72ste jaargang • nummer 34 • donderdag 25 augustus 2016
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,20
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Filipijns president Duterte dreigt VN te ruilen voor China
Waarom vertelt Vanackere de waarheid niet? Op de voorpagina van ons vorig nummer hadden we het over de vrijlating van topterrorist Oussama Atar. Deze Belg van Marokkaanse afkomst, die de aanslagen in Brussel organiseerde, zat tot 2012 nog in een Iraakse gevangenis. Hij werd vrijgelaten na tussenkomst van de Belgische Staat, die zich gewillig had laten wijsmaken dat Atar een jonge idealist was, die enkel schuldig was aan het oversteken van de grens zonder papieren en die bovendien nog eens op sterven lag. Dit blad wees vorige week op de verantwoordelijkheid van minister Steven Vanackere (CD&V), die van 2009 tot 2011 minister van Buitenlandse Zaken was en die bij Irak had aangedrongen op de vrijlating van Atar. We hadden toen, eerlijk gezegd, geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat Vanackere zijn betrokkenheid zou ontkennen.
Ontkenning Aan De Tijd (16/8) verklaart hij nu: “Ik heb nooit diplomatieke actie ondernomen, en ik heb evenmin officiële brieven geschreven of demarches gedaan bij de Iraakse regering.” Vanackere is blijkbaar vergeten dat zijn eigen departement op 9 oktober 2010 een persmededeling heeft verspreid waarin te lezen staat: “Herhaalde Belgische verzoeken aan de Iraakse overheid om een vervroegde vrijlating (van Atar) te overwegen om humanitaire redenen bleven tot nog toe zonder gevolg.” Omdat het volgende ‘t Pallieterke nog een week moest wachten, publiceerde onze medewerker Jurgen Ceder dit document al op zijn Facebookpagina. Daarna deden de sociale media hun werk. Dezelfde dag werd het bericht overgenomen door blogger Luc van Braekel (een Vlaming die in Texas woont). De nieuwswebstek Newsmonkey las het daar en maakte een artikel over de zaak. En vandaar namen de grote kranten het over. In de Waalse pers gebruikt men al de term “Atargate”. Vanackere probeerde dan maar een nieuwe verdediging: die van het slecht geheugen. “Ik heb er geen enkele herinnering van dat wij op het kabinet zijn tussengekomen voor Atar, eer-
lijk waar. ... Ik kan u héél formeel bevestigen dat ik geen enkele kennis had van zo’n demarche. Het was zeker geen politieke beslissing dus. Zelfs als u het mij op m’n doodsbed zou vragen, zou ik blijven zeggen, ‘neen, politiek is niets ondernomen voor Atar’. (Newsmonkey 18/8).
Schuld afschuiven Probleem voor Vanackere is dat het internet nooit vergeet. Het was niet zo moeilijk voor onze medewerkers om ook een RTBF-journaal van 2 september 2010 terug te vinden, waarin Bart Ouvry, de woordvoerder van Vanackere, verklaart: “Wij gaan onze inspanningen voor de vervroegde vrijlating (van Atar) hernieuwen.” Wat doet een “woordvoerder van de minister” anders dan het woord voeren namens de minister? Is het ook maar in de verste verte denkbaar dat Ouvry zich liet interviewen door een nationaal televisiejournaal zonder zijn minister te kennen? Of dat hij daar een leugen zou verzinnen zonder eerst Vanackere te raadplegen? Ook de familie en de advocaat van Atar bevestigen trouwens dat de minister hen had beloofd om tussen te komen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Vanackere probeerde dan maar de schuld door te schuiven. Eerst naar de minister van Buitenlandse Zaken na hem: “Bij zijn vrijlating in 2012 was ik al geen minister meer. Maar ik ga hier de bal ook niet doorspelen aan mijn opvolger Didier Reynders. Ik kan me niet inbeelden dat Reynders zich anders heeft opgesteld dan ikzelf.” Prachtig hoe een politicus de schuld kan afschuiven op een andere politicus terwijl hij eigenlijk beweert het tegendeel te doen.
