Ough 03 dec 2012

ΜΗΝΙΑΙΟ FREE PRESS / ΤΕΥΧΟΣ 03 / ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

+ ,

το περιεχόμενο μετράει

www.ough.gr

,

Δεν είναι χοντρός, γέρος, κοιλαράς και με μούσια. Φοράει τζιν και κυκλοφορεί με βέσπα. Επίσης, στον σάκο του δεν έχει δώρα, αλλά τσαλακωμένες εφημερίδες.

Ακόμα περισσότερα περιεχόμενα, στο:

www.ough.gr

Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και τον λένε Κώστα / ΤΕΥΧΟΣ 03 / ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012 Χριστιάννα Τσάπη | Φωτο: Πολίνα Χριστοδήμου

Κάποιοι τον γνωρίζουν ως Άγιο Βασίλη, άλλοι ως Περλ Νοέλ, Σίντερ-Κλάας, Βάιναχτσμαν, Λαμ-Κουνγκ-Κουνγκ, Χοτέισο. Όπως και να ‘χει, είναι από τις πιο γνωστές και αγαπημένες φιγούρες στην υφήλιο και αυτό και μόνο προκαλεί δέος και υποταγή στο πρόσωπό του. Αν είχαμε χιόνι, το περίγραμμα της μπότας του στο έδαφος θα μαρτυρούσε την εμφάνιση και τις κινήσεις του στην πόλη. Στην Ελλάδα, όμως, και ειδικά στην Αθήνα, δεν έχουμε ψύχος, ούτε έδαφος που να σύρεται με ευκολία το έλκηθρο. Οπότε, αυτός ο «παππούλης» με την άσπρη, μακριά γενειάδα σκάει μύτη -από την 1η συνήθως του Δεκέμβρη- με αμάξι, βέσπα, ποδήλατο ή και με τα πόδια, ανάλογα τα κέφια και την οικονομική του ευχέρεια. Άλλωστε, ο «Άι Βασίλης» δεν φορο-απαλλάσεται σε αυτή τη χώρα, ίσως μόνο να φοροδιαφεύγει. Όταν ο Άγιος Βασίλης έρχεται, ουρές σχηματίζονται από πιτσιρίκια, άλλα διστακτικά και άλλα πιο τολμηρά, που περιμένουν να τού μιλήσουν και να απαριθμήσουν τις ευχές τους. Προσωπικά, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη τρέλα μαζί του. Η προσμονή των δώρων του με έβαζε πάντοτε σε σκέψεις για όλα αυτά που ήθελα να τον ρωτήσω όταν θα τον έπιανα στα «πράσα». Απορίες όπως: η ζωή του στη Καισαρεία, η κακομεταχείριση των ελαφιών και των ταράνδων. Ή ακόμη, η ανησυχία για τα ξωτικά και τους νάνους, που το πιο πιθανό είναι να δουλεύουν ανασφάλιστοι. Την άποψή του για το καπιταλιστικό προφίλ που βγάζει προς τα έξω και τη συνεργασία του με την κόκα κόλα. Αν, άραγε, η κόκκινη γούνα-ρόμπα του είναι αληθινή. Οι φιλοζωικές τι κάνουν μπροστά σε όλα αυτά; Σκέψεις, που σε συνδυασμό με την απουσία του, με έπεισαν ότι ο Άγιος Βασίλης ΔΕΝ γίνεται να υπάρχει. Η πεποίθηση που έγινε βεβαιότητα, όταν σε μια βόλτα μου στο κέντρο της Αθήνας και σε πολυκαταστήματα, βρέθηκα μπροστά σε άπειρους «Αγίους» που με χαιρετούσαν με ψεύτικα χαμόγελα. Απόδειξη ότι ο «Άγιος Βασίλης» δεν υπάρχει είναι και η παρακάτω συνέντευξη. Ντυμένος στα κόκκινα, σκορπά αγκαλιές και χαμόγελα για κάποιες ώρες και μετά το σκάει από την πίσω πόρτα, βγάζοντας σταδιακά τα γένια, τα μαλλιά, τα ρούχα και τη δανειζόμενη «αγιότητά» του. Ιδού! Πώς και διάλεξες αυτή τη δουλειά; Έμαθα ότι ψάχνανε άτομα για αυτές τις γιορτινές μέρες σε διάφορες θέσεις. Είδα τη θέση του Άγιου Βασίλη και έκανα αίτηση. Δεν το σκέφτηκα και πολύ. Είδα ότι με βολεύουν οι ώρες, η δουλειά μού φάνηκε ευχάριστη, με δέχτηκαν και κάπως έτσι πήρα το «βάπτισμα». Πόσες ώρες δουλεύεις και για πόσα λεφτά; Σε αυτή τη σεζόν, οι ώρες τις καθημερινές είναι 4 με 8, με ένα διάλειμμα γύρω στις 6. Σαββατοκύριακο είναι 2 με 8 και προφανώς έχει πιο πολλά διαλείμματα. Όσο για τα λεφτά, άγνωστο το ποσό. Εντάσσεται στα πλαίσια ενός πρότζεκτ, οπότε θα πληρωθώ μετά από τρεις μήνες, χωρίς να γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες.

Τι σε ενοχλεί περισσότερο σε αυτό το επάγγελμα, το να δουλεύεις ως Άγιος Βασίλης; Δε με ενοχλεί κάτι τόσο πολύ που να μην το αντέχω. Κάνει ζέστη μέσα στο εμπορικό και έχουν τα αιρκοντίσιον στην τσίτα. Η στολή από μόνη της είναι καλοριφέρ. Λιώνω και γίνομαι μούσκεμα. Ψεύτικα γένια, ψεύτικα μαλλιά, όλα μαζί δεν αντέχονται, αλλά δε γίνεται και αλλιώς. Η πρώτη ώρα είναι δύσκολη. Συνηθίζεται, όμως.

Μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης ΑΜΑΔΕΣ Α.Ε. Πειραιώς 84, Αθήνα 104 35, τηλ. 210 3425335,

Το πιο περίεργο που σού έχει συμβεί; Δεν μου έχει τύχει κάτι ιδιαίτερο. Τα παιδιά δεν ζητάνε περίεργα πράγματα. Οι γονείς ζητάνε τα περίεργα. Αστεία πιο πολύ. Πόρσε, κινητό ή τα σήματα του 13. Τα παιδιά τι να ζητήσουν: σοκολατομηχανή, μονσούνο, μπάρμπι και τέτοια. Οι γονείς είναι αυτοί που τρέχουν και βάζουν τα παιδιά τους να φωτογραφηθούν μαζί μου και να μού μιλήσουν. Βλέπεις παιδάκια που με φοβούνται και κλαίνε και αυτοί με το ζόρι τα πιέζουν να έρθουν σε μένα. Λογικό να με φοβούνται, αλλά παράλογο για τους γονείς να συμπεριφέρονται έτσι. Κόβουν τη βούληση και τη κρίση των παιδιών. Αυτό είναι το πιο περίεργο για μένα. Ουσιαστικά, οι μεγάλοι τρελαίνονται όταν με βλέπουν κατά μεγαλύτερο ποσοστό και μετά τα παιδιά τους.

ough@ough.gr

Τι σού σπάει τα νεύρα; Θα έλεγα ότι πρέπει πάντα να είσαι χαρούμενος και ευγενικός με τα παιδιά και αυτό πολλές φορές μπορεί να είναι σπαστικό, όταν χρειάζεται να είσαι έτσι και απλά δεν έχεις όρεξη. Έχεις τα δικά σου προβλήματα. Αλλά εφόσον ξέρεις ότι πας εκεί για να κάνεις κάτι πολύ συγκεκριμένο, να δώσεις δηλαδή χαρά στα παιδιά, τότε δεν χρειάζεται να γκρινιάζεις γι’ αυτό. Εμένα προσωπικά μού βγαίνει να είμαι χαρούμενος. Δεν το κάνω με το ζόρι. Μπορεί να πει κάτι αστείο το παιδί, ίσως η φάτσα του όταν κάνει κάποια γκριμάτσα, θα κλάψει, θα γελάσει και θα σε κάνει να γελάς και εσύ. Είμαι ο Άγιος Βασίλης που γι' αυτούς είμαι κάτι ξεχωριστό. Και να μην θες, αναγκαστικά, σού βγάζουν κάποια χαρά.

Σύνταξη: Διονύσης Ανεμογιάννης, Μαρία Παππά, Γεωργία Παπαστάμου, Manteau Stam, Γαβριέλλα Τριανταφύλλη.

Πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη; Πότε έμαθες ότι δεν υπάρχει; Υπάρχει μεταξύ των παιδιών. Δεν θυμάμαι πότε έμαθα ότι δεν υπάρχει. Ίσως το έθαψα στα παιδικά τραύματα που ξεχνάς, όσο είσαι ακόμα παιδί. Η στιγμή που μαθαίνει ότι ο Αι Βασίλης είναι ψέμμα κάθεται άσχημα στο παιδί, αλλά μετά το ξεχνάει. Αλλά πάντα θα υπάρχει για όλα τα παιδιά. Κάποια ζούνε για αυτό το πράγμα, για αυτήν την ιδέα και τον περιμένουν κάθε Χριστούγεννα. Όταν δεν δουλεύεις ως Άγιος Βασίλης με τι ασχολείσαι; Ψήνω σε ψησταριά. Μέσα στο σακίδιό σου τι έχεις; Κουτιά, χαρτιά, εφημερίδες. Διάφορα για να φουσκώνει και να φαίνεται γεμάτος. Τελευταία ερώτηση. Το όνομά σου να φανταστώ, Βασίλης; Όχι, Κώστας σκέτο.

Εκδότης: Bios, Exploring Urban Culture Διεύθυνση Έκδοσης: Mr.Bios Διεύθυνση Σύνταξης: M.Hulot Αrt Direction: Bios Design, Γιάννης Αναγνώστου

Υπεύθυνος Διαφήμισης: Βασίλης Σεβδαλής Συνεργάτες τεύχους: Χρύσα Βλαχοπούλου, Νίκος Κόκκας, Axis Ataxis, Ευαγγελία Μπούμπουλη, Χρήστος Τζήμας, Μαριλένα Πατεράκη, Ηλίας Αποστολάκης, Ελισάβετ Ζιώγα, Ευαγγελία Αντωνίου, Mabel Aguirre, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Σπύρος Διαμαντάρας, Κατερίνα Ηλιάκη, Ευτυχία Βλάχου, Νίκος Κατσαρός, Martin Newman, Φιλίππα Δημητριάδη, Ηλέκτρα Μαρινοπούλου, Κατερίνα Τριχιά, Πολίνα Χριστοδήμου, Χριστιάννα Τσάπη, Αλεξάνδρα Πράσσα, Silo, Pitsirikos, flix.gr, Helmet, Kapetank, Μυρτώ Χαραλάμπους. Κάντε μας like στο Facebook www.facebook.com/ough.athens Και follow στο Twitter: @ough_ Για για προτείνετε θέματα και συνεργασίες: ough@ough.gr Φωτο εξωφύλλου: Axis Ataxis

4 OUGH!

Φιλίππα Δημητριάδη | Φωτο: Manteau Stam.

Κάποιος θα σου ‘χει μιλήσει για «αυτόν με το καπέλο που κάνει βιντεάκια στο YouTube». Αυτός, λοιπόν, είναι ο Jeremy. Ένας ανερχόμενος You Tube comedian που επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει τους κωμικούς ως τους πιο σοβαρούς ανθρώπους στην ιδιωτική τους ζωή.

«Τα βγάζω όλα μπροστά στην κάμερα» παραδέχεται, κι όταν κλείνει, ο Γιώργος Αργύρης είναι απλά ένα αγόρι που σκοπεύει να κάτσει πίσω απ’ αυτήν, στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Γράφει μόνος του το σενάριο, στήνει την κάμερά του σ’ ένα τρίποδο, έπειτα μοντάρει και κάθε Κυριακή χαρίζει στο κοινό του από ένα καινούργιο επεισόδιο. Δίπλα του έχει κι άλλους φίλους που μοιράζονται το ίδιο πάθος για την κωμωδία. Όλοι μαζί αποτελούν την Stunnerz Productions. Η μεγάλη αναγνώριση, όμως, ήρθε όταν ο Jeremy συνεργάστηκε με το Comedy Lab (βλέπε mikeius), κερδίζοντας τη δεύτερη θέση σ’ ένα διαγωνισμό βίντεο.

Jeremy: Ωπ! Ένας κωμικός!

www.youtube.com/user/stunnerzz3g?feature=watch

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου θέμα για σχολιασμό; Μου αρέσει περισσότερο να σχολιάζω βίντεο στο You Tube, ένα είναι αυτό, μ’ αρέσει πάρα πολύ και δύο, μ’ αρέσει να σχολιάζω συνήθειες που έχει ο κόσμος, είτε αυτές είναι καλές είτε είναι κακές. Το πολιτικό σχόλιο δεν σ’ ενδιαφέρει; Τελευταία έκανες κι ένα τέτοιο βίντεο, «Τα καλά του Μνημονίου». Δεν ήταν πολιτικό, είχε να κάνει με τη ζωή μας μετά το Μνημόνιο. Τίποτα άλλο. Πόσοι θα ‘χουν δει τώρα όλα αυτά τα jokes στο facebook ή οπουδήποτε αλλού που κάνουν με το κρύο -και καλά που δεν έχουν ανάψει καλοριφέρ; Κατ’ αρχάς, το 90% των πολυκατοικιών φέτος δεν θα ’χουν θέρμανση. Είναι ένα θέμα κοινωνικό. Τα πολιτικά είναι πολύ μουντά για ’μένα. Ας τα αφήσουμε για κανέναν άλλο καλύτερα. Δε μ’ αρέσει να σχολιάζω πολιτικά. Υπάρχει στο κανάλι σου στο You Tube κι ένα τραγούδι στο οποίο ραπάρεις, το «Ο κόσμος τριγυρνάει». Θα σε ενδιέφερε ν’ ασχοληθείς με τη μουσική; Όχι, για πλάκα το έκανα. Για πλάκα τελείως. Το φτιάξαμε μαζί με ένα παιδί που ασχολείται με το rap και είπα «Γιατί όχι;». Το «τρολάρισμα» έχει κορεστεί λίγο τώρα τελευταία; Ναι, ίσως έχει γίνει λίγο mainstream τώρα τελευταία, αλλά ο καθένας το κάνει με δικό του στυλ. Το θέμα είναι να κάνεις κάτι πρωτοποριακό για να ξεχωρίσεις. Οι άνθρωποι συνήθως κάνουν αυτό που κάνουν οι περισσότεροι, γιατί αυτό βλέπουν.

Εσύ θεωρείς ότι κάνεις κάτι πρωτοποριακό; Δεν είναι κάτι διαφορετικό. Τα project μου είναι επηρεασμένα από άλλα. Ας πούμε απ’ το Rey William Johnson, κι ο Rey William Johnson το έχει πάρει από ένα Ρώσο. Από κάπου θα επηρεαστείς και θα εμπνευστείς. Αντιγραφέας δεν είμαι. Δεν λέω τα ίδια που λέει Rey William Johnson, έχω το δικό μου στυλ. Απλά είναι το ίδιο concept. Και στην τηλεόραση άμα δεις, τι θα πεις ότι η μια εκπομπή αντιγράφει την άλλη; Υπάρχουν εκπομπές που κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Κι ο σχολιασμός βίντεο είναι πλέον κάτι πολύ σύνηθες. Ας πούμε «Φώτης και Μαρία» ή ο Λαζόπουλος. Χωρίς να θέλω να συγκρίνω τους δύο.

πές στο εξωτερικό, ναι. Έχω άλλους στόχους τώρα. Όταν φτάσω σε αυτό το σημείο θα αποφασίσω.

Έκανες κι ένα stand up comedy. Θα συνεχίσεις ν’ ασχολείσαι; Το έκανα για ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε το Comedy Lab κι έλαβα μέρος για την εμπειρία. Δεν σκοπεύω ν’ ασχοληθώ με αυτό.

Θεωρείς ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι καλές comedians; Σαν τους άντρες όχι! Σ’ αυτό είμαι κάθετος. Αλλά υπάρχουν αξιοπρεπείς γυναίκες κωμικοί που γελάω μαζί τους. Youtubers, βέβαια, live δεν έχω δει. Είναι όμως διαφορετικό στυλ. Με τον άντρα θα γελάσεις πιο πολύ. Πάρε μια παρέα αγοριών και μια παρέα κοριτσιών. Στην παρέα των αγοριών θα γελάσεις, θα κάνεις χαβαλέ, θα γίνουν καφρίλες. Στην παρέα των κοριτσιών όχι τόσο.

Δείχνεις και το πρόσωπό σου κι είσαι ένα ωραίο παιδί. Σου ‘χουν κάνει κάποια ερωτική εξομολόγηση; Όχι. Τώρα ο καθένας γράφει διάφορα. Μου έχει τύχει να με σταματήσουν στο δρόμο αρκετές φορές, τώρα να ‘ρθει να μου την πέσει κοπέλα, όχι. Δεν το λες πέσιμο. Μαθαίνω ότι θες ν’ ασχοληθείς με τη σκηνοθεσία. Ωστόσο η κατάσταση στη χώρα μας δεν ευνοεί τέτοια εγχειρήματα πλέον. Θα έφευγες στο εξωτερικό; Αν δημιουργήσω τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να μπορέσω να κάνω κάτι αξιοπρε-

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου σκηνοθέτης; O Christopher Nolan. Πιο είναι το αγαπημένο σου επεισόδιο απ’ όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα; Το «Τέλειο» με τον Αλέξανδρο. Τι άλλο ετοιμάζεις τώρα; Φτιάχνω ένα site, το stunnerz.gr, έτσι για να ‘ναι λίγο πιο ξεκάθαρο το ποιος είμαι, ποιοι είμαστε, τι κάνουμε. Όλα τα βίντεο μαζεμένα απ’ την αρχή, ξέρεις, νέες σειρούλες, εκπομπές. Θα δούμε, αναλόγως πώς θα πάει το πράγμα.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πρόβλημά των γυναικών και δεν μπορούν να το κάνουν τόσο καλά όσο εσείς δηλαδή; Το πρόβλημά τους; Δεν το ‘χω σκεφτεί, αυτό και θέλει πολύ ψάξιμο. Είναι ψαγμένη ερώτηση αυτή τώρα. Ίσως να ‘ναι στο DNA του άντρα. Δεν ξέρω. Θα το σκεφτώ αυτό όμως και θα επανέλθω.

OUGH! 5

6 OUGH!

Costis Builds (a) Guitar Γαβριέλλα Τριανταφύλλη | Φωτο: Eftychia Vlachou Τον Κωστή μπορείτε να τον βρείτε στο levantis.c5@gmail.com

Ένας νεαρός κινηματογραφιστής φτιάχνει κιθάρες από κουτιά πούρων.

Ο Κωστής Λεβάντης είναι κινηματογραφιστής. Το θέμα, όμως, είναι ότι πιάνουν τα χέρια του. Και όταν λέμε πιάνουν τα χέρια του δεν σημαίνει ότι μπορεί να αλλάξει ντουί στα φωτιστικά του, ή να βάλει καινούρια αλυσίδα στο ποδήλατό του. Μαζεύει έπιπλα από τα σκουπίδια και τα αναπαλαιώνει -μεγαλύτερό του επίτευγμα ότι έφτιαξε μια ολόκληρη ρεσεψιόν ξενοδοχείου στη Μήλο από πράγματα που μάζεψε από το δρόμο-, αποσυναρμολογεί και ανακατασκευάζει βέσπες και διάφορα παρεμφερή μηχανολογικά. Το τελείως διαφορετικό, όμως, στην περίπτωσή του είναι ότι φτιάχνει κιθάρες από κουτιά πούρων. Μόνος του –το τονίζω. Δεν τού το έδειξε κανένας. Αυτές οι κιθάρες λέγονται CBG (Cigar Box Guitar) και πρωτοφτιάχτηκαν γύρω στο 1840 από μαύρους στα χωράφια στην Αμερική που δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν κανονικές. Έπαιρναν ένα κουτί πούρων, του βάζανε ένα σκουπόξυλο από τη μια μεριά και 1 ή 2 χορδές, 1 ή 2 κλειδιά και παίζανε με slide επάνω τους. Οι CBG έχουν αρκετά διαφορετικό ήχο. Είναι κάτι μεταξύ ηλεκτρικής κιθάρας και μπάντζο, ο ήχος τους είναι πιο πρίμος και, αν σου αρέσει η μπλουζ μουσική, σίγουρα θα ενθουσιαστείς με το πώς παίζουν. Αυτό έπαθε και ο Κωστής όταν άκουσε για πρώτη φορά ένα κομμάτι από μια τέτοια κιθάρα και έψαξε τι ήταν αυτό που του τράβηξε τόσο πολύ την προσοχή. Οι CBG πλέον έχουν εξελιχθεί. Φτιάχνονται και με 6 χορδές, παίζονται και με τα δάχτυλα. Μπορείς να βάλεις ένα κανονικό μπράτσο πάνω στο κουτί σου, να βάλεις τάστα, ηλεκτρομαγνήτες, ποτενσιόμετρα, volume και κλειδιά. Μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι. Κατ’ αρχάς, καμία κιθάρα δεν είναι ποτέ ίδια με κάποια άλλη. Ακόμα και να έχεις τα ίδια κουτιά, το γεγονός ότι είναι χειροποίητες κάνουν τον ήχο τους πραγματικά μοναδικό. Του Κωστή τού παίρνει 4 μέρες φουλ εργασίας για να φτιάξει μία. Γιατί πέρα από την προσαρμογή του μπράτσου στο κουτί, φτιάχνει και το ίδιο το μπράτσο, το οποίο, όπως μας είπε, μπορείς να το φτιάξεις από οποιοδήποτε ξύλο αρκεί να είναι σκληρό, για να μην λυγίζει όταν βάζεις τις χορδές. Έχει βρει τα μαγαζιά που τον προμηθεύουν με κουτιά και, αν θέλει κάτι εξεζητημένο - γιατί μπορείς να φτιάξεις κιθάρα ακόμα και από υγραντήρα που είναι πιο μασίφ ξύλο, βαμμένο, λακαρισμένο, απείρως πιο κυριλέ-, το ψάχνει στο ίντερνετ και το αγοράζει από εκεί.

