half miljoen Vlamingen het Vlaams Belang op een perfect democratische manier. Gij hadt dus duidelijk het goed fatsoen niet om álle partijen te ontvangen, of op zijn minst beleefdheidshal-

ve uit te nodigen. Geen ‘verbinden’ dus met de kritische partijen die - aan Vlaamse kant tenminste - resoluut Vlaams-nationalistisch zijn en republikeins. Ja, N-VA zegt dat ook te zijn, maar daar ligt gij niet van wakker omdat zij op vraag van de Franstaligen ruim vier jaar alle communautaire stellingen braaf achter hun tong hebben gehouden en daar desnoods nog wel vijf jaar wilden bijdoen. Zij zijn, tot het tegendeel bewezen is, ongevaarlijk voor u, uw troon en uw regime.

Hadt gij dan Peter Mertens en Olivier Maingain ook moeten weigeren? Neen, zeker niet.

Maar gij hadt Tom Van Grieken en Hendrik Vuye wél moet uitnodigen, zonder uitzondering. Door dat niet te doen, heult gij mee met de machthebbers - de Franstaligen en hun ‘Vlaamse’ collabo’s - in dit onzalige land. Daar is het immers om te doen, want het cordon bestaat enkel om de regimegetrouwe partijen aan de macht te houden, in welke combinatie dan ook.

Gij zegt dus eigenlijk aan zovele burgers van dit land dat zij voor verkeerde partijen stemmen.

Voor mij hoeft het niet, maar als ik u was, zou ik daar toch maar voorzichtig mee zijn, want veel Vlamingen zijn de betutteling en de politiek correcte voorschriften meer en meer spuugzat.

En dan heb ik het nog niet eens over hun afkeer van de multiculturele samenleving die hen door de strot wordt geramd. De gemeenteraadsverkiezingen hebben dat voldoende aangetoond op tal van plaatsen.

Maar neen, gij speelt het vuile spel klaarblijkelijk liever mee. Met uw meespelen met het ondemocratische cordon bewijst gij ten voeten uit dat gij niet de koning van alle Belgen zijt, maar enkel van regimegetrouwe en andere slaafse zeloten van een uitgeblust systeem en van een land dat er nooit in geslaagd is goed en eerlijk te zijn voor al zijn burgers. Schrik dus maar niet als gij binnenkort nog eens een oorverdovend fluitconcert over u heen krijgt of dat men u belaagt met ‘België barst’-kreten.

Gij moogt van geluk spreken dat Bart De Wever (voorlopig) niet wil weten van een samenwerking met het Vlaams Belang om een groot, breed, rechts en sterk Vlaams-nationalistisch front te vormen tegen België. Mocht dat gebeuren, dan zoudt gij blij mogen zijn - en dankbaar - om nog als tuinman in de tuin van de president van Vlaanderen te mógen werken en bezoekers de weg naar hem te wijzen…

4

Dossier

27 december 2018

Leopolds Congo-Vrijstaat (1885-1908) (2) De geschiedenis van Congo-Vrijstaat blijft voor altijd verbonden met de gewelddadige rubberoogsten, al worden die tegenwoordig vooral opgerakeld om de huidige generatie een ‘racistisch’ schuldcomplex aan te praten.

Ivoor volstaat niet Vijf jaar na de stichting van de Vrijstaat is koning Leopold II bijna failliet. Via politieke druk heeft hij onderhands geld in eigen land bijeen gezameld en dank zij een goede relatie met eerste minister Beernaert krijgt hij zelfs een officiële lening. Dat volstaat niet. De Vrijstaat is economisch niet leefbaar, tenzij drastische maatregelen volgen. Grote delen zijn nog in de handen van mohammedaanse Swahili’s als Tippo Tip in het oosten en M’siri in Katanga. De slavenhandel floreert verder.

Leopold verafschuwt de slavenhandel, maar ziet ook de mogelijkheden die zijn deugdzaamheid biedt. Op een antislavernijconferentie overtuigt hij de grootmachten dat hij tegen zijn wil de vrijhandel moet afschaffen om troepen te betalen, want anders stopt de gesel niet.

In Congo ruiken officieren (vooral Francis Dhanis) hun kans en zij beginnen op eigen houtje een oorlog. Leopold moet volgen. Op papier bezit hij alle bevoegdheden, maar een alleenheerser is altijd afhankelijk van de acties en rapporten die plaatselijke dienaars opsmukken of ronduit vervalsen. De oorlog duurt bijna twee jaar, ontwricht het oosten en het zuiden, maar eindigt met de overwinning van de Vrijstaat, waarna nog bloedige muiterijen en opstanden volgen.

Leopold en zijn medewerkers voeren nog een ander idee uit. Congo is een land van vrije negers die vrij hun grond mogen bewerken. Bijna 90 procent van Congo is gezamenlijk gebied van 250 volkeren en stammen die hun weide-, vis- en jachtrechten verdedigen tegen rivalen, maar hun gebied nooit op zijn Europees in privéstukjes verdelen. Dus doopt Leopold al dat gezamenlijk land om tot ‘privédomein,’ een misleidende naam voor staatsgrond.

Voor zijn persoonlijke inkomsten reserveert hij het ‘kroondomein’ met tien keer de oppervlakte van België. De belangrijkste inkomsten van de Vrijstaat komen voort uit de inzameling en verkoop van ivoor en daar begint het kwaad. Congo is verdeeld in reusachtige districten en die zijn weer onderverdeeld in zones, sectoren en posten. In die posten (nog altijd zo groot als een Vlaamse provincie) reist een vertegenwoordiger van de koning rond die officier (dikwijls het origineel beroep), rechter en vooral belastingontvanger is.

Die mannen zijn avonturiers, want ze weten dat ze 40 procent kans lopen binnen de tien jaar te creperen aan een tropische ziekte. Om hen aan te moedigen krijgen zij een percentage (later via punten en nog later een pensioenregeling) van de opbrengst.

In het vaderland werkt dat bij een notaris of een architect, maar in Congo, waar nauwelijks controle is, leidt dat bij sommigen (niet bij allen) tot geweld, misbruik en uitbuiting.

Vrij vlug verschijnen artikels over de feiten in de Britse pers. Natuurlijk is dat geen toeval, want Congolees ivoor concurreert met het Britse product uit Indië.

Terreur als verdienmethode Ivoor helpt Congo niet uit de rode cijfers, maar dan hoort de koning dat er rubberbomen staan in het evenaarsgebied en in een deel van Kasai. Dat op een ogenblik dat de vraag wereldwijd enorm stijgt. De Vrijstaat bezit heel het rubbergebied en schenkt een deel aan twee concessionarissen (o.a. de Anversoise van de latere Antwerpsche Hypotheekkas) in ruil voor de helft van de aandelen voor de koning. In Laken laat Leopold een systeem uitwerken van vrij milde verplichte arbeid voor bewoners van de dorpen in de rubbergebieden.

In de praktijk gaat dat fout op het terrein.

De mensen moeten steeds dieper en langer in het woud om de zeldzame lianen te vinden. De vertegenwoordigers van Leopold of de concessionarissen begrijpen onmiddel-

lijk dat ze dank zij hun commissie veel geld kunnen verdienen. In het evenaarsdistrict is de Waalse officier Victor Fiévez de baas.

Deze achttienkaraats schurk introduceert terreur als verdienmethode: gijzelingen van vrouwen en kinderen om mannen te dwingen rubber te oogsten, dorpen in brand steken als represaille en te eisen dat soldaten handen afkappen van geëxecuteerde lichamen (soms zelfs van levenden) om hun ijver te bewijzen. Die “handenpraktijk” is niet Congolees, maar hoort tot de gewoontes van het geïslamiseerde oosten van Afrika.

In zijn recente “Léopold II, potentat congolais” vestigt de historicus Pierre-Luc Plasman ook de aandacht op “les petits postes noires.” Overal in het evenaarsdistrict bestaan plaatselijke kleine legerposten die de dorpsbewoners controleren. Zwarte sergeanten en hun soldaten terroriseren de bevolking, persen de mensen af, verkrachten de vrouwen en deinzen niet terug voor moorden en brandstichting. Leopolds ambtenaren zijn maar met honderd in het evenaarsgebied en hebben soms schrik van hun eigen soldaten, maar profiteren ook graag van de inkomsten van de gruwelen.

Natuurlijk blijven ook die misdaden niet verborgen. Rapporten bereiken de belangrijkste ‘Congolese’ minister in Brussel en die brengt de koning op de hoogte. Leopold “betreurt” dat hij geen blanke ambtenaar per kleine post kan aanstellen en richt zelfs een commissie op ter bescherming van de inlanders. De machiavellist in hem benoemt vervolgens drie missionarissen die niet in het evenaarsgebied werken.

Nationale en internationale druk De belangrijkste winnaars van heel de situatie zijn het Antwerps havenkapitaal en Leopold en zijn Vrijstaat. Bijna 25 jaar nadat de koning Stanley contacteerde en dertien jaar na de stichting van de staat, zijn de rode cijfers eindelijk verleden tijd en stroomt het geld binnen. De eerste rubberoogsten dateren uit 1887, maar pas negen jaar later arriveert het rubber massaal in Antwerpen. De Vrijstaat wordt de op negen na belangrijkste rubberproducent en is niet de nummer één ter wereld, zoals de legende het wil.

Antwerpen profiteert van de handel, maar Liverpool blijft altijd de grootste rubberhaven. Weer komen uit Britse hoek klachten over de onmenselijke toestanden in delen van Congo-Vrijstaat. Dat maakt het Leopold makkelijker om die verslagen af te doen als door broodnijd geïnspireerde concurrentie.

Hij erkent dat er misbruiken bestaan, maar dat zijn uiteraard geïsoleerde gevallen. Zoals alle politici is Leopold er immers een meester in alleen te horen wat hij wil horen. Hij laat het ‘Congolese’ gerecht in hoofdstad (tot 1926) Boma de grootste schurk van allemaal vervolgen. Bewijzen zijn aanvankelijk moeilijk te vinden en Fiévez wordt vrijgesproken, keert naar huis en eindigt zijn loopbaan als majoor in het leger.

De internationale, maar ook nationale, druk op Leopold om een einde te maken aan de ellende leidt tot een commissie in 1904 die de onmenselijkheden bevestigt. Het Belgisch parlement constateert dat de reputatie van België schade lijdt en een meerderheid gaat tenslotte akkoord Congo als kolonie in te lijven. De angst is echter groot dat dit zeer veel geld gaat kosten, want rond 1906 zijn er nog nauwelijks rubberbomen te vinden en inmiddels produceren Britten en Amerikanen synthetische rubber. België heeft geluk, want men ontdekt dat Congo bijzonder rijk is aan grondstoffen, zodat de kolonie van 1908 tot 1958 haar eigen kolonisatie betaalt.

Blijft de hamvraag? Wat heeft de Vrijstaat veroorzaakt in Congo? Hoeveel slachtoffers vielen er? Bescheiden antwoord in derde en laatste column volgende week.

JAN NECKERS

UIT DE WETSTRAAT Vereeuwigd Het is een oude traditie dat een bronzen borstbeeld van oud-eerste-ministers in een van de gangen van de Kamer van volksvertegenwoordigers wordt geplaatst. Vorige woensdag viel die eer te beurt aan Yves Leterme. Precies één dag na de val van de regering Michel kwam Leterme dus de onthulling bijwonen. Een bijzondere sfeer, want hij had zelf ooit het ontslag van enkele regeringen onder zijn leiding moeten gaan aanbieden. Ceremoniemeester Siegfried Bracke voerde het woord en sprak woorden van waardering uit voor Leterme, in het bijzonder over de wijze hoe hij een catastrofe had vermeden tijdens de bankencrisis.Yves Leterme kon het niet laten om in zijn dankvoord terug te blikken op de lange periode in 2010 (541 dagen) waarin hij een regering in lopende zaken leidde. Hij noemde dat delicaat en uitdagend werk, dat hij kon uitvoeren dankzij de burgers en dankzij – en toen kwam het – politici ‘die het algemeen belang boven het partijbelang’ plaatsten. Het was even slikken voor sommigen. Zijn borstbeeld zal prijken naast dat van de sfinx Herman van Rompuy. En ja, Inge Vervotte - “Vervotje” - was ook op de receptie aanwezig…

Hek van de dam Vorige dinsdag was een bijzondere dag in de Kamer. De zitting begon met een aantal interpellaties aan de eerste minister over de klimaatonderhandelingen en de keuzes van België ter zake. De premier was er met zijn hoofd niet echt bij, maar hij kweet zich vakkundig van zijn taak en antwoordde zelfs uitgebreid en de vragende Kamerleden deden alsof alles gewoon zijn gang ging.Vreemde sfeer, want er hing elektriciteit in de lucht. Iedereen voelde dat aan zijn water of met zijn ellenbogen. Daarna volgden dan de interpellaties over de regeringscrisis en de ‘nieuwe’ regering. En toen was het hek van de dam.

Op naar de chaos Vanuit alle oppositiefracties - behalve de N-VA - wilde men wel eens weten wat er nu te gebeuren stond. Groenen en roden spraken met dubbele tong, want ze wilden wel ‘handen uitsteken’ om nog iets te realiseren de volgende maanden ‘in het belang van de burgers’ - zij het op hun voorwaarden - en tegelijk dreigden zij met een motie van wantrouwen om de regering in het algemeen en de premier in het bijzonder roemloos op de knieën te krijgen. In zijn repliek zette de premier een bocht naar links in om rood en groen alsnog te paaien en aan zijn kant te krijgen. Hij stelde zowaar voor om een meerderheid in het parlement zoeken voor een verlaging van de BTW op elektriciteit. Ook zei hij te gaan voor het versterken van de koopkracht, de gezondheidszorg en het terugdringen van de krapte op de arbeidsmarkt. Hij pleitte dus voor wisselmeerderheden per thema. Dat was er voor Open Vld teveel aan en Gwendolyn Rutten begon te twitteren tegen de sterren op. Zij hield vast aan het budget en de arbeidsdeal en wat er eerder al afgesproken was. Alleen Wouter Beke van CD&V verklaarde in Villa Politica dat zijn partij wél wilde ingaan op de suggestie van Michel. De chaos leek compleet en iedereen begon naar iedereen te wijzen.

Over en uit Na een lange schorsing van de zitting, bleek dat het kalf verdronken was en dat het gedaas over uitgestoken handen voor rood en groen maar praat voor de vaak was geweest en pure raddraaierij. Zij vonden nu dat de premier niet duidelijk genoeg was geweest en kondigen de

indiening van een motie van wantrouwen aan.

De grote verbindende en verbonden vrienden uit de Marrakesh-euforie lieten elkaar in de steek. Nu Calvo en C° hun verantwoordelijkheid konden opnemen, namen ze de vlucht naar voor.

Daarop nam Michel het woord en stelde vast dat de ‘uitgestoken hand’ niet werd aangenomen en dat zijn voorgestelde “coalitie van ‘the willing’” dood was nog voor ze kon geboren worden. Om te vermijden dat het parlement ontbonden zou worden na een stemming over de motie, zei hij dan naar de koning te gaan en het ontslag van zijn regering aan te bieden. Terwijl hij zich naar buiten haastte, kreeg hij applaus van CD&V en Open Vld. Zelfs enkele N-VA’ers kregen de handen op elkaar. De macht van de gewoonte?

Onbeschoft De dagen nadien mochten de fracties/partijen die vertegenwoordigd zijn in de Kamer een voor een passeren bij de eenzame man uit Laken nadat die het ontslag van de regering in beraad had gehouden; ook republikein Bart De Wever dus. Op een zeker moment bleek ook notoir Vlamingenhater Olivier Maingain (2 Franstalige zetels in de Kamer) uitgenodigd, alsook de communistische PVDA-vrienden van Venezuela en Noord-Korea (2 Franstalige zetels). Het Vlaams Belang (3 Vlaamse zetels) en V&W (2 Vlaamse zetels) kregen geen uitnodiging. Hiermee wordt bevestigd wat iedereen al lang wist: het Hof is niet objectief, maar selectief. En onbeschoft ook. Ofwel stuur je elke democratisch verkozen partij een uitnodiging - alleen uit beleefdheid al - ofwel niemand. Of ze daar al dan niet op ingaan, is dan hun zaak.

Begrijpe wie kan Donderdag was er opnieuw een ‘normale’ zittingsdag in de Kamer, met bespreking van nog hangende wetsvoorstellen, wetsontwerpen, voorstellen van resoluties en zo meer. Het was de laatste voor het Kerstreces. Of moeten we ‘Winterreces’ zeggen? Er hing echter een vreemde sfeer, want het vertrouwen was tussen veel partijen gebroken en iedereen begluurde iedereen en sommigen keken zelfs niet meer naar elkaar. Niettemin werden de meeste voorstellen en ontwerpen goedgekeurd, vaak oude meerderheid tegen oude minderheid, maar soms ook met oude meerderheid aangevuld met links, zeg maar de ’uitgestoken hand-meerderheid’. En enkele ontwerpen zelfs met eenparigheid… Voor een gewone burger is dat allemaal niet te vatten. België, dat is een sciencefictionverhaal. België is Absurdistan.

Boos Vorige donderdag werden zo in de Kamer de zogenaamde ‘voorlopige twaalfden ‘ voor eerste drie maanden van 2019 goedgekeurd.

Omdat er geen begroting kon gestemd worden omwille van het ontslag van de regering, werden de cijfers van 2018 dus hernomen en verdeeld in twaalf. Er mag dus niet meer uitgegeven worden dan vorig jaar. En toch werd er een uitzondering gemaakt… voor de zogenaamde ‘civiele lijst’ van Philippe de Belgique. Die krijgt 6 miljoen in plaats van 3 miljoen. Barbara Pas (VB) was al boos omwille van de onbeschoftheid van de paleisbewoner om haar voorzitter niet uit te nodigen. Dit extraatje maakte haar toorn alleen maar groter, want haar fractie stemde dan ook als enige tegen die voorlopige twaalfden. Iedereen gelijk voor de wet, zo redeneerde zij. Op vraag van Pas naar het waarom van die verhoging, gaven de minister van Financiën noch de minister van Begroting een antwoord…

Actueel

27 december 2018

Wat kan jij doen om de strijd levend te houden?

Citaat van de week > Servais Verherstraeten (CD&V)

“Wij rijden rechtdoor. Dat is een beetje consequent.”

“Volhouden hé Dries,” “Goed bezig Dries,” “Zeker niet in de partijpolitiek stappen, hé Dries,” “Gij moet echt verder doen, Vlaanderen heeft iemand zoals u nodig!” Het zijn dingen die ik elke dag opnieuw te horen krijg. Goed bedoeld en afkomstig van mensen die het goed voorhebben met Vlaanderen en ook met mij. In de dagen na de Pano-reportage, toen ik tegen wil en dank van Vlaamsgezinde activist naar verguisde bekende Vlaming werd gekatapulteerd, deden deze steunbetuigingen heel veel deugd.

Ze waren een tastbaar bewijs dat er heel veel mensen me steunen in mijn strijd voor een beter en sterker Vlaanderen. Vandaag echter, vier maanden na die bewuste storm, wordt het warme gevoel dat ik van die steunbetuigingen krijg sneller en sneller gevolgd door een gevoel van frustratie. “Bedankt,” antwoord ik. “Ik ben geen opgever,” zeg ik tegen de mensen die me vastklampen. Bij velen van hen is dat voldoende, maar bij sommigen stel ik me de vraag of ze zelf ook niet iets meer zouden kunnen doen. Iets om te zorgen dat ik überhaupt kan doorgaan.

Geen vrijblijvende hobby Het idealisme van Schild & Vrienden en van mezelf botst meer dan eens op een gebrek aan middelen. Aan al die mensen die ons een warm hart toe dragen en waarvan er velen hun hoop op mij hebben gesteld, wil ik een oproep doen om zichzelf een aantal vragen te stellen. Wat kan jij er voor doen om het voor ons praktisch mogelijk te maken om vol te houden wanneer mijn idealisme botst op ons gebrek aan middelen? Hoe kan jij er mee voor zorgen dat die 900 dappere jonge Vlamingen de juridische verdediging krijgen die ze verdienen? Velen - en zeker onder de lezers van deze krant hebben hun offers gebracht, maar vaak heb ik ook de indruk dat mensen denken dat dit activisme een soort hobby is

die je er tussen de soep en de patatten bij neemt. Quod non.

Misschien ligt het wel aan mij en maak ik door mijn afkeer voor klaagzangen te weinig duidelijk dat onze strijd botst op een gebrek aan middelen. Met de beperkte fondsen die we hebben, maakten we recent een filmpje over het Migratiepact dat door meer dan een miljoen Vlamingen werd bekeken. We organiseerden een grote Zwarte Piet-actie en zetten samen met een aantal andere Vlaamsgezinde verenigingen een succesvolle Mars tegen Marrakesh op poten. We sleepten de Universiteit Gent voor de rechter en wonnen de zaak. De afgelopen maanden liepen de kosten van onze werking echter op tot meer dan 50.000 euro. Dat het overgrote deel hiervan naar advocatenkosten gaat, is vanzelfsprekend, maar we boeken dan ook successen voor de rechtbank.

