SCOTT TRELEAVEN
Κίκα Κυριακάκου | Kika Kiriakakou
dark art
scotttreleaven.com
Paul P.
thebreedersystem.com
Ο Scott Treleaven αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή της Queer Revolutionary καλλιτεχνικής κοινότητας. Ο Καναδός καλλιτέχνης που ασχολείται με zines, films, installations και τη φωτογραφία μεταξύ άλλων, ποτέ δεν έκρυψε το ενδιαφέρον του για τις υποκουλτούρες, τον αποκρυφισμό, τις μυστικές τελετές και τα σύμβολα. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης του μίλησε για μερικά από τα πιο γνωστά, πρόσφατα αλλά και παλαιότερα, καλλιτεχνικά projects του αλλά και για σημαντικές συνεργασίες όπως με το περιοδικό AnOther και τον καλλιτέχνη AA Bronson. Scott Treleaven is perceived as a special kind of Queer Revolutionary. From zines and films to photography and installations the Canadian artist never seized to hide his interest on subcultures, the occult, secret rituals and mystical symbols. During his interview we discussed about some of his most well known - recent and past - art projects as well as his collaborations with AnOther Magazine and artist AA Bronson.
Πώς ήταν να μεγαλώνει κανείς στο Τορόντο και πώς η εκεί τοπική καλλιτεχνική σκηνή επηρέασε το έργο σου; Το Τορόντο ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να μεγαλώσει κανείς στη δεκαετία του 90 με ιδιαίτερα ζωντανή underground σκηνή, πολλούς ακτιβιστές, με δυναμική gay σκηνή και ανεπτυγμένη indie culture. Το Τορόντο συνεχίζει να είναι ένα πολύ καλό μέρος για να δουλέψει κανείς, σχετικά άνετο και φθηνό αλλά δυστυχώς, την περίοδο που εγώ έφευγα, είχε ήδη αρχίσει να κλείνεται στον εαυτό του. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αλλά ποτέ δεν υπήρχε διεθνής επικοινωνία και ανταλλαγή ή και αν ακόμα υπήρξε, δεν κατάφερε να διατηρηθεί. Πώς προέκυψε η ιδέα του zine και της ταινίας μικρού μήκους The Salivation Army που μεταξύ των άλλων προβάλλεται στο MoMA και στο Art Basel; Το The Salivation Army μου αποκαλύφτηκε σαν ιδέα σε ένα όνειρο το 1995. Στο όνειρό μου αυτό, τρία αγόρια μου αυτοσυστήθηκαν ως ‘The Salivation Army’ μια απόκρυφη homo-punk συμμορία, λέγοντάς μου ότι εγώ έπρεπε να κάνω την συμμορία τους πραγματικότητα. Έτσι και έκανα. Το zine και η ταινία είναι μια απόπειρα να δημιουργήσω από το μηδέν μια λειτουργική ανοιχτή μυθολογία. Εκεί επίσης μπορώ να ανατρέξω σε ορισμένες εκκολαπτόμενες έννοιες που αυτή τη στιγμή καθοδηγούν αυτά που κάνω. Πώς οι William Burroughs, William Blake, Brion Gysin και Derek Jarman σε έχουν επηρεάσει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη; Θα ήταν αδύνατον να συνοψίσω κάτι τέτοιο, αλλά αν θελήσω να αναζητήσω τον κοινό παρονομαστή που τους συνδέει όλους, αυτός θα ήτανε τα πιστεύω τους ως καλλιτέχνες, τα ειλικρινή τους κίνητρα που καθόρισαν όλα αυτά που έγραψαν ή δημιούργησαν. Όλοι τους πίστευαν ότι η τέχνη είναι ζωτικής σημασίας στην εξελικτική διαδικασία του ανθρώπου, προορισμένη να προξενήσει ουσιαστική μεταμόρφωση του καλλιτέχνη και του θεατή και όχι απλά ένα μέσο δημοτικότητας ή διασκέδασης της μπουρζουαζίας. Έχεις δηλώσει ότι ‘ο αποκρυφισμός παρέχει για μένα έναν πιο ακριβή και αξιοπρεπή τρόπο περιγραφής της ανθρώπινης κατάστασης’. Ποια είναι η τωρινή σου σχέση με τη μαγεία παίρνοντας σαν αφορμή το πρόσφατο πρότζεκτ σου για το C Magazine; Ποια απόκρυφα σύμβολα εμφανίζονται συχνότερα στη δουλειά σου; Το πρότζεκτ για το C Magazine βασίστηκε σε