O Κωστής δεν είχε ξαναφτιάξει μουσικό όργανο, πόσο δε μάλλον μια CBG. Βασικά δεν πρέπει να υπάρχει άλλος στην Ελλάδα που φτιάχνει κάτι τέτοιο. Και η πρώτη του κιθάρα δεν έπαιζε, δεν έπαιξε ποτέ. Δηλαδή, δεν κούρδιζε. Γιατί πρέπει να προσέξεις τις αποστάσεις των χορδών, των τάστων. Είναι διάφορες μετρήσεις που πρέπει να κάνεις για να μπορείς να κουρδίζεις. Είναι, όμως, τελειομανής και πλέον οι 10+ κιθάρες που έχει φτιάξει παίζουν άψογα και τώρα προσπαθεί να τις ραφινάρει και οπτικά με βερνίκια, λούστρα και διάφορα τέτοια (εμένα, πάντως, μου φαίνονται τέλειες). Στο ολοφώτεινο στούντιό του, σε ένα μικρό τραπέζι με 5-10 εργαλεία, κάθεται τα πρωινά και επιδίδεται στην προσωπική του ψυχανάλυση – την αυτοσυγκέντρωση που σου δημιουργεί το να κάτσεις να φτιάξεις κάτι αρκετά σύνθετο με τα χέρια σου. Βάζει ένα μπρικάκι Bialetti με εσπρέσσο, το ραδιόφωνό του - που τη μέρα που πήγαμε έπαιζε (τυχαία;) Tom Waits – και δουλεύει σιγά- σιγά παρέα με τα μυρωδικά του κουτιά.

Όλος ο κόσμος σε ένα Δύο αδερφές, η Βικτώρια που είναι εθελόντρια στα δελφίνια και η Δήμητρα που σπουδάζει αρχιτεκτονική, ξεκλέβουν λίγο χρόνο «Πρωτοείδαμε σε ένα μαγαζί ξύλινους Άγιους Βασίληδες μέσα σε κουτάκια, και το εξελίξαμε κάπως», εξηγεί η Βικτώρια. «Μάς άρεσε πάρα πολύ η ιδέα του να ανοίγεις ένα σπιρτόκουτο και να φαίνεται μέσα ένας ολόκληρος κόσμος». Παράλληλα μας δείχνει αυτά που έχουν φτιάξει πιο πρόσφατα. Όλα έχουν τίτλους και θεματική. Το Sweet Dreams έχει ως μοτίβο προβατάκια που πηδούν ένα φράκτη, αλλά από την άλλη μεριά πέφτουν στο στόμα του λύκου, ένα άλλο κρύβει μέσα του μια τούρτα γεμάτη μυρμήγκια και ένα άλλο έναν ερωτευμένο σκαντζόχοιρο με ένα μπαλόνι. «Τα πιο πρόσφατα μάς

έχουν βγει λίγο πιο σουρεαλιστικά, όπως αυτό που το ανοίγεις και φαίνονται κάγκελα φυλακής, αλλά δεν ξέρεις ποιος κοιτάει ποιον, δηλαδή αυτός κοιτάει εσένα που είσαι στη φυλακή ή εσύ κοιτάς αυτόν που είναι φυλακισμένος; Γι’ αυτό λέγεται ‘At which side is freedom?’. Η προηγούμενη φουρνιά ήταν καμιά δεκαπενταριά περίπου. Τα δώσαμε σχεδόν όλα στις διακοπές μας στην Σέριφο, τα δίναμε χύμα στο δρόμο για 5 ευρώ». Μας δείχνουν πώς τα φτιάχνουν, απλώνοντας στο τραπέζι τα σπιρτόκουτα και τους πολύχρωμους πηλούς, με αυτούς πλάθουν τις μικροσκοπικές φιγούρες

OUGH! 7

Τέχνη από σπασμένες σανίδες

Λοιπόν, είσαι ο και λέγεσαι… Στέφανος Πρωτοπαππάς. Ύπαρχει κάποια φιλοσοφία πίσω από αυτό το γαϊτανάκι των δημιουργιών σου; Φυσικά, το να δημιουργώ έργα τέχνης από ανακυκλώσιμα υλικά είναι για μένα ήδη μια φιλοσοφία που έχει να κάνει με το περιβάλλον, με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Μου αρέσει αυτή η ανακύκλωση παλαιών σανίδων και εξαρτημάτων από skateboards. Θα πειραματιστείς και με άλλα αντικείμενα που βρίσκουμε πεταμένα στον δρόμο και δεν τους δίνει κανείς σημασία; Προς το παρόν ασχολούμαι μόνο με σανίδια και εξαρτήματα skateboards. Έχω όμως στην αποθήκη μου συλλέξει και άλλα είδη, πού θα τα χρησιμοποιήσω σε μελλοντικά μου έργα. Πόσο σου παίρνει να φτιάξεις κάθε έργο; Είναι εύκολο να σου σκάσει η ιδέα; Επειδή τα σανίδια δεν είναι ίσια αλλά έχουν καμπυλότητα, είναι δύσκολα στην επεξεργασία τους. Φυσικά, όλα εξαρτώνται από την ιδέα. Κάποιες φορές μου παίρνει από 2 μέρες μέχρι 2 εβδομάδες, καμιά φορά και 2 μήνες για να τελειώσω το έργο που έχω σκεφτεί.

O Στέφανος δημιουργεί μοναδικά εικαστικά και ταυτόχρονα χρηστικά αντικείμενα από σπασμένες σανίδες του skateboard, από παλιά ρουλεμάν, από trucks που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν πια και πάει λέγοντας. Παρόλο που ο ίδιος δεν θέλει να μιλά για αυτό που επεξεργάζεται και αγαπά, είναι εντυπωσιακό όταν σκεφτείς ότι τα σπασμένα και αχρησιμοποίητα skateboards με την κατάλληλη δουλειά, από ασχημόπαπα γίνονται κύκνοι!

Ηλίας Αποστολάκης | Φωτο: Eftychia Vlachou www.facebook.com/360UpcyclingWoodSkateboards

σπιρτόκουτο από τις καθημερινές τους ασχολίες και με το Θάνο φτιάχνουν μικρούς κόσμους μέσα σε σπιρτόκουτα. και τις βράζουν να σταθεροποιηθούν. Μετά χρησιμοποιούν εικόνες από περιοδικά για το φόντο και χαρτί ή ξύλο για να φτιάξουν τα αντικείμενα που στολίζουν την σύνθεση. Και τα σταθεροποιούν με κόλλα. «Στην αρχή μας έπαιρνε πολύ ώρα. Πιο πολύ ώρα όμως είναι η ιδέα, να σου πω την αλήθεια, να το σκεφτείς και το τι θα γράψεις. Μετά άπαξ και ξεκινήσεις, δεν σου παίρνει και τόσο πολύ ώρα να το φτιάξεις». Τελευταία έφτιαξαν και ένα χάρτινο μοντέρνο κουκλόσπιτο σε πιο μεγάλο μέγεθος. «Μικρές παίζατε με μικρά παιχνίδια π.χ. playmobil;». «Ναι, polly pocket και τέτοια…».

Μαρία Παππά | Φωτο: Christos Tzimas www.facebook.com/spirtokouta

Ζούμε σε περίεργες εποχές και τα αντικείμενα σου έχουν και χρηστική αξία δεν είναι μόνο κάτι στον τοίχο. Πιστεύεις ότι λόγω κρίσης μπορεί ο κόσμος να στραφεί σε αντικείμενα τέχνης τα οποία όμως θα τον εξυπηρετούν και χρηστικά; Ασφαλώς, η χρηστικότητα μέσω της δημιουργίας ενός έργου τέχνης είναι το μέλλον. Υπάρχει ανταπόκριση από τον κόσμο; Ναι, ευτυχώς. Επειδή τα έργα μου είναι μοναδικά και πολύ ιδιαιτέρα, ο κόσμος τα προσεγγίζει με ενδιαφέρον και περιέργεια. Πώς ακριβώς σου ήρθε η ιδέα να ασχοληθείς με αυτό το είδος της τέχνης; Υπάρχει καμιά καλή ιστορία πίσω από αυτό΄; Και βέβαια. Επειδή είμαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας, από μικρός με τα αδέρφια μου κατασκευάζαμε τα παιχνίδια μας. Και αυτή η δημιουργία μου άρεσε και μου αρέσει μέχρι σήμερα. Πού μπορεί να βρει κάποιος που θέλει τα έργα σου; Υπάρχει η σελίδα μου στο facebook (360 upcycling wood & skateboards). Ξέρω ότι αναλαμβάνεις και custom δουλειές. Οι τιμές ανεβαίνουν τότε, ή παραμένουν στα ίδια επίπεδα; Προσπαθώ οι τιμές μου να παραμένουν ίδιες. Εκτός από κάποια έργα που χρειάζεται να χρησιμοποιήσω ιδιαίτερα υλικά. Με τι εργαλεία συνήθως δουλεύεις; Υπάρχει κάποιος κίνδυνος; Κίνδυνος υπάρχει ακόμα και αν περπατάς απλά στο δρόμο. Πόσο μάλλον αν χρησιμοποιείς τόσο δύσκολα εργαλεία 8 και 10 ώρες την ημέρα. Αλλά, γενικά, προσέχω. Αλήθεια, ποια είναι τα όνειρα ενός 23χρονου στην κοινωνία που ζούμε; Η κοινωνία είναι από μόνη της προβληματική, καθώς επίσης και οι άνθρωποι που την απαρτίζουν. Τα όνειρα μου είναι πολλά και ιδιαίτερα. Στην ηλικία των 23 χρονών απαραίτητο είναι να ονειρευόμαστε και να εκπληρώνουμε τους στόχους μας. Θα εκθέσεις κάποια έργα; Υπάρχει κάτι στα σκαριά; Μία έκθεση χρειάζεται πολύ δουλειά, μελέτη και οργάνωση. Στην έκθεση που εδώ και λίγο καιρό προγραμματίζω, θα εκθέσω όλα τα έργα της συλλογής που ήδη διακοσμούν διαφόρους χώρους, σπίτια και καταστήματα, αλλά και καινούργια έργα που ήδη ετοιμάζω για αυτήν. Ποια θα έλεγες ότι προς το παρόν είναι η αγαπημένη σου δημιουργία; Ή πρώτη μου δημιουργία ήταν ο πύργος που έφτιαξα με τα αδέρφια μου σε ηλικία 7 χρονών. Την αγαπημένη μου δημιουργία την δουλεύω τώρα και θα την δείτε στο μέλλον. Πες μου κάτι για να κλείσουμε. Βάλτε στόχους και κατακτήστε τους!!!

8 OUGH!

Κουλούρια καυτά. Ζεματιστά

Ιστορίες διαδικτυακής τρέλας χωρίς σουσάμι. www.tokoulouri.com

Σπύρος Διαμαντάρας | Φωτο: Eftychia Vlachou

Το κουλούρι είναι μία διαδικτυακή εφημερίδα που άφησε το σκυλόσπιτό της και κυκλοφορεί ελεύθερα από τις 9 Σεπτεμβρίου. Μέσα από το επαγγελματικό τρόλινγκ και την βιτρίνα γραφής φρεσκοξυρισμένου δημοσιογράφου, κατάφεραν μέσα σε 2 μήνες και κάτι ψιλά να φτάνουν μέχρι και τα 9 χιλιάδες share για ένα άρθρο και να συζητιούνται σε άσχετες παρέες που κάθονται δίπλα τους σε καφετέριες. Η συνάντησή μας έγινε στο Νούρα για ναργιλέ, πάνω σε τελικό ποδοσφαίρου Αίγυπτος-Τυνησία (3-1. Τσόντα το ματς) με αναβολή της φωτογράφισης για όταν έρθουν και τα υπόλοιπα μέλη.

Πώς και το ξεκινήσατε; TSIKOMON: Γενικώς σαν παρέα βγαίνουμε όλη την ώρα μαζί και επίσης είμαστε λάτρεις του onion. Οπότε κάναμε από παλιά τα ίδια με το onion. Ενλούρι: Σκέψου, έχουμε σκοτώσει έναν φίλο μας, είχαμε πείσει κάποιον άλλον ότι ένας από την παρέα έχει μαλάρια και άλλα τέτοια. Πολύ αγαπημένη παρέα, βασισμένη στην εμπιστοσύνη.

Sao Tome: Και είπαμε να ανεβάσουμε αυτές τις ιστορίες μόνο και μόνο για την ψυχεδέλεια. Γιατί Κουλούρι; Ενλούρι: Eσένα θα στο πούμε. Στην Κρήτη τα σκυλιά τα λένε κουλούκια και όταν το έμαθε αυτό ο αδερφός μου, έλεγε κάθε σκυλί κουλούρι. Κουλούρι το ένα, κουλούρι το άλλο, μάς κόλλησε και βγάλαμε κουλούρι την σελίδα. Στην πραγματικότητα, είναι ο σκύλος, όχι το κουλούρι που τρώμε. ΤSIKOMON: Έχουμε βρει και μασκότ, ένα σκυλάκι στον δρόμο της Αθήνας. Πόσα άτομα είστε πίσω από αυτό το αριστούργημα; Sao Tome: Είμαστε εφτά. Εμείς οι τρεις που βλέπεις και άλλοι τέσσερις που δεν μπορούσαν να έρθουν για δικούς τους λόγους. Ενλούρι: Ο ένας ήταν αποκλεισμένος σπίτι του λόγω πορείας, ο άλλος δεν κουνιόταν γιατί είναι παππούς και οι άλλοι δυο είναι μακριά. Τουρκία ο ένας και στρατό ο άλλος.

TSIKOMON: Ψάχνει να βρει δουλειά στην Τουρκία. Σε χαμάμ. Γράψτε μου ένα ψευδώνυμο για τα παιδιά που λείπουν.

TSIKOMON: Αυτά είναι, θα μπει επιτέλους το TSIKOMON στο ίντερνετ. ( Ένα δανεικό στυλό από τον σερβιτόρο και γράψιμο για τα ψευδώνυμα) Τούρκος (Σουλειμάν) Γεροχειμώνας Ο Σέρφερ της Κυριακής Η πυξίδα. Πυξίδα; Eίχε πετάξει την ατάκα ότι το Punk-rock είναι η πυξίδα της ζωής του. Οπότε του αξίζει. Πώς και γίνατε γνωστοί τόσο γρήγορα; Ενλούρι: Δεν ξέρουμε, ρε συ. Από την δεύτερη εβδομάδα κιόλας μας έστειλαν από το laternative να κάνουμε εκπομπή στο ραδιόφωνό τους. Κάνουμε κάθε Παρασκευή βράδυ, δώδεκα με δύο. Αλλά, γενικώς, έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Με το που ανεβάσαμε τα πρώτα άρθρα, άρχισαν να τα κάνουν share. Βγάζετε τίποτα από τις διαφημίσεις.

TSIKOMON: Χεζόμαστε στα λεφτά. Swag και τέτοια. Έχουμε τα γραφεία μας, είναι στην Κηφισίας. Ενλούρι: Εγώ πήρα 2 αμάξια και κάτι χρυσαφικά για αρχή.

Sao Tome: Αυτά που περισσεύουν τα κρατάμε για μετακόμιση στης Μπαχάμες. Θα δουλεύουμε από εκεί και όλα καλά. ( Ήταν με συνοδεία δυο κοριτσιών ο καθένας τα οποία τα γνώρισαν εκείνη την στιγμή, αλλά δεν ήθελαν να αναφερθεί στην συνέντευξη) Δεν έχετε φάει καμία μήνυση ακόμα; Sao Tome: Πάλι καλά, όχι ακόμα.

TSIKOMON: Αλλά παίρνουμε συνέχεια μηνύματα από βάζελους, συνήθως, οι οποίοι μας κράζουν. Κάτι για μάνες και για το ότι θα μας πλακώσουν αν θα μας βρουν.

Sao Tome. Εγώ ζω πάντως για την στιγμή που θα γράψουν ανακοίνωση από κανένα γραφείο τύπου του Σαμαρά, για να διαψεύσουν κάποιο δημοσίευμά μας. Ενλούρι: Καλά, ναι. Το καλύτερο είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλά άτομα που πιστεύουν ό,τι γράφουμε. Δεν μπορείς να φανταστείς. Ήμασταν σε μια καφετέρια για παράδειγμα και η διπλανή παρέα συζήταγε για ένα θέμα μας και το πίστευαν.

TSIKOMON: Το καλύτερο πιστεύω είναι που μας είχε στείλει μια κοπέλα στο facebook και μας ζήταγε το κείμενο που έλεγε ότι η Μέρκελ θα δυσκολέψει τα γερμανικά, γιατί έκανε γερμανικά και ήθελε να το μεταφράσει να δει αν είναι όντως αλήθεια. Καμία άλλη ιδέα για το μέλλον; Ενλούρι: Κάτι με χάρτες, αλλά δεν σου λέμε. Θα το δεις όταν βγει. Συγνώμη για τους τρόπους μου, αλλά δεν σας ρώτησα ποιες είναι οι σεξουαλικές σας προτιμήσεις. Προτιμάτε κοπέλες η αγόρια; TSIKOMON: Είχα πάει παλιότερα μια φορά με κοπέλα, αλλά πάλι καλά, αποδείχτηκε τραβεστί. Ενλούρι: Πιστεύω το να πας με κοπέλα είναι υπερεκτιμημένο.

Sao Tome: Εγώ είχα πάει με κοπέλα πριν 2 μήνες, 17 μέρες και 2 ώρες νομίζω αλλά θέλω να το ξεχάσω. Αγαπημένο άρθρο; Ενλούρι: Έχουμε διάφορα ο καθένας. ΤSIKOMON: Το περίεργο είναι ότι όσα αρέσουν σε εμάς δεν αρέσουν στους αναγνώστες. Εκτός των άρθρων, έχετε κανονίσει τίποτα άλλο; Ενλούρι: Θα κάνουμε τώρα τέλη Νοέμβρη ή και αρχές Δεκέμβρη ένα μεγάλο πάρτι κουλουριού με ντι τζέις και αγόρια μόνο.

Sao Tome: Θα έχουμε και χορηγούς επικοινωνίας το Tηλεάστυ και το Αlter. Το κυνηγήσαμε, πάντως, και για συνεργασία με τον Μάρκο Σεφερλή, αλλά είναι απασχολημένος αυτόν τον καιρό με μια ταινία που γυρίζει. Έχει και την Επίδαυρο με τον Ρουβά, οπότε καταλαβαίνεις γιατί δεν έκατσε η συνεργασία Καμία τρολιά για το Ough; Ενλούρι: Μας έπιασες απροετοίμαστους. Το πρώτο πράγμα πάντως που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι χρεοκόπησε και το γύρισε σε κουτσομπολίστικο.

Sao Tome: Όχι ρε. Κάτι για Κωστόπουλο πρέπει να πούμε. Ότι ανήκει το περιοδικό στον Κωστόπουλο και ότι ο Ηulot είναι ο Δημητροκάλης. ΤSIKOMON: Έμενα μού έρχεται κάτι για εφημερίδα της μελλοντικής κυβερνήσεως του Τσίπρα και ότι παίζει παιχνίδια κάτω από το τραπέζι για να κανονίσουν το μέλλον μας.

Sao Tome: Το βρήκα και τέλος. O Hulot είναι ο Δημητροκάλης και το ough κάνει πάρτι Σατανιστών για να ευχαριστήσει τον μοναδικό χορηγό του (Τον Εωσφόρο) με dj set τον Space cowboy και την Σάρα από Keep Shelly in Athens.

OUGH! 9

10 OUGH!

Μαρία Παππά | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

ΓάτεςSταρ Εκτός από τους γατόφιλους και τους γατο-οπαδούς, υπάρχουν και οι κολλημένοι με τις γάτες. Αυτοί δηλαδή που εκτρέφουν φανατικά σπάνιες και δυσεύρετες ράτσες και τις τρέχουν σε εκθέσεις και διαγωνισμούς στην Ελλάδα και αλλού στον κόσμο. Και μαζεύουν βραβεία. Αυτές είναι μερικές από τις γάτες σταρ με τα αφεντικά τους.

Από όλα τα ζώα που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο, οι γάτες είναι με διαφορά τα πιο δημοφιλή. Εκατομμύρια φωτογραφίες και βίντεο με γάτες κάθε είδους, χρώματος και φυλής. Τελευταία έχουν εμφανιστεί και οι πρώτες γάτες σουπερστάρ –που είναι γνωστές με το όνομά τους και που ποζάρουν ναζιάρικα στον φακό όπως ένα μοντέλο σε φωτογράφο. Μία από τις πιο δημοφιλείς μορφές το 2012, παγκοσμίως, ήταν η περσόνα της μουρτζούφλας γάτας Tard, με την έκφραση απέχθειας μονίμως στο πρόσωπό της,

τόσο αστεία που μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τα προβλήματά σου για λίγα δευτερόλεπτα. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια στις εκθέσεις που διοργανώνει ο Όμιλος Γάτας, τα αιλουροειδή κατοικίδια αποκτούν όλο και περισσότερους φανατικούς φίλους, ενώ στα καλλιστεία μορφολογίας εμφανίζονται εντυπωσιακές γάτες που έχουν εκτραφεί στην Ελλάδα και είναι άξιοι συνεχιστές της γατίσιας φυλής τους κάνοντας υπερήφανους τους ανθρώπους «μπαμπάδες» και «μαμάδες» τους.