5

In een tussenkomst sprak de fractievoorzitter van CD&V Servais Verherstraeten vooral de linkerzijde toe over de zogenaamde ‘bocht naar links’ van Charles Michel om alsnog zijn regering te proberen redden. Zoals bekend was CD&V bereid zowat alle mogelijke bochten mee te nemen om toch maar uit het schootsveld van de kiezer te kunnen blijven. Op zeker moment zei hij: “Mijnheer Daerden (PS), u vraagt een bocht naar links. Collega, wij maken geen bocht naar links, wij maken ook geen bocht naar rechts, wij rijden rechtdoor. Dat is een beetje consequent.”

Dat is niet het citaat van de week, maar wel wat we hierna tussen haakjes in het parlementair verslag lezen: “Gelach en rumoer op de banken. Een parlementslid zegt het volgende: ‘Een beetje consequent. Consequent is consequent, niet een beetje.’”

Steun onze strijd Onze vele vrijwilligers, mezelf incluis, verdienen geen euro voor wat we doen. De rechtszaak die ons boven het hoofd hangt belangt heel Vlaanderen aan. Geef ons de middelen om deze zaak te winnen om zo de toekomst van de vrije meningsuiting en Vlaamsgezind activisme veilig te stellen.

Wij hebben het vuile werk opgeknapt dat een groot deel van de Vlamingen al decennia had laten liggen. We hebben het ijs gebroken voor een maatschappelijk debat dat niet langer op zich kon laten wachten. Wij hopen dat ook u uw steentje bijdraagt opdat wij ons werk kunnen doen.

Schild & Vrienden steunen kan via het rekeningnummer BE53 0018 2126 7653.

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANO-reportage wereldberoemd in Vlaanderen.

VLAAMS PARLEMENT Luxe Zoals het gebruik het wil, komt voor het Kerstreces de begrotingscontrole op het parlementaire bord. Dat komt dus neer op een tweedaagse vergaderingsuitputtingsslag van ‘s ochtends tot ‘s avonds. Vaak heel technische materie en nog vaker een klassiek meerderheid-oppositiegedoe, wat ook ditmaal niet anders was. Grosso modo staat Vlaanderen er niet te slecht voor met een begroting in evenwicht en een hoge internationale ‘rating’.

De positiefst ingestelde figuren gewaagden zelfs van een zeer luxueus zwemmen in het geld. Wel is nog steeds niet duidelijk wat ‘Europa’ nu precies zal opleggen in verband met grote projecten zoals Oosterweel. Als men zich daar bij de oorspronkelijke opvatting houdt, zou dat heel nadelig kunnen uitpakken.

Overigens blijkt dat die hoge heren en dames weinig aandacht voor het Vlaamse gelobby hebben, zodat het nog alle kanten op kan en het vooral nog wel even zal duren.

Een zwaard van Damocles dat vooral sp.a goed uitkwam bij het bekampen van de regering.

Klimaat De begroting wordt per beleidsdomein besproken. We kunnen hier onmogelijk al die beesten samenvatten en ontleden, maar we proberen er wat dingen uit te pikken. Zo was zeer opvallend en verontrustend de buitensporige aandacht voor het klimaatbeleid en alles wat daarmee samenhangt.

Wordt bij N-VA en VB daar nog een heel klein beetje realisme betracht, ter linkerzijde staan alle sluizen open. Als we die laatste mogen geloven, is Vlaanderen zo ongeveer de slechtste leerling van de klas en kunnen

de klimaatdoelstellingen niet waanzinnig genoeg zijn. Het is nochtans zo al erg genoeg, als je ziet welke bedragen men veil heeft voor dit uiterst dubieuze verhaal.

Bovendien zijn alle maatregelen die men voor ogen heeft steeds nogal onprettig voor Jan met de pet, die voor het te bereiken klimaatparadijs vele offers zal mogen brengen.

Geijkt Op het internationale vlak was er veel bezorgdheid over de Brexit, die zich toch wel in Vlaanderen zou doen gevoelen.

Dat thema lijkt dan toch vrij ernstig te worden, zo is de kamerbrede opvatting. Voorts bediende men zich van het geijkte stramien: Vlaanderen doet enorm veel dan wel absoluut niets voor zijn export, ontwikkelingssamenwerking, het wapenembargodossier… al naar gelang de obediëntie der sprekers.

Zelfde stramien voor onderwerpen zoals het sociale beleid, het onderwijs en dergelijke.

Onderwijs is zoals bekend een moloch en daar gaat het over zulke diverse dingen als scholenbouw, gelijke kansen, hervormingen, in- en uitstroom leraren enzovoort, waar dan weer veel dan wel veel te weinig geld voor wordt uitgetrokken. Onvermijdelijk was er ook het probleem van de arbeidsmarkt met zijn krapte en dan toch weer de moeilijkheid om een arbeidsreservoir daarheen te loodsen. Zo was deze begrotingsronde dan ook vrij voorspelbaar een revue van de vaste stokpaarden, controverses en vijandigheden waar weinig spectaculair nieuws uit voortvloeit.

Met nog een half jaar te gaan en met het federale spektakel dat begon, zijn waarschijnlijk ook op Vlaams niveau de lopende zaken en de campagnemodus al ingetreden.

Migratie verscheurt de Duitse kameraden Ook in Duitsland tikt de tijdbom van de ontevredenheid onophoudelijk. Niet alleen bij de CDU, ook bij de linkse kameraden. Niemand ter linkerzijde die dit ongenoegen beter aanvoelt dan Sahra Wagenknecht, die Duitsland rondreist om her en der lokale afdelingen op te richten van haar nieuwe beweging “Aufstehen”.

Sahra Wagenknecht is tevens ondervoorzitter van Die Linke, een zeer linkse partij in Duitsland, links van de SPD, en opvolgster van uiterst links in West-Duitsland en de socialistische eenheidspartij van de voormalige DDR. Wagenknecht heeft scherpe kritiek op het migratiestandpunt van haar linkse kameraden. Terwijl haar partij, Die Linke, asielzoekers onbeperkt toegang wil bieden tot het Duitse socialezekerheidssysteem, spreekt Wagenknecht steeds meer mensen aan die zich machteloos voelen tegen de uitverkoop van Duitsland, tegen de sociale ongelijkheid en tegen de uitsluiting van steeds meer Duitsers.

Die Linke niet blij met “Aufstehen” Intussen wordt de razendsnelle opgang van de basisorganisatie “Aufstehen” niet door iedereen bij Die Linke op gejuich onthaald. Vooral de partijtop is zeer kritisch.

Wagenknecht krijgt verwijten dat ze haar mandaat als fractievoorzitster in de Bondsdag niet meer ernstig neemt. Men neemt haar ook kwalijk dat ze het besluit van de partijdag van de zomer in Leipzig genomen, waarin open grenzen voor iedereen werden geëist, geschrapt wil zien. Gewoon omdat “voor de meeste mensen dit totaal irreëel en wereldvreemd is, en ik geef ze gelijk”, aldus Wagenknecht, die haar kritiek op het

VN-migratiepact evenmin spaarde: migratie wordt er geïdealiseerd, en de oorzaken van migratie worden niet aangepakt, aldus de ondervoorzitter van Die Linke, “daarom is dit pact vooral in het voordeel van de grote bedrijven”.

De partijleiding is dus niet opgezet met het initiatief van een ‘parallelle partij Aufstehen’ naast de moederpartij. Voormalig parlementair en lid van het partijbestuur Frank Tempel verwoordt het zo: “Die Linke bevindt zich in een toestand die binnen de kortste keren tot een splitsing zou kunnen leiden.”

Grenzen dicht, louter strategisch?

Groepen binnen Die Linke maken er geen geheim meer van dat ze mevrouw Wagenknecht liever zien vertrekken, ook als de populaire politica hierdoor véél stemmers zou meetrekken. Een eerste paleisrevolutie mislukte. Parlementair Diether Dehm maakte begin november op Facebook het volgende bekend: “Het bestuur van Die Linke in de deelstaat Niedersachsen heeft met overgrote meerderheid het voorstel om Sahra Wagenknecht uit de partij te zetten, weggestemd.”

Het zijn dus niet de rechts-radicalen, de populisten en anderen die polariseren, het is de migratieproblematiek die onze Europese maatschappijen opsplitst. Ook ter linkerzijde.

PIET VAN NIEUWVLIET

6

Dwars door Vlaanderen

27 december 2018

Wie regeert voortaan het Antwerpse stadhuis?

Doorgewinterde socialisten zegden ons dat er eerder weinig leden opgekomen waren om het pact goed te keuren. Waar is de tijd van Ivonne Julliams, die met volgepropte bussen uit Schoonbroek en Rozemaai naar dergelijke gelegenheden kwam?

Uiteindelijk werd het akkoord, Turan, een inwijkelinge die ook in onder de flauwe naam ‘De grote het Vlaams parlement zit. Zij nam de Verbinding’, goedgekeurd met leiding van het protest tegen de on198 stemmen voor, 78 tegen en 4 derhandelingen met N-VA en kreeg onthoudingen. Daar hadden de daarbij de steun van nog andere socialisten een vergadering voor allochtonen die gaan zetelen in nodig die al om 9u30 begon en het Antwerpse stadhuis. Zij konden die tot in de namiddag doorliep. zaterdag net gesust worden, maar Sp.a-lijsttrekster Jinnih Beels was kunnen het nog wel bont maken opgelucht. Een aantal meelopers als er daadwerkelijk moet gestemd duidelijk ook: zij stonden breed worden in de gemeenteraad. glimlachend en triomferend op foGüler Turan had eerder al aan De to’s in stadskranten als Het NieuwsMorgen gezegd dat zij geen scheblad en De Nieuwe Gazet, die over penambt moet hebben, zeker geen de bijeenkomst uitgebreide artihalftijds. Zij noemde het akkoord kels brachten. Jinnih, nog maar pas asociaal en repressief. Volgens haar voorzien van een rode partijkaart, hebben de sp.a-onderhandelaars had het niet gemakkelijk met al die niets binnengehaald op het vlak oude rotten en met de dwarsligvan diversiteit. Intussen hadden gers. Zoals ook oud-burgemeester de volgelingen van N-VA en Open Bob Cools, die opgeroepen had Vld klakkeloos en zonder enig provoor een onthouding. test ‘de grote Verbinding’ goedgekeurd. Niemand die opmerkte dat Protest van Güler Turan het evengoed had gekund met de De aanhoudende kritiek, die al vorige partijen of dat het nog beter weken duurde, liet het ergste verwas geweest met het voorstel van moeden. Wat nog nooit gebeurde het Vlaams Belang. Alvast in die (het afwijzen door de partij van een richting is van ‘een grote Verbinonderhandeld bestuursakkoord) ding’ geen sprake. En ook bij CD&V had nu best wel eens een feit klinkt er alleen tandengeknars, nu kunnen worden. De kritiek kwam de partij definitief uit het schepenvan zowel militanten als van drie college werd geknikkerd voor de s.pa-verkozenen in de Antwerpkomende zes jaar. se gemeenteraad. Vijf van de zes sp.a gemeenteraadsleden hebben Sp.a vindt geen een migratieachtergrond. Alleen derde schepen Tom Meeuws is een authentieke Bart De Wever blijft burgemeesbelg. Eén van de zes was Güler

Begroting De laatste parlementaire zitting van het jaar is in Brussel traditiegetrouw voorbehouden voor de begrotingsbesprekingen. Een begroting die even traditiegetrouw meerderheid tegen oppositie wordt goedgekeurd. Vanuit de oppositie klonk vooral kritiek op de manier waarop de Brusselse begroting werd opgesteld. Zonder ernstige controle en toezicht op de rekeningen, volgens N-VA’er Van den Driessche, die ook hekelde dat geld dat Brussel krijgt om de beveiliging rond de EUtopontmoetingen te verzekeren ge-

bruikt werd voor de inrichting van een gebruikersruimte voor drugs.

Of zou dat dan toch een dronkenmanshol voor EU-opperhoofd Jüncker geweest zijn?

Lijkenpikkerij Dominiek Lootens (Vlaams Belang) pleitte in zijn tussenkomst voor de afschaffing van de successierechten, die hij de meest onrechtvaardige belasting die er bestaat noemde. “Ik hoop dat de volgende regering de afschaffing van deze lijkenpikkerij, want dat zijn successierechten, hoog op het prioriteitenlijstje zal zetten!”, verklaarde

ter. Eerste schepen wordt Koen Kennis, bevoegd voor financiën, mobiliteit, groen, middenstand en decentralisatie. Hij mag de kritiek blijven opvangen van zowat iedereen op de aanslepende werken in de hele stad.

Tweede schepen wordt Jinnih Beels (sp.a), bevoegd voor onderwijs, jeugd, integratie en inburgering. Derde schepen is Annick De Ridder (N-VA), die bevoegd wordt voor de zware post van haven, stadsontwikkeling en ruimtelijke ordening.

Vierde schepen wordt Claude Marinower (Open Vld), bevoegd voor economie, werk, innovatie, industrie, digitalisering, marketing en communicatie, openbaar domein en rechtszaken. Hij moet willens nillens de (nochtans goed beheerde) post van onderwijs afstaan.

Zesde schepen wordt Tom Meeuws (sp.a), die ondanks al zijn fratsen bij De Lijn en zijn vastgoedmoeilijkheden, bevoegd wordt voor sociale zaken, armoedebestrijding, samenlevingsopbouw, gelijke kansen, sociale economie, leefmilieu en erediensten.

Fons Duchateau (N-VA) blijft zowat op zijn zelfde ambt: hij wordt voorzitter van Vespa, en bevoegd voor wonen, patrimonium, toerisme, dierenwelzijn, stads- en buurtonderhoud, en gezondheids- en seniorenzorg.

Dat geldt ook voor Nabilla Ait Daoud (N-VA). Zij wordt bevoegd voor cultuur, kinderopvang, personeel, loketten en ontwikkelingssamenwerking. Zij moet er voor hij. Hij haalde ook zwaar uit naar de regering die de taalwet in Brussel blijft beschouwen als een vodje papier. Iedere Nederlandstalige die de begroting van de GGC - verantwoordelijk voor de Irisziekenhuizen waar je als Vlaming niet in je eigen taal terechtkan – goedkeurt, verliest het recht ooit nog te durven klagen over de afbouw van de taalrechten van de Nederlandstaligen in Brussel, aldus Lootens.

Voor en tegen In West-Vlaanderen zouden, volgens een rapport besteld door voormalig minister van Binnenland-

zorgen dat geen sluiers aan de loketten worden gedragen. Zevende schepen wordt Ludo Van Campenhout (N-VA), bevoegd voor sport, diamant, en markten en foren. Voor het achtste schepenambt (dat ook in de klauwen van de socialisten valt) hebben ze nog niemand gevonden. Het was aangeboden aan Güler Turan, maar die heeft bedankt. Zij blijft in het Vlaams Parlement, net als Yasmine Kherbache.

Knokken voor een zitje Het rommelt al langer in de Antwerpse afdeling van de sp.a. Drie jaar geleden hield Kherbache het voor bekeken als Antwerps fractieleider, na hoogoplopende ruzies binnen het bestuur en met Monica De Coninck en Kathleen Van Brempt in het bijzonder. Ook Jinnih Beels, binnengehaald bij de sp.a als wit konijn zonder lidkaart, zal zich binnen de partij moeten se Zaken Jan Jambon, de negentien lokale politiezones best teruggebracht worden tot zeven, en dit vooral om efficiënter te kunnen werken.

Burgemeesters vinden dat er nu te weinig blauw op straat is en wijzen op een geringe wijkwerking. Ook maken ze zich zorgen over de aanrijtijden. De korpschefs klagen dat er te weinig man- of vrouwkracht is om alle taken tijdig te kunnen vervullen.

En de vakbonden? Ze zijn voorstanders van de fusieplannen als dat niet ten koste gaat van het personeel.

N-VA-Kamerlid Koenraad Degroote, burgemeester van Dentergem, zou dit alles liever beperkt zien tot vier

waarmaken als ‘echte’ socialiste.

Beels noch Meeuws zijn stamboeksocialisten, en dat wringt bij de traditionele achterban van het oude proletariaat.

Er spelen natuurlijk nog andere belangen mee: Kherbache is ambitieus en wil in mei de sp.a-lijst trekken van het Vlaams parlement. In 2014 was dat Caroline Gennez, gevolgd door Jan Bertels en op plaats vier Turan.

Op basis van de huidige peilingen (sp.a -3 %) zou het wel eens kunnen dat één van de vier huidige parlementsleden naast een zitje grijpt in het Vlaams parlement.

Kherbache (voorstandster van de coalitie) en Turan (tegenstandster van de coalitie) zouden dan samen campagne moeten gaan voeren voor de verkiezingen van mei volgend jaar. Neen, bij de Antwerpse sp.a is ‘De grote Verbinding’ nog veraf.

PAGADDER zones gelijklopend met de vier huidige hulpverleningszones.

De eenzame fietser Op sociale media konden de Limburgers de spot drijven met CD&V-voorzitter Beke, die in Brussel op een fiets kwam aangereden voor zijn gesprek met de koning. “Helemaal alleen met de fiets uit Leopoldburg. Hij heeft het verkeerde beroep gekozen, zo’n schelm past in het peloton.” Journalisten en fotografen maakten zich eveneens vrolijk om de stunt van Beke. “Het milieu is gered, en de opwarming van de aarde is verleden tijd.”

DE GEUZENBERG

Confronterend onderzoek We kennen de utopische lofzangen over het multiculturele, kosmopolitische en wat nog allemaal van Brussel. Een stad van minderheden, klinkt het dan. Uit de recente taalbarometer van de VUB blijkt dat hiervoor een hoge prijs betaald wordt. In al die diversiteit dreigt het Nederlands tussen de plooien te vallen.

En of het vergelijken van krantenkoppen opmerkelijke resultaten aan het licht kan brengen. Dat werd een tweetal weken geleden op een treffende manier geïllustreerd.

Op ongeveer hetzelfde moment lezen we dat het “belang van het Nederlands in Brussel toeneemt” (BRUZZ), maar ook dat “de kennis van het Nederlands in Brussel gedaald is” (Le Soir). Het Laatste Nieuws maakt er weer wat anders van. HLN schrijft gewoonweg dat “Vlamingen geen moeite doen om Nederlands te spreken in Brussel”. Toch ligt eenzelfde onderzoek aan de basis van die uiteenlopende besluiten.

Terugkerende taalbarometer Vertrekpunt is de taalbarometer die VUB-professor Rudi Janssens om de zoveel jaar uitvoert. Een steekproef, waarbij Brusselaars over hun taalkennis en -gebruik worden bevraagd, waarna de resultaten van die gesprekken in enkele besluiten worden gegoten. De bevraging werd voor het eerst in 2000 uitgevoerd. De recentste, waarvan

de resultaten net bekend raakten, was vorig jaar. Voor deze editie werden 2.500 mensen bevraagd, wat onmiddellijk vragen oproept rond de representativiteit. Maar goed, laten we de academici het voordeel van de twijfel geven.

Het meest interessante kenmerk van het onderzoek is dat we inmiddels aan de vierde editie toegekomen zijn, met een tijdspanne die al wat besluiten toelaat. Al was het maar omdat Brussel tijdens die jaren een metamorfose ondergaan heeft. Toen professor Janssens eraan begon, telde Brussel 959.318 inwoners. Inmiddels is de kaap van 1,2 miljoen in zicht.

Systematisch uitgeholde taalwetgeving En net die nieuwkomers blijken een wereld van verschil te maken. “Zo daalt het Nederlands bijvoorbeeld door de sterke instroom van nieuwe inwoners, die van Brussel de voorbije jaren een superdiverse, kosmopolitische en meertalige stad hebben ge-

maakt”, stellen de onderzoekers. Zowat elke waarnemer die de feiten onder ogen durft zien, heeft dat al jaren door, maar goed, als die vaststelling er wat ‘academisch sérieux’ aan kan toevoegen, waarom niet.

Even terug naar die krantenkoppen. Alle drie hebben ze het over een reëel aspect van de werkelijkheid. Het Nederlands heeft aan belang gewonnen, vooral dan in professionele omgevingen. Dat tegelijkertijd de kennis van het Nederlands bij de Brusselaars daalde, is niet bevreemdend. Er is net die behoorlijke mismatch tussen vraag en aanbod op de arbeidsmarkt. In het legertje Brusselse werklozen, ook dat is geweten, is eentaligheid (en vooral Nederlandsonkundigheid) de norm. En dan die Vlaming die geen moeite doet om Nederlands te spreken. Enige nuance dringt zich op, want hebben we het over een bezoek aan restaurant in de Beenhouwersstraat (een barslecht idee, maar sommigen begaan de misstap), of de bediening die men aan een gemeentelijk loket krijgt (of net niet)? Het ene heeft betrekking op de privésfeer, het andere slaat op de relatie tussen burger en overheid. Waar in het eerste geval een zeker pragmatisme nog best begrijpelijk is, draait het tweede geval rond principes. De discussie zou ons

te ver brengen, maar feit is dat door het systematisch omzeilen van de taalwetgeving het aantal Nederlandsonkundigen bij de Brusselse overheden behoorlijk is gestegen.

