74ste jaargang • nummer 07 • donderdag 15 februari 2018
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Charles Michel aan de leiband van Emmanuel Macron
Sven, de Taalgrenswachter
Of het nu over de aankoop van gevechtsvliegtuigen gaat, de verdere verdieping van de eurozone of een grensoverschrijdend beleid om de sociale dumping tegen te gaan, eerste minister Charles Michel zet zich graag op de lijn van de Franse president Macron. De telefonische contacten zijn intensief. In die mate dat de bezorgdheid bij de federale coalitiepartners toeneemt. Loopt Michel aan de leiband van het Élysée? “Ze bellen regelmatig. En het resultaat van het gesprek wordt duidelijk doorgegeven. Dit overleg weegt op het beleid.” Verschillende topkabinetsmedewerkers binnen de federale regering geven dezelfde boodschap mee: premier Charles Michel (MR) houdt vaak overleg met de Franse president Emmanuel Macron. Dat is op zich niet abnormaal. Of men het wil of niet, Frankrijk is altijd een belangrijke internationale partner geweest van België omdat het nu eenmaal een groot buurland is. Maar door een bewondering voor het vitalisme en jeunisme van Macron, plus het klassieke Belgisch-Franstalige opkijken naar ‘La France’, is Charles Michel wat te ver aan het gaan. Het overleg in tal van dossiers maakt dat België zich te sterk door Frankrijk laat beïnvloeden. Het meest pijnlijke voorbeeld is de discussie over de aankoop van gevechtsvliegtuigen als opvolgers van de F-16’s. Op woensdag 14 februari dienden de twee overgebleven kandidaten hun dossier in bij de federale regering. Het gaat om het Amerikaanse Lockheed Martin met de F-35 en het Europese concern Eurofighter met de Typhoon. Het Franse Dassault met de Rafale volgde de geijkte procedure voor de aanbesteding niet en valt normalerwijze af. Echter, Dassault heeft met de steun van president Emmanuel Macron direct contact gezocht met Charles Michel met de vraag om het Franse voorstel vooralsnog in overweging te nemen. Dassault zwaaide met 20 miljard euro aan economische compensaties.
Eén vliegtuig per maand De druk op Charles Michel is groot. De eerste minister wil zijn goede relatie met de Franse president niet in gevaar brengen, maar
in de Wetstraat gingen een aantal alarmlichten aan. Indien Dassault met de Rafale het contract alsnog binnenrijft, dan dreigen de twee kandidaten die de juiste procedure wel hebben gevolgd met een miljardenclaim richting Belgische regering en dus de belastingbetaler. Michel staat echter onder druk van de Franstalige publieke opinie. Die denkt dat de Franse vliegtuigen vooral voor investeringen in Wallonië zullen zorgen. Hun redenering: de economische voordelen van aankopen voor de luchtmacht zijn voor Wallonië, want Vlaanderen krijgt met de kust elke bonus voor de zeemacht. Een aantal militairen met kennis van zaken heeft duidelijk gemaakt dat de Rafale geen optie is. Zonder het met zoveel woorden te zeggen, gaat het hier over ‘brol’. Frankrijk kan maar één exemplaar per maand van de band laten rollen. Bovendien is de technologie van dat vliegtuig verouderd. En van de Rafale zijn enkel exemplaren aan niet-EU-landen verkocht. Dan staat de Amerikaanse F-35, die mits de nodige aanpassingen tot 2050-2070 zal meekunnen, veel sterker. Kiezen voor het Amerikaanse model zou een goed signaal zijn richting de VS, die vinden dat België veel te weinig investeert in defensie. Het zou ook een tegemoetkoming zijn aan de Amerikanen nadat de paarse regering in 2003 weigerde mee te werken aan de ontwikkeling van de Joint Strike Fighter (de voorganger van de F-35) en dat onder druk van één minister, Johan vande Lanotte. Gevolg is dat de Amerikaanse vliegtuigen ‘off the shelf’ moeten worden gekocht en België niet mee profiteert van de ontwikkeling van dat vliegtuigtype. Dat hebben Italië en Nederland
wel gedaan. Die landen wisten indertijd een fabriek voor assemblage en de productie van wisselstukken aan te trekken. Maakt de federale regering door Charles Michel opnieuw een kapitale fout? De N-VA staat weliswaar op de rem, maar de vraag is hoelang dit kan. De telefoontjes vanuit het Élysée naar de Wetstraat 16 zullen er de komende weken niet op verminderen.
Samen tegen Poolse loodgieters en vrachtwagenchauffeurs Niet alleen op het vlak van legeraankopen staat Michel onder zware Franse druk. Ook de regeling rond gedetacheerde arbeid uit Oost-Europa wordt door Frankrijk gestuurd. In Parijs zijn ze het grondig beu dat Polen, Roemenen en Bulgaren aan dumpingprijzen in West-Europa werken. Het is het verhaal van de Poolse loodgieter en de Roemeense vrachtwagenchauffeur. Frankrijk wil een strengere Europese regeling. Beter gezegd: een zeer strenge. De andere West-Europese landen willen Emmanuel Macron daarin deels volgen, maar Frankrijk wil de grenzen bijna volledig sluiten voor Oost-Europese werknemers. Macron maakte al een paar keer duidelijk aan Charles Michel dat hij verwacht dat België de harde Franse aanpak onderschrijft. De komende weken zal duidelijk worden in welke mate de eer-
ste minister het Franse schoothondje blijft. En dan is er nog de toekomst van de eurozone en de Europese Unie. Macron wil een verdere integratie van de eurozone met één minister van Financiën en een gemeenschappelijk beheer van de schulden in de landen van de eurozone. Hij rekent daarbij op de steun van een nieuwe Duitse CDU/CSU-SPDregering. En op de steun van Charles Michel, want België is toch altijd een voorstander geweest van een grotere Europese integratie, redeneert hij. Michel, die zich op het internationale toneel beter voelt dan in de kibbelende federale regering, is voor een verdieping van de eurozone. Maar de manier waarop Frankrijk dit ziet, baart de meer eurosceptische regeringspartner N-VA zorgen. Macron wil door een gezamenlijke begroting van de eurolanden ervoor zorgen dat de Zuid-Europese landen (en Frankrijk hoort daarbij), indien ze het niet zo nauw nemen met de begrotingsdiscipline, gemakkelijker op steun kunnen rekenen van de rijkere Noord-Europese landen. Kortom, Macron wil van de eurozone een muntunie maken met eigenschappen die rechtstreeks zijn gekopieerd van België met zijn VlaamsWaalse transfers. Voor een Franstalige Belg klinkt dat als muziek in de oren, maar voor een Vlaams-nationalist is dat een nachtmerrie.