Το άγριο βλέμμα της Σιβηρικής τίγρης asdgr001@yahoo.gr

Δεν είναι οι γάτες μόνο χαρά, όλα τα ζώα είναι χαρά, κάτι που μπορεί άνετα να μας το διαβεβαιώσει ο Ηλίας Αργυρόπουλος, ιδιοκτήτης του Ορφέα, ενός εκ των πρώτων γάτων της Σιβηρικής ράτσας που ήρθε στην Ελλάδα. Το διαμέρισμά του είναι ένας μικρός ζωολογικός κήπος, όπου συνυπάρχουν αρμονικά σκυλιά, γατιά, ψάρια και πουλιά. «Η γυναίκα μου με μύησε στα γατιά», λέει. «Ανέκαθεν αγαπούσα όλα τα ζώα, είτε ήταν σκυλιά, είτε ήταν αρκούδες. Μόνο τα φίδια δεν πάω. Ήμουν από πάντα πολύ κοντά στη φύση επειδή ήμουν πρόσκοπος και μου άρεσαν όλα τα ζώα. Από 4 χρονών ήμουν κολλημένος με τα σκυλιά. Το πρώτο γατάκι που αποκτήσαμε ήταν ο Τίμης, που μας είχε φέρει η κόρη μου πεσκέσι». Από τα 7 γατιά που ανήκουν στην οικογένεια, τα 5 παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς. Ο Ορφέας είναι ένας πολυβραβευμένος στειρωμένος γάτος τρεισήμισι ετών και τεσσεράμισι κιλών. Ο Ηλίας έψαχνε 6 μήνες σε εκτροφεία του εξωτερικού μέχρι να καταλήξει σε αυ-

τόν. Γιατί διάλεξε αυτή τη ράτσα; «Επειδή ήθελα ένα τίγρη στο σπίτι μου και επειδή δεν μπορούσα να έχω, το πιο κοντινό ήταν η γάτα Σιβηρίας. Τον βρήκα το 2009. Πήγαινα για άλλον, αλλά όταν είδα τον πατέρα του, τον Γυδεών, στο ίντερνετ ξετρελάθηκα. Ο Ορφέας είναι πολύ ντροπαλός. Έχει πάρει από τη μητέρα του». Όταν η συζήτηση προχωράει σε πιο σοβαρά θέματα, όπως την σύντομη διάρκεια ζωής του τετράποδου φίλου του, η ατμόσφαιρα βαραίνει ξαφνικά. «Συνήθως ζουν γύρω στα 13 χρόνια, μετά βίας 15. Όταν φτάσει στιγμή που θα φύγει, δεν ξέρω αν θα έχω το κουράγιο να πάρω άλλον». Λίγο πριν τους αποχαιρετήσουμε ο Ηλίας σχολιάζει το εντυπωσιακό τρίχωμα του Ορφέα: «Είμαστε όλο τρίχες! Ο Ορφέας πρέπει να κάνει μπάνιο μια φορά το χρόνο. Μέχρι στιγμής έχει κάνει 2 μπάνια στη ζωή του, επειδή αρχικά δεν με άφηναν από το εκτροφείο. Με τόσες τρίχες που ρίχνει στο πάτωμα, είμαστε συνέχεια με τη σκούπα!».

OUGH! 11

Η ήρεμη φύση των γιγαντιαίων Maine Coon

www.nectariacats.com

20η & 21η Διεθνής Μορφολογική Έκθεση Γάτας Προθερμαντήριο Ολυμπιακού Σταδίου Taekwondo, στο Δέλτα Φαλήρου Σάββατο 26 & Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013 Εισιτήριο εισόδου: 2€, 5€ (οικογενειακό)

Τα Maine Coon είναι τα μεγαλύτερα σε μέγεθος γατιά στον πλανήτη. Στην Ελλαδα τα εκτρέφει η Νεκταρία Φούντου, που είναι και πρόεδρος του Ομίλου Γάτας. Όταν μας ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της δεχόμαστε επίθεση από περίπου 6 σκυλιά και καμιά ντουζίνα γάτες. Η κ. Νεκταρία έχει ένα μπαλκόνι γεμάτο ειδικές εναέριες κατασκευές. Σε όποιο δωμάτιο μπεις στο σπίτι, βλέπεις ακόμη περισσότερες γάτες. Επικρατεί ένα γατο-πανδαιμόνιο. Πριν μας γνωρίσει τον Τρόι, τον «πράο γίγαντα» όπως τον αποκαλεί, μάς εκμυστηρεύεται ότι «πριν από 12 ή 13 χρόνια δεν ήξερα τι θα πει γάτα. Πάντα σκυλιά είχα. Υπήρχε μια γατούλα αδέσποτη που τάιζα. Κάποια στιγμή την έχασα. Μάλλον μου την φολιάσανε. Έβγαινα έξω τα βράδια και φώναζα «Βιολέτα, Βιολέτα! Πού είσαι Βιολέτα;» Ο άντρας μου που ήταν ναυτικός, με άκουσε στενοχωρημένη από το τηλέφωνο και του είπα τι έχω. Για πλάκα τού ζήτησα να μου φέρει μια άσπρη γατούλα. Ούτε από ράτσες ήξερα, ούτε από τίποτα. Και μου φέρνει τον Ιβάν που τώρα έχει κλείσει τα 13 και έχει τα κακά του τα χάλια. Διάβασα τότε στο Τηλέραμα μια αγγελία για μια έκθεση και βγαίνουμε πρώτοι και να τα διαφημιστικά και τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Και ψωνίστηκα!». Τα Maine Coon τα γνώρισε 2 μήνες μετά, σε ένα ταξίδι της για διαγωνισμό στην Ιταλία. «Εκεί είχε παντού γάτες. Τότε είδα έναν γέρο γάτο που, όπως καθόταν, έπιανε όλο το κλουβί. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια γάτα. Τεράστια!». Το μόνο που την ενδιέφερε τότε ήταν να αποκτήσει αυτό το πλάσμα. Την εκτροφή αποφάσισε να την κάνει πολύ αργότερα. «Δέκα χρόνια έκανα την εκτροφή, πιο πολύ για το χόμπι μου. Πιο πολλά ήταν τα έξοδα από τα έσοδα, επειδή έκανα ένα σωρό κατασκευές στο σπίτι. Δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει και να μου δώσει συμβουλές. Ό,τι γατί μου άρεσε, το αγόραζα και το κράταγα. Ο κόσμος τότε άκουγε εκτροφή γάτας και γέλαγε. Μου έλεγαν πόσα παίρνω από τις εκθέσεις και τους έλεγα «ρε παιδιά, δεν παίρνω, δίνω!». Ο Τρόι πρέπει να ζυγίζει γύρω στα 15 κιλά. Είναι τριπλάσιος από μια κανονική γάτα και νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου επιτεθεί, μέχρι που ανοίγει το στόμα του και βγαίνει ένα νιαούρισμα σαν νεογέννητου γατιού. Εκτός από τον Τρόι γνωρίζουμε και μια πραγματική σουπερστάρ, την Άϊς, μια πανέμορφη τεράστια λευκή γάτα όλο νάζι. «Η Άις είναι η πρώτη στην Ελλάδα που έχει πάρει τον τίτλο European Champion. Έχει πάρει 21 βραβεία. Είναι ψωνάρα. Δεν πτοείται ούτε από τα χειροκροτήματα, ούτε από τα φλας. Δεν καταλαβαίνει Χριστό. Του Τρόι δεν του αρέσουν οι εκθέσεις. Όταν τον εξέταζε ο κριτής, έκλεινε τα μάτια του σαν να κοιμόταν και ρώταγαν αν του είχα δώσει κάτι. Φοβάται. Δεν μου αρέσει να καταπιέζω τα ζώα, οπότε δεν τον ξαναπήγα. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Είμαι 52 χρονών, δεν πάω πια διακοπές. Δεν μου κάνει αίσθηση. Διακοπές μου είναι οι 3 μέρες που πάω στο εξωτερικό για τις εκθέσεις. Κουράζομαι περισσότερο, αλλά ξεφεύγω από την καθημερινότητα του βουρτσίσματος και του καθαρίσματος συνέχεια».

Η καραφλή γοητεία της Σφίγγας

Η υποαλλεργικη αύρα των σιβηρικών Neva

www.athensphynx.com

www.selinasbeautycats.com

Οι καραφλές γάτες στις φωτογραφίες φαίνονται οι πιο άσχημες γάτες στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, είναι από τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές. Ο Βασίλης Δημάκος εκτρέφει Σφίγγες μαζί με την φίλη του Ιρίνα Μοισέεβα «επειδή ακριβώς δεν έχουν τρίχες», όπως μας λέει στα σοβαρά! Είναι ο «μπαμπάς» της Ίσι(δο)ς και του Όσιρι, ενός μπαμπά και μια κόρης δηλαδή. Την μαμά, δυστυχώς, την έχασαν πρόσφατα. «Είναι πολύ ιδιαίτερες. Επιλέγουν μόνες τους το αφεντικό μέσα στο σπίτι και δένονται πολύ μαζί του. Επειδή δεν έχουν τρίχα, δεν χρειάζονται χτένισμα όπως οι άλλες γάτες. Το μόνο που χρειάζονται είναι ένα μπανάκι μια φορά την εβδομάδα ή στις δέκα μέρες το καλοκαίρι και λίγο καθάρισμα στα αυτιά, επειδή λερώνονται όταν βγαίνουν στο μπαλκόνι και παίζουν. Το δέρμα τους είναι τόσο σκληρό και ανθεκτικό, που δεν παθαίνει τίποτα. Να φανταστείς ότι τώρα είναι γυμνές και τρέχουν και παίζουν, ενώ εμείς φοράμε πουλόβερ. Τις πάμε κάθε χρόνο σε όλες τις εκθέσεις του Ομίλου, αλλά το θέμα είναι ότι στις κατηγορίες μας ερχόμαστε πάντα δεύτεροι κι αυτό μάλλον επειδή δεν έχουμε τρίχα».

Η Ηρα Κυριαζοπούλου εκτρέφει σιβηρικά Neva. Τα Neva έχουν γαλανά μάτια και λευκό προς το μπεζ τρίχωμα. Μπορεί μορφολογικά να μοιάζουν με τα Σιβηρικά, αλλά χρωματικά δεν έχουν καμία σχέση. Ούτε όμως και με τα Σιάμ που έχουν τα ίδια χρώματα. Ο αγαπημένος της γάτος είναι ο 7μηνος Τζάσπερ. Είναι πολύ αγαπησιάρης. Η ίδια τα διάλεξε επειδή όπως μας λέει της αρέσει η φυσική ομορφιά στη γάτα και επίσης έχουν μια πολύ γλυκιά φατσούλα. Δεν έχουν αυτό το άγριο των main coon και δεν είναι και αλλεργικά. «Εμένα μου είχαν βγάλει ότι είμαι οριακά αλλεργική στη γάτα, αλλά πιστεύω ότι η αγάπη μου νίκησε την αλλεργία. Πλέον κοιμάμαι αγκαλιά με τα γατιά χωρίς να παθαίνω τίποτα».

12 OUGH!

Μ.Hulot | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Coverman Ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από το dB rtwrk, το δημιουργικό των εξωφύλλων της inner Ear, μάς εξηγεί γιατί το πακέτο είναι τελικά το ίδιο σημαντικό με το περιεχόμενο. Ο Δημήτρης είναι αυτοδίδακτος μουσικός (μέλος των Film) και γραφίστας. Εκτός από τα εξώφυλλα της Inner Ear που φτιάχνει τα τελευταία χρόνια, ασχολείται και με το δημιουργικό για άλλες εργασίες και κατά καιρούς πειραματίζεται με video animation και φωτογραφία. Ξεκίνησε να φτιάχνει εξώφυλλα με κολάζ για κασέτες με συλλογές που αντάλλασσαν στο σχολείο και για τα demo των metal συγκροτημάτων που έπαιζε τότε, πριν ακόμα τα CD-R καταντήσουν σουβέρ ή σκιάχτρα για τα πουλιά στα μπαλκόνια. Το πρώτο "επίσημο" artwork του το σχεδίασε το 2003 για το "No luggage", τον πρώτο δίσκο των Film. Πόσα εξώφυλλα έχεις φτιάξει για την Inner Ear; Με ποιο ξεκίνησες και ποιο ήταν το πιο πρόσφατο; Για την Inner Ear έχω σχεδιάσει 40 εξώφυλλα. Ξεκίνησα το 2007, όταν η Inner Ear ετοιμαζόταν για την παρθενική της κυκλοφορία και ο Περικλής μού πρότεινε να αναλάβω το artwork. Ήταν το "2" των Abbie Gale. Το πιο πρόσφατο είναι "Ο Άνθρωπος Βόμβα" του Μανώλη Αγγελάκη. Η συσκευασία είναι πολύ σημαντική για

την προώθηση ενός προϊόντος. Μπορείς να καταλάβεις την ποιότητα του περιεχομένου από το πακέτο; Αυτό εξαρτάται από το αν η συσκευασία έχει δημιουργηθεί για να αναδείξει ένα πραγματικά ποιοτικό περιεχόμενο ή για να κολακέψει ένα μέτριο προϊόν. Μπορείς να συναντήσεις, ας πούμε, δίσκους και προϊόντα με εκθαμβωτικές συσκευασίες, αλλά το περιεχόμενο να είναι απογοητευτικό. Υπάρχουν, όμως, άπειρες περιπτώσεις που το πακέτο θα σε πείσει ότι το προϊόν σκίζει και το βάζεις στην λίστα με τα αγαπημένα σου, ακόμα κι αν το ξέρεις ότι είναι μέτριο ή κακό ποιοτικά. Ας πούμε ότι το marketing βγήκε από την κόλαση, αλλά το υιοθετούν μέχρι και οι θρησκείες. Κάποτε τα εξώφυλλα ήταν λόγος για να αγοράσεις ένα δίσκο. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην πορεία που θα έχει ένας δίσκος σήμερα; Από καλλιτεχνικής πλευράς ίσως είναι παρανοϊκό, αλλά ισχύει το ότι όταν ακούς ένα άλμπουμ ακούς και το εξώφυλλο μαζί. Είτε είσαι μαθημένος στην πιο "ολοκληρωμένη" ακρόαση (δηλαδή έχεις το άλμπουμ με την

συσκευασία) ή ακόμα κι αν ακούς mp3, αν για τον ίδιο δίσκο έβλεπες άλλο εξώφυλλο ή καθόλου εξώφυλλο (βλέπε πάλι mp3) σου ακούγεται διαφορετικά, επομένως παίζει ρόλο στην πορεία του άλμπουμ και εμπορικά φυσικά. Πολλά artwork έχουν γίνει σημείο αναφοράς των άλμπουμ δημιουργώντας θόρυβο γύρω από αυτά. Έχεις αγοράσει ποτέ δίσκο επειδή σου άρεσε το εξώφυλλο; Ναι, μού έχει συμβεί αρκετές φορές. Θυμάμαι μια φορά πήγα να αγοράσω το Wall των Pink Floyd σε βινύλιο και γύρισα με ένα box set βινυλίων με όλη την δισκογραφία τους, λόγω του πακέτου. Επίσης, πρόσφατα, ενώ είχα ακούσει ήδη το Penny Sparkle των Blonde Redhead, αγόρασα το CD σε special edition και το βινύλιο επειδή το artwork έγραφε καλύτερα. Υπάρχει κάποιοι που σε έχουν επηρεάσει στον τρόπο που δουλεύεις; Φυσικά υπάρχουν επιρροές αλλά χωρίς να έχω κάποιον σαν πρότυπο. Μου αρέσουν στοιχεία από διάφορους γραφίστες και εικαστικούς, όπως ο θρυλικός Saul Bass (διάσημος για τον σχεδιασμό των εισαγωγικών

τίτλων και αφισών ταινιών του Χίτσκοκ και άλλων), οι m/m, οι Hypgnosis, Damien Hirst, Francis Bacon και πάρα πολλοί άλλοι. Υπάρχει κάποιος πρόσφατος δίσκος που έχεις ζηλέψει το εξώφυλλο; Το "Flaming Lips and Heady Fwends". Πες μου μερικά εξώφυλλα δίσκων που θεωρείς κλασικά. Και μερικά ελληνικά που σου αρέσουν.

The Cure-Pornography και Disintegration, Adore-Smashing Pumpkins, RadioheadOk Computer, Pink Floyd-Atom Heart Mother, Bjork-Vespertine, Sonic YouthGoo, Anthony & The johnsons-I am a bird, The Knife-Deep Cuts. Από ελληνικές παραγωγές Drog_A_Tek-Too late to care, My Wet Calvin-Happened Before. Ποιο είναι το αγαπημένο σου από όσα έχεις φτιάξει; Θα πω 2 CD και 2 βινύλια. Τα 2 CD Etten Lappuggla και Nalyssa Green - The Seed. Και τα βινύλια Μανώλη Αγγελάκη - Ο Άνθρωπος Βόμβα και το διπλό 10'' Persona των Film.

OUGH! 13

Φωτο: Manteau Stam.

Cocktails DIY!

To OUGH! και το ANGOSTURA Trinidad & Tobago Carribbean Rum σας βοηθούν να φτιάξετε μοναδικά cocktails στο σπίτι

Rum Manhattan Μια παραλλαγή του classic cocktail που φτιάχνεται με Bourbon.

Υλικά 2 μεζούρες παλαιωμένο Ρούμι Angostura 5 ετών 1 μεζούρα Sweet Vermouth Carpano Classico 2 dashes Angostura aromatic Bitters

Διαδικασία Γεμίζουμε ένα ψηλό ποτήρι με πάγο. Προσθέτουμε όλα τα υλικά μας και ανακατεύουμε απαλά για περίπου 30’’. Στραγγίζουμε σε ένα ποτήρι Martini και γαρνίρουμε με μια φλούδα πορτοκαλιού

Angostura 5 ετών

Angostura Aromatic Bitters

Αυτό το χρυσαφένιο ρούμι παλαιώνεται για 5 χρόνια σε δρύινα βαρέλια για να βγάλει δελεαστικά αρώματα σοκολάτας, μπαχαρικών και βανίλιας και να προσφέρει ένα ζεστό γλυκό τελείωμα.

Eίναι ένα μυστικό μείγμα από βότανα και μπαχαρικά που πρώτο-δημιουργήθηκε το 1824 από τον Dr. Siegert για να καταπολεμήσει τα στομαχικά προβλήματα των στρατιωτών του στρατού του Bolivar στη ζούγκλα της Venezuela. Πού να φανταζόταν, ο Dr Siegert, ότι αυτό το μικρό μπουκαλάκι θα γινόταν αναπόσπαστο κομμάτι του μοντέρνου cocktail culture.

To Angostura Aromatic Bitters, χρησιμοποιείται στα περισσότερα κλασσικά κοκτέιλ γιατί τα βοηθάει να αναδείξουν τον καλύτερο εαυτό τους.

14 OUGH!

M.Hulot | Φωτο: Eftychia Vlachou

Αγιδνών 6, Ίλιον, 2102630124

Νερουλιάς:

ελληνικό τάβλι στα πέρατα του κόσμου Τον συναντήσαμε σε ένα μικροσκοπικό, υπόγειο εργαστήριο στο Ίλιον, ανάμεσα από τόνους ξυλείας και σκόνης, την ώρα που ετοίμαζαν μία παραγγελία για την Αμερική. Την ώρα που μας διηγείται την ιστορία της οικογενειακής επιχείρησής του πίσω απ’ τον πάγκο, μάς δείχνει πολυτελείς κασετίνες με σκαλιστά κομψοτεχνήματα: τον Μέγα Αλέξανδρο, πουλιά, κι άλλα 68 σχέδια που εντυπωσιάζουν συλλέκτες και φανατικούς οπαδούς του «σπορ» από την Ευρώπη και την Ασία, μέχρι την Αμερική και την Αφρική. Δηλώνει περήφανος που τα τάβλι του έχουν μπει στα καζίνο του Λας Βέγκας, σε κρουαζιερόπλοια και σε παγκόσμια πρωταθλήματα και μάς μιλάει με ενθουσιασμό για τα διαφορετικά είδη ξύλου [κάποια πανάκριβα και εξωτικά, κάθε χρώματος και υφής] που χρησιμοποιεί για τα έργα του. Πείτε μας για σας, πότε ξεκινήσατε; Η δουλειά ξεκίνησε από το ’72. Εσείς πώς ξεκινήσατε, είσαστε τεχνίτης; Εγώ την ξεκίνησα όλη την ιστορία, εμείς τα φτιάχναμε, ξυλουργικές εργασίες κάναμε, από εμάς φεύγανε τα δημόσια έργα, φτιάχναμε ολόκληρες πολυκατοικίες και έπιπλα. Οικογενειακή επιχείρηση. Εγώ και δύο τρεις ακόμη. Είχαμε φτάσει να δουλεύουν 15 άνθρωποι, τρεις εδώ μέσα και οι υπόλοιποι στις οικοδομές, φτιάχναμε έπιπλα και τοποθετούσαμε, κουζίνες και τέτοια συνέχεια. Το τάβλι πώς προέκυψε; Ήρθε κάποια στιγμή ένας φιλαράκος και μού λέει θέλω να μου φτιάξεις κασετίνες, είχαν εκείνοι μια πρέσα και φτιάχνανε μάρκες. Εμείς δουλειά θέλαμε τότε, φτιάξαμε μια παρτίδα ξύλινες κασετίνες για τη μάρκα που παίζει στο τραπέζι. Η κασετίνα ήταν εποχιακή, τη δουλεύαμε από το Σεπτέμβρη και μέχρι τις γιορτές. Και επειδή η οικοδομή ήταν σκληρή και τα χρόνια περνάγανε, σκέφτηκα δεν κοιτάμε τι γίνεται με το ταβλάκι που είναι όλο το χρόνο; Έτσι ξεκίνησε η ιστορία τάβλι. Αυτή τη στιγμή βγάζουμε γύρω στα 70 διαφορετικά τάβλι. Διαφορετικά είδη, διαφορετικά ξύλα, διαφορετικά χρώματα. Μπορούμε να κάνουμε και άλλα σχέδια, ό,τι θέλουμε, αρκεί να κάνουμε παραλλαγές των υπαρχόντων. Αυτό είναι θέμα τέχνης. Ό,τι σκεφτόμαστε μπορούμε και το εφαρμόζουμε πάνω στο ξύλο και στο παιχνίδι τάβλι. Είστε εδώ από την αρχή, δεν έχετε αλλάξει χώρο. Όχι, εδώ είμαι από το ’72. Εγώ τώρα πήρα σύνταξη, συνεχίζει πια ο γιος μου, αλλά παραμένει εδώ. Εμπόριο κάνουμε βασικά, η κατασκευή είναι τσόντα. Θα πω κάτι κακό: Αυτή τη στιγμμή είναι χάλια η κατάσταση, άμα βγάλω το κεφάλι μου έξω από την πόρτα θα μου το πάρουνε. Από πόσες φάσεις περνάει το τάβλι για να φύγει για τον πελάτη; Από 65 φάσεις εργασίας. Από τη στιγμή που θα το πάρει σε ξύλο και θα το φτάσω να είναι τάβλι. Παίρνω το ξύλο, τον κορμό σε πλάκα, χοντροκόβεται, ψιλοκόβεται, πλανίζεται, σχίζεται, περνιέται σβούρα, διχαλώνεται, εφαρμόζεται, καμπυλώνεται. Αυτές είναι κάποιες από τις φάσεις εργασίας που σας λέω. Μετά είναι καπλαμάδες, το λεπτό φύλλο του ξύλου το οποίο ζυμαρώνεται και βγάζουμε τα «νερά» του ξύλου. Πόσο κοστίζει ένα τάβλι; Ξεκινούν από 10 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 500, ανάλογα με το πορτοφόλι του καθενός, το ξύλο και την ποιότητα. Και την κατασκευή. Κάποιος μπορεί να θέλει ένα τάβλι από χαρτί. Θα του βάλω χαρτί, ό,τι θέλει ο πελάτης. Ποιος αγοράζει κυρίως τάβλι; Οι Αμερικάνοι. Εχθές είχα αποστολή. Και τώρα, αυτά που γίνονται εδώ, για Νέα Υόρκη πάνε. Το ίντερνετ μας έχει ανοίξει δρόμους.