Onderwijs als eeuwig pijnpunt De taalbarometer brengt ons bij een steeds terugkerend pijnpunt: het onderwijs. Men slaat ons om de oren met de successen van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel, in essentie dure taalklassen voor een falend Franstalig onderwijs. Dat aanbod mag dan al beduidend hoger liggen dan er ‘Nederlandstaligen’ in de hoofdstad wonen, in het totale plaatje blijft het toch erg beperkt. Het is net in het Franstalig onderwijs dat de zaken al jaren mislopen. Het onderwijzen van de taal van Vondel is vaak niet meer dan een farce, met alle gevolgen van dien wanneer het echte leven en meer bepaald de arbeidsmarkt zich aandient.

Is deze taalbarometer een verrassing? Nee. Brengt hij iets nieuws bij? Evenmin. Het is wel een nuttige oefening die, met meer gewicht dan de Vlaamse Beweging, al die hagiografen van het nieuwe Brussel eens stevig met de werkelijkheid confronteert. Vraag is of het die lui iets kan schelen.

KNIN.

Onze naaste buren

27 december 2018

Rijk land, arme mensen Natuurlijk is dit een misleidende titel, maar minder dan u denkt, want de Nederlander heeft veel minder te besteden dan de Vlaming.

Laag besteedbaar inkomen Het besteedbaar inkomen - het geld dat u echt kan uitgeven na aftrek van alle belastingen en bijdragen - bedraagt in de eurozone gemiddeld 19.296 euro. Het Nederlands besteedbaar inkomen per persoon en per jaar bedraagt echter maar 17.885 euro. In België ligt dat bedrag op 20.000 euro per jaar. Feitelijk kan Vlaanderen concurreren met Duitsland en Luxemburg, die het hoogste besteedbaar inkomen van de hele eurozone hebben. Maar, het Belgische gemiddelde wordt naar beneden gehaald omdat een meerderheid van laffe Vlaamse politici weigert zich van het corrupte ontwikkelingsland Wallonië te ontdoen.

De oorzaak van het lage Nederlandse gemiddelde (2.000 euro minder dan het in gele hesjes protesterende Frankrijk) ligt volgens de Nederlandse politici in de indrukwekkend goede collectieve voorzieningen die andere Europeanen uit eigen zak moeten betalen. De politici vinden dat hun gezondheidszorg een voorbeeld voor de rest van Europa is. Je vraagt je af waarom de parkings van alle Vlaamse hospitalen tot ver voorbij Hasselt, Antwerpen en Gent volstaan met auto’s met zwart-gele nummerborden.

land van Europa dat orde op zaken stelde, betreffende de begroting, en onbarmhartig bezuinigde. In tegenstelling tot de Vlamingen lopen Nederlanders niet met een grote molensteen om de nek, de overheidsschuld. Nederland klom sindsdien uit de crisis. Geschikt personeel vinden is een nachtmerrie voor iedere personeelsdienst (joemen risousis divisjen, in randstadtaal), want de economie draait als een tierelier.

Het probleem is dat de Nederlander daar in zijn loonzakje niets van terugziet. Volgens de Rabobank is het Nederlands besteedbaar inkomen nauwelijks toegenomen sinds 1980. De Nederlandse overheid heeft van de economische welvaart geprofiteerd om de staatsbegroting op orde te brengen en het bedrijfsleven lastenverlagingen te schenken. In 1980 kregen de huishoudens nog 63 procent van het nationaal inkomen en dat is sindsdien gezakt naar 54 procent. De Nederlandse overheid ontvangt nu al 5 procent meer van het nationaal inkomen dan jaren geleden.

De bedrijven zitten dikwijls op maximale productiecapaciteit en potten de overschotten op. Zelfs de economieredacteur van de rechtse krant De Telegraaf schrijft in chocoladeletters: “Grootkapitaal profiteert meer dan werkenden”.

Het grootkapitaal profiteert

Maar er komen andere tijden

De echte oorzaak van dat cijfer ligt natuurlijk bij de calvinistische ethiek, die ook in deze seculiere tijden diep ingebakken zit bij de politici. Je geeft niet meer uit dan je ontvangt.

Tijdens de crisis van 2008 speelde Nederland weer het gids-

Dat is nu voorbij. Althans, dat zegt de regering in haar goednieuwsshow, want in maart zijn er provinciale verkiezingen en die bepalen de samenstelling van de Eerste Kamer waar Rutte en co graag een comfortabele meerderheid halen. Daarom

7

Nederland dalen de tarieven van de belastingschalen aanzienlijk. Het koopkrachtplaatje ziet er mooi uit. Het Centraal Planbureau voorspelt dat iedere Nederlander er in 2019 gemiddeld 1,6 procent op zal vooruitgaan. Alleen geloven de Nederlanders dat sprookje niet.

Op 1 januari stijgt de btw op alle voeding en diensten (boeken, kranten, bloemen, kapbeurten, enzovoort) van 6 procent naar 9 procent. De dagelijkse boodschappen worden behoorlijk duurder. En de vrees bestaat dat de warenhuizen de voedingsprijzen naar boven zullen afronden. Daarenboven rekenen zij de btw-verhoging door, want zij maken ook gebruik van diensten. Ik weet niet meer juist wie zei dat Nederlanders allemaal een persoonlijke mening hebben die erop neerkomt dat ze allemaal hetzelfde zeggen. Dat klopt zeker voor de Nederlandse politici. Al generaties lang tonen alle partijen de wereld hoe modieus ze zijn.

Geen politicus opent tegenwoordig zijn mond zonder over het klimaat te spreken. Allen gaan er in de praktijk mee akkoord de economie “te vergroenen”.

Zelfs de VVD staat achter de onzin van GroenLinks dat altijd en overal “de verbruiker betaalt”, dus komt er alweer een verhoging van de accijnzen op rookwaren, benzine en diesel.

Ook energie wordt duurder, want de Nederlanders zijn nog niet zuinig genoeg. Elektriciteit en gas worden met zomaar even 17 procent extra belast. Waarschijnlijk kost dat elk gezin gemiddeld 300 euro per jaar. Ondanks het politieke gezwam zijn de Nederlanders overtuigd dat ze er eerder op zullen achteruitgaan.

WILLEM DE PRATER

Dertig jaar debat over neutraliteit Binnen drie jaar heeft Gent een schepen met een hoofddoek, een opvallend religieus symbool. Kan dat wel? Moet een schepen er niet zijn voor alle Gentenaars?

De discussie over neutraliteit van de overheid duikt weer op. Dat debat is in Gent niet nieuw. Een kleine terugblik.

Dertig jaar geleden, in 1988, liet de burgemeester van Gent, de socialist Gilbert Temmerman, alle kruisbeelden uit openbare gebouwen verwijderen. De CVP maakte daar stampij over. Ze moest al snel de staart intrekken, toen Temmerman erop wees dat uitgerekend een CVP’er een kruisbeeld had laten weghalen in Gentbrugge op vraag van een koppel dat er trouwde.

Het weghalen van die kruisbeelden was het eerste debat over neutraliteit. Er volgden er nog heel wat, niet langer over kruisbeelden, maar over hoofddoeken.

Hoofddoekenverbod In 2007 voerde Gent een hoofddoekenverbod in. Het “verbod op het dragen van religieuze, levensbeschouwelijke en politieke symbolen door ambtenaren aan een loket” kwam er tegen de wil van de socialisten. Er was een wisselmeerderheid voor nodig. De sp.a was van kamp veranderd. Van radicaal voor neutraliteit naar radicaal tegen. Het intussen ontdekte ‘actief pluralisme’ diende als schaamlapje. Termont maakte zich ervan af met een dooddoener: “Ik stond aan de zijde van Temmerman om kruisen weg te halen, maar stenen hebben geen mening, en dat is het verschil.” De CD&V bleef op twee gedachten hinken. Gedenk de huilende Anne Martens die tegen haar zin op de ja-knop drukte, en zuster Monica die zich onthield. De liberalen stemden overtuigd voor het verbod samen met het Vlaams Belang.

Maar het ‘hoofddoekenverbod’ bleef niet

lang overeind. In januari 2013 kwam Groen mee aan de macht, en in mei stond het afschaffen van het verbod al op de agenda van de raad. Dat gebeurde via een burgerinitiatief, een doorzichtig trucje. Opnieuw werd urenlang fel gedebatteerd. De CD&V’ers waren nu helemaal voor het toelaten van hoofddoeken, op eentje na, die er toch nog tegen was. De liberalen bleven stoere verdedigers van neutraliteit in de stadsdiensten. Mathias, toen nog geen burgemeester, verklaarde: “We moeten er alles aan doen om de neutraliteit te garanderen en de schijn van partijdigheid te vermijden. Onze voorouders hebben daar met formidabele bedoelingen voor gestreden. De scheiding van Kerk en Staat is de garantie voor een harmonieuze maatschappij.

We aanvaarden toch ook niet dat politieagenten of rechters religieuze symbolen dragen?

De schrapping van het verbod is geen goede zaak voor Gent en zijn burgers.”

Daarmee was de kous niet af. In april 2016 hingen aanhangers van de Grijze Wolven tijdens een trouw hun vlag (drie witte halve manen op een rode achtergrond) omhoog in het stadhuis. Met neutraliteit als argument kwam er meteen een nieuw verbod, niet voor ambtenaren, maar voor gewone burgers. Het is in de trouwzaal verboden symbolen van politieke of religieuze aard aan te brengen. Links bleef muisstil. Ze gingen het debat over de kern van de zaak uit de weg, namelijk het feit dat een aantal Gentse Turken aanhangers zijn van een (echt) extreemrechtse organisatie die geweld niet schuwt.

Geen hand geven In oktober 2016 volgde een nieuw incident.

Een strenggelovige moslim weigerde in dezelfde trouwzaal schepen Sofie Bracke (OVLD) een hand te geven, omdat zij een vrouw is. Ze gebruikte dat incident om zich in de kijker te werken. Tot in de studio’s van de VRT mocht ze haar verontwaardiging uitschreeuwen: “Scheiding van Kerk en Staat, vrijheid van meningsuiting, zelfbeschikkingsrecht van het individu, gelijkwaardigheid van man en vrouw, neutraliteit van de staat … het zijn zaken die (vergeef me de woordkeuze) ‘heilig’ zijn, vrijheden die verworven zijn en gewaarborgd worden via de Universele en de Europese Verklaring van de Rechten van de Mens en waar we geen strijd meer voor willen en moeten voeren. Omdat deze sokkel van basiswaarden, vrijheden en beginselen de ultieme waarborg vormt voor een vrij, veilig en harmonieus samenleven in een superdiverse stad, in een multicultureel land.” Zelden werd uit één incident zoveel politieke munt geslagen.

Dan komt juli van dit jaar. Schepen Decruynaere verbiedt de stedelijke scholen nog hoofddoeken te verbieden. Er volgt een boze reactie van de liberalen, allicht wat zenuwachtig met de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht. Opnieuw zijn ze de grote verdedigers van neutraliteit en geen voorstanders van hoofddoeken in stadsscholen.

Plots is neutraliteit niet belangrijk Een gemeenteraadslid mag dragen wat hij of zij wil. Zij worden door de kiezers afgevaardigd. Maar een burgemeester of schepen heeft een uitvoerend mandaat. Zij zijn burgemeester of schepen voor alle burgers van hun stad. Buiten hun werkuren doen ze wat ze willen, maar

op het moment dat zij hun functie uitoefenen, en dus het gezag vertegenwoordigen, rijst de vraag of het dragen van een religieus (of politiek) teken wel gepast is. Moeten ze dan niet neutraal zijn, net zoals een ambtenaar aan het loket?

Groen duidt als schepen een dame aan die duidelijk maakt dat ze haar hoofddoek niet zal afdoen. Het is best mogelijk dat ze een geweldige schepen wordt, maar religieus neutraal zal ze niet zijn. Groen volgt consequent haar ideologie. Het is het zwijgen van de liberale verdedigers van de neutraliteit dat stoort.

Mathias, als rechters en politiemensen vanzelfsprekend geen religieuze tekens mogen dragen, waarom een schepen dan wel? Sofie, als neutraliteit van de staat ‘heilig’ is, is een schepen met een hoofddoek dan geen heiligschennis? Is jullie stilte deel van de prijs die jullie bereid zijn te betalen voor de sjerp?

MATHILDIS

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

VAN DE REDACTIE

Onze beste wensen Beste lezers en lezeressen, U heeft het laatste nummer van dit jaar in uw handen. Het laatste nummer van jaargang 74.

Een goede rekenaar weet dan dat we volgende week met onze 75ste jaargang starten. Dat mag best historisch genoemd worden, want weinig weekbladen houden het zo lang vol.

Ook in 2019 blijven we strijden tegen de politieke correctheid die u en mij door de strot wordt geduwd en waartegen almaar meer mensen in verzet komen.

Ook in 2019 zal u onze stem horen, een heel ander geluid dan dat u van de mainstreammedia gewoon bent.

Voor ons blijft het Kertmis, en geen Winterfeest. (Had iemand nu echt gedacht dat wij op onze redactie een Winterfeest organiseren?) Voor ons blijft het Leffe-Kerstbier, en geen Winterbier. Voor ons blijft het Zwarte Piet, en geen roetveegpiet. Voor ons blijven het Paaseieren, en geen verstopeieren.Voor ons blijft het Vlaamse onafhankelijkheid. Breek de boeien!

Ik wens u, beste lezer(es), heel fijne feestdagen, een strijdbaar 2019, een goede gezondheid en heel veel leesgenot.

KARL VAN CAMP

8

Actueel

27 december 2018

ZUID-AFRIKA

Hangt EFF in de touwen?

Het gaat niet goed met de Economische Vrijheidsvechters van boegbeeld Julius Malema.

Overmoed, een adjunct-leider in opspraak en processen die slecht uitdraaiden, brachten mee dat de toekomst van de partij wel eens aan een zijden draadje kan komen te hangen.

Donderwolken Nochtans waren de vooruitzichten met het oog op de nakende verkiezingen van 2019 niet slecht.

Volgens Afrobarometer (een onderzoek uitgevoerd in augustus/ september onder 1.800 personen door Plus94 Research) zou de steun voor de regeringspartij ANC onder oudere mensen nog zeer groot zijn, maar in de leeftijdsgroep van 26 tot 35 jaar zou EFF 14 procent van de kiezers achter zich krijgen, en onder de jongeren beneden 25 jaar zelfs 17 procent.

Globaal zou dat de partij op 11 procent brengen, een winst van 5 procent tegenover 2014. Eenzelfde score blijkt uit een bliksemopname door het Instituut voor Rassenverhoudingen eind november. Toch hangen er donderwolken boven het EFF-landschap. Tot nu toe wist de partij zich regelmatig in de belangstelling te zetten door haar onbesuisde optreden in en buiten het parlement. Zo was er de herrie rond de Afrikaanstalige Overvaalschool in Vereeniging begin dit jaar.

Onder het voorwendsel dat enkele zwarte kinderen geen school vonden, wilde het onderwijsdepartement van de provincie Gauteng (Pretoria-Johannesburg-Vereeniging) de school verplichten het dubbelmediumsysteem (Afrikaans/Engels) in te voeren, waarbij de ondervinding leert dat dat uiteindelijk op een volledige verengelsing uitdraait. Het kwam tot botsingen voor de schoolpoort.

Het EFF leverde daar een meer dan gewone bijdrage aan, en de zaak kwam voor het gerecht. Die steunde de thesis van de school dat ze al volzet was. Iedereen droop af en Overvaal is nog steeds Afrikaanstalig.

Grondkwestie Vooral de grondkwestie is het EFF zuur opgebroken. Afriforum, de mensenrechtenafdeling van de vakbond Solidariteit, die zich bekommert om de belangen van de minderheden, spande een proces tegen de partij in, omdat Malema en de zijnen mensen aanspoorden gronden onwettig te bezetten. Het resultaat was een gerechtelijk verbod uitgevaardigd door het Hooggerechtshof in Pretoria. Toen de partij dat bevel negeerde en in het juridische proces vertragingstechnieken begon te gebruiken, leidde dat ertoe dat EFF keer op keer veroordeeld werd tot hoge boetes.

Het zou in totaal om tienduizenden euro’s gaan en het einde van het verhaal is niet in zicht.

Hoe dan ook, Kallie Kriel, uitvoerend hoofd van Afriforum, verklaarde dat men niet zal aarzelen EFF failliet te laten verklaren.

Daarbij kan ook op het onroerend

spelen druk van buitenuit en de naderende verkiezingen een rol.

Maar blijkbaar wil het ANC zich niet langer door het EFF op sleeptouw laten nemen zoals tot midden dit jaar het geval was. Wat de vraag oproept welke houding de regeringspartij gaat aannemen ingeval ze bij de komende nationale verkiezingen (waarschijnlijk in mei) dan toch geen volstrekte meerderheid meer zou halen.

Problemen stapelen op

Julius Malema (EFF - Economic FreedomFighters) goed van de partij beslag worden gelegd. Komt nog bij dat de partij qua brutaliteit door de organisatie Black First Land First (BLF) - die ook aan de verkiezingen van 2019 wil deelnemen - wordt overtroffen. De leider van die groepering, Andile Mngxitama, vond er niets beters op om in een toespraak in december in Potchefstroom te verklaren dat men voor elke zwarte “die doodgemaakt wordt” vijf blanken zal ombrengen, waarbij vrouwen, kinderen en huisdieren niet zullen worden gespaard. Zelfs Twitter en YouTube vonden het erover en verwijderden zijn profiel en de video van de toespraak.

Niet meer aan hetzelfde zeel Intussen is gebleken dat inzake grondonteigeningen het ANC en het EFF niet meer aan hetzelfde zeel trekken. Het is geweten dat president Ramaphosa desbetreffend een aarzelende houding aanneemt, omdat hij vreest dat een brute onteigening tot Zimbabwaanse toestanden kan leiden.

Weliswaar is inmiddels – met EFFsteun – besloten dat artikel 25 van de grondwet dermate mag worden gewijzigd dat onteigening zonder vergoeding mogelijk zou kunnen worden, en verwierp het Hooggerechtshof in de Kaap het verzoek van Afriforum om dat besluit weer teniet te doen. Maar uit een toespraak van het ANC-parlementslid Vincent Smith, dat veel aandacht kreeg, bleek die de regeringspartij begint over te hellen naar een soort gemengd systeem van privaat-, staats- en communale grond.

Volgens columnist Jan-Jan Joubert ziet het ernaar uit dat op dit ogenblik de gematigde vleugel van het ANC aan de touwen trekt, en die wil zeker geen besluiten nemen die later op een gerechtelijke afwijzing zouden kunnen stuiten.

Weliswaar is alles nog vaag en

KONING FLUPKE IN ZIJN JAARLIJKS KERSTGEZAAG: “ONS LAND GAAT DOOR EEN BEWOGEN PERIODE”

Trouwens, Malema aarzelt niet om het ANC tegen zich in het harnas te jagen. Zo noemde de EFF-leider in november Pravin Gordhan, de minister van Staatsondernemingen, “een hond van het blanke monopoliekapitaal” die “zwarte mensen haat” en corrupt is. Wat de EFF-voorman prompt een nieuw proces (voor smaad) opleverde.

Dit terwijl de partij zelf onder verdenking staat van gesjoemel nadat bekend raakte dat onderleider Floyd Shivambu, via zijn broer Brian, onwederrechtelijk geld zou zijn toegestopt van de VBS-bank, wat tot de ineenstorting van die bank zou hebben bijgedragen.

Shivambu moest zich ook nog voor de ethiekcommissie van het parlement verantwoorden omdat hij een journalist, die foto’s van hem had genomen, brutaal had aangepakt.

Onder het vriespunt De betrekkingen tussen het EFF en de media zijn trouwens onder het vriespunt gezakt nadat Malema zijn leden had opgeroepen tegen verslaggevers die negatief over de partij berichten “beslissend op te treden”. Daarbij werden zelfs enkele journalisten bij naam vernoemd. Een journalist werd als gevolg daarvan in een winkelcentrum fysiek aangerand. Het resultaat is dan ook dat het aantal bondgenoten van EFF zienderogen blijft slinken.

Niet alleen neemt het ANC afstand, en verloren ze sympathie bij de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij (ZAKP) en de linkse vakbond Cosatu, ook met de voornaamste oppositiepartij, de Democratische Alliantie, is het hommeles nadat het op sommige plaatsen waar een bestuursakkoord was afgesloten - zoals Nelson Mandelabaai (Port Elizabeth) - de Economische Vrijheidsvechters de boel opbliezen. En nu worden ze ook door de media in het vizier genomen; aanvankelijk pakten linkse journalisten EFF met fluwelen handschoenen aan. Jan Bosman, hoofdsecretaris van de Afrikanerbond, vroeg zich af waar die media waren toen EFF het op de minderheden, vooral de Afrikaners, had gemunt.

