February 2011 - Denim Issue | N째 84

CONTENTS

COVERS CREDITS photo Νικόλας Βεντουράκης | Nikolas Ventourakis model Klelia A (Vice Versa) styling D'Αrcy Foxx hair stylist Χρήστος Βουρλής | Christos Vourlis make up artist Χριστίνα Αγκαθά | Christina Agatha Photo Assistant Δάφνη Ανέστη | Dafni Anesti

OZON Raw / New p. 06 p. 08 p. 10 p. 12 p. 14 p. 16 p. 18 p. 20 p. 22 p. 24 p. 26 p. 28 p. 30

EDITORIAL BACKSTAGE UNFORGETTABLE ALBUM REVIEW NOISES RAW VIEW OZON CINEMA ADIDAS ORIGINALS FNEWS TRENDS NIKE BEAUTY ART AGENDA

OZON Raw / Views p. 34 p. 36 p. 38 p. 40 p. 42 p. 44 p. 48 p. 50 p. 52 p. 54 p. 56 p. 58

OZON RAW DENIM'S HISTORY MEN IN JEANS TRAVEL MIND SYNDROME ARGYRIS PAPADIMITROPOULOS TIBET OWEN SCHMIDT COVER UP GIORGOS PAPAGEORGIOU GRIGORIS HATZAKIS LARRY CLARK UFFIE

OZON Raw / Fashion p. 62

GET DOWN BABY & KISS MY FEET

p. 70 p. 78

RAW POWER LOOK IN THE EYES OF A SAVAGE GIRL

OZONRaw - part 1 (new) Τζιν / Jeans Miss Sixty (Shop 112A) | T-Shirt Stylist’s Own OZONRaw - part 2 (views) Τζιν/ Jeans WeSC (Prime Timers) Τζακετ / Jacket Levi’s (Levi’s Hellas) | Τιραντες / Suspenders Stylist’s Own OZONRaw - part 3 ( fashion) Τζιν/ Jeans WeSC (Prime Timers) | T-Shirt Stylist’s Own

p. 86 p. 88 p. 90

OZON - Φεβρουάριος 2011 / Τεύχος 84, μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑΘΗΝΑ Εκδότης Γιώργος Κελέφης Αρχισυντάκτρια Δανάη Δραγωνέα | info@ozonweb.com Creative Art Director Πάνος Παπαναγιώτου | art@ozonweb.com Διευθύντρια Marketing & Communications Χριστίνα Ροδοπούλου | ad@ozonweb.com Finance Manager Βασίλης Σούρτης Digital Director Άρης Καραταράκης | web@ozonweb.com Beauty Editor Μαρία Παπαδοπούλου Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Artville, Μαρία Άντελμαν, Μάνος Νομικός, Βαγγέλης Καμαράκης, Αντώνης Κατσούρης, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, Γιώργος Νίκας, Ανδρέας Δημόπουλος, Ηλέκτρα Κοτσώνη, Μαρία Λαϊνά, Ελευθερία Ιωαννίδου Φωτογράφοι Cristina Capucci, Μάριος Καλαμάρης, Γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας Βεντουράκης, Γιώργος Καπλανίδης, Θάνος Τσάκωνας, Πάνος Δάβιος, Άλκηστις Τσιτούρη, Ελίνα Γιουνανλή, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler, Frankie Nazardo, Χρήστος Σαρρής Editorial Intern Ιωάννα Παπάζογλου Fashion Interns Ναταλία Σταθοπούλου / Χαράλαμπος Νικολάου Events Intern Δανάη Παπαδημητρίου OZONweb Intern Γκέλη Σιγανού Απόδοση σε Ελληνικά/ Αγγλικά Πανδώρα Παπαναγιώτου Σύμβουλος Έκδοσης Σπύρος Βλάχος Διανομή Σίμος Μιχαλόπουλος distribution@ozonweb.com, Ιδιοκτησία- Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, Βαλτετσιού 50-52, 106 81, Αθήνα Τ: 210 3634008 | F: 210 3634008 | E: info@ozonweb.com www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine · myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Κωδικός Εντύπου 7915 Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.

NEW FACES WE LIKE YOUR STYLE P.L.Us

OZON February 2011 / Issue 84, monthly publication / ATHENS Publisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Danai Dragonea | info@ozonweb.com Creative Art Director Panos Papanagiotou | art@ozonweb.com Marketing Director & Communications Christina Rodopoulou | ad@ ozonweb.com Finance Manager Vasilis Sourtis Digital Director Aris Karatarakis | web@ozonweb.com Beauty Editor Maria Papadopoulou, London Contributors Manolis Kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Manos Nomikos, Artville, Vagelis Kamarakis, Antonis Katsouris, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, George Nikas, Andreas Dimopoulos, Electra Kotsoni, Maria Laina, Eleftheria Ioannidou Photographers Cristina Capucci, Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Panos Davios,Thanos Tsakonas, Marios Kalamaris, Alkistis Tsitouri, Elina Giounanli, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler, Frankie Nazardo, Christos Sarris Editorial Intern Joanna Papazoglou Fashion Interns Natalia Stathopoulou / Charalampos Nikolaou Events Intern Danai Papadimitriou OZONweb Intern Gelly Siganou English/Greek Adaptation Pandora Papanagiotou Distribution Simos Michalopoulos distribution@ozonweb.com Editorial Consultant Spyros Vlachos Address Yorgos Kelefis - Contempo Publications, 50-52 Valtetsiou St., 10681 Athens, Gr, T: 210 3634009 | F: 210 3634008, | E: info@ozonweb.com, www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine · myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag This magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.

2011

We A c t i v i s t C A R L O M O N D AV I SHOT BY C H E RY L D U N N w w w. w e s c . c o m

6

Francesco Nazardo

Με την αλλαγή του χρόνου δεν ένοιωσα τίποτα να αλλάζει μέσα μου. Ίδιες ευχές, ίδιοι φίλοι, ίδιες καταστάσεις, στην ίδια πόλη. Όλα ίδια. Και όμως γνώριζα ήδη πως σε λίγο καιρό όλα θα άλλαζαν. Επιστροφή από το εγώ στο εμείς. To 2011 δεν μιλάμε για νέα αρχή, δεν υπάρχουν νέα ξεκινήματα. Σε ένα σαρωτικό παρόν οι υποσχέσεις δίνουν τη θέση τους στις πράξεις και η λογική στην ευαισθησία. Και εμείς πράττουμε αυτό που αισθανόμαστε, αυτό που πραγματικά υπάρχει τώρα. Και το τώρα είναι η ακαθάριστη καθημερινότητά μας και η συνεχής ωμή γεύση του κόσμου μας. Πατάμε το slow motion και σκεφτόμαστε ξανά. Ο δυναμισμός δεν σημαίνει απαραίτητα ταχύτητα και η ποιότητα δεν είναι ποτέ ποσοτική. Ο λόγος είναι ουσιαστικός και η εικόνα είναι η συνέπεια του εαυτού μας. Συνεχίζουμε να είμαστε γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε. Και το κάνουμε αβίαστα και πιστεύουμε καλά.

8

BACkSTAGE

raw chaos Alaska Νικόλας Βεντουράκης

Είναι 9 το πρωί, βρισκόμαστε στα γραφεία του περιοδικού, που μοιάζουν πιο ακατάστατα από ποτέ. Καθώς το ΟΖΟΝ μετατρέπεται σε ΟΖΟΝ Raw γεμίζουμε σελίδες τους τοίχους, μουτζουρώνουμε χαρτιά, και ο Πάνος με ένα μαύρο ανεξήτηλο μαρκαδόρο δοκιμάζει το νέο λογότυπο πάνω μας. Ένα ολοκαίνουργιο χάος για καλημέρα μας περιμένει και επιπλέον η Κάτια έχει ανέβει με τα παπούτσια πάνω στον καναπέ.

10

UN FORGET TABLE raw power Νατάσσα Παπαχρήστου

Τι κοινό έχει ο Kurt Cobain των Nirvana με τον Johnny Marr των The Smiths; Ο ‘μυστικός δεσμός’ τους κρύβεται πίσω από τους The Stooges, το αμερικάνικο συγκρότημα που αποτέλεσε κύριο εκπρόσωπο της punk-rock σκηνής, πρότυπο για πολλούς ‘wanna be’ punks και ίνδαλμα για ακόμη περισσότερους fans. Οι μουσικές προτιμήσεις αυτών των δύο συναντήθηκαν στο ‘The Raw Power’, το τρίτο άλμπουμ του εν λόγω συγκροτήματος το οποίο θεωρούν ένα από τα καλύτερα του είδους και εναρκτήρια δύναμη και για πολλά άλλα είδη. Μέσα από το ‘Raw Power’ αναδύθηκε και το ομώνυμο τραγούδι, οι στίχοι του οποίου αποτελούν μία ρεαλιστική απεικόνιση του τρόπου ζωής των The Stooges και ιδίως του ηγέτη τους.

Η φήμη του frontman των The Stooges ξεπέρασε τη μουσική επιτυχία του ίδιου του συγκροτήματος. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο ‘Raw Power’ το γκρουπ δεν ονομάζεται πλέον The Stooges αλλά Iggy Pop & The Stooges. Ο Iggy Pop έγινε γνωστός και παραμένει ακόμη παρόλα τα 60+ χρόνια του για τη σκηνική του παρουσία και για την ωμή συμπεριφορά του on και off stage: άλειφε το κορμί του με κομμάτια από ωμό κρέας ή με φυστικοβούτυρο, το σώμα του δεχόταν τα κοψίματα με γυαλί που ο ίδιος προκαλούσε, κατέβαζε τα παντελόνια του επιδεικνύοντας τα γεννητικά του όργανα, έκανε βουτιές στο κοινό και μερικές φορές έβρισκε κενό (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ο ‘πατέρας του stage diving πήρε το χαϊδευτικό του όνομα Iggy από το πρώτο συγκρότημα στο οποίο ανήκε τους The Iguanas. Διαφορετικά ίσως να τον γνωρίζαμε ως James Newell Osterberg ή με κάποιο άλλο παρατσούκλι. Όποιο όνομα κι αν είχε σίγουρα δεν θα περιόριζε τις ακρότητές του, τη θορυβώδη ζωή αυτού του σκελετού που μοιάζει τόσο ελαφρύς με το ελαστικό παντελόνι, το δερμάτινο μπουφάν, τα πλατινέ μαλλιά στο εξώφυλλο του Raw Power το 1973. Το ομώνυμο τραγούδι αλλά και όλος ο δίσκος έχουν μια επώδυνη χροιά που φυσικά

δεν τους λείπει ο θόρυβος, άλλοτε ζωώδης και άλλοτε ερωτικός (!). Άλλα δύο άλμπουμ είχαν προηγηθεί χωρίς καμία επιτυχία και με πολλά εμπόδια στο δρόμο τους. Ο αλκοολισμός και τα ναρκωτικά ήταν μέρος αυτής της ‘δύναμης’ που έμελλε να διαλυθεί. H παρουσία και εμπλοκή του David Bowie έπαιξε σημαντικό ρόλο τόσο στην παραγωγή του κύκνειου άσματός τους αλλά και στην μετέπειτα πορεία του Iggy ο οποίος μετά τη διάλυση των Stooges το 1974 και δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησε σόλο καριέρα. Το 1996 η «ωμή δύναμη» επανέρχεται στη ζωή του αφού ο Pop αποφάσισε να ξαναμιξάρει το άλμπουμ. Αν και Pop στο όνομα ο ήχος ήταν καθαρά rock ‘n’ roll και ακόμα πιο εντυπωσιακός σύμφωνα με πολλούς. Το 2003 οι Stooges είναι πάλι όλοι μαζί (με μερικές απώλειες) και συνεχίζουν να παλεύουν με τις γροθιές τους όσο ωμές κι αν είναι. Το θέμα είναι κατά πόσο πλέον αφήνει κανείς να τον επηρεάζουν αυτές οι γροθιές, πόσο παίρνει να ξεπεράσεις μία γροθιά όσο ωμή κι αν είναι; Το συνηθίζει κανείς; Ο Iggy πάντως αντέχει…

12

ALBUM REVIEW raw talent Γιώργος Νίκας myspace.com/cloudnothings

Οι καλοκαιρινοί ωμοί ήχοι στην καρδιά του χειμώνα έρχονται από ένα σύννεφο του Cleveland, έναν αινιγματικό πιτσιρικά με εμμονή για την αναβίωση της κουλτούρας της κασέτας και την παρέα του. Μετά από πολλές πρόβες με σάπια όργανα και μερικές κακές ηχογραφήσεις διαφόρων E.P. ο supergeek εν ονόματι Dylan, με τα πατομπούκαλα μυωπίας, αποφάσισε να κυκλοφορήσει το πρώτο του ουσιαστικά ολοκληρωμένο άλμπουμ, παραδεχόμενος ότι ενηλικιώθηκε και να δώσει μαθήματα για το πόσο απλό είναι να γράψεις μουσική που να εμπνέει τους γύρω σου. Γιατί συνήθως οι ειλικρινείς δίσκοι έρχονται από τα παιδιά της διπλανής πόρτας, εκεί που δεν το περιμένεις και που δεν τους φαίνεται. Kαι αυτοί είναι που επηρεάζουν περισσότερο. Γιατί βλέπεις ότι ακόμα κι εσύ μπορείς να το κάνεις. Μα είναι κλεισμένος συνέχεια στο δωμάτιό του. Μα δεν έχει φίλους. Μα τι πράγματα είναι αυτά που ακούει. Μα δεν είναι νορμάλ. Μα πότε θα καταλάβεις μαμά…;

Cloud Nothings Cloud Nothings (Carpark Records)

14

NOISES LONE raw chaos Βαγγέλης Καμαράκης myspace.com/lonemusic

Το 2009 όλοι οι ενασχολούμενοι με την ηλεκτρονική μουσική απορούσαν πως ένας πιτσιρικάς από το Nottingham μπόρεσε να φτιάξει ένα τόσο όμορφο άλμπουμ, φτιαγμένο αποκλειστικά στο studio του δωματίου του, όπως το ‘Ecstasy and friends’. Έχοντας ελάχιστη εμπειρία και όχι τόσο βαρύ βιογραφικό, τον Lone, φέρνει στο προσκήνιο η Actress που τον υπογράφει στην εταιρία της Werk Discs και ενώ ο Βρετανός δεν είχε στο ενεργητικό του παρά μόνο μια κυκλοφορία στην άσημη Dealmaker και κάποια remix. To ‘Ecstasy and Friends’ με φανερές τις επιρροές των ηρώων του Lone, των θρυλικών Boards of Canada, και λιγότερο προφανείς τις επιρροές hip-hop καλλιτεχνών όπως ο J Dilla, χαρίζει στην Werk Discs μια καλλιτεχνική επιτυχία και φέρνει τον άγνωστο έως τότε Μatt Cutler στο προσκήνιο. Έπειτα από μερικές ακόμα κυκλοφορίες στην Werk ο Lone ιδρύει πέρυσι την δικιά του εταιρία Magic Wire Recordings και μέσω αυτής κυκλοφορεί τις καλύτερες ως τώρα δουλειές του: το δεκάιντσο Pineapple Crush και κυρίως το mini LP Emerald Fantasy Tracks. Ειδικά το τελευταίο album που βγήκε στην αγορά λίγες μόνο μέρες πριν το τέλος του 2010 αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα της φετινής χρονιάς. Με το Emerald Fantasy Tracks ο Lone σηματοδοτεί την στροφή του ήχου του προς τον Αμερικάνικο παραδοσιακό ηλεκτρονικό ήχο του Chicago και του Detroit των αρχών της δεκαετίας του 90. Το άλμπουμ λαμβάνει εντυπωσιακές κριτικές από ευρύ φάσμα μουσικών εντύπων και ιστοσελίδων και δικαίως. Αυτό που κάνει τον Lone να ξεχωρίζει είναι ότι οι κυκλοφορίες του, έστω και αν έχουν διαφορετικές επιρροές και χαρακτήρα, φέρουν έντονη τη σφραγίδα του δημιουργού τους και έχουν απόλυτη συνοχή μεταξύ τους. Ο Cuttler επηρεάζεται αλλά δεν μαϊμουδίζει τις σπουδαιότερες στιγμές της ιστορίας της ηλεκτρονικής μουσικής και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μπορεί κανείς να αναγνωρίσει ένα κομμάτι του έχοντας ακούσει μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Η μουσικότητα και η πρωτοτυπία των παραγωγών του, και η καταλληλότητα τους τόσο για το σπίτι όσο και για το club καθιστά τον Lone έναν από τους καλλιτέχνες που οφείλετε να προσέξετε μέσα στο 2011.

16

RAW VIEW respect Ανδρέας Δημόπουλος Δάφνη Ανέστη coyot.gr

Για δεύτερη χρονιά φέτος, το θέατρο Χώρα συνεχίζει το θεσμό του εφηβικού θεάτρου μετά το πετυχημένο Chatroom της περασμένης χρονιάς. Το εφηβικό θέατρο, μακριά από σχολικούς διδακτισμούς ή καρικατούρες του παιδικού θεάτρου, απευθύνεται σε εφήβους κρατώντας ψηλά τον πήχη μίας καθόλα σοβαρής παραγωγής. Φέτος η επιλογή του έργου ‘ΡΙΣΠΕΚΤ (Θάβοντας τον αδερφό σου στο πεζοδρόμιο)’ επιβεβαιώνει τις προθέσεις των συντελεστών για ένα θέατρο που παίρνει το κοινό του σοβαρά. Το έργο αγγίζει θέματα ταμπού για τους περισσότερους εφήβους χωρίς να περιορίζει ή να καθοδηγεί τη σκέψη τους όπως αποδεικνύεται από αυτό που συμβαίνει μετά το τέλος της παράστασης. Όταν ο Λουκ πεθαίνει, ο αδερφός του Τόμυ αποφασίζει να τον θάψει εκεί ακριβώς που πέθανε, στην πλατεία Κουμουνδούρου. Οι τρεις ημέρες και νύκτες που ο Τόμυ περνάει στην πλατεία γίνονται μία εμπειρία αυτογνωσίας, αφορμή να μάθει ποιος πραγματικά ήταν ο αδερφός του αλλά και γνωριμία με τον «έξω» κόσμο. Ο Τόμυ έρχεται σε επαφή με ανθρώπους της πλατείας που ήξεραν τον αδερφό του καλύτερα από τον ίδιο, με θεσμούς του κράτους, άγνωστους γι’αυτόν, όπως η πολεοδομία και η αστυνομία και μόνη του επαφή με την μέχρι τώρα προστατευμένη ζωή του είναι η μεγάλη αδερφή του, Κόρτνευ, που τον επισκέπτεται να ελέγξει αν είναι καλά. Σε αυτό το coming-ofage έργο, γραμμένο από εφήβους μαζί με το συγγραφέα Τζακ Θορν για το φεστιβάλ Connections του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας το 2008, ο κεντρικός ήρωας εκτίθεται με τον πιο σκληρό τρόπο στην πραγματικότητα της αληθινής ζωής, των ανθρώπινων σχέσεων και του άλλου προσώπου της πόλης. Η σκηνοθέτις Τζωρτζίνα Κακουδάκη, που έχει συμβάλλει και στη διασκευή του έργου πάνω στην αιχμηρή μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, έχει δημιουργήσει μία παράσταση με εφηβική ζωντάνια, ένταση και κινητικότητα. Δεν υποτιμά το εφηβικό κοινό στο οποίο απευθύνεται ούτε αποσιωπά ή υπονοεί καταστάσεις. Στην παράσταση ο βίαιος κόσμος της πλατείας απογυμνώνεται από τα στοιχεία της πραγματικότητας της και αυτό που μένει είναι μια πιο αθώα, κάπως ωραιοποιημένη πλευρά της, όπως θα την έβλεπε ένας έφηβος με ηρωική διάθεση, αγνοώντας τους πραγματικούς κινδύνους. Η ωμότητα δεν αναπαρίσταται στη σκηνή όχι γιατί δεν υπάρχει αλλά ίσως γιατί το εφηβικό μάτι την απενοχοποιεί. Επίσης, τα προσωπικά δράματα των χαρακτήρων, ο δρόμος προς την αυτογνωσία, η κατάρρευση των μύθων είναι αρκετά για να προβληματίσουν τους νεαρούς θεατές. Αυτό λοιπόν που αναπαρίσταται είναι η βία και η ωμότητα αυτών την καταστάσεων και των ψυχολογικών μεταπτώσεων των ηρώων. Μετά την παράσταση στο θέατρο Χώρα ένα θεατροπαιδαγωγικό μέρος, ένας ενεργός διάλογος μεταξύ ηθοποιών και εφηβικού κοινού εισάγει τους θεατές στη διαδικασία προσέγγισης του έργου μακρυά από φιλολογικές, σχολικές ερωταπαντήσεις. Ακόμα, επιτυγχάνει να εξομαλύνει τη μετάβαση τους από τον κόσμο του Τόμυ στο δικό τους προσωπικό κόσμο έξω από το θέατρο.