Ο Αντώνης Νερουλιάς φτιάχνει τάβλι εδώ και τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Τάβλι χειροποίητα, περίτεχνα, έργα τέχνης με τιμές που μπορεί να γίνουν και τετραψήφιες, περιζήτητα σε καζίνα, κρουαζιερόπλοια και συλλέκτες σε κάθε γωνιά του κόσμου. Μέχρι και ο Φιντέλ Κάστρο έχει παίξει με τάβλι του.

Ο Γιώργος Χέλμης μεγάλωσε ανάμεσα σε κυνηγετικά όπλα και φυσίγγια και έμαθε την τέχνη από τον πατέρα του, μέγα κυνηγό. Εδώ και 45 χρόνια γεμίζει φυσίγγια στο χέρι, με άριστη ποιότητα υλικών και μάλλινες τάπες, μια τεχνική που είναι πολύ ακριβή πια και σπάνια, αλλά εμμονή των μερακλήδων κυνηγών.

Φυσίγγια M.Hulot | Φωτο: Eftychia Vlachou

Δεριγνύ 19, Βικτώρια, 2108235776.

Αν ρωτήσεις έναν φανατικό κυνηγό από πού αγοράζει φυσίγγια, είναι σίγουρο ότι θα σου αναφέρει τον Χέλμη, ένα μικροσκοπικό μαγαζί με κυνηγετικά είδη στην οδό Δεριγνύ. Ο Γιώργος Χέλμης είναι πια συνταξιούχος, αλλά η «αρρώστια» του για το κυνήγι και το ψάρεμα «δεν πρόκειται να σβήσει για όσο ζει», μάς λέει. Το μεράκι του για το κυνήγι από μικρό παιδί (από 9 χρονών εκπαιδευόταν στο σκοπευτήριο Καισαριανής) και η οικογενειακή επιχείρηση που είχε ο πατέρας του στον Πειραιά (ένα μαγαζί με όπλα), τον έβαλαν για τα καλά στον κόσμο των δίκανων και των φυσιγγίων. Από το 1957. Ο πατέρας του, που ήταν επίσης «άρρωστος» κυνηγός, είχε εργοστάσιο που χάθηκε στην γερμανική Κατοχή. Η μάνα του είχε όνειρο να τον δει φαρμακοποιό, αλλά δεν τα έπαιρνε τα γράμματα, έτσι ο πατέρας του άνοιξε ένα μαγαζί με κυνηγετικά είδη στον Πειραιά (το ένα από τα τρία που υπήρχαν εκείνη την εποχή) και τον έβαλε στη δουλειά. Αφού δούλεψε για κάποια χρόνια στο μαγαζί, αποφάσισε να «ξενιτευτεί» στην Αθήνα, -«τότε η πλατεία Βικτωρίας ήταν μακριά απ’ το κέντρο και όλοι μου έλεγαν ότι είναι μεγάλο το ρίσκο», εξηγεί, «μάλιστα κάποιοι έβαζαν στοίχημα πότε θα κλείσω το μαγαζί». Από το 1969 μέχρι σήμερα το

μαγαζί λειτουργεί ασταμάτητα, ο κύριος Χέλμης άντεξε σε κακές γλώσσες και σε ανταγωνισμούς και έγινε «θρυλικός» μάστορας για δυο τουλάχιστον γενιές κυνηγών. Και δεν έχει απλά ένα μαγαζί που πουλάει ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του κυνηγού ή του ψαρά, φτιάχνει μόνος του χειροποίητα φυσίγγια που είναι άριστης ποιότητας, με μάλλινες τάπες. «Οι μάλλινες τάπες είναι πλέον δυσεύρετες και πανάκριβες», λέει, «σήμερα στο εμπόριο βρίσκεις πλαστικές ή από χαρτοπολτό. Οι μάλλινες όμως δίνουν την ίδια ταχύτητα σε όλα τα σκάγια και όσοι ξέρουν τις προτιμούν, παρόλο που είναι πιο ακριβές». Μας δείχνει τον τρόπο που γεμίζει τα φυσίγγια στο χέρι, ένα-ένα, με μπαρούτι προσεκτικά ζυγισμένο, πώς τοποθετεί τα ξύλινα καλούπια που είναι γερμανικά της δεκαετίας του ’40 κάτω από το ογκομετρικό, πώς βάζει τις τάπες και πιέζει να εφαρμοστούν, πώς μπαίνουν τα σκάγια και πώς στο τέλος γίνεται το στρίψιμο για να σφραγιστούν. Ένα από αυτά είναι ελαττωματικό και το βγάζει να το πετάξει. «Το καταλαβαίνω με την αφή», λέει, «μπορώ να εντοπίσω τα λάθη από την εμπειρία μου». Το κάθε κουτί με 25 χειροποίητα φυσίγγια του κοστίζει 10 ευρώ, διπλάσια από ένα αντίστοιχο με βιομηχανικά. Μάς εξηγεί

OUGH! 15

Πώς γεμίζεις ένα φυσίγγι

στο χέρι πού πλεονεκτούν τα δικά του σε σχέση με τα αμερικάνικα π.χ., που χρησιμοποιούν τρικ με εξελιγμένους συγκεντρωτήρες και αλλοιώνουν το βλητικό αποτέλεσμα. Το μεγάλο πλεονέκτημα των δικών του φυσιγγίων, εκτός από την εμπειρία, είναι η καλή ποιότητα των υλικών: της πυρίτιδας, των σκαγιών, της τάπας -χωρίς τσιγγουνιές- που ανεβάζουν την τελική τιμή, αλλά έχουν ασύγκριτα καλύτερο αποτέλεσμα. Και η φήμη του διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, αποκτώντας μόνιμους πελάτες που του έφερναν κι άλλους. «Οι περιστασιακοί πελάτες μάθαιναν για τα μάλλινα και ζητούσαν κι αυτοί. Για πολλά χρόνια τα μάλλινα τα είχα κρυμμένα γιατί αν τα ήξεραν όλοι, δεν θα προλάβαινα να γεμίζω. Δεν είχα άνθρωπο να με βοηθάει. Και τώρα μόνος μου είμαι και δεν μπορώ να φτιάξω πάνω από 1000 φυσίγγια το μήνα. Στο μικρό μαγαζί μπαινοβγαίνουν πελάτες που φαίνεται να είναι και φίλοι του, επειδή αστειεύονται ασταμάτητα, κι αυτός ανταποδίδει. Θυμάται τον Κούρκουλο που κυνηγούσε και σύχναζε στο μαγαζί, τον Γιάννη τον Βογιατζή που ήταν συχνός επισκέπτης του. Μας λέει ότι οι άνθρωποι που κυνηγούν και ψαρεύουν έχουν χοντρό κόλλημα με το χόμπι τους και δεν το παρατάνε, παρ’ όλες τις οικονο-

μικές δυσκολίες, αλλά δεν υπάρχει δουλειά όμως παλιά. «Το σκέφτονται να φύγουν για κυνήγι μακριά όπως παλιότερα, έχουν πάρα πολύ ακριβήνει τα καύσιμα, το πολύ να πάνε μέχρι τον Μαραθώνα ή την Κωπαΐδα». Οι χρυσές εποχές όπως οι περίοδοι ’60-’90 δύσκολα θα ξαναγυρίσουν. Μας μιλάει για τους νέους κυνηγούς που ψάχνουν στο ίντερνετ για να βρουν στοιχεία και δεν έχουν ιδέα τι θέλουν, ζητώντας του εξωφρενικά πράγματα. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και δεν ακούνε τη γνώμη κάποιου έμπειρου κυνηγού. Χαίρομαι όταν βλέπω νέα παιδιά με μεράκι που ενδιαφέρονται να μάθουν πράγματα. Για αυτούς είμαι έτοιμος να προσφέρω τα πάντα. Την Κυριακή κάθισα και έφτιαξα φυσίγγια με λεπτό σκάγι για το γιο ενός γνωστού μου που είναι πιτσιρικάς και έχει λαχτάρα για τη φύση». Υπάρχει κάποιος που θα του εμπιστευόσασταν την τέχνη και το μαγαζί σας; Κάποιος συνεχιστής; «Δυστυχώς, όχι. Υπήρχε ένα παλικάρι που είχα δίπλα μου χρόνια και ήταν σαν παιδί μου, που ήξερε τα πάντα για το μαγαζί και ονειρευόμουν να του δώσω την επιχείρηση, αλλά τον χάσαμε πέρσι σε ατύχημα με τη μηχανή. Δεν θα υπάρχει συνεχιστής…».

Παίρνεις τα άδεια πλαστικά φυσίγγια με τον πυροκροτητή και τα τοποθετείς στις θήκες-καλούπια. Ζυγίζεις την πυρίτιδα και ρίχνεις στο καθένα όση χρειάζεται με τον ογκομετρητή. Τοποθετείς τάπα και την πατάς στην πρέσα να εφαρμόσει. Βάζεις την σωστή ποσότητα σκαγίων με το δοσομετρητή. Τοποθετείς πάλι τάπα. Σφραγίζεις το κάθε φυσίγγι στο χέρι με το ειδικό μηχάνημα, ελέχγοντας ταυτόχρονα αν είναι σωστή η πίεση και αν υπάρχει κάποιο ελαττωματικό. Τοποθετείς σε κουτιά των 25.

16 OUGH!

Η ελληνική Times των Λονδρέζικ

OUGH! 17

Πολίνα Χριστοδήμου www.theoccupiedtimes.co.uk

κων καταλήψεων

Η Occupied Times of London δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από ένα παράδειγμα για το πώς από το τίποτα μπορεί να δημιουργηθεί κάτι μεγάλο, ελπιδοφόρο και με απίστευτη δυναμική. Ξεκινώντας από την κατάληψη της αυλής του St. Paul στο Λονδίνο, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, φωτογράφοι, γραφίστες και εικονογράφοι, δουλεύοντας κολεκτιβιακά και εθελοντικά, και με «αριστερό» αίμα, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια εφημερίδα που θα έδινε φωνή σε ανθρώπους που θέλουν να φωνάξουν και να μιλήσουν κριτικά για τα όσα συμβαίνουν, καθώς και να απογυμνώσουν την αλήθεια. Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα, μιλήσαμε με τον Τζώρτζη Ράλλη, ο οποίος, μαζί με τον Λάζαρο Κακουλίδη, υπογράφουν τον σχεδιασμό της εφημερίδας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα πρώτα βήματα που κάνατε στήνοντας την εφημερίδα. Ποια ήταν η ιδέα, πως έγινε η αρχή και ποιος ήταν ο βασικός σας στόχος; Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε μέσα στο camp,

στήσιμο της σελίδας; Για το design της εφημερίδας αναζητήσαμε μια οπτικά δυνατή αναφορά, την οποία βρήκαμε στο punk κίνημα του’ 70 και του ’80. Πρόκειται για μία αισθητική, της οποίας ο ιδιαίτερος οπτικός χαρακτήρας πηγάζει από το γεγονός ότι σού επιτρέπει να «παίξεις» με τις γραμματοσειρές. Για την εφημερίδα επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε δύο διαφορετικές σχεδιαστικά και ιδεολογικά γραμματοσειρές, μια αρκετά radical και μια πιο mainstream, συνδυασμός που δηλώνει κάτι το ριζοσπαστικό, αλλά και που κάνει τον κόσμο να διερωτάται τι μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτό. Πολύ σημαντικό σχεδιαστικά, επίσης, είναι το ότι δώσαμε στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας τη μορφή αφίσας, χρησιμοποιώντας για σλόγκαν άλλοτε το«Financial Crimes» και άλλοτε το «Here to Stay». Ο κόσμος, έτσι, μπορούσε να χρησιμοποιήσει την τελευταία σελίδα σαν πλακάτ ή να την κόψει και να την αφισοκολλήσει. Με τον τρόπο αυτό το μήνυμά μας διακινούταν στους δρόμους, ενώ ταυτόχρονα προκαλούσε δημιουργικές συζητήσεις γύρω από τα όσα συνέβαιναν.

Μία δωρεάν, μη κερδοσκοπική εφημερίδα,για την κοινικοπολιτική, οικονομική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη που έφτιαξαν Έλληνες στο Λονδίνο. την κατάληψη που έγινε πέρυσι στην αυλή του St. Paul στο Λονδίνο παράλληλα με το Occupy κίνημα, το οποίο μετά την Ισπανία, την Ελλάδα και την Αμερική έφτασε και στην Αγγλία. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων υπήρχαν πολλά mainstream media που κάλυπταν τα όσα συνέβαιναν, πάντα όμως υποκειμενικά και με βάση μια ατζέντα που χαρακτήριζε αυτούς που διαδηλώνανε ως «χίπηδες», «τρομοκράτες» ή ακόμα και «άπλυτους». Όταν πια είχαμε γίνει πολλοί, αποφασίσαμε να βγάλουμε μια εφημερίδα, η οποία θα αποτελούσε τη φωνή του camp και θα έδινε σε πολλούς ανθρώπους την ευκαιρία να πούνε κάτι κριτικό σε σχέση με τα όσα διαδραματίζονταν. Έτσι, λοιπόν, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς λεφτά και κάτω από τις τέντες, αρχίσαμε να στήνουμε την Occupied Times of London, μαζεύοντας τα λεφτά για να τυπώσουμε από τις δωρεές του κόσμου, αφού, μέχρι σήμερα, η εφημερίδα διανέμεται δωρεάν και, εκτός από τις δωρεές, δεν έχει έσοδα. Ήμασταν πολιτικοποιημένοι άνθρωποι που είχαμε αντιμετωπίσει τις παθογένειες του χώρου και επομένως θέλαμε να φτιάξουμε κάτι που θα προσέγγιζε ένα ευρύτερο κοινό, το οποίο διατηρούσε ακόμα το ενδιαφέρον του για τα θέματα αυτά, είχε όμως κι αυτό κουραστεί να βλέπει και να διαβάζει συνεχώς τα ίδια πράγματα. Εφόσον βλέπουμε πως τα social media έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη διακίνηση ιδεών, γιατί επιλέξατε να δώσετε και έντυπη μορφή στο εγχείρημα σας; Ξεκινήσαμε σαν ακτιβιστική εφημερίδα και, ιστορικά αν το δεις, η έντυπη προπαγάνδα πάντα συνδέεται με τα κινήματα που αναπτύσσονται. Οι διαδηλωτές μοιράζουν εφημερίδες ή τοιχοκολλούν αφίσες για να μεταδώσουν μηνύματα. Όλο αυτό δίνει στο κίνημα μια δυναμική που σίγουρα δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το online, το digital ή τα tweets. Εμείς έχουμε δυνατή online κοινότητα, μέσω του εντύπου, όμως, καταφέραμε να την ενδυναμώσουμε ακόμα περισσότερο. Προκειμένου να δημιουργήσεις μια σχέση με τον κόσμο, είναι προτιμότερο να δώσεις στον άλλο κάτι το χειροπιαστό. Έτσι θα δει ότι υπάρχει μια ομάδα που βάζει το πάθος και την ενέργειά της για να φτιάξει κάτι. Άλλο να δώσεις μια εφημερίδα και άλλο να πεις «πάρε αυτό το link και μπες να δεις το site μας». Άλλωστε, αρχικά, στις καταλήψεις και στις σκηνές υπήρχε κόσμος που δεν είχε πρόσβαση στο internet και έπρεπε με κάποιο τρόπο να τον βοηθήσουμε να ενημερωθεί. Η εφημερίδα, εκτός των άλλων, παρουσιάζει και ιδιαίτερο σχεδιαστικό ενδιαφέρον. Ποια ήταν η ιδέα σχετικά με το

Από εβδομαδιαία εφημερίδα γίνατε μηνιαία. Άλλαξε και το περιεχόμενο; Αρχικά ήμασταν εβδομαδιαία εφημερίδα και ασχολούμασταν με τα όσα συνέβαιναν στα ανά τον κόσμο Occupy κινήματα. Όταν οι δυνάμεις καταστολής έδιωξαν τον κόσμο και το Occupy London τελείωσε, εμείς συνεχίσαμε να υπάρχουμε -εφόσον συνέχισαν να υπάρχουν και τα προβλήματακαι προσεγγίσαμε διαφορετικά το όλο θέμα, κάνοντας την εφημερίδα μας μηνιαία. Κάθε μήνα, λοιπόν, εστιάζουμε και σε ένα διαφορετικό θέμα, όπως για παράδειγμα στην οικονομία, στο χρέος, στη σεξουαλικότητα κ.α. Μιλάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και για την αδικία του συστήματος, παρουσιάζοντας τα εκάστοτε προβλήματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, αναζητώντας ανάλογες λύσεις και δίνοντας χώρο στις εναλλακτικές φωνές για να ακουστούν. Μάς ενδιαφέρει να ακουστούν καινούργια και γνήσια πράγματα -ο,τιδήποτε θα μπορούσε να δώσει τροφή σε ένα μεγαλύτερο debate- ακόμα κι αν αυτά προέρχονται από την άλλη πολιτική πλευρά. Ασχολούμαστε με την παγκόσμια πολιτική σκηνή και, αφού τα μέλη μας προέρχονται από πολλά και διαφορετικά μέρη του κόσμου, αυτό γίνεται με έναν απόλυτα φυσικό τρόπο. Από τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα ποια θέματα σας απασχολούν και για ποια θέματα γράφετε; Είναι προφανές ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι παρά ένα μεγάλο πείραμα του συστήματος που δοκιμάζει το πόσο μπορεί να αντέξει ο κόσμος στη σκληρότητα και στα μέτρα. Στα κείμενά μας, όσον αφορά στην Ελλάδα, γράφουμε για την ανεργία, το μεταναστευτικό, για τον κόσμο που εγκαταλείπει την Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, για την άνοδο της ακροδεξιάς και, φυσικά, για το γεγονός ότι τα ελληνικά media επιμένουν στο να σκεπάζουν πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα: τους βασανισμούς εις βάρος των μεταναστών, τη βία που ασκεί η αστυνομία κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, το ότι υπάρχουν εμφανή σημάδια πως η Χρυσή Αυγή συνεργάζεται με την αστυνομία. Τη στιγμή που όλα αυτά αποσιωπούνται από όλα τα ελληνικά mainstream media, τα ανεξάρτητα ανά τον κόσμο media έκαναν πρώτο θέμα τις αποτρόπαιες πρακτικές των δυνάμεων καταστολής κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα όλα αυτά να φτάσουν στα πρωτοσέλιδα του έγκυρου Guardian.