JAN VAN AERSCHOT

Buitenlands spervuur Een waanzinnig discours

De pedalen kwijt

Als politici maatregelen willen doordrukken waarvan ze weten dat ze onpopulair of zelfs gehaat zijn, dan doen ze dat sluiks, stapje voor stapje, zonder duidelijk te zeggen wat het einddoel van die sluipende besluitvorming is. Met de immigratie is het ook zo gegaan. Enkele jaren geleden zou een plan om auto’s te verbieden nog weggelachen zijn. Maar intussen is een verbod op auto’s weer enkele stappen dichterbij gekomen. Noorwegen wil een verbod op diesel- en benzineauto’s tegen 2025, Nederland tegen 2030, Frankrijk tegen 2040.

Men beweert nu dat er tegen dan betrouwbare en betaalbare elektrische auto’s zullen zijn, wat heel onwaarschijnlijk is. En het is nog onwaarschijnlijker dat voor al die elektrische auto’s genoeg energie beschikbaar zal zijn, allemaal opgewekt zonder fossiele brandstoffen en zonder kerncentrales. Als men dat ernstig meent, dan moet men onmiddellijk beginnen met het afschaffen van de betonstop, de vogel- en habitatrichtlijnen, de natuurreservaten en de bescherming van de open ruimte. Dan moeten we alle beschikbare ruimte volbouwen met windmolenparken en zonnepanelen. Zelfs in het kleinste dorp zullen dan een paar dozijn windmolens moeten staan en bij een stad vele honderden. En als dat echt allemaal is om het klimaat te redden, waarom laat men dan toe dat die afgedankte benzine- en dieselauto’s bij tienduizenden verscheept worden naar Afrikaanse en andere ontwikkelingslanden? Dan blijven die toch fijn stof en broeikasgassen uitstoten? Heel het klimaatdiscours staat bol van leugens, tegenstrijdigheden, onmogelijk in te lossen beloften en, aan de oorsprong van dat alles, paniekzaaierij over de klimaatverandering.

Juist een jaar geleden prezen we op deze bladzijden (Pallieterke 51, jaargang 73) Trumps aanpak van IS in Syrië: “De Amerikaanse operaties tegen IS werden aanvankelijk ernstig gehinderd door het absurde beleid van president Obama, die alleen luchtaanvallen toeliet als er, in zijn woorden, ‘nul procent risico’ was op burgerslachtoffers. […] maar ‘nul procent risico’ bestaat natuurlijk niet […].

Toen Trump president werd, schafte hij de absurde nulprocentregel af en de Amerikaanse luchtaanvallen werden in één klap drie keer effectiever, ook in Afghanistan trouwens. En niet toevallig was het eerste regeringsjaar van Trump ook het jaar dat IS bijna al zijn grondgebied verloor…” Intussen blijken de IS’ers taaier te zijn dan gedacht. Pas op 14 december 2018 veroverden de Syrian Democratic Forces - in de praktijk vooral Koerden - met de steun van Amerikaanse commando’s en vliegtuigen de grensstad Hajin, het laatste stedelijke bolwerk van IS. Daarbij sneuvelden ongeveer vijfhonderd SDF-strijders. Maar iedereen besefte dat IS buiten de steden nog jarenlang guerrillaen terreurcampagnes kon voeren.

Talrijke guerrillagroepen hebben heel lang oorlog gevoerd vanop het platteland, zonder ook maar één stad te controleren. Denk maar aan de Vietcong in de beginjaren, en aan Boko Haram nu.

De Amerikaanse gezant McGurk, die de coalitie tegen IS leidde, waarschuwde dat de oorlog nog lang niet voorbij was. En plots, op 19 december, zonder enig overleg met zijn generaals of zijn medewerkers, kondigde Trump na een telefoongesprek met Erdogan aan dat IS verslagen was en dat hij de laatste Amerikaanse troepen uit Syrië onmiddellijk ging terugtrekken. In één adem beloofde hij ook de helft van de 14.000 Amerikaanse militairen uit Afghanistan terug te halen. Waarmee heeft Erdogan gedreigd? Wat heeft Erdogan hem beloofd? Wat heeft Trump bezield?

Misdadige magistraten In september 2016, een jaar na het begin van de invasie in Duitsland, moest de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken Thomas de Maizière toegeven dat minstens 1.475 gehuwde kinderen in het land verbleven. Daarvan waren er 361 jonger dan veertien jaar.

Bijna allemaal moslims, natuurlijk.

Als reactie daarop keurde het Duitse parlement in 2017 een wet goed ter bescherming van kinderen die in het buitenland waren uitgehuwelijkt en die daarna asiel hadden aangevraagd in Duitsland. Daarbij werd de minimumleeftijd voor een huwelijk vastgelegd op achttien jaar. Tegelijk werden alle huwelijken, inclusief buitenlandse, geannuleerd als één van de partners op het moment van de bruiloft jonger was dan zestien. Een heel logische en normale wet. Maar logica en normaliteit zijn waarschijnlijk geen juridische begrippen, want op 18 december dit jaar werd die wet vernietigd door het Bundesgerichtshof, dat in zijn oneindige wijsheid oordeelde dat die wet strijdig was met de grondwetsartikelen 1, 2, 3 en 6, die respectievelijk geacht worden de menselijke waardigheid te beschermen, de vrije ontwikkeling van de persoonlijkheid, het recht op gelijke bescherming en zelfs het huwelijk en de familie. Het zoveelste voorbeeld van nobele principes die geperverteerd worden tot zij juist het omgekeerde effect hebben van wat oorspronkelijk werd bedoeld. Het zoveelste voorbeeld van ‘la dictature des juges’. Die rechters zijn niet verblind of wereldvreemd. Nee, ze zijn medeplichtig aan het seksueel misbruik van kinderen en tienermeisjes. Die rechters zijn misdadigers gehuld in waardige scharlaken toga’s.

Isolationisme Het feit dat McGurk en defensieminister Mattis uit protest ontslag namen, spreekt boekdelen.

Bij vele trouwe medestanders binnen de Republikeinse Partij zijn het onbegrip en de ontreddering enorm. Alleen enkele fanatieke isolationisten steunen dat besluit.

‘America First’ is een schitterende nationalistische leuze, maar ‘America Alone’ is een dwaasheid.

Zelfs een grote mogendheid heeft bondgenoten nodig, en met deze ‘coup de théâtre’ heeft Trump in één klap het vertrouwen van veel bondgenoten verloren. In de eerste plaats de Koerden in Syrië, die nu tussen hamer en aambeeld zitten. Wie zal hen het eerst afmaken? De Syriërs of de Turken?

Maar ook in de semionafhankelijke Koerdische staat in Noord-Irak, in Israël en in vele andere landen die voor hun verdediging afhankelijk zijn van Amerikaanse steun, is de ontreddering groot. Alleen de Europeanen, met hun nauwelijks operationele legertjes, zijn te verblind om te zien dat ook zij verliezers zijn als de VS zich weer opsluiten in hun nefaste isolationisme. De ayatollahs zijn voorlopig de grote overwinnaars: de Amerikaanse troepen in Oost-Syrië waren de laatste hinderpaal voor de uitbouw van de ‘sjiitische as’, met een landverbinding vanuit Iran over het sjiitische deel van Irak naar Syrië en het door sjiieten overheerste Libanon. Dan staan de Iraniërs aan de Middellandse Zee. Vlakbij Israël. En binnen raketafstand van Europa…

Het nabije buitenland

27 december 2018

ENGELSE VLOERMAT Jaarlijks wordt een prijs voor ‘burgerlijke onwaardigheid’ uitgereikt aan een lid van de ‘elite’ dat zich bezondigt aan het promoten van het Engels ten koste van de taal van Molière. Gemakshalve wordt het spektakel als een parodie afgedaan, maar ergens raakt het toch de kern van de Franse ziel.

De ‘prijs’ werd in 1999 in het leven geroepen door een viertal organisaties, met als bestaansreden het verdedigen en promoten van het Frans. Onfortuinlijke laureaten zijn zij die het niet zo nauw nemen met hun taal en maar wat graag de rode loper voor het Engels uitrollen, of dat in de ogen van de jury doen. Vandaar dat dit clubje zich als ‘l’Académie de la Carpette anglaise’ omschrijft, de vloermat voor het Engels, zeg maar. Laureaat was onder anderen Alexandre de Juniac (in 2015), de PDG van Air France-KLM. Die kreeg het verwijt de publiciteitscampagne ‘Air France, France is in the air’ te hebben gelanceerd. Een slechte zaak, oordeelde de jury. Want was de vorige slogan niet zoveel geschikter? ‘Faire du ciel le plus bel endroit de la terre.’ Ook Anne Hidalgo, burgemeesteres van Parijs, deelde in de klappen. Zij gaf niet alleen voorrang aan het Engels als belangrijkste communicatietaal van de stad naar buitenlandse studenten toe. Om de kandidatuur van de lichtstad voor de Olympische Spelen van 2024 te promoten, liet ze de slogan ‘Made for Sharing’ op de Eiffeltoren projecteren.

En een brief van Europees Commissaris Moscovici uit 2014 gericht aan de toenmalige Franse financiënminister in het Engels volstond voor een nominatie.

Men kan dit als folklore zien, en voor een deel is het dat ook, toch raakt men iets wat beduidend diep zit. Frankrijk is allang niet meer de grootmacht van weleer, dat besef is inmiddels wel

Si la France m’était contée doorgedrongen. Maar ook het Frans speelt al tijden niet meer de rol die het ooit heeft gehad, alleen is dat verteringsproces nog volop aan de gang.

Lodewijk XIV Het is altijd nuttig de dingen in een historisch perspectief te plaatsen. De evolutie van het Frans tot dé taal van de diplomatie evolueerde parallel met de opmars van het land. Echter, toen de invloed van de natie taande, ontkoppelden taal en land.

De taal bleef haar rol spelen. Maar eerst het begin. In de 16de eeuw bouwde Frankrijk aan een netwerk van vertegenwoordigers over heel Europa. Niet toevallig was de eerste helft van die eeuw het moment dat Frankrijk, onder leiding van Lodewijk XIV, zijn economische en militaire macht systematisch wist uit te breiden.

Op zijn minst zo belangrijk was de standaardisering van de taal. Een groot contrast met pakweg Duitsland en Italië, die gekenmerkt werden door zowel een staat- als een taalkundige versnippering. Een belangrijk kantelmoment was naar verluidt het Verdrag van Rastatt in 1714, dat een einde maakte aan de Spaanse successiemoeilijkheden. Aangezien de Franse vertegenwoordiger het Latijn niet machtig was, werd dat verdrag uitzonderlijk in het Frans opgesteld. Maar al snel werd de uitzondering het nieuwe normaal.

Tweetalig Verdrag van Versailles Eveneens boeiend is de vraag wanneer het tij keerde. Na de Slag bij Waterloo was de dominante rol van de Fransen uitgespeeld en was het moment van de Britten aangebroken. Toch leek de regressie van de Franse staat geen afbreuk te doen aan

GEKIBBEL ZONDER OPLOSSING 2018 was het jaar van het politieke gekibbel. Veelal werd er geroeptoeterd over de Brexit. Wanneer dat thema op tafel kwam, kookten de potjes over. Ondertussen bleven maatschappelijke problemen onaangeroerd. De achterstelling van blanke jongens uit de arbeiderswijken, bijvoorbeeld.

Tijdens de laatste maanden zijn de sociaaldemocraten nekaan-nek komen te staan met de Conservative Party van Prime Minister Theresa May in de opiniepeilingen. Een opsteker voor Jeremy Corbyn, de socialistische leider die volgend jaar zeventig wordt. Toch ligt de neergang van de Conservative Party bij zichzelf. Wat een circus is het in 2018 immers niet geweest binnen die partij? Theresa May overleefde enkele weken geleden dan wel een interne vertrouwensstemming, toch ziet de gewone burger die de politiek van op een afstand volgt, een kibbelpartij en een kibbelkabinet. Niet verwonderlijk dat de sociaaldemocraten er dan als oppositiepartij op vooruit gaan in de peilingen.

Liplezers gezocht Wie de politiek dagelijks volgt kan echter niet anders dan besluiten dat Labour een partij is zonder richting. Jeremy Corbyn is goed in verkondigen waar hij tegen is, maar is niet in staat om te zeggen waar hij dan wel voor pleit. Een mooi voorbeeld kregen we vorige week voorgeschoteld in het Britse Lagerhuis. Theresa May gaf als Prime Minister aan dat het hele land zich nu achter haar Brexit-akkoord dient te scharen. Corbyn van zijn kant herhaalde meermaals dat het verdrag, dat in Brussel onderhandeld werd, een bijzonder slechte zaak voor het land is. Toch vindt Corbyn niet dat Brexit moet gestopt worden. Evenmin wil hij een nieuw referendum, zoals voormalig

Discriminatie autochtonen De sfeer in de Britse politiek is, sinds het Brexit-referendum, zowat onder het vriespunt gezakt. Alle partijen blinken uit in het leveren van holle retoriek, zonder al te veel inhoud. De uitdagingen waar Groot-Brittannië voor staat zijn niettemin groot.

Neem nu de levenskwaliteit in de achtergestelde wijken. Conservatives, UKIP, Labour… allemaal zeggen ze zich al jaren te bekommeren om de arbeidersklasse. In realiteit gaat de wel-

KONINGSBERGEN ONTDUITST Kaliningrad, het vroegere Koningsbergen, is een stukje Duitsland dat nog altijd door Rusland is geannexeerd. De stad werd in 1945 verwoest tijdens het offensief van het Rode Leger in Oost-Pruisen. Van de 150.000 burgers die dat overleefden, stierven er kort daarop 130.000 door ontbering, uithongering en massamoorden. De overlevenden werden daarna naar Duitsland gedeporteerd.

Toch is er in Kaliningrad nog steeds een piepkleine Duitse minderheid: 7.000 mensen, nauwelijks 0,8 procent van de bevolking. Zij zijn echter geen afstammelingen van overlevenden uit het oude Koningsbergen. Zij zijn destijds door de Sovjets naar Kaliningrad gestuurd, meestal tegen hun zin. De stad verwoest, bijna alle Duitsers vermoord, de overlevenden verjaagd.

“Mein Liebchen, was willst du noch mehr?” Maar voor sommigen is het nooit genoeg. De oorlog mag nooit eindigen. De anti-Duitse haat mag nooit geminderd worden.

Kant beklad De Russische overheid vindt dat de stad nog verder ‘ontduitst’ moet worden. Dat werd pijnlijk duidelijk toen een volksraadpleging werd gehouden over de keuze van historische namen voor enkele nieuwe regionale vliegvelden. Toen bleek dat de filosoof Immanuel Kant de meeste stemmen zou krijgen, volgde in de media een boosaardig propagandaoffensief. Die campagne bereikte een sovjetachtig dieptepunt toen een commandant van de Russische Baltische Vloot verklaarde dat Kant “een verrader” was, en dat niemand “van ons” zijn boeken had gelezen.

Het graf en het standbeeld van Kant werden met verf overgoten. En kijk, hoe wonderbaarlijk toch! In de laatste dagen dat gestemd mocht worden, kreeg Elizabeth Petrovna plots zoveel stemmen dat zij over Kant sprong. Elizabeth wie? Tja, een doch-

Achteruitgang in de EU De laatste fase in de internationale positie van het Frans is de plaats die ze binnen de Europese instellingen bekleedt.

Men kan schermen met cijfers en vergelijkingen (de brontaal van documenten, de gebruikte talen op vergaderingen), feit is dat naarmate de EU uitbreidde het gewicht van het Engels als lingua franca toenam. Vooral, zo niet uitsluitend, ten koste van het Frans.

Misschien de bitterste pil is dat de Brexit daaraan niets lijkt te zullen veranderen. En ongeacht hoe hard Eurocommissievoorzitter Juncker zijn best doet om het Frans als werkingstaal stevige ruggensteun te geven, ook zijn verhaal is eindig. Er zijn nu eenmaal bepaalde wetmatigheden die de steeds de bovenhand halen.

PMM.

ENGELAND vaart er bij de autochtone arbeiders steeds verder op achteruit. Sterker nog: de media willen ons vaak doen geloven dat allochtonen de sukkelaars van deze tijd zijn. Niets blijkt minder waar. Jaarlijks wordt in december ‘End of Cycle’ gepubliceerd, een onderzoek naar toegankelijkheid van het onderwijs. Voor de zoveelste keer op rij blijkt dat blanke jongens en meisjes die opgroeien in de arbeidersklasse, het minste kansen krijgen om een hogere studie aan te vatten. Gekleurde migrantenkinderen uit de achtergestelde wijken vinden vaker hun weg naar de hogeschool of universiteit. Aan de bovenkant van de maatschappij zien we hetzelfde fenomeen opduiken. Allochtone meisjes uit de gegoede buurten gaan vaker naar de hogeschool en universiteit dan blanke meisjes uit rijkere wijken.

Professor Green - een zanger en artiest, geen professor voor alle duidelijkheid - trekt aan de alarmbel. Hijzelf werd geboren in een blanke achterbuurt en maakt zich zorgen over de kinderen die daar opgroeien. “Veertig procent van de 18-jarigen gaat naar het hoger onderwijs. Onder blanke jongens in de achterbuurten is dit slechts tien procent.” De hoge studiekosten liggen mee aan de basis van de ongelijkheid, aldus Green.

“Hoe kan je verwachten dat ouders, die geen geld op de bank hebben staan, hun kinderen aansporen voor tienduizenden ponden aan schulden te maken, louter voor een studie?” Zou het kunnen dat studiebeurzen in overgrote mate gaan naar migrantenkinderen uit de arbeidersklasse en dat de eigen, blanke bevolking verweesd achter moet blijven? Het verzonnen ‘blanke privilege’ dat autochtone mannen zouden bezitten en dat overal deuren voor hen opent, waardoor ze het verder schoppen in de samenleving, blijkt dus een mythe. Het gezeur over gebrek aan kansen in migrantengezinnen blijkt evenzeer onzin te zijn.

LVS

Bei uns in Deutschland ter van Peter de Grote.

Het blijft niet bij die hetze tegen Kant. De jaarlijkse herdenking van de acteur, schilder en schrijver Mueller-Stahl, geboren in Tilsit (in Oost-Pruisen, nu in Oblast Kaliningrad) werd afgelast. Om directeur Viktor Gofman van het Duits-Russische Huis te liquideren, beschuldigde men hem van “het promoten van nazisme en extremisme en het populariseren van de Koningsbergse dichteres Agnes Miegel”, die inderdaad een naziverleden had, maar die in West-Duitsland een dappere woordvoerster werd van de ‘Heimatvertriebenen’. Gofman had het zeldzame geluk vrijgesproken te worden van die absurde beschuldigingen, maar hij was een gebroken man. Hij kreeg een hartaanval en moest ontslag nemen. Hij werd vervangen door een fanatieke Rus.

Museum Dat het niet om ideologie gaat, maar om blinde anti-Duitse haat, blijkt nog duidelijker uit de “ontduitsing” van het Historisch Museum in Kaliningrad, waar nog enigszins aandacht werd besteed aan het Duitse verleden van de stad. Het museum wordt ‘uitgezuiverd’. De toegewijde Russische directrice werd afgezet. Zij had culturele contacten onderhouden met Duitsland, Polen en Litouwen, en zelfs met de diaspora van overlevenden uit Koningsbergen en hun nakomelingen, die nu in Duitsland wonen. De directe aanleiding voor haar liquidatie was één foto in een tentoonstelling over de Koningsbergse pacifistische schrijver Bobrowski, ondanks zijn Slavische naam een echte Duitser. Op die foto was Bobrowski te zien in het uniform van korporaal van de Wehrmacht.

Het was de idiootste aanleiding die men had kunnen verzinnen. Bobrowski had altijd geweigerd lid te worden van de NSDAP. Hij behoorde tot de ‘Bekennende Kirche‘ die alle sa-

FRANKRIJK

de rol van het Frans in diplomatieke betrekkingen. Zelfs toen de Fransen in 1870 door Pruisen militair verpletterd werden, waren alle officiële documenten in het Frans opgesteld. Niemand maakte daar een punt van. Aanvankelijk zag het bij het Verdrag van Versailles in 1919 ernaar uit dat alles in de taal van Molière zou uitgeschreven worden. Geen Brit die erom maalde, maar dat was buiten de Amerikanen gerekend.

De Amerikaanse president Wilson erkende graag dat Frans de taal van de diplomatie was in Europa, alleen, er was nu een speler die uitsluitend Engelstalig was. Bovendien moest overeenkomstig de Amerikaanse grondwet elk te tekenen verdrag aan de Senaat voorgelegd worden, en daar was Frans een onbekende taal. Even werd geprobeerd een compromis te vinden, door ook het Italiaans erbij te betrekken, maar dat draaide op een sisser uit. Dus werd Versailles een tweetalig verhaal.

Right or wrong Labour-premier Tony Blair wil. Terzelfdertijd laat Corbyn weten ook niet te willen kiezen voor een ‘harde Brexit’, waarbij het Verenigd Koninkrijk vanaf 29 maart volgend jaar plots, zonder enige akkoord, uit de Europese Unie tuimelt. Kortom: iedere piste is slecht.

Labour is intern nog meer gespleten dan de Conservatieven.