18

OZON CINEMA wasted youth Μανώλης Κρανάκης wastedyouth.gr

Το ‘Wasted Youth’ των Αργύρη Παπαδημήτρόπουλου και Γιαν Φόγκελ δεν είναι μόνο το διάφανο πορτρέτο μιας χώρας σε κρίση αλλά και μια απόδειξη πως είναι λίγα όσα χωρίζουν την ιστορική μαρτυρία από την κινηματογραφική ποίηση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσεις κινηματογραφικά την Ιστορία. Αλλά μόνο λίγοι για να την αποτυπώσεις στις σωστές της διαστάσεις: σαν μια ιστορία χωρίς γιώτα κεφαλαίο. Στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, ο οποίος συνυπογράφει τη σκηνοθεσία μαζί με το Γερμανό διευθυντή φωτογραφίας Γιαν Φόγκελ, μπορεί να ξεκινάει (ή καλύτερα να καταλήγει) στην Ιστορία, αλλά η πραγματική δύναμη της ταινίας του βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην διαφορετική ταχύτητα με την οποία διασχίζει την καυτή άσφαλτο της πόλης ένας ανήλικος σκέιτερ και ένας μεσήλικας δημόσιος υπάλληλος. Στον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται η καθημερινότητα δύο φαινομενικά διαφορετικών γενεών στην καλοκαιρινή Αθήνα του σήμερα. Στα μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα που τους ενώνουν και ταυτόχρονα τους χωρίζουν. Στην υποβόσκουσα βία που μοιάζει έτοιμη να ξεσπάσει από λεπτό σε λεπτό για κάθε ασήμαντη αφορμή. Στην γνώριμη εικόνα μιας πόλης που καταφέρνει να μοιάζει συχνά σαν ένας ξένος τόπος, επιρρεπής σε κάθε πιθανή μεταμόρφωση. Στην αποστασιοποιημένη και ταυτόχρονα ακριβή αποτύπωση του τώρα μιας χώρας που φλέγεται μέσα από την κατάρρευση όσων πίστευε μέχρι σήμερα ως δεδομένα. Στην ίδια τη φόρμα μιας ταινίας που αναμειγνύει ερασιτέχνες με επαγγελματίες ηθοποιούς, πραγματικές τοποθεσίες γυρίσματος, τεχνικές του ντοκιμαντέρ και μαρτυρά από την αρχή μέχρι το τέλος πως φτιάχτηκε με την αίσθηση του επείγοντος. Λίγο πριν συναντήσουν την Ιστορία, οι δύο σκηνοθέτες έχουν ήδη ολοκληρώσει την αποστολή τους, κινηματογραφώντας με ιδανικό και ακατέργαστα ποιητικό τρόπο την διαδρομή που θα ενώσει τους δύο αυτούς ήρωες μέσα στην διάρκεια ενός 24ώρου αλλάζοντας τη ζωή τους για πάντα. Ίσως γιατί περισσότερο από οτιδήποτε, το ‘Wasted Youth’ είναι ένα αστικό road movie. Με την σωστή αίσθηση της ελευθερίας, της αφέλειας και του αναπάντεχου που ενυπάρχει σε κάθε ταινία δρόμου. Το μόνο που διαφέρει είναι πως εδώ οι δρόμοι είναι στενοί, ο ορίζοντας περιορισμένος, η ατμόσφαιρα κλειστοφοβική και το ταξίδι θα διακοπεί απότομα. Αναγκάζοντας, λίγο μετά τους τίτλους τέλους, τον θεατή να διαβάσει ξανά από την αρχή ολόκληρη την ταινία σαν το χρονικό μιας αέναης περιπλάνησης δύο ανθρώπων, δύο γενεών, μια πόλης και τελικά μιας χώρας που οδεύει νομοτελειακά σε μετωπική σύγκρουση με τη μοίρα της.

ΤΟ ‘WASTED YOUTH’ ΤΩΝ ΑΡΓΥΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΝ ΦΟΓΚΕΛ ΘΑ ΒΓΕΙ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΣΤΙΣ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ.

STARTS AT 20:00

OZONRAW, +210 3634008-9 | www.ozonweb.com

20

ADIDAS ORIGINALS DENIM COLLECTION these jeans are made for sneakers

Η έκπληξη που επιφύλασσαν τα adidas Originals για τους fans τους ανά τον κόσμο είναι πλέον γεγονός. Η πρώτη inhouse Denim σειρά για την ΆνοιξηΚαλοκαίρι 2011 των adidas Originals Blue collection κάνει την είσοδό της στα ράφια των καταστημάτων. Η σειρά περιλαμβάνει κομμάτια για αγόρια και κορίτσια που επιλέγουν… the urban way of living με δυναμική και ενέργεια που ταιριάζει μόνο στα adidas Originals.

Οι έξυπνες γραμμές και οι διαφορετικές επεξεργασίες αξιοποιούνται από τη δημιουργική ομάδα των adidas Originals με σκοπό να προσφέρουν μια συλλογή με άποψη, που θα εξελίσσεται ανά σεζόν και στοχεύει στην καθιέρωση του denim ως αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργικής οικογένειας του brand. H φιλοσοφία των denim garments είναι βασισμένη στο πως αυτά τα κομμάτια θα συνδυαστούν ιδανικότερα με τα αγαπημένα sneakers όλων μας. Η σειρά denim αποτελεί μέρος της συλλογής Blue, που περιλαμβάνει μία ολοκληρωμένη πρόταση από t-shirts, jackets, σορτς και παπούτσια σε εναλλακτικά μοτίβα, πρωτότυπα κοψίματα και minimal γραμμές που δημιουργούν το απόλυτα original 24/7outfit. Tη συλλογή συμπληρώνουν οι διπλής όψης tote bags από νάιλον και καμβά, τα πολυμορφικά σακίδια πλάτης και οι δερμάτινες τσάντες ταξιδιού. Η νεανική χρωματική γκάμα, οι φρέσκες γραμμές και οι λεπτομέρειες της Blue collection δείχνουν την αγάπη για τη μόδα και την ανατρεπτική σχεδιαστική ματιά της ομάδας των adidas Originals στα διαχρονικά, sporty στοιχεία που ορίζουν το street style της εποχής.

Χαράλαμπος Νικολάου adidas.com/originals

Η νέα συλλογή adidas Originals Blue θα είναι διαθέσιμη στα adidas Originals stores: Αθήνα: Golden Hall, Λ. Κηφισίας 37A, T: 210 6837.837 Θεσσαλονίκη: Mακένζυ Kίνγκ 10, Αγ. Σοφίας , Τ: 2310 277362 και σε επιλεγμένα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα

21

THE FASHION ROOM SERVICE fashion raw at Semiramis Ιωάννα Παπάζογλου Τάσος Φράγκου fashionroomservice.gr

Νέοι σχεδιαστές και labels, cocktails, hotel rooms και συνεχής κίνηση. The fashion Room Service είναι το νέο project που διοργάνωσε το OZON Raw το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου στο Semiramis των Yes! Hotels.

Ανάμεσα σε αδράνεια και κίνηση, στασιμότητα και εξέλιξη επιλέξαμε το δεύτερο. Ανανεώνοντας το όνομα μας, θελήσαμε να βρούμε νέους κώδικες επαφής ανάμεσα στους σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς και το κοινό. Το fashion Room Service είναι η υλοποίηση αυτής της ιδέας. Σε ένα απόγευμα designers, labels και καλεσμένοι του OZON Raw μετέτρεψαν τα δωμάτια του ξενοδοχείου Semiramis σε pop-up fashion showrooms με την υποστήριξη των MTV και OFF radio. Οι δημιουργίες των labels στις τρεις το μεσημέρι έχουν στηθεί, οι πλέξιγκλας φλούο ντουλάπες των δωματίων γεμίζουν. Λίγο αργότερα, το fashion event ξεκινάει και οι διάδρομοι του Semiramis δέχονται τους πρώτους καλεσμένους. Στον 3ο όροφο τα ρούχα των Delight με τα playful μοτίβα σε κάνουν να ανυπομονείς για μια γεύση καλοκαιριού. Στο απέναντι δωμάτιο τα Conquistator Rebel Citizen, επενδεδυμένα με layers δέρματος και μεταλλικές λεπτομέρειες, κρέμονται από την ντουζιέρα του δωματίου. Ο Τάσος Σoφρωνίου, εμπνευστής του label, σε ντύνει στο μπάνιο, μιλάει και γελάει δυνατά. Στέκεσαι στην 'Street Knight' συλλογή της Evelina Litina. Δίπλα κάποιοι περιεργάζονται την πρώτη footwear σειρά της WeSC και τα διάσημα ακουστικά της εταιρίας, άλλοι ακούν τις νέες κυκλοφορίες της Klik Records που διαχέονται στον όροφο από το music room του label. Η Evangelina Kavroulaki μας παρουσιάζει την 'Autistic' Α/W 2010-11 collection της, στο δωμάτιο του Affekt Showroom παίζουν με πολύχρωμα φουλάρια της Hüftgold και ποζάρουν κοιτώντας τη κάμερα του υπολογιστή. Μπαίνεις στο δωμάτιο του Dimitri Petrou. Η επόμενη γενιά του Αθηναϊκού στιλ έχει συγκεντρωθεί μπροστά στην sur mesure συλλογή του νέου σχεδιαστή. Sophisticated κόσμος συζητά στο Vasso Cosnola room, περιεργάζεται τα πολυμορφικά ID κομμάτια της που φοριούνται με αμέτρητους τρόπους. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο φαντασία. Στο βάθος του διαδρόμου σε περιμένει η Ελευθερία Αράπογλου, περιτριγυρισμένη από φίλους του label Digitaria, ένα κορίτσι ξαπλώνει ακίνητο σα κούκλα στο κρεβάτι του Barbarigos Workshop Couture και σε καλεί να πλησιάζεις. Στα σκαλιά για τον 4ο όροφο συνωστίζεσαι αλλά αξίζει. Εκεί σε περιμένουν η πολύχρωμη πρώτη συλλογή της Lacoste Live, η Freddy και η Elena Syraka με κοσμήματα που λάμπουν πάνω σε βελούδινα μαξιλάρια. Παίρνεις ένα Absolut cocktail και μπαίνεις στο OZON Raw penthouse. Στο background παίζει το teaser video της εξέλιξης του OZON σε ΟΖΟΝ Raw. Μπροστά και πίσω από τις κάμερες του MTV, κόσμος γνωρίζεται και διασκεδάζει σε ένα συνεχές door to door παιχνίδι. Ακούγεται πως θα ακολουθήσει συνέχεια στην Θεσσαλονίκη... Confirmed. Επόμενη συνάντηση του The fashion Room Service στο ξενοδοχείο Excelsior στις 20 Μαρτίου.

22

FNEWS

HUMÖR humoer.dk | +30 210 9731589 Συνδυασμοί έντονων και funky χρωμάτων, φαρδιά tops και παντελόνια σε όλες τις γραμμές είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της HUMÖR. Το street style του Λονδίνου, του Βερολίνου και του Τόκυο ενώνονται με αποτέλεσμα τη δημιουργία ρούχων για όλες τις περιστάσεις, αντλώντας έμπνευση από την ηλεκτρονική μουσική και τον παλμό των μεγαλουπόλεων.

FUGA fuga.eu | +30 210 6147480 Fuga είναι η ισπανική λέξη απόδραση και ταιριάζει απόλυτα με την φιλοσοφία του denim brand που θέλει να απόδρασει από το συνηθισμένο. Η συλλογή για την Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011 αποτελείται από παντελόνια, φούστες, πουκάμισα και τζάκετ σε μοντέρνες και νεανικές γραμμές με έμφαση πάντα στη λεπτομέρεια.

LOIS loisjeans.com | +30 210 6147480 Τα Lois Jeans γεννήθηκαν το 1962, στην Ισπανία, όταν τα τρία αδέρφια Saez Marino ξεκίνησαν να δημιουργούν τα πρώτα τους denim ρούχα. Έκτοτε, κάθε νέα σεζόν, τα Lois λανσάρουν μια μεγάλη ποικιλία εξαιρετικής ποιότητας ρούχα, σε προσιτές πάντα τιμές. Το denim ύφασμα, οι καρό λεπτομέρειες καθώς και τα prints στα t-shirts έχουν τον κύριο λόγο στις συλλογές των Lois Jeans.

3GUyS 3guys.gr | +30 210 2846440 Ξεκινώντας το 1987, η 3GUYS βασίσθηκε στην έννοια του urban culture δίνοντας μεγάλη σημασία στην άνω ένδυση, με βασικά χαρακτηριστικά τα δυνατά visuals, τα mottos και τις έντονες χρωματικές αντιθέσεις. Σήμερα, ξεχωρίζει η συλλογή worn out denim, για αγόρια και κορίτσια, με ιδιαίτερες επεξεργασίες, πλυσίματα, πανιά και σχέδια καθώς επίσης τα καρό πουκάμισα και τα δερμάτινα jacket.

ADIDAS adidas.com | +30 210 8930800 Adidas Original Blue ονομάζεται η καινούρια συλλογή των Αdidas Originals για την Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011. H συλλογή ξεχωρίζει χάρη στο αθλητικό της ύφος χωρίς όμως να κάνει καμία έκπτωση στο στιλ και την άνεση. Τη συλλογή συμπληρώνουν αξεσουάρ όπως οι διπλής όψης tote bags από νάιλον και καμβά, τα πολυμορφικά σακίδια πλάτης και οι δερμάτινες τσάντες ταξιδιού. Μέρος της Original Blue collection είναι το νέο entry των Αdidas Originals, η πρώτη σειρά Denim που ήρθε για να συμπληρώσει το street ύφος του αγαπημένου label.

LEVI’S

LEE FOR VIVIENNE WESTWOOD

us.levi.com | +30 210 6873500

ZOE PROKAKiS WHiTEROOm: +30 210 5133223

Η νέα σειρα jeans της Levi’s LEVIS® CURVE ID – NEW CUSTOM FITS FOR WOMEN, δημιουργήθηκε μετά από χρόνια πολλών ερευνών και εφαρμόζει απόλυτα στο γυναικείο σώμα. Αποτελείται από 3 τύπους γυναικείων jeans: Slight Curve, Demi Curve και Bold Curve. Κάθε ένας από τους τύπους αυτούς αποτελεί την ιδανική λύση για κάθε σώμα. Γυναίκες με καμπύλες ή χωρις, βρίσκουν το jean που είναι φτιαγμένο ειδικά για το σώμα τους.

WeSC

Όταν η σχεδιάστρια μόδας Vivienne Westwood σχεδίασε για την αμερικανική μάρκα denim Lee, γεννήθηκε μία σειρά που ονομάστηκε ‘The Vivienne Westwood Anglomania and Lee Denim Collection’. Η συλλογή για την Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011 επιφυλάσσει 8 νέα μοντέλα jeans για τη γυναικεία συλλογή και 6 για την αντρική, η οποία έχει έντονη ροκ διάθεση.

prime-timers.gr | +30 210 5765920 Για την Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011 η WeSC μας επιφυλάσσει μια μεγάλη ποικιλία από παπούτσια, σε όλα τα χρώματα και σχέδια. Έντονοι χρωματισμοί και casual ύφος είναι αυτά που περισσότερο χαρακτηρίζουν τη συλλογή της WeSC η οποία είναι διαθέσιμη στα καταστήματα Prime Timers.

D.A.T.E date-sneakers.com | +30 210 2514800 Όταν δύο νεαροί σχεδιαστές και δύο φοιτητές marketing αποφάσισαν να ενώσουν τις γνώσεις τους, το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία των πρώτων D.A.T.E sneakers. Εμπνευσμένη από τους έντονους ρυθμούς του Λονδίνου στα 70’s, η νέα συλλογή της D.A.T.E δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια και στην υψηλή ποιότητα.

24

TRENDS

Το τζιν είναι ίσως το πιο διαχρονικό ρούχο. Απλό και άνετο, sexy και συνάμα κομψό που εύκολα συνδυάζεται με τα πάντα. Είναι το μοναδικό ρούχο που βρίσκεται πάντα στη μόδα, είτε πρόκειται για τζάκετ, φούστα, σόρτς ή παντελόνι, ενώ σίγουρα όλοι μας έχουμε ένα συγκεκριμένο κομμάτι που δεν αποχωριζόμαστε ποτέ. Αυτή τη σεζόν κυριαρχούν τα skinny και straight cut τζιν, που αναβιώνουν την εποχή των 80's και 90's και έχουν τόσο στιγματίσει το στιλ του σήμερα.

raw denim Ναταλία Σταθοπούλου

LEVI'S (LEVI'S HELLAS)

LEE (VF HELLAS)

STAFF JEANS & CO

DIESEL (DIESEL HELLAS)

GAS (ELMEC SPORTS)

UNIFORM (RADICAL FASHION)

UNIFORM (RADICAL FASHION)

ADIDAS ORIGINALS (ADIDAS HELLAS)

FUGA (PREMIUM GIFTS)

26

NIkE

in the field Ναταλία Σταθοπούλου nike.com

Έχοντας πλούσια ιστορία στη μόδα, τη τέχνη και τον αθλητισμό, η NIKE για ακόμη μια φορά πάει ένα βήμα παραπέρα, και προκαλεί με τα καινοτόμα σχέδιά της. ‘The FFF Collection’, ‘The Brazil Collection’ και ‘The Kobe Collection’, είναι οι καινούριες συλλογές της ΝΙΚΕ για τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011, και βρίσκονται ήδη στα καταστήματα. Σε συνεργασία με την Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου της Γαλλίας, η ΝΙΚΕ δημιούργησε μια σειρά από t-shirts και hoodies με την ονομασία ‘The FFF Collection’ (French Football Federation), εμπνευσμένη από το στυλ των παιχτών, αποπνέοντας έναν αέρα casual κομψότητας. Η ‘The Brazil Collection’ δημιουργήθηκε έπειτα από συνεργασία της ΝΙΚΕ με την Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, ονόματι Seleção. Η συγκεκριμένη σειρά είναι χωρισμένη σε δύο κατηγορίες: ‘The Pitch Black Collection’ και ‘Canarinho Collection’ στις οποίες κυριαρχεί το μαύρο και το κίτρινο ως φόρο τιμής στην θρυλική ομάδα. Η ‘The Kobe Collection’ είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας της ΝΙΚΕ με έναν εκ των σπουδαιότερων παικτών στο ΝΒΑ, τον Kobe Bryant. ‘Know’, ‘Originate’, ‘Battle’ και ‘Elevate’, είναι οι λέξεις κλειδιά της συλλογής αυτής, εκ των οποίων η κάθε μία συμβολίζει τον μοναδικό τρόπο παιχνιδιού του Kobe, ή αλλιώς Black Mamba, όπως πολλοί αναφέρονται σε αυτόν. Η NIKE καταφέρνει να μένει πάντα πιστή στο αθλητικό της στιλ, εξελίσσοντάς το όμως όλο και περισσότερο. Αυτή τη φορά διακρίνουμε έντονα χρώματα και πρωτότυπα νεανικά σχέδια, παπούτσια και jacket που μας θυμίζουν έντονα τα 90’s, καθώς και polo shirts και δερμάτινα jacket που ξεφεύγουν από το κλασικό sportswear στυλ και αποδεικνύονται κατάλληλα για όλες τις ώρες της ημέρας.