18 OUGH!

Άθενς γκέτο Mabel Aguirre | Φωτο: Eftychia Vlachou, Axis Ataxis

Παρόλο που δεν μας είχαν ξαναδεί και η επίσκεψη ήταν εντελώς απρόσμενη, οι αντιδράσεις τους ήταν ανέλπιστα φιλικές. Μάς υποδέχτηκαν, μάς συστήθηκαν, απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις μας και δέχτηκαν πρόθυμα να φωτογραφηθούν. Έδειξαν ότι χάρηκαν πολύ που κάποιος Έλληνας καταδέχτηκε να τους κάνει επίσκεψη. Η ομάδα που ζει στο «γκέτο» του κτιρίου και άρχισε να γεμίζει το δωμάτιο [δίμετροι νεαροί άντρες με εμφάνιση μοντέλου] είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα εδώ και χρόνια [κάποιοι ζούν εδώ πάνω από έξι χρόνια και μιλούν καλά ελληνικά] είναι σε απόγνωση. « Έχουμε πρόβλημα στην πατρίδα μας», λέει ο Ραμ. «Ερχόμαστε αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Έχουμε πατρίδα, έχουμε σπίτι, αλλά αντιμετωπίζουμε εκεί μια άσχημη κατάσταση. Κι εδώ μάς φέρονται άσχημα, δεν μας

δίνουν ευκαιρίες, δεν μας δίνουν δουλειές. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Όλα αυτοί οι νέοι άνθρωποι που βλέπεις εδώ κάθονται όλη μέρα, χωρίς καμία ασχολία. Έρχονται για να φτιάξουν τη ζωή τους, αλλά τίποτα δεν γίνεται. Ακόμη κι αν θες να ταξιδέψεις και να πας σε μια άλλη χώρα, θα σε γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα επειδή ήδη έχεις ζητήσει άσυλο εδώ. Υπάρχει μια συνθήκη του Δουβλίνου που λέει ότι δεν μπορείς να ζητήσεις άσυλο σε άλλη χώρα. Άνθρωποι από το Σουδάν, τη Σομαλία που έχουν πολέμους στις χώρες τους και ζητάνε πολιτικό άσυλο έρχονται αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα και καταλήγουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα. Πήγα στην Ολλανδία, στο Άμστερνταμ και ζήτησα άσυλο εκεί, αλλά μου είπαν ότι έχω ήδη άσυλο στην Ελλάδα. «Η ελληνική κυβέρνηση θα σου δώσει σπίτι και μισθό»,

μού είπαν «και μπορείς να πας σχολείο εκεί». Και εδώ μένουμε στον δρόμο και στις πλατείες. Τους είπα ότι δεν θέλω να πάω πίσω γιατί δεν έχω σπίτι, δουλειά και μισθό και δεν με πίστεψαν. Μου είπαν «στην Ελλάδα τα έχεις όλα αυτά». Όταν φτάσαμε από την Ολλανδία στην Ελλάδα, στο αεροδρόμιο, η πρώτη λέξη που είπαν οι ελληνικές μεταναστευτικές αρχές ήταν «Γαμώτο!». Αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε μας, αλλά σε πολύ κόσμο. Δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ελλάδα και δεν μας επιτρέπεται να ζήσουμε εδώ σαν κανονικοί άνθρωποι. Τι να κάνουμε; Υπάρχουν όμως κάποιοι ανθρωπιστικοί οργανισμοί στην Ελλάδα τώρα τελευταία που μας βοηθούν, όπως η Πράξις. Αν είσαι π.χ. άρρωστος μπορείς να πας εκεί για εξετάσεις. Κάνουν σπουδαία δουλειά. Ένας φίλος μου είχε ανάγκη για υποστήριξη και τον

φρόντισαν και του έκαναν όλες τις εξετάσεις και τού έδωσαν δωρεάν φάρμακα. Και είναι πολύ καλά παιδιά αυτοί που δουλεύουν εκεί. Χτες γνωρίσαμε έναν πολύ ευγενικό γιατρό που είναι στο νοσοκομείο δίπλα στο μετρό της Ομόνοιας που μάς έδωσε όσα λεφτά μας έλειπαν για να πάρουμε φάρμακα. Το έκανε πολύ γρήγορα και σιωπηλά για να μην προκαλέσει την προσοχή των άλλων ανθρώπων που περίμεναν εκεί. Δεν μας ήξερε καν, δεν ήξερε τίποτα για μας και απλά μάς έδωσε τα λεφτά. Δεν αγαπάμε τους Πακιστανούς. Είναι κακοί. Έχω δει πολύ κακό από αυτούς. Αν αποκτήσουν δύναμη δεν θα φερθούν καλά, επειδή είναι φανατικοί με την θρησκεία. Αλλά αυτή είναι απλά η άποψή μου». «Το κομμωτήριο είναι ανεπίσημο, το έχουμε ως τόπο συνάντησης», προσθέτει ο Νούρι. «Φτιάχνουμε μόνο αντρικά

OUGH! 19

Σε μια παλιά σχεδόν ερειπωμένη πολυκατοικία της Ευριπίδου και σε ένα περιβάλλον που θυμίζει καψιμί στρατοπέδου, ζει μια ομάδα Σουδανών σε συνθήκες εγκατάλειψης. Στο κομμωτήριο του πρώτου ορόφου που συναντιούνται για να ακούσουν μουσική και να μιλήσουν, το περιβάλλον είναι ασφυκτικό, με θέα τα παλιά κτίρια της Ευριπίδου και τον κόσμο που διασχίζει ασταμάτητα το δρόμο.

Μια παρέα Σουδανών μάς άνοιξε το σπίτι της και μίλησε για την κατάσταση που βιώνει καθημερινά στην Αθήνα. κουρέματα. Ήμαστε από το Σουδάν. Εγώ είμαι εδώ πέντε χρόνια. Είναι εντάξει εδώ, πολύ καλύτερα από το μέρος που έρχομαι. Είναι πολύ κακή η κατάσταση εκεί. Πολλά προβλήματα. Έχουμε συνεχώς εμφύλιους πολέμους. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς να αποδράσεις από εκεί. Δεν έχω οικογένεια στην Ελλάδα. Έχουν μείνει πίσω στο Σουδάν. Ήρθα μόνος μου. Δεν ήταν εύκολο ταξίδι. Για να έρθεις από το Σουδάν στην Ελλάδα, πρέπει να περάσεις από την Τουρκία. Ήταν πολύ δύσκολο. Από το Σουδάν για να φτάσεις στην Τουρκία το ταξίδι διαρκεί λίγες ώρες, για να έρθω όμως στην Ελλάδα μου πήρε 2-3 μήνες. Το πρόβλημα είναι ο βαρύς χειμώνας. Προτίμησα να μείνω στην Τουρκία για 3 μήνες μέχρι να περάσει ο χειμώνας. Στην πατρίδα μου, στο σχολείο, έμαθα πολλά για την Ελλάδα και

τον πολιτισμό της, για τους επιστήμονες και τις ανακαλύψεις. Μάθαινα πολλά για την Ελλάδα από μικρός. Σήμερα θέλω να φύγω, γιατί μας κυνηγάνε όλοι. Η αστυνομία, κυρίως, μάς πιάνει συνεχώς και μάς ζητάει χαρτιά. Έχω χαρτιά, αλλά δεν τους αρκεί, κάποιο λόγο βρίσκους και μας συλλαμβάνουν. Δεν ξέρω τι να πω για την ελληνική αστυνομία. Ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα είναι καλός. Είναι εντάξει μαζί μας. Δεν έχουν πρόβλημα. Έχω αρκετούς φίλους Έλληνες. Νέους κυρίως, οι μεγάλης ηλικίας είναι έτσι κι έτσι. Δεν δουλεύω στο κουρείο, αλλά αυτός που δουλεύει εδώ δεν μιλάει ελληνικά. Εγώ κουρεύομαι εδώ, αλλά όπως βλέπεις δεν έχουμε και πολλά μαλλιά. Αν θες πάντως να σου κόψω τα μαλλιά μπορώ να το κάνω και να μάθω. Δεν έχω δουλειά τώρα, απλά περνάω το χρόνο μου εδώ

μέχρι να βρω. Η κρίση έχει επηρεάσει τους πάντες, ακόμη και τους Έλληνες. Έβλεπα παλιά το Big Brother στην τηλεόραση και μου άρεσε να ακούω τις ιστορίες αυτών που συμμετείχαν. Θα ήθελα να λάβω μέρος. Μένουμε πολλοί εδώ και παλιότερα έρχονταν ακόμη περισσότεροι. Συζητάμε για διάφορα και αλληλοβοηθιόμαστε με τρόφιμα. Και τώρα έρχονται αρκετοί και βάζει ο καθένας ό,τι μπορεί. Καμιά φορά συγκεντρωνόμαστε και φτιάχνουμε παραδοσιακά φαγητά. Δεν έχουμε πολύ δυνατή οργάνωση, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε. Μένω σε διάφορα μέρη στο κέντρο. Όπου βρω. Τώρα με την οικονομική κρίση οι περισσότεροι από μας φεύγουν. Βρίσκεις δουλειά μόνο για μερικές μέρες, ούτε καν για ένα μήνα. Η ελληνική αστυνομία παλιότερα δεν ήταν έτσι. Έχει αλλάξει πολύ το τελευταίο διάστημα. Πριν

3-4 χρόνια μας φερόταν καλύτερα. Μάς προκαλούν τεράστιες πιέσεις. Ο πρωθυπουργός δεν βλέπει ότι φέρονται στους ανθρώπους σαν ζώα; Γιατί αρκετοί Έλληνες πιστεύουν ότι οι ξένοι ευθύνονται για την κρίση; Αφού αυτός ο χοντρός πολιτικός βγήκε και είπε ότι αυτοί τα φάγανε. Πρέπει όμως ο κόσμος να κάνει κάτι για μας, να αντιδράσει απέναντι στην κυβέρνηση και την Χρυσή Αυγή και να διορθώσει την κατάσταση. Μαθαίνεις για το κακό που μάς κάνει η Αστυνομία από τα μίντια του εξωτερικού που το βλέπουν πιο καθαρά από ό,τι εδώ. Μιλούσα με έναν Έλληνα φίλο μου και μού έλεγε τι λένε τα βρετανικά media για την Ελλάδα. Έλεγαν για έναν μαύρο που τον έδειρε η ελληνική αστυνομία και φαντάσου αυτό το μετέδιδε η αγγλική τηλεόραση. Συζητάνε πολύ γι’ αυτό. Είναι απαράδεκτο αυτό που γίνεται στην Ελλάδα».

Χρυσάνθεμα από πυρίτιδα Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Ο Παύλος Νάνος ετοιμάζει τα πυροτεχνήματα που σκάνε στον ουρανό την ώρα της αλλαγής του χρόνου.

www.nanosfireworks.gr , Λεωφόρος Καποδιστρίου 46, 15123, Μαρούσι

Ο προπάππους του έφερε τα πυροτεχνήματα στην Ελλάδα. Μια από τις πρώτες λέξεις που είπε σαν μωρό ήταν «μπουμ». Ο Παύλος Νάνος είναι δισέγγονος του Δημήτρη Μπούμπουλη, του Σπετσιώτη που έφερε πρώτος τα πυροτεχνήματα στην Ελλάδα. Ο ίδιος συνεχίζει την παράδοση της οικογένειάς του διευθύνοντας το μεγαλύτερο εργαστήριο παρασκευής τους στην χώρα, συμμετέχοντας σε μεγάλες διοργανώσεις όπως οι Ολυμπιακοί του 2004 και το Champions League του 2007. Τον ρωτήσαμε τι ακριβώς κάνει ένας «παραγωγός και σκηνοθέτης show πυροτεχνημάτων» και ποια μυστική συνταγή με βάση τη πυρίτιδα εκτοξεύει, για να δημιουργήσει αυτές τις λάμψεις που σε κάνουν κοιτάς σαν χαζός τον ουρανό.

Ο γλυκός μας εθνικογαμιστής Πορνομετανάστης, Ιδιωτικός Πηδηχτής, Πορνοωνάσσης. Μελλοντικός Πορνομορμώνος και Μετά Θάνατον Άγιος Δημήτριος ο Πορνομετανάστης ο Σπερμοβλύτης. Δημητράκης, ο άντρας που κρύβεται πίσω από την περσόνα του youtube.

Ελισάβετ Ζιώγα, Ευαγγελία Αντωνίου

Έχει σπουδάσει νομικά, αλλά δεν του αρέσει αυτή η δουλειά γιατί έχει πολύ χαρτομάνι. Ευτυχώς, ήταν τυχερός και οι επενδύσεις του σε ακίνητα αποδίδουν μια χαρά για να ζει. Ο dimitrakis μας υποδέχτηκε δείχνοντάς μας τη χιονισμένη θέα από το παράθυρό του και κάνοντας πλάκα φορώντας το αγαπημένο του καπέλο για το χιόνι (ζει στην Αγία Πετρούπολη). Αυτό το βράδυ εξ αιτίας μας δεν πήγε στην ντίσκο, όμως έτσι κι αλλιώς ο ύπνος δεν τον παίρνει πριν τις 10 το πρωί. Κι όταν πάει, τότε δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να φέρει μαζί του παρέα, γιατί είναι όλοι ήδη φίλοι του εκεί, οι πορτιέρηδες, οι παρκαδόροι, οι μπάρμεν και οι θαμώνες του μαγαζιού. Αυτό μάλιστα κάνει τις γκόμενες να πέφτουν πιο εύκολα. «στην ντίσκο διώχνουνε τα ταξί για να βάλω το αμάξι μου και

όλες οι γκόμενες κοιτάνε», λέει. Δεν κρύβει ότι χρησιμοποιεί βαφές μαλλιών για να φαίνεται νεότερος, αλλά ούτως ή άλλως μικροδείχνει. Πάντα επιλέγει τα ρούχα που θα φορέσει, όπως η αγαπημένη του γούνα από φώκια και οι μπότες από δέρματα φιδιών. Έχει τις ενστάσεις του για το στιλ ντυσίματος των Ρώσων, λέει ότι ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης ντύνονται όλοι το ίδιο, με αποτέλεσμα κάθε άντρας με πιο εκλεπτυσμένη εμφάνιση να θεωρείται ντιντής. Γι’ αυτό κι εκείνος επιλέγει τις πιο εξεζητημένες εμφανίσεις του όταν έχει γυναικεία συντροφιά. « Έχω μια γούνα από φώκια, αλλά τη φοράω με καμιά φίλη μου». Από τότε που έμενε στην Ελλάδα, σαν μικρό παιδί, είχε πάντα όνειρό του να πάει στη Ρουμανία να δει τις Ρουμάνες, μετά έκανε πολλά ταξίδια και κατέληξε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.

Πώς φτιάχνεται ένα πυροτέχνημα

Πώς φτιάχνεται ένα πυροτέχνημα; Η συνταγή των πυροτεχνημάτων κρατιέται μυστική και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, μιας και ο πυροτέχνης είναι ένα παραδοσιακό επάγγελμα που δεν διδάσκεται σε καμία σχολή. Χρησιμοποιούνται χημικά όπως χλωρικό κάλιο, νιτρικό κάλιο, αντιμόνιο, ανθρακικό στρόντιο, μαγνήσιο, θειάφι και φυσικά πυρίτιδα σε συγκεκριμένες δοσολογίες, που έχουν προκύψει έπειτα από χρόνια ερευνών και δοκιμών. Κατόπιν μαγειρέματος των συστατικών, το υλικό στερεοποιείται σε μορφή σφαιριδίων ή κυλίνδρων και εγκλείεται μέσα σε συσκευασία από πυρίμαχο χαρτόνι, ώστε να προκύψει το ‘’βλήμα’’ που θα εκτοξευθεί από ειδικό κανόνι με χρήση φιτιλιού ή ηλεκτρικών αναφλεκτήρων. Βέβαια, η όλη διαδικασία παίρνει μέρες και χρειάζεται σχολαστική τήρηση των κανόνων ασφαλείας σε ειδικούς χώρους και γίνεται από εξειδικευμένους τεχνικούς. Πριν εκτοξευτούν, τα πυροτεχνήματα είναι σε σφαιρική μορφή. Όση είναι η διάμετρος της σφαίρας σε χιλιοστά, τόσα μέτρα θα ανέβει το πυροτέχνημα και τόσα μέτρα θα είναι το άνοιγμά του, η ομπρέλα του. Η σφαίρα εκρήγνυται στον ουρανό και τα παράγωγα της έκρηξης πέφτουν συμμετρικά. Αυτό είναι που βλέπουμε εμείς ως πυροτέχνημα.

αζαν και με γοήτευαν. Κάτι τόσο φευγαλέο και σύντομο μπορεί να σου προκαλέσει τόση χαρά και θαυμασμό. Είναι αλήθεια πως δεν τα βαριέμαι ποτέ. Εξάλλου, όταν εργάζεσαι για μέρες, ακόμα και για μήνες, για να παρουσιάσεις μια παράσταση μερικών λεπτών, είναι φυσικό επόμενο να θες να απολαύσεις το δημιούργημά σου.

Τι ξέρετε για την ιστορία του πυροτεχνήματος; Για την ιστορία του πυροτεχνήματος στην Ελλάδα; Η πυρίτιδα εφευρέθηκε στη Κίνα κατά τον 8ο μ.Χ. αιώνα. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για τελετουργίες, να διώξει τα κακά πνεύματα και αργότερα για πολεμικούς σκοπούς. Για την ψυχαγωγία τις πυροτεχνικές συνθέσεις τις χρησιμοποίησαν πρώτοι οι Ιταλοί. Στην Ελλάδα τα πρώτα πυροτεχνήματα τα έφερε ο προπάππους μου, Δημήτρης Μπούμπουλης (του θρυλικού γένους), το 1920, για την αναπαράστασης της βύθισης της Τούρκικης Ναυαρχίδας στις Σπέτσες. Για τον σκοπό αυτό έφερε έναν Ιταλό που του δίδαξε τη τέχνη και έπειτα έκτισε το πρώτο εργοστάσιο πυροτεχνημάτων στο τότε αραιοκατοικημένο Γαλάτσι. Η εκδήλωση της Αρμάτας των Σπετσών παραμένει έως σήμερα η μεγαλύτερη τουριστική εκδήλωση στη χώρα όπου γίνεται ανατίναξη ομοιώματος Τούρκικης Ναυαρχίδας και χορογραφία πυροτεχνημάτων με μουσική.

Ποιο είναι το πιο δημοφιλές πυροτέχνημα απ’ όσα φτιάχνετε; Τα περισσότερα πυροτεχνήματα έχουν ονομασίες λουλουδιών λόγω του σχήματός τους. Το πιο δημοφιλές είναι το «χρυσάνθεμο».

Τι θυμάστε από την πρώτη φορά που είδατε πυροτεχνήματα; Απ’ ό,τι μου έχει πει ο πατέρας μου, όταν έριχνε πυροτεχνήματα και ήμουν μωρό έλεγα τη λέξη "μπουμ". Δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο, γιατί στην ουσία μεγάλωσα μέσα σ' αυτά, όποτε ήταν ένα στοιχείο της καθημερινότητας. Είναι σαν να με ρωτάς τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που έφαγες. Μετά από τόσο καιρό επαγγελματικής ενασχόλησης με τα πυροτεχνήματα, κάθεστε να τα χαζέψετε; Τα πυροτεχνήματα ανέκαθεν με εντυπωσί-

Στη Ρωσία επέλεξε να μείνει γιατί μπορεί να βρει κάθε τύπο γυναίκας: κινεζούλες, μαυρούλες αλλά και δίμετρες ξανθιές. «Ευτυχώς που στη Ρωσία είναι χάλια η κουζίνα και οι γυναίκες δεν παχαίνουν, ενώ στην Ελλάδα οι γυναίκες ό,τι και να κάνουν δεν γίνεται να μην χοντρύνουν». Νιώθει ιδιαίτερα σεξουαλικός άντρας. «Οι γυναίκες κομπλάρουνε μαζί μου, γιατί όπου πάμε κοιτάνε εμένα. Ήμουνα με μια φίλη 1,85 και λέει ‘τι γίνεται εδώ, πάντα κοιτάγανε εμένα όταν πήγαινα με κάποιον, γιατί κοιτάνε εσένα;». Από πού να ξεκίνησε, άραγε, αυτός ο τόσο φημισμένος γαμιάς της Ευρώπης; «Την πρώτη μου φορά δεν ήμουν αγχωμένος γιατί είχα ήδη εμπειρία από μικρός που γαμούσα τα πεπόνια. Η γυναίκες όμως είναι καλύτερες, γιατί είναι πιο όμορφες και δεν

Αρχικά γίνεται η ανάμειξη των χημικών συστατικών για τον σχηματισμό αστεριών. Τα αστέρια είναι μικρά σφαιρίδια, τα οποία με τη καύση τους παράγουν χρώματα. Για παράδειγμα, το κόκκινο παράγεται από υπερχλωρικό κάλιο, ανθρακικό στρόντιο, αλουμίνιο, βορικό οξύ, πλαστικό, γλυκόζη, P.V.C., μαγνήσιο.

Τι ακριβώς κάνει ένας σκηνοθέτης show πυροτεχνημάτων; Ένα show πυροτεχνημάτων είναι μια παράσταση. Επιλέγεις ένα θέμα και κατόπιν βρίσκεις τη μουσική, η οποία θα το υποστηρίξει. Πάνω σ' αυτήν τοποθετείς χωρικά και χρονικά τα πυροτεχνήματα μέσα από μια γκάμα εκατοντάδων σχεδίων και δεκάδων χρωμάτων. Επίσης, εκτός από τον ακριβή χρόνο και την ακριβή θέση τους στον ουρανό, επιλέγεις τον τρόπο κίνησης, τον προσανατολισμό, την κατεύθυνση, την ταχύτητα, δηλαδή μια πραγματική χορογραφία. Πάντα πρέπει να λαμβάνεις υπ' όψιν σου το χώρο, το φωτισμό, την φορά και ταχύτητα του ανέμου, την απόσταση από τους θεατές, αλλά κυρίως τα μέτρα ασφαλείας, ώστε να αποκλίσεις κάθε ενδεχόμενο ατυχήματος. Είναι μια δουλειά δημιουργική, αλλά ταυτόχρονα απαιτεί πολύ ακρίβεια και υπευθυνότητα.

Τοποθετούμε τα σφαιρίδια στο εσωτερικό του περιβλήματος (βλήματος) περιφερειακά του πυροτεχνήματος, το οποίο ονομάζεται βομβίδιο. Το βομβίδιο είναι φτιαγμένο από χαρτί ή πλαστικό και έχει είτε κυλινδρικό, είτε σφαιρικό σχήμα. Στη καρδιά του βομβιδίου τοποθετούμε το εκρηκτικό μείγμα. Στη συνέχεια, αφού συνδέσουμε το εκρηκτικό μείγμα με ένα φιτίλι που βγαίνει εκτός του βομβιδίου, κλείνουμε το κέλυφος του πυροτεχνήματος. Η συγκόλληση του κελύφους γίνεται με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με το είδος του πυροτεχνήματος, όπως π.χ. με λωρίδες χαρτιού και κόλλα, ή ακόμα και με σπάγκο. Στη τελική φάση, αφού αφήσουμε το πυροτέχνημα να στεγνώσει για 4 ώρες, τοποθετείται σε αυτό το προωθητικό στο κάτω μέρος του βομβιδίου καθώς και το εναυσματικό μέσο. Έτοιμο!

Ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό show πυροτεχνημάτων που έχετε δει ποτέ; Το πιο εντυπωσιακό σόου για το οποίο εργάστηκα περισσότερο από 3 μήνες για την παραγωγή του είναι τα εγκαίνια γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου το 2004. Εκεί για πρώτη φορά προσομοιώσαμε το σχήμα της καλωδιωτής γέφυρας με ειδικά εφέ και δημιουργήσαμε ένα πυροτεχνικό κύμα μήκους 2 χλμ! Το πρόγραμμα πυροτεχνημάτων της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004 το οποίο εκτελέσαμε λίγες μέρες αργότερα, φάνταζε σαν σπίρτο μπροστά στο σόου της Γέφυρας. Θεωρώ πολύ τυχερό όποιον το είδε ζωντανά, πραγματικά μια εμπειρία ζωής.

Το πυροτέχνημα για να χρησιμοποιηθεί τοποθετείται σε κανόνι αντίστοιχης διαμέτρου και πυροδοτείται από ειδικό πυροτέχνη.