Een deel van de Labour-parlementsleden wil de Brexit terugdraaien (middels een nieuwe volksbevraging). Een ander contingent van de verkozenen wil een ander akkoord met Brussel tot stand brengen (zonder te weten hoe dat dan zou moeten lukken in drie maanden tijd). Een minderheid van de Labour-parlementsleden zegt dan weer de huidige ‘Brexit-deal’ van de Conservatieven te willen steunen. Jeremy Corbyn haalde vorige week de voorpagina’s toen hij ervan beschuldigd werd Theresa May te hebben uitgemaakt voor ‘stupid woman’ (domme vrouw). Dit gebeurde tijdens de plenaire zitting van het Britse Lagerhuis. De Conservatieve parlementsleden schreeuwden moord en brand en eisten excuses. Corbyn van zijn kant verdedigde zich achteraf door te benadrukken dat hij de Prime Minister niet had uitgescholden maar wel de Conservatieve parlementsleden, toen de micro uitstond, ‘stupid people’ (domme mensen) had genoemd. Liplezers mogen zich nu buigen over de mond van Corbyn.

9

DUITSLAND menwerking met het regime afwees. En ondanks zijn christelijke inspiratie werden enkele van zijn werken in de Sovjet-Unie op grote schaal gedrukt. Maar dat hielp allemaal niet. Hij was een Duitser, dus moest hij verdwijnen. Er waren overigens ook Russen in Koningsbergen die Kant en het Duitse historische verleden van ‘hun’ stad openlijk verdedigden. In het Russisch weliswaar. Misschien absurd, maar daarom niet minder moedig.

Kerstmis Pas nu vond ik de tijd de opname te bekijken van het programma ‘Das Adventsfest der 100.000 Lichter’ van ARD. Ja, daar zat oppervlakkig entertainment in dat niet mijn smaak was, maar ik was toch aangenaam verrast door de traditionele en christelijke invulling van dat programma, met christelijke kerstliederen, oude sprookjes en met kinderen in folkloristische kledij. Dit ging niet alleen over geschenken, en niet over een seculier winterfeest.

Dit ging echt over Kerstmis, met de geboorte van Jezus. Er was bijvoorbeeld een filmpje over een zesjarig Duits jongetje dat het ‘vredeslicht’ mocht gaan halen in de Geboortekerk in Bethlehem, en dat op het podium de grote kerstkaars mocht aansteken en het vlammetje doorgeven aan andere kinderen.

Ik zie het de tv-zenders in België niet doen.

Ja, ik heb mijn vizier al dikwijls op de Duitse media gericht, en volgend jaar zal ik dat opnieuw moeten doen. Maar hier toonde een grote tv-zender toch nog een stukje van een vriendelijk, christelijk en onschuldig Duitsland, dat in de nieuwsberichten nooit meer aan bod komt, maar dat nog steeds bestaat.

Frohe Weihnachten!

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

27 december 2018

MEDIALAND

De verslenste kerstboom

FILM

voerde met haar verslaggeving actie tegen de Filipijnse president en zwart beest van de Westerse pers Rodrigo Duterte, die een harde strijd levert tegen drugs.

Nochtans was er - jammer genoeg - keus genoeg om een ander verhaal te brengen. Zo had men bijvoorbeeld kunnen inzoomen op de vijftien journalisten die omkwamen in Afghanistan, de elf in Syrië of de negen in Mexico. Of zou hun verhaal soms niet interessant genoeg geweest zijn voor de voorpagina van Time?

Wildlife

Het eerste wat ik over deze film wil zeggen is dit: lees geen synopsissen. Het best stopt u ook met het lezen van deze recensie. Of doe toch maar verder. Ik ga proberen mijn woorden zo te kiezen dat ze recht doen aan het multiversum van deze film.

Aanslag op Griekse tv-zender SKAI In de nacht van 16 op 17 december vond in de Griekse hoofdstad Athene een bomaanslag plaats tegen de tv-zender SKAI. De bom richtte gelukkig alleen maar stoffelijke schade aan, maar psychologisch was de aanslag natuurlijk wel een behoorlijke opdoffer voor de redactie van de zender.

Nu zou u denken: een bomaanslag op een tv-zender in Europa, zoiets roept meteen bij de collega’s over het hele continent verontwaardigde reacties en commentaren op, en een uitgebreide berichtgeving. Niets van dit alles. En dan worden wij natuurlijk een beetje nieuwsgierig hoe dat komt.

Toeval of niet, zusterpublicatie SCEPTR was één van de weinige media die wat meer achtergrondinformatie gaf over de aanslag. Zo bijvoorbeeld dat de daders tot nader order in extreemlinkse kringen gezocht worden. Maar ook dat tv-zender SKAI zeer kritisch staat tegenover de radicaallinkse regering van Alexis Tsipras. Eerder dit jaar organiseerde die regering trouwens een boycot tegen SKAI en aanverwante media. SKAI is daarom van mening dat de SYRIZA-regering een grote verantwoordelijkheid voor de bomaanslag draagt. SKAI had eerder al bedreigingen ontvangen, maar die werden door de regering nooit ernstig genomen.

En dan stelt de vraag zich opnieuw: waarom lazen wij daar in de andere media nergens iets over? Of past deze bomaanslag, en de achtergrondinformatie die daar bij hoort, niet in het verhaal dat Viktor Orbán en Donald Trump, en zij alleen, een bedreiging zijn voor de vrije pers in de Westerse wereld?

China: Google geeft project ‘Dragonfly’ op

Relotius: politiek-correcte verzinsels in Der Spiegel Verleden week barstte de bom rond Claas Relotius, sterjournalist van het Duitse weekblad Der Spiegel. Bleek immers dat nogal wat van de verhalen die Claas Relotius voor het blad geschreven had verzinsels waren. Sommige stukken waren van het begin tot het einde volkomen fictief, terwijl de verhalen die niet volledig verzonnen waren, vaak sterk aangedikt waren en een deel citaten bevatten die ofwel nooit uitgesproken waren, of toegedicht werden aan onbestaande personen.

Eén van zijn grootste succesverhalen gaat over het wedervaren van Syrische weeskinderen onder dwangarbeid in fabrieken in Turkije. Het verhaal was zo pakkend dat lezers hem persoonlijk contacteerden om financieel hulp te bieden aan de kinderen. Het geld dat ze overschreven zou echter gewoon op zijn eigen rekening blijven staan zijn. Bovendien blijkt minstens één van de beschreven weeskinderen niet te bestaan, en leeft de moeder van minstens één ander ‘weeskind’ nog. Hoe dan ook, Claas Relotius is dus niet alleen een oplichter, maar waarschijnlijk ook een fraudeur.

In journalistieke middens breekt men zich intussen het hoofd hoe dit jarenlang had kunnen doorgaan. Claas Relotius kreeg zelfs een aantal prestigieuze prijzen toegekend voor zijn verzinsels. Der Spiegel staat er nochtans voor bekend dat het alle verhalen rigoureus nakijkt voor publicatie.

Eén van de redenen is ongetwijfeld dat de man zijn verhalen piekfijn wist te formuleren. Maar de olifant in de kamer is natuurlijk dat zijn verhalen ook perfect pasten in het alles overheersende politieke-correcte narratief. Syrische weeskinderen die dwangarbeid uitvoeren in Turkse fabrieken. Een gevangene in de gevangenis van Guantánamo Bay. Iraakse kinderen ontvoerd door Islamitische Staat. Of de doffe ellende van het Amerikaanse platteland, waar ze bovendien massaal Donald Trump hebben gestemd en maar niet willen snappen hoe verkeerd dat wel was. Niet moeilijk dat zijn verzinsels furore maakten in de kwaliteitsmedia. Een even goed geformuleerd authentiek verhaal over terroristen onder de vluchtelingenstroom door Turkije zou Der Spiegel nog niet eens voor publicatie overwogen hebben.

Time Personen van het Jaar 2018 Het nieuws is al een beetje gedateerd, maar we willen er toch nog even op terugkomen. Dit jaar riep het Amerikaanse magazine Time de wereldwijd vermoorde en vervolgde journalisten uit tot personen van het jaar. U zou zeggen: daar kan toch niets op tegen zijn. En inderdaad niet, wereldwijd worden er vele journalisten vervolgd en zelfs vermoord omwille van het werk dat ze leveren. We kunnen alleen maar respect opbrengen voor hun moed en zelfopoffering.

Toch zit het niet helemaal snor met de framing van Time rond de prijs (en in hun kielzog de rest van de Westerse media).

In 2018 werden wereldwijd minstens tachtig journalisten vermoord, maar Time pikte daar de Saoedi Jamal Khashoggi uit om op de voorpagina te zetten. Het moet zowat de enige van de tachtig vermoorde journalisten zijn waar je een verhaal aan kan ophangen om toch wat kritiek te leveren op de Amerikaanse president Donald Trump. Een andere journaliste die ze eruit lichtten, was de Filipijnse Maria Ressa. U had het al geraden: zij

De kogel is door de kerk: de Amerikaanse zoekmachine Google maakt een einde aan haar project ‘Dragonfly’. Dat project moest een zoekmachine voortbrengen die tegemoetkwam aan de eisen van de Chinese overheid om bepaalde zoektermen te kunnen censureren. Of zoals een werknemer van Google het zelf omschreef: een censuurmotor.

Acht jaar geleden zag Google zich genoodzaakt zich terug te trekken uit China na allerlei pogingen om gehackt te worden, en eisen van de Chinese overheid om de resultaten voor bepaalde zoektermen te censureren. De leiding van het bedrijf beloofde toen officieel dat het nooit zou toegeven aan die censuureisen. Afgelopen week raakte echter bekend dat Google in het geheim toch een project opgestart had om tegemoet te komen aan die censuureisen.

Geruchten over het project deden al langer de ronde, en in deze kolommen hebben we daar eerder ook al over bericht.

Een tijdje geleden protesteerden meer dan zevenhonderd werknemers van Google in een open brief tegen het project.

En minstens één werknemer zou trouwens al zijn ontslag gegeven hebben uit protest.

We herhalen hierbij het besluit dat we vorige keer ook al schreven: grote privébedrijven zoals Google mogen nog zoveel dure eden zweren als ze willen, over vrijheid van informatie en tegen overheidscensuur, maar uiteindelijk zal de lokroep van geld sterker blijven. Vandaar dus het geheime project ‘Dragonfly’. Tegelijk kan men zich afvragen wat de leiding van Google eigenlijk bezield heeft. Aan project ‘Dragonfly’ valt immers geen dollar te verdienen zolang het geheim blijft. Vroeg of laat zou het project openlijk gelanceerd moeten worden, en die lancering zou geheid een pak kritiek op Google opgeleverd hebben.

Eindejaar: top 100’s en top 1000’s We naderen het einde van het jaar en daar zijn ze weer op de radio: de top 100’s en de top 1000’s van de meest populaire liedjes. Zowat elk radiokanaal heeft er wel eentje in één of andere categorie, waarbij de luisteraars geacht worden hun favoriete of drie favoriete nummers in te zenden. Daarna is het aftellen geblazen en spannend afwachten welk nummer dit jaar op de eerste plaats eindigt. Nu ja, echt spannend afwachten is het eigenlijk zelden. Geloof het of niet, maar de top drie van verleden jaar zal in menig lijstje opnieuw de top drie opvullen.

Of wat dacht u?

Het genre heeft wel twee grote voordelen. Ten eerste: je spaart het opstellen van een speellijst uit voor de duur van die top 100 of top 1000. Lekker handig in de feestperiode trouwens. En ten tweede: geen gemakkelijkere manier om voeling met de muzieksmaak van je luisteraars te houden dan hen gewoon hun muzieksmaak te laten inzenden. Zo eenvoudig is dat.

Met onze excuses als we de magie van zo’n top 100 of top 1000 nu een beetje ontluisterd hebben…

Maar eigenlijk is dit een film die je gewoon moet gaan kijken zonder vooroordelen of verwachtingen. Laat het op u afkomen.

“Wildlife” is een film van Paul Dano, een naam die bij weinig mensen onbekend zal klinken. Dano heeft een indrukwekkende filmografie als acteur op zijn naam.

Een aantal films waar u hem wellicht in heeft gezien zijn: “Little Miss Sunshine” (2006), “There Will Be Blood” (2007) en “Prisoners” (2013). “Wildlife” is de eerste film die Dano regisseerde. Het scenario, een adaptatie van het boek van Richard Ford, schreef hij samen met actrice Zoe Kazan.

Van keurige burgerlijkheid naar innerlijke revolutie Jake Gyllenhaal is Jerry Brinson. Carey Mulligan is Jeannette Brinson. Samen zorgen zij met liefde voor hun tienerzoon Joe in een ogenschijnlijk gelukkig burgerlijk leventje. Maar als Jerry zijn job bij de golfclub verliest, komt hij omwille van zijn gekwetste ego in een negatieve spiraal terecht. Om de klap van Jerry’s werkloosheid wat op te vangen, neemt Jeannette - voor het eerst sinds de geboorte van Joe - een job, als zwemlerares. Zelfs Joe biedt aan om een studentenjob te nemen en zo zijn ouders te helpen.

Ondertussen wordt het steeds merkbaarder in huis dat hun keurige leventje niet meer is wat het was. Plots voelt Jerry zich geroepen om te gaan meehelpen als vrijwilliger om de dreigende bosbranden aan de Canadese grens te bestrijden. Hij laat hiervoor zijn vrouw en zoon achter, zonder duidelijkheid wanneer en of hij uberhaupt terug komt.

Deze beslissing is het begin van een innerlijke revolutie bij alle personages, voor elk anders, en voor elk op een andere manier ingrijpend.

Drie woekerende vuren Joe staat op een keerpunt in zijn leven, van adolescent naar volwassene. Hij is duidelijk al geen kind meer, hoewel je dat gevoel wel krijgt in de eerste minuten van de film door de manier waarop hij wordt afgebeeld in relatie tot zijn ouders. Naarmate het verhaal zich echter ontvouwt, blijkt het steeds meer dat Joe volwassener is dan hij overkomt. De situatie met zijn familie doet dit proces nog eens versnellen. Vanop een afstand kan Joe alleen maar toekijken hoe het perfecte beeld van zijn ouders, zowel samen als individueel, langzaam opgaat in rook.

Jeannette, die door haar man wordt achtergelaten in een tijd vóór het feminisme opkwam, heeft zich jarenlang keurig gedragen zoals van haar verwacht werd. Telkens wanneer Jerry, voor de zoveelste keer, wilde verhuizen voor een nieuwe job, ging ze er braaf achter aan. Maar nu Jeannette op zichzelf aangewezen is, gaat er in haar een vuurtje branden. Ze draagt andere kleding, laat haar emoties de vrije loop en praat openlijk over dingen met Joe die iedere andere ouder ongepast zou vinden. Maar Jeannette weet ook dat ze een man nodig heeft om voor haar te zorgen, en daarom begint ze een ongepaste affaire (toentertijd was een onenight stand al een schandaal, laat staan een affaire) met een rijke zakenman, en dat allemaal met Joe als toeschouwer.

Jeannette kan haar emoties moeilijk de baas en raast als een losgeslagen wildvuur door haar eigen leven.

Jerry - die we eigenlijk niet zoveel meer zien vanaf het moment dat hij vertrekt - is op zijn beurt geteisterd door gevoelens van onmacht, een misplaatst ego, faalangst en de liefde voor zijn gezin. Hij wordt afgebeeld als de mislukte vader, maar eigenlijk heeft hij niets dan goede intenties. Als hij terug voet zet in het leven van zijn vrouw en zoon, moet hij omgaan met de gevolgen van zijn vertrek. Is de brand die hij heeft achtergelaten nog te blussen, of keert hij terug naar een hoopje as en een stofwolk?

Geen hoop, maar ook geen wanhoop Paul Dano heeft met “Wildlife” een prachtige ‘coming-ofage-film’ gemaakt met een diepe feministische ondertoon en een weergaloze, meerlagige symboliek. Niet alleen heeft Dano oog voor prachtige cinematografie, die het verhaal nooit in de weg zit, maar puur ondersteunt. Ook weet hij op exact de juiste manier de meest uiteenlopende emoties bij de kijker los te wekken, waardoor je achterblijft met een gevoel dat niet helemaal positief is, maar ook zeker niet negatief. Een soort magische tussenlaag. Dat moment wanneer een vlammetje geen zuurstoftoevoer meer heeft, maar nog niet uitgeblust is. Dat moment wanneer één klein zuchtje wind ervoor kan zorgen dat de hele boel oplaait.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

27 december 2018

11

Markus Frohnmaier, parlementslid voor AfD

“We kunnen niet de hele derde wereld gaan opvangen.”

Eén jaar geleden vond op de kerstmarkt bij de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche in Berlijn een terreuraanslag plaats. Al zijn de Duitsers die op de kerstmarkt aanwezig zijn dat schijnbaar al vergeten. Een klein herdenkingsmonument met kaarsen en de namen van de slachtoffers van de aanslag wekt de aandacht van enkele voorbijgangers, maar het gros van de bezoekers van de kerstmarkt dompelt zich onder in de gezellige sfeer met glühwein en hapjes.

Duitsland lijkt die vreselijke gebeurtenis al te zijn vergeten. Zo lijkt het, maar het afgelopen jaar heeft Duitsland een politieke revolutie meegemaakt. De AfD is erin geslaagd het voorbije jaar iedere verkiezing te winnen en heeft hierdoor aan vele Duitsers die het (migratie) beleid van Angela Merkel afkeuren een stem in het Duitse parlement gegeven. In een koffiebar op wandelafstand van de Bundestag heb ik een gesprek met Markus Frohnmaier. Een jong parlementslid uit Baden-Württemberg dat sinds kort voor de AfD zetelt in de Bundestag. ’t Pallieterke: Hoe verklaart u het succes van de AfD? Markus Frohnmaier: “Onze partij ontstond destijds naar aanleiding van de Eurocrisis. AfD was aanvankelijk een partij die zich richtte op het hervormen van het financiële debacle dat onder de ECB werd opgestart. Daarnaast verzetten we ons tegen het idee van een transferunie van Noord- naar Zuid-Europa, waarbij de Duitse belastingbetalers zouden opdraaien voor de financiële schulden van Zuid-Europa. We blijven ons ook nog steeds verzetten tegen de idee van één centrale bank (de ECB) en één financieel beleid voor heel Europa.

Dat werkt overduidelijk nog steeds niet, want Europa is zeer divers, ook op vlak van financiën en economie.

De AfD gaf aanvankelijk een stem aan de vele Duitsers die een ander Europees beleid wilden, waarbij de Duitse belastingbetalers niet telkens de rekeningen moeten beta-

len. Bovendien schoof de CDU toen Angela Merkel aan de macht kwam naar links op, om voormalige socialistische kiezers voor zich te winnen.

Veel conservatieve kiezers raakten gedesillusioneerd door het beleid van de zogenaamd conservatieve partij. Veel van die kiezers kwamen uiteindelijk bij de AfD terecht.”

Maar de grote doorbraak van de AfD kwam pas later…

“Dat klopt. De vluchtelingencrisis van 2015 zorgde voor een schokgolf in de Duitse maatschappij en tegelijkertijd was er geen enkele partij die zich kritisch opstelde tegen het opnemen van meer dan één miljoen niet-Europeanen in Duitsland. “Wir schaffen das” werd het credo van de gehele politieke elite die zich achter het - volgens ons voor Duitsland destructieve - beleid van Merkel schaarde.

Ook was de politiek blind voor het feit dat deze crisis ons niet zomaar overkwam, maar door anderen werd gecreëerd. De vluchtelingencrisis was niet onvermijdbaar zoals een natuurramp. Integendeel… Het Amerikaanse interventionisme tegen soevereine staten in het Midden-Oosten destabiliseerde de regio en opende letterlijk de deuren voor massa-immigratie naar (West-) Europa.”

Is de AfD dan tegen het Atlantische bondgenootschap onder leiding van de Verenigde Staten?

“We evolueren van een unipolaire naar een multipolaire wereld. De vraag is hoe Duitsland en Europa zich in deze wereld gaan positio-

Plaats aan de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche in Berlijn waar een jaar geleden een terreuraanslag plaats vond.

neren. Ik ben van mening dat het Atlantische bondgenootschap is gebaseerd op oude verhoudingen, die Duitsland momenteel meer kwaad dan goed doen. Ik vind dat er een nieuw partnerschap moet komen op basis van de nieuwe verhoudingen, dat tegelijk meer rekening houdt met Duitse belangen.

volledig achter meer militaire samenwerking tussen Europese partners, maar dat een echt Europees leger een meerwaarde zou zijn, trek ik in twijfel.”

Eén van de naties die volgens Macron Europa bedreigt, is Rusland, naast China en de Verenigde Staten. Hoe kijkt u naar de Russisch-Duitse verhoudingen?

“De relatie tussen Rusland en Duitsland is heel gecompliceerd.

We hebben een zeer conflictueuze geschiedenis - getuige bijvoor-

“Europees leger als idee van Macron omdat hij zijn plannen zelf niet kan betalen.”