ONE HOTEL, 17 ROOMS, 17 FASHION DESIGNERS & LABELS AND ONE GREAT PARTy!

SUNDAY 20 MARCH 14:00 - 22:00

THE EXCELSIOR HOTEL, THESSALONIkI ΚΟΜΝΙΝΟΝ 10 & miTROPOLEOS 23, THESSALONiKi FASHIONROOMSERVICE.GR

28

BEAUTy

red lips blue eyes Photography Vicki Churchill Styling&MakeUp Μαρία Παπαδοπούλου | Maria Papadopoulou Hair Styling Μαρία Παπαδοπούλου | Maria Papadopoulou with KMS Model Rory (Profile) Text Nαταλία Σταθοπούλου | Natalia Stathopoulou

STILL LIFE Maestro Eye Shadow, No.17 Blue Navy, Giorgio Armani

MODEL SHOT STYLING Silk blouse, vintage Miss Sixty (Shop 112a)

FACE Studio Scuplt SPF15 Foundation NC15, Studio Sculpt Concealer NW15, MAC Paintstick in Hi-Def Cyan, Marine Ultra and Pure White, MAC Pro

EYES Fluidline in Blacktrack, Eye Khol in Smolder, Pro Lash in coal Black, MAC

LIPS Lipstick Russian Red and Deepest Wish (MAC)

Έχοντας ως κύρια έμπνευση τα χρώματα της γης και της θάλασσας, ο Giorgio Armani δημιούργησε τη νέα σειρά σκιών ‘Maestro Eye Shadow’ που αποτελείται από μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων, από γκρι, μαύρο και άσπρο, μέχρι λιλά, καφέ, πράσινο και μπλε. Είτε είναι φορεμένες μεμονωμένα, είτε σε συνδυασμό με άλλα χρώματα, απλώνονται πάντα εύκολα χάρη στην ελαφριά υφή τους ενώ η ασημί βάση που περιέχουν, προσδίδει βάθος και ζωντάνια στα χρώματα.

30

ART AGENDA ala dehghan @ kalfayan galleries 03.02.11 – 05.03.11

χάρητος 11, κολωνάκι, αθήνα / 11 charitos str., kolonaki, athens +30 210 7217679

αθανάσιος αργιανάς / athanasios argianas @ the breeder 10.02.11 – 19.03.11

βασίλης μπαλατσός / vasilis mpalatsos @ the apartment gallery 24.02.11 – 02.04.11

stephane calais @ bernier-eliades gallery 03.03.11 - 09.04.11

ιθάκης 29α, αθήνα / 29a ithakis str., athens +30 210 3215469

επταχάλκου 11, αθήνα / 11 eptachalkou str., athens +30 210 34139367

θανάσης μακρής / thanasis makris @ έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου

νίκος λαγός / nikos lagos @ zoumboulakis galleries 10.02.11 – 12.03.11

12.02.11 – 19.03.11

ιάσονως 45, μεταξουργείο, αθήνα / 45 iasonos str., metaxourgeio, athens +30 210 3317527

βαλαωρίτου 9α, αθήνα / 9a valaoritou, athens +30 210 3607598

πλ. κολωνακίου 20, αθήνα / 20 kolonaki sq., athens +30 210 3608278

homage a galerie artio @ kappatos gallery

various openings @ vamiali’s gallery

24.01.11 – 12.03.11

18.02.11 – 16.03.11

μανώλης αναστασάκος / manolis anastasakos @ fizz gallery

αθηνάς 12, μοναστηράκι, αθήνα / 12 athinas str., monastiraki, athens +30 210 3217931

σάμου 1, μεταξουργείο, αθήνα / 1 samou str., metaxourgio, athens +30 210 5228968

λίλα πολενάκη / lila polenaki @ eleni koroneou gallery

διονύσης χριστοφιλογιάννης / dionisis christofiloyiannis @ k-art gallery

28.01.11 – 12.03.11

δημοφώντος 30 & θορικίων 7, αθήνα / dimofontos 30 & thorikion 7, athens +30 210 3411748

17.02.11 – 12.03.11

σίνα 54, αθήνα / 54 sina str., athens +30 211 4013877

15.02.11 – 19.03.11

βαλαωρίτου 9γ, αθήνα / 9c valaoritou str., athens +30 210 3607598

erica baum, annette kelm, josephine pryde @ helena papadopoulos 17.02.11 – 26.04.11

επικούρου 26, αθήνα / 26 epikourou str., athens +30 210 3217 122

4FASHIONSHAKE III NIGHT WEDNESDAY 6 APRIL 2011 | 20:30 'THEATRON' Cultural Centre 'Hellenic Cosmos', HALL 'ANTIGONE' 254 Pireos streeT, TAVROS, ATHENS 4fashionshake days 28/3 BETON7 30/3 KUNSTHALLE ATHENA 4/4 ATOPOS cvc 5/4 T.B.A

4fashionshakE.COM

zon_uomo.indd 1

date-sneakers.com for more info call Radical S.A Tel: 210 25 26 888 17/02/11 14.46

VIEWS

34

OZON RAW

a rαw magazine for slow fashion Alaska Nikolas Ventourakis Styling: Christos Alexandropoulos Production Assistants: Uncle Dam, Elina Giounanli, Fotis Milionis Part of the "Vintage Fashion" project

Ο όρος Slow Fashion χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από την Kate Fletcher (Centre for Sustainable Fashion) και εισάγει μια πιο καθησυχαστική αντίληψη σχετικά με τη μόδα η οποία σηματοδοτεί το πέρασμα από τη μανία στην απόλαυση. Από ρούχα που φτιάχνονται με κρυφό σκοπό να πεταχτούν σε ρούχα που είναι ικανά να γοητεύσουν. Το slow fashion έχει επίσης να κάνει με μια στάση: το να παραμείνει κανείς μακρυά από την ψευδαίσθηση των απεριόριστων επιλογών που φέρνει μαζί της η γρήγορη μόδα της υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, των φθηνών υλικών και της κακοπληρωμένης εργασίας. Από την ημερήσια δόση και το 'ναρκισσίζοντα' εαυτό σε ένα κόσμο χωρίς δικαιολογίες που αποκτά μια καθαρή δυναμική και επιπλέον αναζητά νέα αισθητικά πρότυπα. Γιατί τα ήδη υπάρχοντα μοιάζουν εδώ και καιρό ξεπερασμένα και ακόμα χειρότερα οδηγούν ολοένα και περισσότερο σε μια αποδυναμωμένη ικανοποίηση η οποία με τη σειρά της διογκώνει το μέγεθος του κενού μέσα μας. Και είναι ακριβώς αυτό το αίσθημα του κενού που κοιμίζει τη λογική και χωρίς λογική δεν υπάρχει συνέπεια παρά μόνο εκβιαστικές παρορμήσεις. Σε αναζήτηση μιας διαφορετικής θέασης που σαν στόχο έχει να οδηγήσει σε μια στάση συγκεκριμένη το ΟΖΟΝ Raw είναι πλέον ένα περιοδικό μόδας σε μορφή εφημερίδας (paper). Η λέξη raw έχει να κάνει με τις αισθήσεις. Ο θόρυβος που κάνουν τα φύλλα όταν γυρίζουν, το γρέτζο που αφήνει στο χέρι ένα χαρτί που δεν είναι ιλουστρασιόν, η μυρωδιά του φρεσκοτυπωμένου. To OZON Raw φλερτάρει

Η μόδα είναι φτιαγμένη για να δημιουργεί μύθους. Η μόδα διαρκεί το πολύ έξι μήνες. Μόδα σημαίνει εξοργιστικά, φαντασμαγορικά σόου και άνθρωποι που παραμένουν νέοι και όμορφοι για πάντα. Σημαίνει να κρύβουμε επιμελώς την αλήθεια. Γρήγορη παραγωγή και γρήγορη κατανάλωση. Και το ΟΖΟΝ γίνεται ΟΖΟΝ RAW, ένα περιοδικό για την ‘αργή’ μόδα.

με το ακατέργαστο και έτσι γίνεται πιο εύθραυστο, ένα περιοδικό που μπορείς να τσαλακώσεις. Πραγματοποιούμε μια στροφή και το βασικό χαρακτηριστικό κάθε στροφής είναι ότι σε αναγκάζει να αλλάξεις οπτική. Κοιτάς κάπου, στροβιλίζεσαι και καταλήγεις να κοιτάζεις κάπου αλλού. Βέβαια οι πολλές στροφές είναι πιθανό να σε κάνουν να πέσεις. Αλλά μπορεί και να σε οδηγήσουν σε μια ολοκαίνουρια κίνηση. Τότε χορεύεις. Το RAW συμβολίζει εκείνο που μας κινητοποιεί περισσότερο: την πιθανότητα του ταλέντου, την έλλειψη βεβαιότητας, τις στιγμές εκείνες κατά τις οποίες κάποιος ή κάτι πλησίασε το υπέροχο. Οι άνθρωποι που συναντάμε και οι ιστορίες που λέμε μεταξύ μας. Μια ένταση συναισθηματική που ελπίζουμε να οδηγήσει σε κάτι που αποκτά νόημα όταν το μοιραζόμαστε με τους άλλους.

36

DENIM HISTORY

raw stories Ηλέκτρα Κοτσώνη Illustration: p&p

Σύμβολο τόσο της σκληρής δουλειάς όσο και του ελεύθερου χρόνου, της επανάστασης αλλά και της ομοιογένειας, το denim είναι μάλλον το μοναδικό ύφασμα που παρά τις ποικίλες και συχνά αντιτιθέμενες έννοιες που έχει αποκτήσει στη μακρά του ιστορία, αποτελεί βασική ενδυματολογική επιλογή κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, οικονομικής κατάστασης ή εθνικής ταυτότητας.

Παρότι ένας θρύλος λέει ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε ήδη χρησιμοποιήσει το ύφασμα για τα πανιά των πλοίων του, σύμφωνα με ιστορικές καταγραφές το ύφασμα δημιουργείται για πρώτη φορά τον 17ο αιώνα στο Chieri, μια πόλη κοντά στο Τορίνο χρησιμοποιώντας ακατέργαστα υλικά από τη γαλλική πόλη Serge de Nimes, απ’ όπου και αργότερα θα πάρει το όνομα του (denim). Αρχικά θα πουληθεί στο λιμάνι της Γένοβας (η οποία επίσης χάρισε στο ύφασμα τη δεύτερη ονομασία του – Genoa ή στα γαλλικά Gênes) και θα μετατραπεί σε παντελόνια για το Γενοβέζικο ναυτικό. Τον 18ο αιώνα, λόγω της ανθεκτικής κατασκευής του, (το υφάδι περνά κάτω από δύο ή περισσότερα πλεγμένα μεταξύ τους νήματα) αλλά και της αύξησης του εμπορίου, της δουλείας και των βαμβακοκαλλιεργειών η χρήση του επεκτείνεται στους εργάτες κάθε είδους. Επίσης, το 1789 γίνεται και για πρώτη φορά η χρήση του όρου τζιν από αμερικάνικη εφημερίδα της εποχής. Το 1848, ανακαλύπτονται κοιτάσματα χρυσού στην Καλιφόρνια και ξεκινά ο Πυρετός του Χρυσού. Έξι χρόνια αργότερα ο Loeb, ή αλλιώς Levi Strauss ανοίγει το πρώτο του κατάστημα χονδρικής πώλησης denim ρούχων προμηθεύοντας τους μεταλλωρύχους με παντελόνια που δεν σκίζονται εύκολα και αντέχουν στις αντίξοες συνθήκες. Το 1868, παρέα με τον συνεργάτη του Jacob Davis θα αρχίσουν να ράβουν τις τσέπες των τζιν με μεταλλικά καρφιά ώστε να τα κάνουν ακόμα πιο ανθεκτικά. Προχωρώντας στη δεκαετία του 1930, τριάντα περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Levi Strauss ο οποίος τα έχει αναγάγει στο κατεξοχήν εργατικό ρούχο, τα τζιν παντελόνια γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της γκαρνταρόμπας των cowboys στις χολιγουντιανής παραγωγής ταινίες western. Γρήγορα πολλοί Αμερικάνοι ακολουθούν το παράδειγμα των κινηματογραφικών ηρώων τους. Έως τότε, τα παντελόνια αποτελούνται από το ύφασμα που σήμερα αποκαλείται raw ή dry denim, το οποίο δεν πλένεται κατά την παραγωγή και μετά τη διαδικασία βαφής του, ενώ τείνει να παίρνει τη φόρμα του σώματος αυτού που το φορά. Το 1933 όμως, ο αμερικανός χημικός Sanford Cluett εφευρίσκει μια τεχνική που επιτρέπει τη συρρίκνωση υφασμάτων κατά τη διάρκεια της παραγωγής τους, ώστε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο μετέπειτα. Παρ'όλα αυτά τα προπλυμένα (pre-washed) τζιν δεν θα γίνουν ευρέως γνωστά πριν τη δεκαετία του 1950. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, η παραγωγή denim μειώνεται εξαιτίας του πολέμου ενώ συνάμα λήγει η πατέντα του Levi Strauss με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο ανταγωνισμός. Εταιρείες όπως η Lee και η Wrangler έχουν πλέον μπει δυναμικά στο παιχνίδι. Τη δεκαετία του 1950, οι εταιρείες ξεφεύγουν από την εργατική αγορά και δίνουν έμφαση στο νεανικό κοινό προωθώντας την ιδέα της νεανικής επανάστασης. Σε αυτό βοηθά και η ταινία του 1955 ‘Επαναστάτης Χωρίς Αιτία’ στην οποία ο πρωταγωνιστής James Dean εμφανίζεται φορώντας τζιν παντελόνι, άσπρο Τ-shirt και δερμάτινο, μαύρο μπουφάν. Η στολή μιας ολόκληρης γενιάς έχει γεννηθεί. Την ίδια εποχή εμφανίζονται στα παντελόνια και τα πρώτα φερμουάρ, που αντικαθιστούν τα παραδοσιακά κουμπιά στον καβάλο. Η ιδέα της επανάστασης γίνεται ολοένα και πιο σημαντική στα 1960, με τον πόλεμο του Βιετνάμ και τη δημιουργία του κινήματος των Hippies. Tα τζιν παντελόνια αποτελούν πλέον ένα ‘λευκό καμβά’ έτοιμο να δεχθεί κάθε δημιουργική παρέμβαση από αυτόν που τα φορά. Οι νέοι τα ζωγραφίζουν, τα σκίζουν ή ράβουν πάνω τους ψυχεδελικά μοτίβα ενώ οι εταιρείες συστήνουν νέες φόρμες, όπως το παντελόνι καμπάνα. Τα τζιν είναι πλέον θεσμός στην Αμερική όταν μπαίνει η δεκαετία του 1970. Διατίθεται σε ένα τεράστιο αριθμό διαφορετικών σχεδίων και στιλ ενώ με την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, οι τιμές τους πέφτουν κάνοντάς τα προσιτά και στον υπόλοιπο κόσμο. Προς το τέλος της δεκαετίας η στάση απέναντι στο denim αλλάζει, το 1977, ο Calvin Klein λανσάρει τα πρώτα designer τζιν. Τo τζιν δεν αποτελεί πλέον επαναστατική έκφραση αλλά είδος πολυτελείας. Ο παραπάνω όρος εισάγεται και στην Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, με τις εταιρείες αλλά και τους οίκους μόδας να κυκλοφορούν διαφημιστικές καμπάνιες μεγάλου σκέλους, οι οποίες προωθούν το τζιν ως σύμβολο status και σεξουαλικής απελευθέρωσης. Βασικό παράδειγμα, η αμφιλεγόμενη καμπάνια του Calvin Klein με πρωταγωνίστρια τη 15χρονη τότε Brooke Shields και λεζάντα, ‘Τίποτα δεν μπαίνει ανάμεσα σε εμένα και τα Calvin μου.’ Το τζιν φεύγει από τη μόδα τη δεκαετία του 1990, αφού οι νέοι αρνούνται να φορέσουν ό,τι φορούν και οι γενιές των γονιών τους και στρέφονται σε άλλα πιο casual ρούχα, όπως τα παντελόνια combat, τα khakis ή τις αθλητικές φόρμες που φέρουν την υπογραφή διάσημων σχεδιαστών. Αυτά που συνεχίζουν να φοριούνται είναι ξεβαμμένα ή με σκισίματα σε μια προσπάθεια να συμβαδίσουν με το grunge στυλ που κυριαρχεί. Προς το τέλος της δεκαετίας, οι φόρμες γίνονται πιο φαρδιές εκφράζοντας την Hip Ηop κουλτούρα. Στη δεκαετία των Noughties (00s), τα τζιν ξαναβρίσκουν το δρόμο τους στις πασαρέλες των μεγάλων σχεδιαστών, με πρώτο εκπρόσωπο τα γεμάτα χάντρες, φτερά και ξέφτια παντελόνια που παρουσίασε το καλοκαίρι του 1999 ο Tom Ford. Το denim παίρνει πλέον κάθε πιθανή μορφή και ύφος και φοριέται σε κάθε περίσταση ενώ το ίδιο ισχύει και για τις τιμές, που άλλοτε είναι αστρονομικά υψηλές και άλλοτε εξευτελιστικά χαμηλές. Στην αρχή πια της δεύτερης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα, είναι ξεκάθαρο πως το denim έχει σταθεροποιήσει τη θέση του ως βασικό στοιχείο της ζωής μας, αφού η γοητεία του φαίνεται να έγκειται στην μοναδική σύμπτυξη του καθολικού και του προσωπικού που το χαρακτηρίζει. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στην κατοχή μας denim αντικείμενα παντός είδους, ενώ δεν είναι σπάνια τα αφιερώματα σε μορφή βιβλίων, εκθέσεων, ακόμα και τραγουδιών. Πάρτε για παράδειγμα αυτό εδώ το τεύχος.

38

MEN IN JEANS boys went raw Ιωάννα Παπάζογλου

Φθαρμένα, καινούρια, εκλεπτυσμένα ή baggy, με λεκέδες και ξεχειλωμένα tshirts. Τα τζιν μας αντέχουν στο χρόνο και δεν υπακούν σε τάσεις. Βρήκαμε τις έξι καλύτερες αντρικές συλλογές που παρουσίασαν νεαρούς τζέντλεμεν και νεαρούς επαναστάτες ντυμένους με raw denim.