Τι ειδών πυροτεχνήματα έχετε; Υπάρχουν πυροτεχνήματα εναέρια, επίγεια, εσωτερικού χώρου, θαλάσσης κ.ά. Ανάλογα τι θέλει κανείς να πετύχει, από το να κρύψει κανείς με μια λάμψη έναν καλλιτέχνη στο stage, μια εναέρια καρδιά σε ένα γάμο, έως μια τεχνητή έκρηξη σε μια ταινία δράσης. Έχουμε από σκορδάκια, μέχρι πυροτεχνήματα που φτάνουν τα διακόσια μέτρα ύψος. Σε τι τιμές κυμαίνονται; Ένα πυροτέχνημα μπορεί να κοστίζει από 0,5€ έως και 300€, ανάλογα με το μέγεθος και την πολυπλοκότητα κατασκευής του.

έχει πεπόνια το χειμώνα». Από τα πεπόνια μέχρι σήμερα, πάντως, οι στρατηγικές του και οι τεχνικές καμακώματος που χρησιμοποιεί δεν δείχουν παρά μόνο εμπειρία. «Μέσα στη ντίσκο πρέπει να χορεύεις κι εγώ βαριέμαι, γι’ αυτό καμακώνω κυρίως στην γκαρνταρόμπα. Εκεί είναι πιο εύκολο». Η γνώμη του για τις γυναίκες; «Δεν μπορώ να έχω σταθερή σχέση για πολύ καιρό, γιατί οι γυναίκες γερνάνε γρήγορα. Εγώ είμαι παθολογικά ερωτευμένος με όλες τις γυναίκες. Δεν με πειράζει αν ντύνονται ωραία ή όχι, αρκεί να μην είναι τελείως χάλια» Η γνώμη του για τους ομοφυλόφιλους; «Για τους ξένους το χαίρομαι να είναι ομοφυλόφιλοι, γιατί μένουνε περισσότερες γυναίκες ελεύθερες. Για τους Έλληνες είναι κακό, γιατί υπάρχει και ο εθνικογαμισμός, βγάζουμε

κακό όνομα. Οι γυναίκες που είναι μπι (bi) δεν με πειράζουνε, αλλά δεν μου αρέσουν καθόλου οι κοντοκουρεμένες». Η γνώμη του για τους Έλληνες; «Οι Έλληνες κάθονται όλη μέρα στην καφετέρια και λένε ‘Γαμάμε’. Ακόμα και οι Έλληνες που έρχονται εδώ, βρίσκουνε μια γυναίκα, μια πολύ κακιά, μια στρίγγλα και μένουνε μαζί της και βασανίζονται και κλαίγονται. Εγώ τους τα λέω, κουνάνε το κεφάλι, συμφωνούνε, και μετά κάνουν τα ίδια. Τώρα με την κρίση οι Έλληνες στα ερωτικά θα είναι καλύτερα, γιατί οι γυναίκες δεν έχουνε τόσες απαιτήσεις». Όσο για το σεξ, το μόνο που δεν μπορεί είναι να τρίζει το κρεβάτι. Και στο δικό του κρεβάτι, επειδή από τη μια πλευρά τρίζει, το έχει μάθει και πάει από την άλλη. Το αγαπημένο του είναι σεξ στη σάουνα κάτω από το σπίτι

του, αλλά τότε οι γυναίκες καλομαθαίνουν και δεν μπορεί την άλλη μέρα να τις διώξει. Τέλος, μάς αποκάλυψε ποιο είναι το μυστικό συστατικό που πρέπει να έχει ένας άντρας για να λέγεται greek lover: «Για να λέγεσαι greek lover δεν πρέπει να το κάνεις όπως κι όπως. Πρέπει να γλύφεις με τις ώρες, να καταλάβει τι θέλει η γυναίκα και να το κάνεις. Το καλύτερο είναι η γκόμενα να έχει πάει ήδη με ένα φίλο μου για να είμαι ήδη διαβασμένος». Να περιμένετε το επόμενό του βίντεο μόλις ο αέρας σταματήσει στην Αγία Πετρούπολη. Λογικά θα τον δείτε και στην εκπομπή της Αννίτας Πάνια, διαφορετικά μπορείτε να του κάνετε καμάκι στην προσωπική του σελίδα www.24open.ru/user/dimitrakos/ Το αισιόδοξο μήνυμά του για την Ελλάδα; «Ευτυχώς δεν ήρθε ο αντίχριστος που περιμέναμε».

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Axis Ataxis

H κυρία Βέφα μαγειρεύει μόνο στα καλά παιδιά «Χρωστάω την καριέρα μου σε μία ψεύτικη βλεφαρίδα». Η κυρία Βέφα Αλεξιάδου είναι κλασική φιγούρα, ριζωμένη καλά στις πιο μυρωδιαστές αναμνήσεις μας. Είναι η κυρία με τα δαχτυλίδια και το ξανθό μαλλί κομμωτηρίου που με χίλια δυο υποκοριστικά εκτελεί τις συνταγές και τις κάνει ακόμα πιο νόστιμες. Όταν την βλέπεις από κοντά, νοιώθεις σαν να την ξέρεις προσωπικά, τής μιλάς σαν φίλη της γιαγιάς σου, νοιώθεις άνετα να της πεις να σε ξεματιάσει. Σε μια ακαταμάχητη λιγούρα για χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα, την επισκεφτήκαμε στο εξοχικό της στην Χαλκιδική, όπου ζει μόνη, παρέα με τα σκυλιά των γειτόνων και τον Γεωργιανό επιστάτη που φροντίζει τον κήπο και την κλειστή πισίνα. Εκείνη μας καλοδέχτηκε, μάς μαγείρεψε την πιο νόστιμη γαλοπούλα που έχουμε φάει ποτέ και μας διηγήθηκε την ζωή της σαν τη συνταγή για τα muffins του Παραδείσου.

Κυρία Βέφα, τι θέλατε να κάνετε όταν ήσασταν μικρή; Όταν ήμουν μικρή, επειδή μου άρεσε πάρα πολύ η χειροτεχνία, -να ράβω, να κεντάω, να πλέκω- και αγαπούσα τα παιδιά, ήθελα να κάνω έναν οίκο μόδας για παιδιά. Σήμερα, όπου και αν κοιτάξεις θα δεις σειρές με παιδικά ρούχα. Τότε όμως δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο. Τελικά, σπούδασα χημικός και ως χημικός δούλεψα για 13 χρόνιασε μια εταιρεία στη Θεσσαλονίκη που έφτιαχνε τα ζελέ “Άσπα”. Ασπασία έλεγαν την κόρη του ιδιοκτήτη, ‘Άσπα’ και τα ζελέ. Από κει και πέρα, όταν είδα ότι δεν έβγαινα οικονομικά μιας και ήμουν παντρεμένη με δυο παιδιά, ανέλαβα επιστημονικός συνεργάτης στην αντιπροσωπεία επιστημονικών οργάνων του ομίλου Κράλη. Πήγαινα στο Πανεπιστήμιο, έπαιρνα παραγγελία για πολύ ακριβά όργανα που έρχονταν από το εξωτερικό και έβγαζα προμήθεια. Πότε αποφασίσατε την στροφή σας στην μαγειρική; Εκείνα τα χρόνια έρχονταν πολλές φίλες μου στο σπίτι και τούς έκανα το τραπέζι. Κάναμε ωραία παρέα, μεγαλώναμε τα παιδάκια μας μαζί, κάναμε και πάρτι. Στα πάρτι πήγαινα πάντα ωραία πράγματα γιατί ήξερα και να μαγειρεύω καλά, αλλά προ παντός ήξερα να στολίζω καλά, να δείχνω το φαγητό ακόμα πιο όμορφο απ’ ό,τι ήταν. Όλες έμεναν με το στόμα ανοιχτό. «Πότε θα πάμε στη Βέφα», έλεγαν όλοι στη Θεσσαλονίκη. Κι όταν έρχονταν μου έλεγαν «Αυτά είναι έργα τέχνης, δεν είναι για να τα φάμε». Την άλλη μέρα, έσπαγε το τηλέφωνο. «Πώς έκανες εκείνο», «τι έβαλες στο άλλο και ήταν τόσο νόστιμο», «πώς το στόλισες και πού τα βρήκες τα πράγματα»; Τελικά, άρχισαν να με παρακαλάνε να βγάλω βιβλίο ώστε να βρίσκουν από εκεί τις συνταγές. Άρχισα και εγώ να το σκέφτομαι. Πώς αρχίζεις όμως ένα βιβλίο; Εγώ δεν είχα ιδέα ούτε πώς γίνεται ένα βιβλίο ούτε πώς να βγάζω φωτογραφίες, απολύτως τίποτα. Άρχισα να ψάχνω εκδότη, όμως δεν το ήθελε κανείς! Όλοι μου έλεγαν: «Και ποια είναι η Βέφα Αλεξιάδου; Εμείς ξέρουμε μόνο τη Χρύσα Παραδείση και τον Τσελεμεντέ!». Απογοητευμένη και εγώ τα παράτησα. Το ότι κατάφερα τελικά να εκδώσω εκείνο το βιβλίο και να ξεκινήσει η καριέρα μου, το χρωστάω σε κάτι

ψεύτικες βλεφαρίδες! Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου στην Αμερική γνώρισα τυχαία μια Ελληνίδα στο Macy’s. Με προσέγγισε για να την συμβουλέψω τι κρέμα να έπαιρνε. Πιάσαμε κουβέντα, γίναμε φίλες. Εκείνη, λοιπόν, έκανε εμπόριο με ψεύτικες βλεφαρίδες από την Αμερική στην Ελλάδα. Αποχαιρετιστήκαμε και είχα να ακούσω από εκείνη ένα χρόνο. Κάποια στιγμή έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν εκδότη, τον Δημήτρη Τσιριμώκο, - ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει το περιοδικό “Υγεία και Ομορφιά”, το οποίο θα κυκλοφορούσε δωρεάν στα Κομμωτήρια και στα Ινστιτούτα Καλλονής. Καθώς μου εξηγούσε όλα αυτά, μού είπε ότι στην άλλη γραμμή είχε την φίλη με τις βλεφαρίδες, η οποία τού είχε πει τα καλύτερα για εμένα. Στο Τσιριμώκο έγραφα άρθρα υγειινής διατροφής και η συνεργασία πήγαινε καλά, όμως δεν πληρωνόμουν. Εκείνος για να με βοηθήσει έμπρακτα, μπήκε εγγυητής σε ένα τυπογραφείο για να τυπώσω το βιβλίο μου. Έτσι τα κατάφερα. Την 1η Νοεμβρίου του 1980 κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο και μέχρι τα Χριστούγεννα είχε ξεπουλήσει και τα 5000 αντίτυπα. Σίγουρα με βοήθησαν οι γνωριμίες μου στη Θεσσαλονίκη, αλλά κυρίως το δαιμόνιο του marketing που είχα μέσα μου. Έκανα όλες μου τις φίλες dealers. Τούς έδινα δώρο το βιβλίο μου, με αντάλλαγμα να πουλήσουν βιβλία σε δικές τους φίλες, αν και υπήρχαν και κάποιες που έκρυβαν το βιβλίο, για να μαγειρεύουν τις συνταγές και να κάνουνε τις έξυπνες. Εγώ πάλι, γέμιζα ένα καρότσι με βιβλία και έβγαινα σεργιάνι στη Θεσσαλονίκη, πήγαινα στις τράπεζες, στους γουναράδες και σε όποιον ήξερα και τους έλεγα να δείξουν το βιβλίο στην γυναίκα τους. Την άλλη μέρα μού ζητούσαν άλλα δέκα ο καθένας για τις φίλες των συζύγων τους. Με την τηλεόραση πώς προέκυψε η συνεργασία; Για κάποια περίοδο ταξίδευα πολύ συχνά στην Αμερική με τον άντρα μου. Εκεί είχα δει τις εκπομπές της Julia Child και της Martha Stewart και ήθελα να κάνω κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Έλεγα στις φίλες μου ότι θέλω να κάνω εκπομπή στην τηλεόραση και εκείνες ταράζονταν «μη χειρότερα, τι να σε κάνουν εσένα;». Εγώ όμως το ’χα βάλει σκοπό. Πήγα στην ΕΡΤ με τα

τέσσερα πρώτα βιβλία μου. Το γράμμα που μου έστειλαν το έχω ακόμα κρατημένο, έλεγε ότι δεν τους ενδιαφέρει η εκπομπή μου. Περίμενα υπομονετικά και μόλις άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια το ’90 πήγα μόνη μου στον ΑΝΤ1. Εκεί συνάντησα την Μαργαρίτα τη Σακελλαρίου, η οποία είχε την επιστασία του Πρωινού Καφέ. Τότε ήταν ένα προγραμματάκι μισής ώρας με έναν ανίδεο σεφ που μιλούσε και εμένα μου σηκωνότανε η τρίχα. Η Μαργαρίται δέχτηκε να με δοκιμάσει. Στα στούντιο ενθουσιάστηκαν και ξεκινήσαμε κατευθείαν εκπομπές, μέχρι που το πρόγραμμα πήρε η Ρούλα. Το πρόγραμμα έγινε τρίωρο και εγώ είχα σημαντική θέση. Πώς ήταν η συνεργασία με την Κορομηλά

και την Μενεγάκη; Δούλεψα με όλες τους, την Πόπη Χατζηδημητρίου, τη Ρούλα και την Μενεγάκη. Ήταν καλές κοπέλες. Μόνο που κι οι τρεις ήταν αχάριστες. Ίσως έφταιγε ο φόρτος εργασίας και το γεγονός ότι η γνωριμία μας ήταν κυρίως επαγγελματική, αλλά δεν με πήραν ούτε ένα τηλέφωνο ποτέ, ποτέ, ποτέ. Η Ελένη σ’αυτό το εξοχικό έφαγε και ήπιε. Ήρθε Πάσχα εδώ με τον Λάτσιο και είχαμε στο τραπέζι κοκορέτσια. Θυμάμαι με ρωτούσε για εκείνον και με συμβουλευόταν γιατί μ’ είχε σαν μάνα της. Τελικά την μάθατε να μαγειρεύει; Ποια; Η Ελένη; Μόνο να τρώει έμαθε!

Είναι αλήθεια ότι δεν σας πλήρωναν στην τηλεόραση; Ποτέ. Δούλεψα δεκαεφτά χρόνια στην τηλεόραση δίχως να πάρω μία. Η δικαιολογία των σταθμών είναι ότι μού έκαναν διαφήμιση στα βιβλία και τα μαγαζιά μου. Αλλά για πόσο; Και γιατί η Λίτσα Πατέρα πληρωνόταν από την πρώτη μέρα και της έβγαλαν και περιοδικό; Είναι πικρή αλήθεια ότι κανένας μάγειρας που εμφανίζεται στην τηλεόραση δεν πληρώνεται. Ποια είναι τα πιο άσχημα κομμάτια της τηλεόρασης; Η ζήλια του ενός προς τον άλλον, ο ανταγωνισμός. Κυκλοφορούν μ' ένα μαχαίρι στο χέρι να σου το μπήξουν στην πλάτη.

Αυτό είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων γενικότερα: αντί να κοιτάξουμε πώς θα ανεβάσουμε τον εαυτό μας, κοιτάμε πως θα κατεβάσουμε τον διπλανό μας για να πάρουμε τη θέση του. Έζησα στο εξωτερικό και έμαθα ότι μόνο αν είσαι άξιος θα πας μπροστά. Εδώ δεν έχει σημασία κάτι τέτοιο. Από την τηλεόραση γιατί απομακρυνθήκατε; Οι φίλες μου, γνωστές και άγνωστες από το facebook, κόσμος στο δρόμο, μού λέει συνέχεια ότι σαν εμένα δεν πέρασε άλλη από την τηλεόραση. Διάβαζα τις προάλλες μια φίλη να μου γράφει στο profile «γιατί μας το κάνεις αυτό και δεν είσαι στην

τηλεόραση;», όμως τι να της απαντήσω; Τα συμφέροντα δεν τα ενδιαφέρει η καλή μαγειρική. Θέλουν το σόου, τα ριάλιτι. Εγώ είχα τσακωθεί και με τους διαφημιστές, οπότε δεν είχα ελπίδες. Με τους διαφημιστές γιατί τσακωθήκατε; Στην Ελλάδα έχουμε το συνήθειο να βάζουμε τη διαφήμιση των προϊόντων μέσα στις συνταγές μας, λέμε ότι το βούτυρο είναι της τάδε εταιρίας και ότι οπωσδήποτε χρησιμοποιούμε κύβους ‘μάτζικ’ –που είναι και χάλια- κλπ. Κάποια στιγμή, λοιπόν, που είχα πάει σε έναν εκδοτικό οίκο στην Αμερική τα βιβλία μου και είδαν πόσους σπόνσορες είχα, μου αποκρίθηκαν ότι αυτά δεν ήταν βιβλία μαγειρικής αλλά διαφημιστικά φυλλά-

δια. Εγώ προσβλήθηκα πολύ και αποφάσισα να μην ξαναβάλλω διαφήμιση στις συνταγές μου. Από τότε κρατά αυτή κόντρα και δεν λέει να σταματήσει. Η τηλεόραση σας λείπει καθόλου, θα επιστρέφατε αν σας γινόταν πρόταση; Η τηλεόραση δε μου λείπει. Αν όμως μου έκαναν πρόταση να επιστρέψω, θα το έκανα αύριο το πρωί. Τι σας αρέσει να βλέπετε στην τιβί; Ειδήσεις βλέπω πάντα, γιατί μ' αρέσει πολύ η πολιτική. Αν ήμουν στην πολιτική θα έκανα σωστά πράγματα. Δεν σας έχουν κάνει προτάσεις για συμμετοχή σε ψηφοδέλτιο;

24 OUGH!

γαλοπούλα γεμιστή Μερίδες 10 Χρόνος προετοιμασίας 1 ώρα και 30’ Χρόνος ψησίματος ανάλογα με το βάρος του πουλιού 1 γαλοπούλα 4-5 κιλά, αλάτι, πιπέρι 1/4 κούπας χυμό λεμονιού, 1/2 κούπας χυμό πορτοκαλιού 1/2 κούπας βούτυρο καθαρισμένο και λιωμένο

Μού είχε κάνει μια κρούση ο Κούβελας, αλλά του εξήγησα ότι δεν μπορούσα να κάνω τα πάντα. Και μαγειρική και πολιτική, οπότε αρνήθηκα. Ο Κούβελας τότε μου απάντησε ότι όλοι οι άνθρωποι οι καλοί σκέφτονται σαν και μένα και γι' αυτό δεν έχουμε καλούς συμβούλους στο δήμο. Ποτέ δεν δοκίμασα. Το μόνο που έχω να σημειώσω είναι ότι ποτέ δεν ζήτησα βοήθεια από κανέναν. Ούτε βουλευτή, ούτε υπουργό. Όλα μόνη μου τα έκανα. Από πολιτικούς μου αρέσει ο Τσίπρας, λέει την αλήθεια. Δεν ξέρω όμως πόσο. Όταν θα γίνει και αυτός κυβέρνηση, είναι γλυκό το μέλι, δεν θα φάει λιγάκι; Κριτής σε ριάλιτι μαγειρικής θα πηγαίνατε; Σε ριάλιτυ δεν θα πήγαινα ποτέ. Δεν μπορείς να βάζεις στα παιδάκια τα μικρά, που δεν ξέρουν πού παν τα τέσσερα, να φτιάξουν γκουρμέ πιάτα. Έτσι νομίζουν ότι είναι η μαγειρική; Από το πρώτο σκαλί στο τελευταίο; Μην πιστέψουμε κι όλας ότι το παιδάκι που βγήκε από το ριάλιτι του MasterChef έγινε μάστερ σεφ της Ελλάδας. Σώθηκε η Ελλάδα, που βγάλαμε τον Άκη! Τι είναι γκουρμέ για εσάς; Γκουρμέ είναι το νόστιμο και καλομαγειρεμένο φαγητό. Όχι εκείνο που είναι στολισμένο γεωμετρικά και το σερβίρουν με τις σάλτσα βατόμουρο. Τον Jamie Oliver τον ξέρετε; Μη μου μιλάς για Jamie Oliver! Ψεύτης είναι κι απατεώνας! Αν προσέξεις, όλο ανακατεύει. Βάλε από αυτό, βάλε από κείνο, βάλε από το άλλο και στο τέλος όλα έχουν ίδια γεύση. Εγώ φρίττω, δεν μπορώ να καταλάβω. Εγώ ξέρω ότι στο σπανακόρυζο θα βάλω άνιθο, γιατί ταιριάζει, παντρεύεται σωστά. Δεν θα βάλω και φασκόμηλο και άνιθο και δυόσμο. Ο Jamie Oliver κάνει μια

σαλάτα, και μόνο τα δάχτυλά του δεν κόβει να βάλει μέσα. Εσείς μαγειρεύεται μόνο ελληνική κουζίνα; Μόνο ελληνική κουζίνα, γιατί αυτή μ’ αρέσει. Λίγα και καλά μπαχαρικά, όπου ταιριάζουν, γεύσεις σπιτικές, παραδοσιακές που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε. Εμένα έπρεπε να με είχε σημαία του ο τουρισμός, να λένε Βέφα και να κολλάει το στόμα τους. Παντού έπρεπε να μιλάνε για την ελληνική κουζίνα. Από ξένες κουζίνες δεν υπάρχει πιάτο που να σας αρέσει; Καμία. Α, μου αρέσει το κινέζικο. Σε μαγαζιά άλλων σεφ πηγαίνετε για φαγητό; Όταν πάω σε άλλους σεφ, βάζουν τα δυνατά τους να με εντυπωσιάσουν. Ποτέ δεν λέω κακή κουβέντα, δεν θα γίνω εγώ Μποτρίνι πότε! Να φτύνω μέσα στο φαΐ, να πετάω τις κουρτίνες και τα τραπεζομάντιλα αυτά είναι πράγματα απαράδεκτα! Ένας από την εκπομπή του αυτοκτόνησε κάποτε και για ένα διάστημα ήταν πολύ στενοχωρημένος ο Μποτρίνι. Φαγητό έχετε κάψει ποτέ; Ε, βέβαια! Έχω κάψει και κουζίνα εγώ! Έβαλα το λάδι στη φωτιά κι έπιασα το τηλέφωνο, άρπαξε φωτιά η κουζίνα και ευτυχώς που ήταν ο άντρας μου στο σπίτι και κάποιοι φίλοι που τρέξαμε και το σώσαμε. Αλλά έχω κάψει φαγητό και την ώρα εκπομπής στην τηλεόραση. Στην τηλεόραση άμα σου καεί, γελάς. Έφτιαχνα lemon pie και την έβαλα με τη μαρέγκα για 7-8 λεπτά στο φούρνο, ώστε να πάρουν χρώμα οι μύτες και να φαίνεται ψημένο. Μού είχαν φέρει στην κουζίνα και μια καλεσμένη να μιλάμε, μια από αυτές τις ανόητες που δεν ξέρουν πού παν τα τέσσερα. Πιάσαμε, λοιπόν, την κουβέ-