ένα διορατικό δοκίμιο του συγγραφέα και καλλιτέχνη Elijah Burgher σχετικά με την δουλειά μου. Ο τρόπος που αναλύει την δουλειά μου έχει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω κάποιων κοινών μας προβληματισμών. Προσωπικά πάντως η κυρίαρχη ανησυχία μου έχει να κάνει κατά κάποιον τρόπο με την ‘ανομία’, με ζητήματα όπως οι υποκουλτούρες και τα απομακρυσμένα είδη ανθρώπινης εμπειρίας που συμπεριλαμβάνουν, χωρίς να περιορίζονται, τον αποκρυφισμό. Εν συντομία θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τέχνη μου έχει ρίζες στην πολιτιστική ανθρωπολογία και ψυχολογία και λιγότερο στη μαγεία. Tο 2009 ήταν η χρονιά που παρουσίασες το Cimitero Monumentale, μια φωτογραφική έκδοση για το Printed Matter με ασπρόμαυρες φωτογραφίες γλυπτών και τάφων. Για σένα τα νεκροταφεία, τόποι που γενικά θεωρούνται νοσηροί, και συγκεκριμένα η βόλτα στα νεκροταφεία είναι κάτι το συναρπαστικό. Εξήγησέ μας γιατί; Μου αρέσουν τα νεκροταφεία, πάντοτε τα έβρισκα χώρους στοχασμού -πιθανώς γιατί δίνουν διαφορετική προοπτική των πραγμάτων- αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος για το Cimitero Monumentale του Μιλάνου. Κατά την τρίμηνη παραμονή μου εκεί απέκτησα μια σχεδόν εμμονή με τον χώρο, πήγαινα δυο με τρεις φορές την εβδομάδα προσπαθώντας να καταλάβω τα περίπλοκα συναισθήματα που μου προκαλούσε. Στην αρχή η καταγραφή των γλυπτών ξεκίνησε σαν προσωπική μου υπόθεση χωρίς καμία σκέψη να τα εκθέσω. Όταν όμως άρχισα να το συζητάω με τον AA Bronson, μου πρότεινε να τα εκδόσω. Ήταν φυσικά μια εξαιρετική ιδέα που περιλάμβανε την ανοιχτή έρευνα θεμάτων όπως το τέλος, η ματαιοδοξία, η τρυφερότητα και η μνήμη... αλλά ακόμα και μετά την λεπτομερή εργασία πάνω στις φωτογραφίες ένοιωθα πως δεν είχα καταφέρει να μεταδώσω την εμπειρία μου. Αυτό με οδήγησε σε μια σειρά από σχέδια που εκτέθηκαν στο Λος Άντζελες στις αρχές του έτους. To τεύχος 10 του περιοδικού AnOther Man περιλάμβανε ένα 14-σέλιδο φωτογραφικό πρότζεκτ σου με στυλίστα τον Alister Mackie. Ποια είναι η σχέση σου με τη μόδα και τι νιώθεις γι’ αυτή σου τη δουλειά; Το βιβλίο του Dick Hebdige Subculture: The Meaning of Style, που διάβασα έφηβος εξακολουθεί να καθορίζει την στάση μου απέναντι στη μόδα ή για να το θέσω διαφορετικά ‘η μόδα είναι μια γλώσσα’ όπως ο φίλος μου Marco Zanini συχνά αναφέρει. Η φωτογράφηση για το AnOther Man ήταν ένα εξαιρετικό πρότζεκτ που μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω σε ένα διαφορετικό περιβάλλον δοκιμάζοντας να προσφέρω την προσωπική μου ματιά. Η συνεργασία με τον Alister Mackie ήταν πραγματικά διασκεδαστική καθώς είναι ένας άνθρωπος οξυδερκής με ευρύ πνεύμα και αντίληψη των πραγμάτων. Μαζί προσπαθήσαμε να παίξουμε με διάφορα στυλ και εικόνες ισορροπώντας μεταξύ επιδοκιμασίας και σάτιρας της πολυτέλειας και της κουλτούρας της. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μια πολυτελής multi-brand ιστοσελίδα επέλεξε τις φωτογραφίες και μετά από λίγες μέρες το μετάνιωσε και τις απέρριψε. Στόχος μου ήταν να κάνω όμορφες εικόνες χωρίς να είναι ευκόλως εύπεπτες, και η απόρριψη αυτή ήταν για μένα σημάδι ότι πιθανώς το είχα πετύχει. Συνεργάζεσαι με την γκαλερί The Breeder στην Αθήνα που σε εκπροσώπησε στο Armory Show το περασμένο καλοκαίρι. Ποια είναι η γνώμη σου για τη σύγχρονη τέχνη στην Αθήνα και γενικά στην Ελλάδα; Η Breeder είναι μια εκπληκτική γκαλερί αλλά η προσωπική μου επαφή με την τέχνη στην Ελλάδα ήταν πολύ μικρή για να μπορέσω να βγάλω συμπεράσματα. Η Αθήνα όμως, την οποία έχω ήδη επισκεφτεί δυο φορές, είναι πραγματικά μια καταπληκτική πόλη, δυναμική με μια απτή μορφή ενέργειας. Δεν αναφέρομαι εμμέσως σε κάποια κοινωνική ή πολιτική κατάσταση απλά στον ενθουσιασμό που βίωσα εκεί, ένιωσα ότι εκεί, μπορούν να συμβούν τα πάντα. Για έναν καλλιτέχνη, για τον οποιοδήποτε μάλλον, το να νιώθει αυτόν τον αέρα της ‘δυνατότητας’ είναι κάτι σπάνιο.
40