Bespoken ‘Bespoken’ στη γλώσσα του παραδοσιακού αγγλικού tayloring σημαίνει ‘to be spoken for’. Στην Savile Row του Mayfair στο Λονδίνου ο Winston Churchill ο Lord Nelson και o Napoleon III έβρισκαν τα κατά παραγγελία σακάκια τους. Η Bespoken συνδυάζοντας τη φιλοσοφία της παλιάς αγγλικής σχολής της Savile Row με το rock and roll ύφος που κουβαλάνε τα σημερινά αγόρια του Λονδίνου, έχει καταφέρει να δέσει την κομψότητα των άψογων blazers με την χαλαρή αίσθηση των τζιν. Αδιάβροχα, λεπτές γραβάτες, denim και δερμάτινα παπούτσια, η ανοιξιάτικη συλλογή είναι για αγόρια που ψάχνουν τα πιο φίνα κομμάτια, αλλά με έναν αέρα γοητευτικής αυθάδειας. bespokenclothiers.com

Cheap Monday Aυτή τη φορά θέλαμε να δοκιμάσουμε μία διαφορετική αισθητική άποψη. Λαμπερή, εξωστρεφής και αναίσχυντη’. Η συλλογή Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011 του label από την Στοκχόλμη ανταποκρίθηκε για μια ακόμη φορά πλήρως στα υψηλά αισθητικά standards που έχει θέσει. Από τα κεντρικά γραφεία της που κερδίζουν βραβείο design ως τα τέλεια skinny τζιν της, η Cheap Monday ξέρει να απογειώνει με ό,τι καταπιάνεται. Η φετινή συλλογή είναι εμπνευσμένη από denim συλλογές από την λατινική Αμερική, την ιταλική λάμψη και το φανταχτερό γούστο των διασημοτήτων του LA, φυσικά ελαφρώς επεξεργασμένο και προσαρμοσμένο στο ύφος της Σουηδικής εταιρίας. Τα αντρικά τζιν είναι σε στενές γραμμές, με σχέδια, διχρωμίες και μαζί με τα βαμβακερά tops δίνουν το indie ύφος που μας αρέσει στα αγόρια της Cheap Monday.

cheapmonday.com Η σειρά της Cheap Monday διατίθεται στο SHOP 112A και σε επιλεγμένα καταστήματα.

40

Our Legacy ‘Observations’ ονομάζεται η νέα συλλογή του ανδρικού brand Our Legacy. Μια παρατήρηση που προκύπτει από ένα βλέμμα, ένα άκουσμα, μυρωδιά, αγγίγματα και γεύση. Οι πληροφορίες αυτές που αρπάζουμε από παντού με όλες μας τις αισθήσεις σχηματίζουν την εικόνα μας για τα πράγματα και τους ανθρώπους. Η Our Legacy παρατηρεί τα ρούχα και στήνει για την συλλογή άνοιξη/καλοκαίρι 2011 ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Νεανικές βερμούδες φοριούνται μαζί με επίσημα υποδήματα, γραβάτες κάτω από καρό flannels και οι 38χρονοι φορούν τα ρούχα των 20άρηδων παίζοντας με τη σοβαροφάνεια. Η πρόταση: πουκάμισο, γραβάτα, βερμούδα, κλασικά loafers και τζιν jacket.

ourlegacy.se

Lee H σειρά της Lee Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011 αποπνέει άνεση και καλή διάθεση. Τα κλασικά σχέδια της εταιρίας με την μεγάλη παράδοση στο casual ντύσιμο, ανανέωσαν την εφαρμογή τους, διατηρώντας όμως την vintage όψη και κρατώντας την αυθεντική τους αίσθηση. Blake είναι το νέο ίσιο παντελόνι, φτιαγμένο για να ταιριάζει σε κάθε σωματότυπο, ενώ το Daren είναι το αγαπημένο skinny fit που πολλοί δεν αποχωρίζονται. Φθαρμένα denim φοριούνται με απλά, μονόχρωμα κομμάτια ή καρό πουκάμισα. Υφασμάτινα παπούτσια, πινελιές χρώματος ανάμεσα σε διαφορετικές αποχρώσεις του blue jean φορεμένες μαζί προμηνύουν το φως και τη ζέστη για τους μήνες που ακολουθούν.

lee.com

42

Levi’s Οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές στη περίπτωση της Levi’s.Το Αμερικάνικο label είναι το απόλυτο συνώνυμο του denim και αντιστρόφως. Για τη συλλογή Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011 η Levi’s διάλεξε έναν μουσικό από την Santa Monica, μία σχεδιάστρια κοσμημάτων και έναν νεαρό μοντέλο από την California. Ο Michael, η Kim και ο Tyler σε ένα ολιγόλεπτο film ανέδειξαν περισσότερα για τα ρούχα της Levi’s από όσα μπορούν να πουν οι λέξεις. Η κάμερα τους έπιασε να περπατάνε στο δάσος, σε κίνηση, κάνοντας βόλτες στη παραλία. Με άνετα ρούχα και χαμόγελο οι τρεις τους συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι με τα υλικά της φύσης και τα ρούχα της Levi’s που είναι φτιαγμένα ακριβώς για αυτό, να ντύνουν όμορφα κάθε περίσταση. Στο επόμενο τεύχος του OZON Raw η Pixie Geldof, πρόσωπο της δημοφιλούς νέας σειράς Levi's Curve ID, μιλάει για το denim που αγαπάει.

levi.gr

G-Star Raw New York Fashion Week. Στο show της G-Star το denim μεταμορφώνεται σε γλυπτό. Βερμούδες και φόρμες, κομμάτια της ανδρικής γκαρνταρόμπας που έχουμε συνηθίσει σε βαμβακερά εύκαμπτα υφάσματα αντικαθίστανται από επεξεργασμένο denim, δημιουργώντας αναπάντεχες νέες φόρμες. Η συλλογή Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011 μαζί με την σειρά Raw Essentials παρουσιάζουν μία από τις καλύτερες συλλογές με κυρίαρχο το τζιν. Denim σορτς με πτυχώσεις, παντελόνια τύπου tracksuit σε σκούρο βαθύ μπλε χρώμα, και μινιμαλιστικά παντελόνια και πουκάμισα με τέλειες ραφές που σχηματίζουν τo κοστούμι της νέας εποχής. Λιγότερο καθώς πρέπει, τα looks εναλλάσσονται με στρατιωτικά μπουφάν, λευκά τζιν και light blue σκισμένα αμάνικα. Μπεζ μεταλλικές ανδρικές καμπαρντίνες και φθαρμένα, γυρισμένα ρεβέρ φέρνουν την άνοιξη λίγο πιο κοντά.

g-star.com

44

TRAVEL MIND SYNDROME Στο Acton του Λονδίνου, εκεί όπου πριν από μισό σχεδόν αιώνα δημιουργήθηκαν οι The Who, μπήκαν οι βάσεις της παρέας των Travel Mind Syndrome. Με βάση τους πλέον την Αθήνα, λοξοκοιτώντας όμως πάντα προς το εξωτερικό, κυκλοφόρησαν πρόσφατα την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά 'East Acton to Saint Friday'. To Οzon ανοίγει τη συζήτηση.

unrefined music Παναγιώτης Φέτσης Δάφνη Ανέστη myspace.com/uktravel

Με το πέρασμα του χρόνου, το συγκρότημα δείχνει να έχει κατασταλάξει σε μια σταθερή σύνθεση. Πόση σημασία δίνετε στις μεταξύ σας σχέσεις; Μοιράζεστε το ίδιο όραμα σχετικά με αυτά που θέλετε να πετύχετε;

Πιστεύουμε ότι είμαστε πολύ τυχεροί που, παρότι γνωριστήκαμε μέσω της μπάντας και αρχικά ήμασταν μια ομάδα μουσικών που δούλευαν στο ίδιο πρότζεκτ, τώρα είμαστε μια πολύ καλή παρέα. Όσον αφορά το συγκρότημα, η φιλία μεταξύ των μελών βοηθάει πολύ και στους στόχους που έχουμε και γι’αυτό είναι σημαντικό να διατηρούμε τις σχέσεις μας καλές. Αυτό δεν είναι εύκολο σε μια μπάντα, πάντα υπάρχουν εντάσεις, αλλά όταν μια παρέα φίλων μοιράζονται το ίδιο όραμα, τα πράγματα μπορούν να βρουν το δρόμο τους. East Acton to Saint Friday: η σύνοψη της μέχρι τώρα μουσικής σας διαδρομής. Θεωρείτε ότι θα μπορούσατε να σταθείτε το ίδιο καλά σε μια μεγάλη αγορά όπως η Αγγλία ή πιστεύετε πως οι δυσκολίες και ο ανταγωνισμός το καθιστούν ανέφικτο; Έχετε κατά νου την επιστροφή εκεί εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν;

Από την εμπειρία που είχαμε στο Λονδίνο είδαμε ότι η μπάντα είχε δυνατότητες να σταθεί. Είχαμε πάρει καλές κριτικές και η αντίδραση του κόσμου στα live ήταν αρκετά θετική! Τις ίδιες βασικές δυσκολίες που είχαμε εκεί, έχουμε και εδώ με τη διαφορά ότι εδώ έχουμε κάποιες ευκολίες όπως δικό μας μεταφορικό μέσο για πρόβες και live, φίλους να μας βοηθούν σε διάφορα πράγματα που χρειάζεται το γκρουπ. Ο ανταγωνισμός στην Αγγλία είναι μεγάλος μεν, αλλά η υποδομή είναι πολύ καλύτερη για να λειτουργήσει μια μπάντα. Και εδώ ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Τον τελευταίο καιρό υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες, αξιόλογες μπάντες, που πρέπει

να μοιραστούν τις πολύ λίγες ευκαιρίες που υπάρχουν, σε μια πολύ μικρή αγορά. Κοιτάμε επίμονα το εξωτερικό, όχι μόνο την Αγγλία, και άλλες εναλλακτικές. Πλέον μια μπάντα μπορεί να έχει διανομές έξω, να κάνει tour εάν το θελήσει και να βγάλει τη μουσική της έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και μόνη της. Τις συνθήκες για να φύγεις έξω μπορείς να προσπαθήσεις να τις δημιουργήσεις και μόνος σου. Μου έκανε εντύπωση που βγάλατε το δίσκο σας στην Catch The Soap. Αν και η δουλειά που κάνουν τα παιδιά εκεί γίνεται με πολλή όρεξη και είναι αξιοθαύμαστη, σας δόθηκε η ευκαιρία ή σας προσέγγισε ενδεχομένως μεγαλύτερο δισκογραφικά όνομα;

Τα παιδιά της Catch The Soap μας είχαν πλησιάσει από πολύ νωρίς, αφότου είχαμε γυρίσει από Αγγλία και ολοκληρώναμε τις ηχογραφήσεις του EP μας East Acton to Saint Friday. Στις μέρες μας ο indie τρόπος είναι σχεδόν μονόδρομος και τα παιδιά κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά σ’αυτό τον τομέα. Άλλωστε, από τη στιγμή που γυρίσαμε αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ίσως είμαστε αντιεμπορικοί για την ελληνική μουσική πραγματικότητα και η Catch The Soap ήταν η μόνη εταιρεία που μας αγκάλιασε. Η καλλιτεχνική διαδρομή στα πλαίσια της μουσικής βιομηχανίας είναι κυρίως τύχη ή πολύ δουλειά;

Και τα δύο! Τα πάντα ξεκινούν μέσα από την μπάντα. Χρειάζεται να υπάρχει κοινός στόχος και να γίνεται πάρα πολλή δουλειά σε πολλά επίπεδα. Το πιο βασικό είναι να συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι πολλή δουλειά και συνεχόμενη βελτίωση. Έπειτα έρχεται η σειρά της τύχης και μετά το ταλέντο... όσο να’ναι και αυτό χρειάζεται.

46

ARGYRIS PAPADIMITROPOULOS wasted youth Μανώλης Κρανάκης Νίκος Κατσαρός facebook.com/wastedyouth-movie

H δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου με τίτλο 'Wasted Youth' επιλέχθηκε από το 'ανήσυχο' Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ όχι μόνο ως επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του αλλά και ως ταινία έναρξης ολόκληρης της διοργάνωσης. Τοποθετώντας το νεαρό σκηνοθέτη στη λίστα με τους δημιουργούς που κόντρα στην κρίση συνεχίζουν να ενισχύουν την πεποίθηση πως το ελληνικό σινεμά όχι μόνο έχει διεθνή φωνή αλλά πια ακούγεται στη διαπασών.

Πώς θα περιέγραφες το 'Wasted Youth' με μια πρόταση; Σαν ένα σκληρό πορτρέτο της Αθήνας του 2011. Του σήμερα. Ποια ήταν η αφορμή για την γέννηση της ταινίας; Την ταινία την έκανα μαζί με τον Jan Vogel, o oποίος είναι Γερμανός, ζει στη Γερμανία αλλά έρχεται συχνά στην Ελλάδα δουλεύοντας ως διευθυντής φωτογραφίας. Έτσι γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Στο μυαλό του η Ελλάδα ήταν πάντοτε ένας τόπος διακοπών με ανθρώπους που βρίσκονται σε ένα μόνιμο high. Μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 αλλά και της οικονομικής κρίσης που ακολούθησε, η έκπληξή του ήταν πολύ μεγάλη για το πώς άλλαξε το σκηνικό της Αθήνας και της διάθεσης του κόσμου. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια ταινία επιτόπου γι'αυτό. Συνήθως περνούν πολλά χρόνια μέχρι να αποτυπώσεις σε μια ταινία ένα ιστορικό γεγονός. Εμείς θέλαμε να δούμε πώς καταλαβαίνουμε την κατάσταση αυτή τη στιγμή. Αρχίσαμε να συναντούμε νέους αλλά και μεγαλύτερους ανθρώπους ρωτώντας τους τι είναι αυτό που έχει αλλάξει. Φτιάξαμε ένα υποτυπώδες σενάριο, μια μικρή ιστορία πέντε σελίδων με ήρωα έναν δεκαπεντάχρονο σκέιτερ. Τον ονομάσαμε Χάρη επειδή αυτό είναι το όνομα του παιδιού που τελικά επιλέξαμε πως θα έπαιζε τον ήρωα. Βασιστήκαμε πολύ στην πραγματική ζωή του και επειδή ήταν ερασιτέχνης δεν θέλαμε να τον βάλουμε να κάνει πράγματα έξω από την λογική του. Ουσιαστικά στήσαμε πάνω του μια ιστορία. Μια βασική ιστορία, που διαρκεί μια ημέρα. Το ότι δεν υπήρχε σενάριο βοήθησε στο να είναι διάχυτη η αίσθηση του αυθόρμητου και η απεικόνιση μιας ρεαλιστικής εικόνας της ζωής των ηρώων. Θα μπορούσες να την περιγράψεις ως μια ταινία guerilla. Όταν γυρίζατε την ταινία η εικόνα που είχες για την Αθήνα άλλαξε; Είδες πράγματα που δεν περίμενες ότι θα συναντήσεις; Αναγκάστηκα να δω κάποιες πλευρές της πόλης τις οποίες δεν τις βλέπεις ενώ μπορεί να βρίσκονται δίπλα σου. Δεν ανακάλυψα ένα νέο κόσμο. Ζω στο κέντρο της πόλης, κυκλοφορώ και ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει. Απλά μέσα από την διαδικασία μιας ταινίας γίνεσαι λίγο πιο παρατηρητικός. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι πλέον στην Αθήνα δεν χαμογελάνε όπως πριν, κορνάρουν πιο πολύ από πριν, είναι συνεχώς θυμωμένοι... Δεν υπήρξε κάποια στιγμή που φοβήθηκες την καταγραφή μιας τόσο πρόσφατης κατάστασης χωρίς την ψυχραιμία της χρονικής απόστασης; Η ταινία έχει μια αφέλεια από μόνη της. Αυτή που χαρακτηρίζει και την εφηβεία. Η ιδέα ήταν να δείξουμε γρήγορα αντανακλαστικά σε αυτό που συμβαίνει για αυτό και δεν περιμέναμε να πάρουμε χρηματοδοτήσεις ή να κάνουμε μια πολύμηνη προετοιμασία γιατί κανείς δεν ήξερε πώς θα είναι τα πράγματα μετά από λίγο καιρό. Η ψυχραιμία ως έννοια ήταν κάτι που ήθελα να αποφύγω. Η ταινία βασίζεται περισσότερο στο ένστικτο παρά στην σκέψη. Γι'αυτό και αφήναμε τους ήρωες να κάνουν πράγματα μόνοι τους. Υπήρχε φοβερή ελευθερία και το γνωρίζαμε πως αυτό είναι μέρος του ρίσκου. Με κάποιο τρόπο λειτουργήσαμε και εμείς σαν αφελείς έφηβοι. Άλλωστε προκειμένου να με εμπιστευθούν οι έφηβοι που τελικά παίζουν στην ταινία αναγκάστηκα να επιστρέψω και εγώ στην εφηβεία μου. Αυτό που ανακάλυψα και ήταν

ευχάριστο είναι πως η εφηβεία είναι μία. Ο,τι κάναμε εμείς ως έφηβοι είναι το ίδιο που κάνουν και οι έφηβοι σήμερα. Μπορεί να έχουν αλλάξει τα μέσα και η τεχνολογία να είναι πλέον κυρίαρχη, αλλά ό,τι νιώθουν οι έφηβοι για τους γονείς, την κοινωνία, το σεξ, τον αυνανισμό είναι πράγματα που δεν αλλάζουν ποτέ. Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία στο γύρισμα; Ήταν ο καύσωνας. Αλλά ταυτόχρονα ήταν και κάτι που θέλαμε. Όχι μόνο γιατί είναι ένα χαρακτηριστικό της Αθήνας, αλλά κυρίως γιατί στις υψηλές θερμοκρασίες η ψυχολογία των ανθρώπων αλλάζει. Θέλαμε μια Αθήνα που να βράζει. Είχαμε αποφασίσει πως θα γυρίσουμε την ταινία μέσα στον Ιούλιο. Μια άλλη δυσκολία ήταν το να τιθασεύσεις τους έφηβους ειδικά όταν τους έχεις ζητήσεις να είναι ατίθασοι. Επίσης όταν ζητάς από έναν δεκαπεντάχρονο να παίξει τον εαυτό του αυτός συνήθως παίζει κάτι που θα ήθελε να είναι ο εαυτός του. Εκεί πρέπει να βρεις τον τρόπο να τον σταματήσεις και να τον κάνεις πάλι να μοιάζει με αυτόν που είδες όταν τον διάλεξες για πρωταγωνιστή σου. Υπήρχαν και άλλες δυσκολίες, αλλά η μεγαλύτερη ευκολία ήταν ότι υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που μας υποστήριξαν από την αρχή και οικονομικά αλλά και βοηθώντας με κάθε πιθανό τρόπο. Δεν το περίμενα, αλλά με κάποιον τρόπο θεώρησαν πως συμμετείχαν σε κάτι που είχε ανάγκη να ειπωθεί. Με την συμμετοχή της ταινίας στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ ξεκινάει και η διεθνή της καριέρα. Ήταν κάτι που είχες σκεφτεί και όταν την γύριζες; Σε ενδιέφερε να είναι μια ταινία που δεν θα αφορά μόνο την Ελλάδα; Νομίζω πως κάθε ταινία έχει τους δικούς της στόχους και τη δική της ιδανική πορεία. Σε αυτή τη ταινία με ενδιέφερε να μιλήσω σε ένα διεθνές κοινό, γιατί θεωρητικά εμείς θα έπρεπε να γνωρίζουμε την κατάσταση που ζούμε. Ήθελα να δείξω τι συμβαίνει στην Ελλάδα την δεδομένη χρονική στιγμή. Από κει και πέρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει κινηματογραφιστής που θέλει να είναι ο βασιλιάς στην χώρα του. Ή δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Αυτό έδειξε και η τελευταία κινητοποίηση των δημιουργών απέναντι στην εσωστρέφεια που χαρακτήριζε το ελληνικό σινεμά παλιότερα. Η αναγέννηση του ελληνικού σινεμά πιστεύεις πως είναι κάτι που μπορεί να κρατήσει; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ ευχάριστη συγκυρία. Κάποιοι άνθρωποι άνοιξαν τον δρόμο τα τελευταία χρόνια και είναι στο χέρι μας να το χειριστούμε σωστά και να το συνεχίσουμε. Δεν νομίζω ότι είναι άσχετο με την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν η Ελλάδα είναι μόδα. Απλά αυτή τη στιγμή έχει στραμμένα τα μάτια του κόσμου πάνω της. Βεβαίως μας κοιτάνε για όλους τους λάθους λόγους, αλλά είναι και μια ευκαιρία, μέσα από το σινεμά αλλά και την τέχνη γενικότερα, να δηλώσεις ως καλλιτέχνης την παρουσία σου. Ευτυχώς υπάρχει μια γενιά η οποία φλέγεται. Δεν ξέρω αν είναι μια γενιά με την έννοια της ηλικίας, αλλά ένα ρεύμα ανθρώπων που μοιάζει να έχουν αφήσει πλέον οριστικά πίσω τους τα κακώς κείμενα του παρελθόντος.