Daarna sleurde Vanackere ook de minister vóór hem mee, waarschijnlijk nog terecht ook: “Ik leer dat de vraag om een vrijlating om humanitaire redenen te overwegen dateert van 2008. Ikzelf zat toen in de Vlaamse regering.” (De Standaard 18/8). Buitenlandse Zaken was in 2008 in handen van Karel de Gucht. Die zegt nu de zaak te onderzoeken, maar hij heeft alvast zijn eigen excuus klaar voor de blunder: “Wellicht treft niemand echt schuld in deze zaak. We wisten toen niet wat we nu weten.”
“We konden het niet weten” Is dat zo? Kon men niet weten dat Atar gevaarlijk was? In ongeveer alle persberichten over de zaak vindt men het verhaal dat Atar enkel en alleen werd veroordeeld wegens het “illegaal oversteken van de grens”. Maar daarvoor krijg je geen levenslang (in eerste aanleg), daarna verminderd naar 10 jaar, zelfs niet in Irak. Zijn advocaat geeft uiteindelijk schoorvoetend toe dat Atar ook werd veroordeeld wegens “het vervoegen van het verzet”. Het “verzet”, moet u weten, is een eufemisme voor de activiteiten van soennitische terreurgroepen die elke jaar duizenden doden maken in Irak, in overgrote meerderheid burgers. Het weekblad HUMO - ere wie ere toekomt - heeft reeds in juli een uitstekend dossier over Atar gebracht. Daaruit blijkt dat deze zich aangesloten had bij een jihadistische groep. Hij werd bij gevechten gewond door een granaat. Zijn eigen makkers lieten hem achter nabij een Amerikaanse kazerne omdat ze wisten dat dit de enige plaats was waar hij verzorging zou krijgen (ongewild een mooie illustratie van de morele ongelijkheid der kampen in de strijd tussen jihadisten en het vrije Westen). De soldaten vonden ook nog eens een arsenaal aan wapens in zijn auto. Voor de Amerikanen en het Iraakse gerecht kon er dus weinig twijfel over bestaan over de vraag wie Atar was of wat hij kwam doen in Irak. Daarom ook kreeg hij
een zware straf. Konden onze politici dit dan niet weten? Alleen indien ze het echt niet wilden weten. Eén telefoontje naar Irak en ze hadden vernomen waarvoor Atar was veroordeeld. Eén vraag aan de Amerikanen of de Staatsveiligheid en ze hadden de uitleg gekregen dat Atar strijder was in een terreurbeweging. Eén email naar Interpol en ze wisten dat hij geseind stond als wapensmokkelaar. Zelfs even de persberichten nakijken had al geleerd dat zelfs onze vaak oppervlakkige pers al melding had gemaakt van de wapens in zijn bezit (zie Het Nieuwsblad van 10 mei...2010). Was dat allemaal te veel gevraagd? Je vraagt de vrijlating en terugkeer van een man die tot een lange straf in het buitenland is veroordeeld en je doet niet eens de moeite om te weten te komen wie die man is of waarom hij is veroordeeld?
Commissie Aanslagen De parlementaire commissie “Aanslagen” herneemt binnenkort haar werkzaamheden. In een eerder artikel waren we sceptisch over de mogelijke resultaten van deze commissie. Het is de vraag of ze bereid zal zijn tot op het bot te gaan in het onderzoek, inclusief naar de politieke betrokkenheid bij de bevrijding van Atar. Ecolo, PS en CD&V waren alvast rechtstreeks betrokken bij de publieke campagne om Atar vrij te laten. Parlementsleden van Ecolo en MR stelden vragen in dezelfde zin in het parlement. Ministers van VLD, CD&V en MR hebben bij Irak aangedrongen op de repatriëring. Er blijven er niet veel meer over die geen boter op hun hoofd hebben. Vlaams Belang werd geweerd uit de commissie. Tenzij u op de sp.a rekent om de kastanjes uit het vuur te halen, zal het bijgevolg van de N-VA afhangen. We zijn benieuwd.
Luc Beyer de Ryke: “De collaborateurs hadden hun redenen.”
(lees blz. 11)