Daarnaast verdwijnt met de oude wereldorde ook het idee dat het Westen liberale democratie (al dan niet gewapenderhand) over de wereld moet verspreiden. We zien bijvoorbeeld door de gevolgen van de ‘Arabische Lente’ dat dit idee volledig achterhaald is. Media en politici deden ons geloven dat jonge mensen in de Arabische wereld op straat kwamen met onder hun ene arm een Macbook en in hun andere hand een koffie van Starbucks voor een liberale democratie. Dat de gevolgen van deze door het Westen gesteunde revolte een opleving teweegbrachten van het islamisme en salafistisch jihadisme, is het bewijs dat onze waarden niet universeel zijn voor de hele wereld. We moeten de cultuur en de levenswijze van andere landen respecteren en ophouden onze zogenaamde universele waarden – met geweld – aan anderen op te dringen.”

De wereld lijkt dagelijks instabieler te worden. Is een Europees leger dan iets wat Duitsland nodig heeft, in de wereld van morgen?

“In Duitsland zeggen we dat de Bundeswehr evenveel werkende gevechtsvliegtuigen bezit als dat de Duitse defensieminister kinderen heeft. Het is erg om te zien dat Duitsland geen strijdkrachten heeft die kunnen concurreren met de (opkomende) grootmachten in de wereld. Ik sta volledig achter het idee om meer in onze strijdkrachten te investeren. Maar het creëren van een Europees leger is natuurlijk een andere zaak. Volgens mij zoekt de Franse president (Macron opperde het idee, red.) geld voor zijn Europese ambities en projecten, omdat Frankrijk die zelf niet meer kan betalen. Daarom dat hij naar Duitsland kijkt om zijn feestje te betalen. Ik sta

beeld de jarenlange bezetting van Berlijn - maar daarnaast hebben we elkaar doorheen de geschiedenis ook positief beïnvloed. Ik vind het jammer dat de relaties tussen Rusland en Duitsland de afgelopen jaren zo zwaar zijn vertroebeld, want Rusland kan een waardevolle partner van Duitsland zijn voor het komende conflictueus tijdperk. Rusland blijft ondanks alles op vlak van energie een belangrijke partner.”

Betreffende de vluchtelingencrisis, wat is uw mening over de vluchtelingen die reeds in Duitsland verblijven?

“We maken een onderscheid tussen asielzoekers en economische migratie. Uiteraard respecteren wij de Duitse grondwet, waarin staat dat we vervolgde mensen moeten opvangen, maar de realiteit is dat slechts een minderheid van de vluchtelingen echt asielzoekers zijn. De grote meerderheid van de zogenaamde vluchtelingen bestaat uit economische migranten, en die hebben volgens mij geen recht om hier te verblijven. Ik kan begrijpen dat die mensen een beter leven in Europa willen zoeken, maar de oplossing kan niet zijn dat wij de hele derde wereld gaan opvangen. We moeten eerlijk naar hen toe zijn en duidelijk maken dat wij hen niet allemaal willen en kunnen opvangen in ons land.

Om de migratiedruk naar Europa te verminderen zullen we de omstandigheden in Afrika moeten verbeteren. Het verminderen van de demografische explosie in die landen en hun economie helpen ontwikkelen zijn twee belangrijke doelstellingen om dat te bereiken.

Het geld dat we hier aan vluchtelingen uitgeven, zou veel beter besteed zijn aan een ‘Marshallplan’ voor Afrika en de door oorlog ver-

woeste landen in het Midden-Oosten. Het helpen ontwikkelen van die landen en het creëren van jobs daar is ook goed voor Duitse bedrijven, want zij kunnen daar dan op hun beurt nieuwe markten exploiteren.”

Migratie is door de VN-conferentie een zeer actueel onderwerp.

Wat is uw mening over het Marrakesh-migratiepact dat Merkel goedkeurde?

“De idee om migratie te controleren is geen slecht idee an sich. Maar ‘the Global Compact for Migration’ is een totaal andere zaak, natuurlijk. De tekst is geschreven door personen die de soevereiniteit van de natiestaat willen afschaffen, en die immigratie verheerlijken. Het verdrag maakt geen onderscheid tussen legale en illegale migratie, stelt migratie uitsluitend als iets positief voor en ontneemt soevereine landen het recht om een eigen migratiepolitiek uit te voeren. Het is duidelijk dat die tekst is geschreven door wereldvreemde diplomaten die geloven in één wereld zonder soevereine landen en zonder grenzen. Het akkoord is nefast voor toekomstige Duitse generaties, maar dat is geen zorg van Angela Merkel.”

Ongeveer een maand geleden kondigde Merkel aan dat ze stopt als voorzitter van de CDU en dat dit haar laatste termijn als bondskanselier is. Zal Duitsland na het ontslag van Merkel een ander beleid ervaren?

“Ik denk dat het heel duidelijk is dat met Annegret Kramp-Karrenbauer als opvolgster van Merkel er geen verandering zal komen. De CDU zal een eurofiele en globalistische partij blijven, en als ze aan de macht blijft, zal ze dat in haar beleid blijven uitstralen. Daarom is de AfD nodig om hen in het parlement het vuur aan de schenen te blijven leggen.”

JENS DE RYCKE

12 Cultuur

27 december 2018

“Ik neem voor mijzelf het recht mezelf rechts te noemen…”

De club van ex-linkse en ex-liberale denkers en academici die een politieke bocht maken, uit afkeer voor en onbehagen met het zogenaamd alternatiefloze beleid van Mutti Merkel, breidt uit.

Enige tijd geleden publiceerde de bekende Duitse journalist Ulrich Greiner een boek met als titel “Heimatlos. Bekenntnisse eines Konservativen”. De boodschap: mochten links, de groene partij en de dominante actoren van de meerderheidspartijen eindelijk eens hun discussiemonopolie in de media kwijtspelen! Wie is Ulrich Greiner? Geboren in 1945 in Offenbach behoort hij tot de groep leidende cultuurjournalisten in Duitsland. Opvolger van Fritz J. Raddatz, chef cultuur van de Duitse krant Die Zeit, lange tijd verantwoordelijk voor de literatuurpagina. Tot vandaag met het weekblad verbonden, zorgt hij sinds enige tijd voor tegenstand tegen de trans-Atlantische, pro-EU- en sinds 2015 pro-Merkel-beleidslijn. In maart 2016 zorgde hij voor ophef in het politiek correcte, links-liberale wereldje met een bijdrage met als titel: “Over het recht rechts te zijn”.

Tot dan was hij politiek vrij onopvallend gebleven. Alhoewel… In de jaren negentig van de vorige eeuw had hij over DDR- en WDR-literatuur geschreven, en het nieuwe begrip Gesinnungsästhetik gelanceerd, waarmee kunst wordt bedoeld die zich focust op ‘het goede doel’ – bedoeld zijn het antifascisme, het feminisme, enz. – en daarbij stilaan zichzelf vervormt tot woordvoerder van deze ideologieën. Nu pas wordt duidelijk hoe hij toen al opschoof in de richting van Botho Strauss, die met zijn “Anschwellender Bockgesang” het getier van

De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel openden een retrospectieve van Maurice Wyckaert, één van de belangrijkste naoorlogse kunstenaars van ons land.

links op zijn dak kreeg.

Vervreemding Ulrich Greiner voelt zich in Duitsland, dat blijkbaar door de Furiën van het weg-metons wordt bezeten, niet meer thuis. Vandaar de titel “Heimatlos”. Hij beschrijft de Werdegang van een tobbende Duitser, het ontbindingsproces van de christelijke cultuurdragers in Duitsland, de opgang van de vooruitgangsideologie. Het conservatisme van Greiner is niet revolutionair of conceptueel, maar impressionistisch en gedetailleerd: de vreemdeling die gebruik maakt van de open grenzen, om zich in onze buurt te komen nestelen, wordt daardoor niet automatisch ‘onze buur’.

En natuurlijk is Greiner tegen discriminering van homoseksuelen, maar is dat een voldoende argument om het huwelijk voor hen open te stellen, een huwelijk dat bedoeld is voor de omkadering van de voortplanting?

“De toekomstige mens dreigt niet alleen ‘heimatlos’ te worden, maar ook zonder afkomst”: als je die zin leest, merk je dat zijn ‘braaf conservatisme’ in de goede richting zit. Loopt het verhaal van Mutti Merkel stilaan ten einde? PIET VAN NIEUWVLIET Ulrich Greiner, “Heimatlos: Bekenntnisse eines Konservativen”, uitg. Rowohlt, Reinbek bei Hamburg, 2017.

ISBN 978 3 498 02536 6

Vader Van Ryswyck Ja, de vader van de vermaarde Antwerpse burgemeester naar wie de belangrijkste invalslaan van Vlaanderens eigenlijke hoofdstad genoemd is, zag het levenslicht tweehonderd jaar geleden. Hij werd op de burgerlijke stand ingeschreven als Jan-Baptist van Ryswyck. De echte sinjoren zouden over hem zeggen: ‘Giene gewoene!’

In de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, in de eerste en ongekuiste uitgave, wordt hij geprezen als volksdichter (net als zijn broer Theodoor), journalist en volksredenaar. Als jonge gast probeerde hij aan de kost te komen achtereenvolgens als klerk, ‘ondermeester’ in eerst een lagere stadsschool en later in een lagere hoofdschool. Ter afwisseling vierde hij zijn letterkundige talenten bot in ‘De Schrobber’ en het Vlaamsgezinde hekelblad van liberale strekking ‘De Filter’.

Die ‘Filter’ had hij zelf, samen met broer Door, uit de grond gestampt en – om jaloers op te zijn - die werd de sinjoren aangeboden in … verzen. Omdat de satirisch aangelegde broers Van Ryswyck toen al volop aan vrije meningsuiting deden, moest Jan-Baptist opstappen als ondermeester, omdat ‘De Filter’ ongefilterde verzen over het koningshuis had gepleegd. De dichterlijke broers hadden van satirische spotternij met politieke drijverijen en achterstelling van de Vlaamse meerderheid hun handelsmerk gemaakt en ze werden daar door het Hof en zijn harlekijnen voor afgestraft. De geschiedenis blijft zich herhalen, zeg dat wel.

Maurice Wyckaert: innerlijke landschappen

Een ongeluk komt nooit alleen Al was de gevreesde Murphy nog niet geboren, zijn ‘wet’ bleek het leven van Jan-Baptist al te tekenen, want amper had hij zijn afdanking bij het onderwijs verwerkt of hij moest voorgoed afscheid nemen van zijn jong gestorven broer Theodoor, waardoor hij er als volksdichter alleen voor stond. Hoewel hij niet kon bogen op het aangeboren talent van zijn oudere broer, bleef hij niet alleen ‘De Filter’ uitgeven, hij stortte zich ook in de politiek. Al was hij liberaal van huis uit, samen met August Snieders (1825-1904) pleitte hij voor de Vlaamse unionistische lijst van Lodewijk Gerrits (1827-1873) en bleef hij tot eind 1854 actief in de maatschappij ‘Voor Tael en Kunst’.

Als secretaris van het Nederlandsch Kunstverbond, bracht hij op 28 mei 1856, n.a.v. de zilveren verjaardag van Leopolds troonsbestijging, een van de radicaalste taalmanifesten pro het Nederlands uit. Dat straffe pleidooi was de rechtstreekse aanleiding tot de oprichting van de Grievencommissie. In lijn met zijn unionistische verbintenis, gaf hij op 5 september 1857 het blad ‘De Grondwet’ uit,

De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB) hebben het moeilijk om nog met grote tentoonstellingen uit te pakken.

Voor de expo over Theodoor van Loon, een project van de curator Vlaamse Schilderkunst 1550-1650 van het museum, is zelfs uitgeweken naar BOZAR. Wel organiseren de KMSKB in eigen huis kleinere focustentoonstellingen die bijzondere kunstenaars van bij ons belichten. Na onder anderen de futurist Jules Schmalzigaug en de fauvist Ferdinand Schirren is het nu de beurt aan Maurice Wyckaert (1923-1996).

Wyckaert was een Brusselaar die aldaar aan de Academie voor Schone Kunsten studeerde en ook aan het Vrije Atelier van Sint-Lambrechts-Woluwe. Zijn eerste werken leunden sterk aan bij Jean Brusselmans, die altijd koppig figuratief is blijven schilderen. Zoals alle kunstenaars onderging Wyckaert vele invloeden. Die van het Vlaamse expressionisme was er in de beginjaren zeer zeker. Stillaan schakelde hij over naar een lyrische abstractie in combinatie met kalligrafische elementen. Wyckaert vond ook inspiratie in de Germaanse cultuur en in de Amerikaanse kunstinnovaties.

Maurice Wyckaert was bevriend met Asger Jorn, de Deense vertegenwoordiger van de Cobragroep, die in 1948 was opgericht.

Dat was een bonte groep van kunstenaars die het over alles oneens waren, behalve over de visie dat de totale geestelijke en artistieke vrijheid en spontaniteit een tegengewicht moesten bieden aan de nachtmerrie van de voorbije oorlog. De toen zo revolutionaire Cobrakunstenaars werden in de traditionele kunstkritiek weggezet als kladderaars van naïeve, kinderlijk kleurrijke schilderijen. Wyckaert voelde zich helemaal thuis in de naoorlogse avant-garde. In 1955 was hij één van de oprichters van Taptoe, een Brussels cultureel centrum waar hij exposeerde aan de zijde van

onder anderen Karel Appel, Pierre Alechinsky en Roger Raveel.

Eigenzinnige stijl Rond 1965, toen hij zich in Nukerke vestigde, liet Maurice Wyckaert alle invloeden achter zich en ontwikkelde een eigenzinnige stijl. In die periode schilderde hij zijn bekende abstracte landschappen. Al in Italië had hij de kracht van de landschappen, badend in het mediterrane licht, ontdekt. In de Vlaamse Ardennen vond hij gezichten op bergruggen, landschappen versneden door akkers en bosjes, eindeloze wolken. Typisch voor Wyckaert is dat hij verheven in die wolken, vanuit een vogelperspectief, zijn landschappen bekijkt.

De werken winnen daardoor enorm aan ruimte en kracht. De schilder heeft elk realistisch element weggehaald: het water van de beken kan rood zijn, de bomen niet meer dan vlekken. Hoe bevreemdend de kleuren mogen lijken, ze zijn altijd harmonieus en zelfs aantrekkelijk. Wyckaert bevrijdde zijn landschappen van alle gebruikelijke stereotypen en conventies. Het zijn rusteloze landschappen waarbij de blik van de toeschouwer alle kanten uitgaat.

Helemaal anders dan de impressionisten die pittoreske stukjes natuur op doek zetten, schilderde Wyckaert emoties en mijmeringen, kortom innerlijke landschappen, zoals de titel van de focustentoonstelling aangeeft.

De expo presenteert een veertigtal werken, vooral uit de jaren 1960 en 1970, toen Wyckaert op zijn best was. Een flink deel komt uit privéverzamelingen en dat laat toe ook zelden of nooit getoonde werken te ontdekken.

MMMV ‘Maurice Wyckaert Retrospectieve’, nog t.e.m. 24 maart 2019, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel, www.fine-arts-museum.be

waarin hij als hoofdredacteur standpunten wou verdedigen boven de partijen. Omdat nogal wat liberalen zich in die verzoenende opstelling niet konden vinden, liet ook Van Ryswyck gaandeweg zijn gematigde toon varen en kantte hij zich steeds heftiger tegen het antikatholieke gestook en het franskiljonisme in de liberale partij.

Nederland Rode draad in zijn geschriften bleef zijn bewondering voor Nederland en zijn afkeer voor de belgische omwenteling, die afstraalde op de regering in Brussel. Zijn democratisch radicalisme was zowel flamingantisch als antimilitaristisch. Toen begin 1860 Charles Rogier zijn neus ophaalde voor de gematigde ‘eisen’ van de Grievencommissie, keerde Jan-Baptist zich af van het liberale kabinet en werd hij met zijn Grondwet de radicaalste spreekbuis van de Vlaamsgezinde Meetingpartij. Al waren, zelfs voor de Meetingpartij, zijn denkbeelden té radicaal, met zijn snedige pen en zijn redenaarstalent, wist hij de partij en zichzelf in de Antwerpse gemeenteraad te stuwen. Hij zetelde daar van 1862 tot 1866, maar eer hij zijn term had uitgedaan, was hij al fel in aanvaring gekomen met boegbeeld Jan de Laet.

Van de opgedoekte ‘Grondwet’ was hij als redacteur overgestapt naar het dagblad ‘Koophandel’, waarin hij ophef maakte met een reeks artikels waarmee Antwerpse gemeenteraadsleden niet konden lachen. Vooral Jan de Laet niet, die beschuldigd werd van

het aannemen van steekpenningen. Dat leverde Van Ryswyck tot twee keer toe een veroordeling wegens smaad op, en in augustus 1867 vloog hij achter de tralies. Echter, enkele maanden later bracht het Brusselse blad ‘La Finance’ aan het licht dat De Laet zich inderdaad had laten omkopen voor het niet onaardige bedrag (in díé tijd) van 100.000 frank (omgerekend zo’n 2.500 euro). Op oudejaarsdag 1868 werd Jan-Baptist van Ryswycks vonnis vernietigd. Enkele maanden later moesten de sinjoren, die hij met al zijn talenten had gediend, vernemen dat de vader van hun toekomstige burgermeester overleden was. Een merkwaardig man, voorwaar!

HVO

Actueel

27 december 2018

13

De NAVO staat voor een uitdaging Op 4 april 2019 zullen alle buitenlandministers van de 29 lidstaten van de NAVO zich in Washington bevinden ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van de organisatie. De meest succesvolle alliantie ooit, zoals secretaris-generaal Stoltenberg meermaals verklaarde. Maar over de toekomst worden vragen gesteld. Europa is op zoek naar een eigen defensiestructuur. De mogelijke bedreigingen zijn veranderd en de relatie met de Amerikaanse president Trump is niet optimaal.

De NAVO heeft bewezen zeer flexibel te zijn in een altijd veranderende wereld, zei Stoltenberg dit jaar bij een bezoek aan een groep Canadese studenten. Meer dan veertig jaar was de alliantie dé afschrikking in Europa tegen een brullende Russische beer.

Maar uiteindelijk viel de Sovjet-Unie uiteen, verdampte het Warchaupact en viel de Berlijnse Muur. Na het einde van de Koude Oorlog vroegen velen zich af of de NAVO nog van enig nut kon zijn. Al dan niet noodgedwongen werd de focus verlegd buiten de grenzen van de lidstaten. De opsplitsing van voormalig Joegoslavië leidde in het laatste decennium van de vorige eeuw tot bittere conflicten in de nieuwe Balkanlanden zoals Bosnië-Herzegovina en Kosovo, waar de NAVO tot op vandaag troepen heeft met KFOR (Kosovo Forces), om te voorkomen dat Serviërs en Albanese Kosovaren elkaar opnieuw in de haren vliegen.

Buiten de grenzen En toen kwam 9/11. Die terroristische aanval luidde een nieuw tijdperk in, en bracht de NAVO nog verder buiten de natuurlijke grenzen. Een van de lidstaten was aangevallen, en voor de eerste keer werd artikel 5 van het Noord-Atlantisch Verdrag toegepast: de aanval op een van de lidstaten wordt beschouwd als een aanval op alle andere. Dat bracht NAVO-troepen – en dus ook Belgische - in Afghanistan. In die zin is de NAVO gedurende

JEF NYS IN T PALLIETERKE IN 1949

de laatste vijfentwintig jaar voornamelijk buiten haar grenzen actief geweest, want er was later ook IS en de algehele malaise in het Midden-Oosten met als hoofdbrok de conflicten in Irak en Syrië.

Diverse lidstaten participeren er nu nog met luchtsteun, maar nemen voor het overige niet deel aan militaire operaties, behoudens Turkije en de Verenigde Staten. Veelal spelen militairen van andere lidstaten er een ‘adviserende’ rol, of worden die adviseurs ingeschakeld in de opleiding van lokale eenheden om stabiliteit te brengen.

Optimisme Hoe de toekomst van de NAVO er na zeventig jaar zal uitzien, zal grotendeels in 2019 worden bepaald. De financiële bijdrage van de respectievelijke lidstaten ligt nog steeds zeer gevoelig voor de Amerikanen, maar ook de intentie van de Europese lidstaten om tot een Europees leger te komen, wordt door sommige NAVO-bonzen als bedreigend ervaren voor de samenhang van de alliantie.

Zowel financieel als structureel heerst er enig optimisme. Sinds de regeringsleiders op de Top van Brussel van Trump een bolwassing kregen over hun achterstallige bijdragen, werd een significante verbetering vastgesteld. Almaar meer lidstaten lijken te streven naar de gewenste 2 procent van het bnp. Polen en Litouwen streven tegen 2030 zelfs naar 2,5 procent, terwijl de bijdrage van Turkije en Canada zou verhoogd zijn tot 3,82 procent.

Over de toekomstige verhouding tussen een eventueel Europees leger en de NAVO is het koffiedik kijken. Op de webstek van het Eurokorps lezen we dat die internationale militaire eenheid haar autonomie bewaart, maar ter beschikking staat van zowel de EU als de NAVO. De meerwaarde van het Eurokorps ten opzichte van de NAVO blijft onduidelijk, aangezien alle lidstaten van het Eurokorps – ook wel kaderstaten genoemd, waaronder België – ook lid zijn van de NAVO. Krijgen we dan geen geldverslindende situaties zoals met het UNODC (United Nations Office on Drugs an Crime) in Wenen, Europol in Den Haag en Interpol in Lyon, die elkaar regelmatig voor de voeten lopen in hun strijd tegen de internationale georganiseerde criminaliteit?

uitgaan van Rusland. De spanningen in Oekraïne en de Baltische staten zijn daaraan niet vreemd. In juni werd door de defensieministers het plan goedgekeurd om de ‘Four 30s’ te implementeren. Dat voorziet vanaf februari 2019 in de ontplooiing van 30 bataljons grondtroepen, 30 squadrons vliegtuigen – een squadron telt meestal vijf vliegtuigen met alle bijbehorend personeel - en 30 oorlogsschepen binnen 30 dagen.