Ο 16χρονος ερασιτέχνης ηθοποιός Χάρης Μάρκου υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα του Wasted youth.

48

DAVID TIBET

Ο David Tibet είναι ο ιδρυτής της μουσικής κολεκτίβας των Current 93, μέλη της οποίας κατα καιρούς έχουν υπάρξει καλλιτέχνες όπως οι Michael Cashmore, Nick Cave, Shirley Collins, Marc Almond, και Antony Hegarty. Η σύνθεση των Current 93 αλλάζει συνεχώς, το ίδιο και οι μουσικές τους αναζητήσεις. Μοιάζουν με ζωντανό οργανισμό που παίρνει διαφορετικούς σχηματισμούς ανάλογα με τα ερεθίσματα στα οποία εκτίθεται κάθε φορά. O Tibet, τραγουδάει τις εμμονές του. Το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι και οι εικόνες που περιγράφει γεμίζουν με ‘μαύρα μαλακά αστέρια’ και κοπτικές προσευχές. Ο ίδιος, μια ψηλή, αδύνατη φιγούρα με φωνή που μοιάζει αποκομμένη από τον πραγματικό κόσμο, μας μιλά για ενδόμυχες επιθυμίες, επαναλαμβανόμενα ‘μαγικά’ μοτίβα και για ανθρώπους ελεύθερους από κάθε κενή αισθητική.

Οι C93 θα παρουσιάσουν το καινούργιο τους άλμπουμ HoneySuckle Æons στο Gagarin205 την Πέμπτη 24 Μαρτίου.

a count, white and drawn Alaska Simo Dalla Valle copticcat.com

Θα μας πάω πολύ πίσω αλλά θέλω να σε ρωτήσω τι σε ενέπνευσε αρχικά για να δημιουργήσεις τους Current 93;

Ήθελα απλώς να κάνω μουσική που μιλούσε μόνο σε εμάς. Η μουσική άλλων ανθρώπων με έχει επηρεάσει βαθύτατα αλλά αυτό που ήταν σημαντικό για μένα ήταν να τραγουδήσω τον δικό μου σκοπό και να το κάνω έτσι ώστε να ανταποκρίνεται σε όλους τους τομείς που αγγίζουν την ψυχή μου. Είμαι τόσο βαθιά απορροφημένος με δικές μου εμμονές για την αγάπη, τους φόβους και την ελπίδα που ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μπορούσε η μουσική των Current 93 να αφορά κάποιον άλλο. Από την άλλη, το σύνολο της δουλειάς, της μουσικής, της λογοτεχνίας που αγαπώ, με κάνει να πιστεύω πως οι δημιουργοί τους σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Ζούμε χαμένοι στον εσωτερικό μας κόσμο και αμφιβάλλουμε αν κανείς μπορεί να καταλάβει τι μας αγγίζει. Οι Current 93 είναι ένα πολύ προσωπικό πρότζεκτ αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς. Τι αλήθεια είναι αυτό που ενώνει τα διάφορα μέλη αυτής της ‘περίεργης’ κολεκτίβας;

Η δυναμική των Current 93 είναι διαφορετική από άλλες ομάδες: πρόκειται πραγματικά για ένα προσωπικό έργο μέσω του οποίου συνδέομαι με άλλους ανθρώπους. Αυτό που πιστεύω ότι μας ενώνει είναι απλά η φιλία και η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον. Κάθε ένας έχει τις δικές του απόψεις και θα ήταν περίεργο αν οι υπόλοιποι τις μοιράζονταν. Δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, δεν μοιραζόμαστε την ίδια αισθητική ή το ίδιο σύστημα αξιών ούτε ακούμε την ίδια μουσική. Υπάρχει κάποια εικόνα που περιγράφει καλύτερα τον κόσμο κατά τους Current 93;

Αν θυμάμαι καλά την τελευταία φορά που μιλήσαμε είχα αναφέρει το όραμα ενός τεράστιου παγονιού. Σήμερα όμως είμαι επηρεασμένος από κάποιους πίνακες που ζωγραφίζω. Ο Uwe Henneken, ένας καλός μου φίλος και αγαπημένος καλλιτέχνης από τη Γερμανία, ανοίγει μια έκθεση στην Αθήνα

τη βραδιά που παίζουμε με έργα δικά του αλλά και συνεργασίας μαζί μου. Σήμερα το πρωί, πριν τηλεφωνήσεις, δούλευα πάνω τους και συγκεκριμένα στην εικόνα του Πέρση αυτοκράτορα Σαπούρ ΙΙ που κατέστρεψε τον Ρωμαίο βασιλιά Ιούλιο τον Παραβάτη. Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα μας για αυτό το πρωί. Ακούγεται σαν μάθημα αστρολογίας ‘το σημερινό σας post είναι μπλα μπλα μπλα και η εικόνα των Current 93 για σήμερα είναι μπλα μπλα μπλα’ (γέλια). Υπόσχομαι να σου τηλεφωνήσω και την επόμενη εβδομάδα λοιπόν, απλώς φοβάμαι ότι κάποια στιγμή η εικόνα που θα μου δώσεις θα περιγράφει το τέλος του κόσμου. Θέλεις, αλήθεια, να μου μιλήσεις για την ενασχόληση σου με τον αποκρυφισμό; Σε τι μυστικιστικά μονοπάτια κινείσαι πλέον;

Μεγάλωσα στην Ασία και από νωρίς μου τράβηξαν το ενδιαφέρον ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός. Παράλληλα ασχολήθηκα με το Χριστιανισμό αντιμετωπίζοντάς τον σαν κάτι το εξωτικό. Το ενδιαφέρον μου για τον Χριστιανισμό είχε να κάνει τόσο με τον ‘κοινό’ Χριστιανισμό, όσο και με τα Απόκρυφα και τα μη κοινώς αποδεκτά γραπτά. Όταν ήμουν σχεδόν έντεκα χρονών αγόρασα ένα βιβλίο του M.R James με τίτλο ‘Tα Απόκρυφα της Καινής Διαθήκης’ που με επηρέασε βαθύτατα. Έτσι λοιπόν από μικρή ακόμα ηλικία με ενδιέφεραν οι απόκρυφες, εσώτερες πτυχές των συμβατικών λαϊκών θρησκειών. Ποτέ μου δεν θεώρησα τον εαυτό μου μυστικιστή. Με ενδιαφέρουν διαφορετικές φιλοσοφίες όπως η Καμπάλα, αλλά αυτό δεν το θεωρώ μυστικισμό. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν πράγματα όπως η Χρυσή Αυγή, πάντα πίστευα ότι ο σατανισμός ήταν κάτι γελοίο και έβρισκα τα βιβλία του Anton LaVey αστεία. Έκτος από τον Aleister Crowley, ο οποίος δε θεωρεί τον εαυτό του αποκρυφιστή αλλά προφήτη, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με το μυστικισμό παρά μόνο με τις εσώτερες πλευρές των θρησκειών.

David Tibet is the founder of Current 93, the music collective whose members have been artists such as Michael Cashmore, Nick Cave, Shirley Collins, Marc Almond, and Antony Hegarty. A stage of a constant of change is what makes the composition of Current 93 together with its music pursuits. Like a living organism, its shape and configuration depends on the stimuli it projects itself to. Tibet sings his obsessions. Light is followed by darkness, followed by images filled with 'black soft stars' and Coptic prayers. Tibet himself, a tall slender figure with a voice that sounds detached from the real world, tells us about innermost desires, patterns made out of repeated 'magical' motifs and people free from any vacant aesthetic.

Ο Crowley πάντως προτείνει μια πολύ διαφορετική αντίληψη της αγάπης σε σχέση με το Χριστιανισμό, για παράδειγμα.

Ναι, η έννοια της αγάπης για τον Crowley ήταν εγωκεντρική. Για μένα δεν σημαίνει τίποτα όταν λέει ‘Do what thou wilt shall be the whole of the Law’ ή ότι ‘Love is the law, love under will’. Είναι ασαφές. Έτσι και αλλιώς ο Crowley πλέον δεν σε ενδιαφέρει και τόσο...

Μα με ενδιαφέρει. Συλλέγω πίνακες του. Έχω εφτά ή οχτώ αυθεντικούς πίνακές του. Φυσικά και με ενδιαφέρει απλά δεν ακολουθώ την φιλοσοφία του, ούτε με αφορά σαν άτομο. Αν και λατρεύω τους πίνακές του, βρίσκω τα περισσότερα του βιβλία απίστευτα βαρετά. Μου αρέσουν όμως τα μυθιστορήματά του. Το ‘Moonchild’ για παράδειγμα και το ‘Diary of a Drug Friend’ και πρόσφατα έγραψα την εισαγωγή σε μια συλλογή από διηγήματά του. Όπως βλέπεις με ενδιαφέρει αλλά δεν είμαι οπαδός, δεν θα ήθελα να ζήσω στον κόσμο του Θελήματος. Γενικά πιστεύω πως όταν πεθάνουμε δεν θα έχει σημασία τι είδους πεντάγραμμο φορούσαμε στο λαιμό μας. Παρόλα αυτά το ενδιαφέρον σου μοιάζει να έχει μετατοπιστεί και δε μπορώ να μη σε ρωτήσω γιατί κράτησες το όνομα του συγκροτήματος, ένα όνομα που συνδέεται άμεσα με τον Crowley;

Είναι κάτι που με απασχόλησε στο παρελθόν. Μου αρέσει η διακριτικότητα αλλά και η δύναμή του, το ότι για κάποιους σημαίνει τόσα και άλλοι δεν το γνωρίζουν καν. Το Current 93 είναι κάτι που βρίσκεται μέσα μου. Αισθάνεσαι ότι μπορεί και να εκτίθεσαι υπερβολικά; Πώς νιώθεις όταν άγνωστοι συμπεριφέρονται σαν να σε γνωρίζουν;

Αναρωτιέμαι πόσο καλά γνωρίζουμε τον οποιονδήποτε όταν μάλιστα ποτέ δεν καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαι πολύ ανοιχτός σε ανθρώπους που μου γράφουν αλλά υπάρχουν στιγμές που νιώθω περίεργα με τις προσωπικές τους αποκαλύψεις. Νομίζω ότι επειδή ανοίγομαι τόσο πολύ στους

δίσκους μου, οι άλλοι νιώθουν την ελευθερία να μου ανοιχτούν. Φυσικά για μένα είναι τιμή αλλά δεν παύει να με κάνει να νιώθω περίεργα. Βγάζεις ένα δίσκο και δεν γνωρίζεις ποιος τον ακούει. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Fabio Quaranta και η σχέση σου με τη μόδα;

Ο Fabio είναι φαν των Current 93 και έστησε μια έκθεση με πίνακες μου και ρούχα του στην γκαλερί του στην Ιταλία. Επίσης αγόρασε μερικούς πίνακες και μου ζήτησε να κάνω σχέδια για τα t-shirts της συλλογής που βγαίνει τον φετινό Οκτώβριο. Για την συλλογή αυτή δανείστηκε το όνομα του δίσκου μου ‘Aleph at Hallucinatory Mountain’ και απλά μου είπε ‘θέλω να κάνω σχέδια σε t-shirt και φυσικά θέλω να τα κάνεις εσύ’. Και ποια ήταν η έμπνευση πίσω από τα σχέδια αυτά;

Aν προσέξει κανείς τα ασπρόμαυρα αυτά σχέδια θα δει την ίδια φράση να επαναλαμβάνεται χιλιάδες φορές σαν προσευχή. Η έμπνευση πίσω από τα σχέδια της συνεργασίας με τον Fabio Quaranta, ήταν η ανάγνωση Γνωστικών κειμένων σε Κοπτική γλώσσα. Τα ονόμασα ’ Έχω Αντικρίσει το Δέος των Γνωστικών’ και είναι προσευχές σε Γνωστικές θεότητες και επαναλήψεις συμβόλων όπως πουλιά και εχθρικές ή φιλικές δυνάμεις. Οι πίνακες μου έχουν πάντοτε σχέση με το ενδιαφέρον μου για τον Χριστιανισμό, τον Γνωστικισμό και τη μη-συμβατική εικονογράφηση. Πιστεύεις ότι η επανάληψη της ίδιας εικόνας εμβαθύνει στο συναίσθημα που επιθυμείς να δημιουργήσεις;

Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά για μένα σίγουρα. Είμαι αρκετά παθιασμένος με το θέμα. Όταν κάνω κάτι, αφοσιώνομαι σ’ αυτό μέχρι να το κάνω σωστά. Αυτή η ιδέα της επανάληψης είναι ένας τρόπος να ξεφύγεις από την ορθολογιστική διαδικασία και να αφήνεις την καρδιά να σε οδηγεί. Τι να περιμένουμε από τον επερχόμενο δίσκο που θα κυκλοφορήσει στην Αθήνα;

Καθένας θα πρέπει να περιμένει τα πάντα από παντού. Εγώ, είμαι πραγματικά χαρούμενος με τον δίσκο. Ονομάζεται ‘HoneySuckle Æons’ και πιστεύω ότι είναι ο πιο όμορφος, δυνατός και προσωπικός δίσκος που έχει γίνει ποτέ. Βέβαια αυτό πιστεύω για κάθε έναν δίσκο και αν δεν το πίστευα δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το κάνω. Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και μάλλον σε μερικούς θα αρέσει και σε μερικούς όχι. Αυτό φυσικά δεν μας απασχολεί γιατί ο δίσκος γίνεται για εμάς και αν σε κάποιους αρέσει καλώς, αν όχι, επίσης καλώς. Μερικές φορές όταν μιλάς, έχει ένα τόσο χαρακτηριστικό χρώμα η φωνή σου, που είναι σαν να τραγουδάς. Σε ακούω τόση ώρα και σκέφτομαι ότι απλά λείπει η μουσική από το background.

Πολύ γλυκό εκ μέρους σου. Μάλλον νιώθεις έτσι γιατί είμαι πραγματικά παθιασμένος με τα πράγματα που πιστεύω. Ταυτόχρονα είμαι παθιασμένος με το να μην πιστεύουν οι άλλοι αυτά που εγώ πιστεύω μόνο και μόνο επειδή τα πιστεύω. Μερικές φορές παίρνω e-mails από ανθρώπους που με ρωτάνε ‘David, σε τι πιστεύεις; Ποια θρησκεία να ακολουθήσω;’ αυτό πραγματικά με ενοχλεί γιατί δεν είναι η θέση μου να δώσω απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Δεν είναι η θέση κανενός να απαντήσει, πρέπει απλά να ακολουθήσουμε το δικό μας μονοπάτι. Και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό, εξερευνώντας τις δυνατότητες μας.

Κρατώντας την αγάπη μας ανοιχτή σε νέες προοπτικές. Και γυρίζοντας πίσω στον Crowley η φράση ‘Love is the law, love under will’ μοιάζει με φράση από ρομπότ, δεν έχει κανένα νόημα. Ο κόσμος όλος είναι γεμάτος από ασήμαντες φράσεις, ασήμαντες χειρονομίες, κάτι απίστευτα τρελό γιατί ο κόσμος είναι επίσης γεμάτος εκπληκτικά νοήματα. Γεμάτος νοήμα και από την άλλη γεμάτος από το τίποτα.

Πρέπει να βρούμε το κάτι για να ξεχάσουμε το τίποτα. Επειδή αυτό το κάτι είναι η καρδιά που χτυπά στο κέντρο των πάντων.

I am taking you long way back, but I wanted to ask what initially inspired you to form Current 93?

I really wanted to make music that spoke just to us. It was really important to me to sing my own song. I’m so connected to my obsession for love, fear and hope so I never thought that anyone else would find a way into it. But then of course all the things produced by people whose work I love, music, work, writings, makes me think that they think the same. We live in this internal world which is so meaningful to us and sometimes we wonder whether anyone else can understand what touches us. Current 93 is such a personal project and yet it is part of a whole. So, what binds all the members of this ‘weird’ collective together?

The dynamic in Current 93 is not really like in other groups, it is a purely personal project. It is me of course and yet at the same time I’m so intimate connected with other people. The thing that binds us together I think, is simply friendship and love for each other. I have certain beliefs and I’d be very surprised if the other people I work with shared them. And after all we don’t all share the same aesthetic or belief structure, we don’t even listen to the same music; I think it’s mutual enthusiasm and love that binds us together. Can you give me the image that today describes Current’s 93 notion of the world?

Well, I think last time we spoke I said it was a vision of a huge peacock. But today I’m influenced by the paintings I’m doing. There is a close friend of mine, Uwe Henneken, a German artist who I like a lot and he is having an exhibition in Athens opening on the night we are playing. It is an exhibition of his work but there’s also going to be some collaborative pieces between myself and Uwe. This morning, before you rung, I was working on these paintings and so the image that comes to mind today, is the image to which I was basing the painting: the Persian emperor Shapur II who defeated the Roman emperor Julian the Apostate. It’s a very beautifully powerful and tragic story. So that’s the image for this morning. It sounds like an astrology lesson, ‘your post for today is blablabla, and the Current 93 image for today is blablabla’ (laughs). I promise I'll call next week. I'm just scared that one day your image might depict the end of the world. Now, instead of gloom and doom, would you like to tell me about your interest in non canonical aspects of religion? What mystical paths do you follow at this moment in time?

Well I was brought up in Asia and naturally I was interested in Hinduism and Buddhism. Christianity attracted me cause it was quite exotic and I was interested in both canonical Christianity as well as the Apocrypha and all non-canonical and Gnostic texts. When I was very young, around when I was eleven, I bought a book called ‘The Apocrypha New Testament’ by M.R James which had a big effect on me. So, even at a young age I was interested in the more esoteric aspects of conventional, popular religion. I never thought of myself as

an occultist or even having an interest in the occult. I’m interested in Cabala, and Jewish mysticism but I don’t consider that occult. I was never interested in staff like The Golden Dawn; I always thought Satanism was ridiculous; Anton LaVey’s books are entertaining and funny. I can’t think of any occult that had any impression on me whatsoever, apart from Crowley, and of course Crowley thought of himself as some short of a prophet. So I was always interested in esoteric aspects of religion. Crowley however suggests a whole different concept of love to Christianity, for example.

Yeah, Crowley’s notion of love was pretty selfcentered. When Crowley says ‘Do what thou wilt shall be the whole of the Law’ and ‘Love is the law, love under will’ to me really it means nothing, It’s too vague. But since you’re no longer interested in him…

I am interested in him. I am collecting his paintings. I’ve got seven or eight of his original paintings. I am interested in him; I’m just not a follower of his. I’m not interested in him as an individual. You know, I love his paintings; I think most of his books are incredibly boring. I like his novels. I like ‘Moonchild’ a lot, I like ‘Diary of a Drug Fiend’, I recently wrote the introduction for a collection of his short stories. So I am interested, I’m just not a follower of his. I wouldn’t want to live in a thelemic world. Yeah, I think when we die; it’s not going to be terribly important what short of pentagram we wore round our necks. In any case, Ι understand there has been a certain transition to your spiritual interests and I wish to ask you why you kept the name of the band, a name directly linked to Crowley?