για τη γέμιση 6 κουταλιές βούτυρο, τα εντόσθια της γαλοπούλας 1/4 κιλού κιμά μοσχαρίσιο, 1/4 κιλού κιμά χοιρινό 1/4 κούπας ρύζι Καρολίνα, 2 κουταλιές κονιάκ (προαιρετικά) 200 γρ. κάστανα βρασμένα ή ψημένα, σε κομματάκια 1/4 κούπας κουκουνάρια, 1/4 κούπας σταφίδες (προαιρετικά) 1 κούπα ζωμό κότας (βράστε σε 1 κούπα νερό το λαιμό της γαλοπούλας)

Αφαιρέστε τα εντόσθια της γαλοπούλας και ψιλοκόψτε τα. Πλύντε την καλά μέσα κι έξω, στραγγίστε την και τρίψτε την με αλάτι και πιπέρι. Ανακατέψτε το βουτυρο με το χυμό λεμονιού και πορτοκαλιού. Αλείψτε τη γαλοπούλα με λίγο από το μίγμα. Ετοιμάστε τη γέμιση. Ζεστάνετε το βούτυρο σε κατσαρόλα, σε δυνατή φωτιά και σοτάρετε τα εντόσθια, τον κιμά και το κρεμμύδι 8’-10’. Ρίξτε το ρύζι,

ντα, ανοίγω το φούρνο και τι να δω, μαύρη η μαρέγκα. Το έβγαλα κι είπα «είδατε τι παθαίνει κανείς άμα πιάσει κουβέντα;». Το έριχνα πάντοτε στο καλαμπούρι και το έφερνα χαριτωμένα. Άρεσε πολύ στον κόσμο που δεν πανικοβαλόμουν. Πώς σας ήρθε η ιδέα για τα Vefa’s House; Την εποχή που έκανα αρκετά ταξίδια στην Αμερική λάτρευα να πηγαίνω σε μαγαζιά με κουζινικά. Από κει κουβαλούσα, βαλίτσες ολόκληρες με σκεύη, περίεργες φόρμες, κουπάκια για να κόψεις αστεράκια, να κόψεις καρδούλες, χρώματα ζαχαροπλαστικής, γλάσο χρωματιστό για να στολίσεις και τόσα άλλα. Ο δε άντρας μου είχε βαρεθεί, και όταν βγαίναμε στην αγορά με τραβούσε από το χέρι να με βγάλει από αυτά τα μαγαζιά. Από εκει, άλλωστε, πήρα την ιδέα για τα Vefa’s House. Τελικά κατάφερα να ανοίξω το πρώτο Vefa’s House το 1996 και πήγε πάρα πολύ καλά. Μέχρι σήμερα, που κλείνουν το ένα πίσω απ’ το άλλο. Λογικό είναι όμως. Ο κόσμος δεν έχει να φάει, ποιον ενδιαφέρει να αγοράσει φόρμα αγγελάκι για το κέικ του; Η σπουδαιότερη δουλειά σας είναι ο τόμος ελληνικής μαγειρικής που έχετε εκδόσει με τον Phaidon. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Όταν μιλώ για το βιβλίο αυτό δεν μιλώ για έργο ζωής, αλλά για κυνήγι ζωής. Εικοσιπέντε χρόνια πήγαινα σε εκδοτικούς οίκους με βιβλία που έχω γράψει η ίδια στα αγγλικά και έλεγα: «αυτή είναι η ελληνική κουζίνα, δείτε τα βιβλία μου, να κάνουμε μαζί ένα, που θα είναι μεγάλο, θα είναι ωραίο, καλό για όλο τον κόσμο». Κανείς όμως δεν ήθελε. Στην έκθεση της Φρανκφούρτης πηγαίνω 25 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια ανέπτυξα σχέση φιλίας με τον Κουαντρώ από την γνωστή οικογένεια με τα ποτά. Με ήξερε,

τα κάστανα, τα κουκουνάρια, το κονιάκ, αλάτι και πιπέρι. Τέλος, ρίξτε κι ανακατέψτε το ζωμό. Κατεβάστε το μίγμα από τη φωτιά και αφήστε το, να κρυώσει λίγο. Πάρτε όσο χρειάζεται και γεμίστε το στήθος της γαλοπούλας. Γυρίστε την πέτσα του λαιμού προς την πλάτη και ράψτε τη με την πέτσα της ράχης. Διπλώστε τις φτερούγες προς τη ράχη, και δέστε τες. Έτσι σχηματίζουν βάση, για να σταθεί καλύτερα η γαλοπούλα.

Γεμίστε με την υπόλοιπη γέμιση το άνοιγμα της κοιλιάς και ράψτε το. Μην παραγεμίσετε τη γαλοπούλα, γιατί η γέμιση στο ψήσιμο θα φουσκώσει. Δέστε και στερεώστε τα μπούτια με την ουρά. Βάλτε τη γαλοπούλα σε ταψί, επάνω σε σχάρα, με το στήθος προς τα επάνω. Ρίξτε στο ταψί 1 κούπα νερό και συμπληρώνετέ το όταν εξατμίζεται. Σκεπάστε τη γαλοπούλα με αλουμινόχαρτο έτσι, ώστε να

τι δουλειά κάνω, ότι είμαι στην τηλεόραση και με εμπιστευόταν. Όταν λοιπόν συνάντησε κάποια στιγμή τους υπεύθυνους των εκδόσεων Phaidon τούς είπε τα καλύτερα για εμένα και δέχτηκαν να βγάλουμε βιβλίο. Ένα χρόνο κλείστηκα στο σπίτι και δεν πήγαινα πουθενά, για να μπορέσω να φτιάξω αυτό το βιβλίο, να συγκεντρώσω 1000 συνταγές. Έστειλε φωτογράφους στην Ελλάδα για να το εικονογραφήσουν και έβαλε έναν Κινέζο σεφ να φτιάξει τα πιάτα. Επειδή, λοιπόν, αν ακολουθείς τις συνταγές κατά γράμμα βγαίνει το σωστό αποτέλεσμα, τα πιάτα του ήταν καταπληκτικά και δεν χρειάστηκε να επέμβω. Τελικά εκδόθηκε με το όνομα Vefa’s Kitchen και μεταφράστηκε στα αγγλικά, στα ισπανικά, στα ιταλικά και στα γαλλικά. Έγινε ανάρπαστο, γιατί με ξέρει όλη η Αμερική. Έχει κάνει τέσσερεις εκδόσεις και πουλάει πολύ, αλλά με κοροϊδεύουν και λεφτά δεν μου δίνουν. Πώς μπορώ να ελέγξω τώρα εγώ από εδώ πόσα αντίτυπα τυπώνουν και πόσα πουλήθηκαν; Γράφετε κάτι τώρα; Αυτή τη στιγμή γράφω ένα βιβλίο για τα παιδιά στην κουζίνα, αλλά σωστό βιβλίο. Να μάθουν τα παιδιά τα πρώτα βήματα, αυτό θα είναι το αλφαβητάρι της μαγειρικής για ένα παιδί. Γράφω όμως και ένα δεύτερο βιβλίο για τους εργένηδες. Το ζήτημα είναι ότι μάλλον δεν θα τα τυπώσω, γιατί δεν θα πουλήσουν. Από εκεί και πέρα, 22, 23, 24 Φεβρουαρίου θα πάω παραδοσιακά στην έκθεση βιβλίων στο Παρίσι με δικό μου περίπτερο. Μέχρι πέρσι ήμουν η τελευταία που πλήρωνε δικό της περίπτερο και δεν πήγαινα με τους υπόλοιπους στο ελληνικό. Φέτος, λόγω κρίσης, μού πλήρωσε η ίδια η διοργάνωση το περίπτερό μου. Θα πάω και θα μαγειρέχω ζωντανά. Το λατρεύουν αυτό. Πώς σας φαίνεται που μένετε μόνιμα στην

δεν σας ικανοποιεί, βγάλτε το αλουμινόχαρτο και ψήστε τη 15’ ακάλυπτη. Βγάλτε τη γαλοπούλα σε πιατέλα και περάστε από σουρωτήρι το ζουμί που έμεινε στο ταψί. Δέστε το με λίγο κορνφλάουρ και έχετε υπέροχη σάλτσα για να περιχύσετε τα κομμάτια της γαλοπούλας. Παραλλαγές: Εάν σας αρέσουν οι σταφίδες, προσθέστε στη γέμιση 1/4 κούπας σταφίδες ξανθές.

Μπορείτε επίσης να προσθέσετε δαμάσκηνα, αφού τα μουσκέψετε, αφαιρέσετε τα κουκούτσια και τα κόψετε σε κομματάκια. Επίσης μπορείτε να προσθέσετε ένα μικρό μήλο κομμένο σε κομματάκια. Αν θέλετε, αντικαταστήστε τα κουκουνάρια με καρύδια ή αμύγδαλα και βάλτε μανιτάρια κομμένα σε τέταρτα αντί για κάστανα. Αντικαταστήστε επίσης το ρύζι με κρουτόν, ψωμάκια σε μικρούς κύβους

τηγανισμένα σε βούτυρο. Βάλτε 1 κούπα κρουτόν αντί ½ κούπας ρύζι. Διαλέξτε τη γέμιση που ταιριάζει στο γούστο σας και αποφασίστε. Μπορείτε με την ίδια γέμιση να γεμίσετε αντί γαλοπούλα μια ή και δυο μεγάλες κότες ή πάπιες. Για το γαρνίρισμα της γαλοπούλας 1/2 κιλού κάστανα, 1/2 κιλού βερίκοκα ξερά 1/2 κιλού δαμάσκηνα ξερά,

χωρίς κουκούτσι 2 μεγάλα κυδώνια ή 4 μεγάλα ξινόμηλα 4 κούπες ζωμό κότας 9 κουταλιές βούτυρο, 9 κουταλιές λάδι 3 κουταλιές ζάχαρη, 1/8 κουταλάκι μοσχοκάρυδο 1. Χαράξτε και βράστε τα κάστανα σε νερό που να τα σκεπάζει, 15’. Βγάλτε τα λίγα-λίγα από το καυτό νερό και καθαρίστε τα.

Ντολμάς vs λαχανοντολμά

καλύπτονται το στήθος και τα μπούτια και να μένουν ακάλυπτα τα πλευρά. Ψήστε τη στους 160°C τόσες ώρες όσα είναι τα κιλά της, αλείφοντάς την κατά διαστήματα με το υπόλοιπο μίγμα των χυμών. ΄Ετσι η πέτσα της δεν θα σκάσει και θα πάρει λείο, γυαλιστερό, ροδοκόκκινο χρώμα Την τελευταία ώρα ανεβάστε τη θερμοκρασία στους 2000C. Πριν τη βγάλετε από το φούρνο, εάν το χρώμα της

The ough! team

Χαλκιδική, στο εξοχικό σας; Πάντα την αγαπούσα τη Χαλκιδική. Θυμάμαι όταν ήμουν στη Μενεγάκη, κανόνιζα και έφευγα κάθε Παρασκευή μεσημέρι με αεροπλάνο για να έρθω εδώ. Από το στούντιο πήγαινα κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Δευτέρα χαράματα, έπαιρνα πάλι το αεροπλάνο και πήγαινα στο κανάλι. Είναι όμορφα εδώ. Από το σπίτι φαίνεται όλο το Πήλιο, ο Αϊ Γιάννης και όλες οι Σποράδες. Είναι μαγεία. Έχω και τον κήπο μου με τα πιο όμορφα λουλούδια. Άσπρο γιασεμί χιώτικο, κινέζικο, μπλε γιασεμί και κίτρινο, βουκαμβίλιες, νάρκισσους, φρέζες και μαργαρίτες. Φροντίζω να έχω λουλούδια σε κάθε εποχή . Μαγειρεύετε καθημερινά; Μαγειρεύω κάθε μέρα, δεν μπορώ να μη φάω ωραίο φαΐ. Η μητέρα μου έλεγε «η κατσαρόλα μπαίνει πρωί-πρωί στη φωτιά, πριν πάρει η μέρα». Θα κάνω κοτόπουλο λεμονάτο με πατάτες, πρασόρυζο (να σου τρέχουνε τα σάλια), σπανακόρυζο, μελιτζάνες με πιπεριές σε στρώσεις και τις βάζω στο πυρέξ σε φούρνο με πατάτα, κολοκυθάκια γεμιστά. Κάθε μέρα κάτι άλλο. Και καμιά φορά άμα τύχει, τρώμε junk food, μακαρόνια με λουκάνικα. Delivery δεν έφαγα ποτέ. Έχετε δική σας πατέντα; Ναι, τα παπουτσάκια αλά Βέφα. Πολύ νόστιμο. Γιατί είναι καλές οι συνταγές της Βέφας; Γιατί αν τις ακολουθήσεις κατά γράμμα θα γίνουν ακριβώς όπως τις μαγειρεύω και εγώ. Οι νοικοκυρές, όμως, τις περισσότερες φορές κάνουν τα δικά τους και δεν μ’ ακούνε. Πώς να τους πετύχει τότε η συνταγή; Να σου πω και ένα αστείο, μου λένε πολλές φορές οι νοικοκυρές στο facebook «κυρία Βέφα θα μου στείλετε τον Τσελεμεντέ σας

για την τάδε συνταγή;». Έχει γίνει και αυτό φίρμα, νομίζουν ότι ‘Τσελεμεντές’ είναι η λέξη για βιβλίο της μαγειρικής. Τελειώνουν ποτέ οι συνταγές; Οι συνταγές δεν τελειώνουν ποτέ γιατί είναι τόσα πολλά τα υλικά, οι γεύσεις και τα αρώματα που όποτε κάθεσαι και πειραματίζεσαι, βγάζεις και μια καινούρια. Βέβαια, είναι απαραίτητο να έχεις πρώτα κάποιες βασικές γνώσεις. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας κυρία Βέφα; Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Και όταν η τύχη σού ανοίγει μια πόρτα, πρέπει να δουλέψεις πολύ σκληρά για να καταφέρεις κάτι. Συνολικά έχω πουλήσει σε Ελλάδα και εξωτερικό πάνω από 10 εκατομμύρια βιβλία. Θα με βρεις στην Amazon -άμα ξέρεις- ως ‘Vefa Alexiadou’ με 5 αστέρια! Η κυρία Βέφα, αποδείχτηκε γυναίκα αυτοδημιούργητη, δυναμική και ευρηματική όσο καμία, που έχτισε τον προσωπικό της μύθο από το μηδέν εις πείσμα των κατεστημένων. Μαγείρισσα τρανή αντάξια του τίτλου της, γυναίκα που ποτέ δεν έκανε υποχωρήσεις στην μαγειρική και την τιμή της. Ο ορίζοντας είχε σκοτεινιάσει στο εξοχικό της στην Χαλκιδική και είχε πέσει ψύχρα όταν έπρεπε πια να την αποχωριστούμε. Εκείνη προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει όμως αρνηθήκαμε ευγενικά. Της δώσαμε ένα φιλί στο μάγουλο και φύγαμε. «Να προσέχετε στον δρόμο!». Τις συνταγές της κυρίας Βέφας μπορεί να τις δοκιμάσει κανείς στο «Αλα Βέφα», Πεντέλης 120 (Λεωφόρος Δημοκρατίας 2) στο Μαρούσι, 2106130150. Η σελίδα της κυρίας Βέφας στο Facebook είναι: https://www. facebook.com/vefa.alexiadou?ref=ts&fref=ts Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον Kapetank που φρόντισε να λάβει εγκαίρως η κυρία Βέφα τις γαλοπούλες.

Βάλτε τα σε κατσαρόλα με 1 κούπα ζωμό κρέατος, 2 κουταλιές βούτυρο και 2 κουταλιές λάδι. Σιγοβράστε τα, ώσπου να μείνουν με το λίπος. Αλατίστε τα ελαφρά.

2. Βάλτε τα δαμάσκηνα και τα βερίκοκα σε χωριστές κατσαρόλες, προσθέστε 1 κούπα ζωμό κρέατος, 2 κουταλιές βούτυρο και 2 κουταλιές λάδι στην καθεμιά και σιγοβράστε τα, ώσπου να μείνουν με το λίπος

και να γυαλίσουν.

3. Πλύντε και τρίψτε τα κυδώνια, να φύγει το χνούδι και να γυαλίσει η φλούδα. Κόψτε τα σε όγδοα κι αφαιρέστε τα κουκούτσια. Βάλτε τα σε κατσαρόλα με 1 κούπα ζωμό κρέατος, 3 κουταλιές βούτυρο, 3 κουταλιές λάδι κι ελάχιστο αλάτι. Αφήστε τα να σιγοβράσουν, ώσπου να μείνουν με το λίπος. Προς το τέλος πασπαλίστε τα με τη ζάχαρη κι ανακατέψτε τα, να καραμελωθούν. Πασπαλίστε τα

με το μοσχοκάρυδο. Βάλτε τη γαλοπούλα σε μεγάλη πιατέλα, και γαρνίρετέ τη με τα κάστανα, τα δαμάσκηνα, τα βερίκοκα και τα κυδώνια. Για να φτιάξετε ζωμό κότας βράστε 1 ώρα σε αρκετό νερό πλάτες, λαιμούς και φτερούγες από κοτόπουλα προσθέτοντας διάφορα μυρωδικά (σέλινο, μαϊντανό, κρεμμύδι και καρότο). Στραγγίστε και πάρτε το ζωμό.

Ντολμάδες, τυλιχτάρια, γιαπράκια, σαρμάδες, γεμιστά, όπως κι αν τα λένε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, είναι σχεδόν πάντα μόνο ρύζι [γιαλαντζί, ψευτοντολμάδες, χωρίς κρέας] ή ρύζι και κιμάς ή ψάρι ή κρεατικά τυλιγμένα σε φύλλα λαχανικών. Η λέξη ντολμάς είναι τούρκικη, σημαίνει «γεμιστό», αλλά τα γεμιστά δεν προέρχονται απαραίτητα από την Ανατολή. Οι Τούρκοι ονομάζουν «ντολμά» τα γεμιστά λαχανικά (πιπερίες, ντομάτες), οι αρχαίοι Έλληνες, πάντως, από την εποχή του Αρχέστρατου, τον 4ο π.Χ. αιώνα, τύλιγαν με φύλλα συκιάς κρέατα και ψάρια, αφού τους έβαζαν τα απαραίτητα καρυκεύματα (ρίγανη, αλάτι, λάδι) και τα έψηναν στη χόβολη. Οποιοιδήποτε και να είναι οι εφευρέτες του ντολμά, σήμερα στην Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή υπάρχουν εκατοντάδες εκδοχές της βασικής συνταγής: όσπρια –φακές, κουκιά, ρεβίθια- ανακατεύονται με το ρύζι και τα μυρωδικά χορταράκια στους νηστίσιμους ντολμάδες, ενώ εκτός από κρέας υπάρχουν και ντολμάδες με παστό μπακαλιάρο. Ο πιο συνηθισμένος ντολμάς γίνεται με ζεματισμένα αμπελόφυλλα, ενώ το χειμώνα ο ντολμάς γίνεται λαχανοντολμάς, με ζεματισμένα φύλλα από λάχανο και κιμά. Με λάχανο τουρσί [ξινολάχανο] που φτιάχνεται κυρίως στις περιοχές της βόρειας Ελλάδας, φτιάχνεται ένας πολύ ξεχωριστός «γιορτινός» λαχανοντολμάς, οι «σαρμάδες». Τις συνταγές από τους ντολμάδες με αμπελόφυλα και τους λαχανοντολμάδες τις δημιούργησαν οι δύο νεαρές σεφ του Βαρούλκου για το Ough! και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ήταν και τα δύο εξαιρετικά πιάτα, αλλά οι λαχανοντολμάδες κέρδισαν στα σημεία... (Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο της Αγλαΐας Κρεμέζη "Συνταγές και Ιστορίες για μάγειρες με ανησυχίες", εκδόσεις Πατάκη).