Naast het opzetten van een betere bevelstructuur wordt de grote uitdaging van de NAVO echter het opzetten van een nieuw ‘Cyberspace Operations Centre’ (COC) in België. Cyberverdediging geniet momenteel absolute prioriteit. Ook hier zal artikel 5 van toepassing zijn: een cyberaanval op een van de lidstaten wordt aanzien als een cyberaanval op alle lidstaten. Het COC zal volgens onze informatie worden ondergebracht bij SHAPE in Casteau bij Mons. Een intense samenwerking wordt voorzien, opnieuw met de EU, maar ook met de afzonderlijke cybercentra van de lidstaten. Dan is er nog het Joint Support and Enabling Command (JSEC), met hoofdkwartier in het Duitse Ulm, dat in 2019 operationeel moet worden. Dat zal instaan voor het snel opzetten van een operationele commandopost tijdens crisissituaties, alsook voor de coördinatie en de bescherming van troepen die onderweg zijn naar de locaties van tussenkomst.

Cyberverdediging prioritair

Bindmiddel

In 2019 wil de NAVO zich vooral richten op de ‘conventionele’ dreigingen die zouden

Door dit alles wordt 2019 voor de NAVO niet alleen een verjaardagsjaar, maar ook een

Di Rupo brengt de PS in gevaar Dat het voorzitterschap van Elio Di Rupo bij de PS een eindig verhaal is, daar twijfelt niemand nog aan. Maar zijn rivaliteit met de gedoodverfde opvolger Paul Magnette is geen goede zaak voor de partij. De verkiezingen van mei naderen en de achterban begint zich ernstig zorgen te maken.

Er zijn verschillende redenen waarom ook de PS geen verbije jaren afgelegd is. Het geheugen van de militant is nu eenvroegde verkiezingen wil. Enkele nette verklaringen worden maal beduidend beter dan dat van de kiezer. uitgestuurd. Er mag geen onbestuurbaarheid heersen, zeker Successieoorlog wanneer enkele serieuze uitdagingen op ons afkomen, enzoWat het besef dat de PS slechts een electoraal afkooksel is voort. Bovendien, zo verklaarde Laurette Onkelinx, wordt het van de partij van weleer des te pijnlijker maakt, is het suczwaartepunt door een regering in lopende zaken richting cessieprobleem dat weegt. Reeds jaren geleden wezen waarparlement verplaatst. Beslissingen van enige betekenis zullen nemers van de politiek bezuiden de taalgrens erop dat een steeds door een parlementaire (wissel)meerderheid gedraaflossing van de wacht zich opdrong. Het tijdperk Di Rupo gen moeten worden, wat mogelijkheden biedt. Ongetwijfeld, inmiddels al 68 jaar - was nu eenmaal voorbij. Veertiger Magmaar veel zal er niet uit voortkomen, als u het ons vraagt. De nette was de gedoodverfde opvolger. Alleen, de ex-premier échte reden waarom men de confrontatie met de kiezer liever ziet dat even anders. Voor hem draait het in belangrijke mate uitstelt, is van een heel andere aard. De N-VA zou wel eens garond wraak. ren kunnen spinnen uit de situatie. Enkele maanden zijn in de Hij is ervan overtuigd dat hij met zijn passage in de politiek een heel lang periode. Koppel dat aan het korte geheugen van de kiezer, en men begrijpt al snel waarom voor de Wetstraat 16 een goede beurt maakte, waarna hij oneerbiedig Keizerslaan mei een betere moment is dan begin 2019. Maar werd behandeld. Ergens hoopt hij nog een rol van betekenis er is meer. Op dit ogenblik zit het gewoon niet goed voor de in de Wetstraat te kunnen spelen. Het grote probleem is dat partij. Men mort. Het rommelt binnen de rangen, wat niet onzijn populariteit tanende is, en net dat zorgt voor tandengemiddellijk een geolied campagneteam kan opleveren. knars bij de achterban. Uit de recentste peiling blijkt vooral Ooit haalde de PS zomaar even 45 procent van de stemMagnette hoge ogen te gooien. Gevolgd door Rudy Demotte, men. Het maakte de partij ‘incontournable’ op alle politieke waardoor Di Rupo zich met brons tevreden moet stellen. niveaus. Die tijd is voorbij. Volgens de recentste peilingen zou Leo Tindemans de PS nog 25 procent halen. In het beste geval. Afhankelijk Met zin voor creativiteit trok Le Soir een tijdje geleden een van de score van de PTB en de score van de MR, die ergens parallel met Leo Tindemans. Ook hij ging na het premierboven 20 procent zou uitkomen, kan men wel een en ander schap, waaraan het Egmontdebacle een abrupt einde bracht, wegmoffelen. Het maakt van de PS een factor van betekenis, maar ze is misbaar. Toch beseffen velen welk traject de voorde partij leiden. Dat is een heel andere rol. “Van de 16 naar

jaar waarin belangrijke strategische opties (verder) worden uitgevoerd. Met een Brexit in het vooruitzicht en met een slecht karakter als Trump aan het roer in de VS, zou het ons niet verbazen dat de organisatie zich in 2019 kan profileren, en een nieuw elan zal vinden, als enig resterend bindmiddel tussen Europa en de Angelsaksische landen.

RIRO

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Wallonië

een meer partizanenpositie verhuizen is altijd een delicate zaak”, luidt het. Di Rupo volgde een gelijkaardig parcours.

Hij vormde een regering na de langste politieke crisis uit de geschiedenis van het land. Hij stond aan het roer voor de zesde staatshervorming, waarbij hij zich erg beslagen toonde in het vinden van compromissen. En dan krijg je plots terug de leiding van een partij in handen die, op de koop toe, federaal naar de oppositiebanken wordt verwezen. Er is nog een handicap waarmee Di Rupo worstelt. Op enkele jaren tijd veranderde de politiek sterk, al was het maar door de opkomst van de N-VA. Een nieuwe context, en de politiek kon best wat vers bloed gebruiken.

Profilering Ondertussen sluimert het onverminderd. Magnette spreekt zijn veto uit over de N-VA. Di Rupo doet dat niet, waarna onmiddellijk een nuancering volgt. Dat hij “nooit nooit” zei, betekent natuurlijk niet dat hij het niet liever zonder die N-VA’ers doet. Want was hij niet degene die met N-VA gepraat heeft, maar uiteindelijk besloot er niet mee in zee te gaan? Afgelopen weekend zette hij zijn verhaal nog wat kracht bij. Het confederalisme? No pasaran! Ook niet met hem, waarmee hij degenen die hem verweten zoete broodjes te willen bakken met de N-VA tot antwoord diende. Of dat indruk zal maken, is nog maar de vraag. Vrijwel iedereen beseft dat Magnette Di Rupo zal opvolgen. Maar talrijk zijn degenen die vinden dat de manier waarop de dingen vandaag lopen niet gunstig is voor de partij. En dat is dan weer een slechte zaak voor wat het allerbelangrijkste is: er na mei federaal terug bij zijn.

PMM.

14

Brieven

27 december 2018

VAN ONZE HOFDICHTER

Kiesvee op pad Onthoud, politicus die Marrakech hebt goedgekeurd, dat jij daarmee je kiesvee in de vrieskou hebt gelaten! Onthoud, dat als jij met je foto weer de straat opfleurt: het zijn verwijten die je schapen in je richting blaten.

Wellicht, politicus, houd jij het voor een compliment, dat straatgeblaat dat onderkoelde schapen laten horen, waarmee je zelf bewijst dat jij je kiesvee niet meer kent, al heb je 't eigenhandig zoveel keren al kaalgeschoren.

Je kent je vee alleen als 't om een andere herder blaat die, naar wordt rondverteld, zijn schapen anders pleegt te scheren, iets wat zelfs 't meest onnozel schaap niet onverschillig laat. Wordt niet verteld 'een schaap is nooit te oud om te leren’?

Wanneer een kleurpartij naar schapen voor haar schaapsstal speurt en daartoe reeds herkauwde woorden steeds maar blijft herkauwen, onthoud dan, Vlaamse schapen, dat er niks zo rap verkleurt als 't vluchtig woord van herders - groene, gele, rooie, blauwe...

Zijn zij verkocht aan Marrakech, zij zijn niet te betrouwen!

HECTOR VAN OEVELEN

SEKSMIGRANTEN

DE PETJES VAN BART DE WEVER

MOORD IN MAROKKO

Pallieterke, Wie kan deze man nog volgen? Eerst werkt de N-VA in stilte mee aan het Marrakesh-akkoord, maar na tegenvallende gemeenteraadsverkiezingen, stemmen zij tegen. N-VA trok de laatste weken meer de Vlaamse kaart en trok zowaar bijna een Vlaams Belang-kaart.

De coalitiegesprekken van de stad Antwerpen kwamen zelfs bijna in het gedrang. Vele Vlaams-Nationalisten begonnen te hopen dat Bart De Wever deze ‘rechtsere’ lijn zou doortrekken en toch de uitgestoken hand van Vlaams Belang zou aannemen. Niets is minder waar. In Antwerpen heeft De Wever zijn coalitie met socialisten en Open Vld beet, wetende dat hij zes jaar geleden nog hoog van de toren riep dat hij de “sossen” uit Antwerpen had verdreven voor vele jaren. En voorwaar, hij neemt ze terug aan boord. Een gemiste kans.

Bart De Wever heeft duidelijk twee totaal verschillende petjes op, een federaal en een Antwerps.Wanneer gaan de echte Vlaams-nationalisten binnen de N-VA (en die zijn er nog) eens recht staan en Vlaanderen op de eerste plaats zetten i.p.v. eigen belang of beter De Wevers’ belang?

Bart De Feyter - Boechout

Pallieterke, De brutale moord op de twee Scandinavische toeristen is volgens de Deense veiligheidsdiensten en premier Rasmussen politiek gemotiveerd en dus een terreurdaad. Ongelooflijk!

Deze gruwelijke moord is gewoon het werk van fanatiek-religieuze fundamentalistische moslims, die de Westerse verlichtingswaarden - zoals bijvoorbeeld de emancipatie van de vrouw - een doorn in het oog zijn.

Volgens de koran, Hadith en de sharia hebben deze vrije en blije meisjes zwaar gezondigd en moesten ze dus een gepaste straf krijgen.

De afschuwelijke afslachting! Wanneer gaan deze islamitische wantoestanden, waaronder eremoorden - die nu zelfs in ons Joods-Christelijk-seculier Europa plaatsvinden - resoluut aangepakt worden?

Paul De Nef - Zoersel

FILIP EN HET VB Pallieterke, Taaie Flup van de Lakense kliek, / van zijn verschijning word ik weer ziek. / Hij lijkt zeer erg bang / van het Vlaams Belang. / Weg met hem.

Leve de Republiek!

Jan Vermeir - Grimberge

KONINKLIJKE CONSULTATIES Pallieterke, Ik ben geen Vlaams Blokker, maar toch stoort het mij dat de koning als hij de voorzitters van de partijen raadpleegt voorbijgaat aan het Vlaams Blok. Waar is de neutraliteit van de koning? Zijne majesteit is de eerste die declareert om de onderdrukte minderheden te horen, maar hier negeert hij tien procent van zijn in een cordon sanitaire geplaatste bevolking. Wat doet zijn majesteit dan met de vrijheid van mening en gedachte? W. Destrycker - A ntwerpe

Kruisende woorden oplossing 1140

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

S T E F A N E V E R T S L

I

D O X O I

S E X E U

O M X R A R E X N E R F T O W E R B R P R

I

I

D G E X

N T E R S X O X A

L X E Z X R A X S T A F E A X E E T G E D R A G I C I N G X O X R I X H D E N X A Q U A X P I A O T T E R X T R O P E N O O X N D O X A D E L E I

N V E S T

I G E R E N

KLIMAAT EN DE VRT Pallieterke, In ‘t Pallieterke van begin december gaf dhr.

Koen Smets uit Nijlen een reactie op de uitspraak van weerman Frank De Boosere, die het schandalig vond dat naar Barcelona vliegen voor vijf euro mogelijk was. De Boosere zou het beter opnemen tegen zijn VRT-medewerkers en tegen de VRT in het algemeen. Wat te denken dat zijn collega Sabine Haagedoorn, die naar “Die Huis” vloog ( Zuid-Afrika) om aldaar te gast te zijn? Vorige week was Piet Huysentruyt daar te gast (ook overgevlogen natuurlijk) en tot Piets grote verbazing (zogezegd) waren daar ook te gast (overgevlogen met een ander vliegtuig!) de heren Jeroen Meeus en acteur Tom Van Dijck. Zo enkele weken geleden ook de Marokkaanse presentatrice Danira, die in Die Huis haar vader trof die ook met een ander vliegtuig naar daar werd overgevlogen om haar daar te verrassen! En daarboven op Jan Van Looveren, die met een gast uit de club overal ter aarde gaat rondhossen met zijn 4x4. Nu zwijg ik nog van de onvermijdbare Tom Waes. Wat een hypocrisie!

Freddy Van der Linden - Lier

NEWTON HEEFT AFGEDAAN Pallieterke, Newton, die vent van de vallende appels, heeft afgedaan. In België - en enkel in België - is iets (een regering of zoiets) die valt niet noodzakelijk gevallen. Wat niet kon voor dat Marrakesh-pact zal wel kunnen voor de wet van de zwaartekracht. België zal een verklarende nota indienen: politieke appels die vallen, raken de grond niet. Vanaf nu zullen onze glorieuze politiekers hun eretitel van omhooggevallen nitwit met fierheid dragen. Omdat hun kiezers dat van hen verwachten.

Jan Cappelier - Ruddervoorde

Een lezersbrief insturen?

Pallieterke, Het zou grappig zijn als het niet zo intriest is dat ook de Bosnisch-islamitische bevolking last heeft van de ‘moslim-mannen-alleen-immigranten’. Zie het artikel van Piet Van Nieuwvliet van in ’t Pallieterke van 12 december. Maar noem de dingen bij hun naam, deze kerels zijn seksmigranten. De cultuur in hun thuisland, veelwijverij, bruidsschatten enzovoort maakt dat zij uit de boot vallen voor een relatie. Dat terwijl in Europa de vrouwen op hen wachten...

Althans dat is wat de mensensmokkelaars hen wijsmaken. Het gevolg: dagelijkse aanrandingen, verkrachtingen, groepsverkrachtingen enzovoort in Europa. Bovendien zal het gebruik van die zeer juiste benaming de ganse linkse meute razend maken, want niets kwetst zo hard als de waarheid.

F. M aeyens - K almthout

KINDEREN VAN DE KOLONIE Pallieterke, Als oud koloniaal heb ik eenmaal gekeken naar ‘Kinderen van de kolonie’ en het zal er bij blijven. Deze reportage van de VRT overgoten met wansmakelijke progressieve ‘weg met ons-saus’ is niet aan mij besteed. De VRT heeft de blanken die ze aan het woord lieten goed uitgezocht. Mevrouw Rijckmans heeft zinnige zaken verteld, maar niet gezegd wat er wel moest gebeuren. Ze vraagt zich af waarom er in Congo bij de onafhankelijkheid geen enkele inlandse ingenieur of dokter was. Mag ik eens vragen hoeveel er nu zijn, zestig jaar nadien?

Een andere getuige wist ook niet veel goeds over de blanken te melden, maar als klap op de vuurpijl kwam er een inlandse dame, geboren in 1955, eens haarfijn uitleggen hoe slecht het leven was voor 1960. Geen woord over de duizenden km spoorlijn waarvan nu geen meter nog in dienst, over de banen toen nog berijdbaar, over waterwegen en binnenlandse havens, over de genationaliseerde performante UMHK. Niet alleen heeft men niets kunnen onderhouden, maar alles grondig uitgezogen en afgebroken. De arme inlandse bevolking heeft nog 30 procent van de koopkracht van 1960.

M arcel Strobbe - Merelbeke

DE VADDER EN CO Pallieterke, Vrijdags is het kermis op VRT in het programma Terzake, waarin Ivan De Vadder wekelijks met hulp van Vlamingenhaters uitlegt wat voor slechte mensen er zitten in de rechtse Vlaamse partijen. Vorige vrijdag had hij een journaliste van Le Soir, minister Peeters en gelukkig ook professor Bart Maddens uitgenodigd. Het was hemeltergend te zien hoe die journaliste naar hartenlust N-VA en Vlaams belang mocht afbreken en beschimpen. Peeters bleek in zijn nopjes met haar uitspraken en schudde heftig met zijn hoofd. Gelukkig was er prof. Maddens die de arrogante Franstalige wederwoord gaf.

En De Vadder zat er bij en keek er met plezier naar. Dat VRT rood was wisten we, maar een klein beetje neutraliteit ware toch gewenst.

Peeters Romain - Attenrode

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

VRT… FRT OF BRT? Pallieter, Op vandaag bestaat het de VRT (eigenlijk altijd BRT gebleven) de hele Joodse eredienst in het Frans uit te zenden! Een regelrechte schande, want het gros van de kijkers verstaat geen Frans.

Of ben ik niet mee en is dat nu de FRT geworden? Wanneer gaat men die geldverslindende, gekleurde boel daar nu eigenlijk eens opkuisen en onder curatele plaatsen?

Guido Lenssens - Duinbergen

GESLUIERDE SCHEPEN Pallieterke, Hafsa El-Bazioui wordt in Gent de eerste Vlaamse schepen met hoofddoek na een monsterscore. Kan iemand mij uitleggen wat er hier Vlaams aan is? Moet ik nu dringend ook gaan winkelen voor sjaaltjes opdat ik als Vlaamse de deur uit zou kunnen? Haar aanstelling als schepen van Personeel, Noord-Zuidsamenwerking en Facility management is ook bijzonder slim gekozen.

Ik kan me voorstellen wie er eerst aan bod zal komen voor allerlei leuke baantjes en faciliteiten. Intussen gaan ze kalmpjes verder met het kapen van onze leefwereld, gesteund door groene, rode, oranje en blauwe volksverraders.

En tenzij er nog een bocht van 180 graden wordt gemaakt, zal binnenkort zal N-VA ook deel uitmaken van diezelfde club. Ik kan hier alleen aan toevoegen dat ik mij uitermate verontwaardigd en bestolen voel. Heel waarschijnlijk ben ik niet de enige. Ik vraag daarom aan alle gelijkgezinden zich dit feit, en waarschijnlijk nog vele andere gelijkaardige ‘faits divers’, te herinneren in het stemhokje volgend jaar.

K arin Slootmans - Deurne

Graag uw aandacht Op maandag 31 december en dinsdag 1 januari zijn de kantoren van ’t Pallieterke gesloten. Die sluiting geldt enkel voor onze administratieve diensten. De redactie werkt die dagen onverdroten voort. Naar wekelijkse gewoonte zou, met medewerking van bpost, ’t Pallieterke op donderdag 3 januari ter lezing beschikbaar moeten zijn

De Vlaamse vakman

Sport

27 december 2018

De stunt van Union Sint-Gillis

Op 20 april 2018 had ik het over Union Sint-Gillis, ‘den Union’ voor de vrienden. Hoewel goed bezig in play-off 2A verleden seizoen, slaagde de club er niet in de sprong naar de Jupiler Pro League te maken. Acht maanden later schreef de traditierijke club geschiedenis!

In de kwartfinale van de Beker van België werd RC Genk, de ploeg in vorm, met lege handen naar Limburg teruggestuurd. In een kolkend ‘Dudenpark’ moesten strafschoppen beslissen wie naar de volgende ronde mocht.

De Brusselaars klaarden de klus. Union staat op een zucht van de bekerfinale. ‘C’est l’Union qui sourit!’ Men zou voor minder uit de bol gaan. Het zal niet makkelijk zijn tegen KV Mechelen, een onderonsje tussen tweedeklassers.

Voor die van Union zal de 0-3 winst in het hol van de leeuw tegen Anderlecht natuurlijk het hoogtepunt blijven van deze campagne.

Daar zal men in het ‘Dudenpark’ nog jaren over praten. Toch moet men de realiteit onder ogen durven te zien.

De Crocky Cup is op sterven na dood. Er is geen kat die wakker ligt van die zieltogende competitie, en zeker onze topploegen niet.

Ze spelen meestal met een veredeld B-elftal.

Als RC Genk verleden dinsdag zijn sterkste elftal had opgesteld, dan was Union in het ‘Dudenpark’ gewoon weggeblazen geweest.

Ik duim in elk geval voor de Brusselse club in de volgende ronde.