Well, I thought about it many years ago, even back in the 80’s. I guess I got used to it and I like its anonymity as well as its power. It’s just something that’s with me.

Do you sometimes feel over-exposed and how do you respond when people act like they already know you?

Well I wonder how much we ever know anyone, no matter how close. We never quite get to know ourselves so how can we really know someone else? I am very open to people when they write to me, but it does sometimes feel strange; you do have this situation where people write to you with the most intense personal revelations. I think because I’m so open about myself in my records, people also feel they can be equally open to me. Of course that’s an honor, but it does feel strange sometimes. Because I do an album and I send it out and I’m not really aware of whose listening to it. How did the collaboration with Fabio Quaranta and your involvement with fashion come up?

He introduced me to Fabio who is a fan of Current 93 and Fabio put on an exhibition of my paintings in his clothes shop and in the art gallery that he runs in Italy. He also bought some of my work and asked me if I’d be interested in making designs for some t-shirts for his new fashion collection, coming out on October 2011. He named this collection after my album ‘Aleph at Hallucinatory Mountain’, and

just said to me ‘I like to make t-shirt drawings and of course I’d like you to’. What was your inspiration behind these drawings?

Ιf you look at these white and black images you see the same phrase repeated thousands and thousand times in writing, like prayers. The inspiration behind this series, of Fabio Quarenta, was my reading of Gnostic texts in Coptic and I called them ‘I have seen the Gnostic awe and all’. They were prayers to Gnostic deities and repetitions of symbols such as birds or powers either hostile or friendly to us. The paintings I do come from my interest in Christian and Gnostic non-canonical imagery and escapology. Do you believe that repetition of the same image empowers the feeling that you want to create?

I don’t know about other people but it does for me. I’m quite an obsessive and determined individual in this area. If I do something I’m very very focused on it that and I’ll keep on doing it till I do it right. This idea of repetition being a way of shortcutting the rational process and the heart seeing things and not the mind analyzing things. What should we expect from your upcoming album that will be released in Athens?

People should expect anything from anything. I’m really happy with it. It’s called ‘HoneySuckle Æons’ and I think it’s the most beautiful and powerful album and the most personal one yet, but I think that about every album. If it weren’t more powerful and more beautiful and more personal for me than the last one then there would be no point doing it. People have to make their own judgment. I guess some people will love it and some people will hate it but it doesn’t matter to me because the band and I do these albums just for ourselves and if people like them that’s excellent and I’m pleased, if the don’t like them that’s fine as well. It’s just for us. When you speak, your voice has such an interesting quality that sometimes it’s almost like you sing. I was listening to you now and it could have been music on the background.

That’s sweet. I guess it’s because I’m really passionate about what I believe in. But I’m also very passionate that people don’t believe what I believe, because I believe it. Sometimes I get e-mails saying ‘David what do you believe? Could you give me some ideas on this or that? What religion should I choose?’ that disturbs me because it is not for me to say. It’s not for anyone to say. We have to follow our own path. And be the best we can be. Explore our potentials.

Make sure our love is always open to new possibilities. And so for me, going back to Crowley, ‘Love is the law, love under will’ sounds like a robot speaking. It means nothing. The world is full of meaningless phrases and meaningless gestures, which is crazy because the world is also full of great meaning. Full of meaning and on the other hand it’s full of nothingness.

We have to find something to forget the nothing. Because that something is the beating heart in the center of everything.

52

OWEN SCHMIT dark paint and californian sun Maria Laina owenschmit.com

Μεγάλωσες σε οικογένεια καλλιτεχνών: ο πατέρας και η ετεροθαλής σου αδερφή είναι τραγουδιστές ενώ όταν ήσουν μικρή εσύ και η αδερφή σου Jeddrah, πήρατε μέρος στη παιδική χορωδία που συνόδευε το συγκρότημα του πατέρα σου στο τραγούδι ‘For the Children’. Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να είχες αποφύγει να ακολουθήσεις την κληρονομιά της οικογένειάς σου;

Το να έχεις μεγαλώσει σε οικογένεια που σέβεται την δημιουργικότητα, είναι αναμφίβολα μεγάλο ευτύχημα. Ωστόσο ειλικρινά δεν πιστεύω ότι η ανατροφή μου είχε απαραίτητα να κάνει με την απόφαση μου να ασχοληθώ με την τέχνη. Απλώς είναι αυτό που μ’ αρέσει να κάνω και πιστεύω πως όποιος το θέλει πολύ, βρίσκει αργά ή γρήγορα τον τρόπο να το κάνει. Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει καλλιτέχνης. Πραγματικά δεν πιστεύω στο μύθο της ‘καλλιτεχνικής γενεαλογίας’.

Το σκοτάδι είναι κυρίαρχο στοιχείο στη δουλειά σου, σαν μια καταστροφή που αναμένεται να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό δημιουργεί ένα συναίσθημα σχεδόν αποκαλυπτικό στον θεατή. Πιστεύεις ότι η ομορφιά και η ελπίδα εμπεριέχονται στο σκοτάδι;

Για μένα η δουλειά μου δεν έχει να κάνει με καταστροφή και σκοτάδι αν και είναι πολλοί αυτοί που την περιγράφουν έτσι. Αυτό που κάνω είναι να πειραματίζομαι με υλικά που εντείνουν την φαντασία και την επιθυμία και που με τη σειρά τους μπορεί να είναι σκοτεινά. Σε μερικά έργα σου βλέπουμε surfers να αναδύονται από κύματα σκότους και ασχήμιας. Στο Λος Άντζελες, πόλη που μεγάλωσες και ζεις και τόπος που διαρκώς προσπαθεί να παρουσιάσει ένα πρόσωπο ομορφιάς, πόση ασχήμια πραγματικά υπάρχει; Η έμπνευσή σου έρχεται από τον κόσμο γύρω σου ή από έναν ονειρικό και υποσυνείδητο κόσμο;

Σκοτεινά τοπία, μπογιές που παραβιάζουν η μία τα σύνορα της άλλης και ηλεκτροφωταυγή συρμάτινα γλυπτά. Η Owen Schmit, ένα 26χρονο κορίτσι από την Καλιφόρνια έχει δημιουργήσει κάποια απο τα πιο έντονα και ιδιαίτερα έργα που έχουμε δει τελευταία. Κόρη του μπασίστα των Eagles, έχει προκαλέσει αίσθηση για τις συνεργασίες που έχει κάνει με μουσικά γκρουπ του LΑ όπως οι Green & Wood και με μάρκες ρούχων όπως οι Ai for Ai. Η Schmit, που ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Νylon ως μια από τις πλέον ανερχόμενες νέες καλλιτέχνιδες είναι κάποια που θα ξανακούσουμε σίγουρα στο μέλλον .

Dark landscapes, colors bleeding into each other and electroluminescent wire sculptures. A California laid-back cool girl, named Owen Schmit, is responsible. Α 26 year old blonde girl is the artist who created some of the most intense art seen around lately. Also the daughter of The Eagles' bassist, Schmit is drawing attention with her collaborations with LA bands as Green & Wood and fashion labels like Ai. Schmit, named as one of the 47 coolest girls on the planet in the October 2010 issue of the Nylon magazine is certainly one to watch.

Για μένα το Λος Άντζελες είναι απίστευτα όμορφο. Είμαι παθιασμένη μαζί του, ακόμα και με τις πιο άσχημες και τρομακτικές του πλευρές. Η έμπνευση από την άλλη, έρχεται από το πραγματικό αλλά και από αυτό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια.

πρώτα στάδια βέβαια τα δεδομένα αλλάζουν. Τελευταία ακούω πολύ Joy Division, Sisters Of Mercy και τον δίσκο ‘Hell Bent For Leather’ των Judas Priest.

Ο Iggy Pop λέει στο τραγούδι που μας ενέπνευσε σε αυτό το τεύχος: ‘raw power got a healing hand’. Κατά τη γνώμη σου η τέχνη που ικανοποιεί τους πολλούς μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα; Θα έκανες όμορφη τέχνη μόνο και μόνο για να πουλήσεις;

Συμφωνώ! Όσον αφορά την τέχνη, δεν είμαι σίγουρη ποια η διαφορά ομορφιάς και ασχήμιας αφού τα δυο συγχέονται εδώ και καιρό. Όταν επισκέπτομαι ένα μουσείο ή μια γκαλερί για να δω τέχνη, αναζητώ κάτι που θα μου εκτινάξει το μυαλό ανεξάρτητα από το πώς δείχνει. Έχεις δηλώσει ότι προτιμάς ένα στούντιο σε απόσταση 20 λεπτών από το σπίτι σου γιατί διαφορετικά θα κατέληγες να βλέπεις τηλεόραση. Χρειάζεται να κινητοποιηθείς για να παράγεις έργο;

Το σχόλιο για την τηλεόραση ήταν απλά ένα αστείο. Δουλεύω ασταμάτητα και ο λόγος που προτιμώ το στούντιο μακριά από το σπίτι είναι γιατί θέλω να αποστασιοποιούμαι από τη δουλειά μου. Είναι σημαντικό για μένα να απομακρύνομαι και να σκέφτομαι για αυτό που κάνω και μετά να επιστρέφω πάνω του με καθαρή ματιά. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος για να κινητοποιήσεις τον εαυτό σου αλλά κάθε καλλιτέχνης που γνωρίζω έχει τον δικό του τρόπο. Προσωπικά θέλω να δουλεύω κάθε μέρα, έστω και αν αυτό σημαίνει απλά να παρατηρώ τα στάδια ενός έργου ή να κάνω έρευνα. Πολλά μπορούν να συμβούν ακόμα και τότε. Προτιμάς να δουλεύεις με συνοδεία μουσικής και αν ναι, τι είδους;

Εξαρτάται, μερικές φορές ακούω μουσική, άλλες audiobooks. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη μέση της Άννα Καρένινα του Τολστόι που είναι απλά εκπληκτική. Όταν ξεκινώ ένα έργο αποφεύγω να ακούω μουσική γιατί προσπαθώ να αφοσιωθώ στις σκέψεις μου και η μουσική μπορεί να μου αποσπά την προσοχή. Μετά τα

Έχεις λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις, ομαδικές και προσωπικές, παρ’ όλη την μικρή σου ηλικία. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και ποια η μεγαλύτερη επιθυμία που θα ήθελες να πραγματοποιήσεις κάποια στιγμή;

Αυτόν τον καιρό δουλεύω για το προσεχές μου σόου και συγκεκριμένα σε έναν μεγάλου μεγέθους πίνακα ενός τεράστιου κύματος και σε γλυπτά με latex και χάντρες. Στα άμεσα μου σχέδια είναι να καταφέρω να αποφοιτήσω αυτό το χρόνο καθώς και να υποβάλω αιτήσεις για χορηγίες και residencies προκειμένου να συνεχίσω να δουλεύω. Η μακρινή μου επιθυμία είναι κάποια μέρα να πραγματοποιήσω μια φωτογράφηση υψηλής μόδας με τα έργα μου ως σκηνικό στο πνεύμα των φωτογραφιών της Cecil Beaton με έργα του Pollock για τη Vogue το 1951.

art can have the same effect as well; could you produce art that is simply beautiful just to sell paintings?

I agree! In art, I’m not really sure what the difference between beauty and ugliness is, because the two have been conflated for so long. What I want to see when I go look at art in a museum or gallery is something that totally fucking blows my mind, no matter what it physically looks like. You have said in an interview that you prefer having your studio 20 minutes away from home because otherwise you would end up watching TV. Do you have to push yourself to produce some work?

The TV thing was really just a joke, I work constantly. I just like having my studio separate from my home life because I don’t think it’s good to be staring at my work all the time. It’s important for me to get away and think about it, and then return with fresh eyes for what needs to be done. There is no right or wrong way to get oneself to make stuff, and it’s totally different for every artist I know. I like to try to get myself to work at least a little every day, and sometimes that can be as little as just sitting and looking at work in progress or doing some research. A lot can happen. Do you listen to music when you’re working and if yes what kind?

It depends, sometimes I listen to music and sometimes I listen to audiobooks. I’m in the middle of listening to Anna Karenina by Tolstoy. It’s fucking awesome. But often times when I am trying to start a project I don’t listen to anything because I’m trying to work out ideas and music can be distracting, but once it gets going I usually start listening to something. Lately I have been listening to a lot of Joy Division, Sisters Of Mercy and the album ‘Hell Bent For Leather’ by Judas Priest. Although you’re re still at a very young age you have taken part in a lot of shows, group ones or solos. What are your plans for the future? Which is your biggest, and fairly unrealistic artistic desire that you would like to realize at some point in your life? You grew up in an artists’ family, your father as well as your half sister are singers. Also when you were younger you took part with your sister Jeddrah in your father’s song ‘For the Children’, an almost gospel sounding song, featuring in the children’s choir that was accompanying your dad’s band. Do you think that you could escape your artistic heritage? How much all of these led you to the person and the artist you are today?

Although it helps to have a family that values creativity as much as I do, I honestly don’t think that my upbringing necessarily lead me to pursue art. It’s just what I like to do, and I think that anyone who wants to do it bad enough with eventually find their way to it. Anyone can be an artist. I don’t really believe in the myth of ‘artist’s lineage’. There is darkness in your work, as if disaster awaits for every single one of us in the next corner that creates almost a revelation feeling to the viewers. Do you think that in darkness

comes beauty and hope?

I don’t think about my work as being about disaster and darkness, although many people have described it that way. For me it’s much more about experimentation with materials that produce the intensity of fantasy and desire, which can sometimes be very dark. In some of your art, we see surfers emerging through the waves of darkness and ugliness. You grew up and currently live in LA; how much ugliness is there in a city that everyone is or tries to be beautiful? Do you take inspiration from real life, everything and everyone around you, or your work is the result of dreams’ confusion of reality and the subconscious?

To me LA is entirely beautiful, even it’s ugly/ creepy aspects. I am obsessed with it. I take inspiration from the real as much as from things buried under the surface. In the words of Iggy Pop’s song that inspired the issue, ‘raw power got a healing hand’. In your opinion more refined and mass pleasing

I’m currently working on a large-scale painting of a giant wave as well as some latex and beaded sculptures for an upcoming show. My immediate plans are to make it through graduate school (I’m graduating this year) and to apply for grants and residencies to be able to continue making work. But a fantasy of mine is to one day have high fashion editorial shoot with my work as the backdrop, like the Cecil Beaton photos with Pollock paintings done for Vogue in 1951.

54

COVER UP what lies beneath Ανδρέας Δημόπουλος sgt.gr

Ο Ιωάννης Μανταφούνης, ο Fabrice Mazliah και η May Zarhy είναι το διεθνές χορευτικό τρίο των οποίων η δουλειά εξετάζει την ένταση της σχέσης μεταξύ της εικόνας και της σωματικής κίνησης. Το πώς αυτά εναρμονίζονται και τι συναίσθημα προκαλούν στο θεατή είναι οι άξονες γύρω από τα χορευτικά κομμάτια που έχουν παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια από το P.A.D. του 2007 μέχρι το φετινό τους εγχείρημα. Η παράσταση Cover Up που θα παρουσιαστεί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 23 έως 26 Μαρτίου πραγματεύεται την έννοια του κεκαλυμμένου και επαναπροσδιορίζει αυτά που βλέπουν οι θεατές και τους καλεί να διερωτηθούν και να διερευνήσουν τι συμβαίνει πίσω από το προβολέα της σκηνής σε πρώτο και κυρίως μεταφορικό επίπεδο. Το ΟΖΟΝ μίλησε με την ομάδα για τη συνεργασία τους και το νέο τους έργο και συζήτησε με τον Ιωάννη Μανταφούνη για την ισχύουσα κατάσταση του χορού στην Ελλάδα και το ευρωπαϊκό πρόσωπο του ελληνικού χορού.

Το Cover Up είναι μια συνέχεια του Zero; Το Zero πραγματευόταν την αναζήτηση της μνήμης. Εδώ ποιος είναι ο βασικός άξωνας; Ο τίτλος είναι παραπλανητικός ή συμβολικός;

Ακολουθώντας το δρόμο του ZERO, επιχειρούμε για ακόμα μια φορά να αμφισβητήσουμε το πως το κοινό αντιλαμβάνεται την εικόνα του σώματος, κάνοντας το να επανεξετάσει αυτά που θεωρεί δεδομένα. Θέτοντας σαν βάση την μετατροπή των εννοιών σε εμπειρίες παρουσιάζουμε το Cover Up σαν μια χορογραφική ανταλλαγή ζωντανών εικόνων, ένα παιχνίδι του φαίνεσθαι. Τι κρύβεται πίσω από το προσωπείο; Ποια η φύση της επιφάνειας; Τι δεν αποκαλύπτει το λαμπερό φως του προβολέα; Το Cover Up παίζει με τη διαφάνεια, μετατρέπει το προσωπείο σε ουσιώδες, τον ρυθμό σε εντύπωση. Ο όρος Cover Up γίνεται αφετηρία για προβληματισμό, ένα εφαλτήριο για δημιουργική συλλογική συζήτηση. Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία με τον Fabrice Mezliah και τη May Zarhy;

Μέσω της δουλειάς μας έχουμε αναπτύξει ένα χορογραφικό τοπίο που θέτει ερωτήματα σχετικά με την υπάρχουσα ένταση μεταξύ εικόνας και συναισθήματος που δημιουργείται στον θεατή. Δουλεύουμε με τρόπο συλλογικό, ορμώμενοι από την ιδέα ότι το μοίρασμα διαφορετικών φωνών είναι καθοριστικό για τη δημιουργική εξέλιξη και δεν αποφέρει κανένα καλλιτεχνικό συμβιβασμό. Αντιθέτως μάλιστα εμβαθύνει στα ουσιαστικά στοιχεία που θέλει να προβάλλει η κάθε δουλειά. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι η μέθοδος που ακολουθούμε. Αυτή δημιουργεί ένα πάντρεμα χορογράφου και χορευτή σε μια ολότητα ενισχύοντας το αποτέλεσμα, δίνοντας παράλληλα επιπλέον ευθύνη και αρμοδιότητα της δουλειάς μας σε μια σχεδόν ταυτόχρονη ανταλλαγή ρόλων. Από το P.A.D. μέχρι το Cover Up τί έχει αλλάξει στο τρόπο που προετοιμάζεις μία παράσταση;

Κάθε φορά προσπαθούμε να βιώσουμε την προετοιμασία με τρόπο που να αρμόζει στην κάθε παράσταση. Κατά τ’ άλλα δεν έχει αλλάξει τίποτα εκτός του ότι είμαστε πλέον τρεις μαζί

με τη May και ότι προφανώς έχουμε μεγαλώσει. Αυτό μάλλον σημαίνει πως είμαστε πιο ώριμοι και έμπειροι να κατανοήσουμε το περιεχόμενο και τις απαιτήσεις της δουλειάς μας. Επιπλέον έχουμε διευρύνει το φάσμα της περιέργειας μας. Έχεις παρουσιάσει για το φεστιβάλ Αθηνών δύο φορές. Το ελληνικό κοινό δείχνει να αντιμετωπίζει τις παραστάσεις χορού του φεστιβάλ πιο θετικά παρά με την επιφυλακτικότητα που αντιμετωπίζει τις παραστάσεις ομάδων σε άλλους χώρους και υπό άλλους φορείς. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;

Αυτό δεν αληθεύει. Το κοινό έχει επιφυλάξεις όταν δεν γνωρίζει ή δεν έχει έρθει σε επαφή με την δουλειά του κάθε καλλιτέχνη. Προσωπικά παρουσιάζοντας την δουλειά μου στην Ελλάδα τόσο με ελληνική ομάδα όσο με ξένη, δεν έχω παρατηρήσει το φαινόμενο αυτό. Το κοινό που έρχεται να μας δει είτε στο φεστιβάλ είτε σε έναν χορό όπου κάνουμε οι ίδιοι την παραγωγή, έρχεται με τον ίδιο ενθουσιασμό και είναι το ίδιο ανοιχτό. Αυτό που κάνει την διαφορά είναι το κοινό που ο καλλιτέχνης φτιάχνει και ο σκοπός για τον οποίο το φτιάχνει. Είναι δηλαδή η θέση που παίρνει απέναντι στην τέχνη του. Έχοντας δουλέψει πολύ στο εξωτερικό, έχεις παρατηρήσει μεγαλύτερη κινητικότητα των ελληνικών ομάδων χορού σε διεθνή ύδατα;

Σίγουρα η κινητικότητα αρχίζει να αυξάνεται. Δεν μπορώ να πω πως είμαστε ακόμη στο επίπεδο κινητικότητας τών χωρών τις κεντρικής Ευρώπης ακόμη, αλλά πιστεύω πως σε μερικά χρόνια τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά. Τι σου άφησε η συνεργασία σου με το The Forsyhte Company; Τα σχέδιά σου από εδώ και πέρα αφορούν τη διεθνή σκηνή ή τον ελληνικό χώρο;

Μια μεγάλη έμπνευση για μελλοντικές ανακαλύψεις. Αυτό είναι άλλωστε και το καλό σε αυτήν την ομάδα, σου μαθαίνει να ψάχνεις συνέχεια και να δημιουργείς καινούρια στοιχεία στην δουλειά σου. Τα σχέδια είναι και ελληνικά και διεθνή. Χρειάζονται προς το παρόν και τα δυο.

Ioannis Mantafounis, Fabrice Mazliah and May Zarhy are the international dance trio whose work investigates the relationship between image and physical movement together with the ways these are harmonised. During the last few years (from 2007 P.A.D. to their most recent venture) the amalgamation of image and movement together with the audience experience, provides the main axis of their work. Cover Up, their latest performance, presented between 23th and 26th of March at the Onassis Cultural Centre, examines the notion of appearance and asks the audience to re-examine their assumptions looking for the essence behind the limelight. OZON spoke to Ioannis Mantafounis on their collaboration, their latest production as well as the current state of dance in Greece and its European presence.

Does Cover Up come as a continuation of Zero? Zero dealt with the search of memory. What’s the focal point here and does the title refer to anything deeper, something symbolic?

Following the line of ZERO, we work once again on altering the perceived image of the body by having the audience re-examine their assumptions. We focus on the conversion of concepts into experience, proposing Cover Up as a choreographed exchange of live images, a play on the mechanism of appearance production. What’s behind a façade? What might be the nature of a surface? What’s lying just outside the spotlight? Cover Up plays with the transparent, understating constant scapegoating, turning facade into quality and rhythm into an impression. The term Cover Up is used as a starting point for reflection, a spring board for creative, collaborative discussion. What is the creative process between yourself, Fabrice Mezliah and May Zarhy;

We have developed together and through our work, a choreographic space, which questions the existing tension between the visual image and the physical feeling it produces in the viewer, or rather – between the physical image and the visual feeling. We work in a collaborative manner, feeling that a sharing of voices is crucial to our creative process and it doesn’t lead to an artistic compromise, but rather to a re-enforcement of the essential elements that the piece asks for. One important aspect is the device in which we work that creates a marriage between the dancer and the choreographer into one, somehow it enhanced our way of performing, gives us a different kind of responsibility and overview of the work in exchanging our roles, being in and out simultaneously. From P.A.D. to Cover Up, what has changed to the way you work on a show?

We try each time to live the process in a manner that suits the subject we are working on. Noth-

ing has really changed apart from being now the three of us with May and that we obviously got older and hopefully more experienced and mature! Οn the other hand we understand better the context in which we like to work and the needs that comes with it. We have also refined the spectrum of our curiosity. What was the outcome of your collaboration with The Forsyhte Company and when it comes to future plans, do these involve the international or Greek scene?

A great inspiration for future discoveries which actually is the good part of working in that team; learning to constantly searching and creating new elements to your work. Plans are both Greek and international. One needs both for the time being. Having worked abroad have you noticed an increased presence of Greek dance groups on an international level?

I certainly do. However, it is still far from the level of dance groups in central Europe but I do believe this will change too in the years to come.

You have taken part in Athens Festival twice already. Greek audience seems to react less reluctantly to the festival’s dance productions in comparison with other productions done elsewhere. In your view, what’s the reason behind this?

I don’t think it is the case. The audience is reluctant when it’s not aware of an artist’s work. I personally haven’t come across such phenomenon when presenting work in Greece both while being a member of a Greek or international teams. People who come to see our work in the Festival are as open and enthusiastic as the people who come to view our own productions. What makes a difference is the actual audience created by the artist as well as the reasoning behind it. In other words, it is about the position one takes against one’s art.

56

GIORGOS PAPAGEORGIOU Για ποιο λόγο έγινες ηθοποιός;

Μετά την προτροπή ενός φίλου. Στην αρχή ήταν μια απλή ιδέα, άλλα όταν αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα και να σπουδάσω ηθοποιός ήταν μια αρκετά ώριμη επιλογή. Παρότι οι αρχικές μου ορμές ήταν σχετικά ασαφείς, η ουσιαστική ζύμωση έγινε μέσα μου στη σχολή. Η επιτυχία της ‘Κατσαρίδας’ νομίζεις ότι υπήρξε καθοριστική για την διαδρομή σου; Πως την έχεις καταχωρίσει στον μυαλό σου;

Η ‘Κατσαρίδα’ ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά τη σχολή και την κουβαλάω μέσα μου με πολλή αγάπη. Μάθαμε πολλά και ωριμάσαμε γρήγορα μέσα από αυτή τη δουλειά. Και να σου πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι το σκεφτόμασταν και πολύ όλο αυτό. Απλά βγαίναμε και παίζαμε. Σε μια σκοτεινή εποχή σαν την σημερινή, ποια πιστεύεις ότι μπορεί να είναι η συμβολή της Τέχνης;

Αρχίζω να πιστεύω ότι σε δύσκολες εποχές η τέχνη βρίσκει γόνιμο έδαφος για νέους, δυνατούς καρπούς. Η ανάγκη να αρθρώσουμε δημιουργικό λόγο μας υπογραμμίζει όχι μόνο την ανάγκη να αντιταχθούμε απέναντι σε μια σκληρή εποχή, αλλά και να αλλάξουμε ουσιαστικά μια σκληρή, κακή αισθητική που έχει αρχίσει να κάθεται πάνω από τα κεφάλια μας προσπαθώντας να μας επιβληθεί ως μονόδρομος.

Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι μπορεί να συνεχίζει να δίνει κίνητρο σε έναν νέο να συνεχίσει να δημιουργεί στην Ελλάδα σήμερα;

Ο φόβος. Η αίσθηση του φόβου μπορεί να γίνει εύκολα το αντίδοτο της απραξίας, να υπερνικήσει την αδράνεια και να πυροδοτήσει την ανάγκη για έκφραση και δημιουργία. Κάτι σαν ηρωική έξοδο από την μιζέρια που πάει να μας επιβληθεί. Πόσο εύκολο είναι διαφέρεις σε μια χώρα που έχει την τάση να ομογενοποιεί τα πάντα;

Καμιά φορά η ανάγκη να θέλουμε να διαφέρουμε μας κάνει ένα με όλους αυτούς που

embrace your fear Μανώλης Κρανάκης Μάριος Καλαμάρης Ο ‘Κανένας’ του Χρήστου Νικολέρη θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 3 Μαρτίου.

Η επιτυχία της 'Κατσαρίδας' ήταν ικανή να τον κάνει να ξεχωρίσει ανάμεσα στους ηθοποιούς της γενιάς του. Και όσο και αν παραμένει γοητευμένος από την μαγεία του θεάτρου, συνεχίζει να θεωρεί το σινεμά σαν προετοιμασία για έναν... πόλεμο.

θέλουνε να διαφέρουν. Και τότε είναι που το εναλλακτικό χάνει την αρχική του ταυτότητα. Προσωπικά προσπαθώ να ακολουθώ τις προσωπικές μου ορμές και να φιλτράρω την πραγματικότητα σχεδόν με απλοϊκά, εφηβικά κριτήρια. Αν αυτό με κάνει να διαφέρω καλώς, αν όχι δεν θα σκάσω κιόλας. Φοβάσαι να κάνεις λάθη;

Εννοείται. Δεν αντέχω να κουβαλάω συνεχώς τύψεις και ενοχές για τα συνεχή λάθη που κάνω. Παρόλο που πολλές φορές πέφτω με τα μούτρα. Θα περιέγραφες τον εαυτό σου ως θεατρικό ηθοποιό; Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση που χωράνε στην διαδρομή που κάνεις;

Η αλήθεια είναι πως έχω κάνει κυρίως θέατρο. Στην τηλεόραση έχω κάνει ελάχιστα πράγματα, ενώ στο σινεμά τώρα έχω αρχίσει να έχω μια μεγαλύτερη επαφή, πέρυσι με τον ‘Κανένα’ και φέτος με το ‘Τανγκό των Χριστουγέννων’, την μεταφορά στον κινηματογράφο του βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη. Το σινεμά είναι ένας άκρως γοητευτικός κόσμος, πολλές φορές στα γυρίσματα χαζεύω την δουλειά που μπορεί να έχει ετοιμάσει ένας σκηνογράφος, την αφοσίωση ολόκληρου του συνεργείου και του σκηνοθέτη προκειμένου να βγει η κατάλληλη λήψη. Στο θέατρο όμως όλη αυτή η δυναμική που περιέγραψα επάνω υπάρχει συμπυκνωμένη στην ενέργεια της ζωντανής στιγμής και αυτό είναι για μένα μαγικό. Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε στον ‘Κανένα’ του Χρήστου Νικολέρη;

Αρχικά η ιδέα της μεταφοράς του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στο σήμερα, μέσα από τα μάτια των μεταναστών. Η ερωτική ιστορία είναι πολύ τρυφερή στην ταινία, αλλά δεν σου κρύβω ότι ενθουσιάστηκα και με την ιδέα ότι θα έκανα και κόντρες με φτιαγμένα αυτοκίνητα! Δεν έχω καμία σχέση με το σπορ, άλλα το καταευχαριστήθηκα!

Ο κινηματογράφος τι είναι για σένα; Υπάρχουν ταινίες και κινηματογραφικοί δημιουργοί που σε εμπνέουν;

Ο κινηματογράφος για μένα είναι σαν να πηγαίνεις στον πόλεμο. Χρειάζεται στρατηγική, ομαδικό πνεύμα, συγκέντρωση, έμπνευση και κυρίως σωστή οργάνωση. Σε μια ταινία απασχολούνται συνήθως πάρα πολλοί άνθρωποι. Και εσύ ως ηθοποιός είσαι ο τελικός εκφραστής αυτής της προσπάθειας. Δεν είναι μικρή ευθύνη αν το καλοσκεφτείς, αλλά αν αφήσεις αυτή τη συνθήκη να σε αγχώσει, τότε θα έχεις πρόβλημα. Από κινηματογραφιστές που με εμπνέουν όπως λες θα αναφέρω ενδεικτικά τον Ντάρεν Αρονόφσκι που με το ‘Black Swan’ με εντυπωσίασε για ακόμα μια φορά με τη δύναμη της αφήγησης του, τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ τον οποίο θεωρώ μέγα και τον Γούντι Άλεν γιατί το χιούμορ του είναι εντελώς του γούστου μου. Πιστεύεις πως μια ταινία σαν τον ‘Κανένα’, η οποία μιλάει για το μεταναστευτικό μέσα από μια διαχρονική ιστορία αγάπης μπορεί να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο όσον αφορά τη νέα τάξη πραγμάτων στην χώρα;

Νομίζω ότι το μήνυμα της ταινίας συνοψίζεται στην φράση ‘Η αγάπη είναι η μόνη πατρίδα’ που για μένα λέει πολλά αν θέλεις και για το μεταναστευτικό ζήτημα γενικότερα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν έρθει για να ζήσουν, να δουλέψουν και να επιβιώσουν σε μία δύσκολη πόλη όπως η Αθήνα, δεν παύουν να είναι άνθρωποι που ονειρεύονται, δημιουργούν και ερωτεύονται. Τόσο το θέατρο όσο και ο κινηματογράφος είναι συλλογικές δουλειές. Πιστεύεις στην δύναμη των πολλών και υπό ποιες προϋποθέσεις;

Η νοοτροπία και η λειτουργία της ομάδας είναι για μένα το απαραίτητο συστατικό για μια ουσιαστική συνεργασία. Μου φαντάζει τόσο τρομακτική η έννοια της μοναχικής πορείας του καλλιτέχνη που πραγματικά αναζητώ σε αυτά που κάνω να βρίσκω πάντα συμπολεμιστές, συναδέλφους που θα λειτουργήσουμε με τη νοοτροπία ενός αν θες μουσικού group που ο ένας χρειάζεται τον άλλο για να ‘παίξει’. Δουλεύοντας με τον Χρήστο Νικολέρη και τους N-Οrasis είδα μια ομάδα, μία οικογένεια ανθρώπων με δουλεμένη χημεία και σεβασμό μεταξύ τους. Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που είχες να αντιμετωπίσεις μέχρι σήμερα στην διαδρομή σου;

Η ανάγκη του να θέλω να επιβεβαιωθώ. Κουραστικό, με μεγάλη σπατάλη ενέργειας. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Ανεβαίνω στην Θεσσαλονίκη στο θέατρο Σοφούλη μαζί με τον Αντίνοο Αλμπάνη για να παίξουμε το ‘I Will Survive’, μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία που περιγράφει τις περιπέτειες των δύο τελευταίων επιζώντων της γης μετά το τέλος του κόσμου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη.

58

GRIGORIS HATZAKIS Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την σκηνοθεσία;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τριών τεσσάρων χρονών, ήθελα να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία, χωρίς να ξέρω ακόμα τι είναι. Ήθελα να ‘είμαι αυτός που λέει στους ηθοποιούς τι να κάνουν’. Μίλησέ μου για την επιλογή σου να μεταφέρεις το Ψυχώ στο θέατρο, δε σε τρόμαξε το γεγονός ότι πρόκειται για ένα τόσο γνωστό και πολυσυζητημένο έργο;

Αυτό δεν το λέω καθόλου εγωιστικά, αλλά ποτέ δεν μου γεννιούνται τέτοιες σκέψεις και φοβίες για τίποτα. Ποτέ δεν έχω φοβηθεί τη σύγκριση, έτσι ποτέ δεν μπαίνει σε διαδικασία να με φρενάρει κάτι τέτοιο άπαξ και ξέρω ότι θέλω να πω κάτι για αυτό, με αφορά για κάποιον λόγο. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται με κάποιο τρόπο ή άλλα δεν πρέπει να γίνονται καθόλου. Που στηρίχθηκε η δική σου οπτική;

Ουσιαστικά με ενδιέφερε το ψυχολογικό κομμάτι. Δεν ήθελα να στηριχθώ στην ταινία που επικεντρώθηκε περισσότερο στο σασπένς. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο τρελό και το μη, το λογικό, το νορμάλ και το πάρα-φύση. Το πως ο πρωταγωνιστής-τρελός/ ψυχοπαθής βρίσκεται σε μια κατάσταση την οποία ο ίδιος θεωρεί απόλυτα φυσιολογική, βρίσκεται σε μια άλλη ‘φυσιολογικότητα’. Στόχος στη παράσταση ήταν, όσο το δυνατόν περισσότερο, να είναι εκείνος ο φυσιολογικός, ο νορμάλ, καθώς όλα είναι ιδωμένα από τη δική του οπτική. Ποια ήθελες να είναι η συμμετοχή του κοινού;

Ήθελα το κοινό να μπορεί να μπει λίγο στο τρικ του μυαλού του Νόρμαν. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα γυναικείο άρωμα στην ατμόσφαιρα. Ήταν ένας τρόπος να μας εισάγεις στον κόσμο των ψευδαισθήσεων;

Στόχος ήταν να μπορέσει ο θεατής να μπει στην κατάσταση αυτή. Τα άρωμα ας πούμε τις δύο φορές που συναντάει τις δύο κοπέλες, παραπέμπει στη μητέρα, που είναι και το πρότυπο γυναίκας για τον Νόρμαν. Το άρωμα στις δύο γυναίκες είναι αυτό που τον κινητοποιεί, κινητοποιεί συναισθήματα και αναμνήσεις.

in the mind of a serial killer Alaska Ελίνα Γιουνανλή Ψυχώ/σεις στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton 7 Mε έμπνευση από το «Ψυχώ» του Robert Bloch Έως τέλος Φεβρουαρίου 2011 www.beton7.com

Εγώ ένιωσα ότι το τέχνασμα αυτό λειτούργησε και σαν σύνδεση ανάμεσα στους δύο κόσμους. Ουσιαστικά έκανε το κοινό να συμμετέχει στη δράση.

Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί αυτός ήταν ο στόχος μου, το παιχνίδι αυτό με τον θεατή, το πόσο μπορεί να είναι και αυτός μέρος της δράσης, χωρίς όμως να εκβιάζεται. Χωρίς δηλαδή το άμεσο interactive. Προσωπικά το interactive συνήθως το νιώθω κάπως φασιστικό.

Συμφωνώ απόλυτα. Το θεωρώ και εγώ φασιστικό και πολύ εκβιαστικό. Μου αρέσει πάρα πολύ το ταξίδι του θεατή στη παράσταση, όσο αυτό γίνεται οικειοθελώς στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Μια άλλη παρατήρηση που έκανα είναι ότι δεν ένιωσα καθόλου να μου εκβιάζεις τον τρόμο. Γιατί επέλεξες αυτή τη στάση έχοντας στα χέρια σου ένα έργο σαν το Ψυχώ;

Εξ αρχής με ενδιέφερε πως επηρεάζεται ψυχολογικά ο χαρακτήρας από αυτό και όχι το να αποδώσω ρεαλιστικά την σκηνή του φόνου. Επίσης βλέποντας το μέσα από τα μάτια του Νόρμαν, ο ίδιος δεν έχει δει το φόνο γιατί ο φόνος δεν έχει γίνει ‘από εκείνον’, το φόνο τον έχει κάνει η περσόνα της μητέρας, της οποίας την ύπαρξη ο ίδιος αγνοεί. Σε κάθε περίπτωση αυτό που μοιάζει πιο τρομακτικό από όλα είναι το γεγονός ότι πριν κάποιος κάνει τον πρώτο φόνο, πριν διαγνωσθεί η ψυχική ασθένεια, αν υπάρχει, είναι , όπως είχε πει ο Hitchcock, ‘Ο δολοφόνος είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος.’