Met de trein naar Cercle Er zijn meerdere oud-Anderlechtspelers met een verleden bij Union. Wijlen Jean Trappeniers had problemen met het bestuur van paars-wit en moest vertrekken. Dankzij zijn schoonvader, die recht voor het stadion van Union een café had, raakte de doelman in

extremis onder dak bij geel-blauw, voor een hongerloon van 3.000 euro per jaar. Gelukkig werd zijn salaris in het tweede seizoen aangepast.

Je kon bij Union Sint-Gillis de gekste dingen meemaken. Ze gingen met de trein naar Cercle Brugge om te spelen. Het station lag op twee kilometer van het veld. Die afstand legden ze te voet af en de spelers moesten de koffers met al het materiaal helpen dragen.

Georges Heylens was onmiddellijk na zijn voetbalcarrière twee jaar trainer van Union.

Ghislain Bayet, een Brussels zakenman, had de club overgenomen, toen in derde klasse spelend. Het eerste jaar werden ze met de vingers in de neus kampioen. In het tweede seizoen was het geld bijna op. Het derde jaar ging de club in faling, maar behield het stamnummer.

Jan Verheyen ging nog als speler naar Union. Jan was de enige voetballer na de Tweede Wereldoorlog die werd geselecteerd voor de Rode Duivels toen hij in derde klasse speelde. Jan nam de touwtjes over van Georges Heylens en werd speler-trainer. Als trainer is hij nooit betaald geweest.

Het is te hopen dat de spelers nu wel geld zien…

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

De kleintjes van 1B

Het zat de voetbaljournalisten van de zelfverklaarde grootste sportkranten van Vlaanderen niet mee, door de kwartfinales van de Belgische Beker. Ga er als kenner en schrijvelaar in Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws maar aan staan, als twee clubs uit 1B zich tegen alle verwachtingen in kwalificeren voor de halve finales, terwijl je vanaf de eerste competitiedag KV Mechelen, Union Sint-Gillis en alle kleintjes van 1B straal genegeerd hebt in nationale verslagen, commentaren en analyses. Hooguit wat geleuter in de marge van een lokale medewerker op een gewestelijke pagina is hun deel.

Maar als het goed is, zegt dit krantje het ook. Gazet van Antwerpen behandelt de clubs van 1B niet stiefmoederlijk. Wel integendeel. Maar de kluts betere radiojournalisten en tv-analisten is in hetzelfde trieste bedje ziek. Niet één van hen daalt al eens af in de catacomben van 1B om een match ‘live’ te commentariëren. In het praatprogramma ‘Extra Time’ moet over de strijd in 1B het eerste woord nog vallen. In ‘Sports Late Night’, op zaterdag- of zondagavond op Vier, bestaat men het zelfs de uitslagen van 1B-wedstrijden niet eens te vermelden. Nochtans wordt de kwaliteitskloof tussen 1A en 1B steeds verder herleid tot een kloofje. Tenminste, voor zover dat kloofje nog echt gaapt met de toppers Beerschot-Wilrijk, KV Mechelen en Union van 1B.

Beklijvend Samen knikkerden KV Mechelen en Union liefst vijf eersteklassers uit de beker. De maneblussers rekenden af met Antwerp, Lokeren en Kortrijk. Kwantitatief kwam Union wat minder sterk uit de verf, maar kwalitatief was het nog een stuk indrukwekkender. Als tweedeklasser eerst Anderlecht met 0-3 in het eigen Vanden Stockstadion vernederen, en daarna de fiere competitieleider en Europese hoogvlieger Racing Genk na strafschoppen met lege handen terug naar Limburg sturen, dat is beklijvend stuntwerk.

Om al per direct een negatieve stempel op de bekerprestaties van KV Mechelen te drukken, kwam Ludo Vandewalle, chef voetbal van Het Nieuwsblad, ietwat voorbarig aandraven met de jobstijding dat Mechelen, mocht het zich tot finalist kronen en daarna de beker ook winnen, Europa niet in mag. In het doshun kroon en hun bronzen medailles naar de nationale hockeyploeg smijten, die hun voetballende collega’s toonden hoe men wereldkampioen wordt. Waardoor de zelfadoratie ven de acolieten van de coach van het jaar, bondscoach Martinez, een fameuze deuk heeft gekregen. Of we daar rouwig om zijn?

Dat ziet ge van hier.

Afstraffing

Voor de eer Mogen we nakaarten over de wereldtitel van de nationale hockeybalploeg? Dank u.

Sommige feestverstoorders vinden hockey een elitaire sport en een bezigheidstherapie voor sinjeurs met een dikke nek. Dat in tegenstelling tot de Rode Duivels, die helemaal geen dikke nek hebben en de bescheidenheid zelve zijn. Misschien komt daar na de wereldtitel verandering in, maar geloof het of niet, veel geld valt er niet te rapen in het hockeymilieu.

Dik verdiend De hockeyspelers moeten het stellen met een lauwerkrans die niet veel meer opbrengt dan een eervolle vermelding in uw lijfblad en een handdruk van Philippe de taaie en zijn minzame madam. Nog een geluk dat de jury, in het vooruitzicht van het Sportgala van voorbije zaterdag, zo verstandig was de stemming uitzonderlijk te heropenen, waardoor de hockeymannen op de valreep verkozen werden tot ploeg van het jaar. Het moest er nog aan mankeren.

Modeshow Opvallend weinig voetbalmakelaars, maar verder mocht al wat in de sportwereld naam heeft niet ontbreken op het gala. Ze waren er

allemaal, al dan niet geflankeerd door eega, vriendin, partner of bijzit. De kerstbomen in de mooi versierde inkomhal verbleekten bij de oogverblindende juwelen waarmee de paraderende dames elkaar probeerden af te troeven. Met wisselend succes. Gezien worden was de kunst, maar dat was niet iedereen gegeven met zoveel concurrentie.

Ook dat nog We zagen er statig naar binnen schrijden met een vragende blik naar de camera’s of ze hem of haar wel langs de juiste kant in het vizier hadden. Bij zoveel glitter zou men haast vergeten dat kandidaat-laureaten op het puntje van hun stoel op de uitslag zaten te wachten.

Dan verstomde het geroezemoes en mocht de spreker van dienst met veel trommels en trompetten aan de prijsuitreiking beginnen.

Kroon Eden Hazard is sportman van het jaar. Wie anders verwacht had, mag zijn vinger opsteken. Met turnster Nina Derwael als sportvrouw van het jaar is gerechtigheid geschied. Wie zijn fortuin erop verwed had dat de Rode Duivels tot ploeg van het jaar zouden verkozen worden, mag de boeken neerleggen en het faillissement aanvragen.

De op het schild verheven Duivels mogen

15

Wie had er enkele jaren geleden een halve euro op durven verwedden dat het treffen tussen Club Brugge en Antwerp bij de topwedstrijden zou geklasseerd worden? In de veronderstelling dat Bölöni met de ijzeren arm zijn pupillen de levieten had gelezen na de thuisnederlaag tegen Waasland-Beveren, waren de Antwerpsupporters weer massaal op post in het Jan Breydekstadion.

De inzet was niet min. De winnaar mocht als niet te versmaden kerstgeschenk de tweede plaats innemen. Met een bonus van drie punten als bijkomende traktatie. Dat cadeau eigende Club zich toe na een wedstrijd waarin Antwerp zwaar onder lag en op geen enkel moment de indruk gaf dat het de match kon doen kantelen. Waardoor de ‘Mexican wave’ al vroeg in de tweede helft door de Brugse aanhang met brio werd uitgevoerd.

Armoe troef Zou er iets aan de hand zijn met Anderlecht? Aan Marc Coucke gaan we het niet vragen, want die is kort van stof de laatste tijd. De kans is niet denkbeeldig dat hij onze neus afbijt. Aan wie gaan we het dan vragen?

Aan niemand. We hebben ogen in onze kop.

We zien dat het langs geen kanten draait bij paars-wit, dat zelfs de duimen moest leggen tegen hekkensluiter Moeskroen. Het gaat van kwaad naar erger.

De resultaten en de cijfers liegen er niet om.

Met één puntje op vijftien is het armoe troef in het Constant vanden Stockstadion. Een opsteker voor Waasland-Beveren, dat volgende speeldag op bezoek komt in het Astridpark?

Gaan de Anderlechtsupporters het dit jaar nog meemaken dat hun ploeg eens niet in affronten valt? Het zou een mooi eindejaarsgeschenk zijn voor hen, maar er onze hand voor in het vuur steken, doen we niet.

Respect Wat onthouden we nog van het voorbije jaar? Dat triatlon veruit de meest veeleisende sport van allemaal is. Onvoorstelbaar. Zwemmen, fietsen en alsof dat niet genoeg is ook

sier ‘propere handen’ dreigt voor de club een veroordeling door de voetbalbond. Als journalistieke stimulans om het knappe KVM-parcours in de bekerstrijd en in de competitie voort te zetten, kan dat tellen.

Onvoorzien Over de voetbalbond gesproken… Wat gedacht van het feit dat de halvefinalisten Union en KV Mechelen niet vier maar liefst zes keer de degens zullen kruisen in één seizoen? De wegen van de KBVB zijn ondoorgrondelijk.

Vandaar dat een onschuldige hand AA Gent en het verwachte Racing Genk uit elkaar moest proberen te houden in de loting voor de halvefinaleduels. Die van Union dachten daar anders over, zodat of zij of die van KVM de bekerfinale spelen. Een onvoorzien momentje. Dat doet zich al eens voor in het Glazen Huis.

Stel, dat KV Mechelen ook de tweede periode in 1B wint. Dan is de competitie voor de promovendus naar 1A én bekerfinalist voorbij op ... 1 maart. De finale wordt pas op 1 mei gespeeld. In dat scenario zit KVM twee maanden zonder competitievoetbal! Wint Union de tweede periode én de finales in 1B, dan eindigt voor de Brusselaars de competitie half maart. En is er voor hen anderhalve maand geen competitievoetbal voor ze naar de Heizel trekken.

In al zijn wijsheid hield de voetbalbond geen rekening met de mogelijkheid dat een club uit 1B de bekerfinale zou halen. Nu dat gebeurt, kan men daar beter beginnen duimen dat Beerschot-Wilrijk promoveert, en niet KVM of Union. Dan is men verlost van die kalenderproblemen. nog een marathon lopen. Wat niet hetzelfde is als lopende zaken afhandelen. Waarom doen ze dat, afzien tegen de sterren op, alleen maar om zich te bewijzen?

Zoveel wilskracht verdient respect, dat we in de eerste plaats verschuldigd zijn aan Marino Vanhoenacker, met zijn overwinning in Australië, en als recordhouder met zeventien Ironman-zeges. Er zit nog geen roest op zijn ijzeren gestel, want de kans zit erin dat hij in 2020 een derde wereldrecord op zijn naam mag zetten.

Straffe gasten Om het bij die sporttak te houden, Frederik van Lierde won dan wel de Ironman van Nice, hij had in Hawaï af te rekenen met een onbekwame wedstrijdleiding die dwars ging liggen.

Dikke pech voor onze Frederik, die zich met hart en ziel had voorbereid op die voor hem zo belangrijke dag. Gedane zaken nemen geen keer. Doeme toch. Dat neemt niet weg dat we Van Lierde en Vanhoenacker straffe binken mogen noemen, waaraan sommige verwende en aanstellerige vedetten die fortuinen verdienen met hun sport een lesje mogen nemen.

Voor kenners Een lezer vroeg waarom we zo weinig aandacht besteden aan het volleybal, en of het ons niet is opgevallen dat het West-Vlaamse volleybal hoge toppen scheert. Dat kunnen we niet ontkennen. Knack Roeselare werd voor de eerste keer in zes jaar geen kampioen, maar won wel voor de elfde keer de beker.

Ook Menen schopte het ver in de Europese competitie, en dan willen de dames van Hermes Oostende niet onderdoen. Het probleem is dat volleybal grotendeels een sport is voor een publiek van kenners, waardoor de grote massa het laat afweten. Wat niet wegneemt dat we van een vinnige volleybalmatch kunnen genieten.

Waarom? Daarom!

Zijn we onze attente West-Vlaamse lezer genoeg tegemoetgekomen? Graag gedaan, maar laat ons duidelijk stellen dat dit geen vrijgeleide is voor een wekelijkse babbel over volleybal.

Anders is het morgen aan de biljartlaureaten, de pingpongvedetten en, met alle respect, aan de duivenmelkers en muurklimmers om te vragen waarom we hun sport niet wat dikker in de verf zetten. Geen paniek. Dat komt nog, ze moeten alleen wat geduld oefenen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

27 december 2018

ABSURDISTAN Dappere dame Er zijn zo van die felle madammekes als bijvoorbeeld Zineb El Rhazoui, overlevende journaliste van de redactie van Charlie Hebdo. Voor de zoveelste keer heeft zij zich fel uitgesproken over de islam, met o.a. de opmerking dat de islam eens moet leren humor te aanvaarden. Tal van adepten van de godsdienst van de vrede hebben daaropvolgend weinig vredevol gereageerd en zeker niet met humor...

Slaap gerust In de havenwereld circuleert het nieuws dat China steeds meer greep krijgt op de haven van Mombasa in Kenya. Dat kan geen probleem zijn, denken wij. De Chinezen zijn geen blanken, dus van kolonialisme kan er geen sprake zijn.

De wereld vergaat Ontoelaatbaar! Schandelijk! De mediamoguls van Facebook weigeren in te gaan op de eis van de heer Verhofstadt G. om een hem onwelgevallig filmpje van de heer Orbán V. te verwijderen. Ongehoord! Beseffen deze lieden niet welk belangrijk man die heer Verhofstadt is?

Heel fijn Er gebeuren al eens mirakels rond Kerstmis en dat doet deugd. Neem nu de Chiro van Zonnebeke, die emblemen ontwierp en verkocht voor de Warmste Week. In plaats van het verhoopte paar honderd, werden daarvan duizenden stuks verkocht, met een recordopbrengst tot gevolg. Bravo voor de Chiro.

Ten stedelijken huize Mededeling vanwege het Antwerps stadsbestuur, met weliswaar onduidelijke afzender. De stad neemt in het vervolg alle onkosten voor feestelijkheden van de Roma voor haar rekening. Deze afspraak werd door de

1141

1

2

3 4

5 6

bevoegde bestuurders beklonken in het befaamde ‘t Fornuis.

Tunnelvisie Yasmine Kerbache was er onlangs trots op dat er dankzij de socialisten een tunnel komt en geen viaduct over de stad. Patrick Janssens is wel érg snel vergeten bij de socialisten.

Muisstil protest Vorige zaterdag hield Hart boven Hard stille wakes met ‘Steden voor mensenrechten’. Er werd gemobiliseerd omdat men de zaterdag daarvoor “een ongezien aantal extreemrechtse krachten” de spieren had zien rollen in Brussel. Het heeft dus wel degelijk indruk gemaakt!

Herculesjob Volgens het nieuwe bestuursakkoord wil de stad Antwerpen “de beste leerkrachten aantrekken” en dat is waar ons Jinnih voor moet zorgen. Vriendelijk als wij zijn, raden wij Jinnih aan om eens met wat leerkrachten te gaan spreken. Kwestie van niet al te hard met het gezicht tegen de muur te lopen.

Koninklijke gift Apocriefe persmededeling van het koningshuis. De heer Filip van B. zal het deel van zijn dotatie dat overeenkomt met het kiezersaandeel van de partijen VB, V&W en PP terugstorten in de schatkist. Hij wil immers niet van hen weten. Men zegge het voort!

Een wekker graag Zonnepaneeleigenaars die meer stroom hebben opgewekt dan verbruikt, beginnen tegen het nieuwe jaar blijkbaar als gek te verstoken, omdat dan de teller weer op nul wordt gezet. Zonder vergoeding voor het overschot. Maakt iemand misschien de Vlaamse regering even wakker, want ze schijnt ingedommeld.

7 8

9 10 11 12

A B C D

De koning, de communist en het Cara-pilsje Inleiding 2018 was een wonderlijk jaar voor de politieke wereld. Er zijn immers twee regeringen gevallen in minder dan twee weken tijd. Dat is waar voor uw geld. Dat moet u als overtuigd Vlaams-nationalist toegeven. En er is nog meer om uw hartje aan op te halen tijdens dit oudejaar. De regeringen zijn niet alleen gevallen, niemand is ook maar een beetje van zin om er een nieuwe op te richten. Wat jammer is, want ik geef het u op een briefje: ze zou er binnen de week opnieuw liggen.

We staan dan wel met zijn allen aan de juiste kant van de geschiedenis, maar niemand had onze politici blijkbaar uitgelegd dat ze die juiste kant hadden ingesmeerd met groene zeep. Dan heb je natuurlijk van die mensen die het in hun hoofd halen om nieuwe verkiezingen te organiseren, zoals Europese landen dat doorgaans doen, maar dat is buiten de Belgische opvattingen over democratie gerekend.

“Nou, nou, verkiezingen,” merkt Wouter Beke fijntjes op nadat hij de laatste peilingen had bekeken, “laat ons dat niet doen. De mensen hebben daar helemaal geen zin in. Bovendien zou de kiezer wel eens een oordeel kunnen vellen dat niet in zijn voordeel is.”

Op de koffie bij de koning

E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Beschrijving in bijzonderheden B. Meisjesnaam - Familielid - Nederlandse waterloop C. Europese hoofdstad - Boeket Onderricht D. Eenheid voor magnetische veldsterkte - Engelse adellijke titel E. Oude man - Uitroep van verrassing F. Van geringe duurte - Pleisterkalk G. Tangens - Antwerpse gemeente In handen H. Wat betreft - Deel van het jaar I. Public Relations - Recht handvat aan een voorwerp J. Baskische balsport - Frans lidwoord - Muzieknoot K. Voorloper van de euro - Latijnse naam voor baden, gebruikt in therapievorm L. Zeven om aangezogen lucht te zuiveren

1. Saai mens 2. Partij in een rechtsgeding Bewijs van ontvangst 3. eel veel - Jongensnaam 4. Italiaans vleesgerecht 5. Pers. vnw. - Gewicht van de verpakking - Voorzetsel 6. Verheerlijkte - Seleen 7. Zuiver recht - Bismut 8. Europees monetair stelsel Wat om de aarde heen is 9. Deel van een mast - Aait 10. Horige - Afkorting voor de Nederlandse gulden - Neon 11. Bijgebouw bij een kasteel - Van de 12. Onzijdig DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1140 VINDT U OP BLZ. 14

Hij werd onmiddellijk bijgetreden door alle leden van de Marrakesh-coalitie, die allemaal hoogst dringend het migratiepact wilden tekenen, maar u liever wat extra tijd geven om dat te vergeten. Het is nu eenmaal een wetmatigheid van de Belgische kiezer dat hij vergevingsgezind is en kort van geheugen. En dus gaan ze tot mei wachten om uw mening te vragen. Ondertussen gaan ze in lopende zaken, waarin het enige wat loopt zich tussen de bilnaad van de Marrakesh-coalitie bevindt.

Dunnetjes in de broek.

Maar hey, dat betekent niet dat er niks te beleven valt. Wel integendeel. Als politici het niet meer weten en de democratie nog even in de kast moet blijven, dan wordt steevast de koning bovengehaald als bemiddelaar en verbinder. Schoenveters verbinden lukt hem voorlopig niet, maar gemeenschappen en partijen zijn een koud kunstje.

Het is een klassieker. Als de regering valt, mag de hele politieke wereld op de koffie komen bij de koning. Of toch bijna heel de wereld. De jongens en meisjes van het Vlaams

Belang zijn helaas nog steeds niet welkom bij Filip. U kan daar moeilijk over doen en moord en brand roepen, maar de waarheid is dat het een kwestie van basisdemocratie is. En er is toch geen zinnig mens ter wereld die kan verwachten dat een instelling als de monarchie zich aan basisdemocratische principes zou houden? Wat had u dan verwacht?

Maggie importeert de toekomst Koning Filip deed wel iets anders opmerkelijk. Hij nodigde de communisten wél uit.

Zo democratisch is hij dan weer wel. Het zal trouwens niet gezegd worden dat communisten hun wereld niet kennen. Peter Mertens had speciaal voor deze bijzondere dag een propere jeansbroek aangetrokken en stelde de koning meteen voor om hem een sigaretje te rollen en een Cara-pilsje te delen. “Dat is wat de mensen in de straat moeten doen, sire,” zei hij terwijl hij een stevige slok nam en het blikje in de vorstelijke handen duwde. Tijdens de rest van het gesprek was er geen pers aanwezig, maar volgens onze bronnen hebben de koning en de communist mekaar uitgescholden voor anachronisme en is Filip huilend de kamer uitgelopen toen Peter vertelde hoe hij rond komt met 1.600 euro per maand.

Geen nood, echter. Maggie werkt ondertussen koortsachtig aan een nieuw plan om de lopende zaken van de Belgische staat te vrijwaren. Het plan is even eenvoudig als briljant.

Met zo’n 200 asielzoekers per dag importeren we de toekomst. Geen mensen zoals u echter, die niet in staat zijn van met een open geest naar de dingen te kijken.

Wel dankbare zielen die de sociale voorzieningen wel weten te waarderen die liefdevol voor hen werden voorzien. De toekomst is zo schitterend dat u in 2019 misschien wel een zonnebril dreigt nodig te hebben.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be