Συμφωνώ. Ο ίδιος είναι φορέας ενός θύτη-άλλου εαυτού που δολοφονεί, που λειτουργεί από μόνος του και μετά δεν το γνωρίζει. Αυτό είναι πιο τρομακτικό από τους άλλους που, έχοντας επίγνωση, τρομάζουν με αυτό. Για τους άλλους είναι τρομακτικό αλλά είναι Ξένος, είναι Άλλος. Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον αυτό, η γνώση και η άγνοια του Εαυτού, πως λειτουργούν σαν ένστικτο και πως σαν επιθυμία. Είναι τόσο σκληρό που νιώθω ότι δύσκολα μπορείς να τον αντιμετωπίσεις απλά σαν ένα τέρας. Με κάποιο τρόπο είναι συμπαθητική η άγνοια του και η προσπάθειά του να μοιάζει

Ο Γρηγόρης Χατζάκης είναι ο νεαρός σκηνοθέτης που μερικά χρόνια πριν είχε ανεβάσει τα ‘Φτερά του έρωτα΄μέσα σε ένα λεωφορείο και έκανε βόλτα τους θεατές στο κέντρο της πόλης. Αυτή τη φορά στην παράσταση Ψυχώ/σεις που ανεβάζει στον πολυχώρο Beton 7 σε συνεργασία με το Θεατρικό Οργανισμό Oldstage επιλέγει να μας μετατρέψει σε αυτόπτες μάρτυρες. Όχι μιας σειράς φόνων, αλλά ‘ενός ανθρώπου που διαλύεται πλήρως χωρίς να έχει επιλογή’. Μια παράσταση που παίζει με το φως, τον ήχο και τις μυρωδιές και σχεδόν σε αναγκάζει να συμπαθήσεις έναν κατά συρροή δολοφόνο. φυσιολογικός.

Είναι ένας άνθρωπος που διαλύεται πλήρως, χωρίς να έχει επιλογή. Στον Χάρη Ασημακόπουλο τι σκηνοθετικές οδηγίες έδωσες, ώστε να παίξει αυτό το χαρακτήρα, πως ήθελες να απεικονίσεις την τρέλα;

Ουσιαστικά ήθελα να είναι όσο πιο λιτό, απλό και καθαρό στην απόδοσή του. Να φαίνεται η κάθε στιγμή καθαρά, είτε είναι μόνος του είτε είναι με άλλους. Ενώ στόχος για τους υπόλοιπους ηθοποιούς ήταν να έχουν όση περισσότερη υπερβολή στη φυσιολογικότητα Σε πολλά σημεία του έργου, οι Άλλοι έμοιαζαν με ‘ρόλους’. Ο Νόρμαν φαινόταν πολύ πιο ανθρώπινος, έβλεπα τι ένιωθε. Οι άλλοι χαρακτήρες έμοιαζαν να δίνουν μία παράσταση.

Αυτό είναι και η αντιμετώπιση του Νόρμαν ως προς αυτούς, ότι τώρα ήρθε ένας ΄βλάχος΄που θέλει να με πιάσει. Ένας τυπάκος από το κωλοχώρι που το παίζει Humphrey Bogart. Ποια είναι η άποψή σου για τη τιμωρία;

Πιστεύω ότι ήμαστε πολύ μικροί για να κρίνουμε τους άλλους. Είμαι πάντα υπέρ του να βλέπεις και τη σκοπιά του άλλου. Πώς νιώθεις όταν κρίνουν τις δικές σου προσπάθειες με ευκολία;

Προσπαθώ να παραμένω όσο γίνεται πιο αδιάφορος και ανεπηρέαστος. Και όποτε έχω προσπαθήσει να βάλω στον εαυτό μου μια ταμπέλα αυτομάτως προσπαθώ να ‘με ακυρώσω’, να ακυρώσω τη δικιά μου σκέψη δηλαδή. Θέλω να αντιμετωπίζω κάθε δουλειά σαν ένα καινούργιο έργο και όχι σαν συνέχεια κάτι άλλου. Ποια η σχέση σου με την Αθήνα;

Όλο λέω ότι θέλω να φύγω και όλο μένω, αλλά είμαι από αυτούς που αγαπούν πάρα πολύ την Αθήνα και πάντα δυσκολεύομαι να κάνω το βήμα. Δεν μπορώ να το αποκλείσω αλλά δεν νιώθω περιορισμένος, δεν με αγγίζει η μιζέρια της ‘καταπιεστικής Αθήνας’. Σίγουρα και τώρα με τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες έχω επηρεαστεί και εγώ σε προσωπικό/οικονομικό επίπεδο αλλά παρόλα αυτά την αγαπώ πάρα πολύ. Και τελοσπάντων, ας μείνουμε και μερικοί σε αυτήν την πόλη.

60

LARRY CLARK what do you do for fun Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou Courtesy of the artist, Luhring Augustine, New York and Simon Lee Gallery, London. top: Pierre Antoine simonleegallery.com

Η Simon Lee Gallery από τις 10 Φεβρουαρίου ως τις 2 Απριλίου παρουσιάζει εικόνες και φωτογραφίες που πολλοί θα ήθελαν να ξεχάσουν . Καινούργια κολάζ και παλαιότερα έργα του Larry Clark θα δουν το φως στην γκαλερί του Λονδίνου, του Αμερικανού φωτογράφου και σκηνοθέτη που σόκαρε όσο λίγοι την αμερικάνικη κοινωνία εκθέτοντάς την σε ένα είδωλό της που δεν ήθελε να αντικρίσει.

Λίγο μετά την αμφιλεγόμενη έκθεση ‘Kiss The Past Hello’ του Larry Clark στο Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris, που δίχασε το κοινό παγκοσμίως, η γκαλερί Lee Simon Gallery παρουσιάζει την έκθεση ‘What do you do for fun’. Προς τι όμως αυτή η λογοκρισία; Ο Larry Clark αφηγείται ιστορίες. Ιστορίες νεανικής κουλτούρας, σεξ, βίας και ναρκωτικών, που μας δίνει μέσα από ταινίες (Kids, Bully, Ken Park), κολάζ και φωτογραφικά βιβλία. (Tulsa 1971, Teenage Lust 1983-1992, The Perfect Childhood 1993, Punk Picasso 2003). Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει, σε μία σοκαριστική ασπρόμαυρη απεικόνιση της εφηβείας, νέους που παίρνουν αμφεταμίνες, κάνουν σεξ και ποζάρουν με όπλα. Απαθανατίζει τα πάντα στα οποία συμμετέχει με μία κάμερα 35mm, χωρίς τεχνητό φωτισμό. Τη δεκαετία του ‘90, σε μία στροφή από τη στατική εικόνα στο φιλμ, ξεκινάει να δουλεύει με την τεχνική του κολάζ. Τα κολάζ του λειτουργούν αρχικά σαν ένα είδος story boards από σκίτσα, φωτογραφίες, αποκόμματα εφημερίδων και εφηβικών περιοδικών. Από το υλικό αυτό ο καλλιτέχνης εγείρει αμφιλεγόμενα κοινωνικά ζητήματα μίας ευαίσθητης ηλικιακά ομάδας: η κατασκευή της σεξουαλικής ταυτότητας, η πορνογραφία και η βία, τα media που βάφτισαν τα παιδιά αναλώσιμα υλικά στο παγκόσμιο πείραμα επίσπευσης του χρόνου. Είναι γεγονός πως από την κυκλοφορία του πρώτου φωτογραφικού άλμπουμ του το 1971, η ματιά του Clark πάνω στην μοναξιά της νεολαίας στοίχειωσε την Αμερική με την διογκωμένη ενοχή της, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι στη δύναμη των εικόνων του, απαλλαγμένη από κάθε σεμνοτυφία, βρίσκεται η αναζήτηση της γυμνής αλήθειας.

62

UFFIE

Οι επιρροές σου προέρχονται από hip-hop και acid house και μετά μιξάρονται σε electro, rap και nu-skool. Πιστεύεις ότι θα συνεχίσεις σ’ αυτήν την κατεύθυνση;

Δεν είναι πραγματικές επιρροές απλά λατρεύω την rap. Είναι το βασικό μου άκουσμα οπότε αυτόματα με επηρεάζει. Στον επόμενο δίσκο σκοπεύω να παίξω περισσότερο με την πανκ μου πλευρά. Το 2010 κυκλοφόρησε ο πρώτος σου δίσκος ‘Sex Dreams and Denim Jeans’. Είναι το sex, τα όνειρα και το denim αυτά που σου δίνουν τη μεγαλύτερη έμπνευση;

Το sex είναι σημαντικό τμήμα της εφηβείας και της ζωής αλλά την μεγαλύτερη έμπνευση μου την δίνουν οι περιπέτειες μου μέχρι τώρα.

Στη συμπαραγωγή του δίσκου σου συμμετείχαν μερικοί από τους πιο δυνατούς electro DJs -όπως Feadz, Mr. Oizo, Sebastian, and Mirwais. Κάποιο σχόλιο για τις συνεργασίες αυτές;

dance to the raw beat Ελευθερία Ιωανίδου | Eleftheria Ioannidou Justin Wu Styling: Simon Gensowski Assistant: Peter Hand myspace.com/uffie

Σε έναν κόσμο ντυμένο με τζιν, η Uffie βγάζει τη μάσκα της νεαρής fashion icon. Τα τελευταία χρόνια απασχολεί με τις διάσημες συνεργασίες της, την ένταξή της στη θρυλική Ed Banger και το περσινό πολυαναμενόμενο ντεμπούτο της. Από τη Γαλλία, με αγάπη. In a world dressed with denim, Uffie takes off the masque of the young fashion icon. She has lately drawn attention with her famous collaborations, her joining the legend Ed Banger and her last year’s much anticipated debut. From France, with love.

Τόσο ο Feadz, ο Sebastian, όσο και ο Mr. Oizo, ήταν φίλοι από παλιά -και ευτυχώς εξαιρετικά ταλέντα- οπότε ήταν φυσικό να υπάρξει συνεργασία. Ήμουν πάντοτε φανατική οπαδός του Mirwais οπότε η δουλειά μας ήταν για μένα συναρπαστική όσο και τρομακτική. Με βοήθησε να βελτιωθώ σαν καλλιτέχνης βγάζοντάς με έξω από τα νερά μου. Έχεις δηλώσει ότι ‘το άλμπουμ αυτό είναι το τέλος της τρελής εφηβείας και η εισαγωγή στην ενήλικη ζωή’. Τι εννοείς;

Έγραψα και ηχογράφησα το άλμπουμ αυτό την περίοδο της εφηβικής μου επανάστασης κατά τη διάρκεια τριών χρόνων περιγράφοντας τις εμπειρίες μου. Από τότε έχω ωριμάσει πολύ και έγινα μητέρα οπότε οι νέες μου εμπειρίες θα γίνουν κομμάτι του επόμενου δίσκου. Νιώθεις συνδεδεμένη με το πνεύμα της Ed Banger Records;

Εκεί ξεκίνησαν όλα οπότε ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου της ανήκει. Από την περσινή σου συνεργασία με τη Diesel προέκυψε μια συλλογή που μπορεί να περιγραφτεί ως ‘12 κομμάτια που συνδυάζουν δέρμα με denim και μεικτά υλικά’. Πώς τα πήγε;

H συνεργασία αυτή ήταν πετυχημένη τόσο για μένα, όσο για την ομάδα της Diesel. Ήταν μια διασκεδαστική εμπειρία. Φοράς συχνά τζιν και τι είδους;

Τα τζιν είναι αγαπημένα μου ρούχα αλλά δεν μου αρέσουν οι πολλές πλύσεις. Προτιμώ τα σκούρα μπλε ή τα μαύρα. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Έχω ήδη ξεκινήσει δουλειά για το δεύτερό άλμπουμ. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να γράφεις και να ηχογραφείς αλλά φυσικά η περιοδεία συνεχίζεται.

In what ways has Hong Kong affected your personality and your music?

Well Ι was quite young so not very much Ι guess it just made me a more... Open person? You take influences from hip-hop and acid house and mix them into electro, rap and nuskool. Do you feel you will continue on that direction?

Actually its not really an influence... But Ι do love rap. It’s something Ι listen to so will always be an influence, but on the next record Ι want to play a lot more with my punk side. In 2010 you released debut album ‘sex dreams and denim jeans’. Are sex, dreams and denim what inspire you the most?

Sex is a very important part of your adolescence and life so its definitely a big influence... But life in general and my adventures inspire me the most. The album was co-produced with some of the coolest electro djs (feadz, mr. Oizo, sebastian, and mirwais). Some comments about those collaborations?

Well Feadz, Sebastian and Mr.Oizo were friends before, so it was a really natural place to start (thankfully they are all extremely talents!!). I’ve always been a fan of Μirwais so working together was quite nerve racking and exciting. He made me grow a lot as an artist and really pushed me outside my comfort zone. You have said: 'this album was the end of my crazy youth and the intro to my adult life'. Can you elaborate?

Well I wrote and recorded it over a three year period, that was kind of my teenage rebellion time so it mainly focused on those experiences. Since then Ι’ve grown a lot, become a mum etc so those new experiences will play into the next record. Do you feel attached with the spirit of the ed banger records?

It’s where everything began, so it will always hold a big part of my heart.

Last year you announced your partnership with diesel for a collection which is described as ‘12 pieces combining leather and denim with mixed materials’. Ηow did that go?

I was happy with the collaboration and the diesel team too. It was a very fun experience.

Do you wear jeans often and if yes, what kind?

I am a big jeans person but Ι am not crazy about all the washes, more of a dark blue or black kinda girl. What are your future plans?

I have already started working on my second album and its really exciting and nice to get back to writing and recording. Of course Ι will keep up touring.

2011

WeActivist KIM MATULOVA SHOT BY CHERYL DUNN www.wesc.com

FASHION

ΓΙΛΕΚΟ / VEST VIVIENNE WESTWOOD FOR LEE (ZOE PROKAKIS WHITEROOM) | ΣΟΡΤΣ / SHORTS VIVIENNE WESTWOOD FOR LEE (ZOE PROKAKIS WHITEROOM) ΦΟΡΕΜΑ / DRESS SUPERDRY (SHOP112Α) | ΤΖΑΚΕΤ / JACKET CHEAP MONDAY (SHOP112Α)

Photography Nikolas Ventourakis Styling D’Arcy Foxx Hair & Make Up Stella Mavrodi Styling Assistant Charalampos Nikolaou Photo Assistant Dafni Anesti Model Katia D (Vice Versa)

πουκαμισο / Shirt WeSC (Prime Timers) | σορτσ / Shorts WeSC (Prime Timers) | σορτσ / Shorts HumÖr (MONOΪ)

τζακετ / Jacket Levi's (levi’s hellas) | παντελονι / Trousers 3Guys

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ | LEFT PAGE: παντελονι / Trousers Levi's (levi’s hellas) | T-shirt Lee (VF Hellas) τζακετ / Jacket Adidas Originals (Adidas Hellas) | Trousers Staff jeans & Co | παπουτσια / Shoes Adidas Originals (Adidas Hellas)

παντελονι / Trousers Vivienne Westwood for Lee (Zoe Prokakis Whiteroom)

Photography Nikos Katsaros Styling D’Arcy Foxx Hair & Make Up Mary Fakinou Photo Assistant Dafni Anesti Styling Assistant Charalampos Nikolaou Special Thanks to Stratos Tzortzoglou

πουκαμισο / Shirt Polo Jeans (Notos Com.)

πουκαμισο / Shirt WeSC (Prime Timers) | ζακετα / Cardigan WeSC (Prime Timers) | παντελονι / Trousers WeSC (Prime Timers)

τζακετ / Jacket Staff Jeans & Co | παντελονι / Trousers Staff Jeans & Co | T-shirt WeSC (Prime Timers) | παπουτσια / Shoes Converse (ELMEC SPORT) ΔΕΞΙΑ ΣΕΛΙΔΑ | RIGHT PAGE: πουκαμισο / Shirt Energie (Shop112α) | παντελονι / Trousers Energie (Shop112α) | ζακετα / Cardigan Energie (Shop112α) γραβατα / Tie Energie (Shop112α) | παπουτσια / shoes energie (shop112a)

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ | LEFT PAGE: τζακετ / Jacket Pepe Jeans (Shop112α) | τζιν / jeans pepe jeans (shop112a) πουκαμισο / Shirt levi’s (levi’s hellas) | παπιγιον / Bow tie Custom made

LOOK IN THE EYES OF A SAVAGE GIRL

Photography Francesco Nazardo Photographer’s assistant Sara Naim Styling Valeria Picerno Make Up Sara Glick Model Jennifer Martin (Rocket Garage/Soul Artists Management) Special thanks Aruro Stanig

top american apparel

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ | LEFT PAGE: τζακετ / jacket topshop | top T alexander wang | tzin / jeans topshop | παπουτσια / shoes converse all star (elmec SPORTS) γιλεκο / waistcoat search & destroy | top american apparel | tzin / jeans acne | βραχιολι / bracelet arielle de pinto

top christian wijnants | πουκαμισο / shirt levi’s vintage (levi’s hellas) | τζιν / jeans acne | παπουτσια / shoes converse all star (elmec) ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ | NEXT PAGE: top christian wijnants | κολιε / necklace arielle de pinto | βραχιολια / bracelets marc jacobs

90

NEW FACES new kids in raw jeans Ναταλία Σταθοπούλου | Natalia Stathopoulou Θοδωρής Καϋμενάκης | Thodoris Kaymenakis Styling: Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou

Davide VN Models

σορτσ / Shorts Levi's (levi’s hellas) γιλεκο / Vest Custom made

Τι σε κάνει να νιώθεις δυνατός;

Να εμπνέομαι από τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω μαζί. Γιατί σου αρέσει το denim;

Μπορώ να φοράω denim όλη μέρα και αυτό είναι πολύ ξεκούραστο.

Marija VN Models

παντελονι / Trousers Miss Sixty (Sixty Hellas) πουκαμισο / Shirt Wrangler (VF Hellas) βραχιολια / Bracelets H&M δαχτυλιδια / Rings Stylist's own

Τι σε κάνει να νιώθεις δυνατή;

Να είμαι ερωτευμένη και να δουλεύω ως μοντέλο. Γιατί σου αρέσει το denim;

Τα τζιν μου φτιάχνουν τη διάθεσή, με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα με τον πιο απλό τρόπο.

92

WE LIKE YOUR STYLE hide your face and show us your jeans Nikos Katsaros Styling: Charalampos Nikolaou Model: Dimitris Nisiotis VN Models

Something old, something new, something borrowed, something blue. Το denim και η μακρά ιστορία του είχαν αντίκτυπο τόσο στην σύγχρονη κουλτούρα όσο και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το street style. Mιας και το denim ειναι κολακευτικό και χωρίς ηλικία, μπορεί να φορεθεί από τον καθένα μας. Το γεγονός αυτό το κάνει εύκολο να συνδυαστεί είτε με βασικά είτε με πιο εκκεντρικά κομμάτια επιτρέποντας στον καθένα να δημιουργήσειτο το προσωπικό του στυλ. Τα denim ρούχα σου προσφέρουν την ελευθερία και την άνεση να κυλιστείς ανέμελα με αυτά στο γρασίδι του πάρκου! Έτσι χειριστήκαμε τα τζιν, απελευθερώνοντας τα πιο άγρια και ενστικτώδη συναισθήματά μας.

top Adidas Originals (Adidas Hellas) καπα / Cape Adidas Originals (Adidas Hellas) παντελονι / Trousers Levi’s (levi’s hellas)

καλτσεσ / Socks HÜmor (MONOΪ) παπουτσια / Shoes Adidas Originals (Adidas Hellas)

tzaket / Jacket Levi’s (levi’s hellas) παντελονι / Trousers Adidas originals blue (Adidas Hellas)

σαλοπετα / salopette Levi’s (levi’s hellas) T-shirt J.C. Rags (Attratτivo)

Top HÜmor (MONOΪ) παντελονι / Trousers 3Guys

πουκαμισο / Shirt Staff jeans & Co

P.L.Us

People Like Us Εύα Κούρου Μυρτώ Ιατροπούλου Τάσος Φράγκου

THE FASHION ROOM SERVICE organised by OZON Raw @ SEMIRAMIS, ATHENS

Š 2011 adidas AG. adidas, the Trefoil, and the 3-Stripes mark are registered trademarks of the adidas Group.

all originals

get it on

The jeans are made for sneakers.

adidas.com