Λαχανοντολμάδες

Ντολμάδες με αμπελόφυλλα

Αναστασία Βασιλείου 500 γρ. Κιμά / ένα κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο / λίγο μαϊντανό ψιλοκομμένο / λίγο άνηθο ψιλοκομμένο / λίγο κρεμμυδάκι φρέσκο ψιλοκομμένο / λίγη μαραθόριζα ψιλοκομμένη / 1 λάχανο / 1 αυγό / λίγο ελαιόλαδο / 100 γρ. ρύζι / Αλάτι και πιπέρι Για το αυγολέμονο: 2 αυγά / χυμό ενός λεμονιού / Ελαιόλαδο / 1 κ.γ. κορν φλάουρ

Συνταγή από Κάλυμνο, Ειρήνη Κουτούζη 500 γρ. κιμάς μοσχαρίσιος / 2 ντομάτες / 100 γρ. ρύζι καρολίνα / 1,5 κρεμμύδι ψιλοκομμένο / 1 κουταλιά σούπας βούτυρο / 1 κουταλάκι του γλυκού πελτέ/ χυμό ½ λεμονιού/ 1 κ.σ. αλάτι / Πιπέρι / 50 αμπελόφυλλα

Εκτέλεση: Κόβουμε την άκρη από το λάχανο (για να ανοίγουν τα φύλλα πιο εύκολα) και το ζεματίζουμε σε καυτό νερό. Αφαιρούμε τα φύλλα προσεκτικά ένα ένα και τα βάζουμε σε κρύο νερό. Προσέχουμε να μην βράσουν αλλά να είναι εύκαμπτα. Σε ένα μπολ αναμιγνύουμε τον κιμά, το κρεμμύδι, τον μαϊντανό, τον άνηθο, το φρέσκο κρεμμυδάκι, τη μαραθόριζα, το αυγό, το ρύζι, το αλάτι και το πιπέρι. Κόβουμε κάθε φύλλο λάχανου σε λωρίδες. Παίρνουμε ένα κουταλάκι και γεμίζουμε κάθε φύλλο προσέχοντας να μην αφήνουμε ανοίγματα. Σε μια κατσαρόλα βάζουμε φύλλα λάχανου στον πάτο, λίγο ελαιόλαδο και από πάνω τους λαχανοντολμάδες. Σκεπάζουμε με ένα πιάτο να μην ανοίξουν και προσθέτουμε ζωμό λαχανικών ή νερό, μέχρι να τα σκεπάσουν. Μόλις πάρει καλή βράση, κατεβάζουμε θερμοκρασία και σιγοβράζουμε για 40 λεπτά. Βγάζουμε ένα και δοκιμάζουμε. Αν θέλουμε αλατίζουμε και βγάζουμε τους λαχανοντολμάδες από την κατσαρόλα σε ένα ταψί. Χτυπάμε τα αυγά σε ένα σκεύος και σε ένα άλλο έχουμε τον χυμό απ’ το λεμόνι στο οποίο προσθέτουμε λίγο λίγο το υγρό που έχουμε κρατήσει. Όσο είναι ακόμα καυτό το ανακατεύουμε με το λεμόνι και το προσθέτουμε λίγο λίγο στο σκεύος με το αυγό. ανακατεύβουμε με γρήγορες κινήσεις για να μην κόψει και το ρίχνουμε όλο στο υπόλοιπο υγρό ανακατεύοντας γρήγορα. Διαλύουμε το κορν φλάουρ σε λίγο νερό. Το προσθέτουμε στο μίγμα. Το αφήνουμε μέχρι να πάρει βράση. Μόλις πήξει περιχύνουμε τους λαχανοντολμάδες και σερβίρουμε.

Εκτέλεση: Ανακατεύω όλα τα υλικά μαζί, εκτός από τα φύλλα. Μπλανσάρω τα αμπελόφυλλα. Δηλαδή, τα ζεματίζω. Τα ρίχνω σε νερό που βράζει για ένα λεπτό και μετά σε κρύο νερό. Τυλίγω τους ντολμάδες. Στον πάτο της κατσαρόλας απλώνω λίγα αμπελόφυλλα που έχουν μείνει και κόκκαλα μοσχαρίσια. Βάζω τους ντολμάδες σε στρώσεις και γεμίζω με νερό έως την πρότελευταία στρώση. Προσθέτω μία κουταλιά της σούπας βούτυρο και τα μαγειρεύω. Τα σκεπάζω με ένα πιάτο. Όταν πάρουν βράση χαμηλώνω την φωτιά και τα αφήνω για περίπου μία ώρα.

26 OUGH!

Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Βαμβάκι στη θέση της καρδιάς Συναντήσαμε τον Αντώνη Τσιχλάκη έξω απ’ το νεκροταφείο του Ασπροπύργου. Στο εργαστήριό του χαϊδέψαμε πανέμορφα ζώα με γυάλινα μάτια, είδαμε πώς ταριχεύεται ένας φασιανός και μάθαμε γιατί οι καθολικοί μπορούν να ζήσουν για πάντα.

Το εργαστήριο του κ. Αντώνη έχει γεμίσει πούπουλα και ίνες βαμβακιού. Σίγουρα κάποια έχουν μπει στη μύτη μου. Το γλυκό νεραντζάκι που μας έφερε η γυναίκα του έχει μείνει απείραχτο στον δίσκο. Ούτε τα σωθικά του φασιανού στη πλαστική σακούλα, ούτε η μυρωδιά της φαινόλης ανοίγουν ιδιαίτερα την όρεξη. Δύο ώρες νωρίτερα φτάναμε στο ραντεβού με τον ταριχευτή. «Συνάντηση έξω απ’ το νεκροταφείο του Ασπρόπυργου» μας είχε πει στο τηλέφωνο. Λογικά καταλάβαινε την ειρωνεία, αλλά δεν το έκανε επίτηδες. Το νεκροταφείο ήταν κοντά στο σπίτι του και ένα από τα λίγα χαρακτηριστικά σημεία της περιοχής. Ακολουθώντας το τζιπ του φτάσαμε στην αυλή και τα τρία όμορφα κυνηγετικά σκυλιά του.

«Ανεβείτε εσείς και έρχομαι. Και μη φοβάστε, ψόφια είναι!» μάς είπε ανοίγοντας την πόρτα για την ταράτσα. Τα δύο μικρά δωμάτια στην κορυφή του σπιτιού ξεχειλίζουν. Θέλεις πολύ χρόνο για να επεξεργαστείς ό,τι βλέπεις: φωτογραφίες από περήφανα κυνήγια σε όλους τους τοίχους, εργαλεία του επαγγέλματος, ένας φωτισμένος πάγκος, κουτιά με γυάλινα μάτια, ένα φλαμίνγκο, μια αγριόγατα σταματημένη για πάντα στη στιγμή που πιάνει το θύμα της, ένα τεράστιο κεφάλι αγριογούρουνου, φιλικά σημειώματα και εκατοντάδες εντυπωσιακά πουλιά. «Πρώτα το κοιτάω, να δω τις λεπτομέρειές του, την ομορφιά του σαν σύνολο πριν ξεκινήσω να το φτιάχνω», εξηγεί ο κ. Αντώνης αφού βγάζει τον σκοτωμένο φασιανό απ’ τη σακούλα. Ξεκινάει κάνοντας μια τομή στη μπροστινή πλευρά του πουλιού, στο στήθος. «Πρέπει να έχεις μάθει ορνιθολογία, να ξέρεις το κάθε πουλί τις στάσεις του, πώς κινείται, τι χρώματα έχει, ώστε να το δείξεις σωστά. Η σωστή στάση είναι τελικά που μετράει πιο πολύ. Πρέπει να ξέρεις και από ανατομία. Πού ξεκινάει το πόδι, μέχρι πού φτάνει, τα πάντα» λέει. Το ροζ κρέας είναι πλέον εκτεθειμένο και μερικά φύλλα εφημερίδας μπαίνουν ανάμεσα στο δέρμα και το κρέας για να μαζέψουν το αίμα και να διευκολύνουν την διαδικασία. Όλο το εσωτερικό του πουλιού θα αφαιρεθεί. Το στήθος δεν είναι πολύ αηδιαστικό γιατί θυμίζει νωπό κοτόπουλο. Όταν τα κιτρινόμαυρα κομμάτια (λίπος, σπλήνα κ.τλ.) αρχίζουν να πέφτουν στη σακούλα σκουπιδιών, αρχίζει

και η προσπάθεια να το παίξουμε χαλαρές. Το ραδιόφωνο παίζει Θέλξη και Αγγελική Ηλιάδη. «Το πρώτο ζώο που έφτιαξα ήταν γάτα. Ήταν της γιαγιάς μου. Είχε ψοφήσει και εκείνη έκλαιγε και μού έλεγε ότι δεν θέλει να τη θάψει. Ήμουν 18 τότε. Η μόνη εμπειρία που είχα ήταν τα αρνιά που είχα δει να γδέρνουν και να διατηρούν τα δέρματά τους, βάζοντας μέσα στάχυα, χαρτόνια ή πανιά. Η τελευταία γάτα που έφτιαξα ήταν για έναν φίλο μου. Σιάμ. Τής είχε μεγάλη αγάπη. Μετά από μια βδομάδα αφού του την παρέδωσα, πέθανε και εκείνος. Έχω φτιάξει και πολλά σκυλιά. Ψοφάνε και οι ιδιοκτήτες θέλουν να τα έχουν στο σπίτι τους. Κυρίως για συναισθηματικούς λόγους αγοράζει ο κόσμος ταριχευμένα ζώα». Στο σημείο αυτό έχει τραβήξει με σύριγγα όλο το υγρό από το μυαλό και τα μάτια του φασιανού και ετοιμάζεται να αποκολλήσει τον λαιμό. «Χρειάζεται πάντα είναι να έχεις καλή αφή. Κανονικά πρέπει να φοράς γάντια. Εγώ δεν φοράω γάντια για να το φτιάχνω όσο καλύτερα μπορώ. Κακώς, βέβαια, γιατί είναι πολλά τα μικρόβια που μεταφέρονται από το πτηνό ή το ζώο στα χέρια σου. Από μια παρανυχίδα μπορεί να μπει στο αίμα σου. Κάνω, βέβαια, εμβόλια, κυρίως ηπατίτιδας. Υπάρχουν πολλές αλλεργιογόνες ουσίες που μεταχειρίζομαι. Και πολλές καρκινογόνες, αλλά προσπαθώ να τις αποφεύγω. Το μεγαλύτερο κόστος της δουλειάς είναι στα φάρμακα. Και στα χέρια σου. Τα περνάω μετά με ελαφρόπετρα. Δεν μπορείς να πιάσεις κάποιον να

χαιρετήσεις. Χρησιμοποιώ κρέμες πιο πολύ απ’ τις γυναίκες» συνεχίζει. Ο κ. Αντώνης είναι ιδιαίτερα συμπαθής αν παραβλέψεις το γεγονός ότι έχει αφαιρέσει, μπροστά στα μάτια μας το κρέας, το λίπος, τα κόκαλα, τον λαιμό και τα μάτια ενός πολύχρωμου φασιανού. Βήμα-βήμα μάς εξηγεί τι κάνει, αστειεύεται και πίνει καφέ από μια κούπα με τον Τουίτι. Η σκόνη με την ποτάσα αλουμινίου είναι ακριβώς δίπλα στην κούπα του. Παίρνει λίγη με τα δάχτυλά του, περνώντας την ανησυχητικά κοντά απ’ τον καφέ του και πασπαλίζει το εσωτερικό του πουλιού. Η ενασχόληση του με το κυνήγι από μικρή ηλικία, λέει, τον έκανε να ασχοληθεί με την ταρίχευση: « Ήθελα να ταριχεύω αυτά που σκότωνα για να τα έχω. Για να θυμάμαι πώς το θήρευσα, αλλά και επειδή μου άρεσαν τα χρώματά τους. Παίρνεις κάτι ψόφιο και του ξαναδίνεις «ζωή». Αν δεν το πετύχω δεν μπορώ, με στέλνει, με χαλάει. Παλιά, άμα δεν πετύχαινα κάτι, δεν μου άρεσε, ανέβαινα στο εργαστήριο και το ξανάσπαγα. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι δεν είναι όμορφο όπως ήταν πριν. Δεν μπορώ να πάρω να σφάξω μια κότα ή ένα κουνέλι για φαγητό. Την ταρίχευση όμως την έβλεπα πάντα τελείως διαφορετικά γιατί δημιουργούσα κάτι. Στα εικοσιτέσσερά μου σπούδασα σε σχολή ταριχευτών, στον Καναδά, στο Winnipeg. Είναι μια τέχνη τη οποία πλήρωσα πολύ ακριβά. Έξι εκατομμύρια, το 1986. Δεν έβγαινα ούτε για καφέ για να τα μαζέψω». Στο μεταξύ, έχει αρχίσει να γεμίζει το πουλί με βαμβάκι και μεταξοβάμβακο. «Υπάρχουν

OUGH! 27

Ταρίχευση Φασιανού

τρεις τεχνικές ταρίχευσης: με γέμισμα, με φάρμακο, ή με καλούπι. Οι παλιοί ταριχευτές δεν βγάζανε τίποτα. Έβγαζαν μόνο τα άντερα, έβαζαν φορμόλη. To καλούπι φτιάχνεται από γύψο ή από πολυουρεθάνη και πάνω του μοντάρεις το δέρμα. Η πιο σωστή τεχνική όμως, από θέμα ομορφιάς, είναι το γέμισμα. Βγάζεις και βάζει όσο έβγαλες». Το γέμισμα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Πρέπει να αντικαταστήσεις το κρέας που έβγαλες με βαμβάκι. Αν βάλεις λιγότερο απ’ ό,τι πρέπει, το ζώο θα βγει κατσιασμένο. Αν βάλεις περισσότερο, το δέρμα του θα σπάσει. «Κανονικά είμαι καπετάνιος σε ρυμουλκό. Έχω τελειώσει την εμποροπλοιάρχων. Ταξίδευα πολύ. Ήθελα να ξεμπαρκάρω Ελλάδα και να κάνω κάτι διαφορετικό. Ταρίχευση νεκρών. Αν είσαι καθολικός παίρνεις άδεια για να ταριχεύσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο. Ελέγχεσαι από ψυχίατρο, υπογράφουν όλοι οι συγγενείς και μετά παίρνεις άδεια από την εκκλησία. Εδώ όμως είναι δύσκολο να το κάνεις. Το κράτος δεν το απαγορεύει αλλά έχουμε πρόβλημα με την εκκλησία. Το έχω δει παρόλα αυτά να γίνεται στο εξωτερικό και το έχω σπουδάσει. Ήταν μέσα στα πράγματα που μάθαμε στη σχολή. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ταριχευτές ανθρώπων. Μερικές φορές το μυαλό του ανθρώπου είναι λίγο αρρωστημένο. Θέλει αντί να πηγαίνει να βλέπει το αγαπημένο του πρόσωπο στο νεκροταφείο, να τον έχει στον καναπέ στο τζάκι δίπλα ή σε μια καρέκλα ή με τις πιτζάμες. Δεν μπορείς να πεις αν είναι σωστό ή

λάθος». Το κουφάρι του φασιανού έχει αρχίσει να μοιάζει πάλι με κάτι ζωντανό. Σύρματα τυλιγμένα με βαμβάκι έχουν περαστεί στα πόδια και τον λαιμό του, φτιάχνοντας ένα είδος μεταλλικού σκελετού. Το δέρμα εμποτίζεται με μερικά ακόμα δύσοσμα φάρμακα και ράβεται προσεκτικά. Μένει μόνο να στηθεί σωστά σε ένα κομμάτι ξύλο και να αποκτήσει το γυάλινο μάτι που θα κοιτάει όπως πρέπει: «Τα μάτια είναι εισαγόμενα και στοιχίζουν ακριβά, μέχρι και 70 ευρώ το ζευγάρι. Πρέπει να κρατιούνται από το βλέφαρο. Η ομορφιά σε ένα πουλί ή σε ένα ζώο είναι στο μάτι. Αν δεν μπει σωστό μάτι, με τον σωστό τρόπο, χάνει όλο το σύνολο. Και θέλει παρακολούθηση και τις επόμενες μέρες. Μην αλλάξει θέση, μη κλείσει και δεν ανοίγει μετά». «Όλο αυτό με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω τον φόβο για τον θάνατο. Πολλοί με αντιμετωπίζουν περίεργα όταν μαθαίνουν τι κάνω. Κυρίως, δεν πιστεύουν ότι κάποιος χαμηλών τόνων σαν και εμένα κάνει κάτι τέτοιο. Όμως πρέπει να είσαι χαμηλών τόνων για να κάνεις αυτή τη δουλειά, να είσαι απαλός. Πρέπει να είμαι ήρεμος και ευτυχισμένος θα έλεγα ακόμα, για να ξεκινήσω να φτιάξω κάτι». Ο φασιανός στεγνώνει με μερικές λωρίδες εφημερίδας να τον κρατάνε στην σωστή στάση. Σε λίγες μέρες θα είναι εντελώς έτοιμος. Αν μπει σε καμφορά και λεβάντα και γλιτώσει τον σκόρο θα ζήσει για πάντα. Έξω έχει βραδιάσει. Τρώμε το νεραντζάκι. Η φλούδα είναι διακριτικά πικρή. Ευχόμαστε να μην είναι φαινόλη.

Κάνεις μια τομή απ’ το στήθος προσέχοντας να κόψεις, όσο γίνεται, λιγότερα φτερά. Βγάζεις όλο το δέρμα από το κρέας για να το ξεχωρίσεις τελείως. Βάζεις μέσα εφημερίδα για να μην γυρίσουν τα φτερά προς τα μέσα και για να μαζεύει το αίμα. Αφαιρείς το στήθος και τα λίπη. Με μια σύριγγα σπας το μυαλό εσωτερικά και το τραβάς έξω. Τραβάς το υγρό απ’ τα μάτια. Βάζεις βαμβάκι, για να μη σου βγάλει αίμα. Αποκολλάς τον λαιμό από την βάση. Βγάζεις τον οισοφάγο κ.τ.λ. Ρίχνεις ποτάσα αλουμινίου. Θα συντηρήσει το δέρμα και δεν θα το αφήσει να κολλήσει, μέχρι να του φτιάξεις τον ψεύτικο λαιμό. Βάζεις φαινόλη και τανίνη στο εσωτερικό για να στεγνώνουν το κρέας. Φτιάχνεις μια κατασκευή από σύρμα τυλιγμένο με βαμβάκι. Θα μπει στο εσωτερικό του λαιμού για να δώσει στήριξη και κίνηση. Αφαιρείς το κρέας από τα πόδια. Τοποθετείς ανάλογη κατασκευή στο εσωτερικό. Κρατάς το κόκαλο. Αυτό θα αφήσει μια κίνηση και μια στήριξη που θα σε βοηθήσει. Γεμίζεις το εσωτερικό του πουλιού με βαμβάκι και μεταξομάμβακο. Ενώνεις τα σύρματα που έχεις περάσει στο λαιμό και τα πόδια, με έναν σφιγκτήρα, σαν ραχοκοκαλιά. Ράβεις το δέρμα πριν ολοκληρωθεί το γέμισμα. Αν το γεμίσεις όλο και μετά το ράψεις μπορεί να κοπεί το δέρμα. Τα κενά θα τα γεμίσεις μετά, σπρώχνοντας βαμβάκι μέσα από τον λαιμό. Το στήνεις πάνω σε ξύλο στη στάση που του ταιριάζει. Βάζεις μερικές λωρίδες από εφημερίδα για να μείνει στη στάση που θέλεις μέχρι να στεγνώσουν τα φάρμακα. Βάζεις γυάλινα μάτια. Τα παρακολουθείς τις επόμενες ώρες για να μην αλλάξουν θέση.

28 OUGH!

H ιστορία, τα μυστικά και η βρωμοδουλειά του πιο παράξενου επαγγέλματος του κόσμου. Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Κυριάκος Κονταδάκης

Επάγγελμα:

Σπερματεγχύτης

Καμιά φορά οι καινοτομίες στην επιστήμη δεν είναι υπόθεση επιστημόνων σε αποστειρωμένα εργαστήρια, αλλά μεροκάματο ανθρώπων που στις πιο αντίξοες συνθήκες φέρνουν τη ζωή και την πρόοδο. Η τεχνητή αναπαραγωγή βοοειδών στην Ελλάδα ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 και τα θεαματικά αποτελέσματά της στην κτηνοτροφική οικονομία δεν θα γίνονταν ποτέ πραγματικότητα αν δεν υπήρχαν εκείνοι οι άνθρωποι με τα μεγάλα γάντια, τον πάγο και τους καθετήρες, που αλώνιζαν την ύπαιθρο μέχρι να οσφρανθούν των οίστρο των αγελάδων. Οι σπερματεγχύτες όπως τους ονόμαζαν, οι matador της αναπαραγωγής, είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση.

Στο Κιλκίς συναντήσαμε έναν από τους λίγους εναπομείναντες σπερματεγχύτες βοοειδών παλαιάς σχολής, τον κύριο Χριστόφορο Μαριάδη. Εκείνος, με εμφανή αγάπη για το επάγγελμα που ακολούθησε για 30 χρόνια, μοιράστηκε μαζί μας όλα όσα δύσκολα βλέπει κανείς με γυμνό μάτι στα συμπαθή τετράποδα. «Κάνω την δουλειά αυτή 30 χρόνια», ξεκινά ο κος Χριστόφος και απαριθμεί ονομαστικά τα εικοσιτέσσερα χωριά που είχε στην δικαιοδοσία του όταν ήταν σπερματεγχύτης στο Κιλκίς. Τα θυμάται όλα. Στην Κατοχή τελείωση την 5η γυμνασίου και στην συνέχεια επέστρεψε για να τελειώσει το εξατάξιο και να παρακολουθήσει μαθήματα στην Κρατική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Το ‘55 που αποφοίτησε δεν υπήρχαν πολλοί κτηνίατροι στην Ελλάδα, οπότε εκείνος μαζί με άλλους τριάντα που αποφοίτησαν, μοιράστηκαν τους διάφορους τομείς της ελληνικής επαρχίας, τελώντας παράλληλα και χρέη κτηνιάτρων. Δύσκολες οι συνθήκες εργασίας και όχι μόνο από την άποψη της

πρακτικής πάνω στο ζώο. «Κάθε μέρα έκανα 120-140 χιλιόμετρα με μια μηχανή BMV. Ήταν καλό εργαλείο η μηχανή, αλλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν δρόμοι, δεν υπήρχαν γέφυρες και ήταν δύσκολες οι καιρικές συνθήκες. Έβρεχε, χιόνιζε και εγώ πάνω στην μηχανή μου. Σκυλιά να με κυνηγούν και βουβάλια. Αλλά ακόμα χειρότερα, όταν συναντούσες ανθρώπους αγράμματους στα χωριά, καβγατζήδες τουρκόφωνους που δεν καταλάβαιναν. Μέχρι τουρκικά αναγκάστηκα να μάθω μιας και η περιφέρειά μου είχε πολλά τουρκόφωνα χωριά», θυμάται ο ογδοντάχρονος πια σπερματεγχύτης. Με την μηχανή του μετέφερε γιατρούς και δασκάλους στα χωριά, ήταν δύσκολο να βρει κανείς μεταφορικό την εποχή εκείνη. Μετά από χρόνια η υπηρεσία του πρόσφερε αγροτικό αυτοκίνητο και κάποια χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί είχε και δικό του αμάξι. Η τεχνητή σπερματέγχυση στην οποία είχε εκπαιδευτεί δεν είναι μέθοδος που απευθύνεται μόνο σε ζώα με προβλήματα γονιμότητας. Η σπερματέγχυση εφαρμόζεται σε όλα

τα αναπαραγωγικά θηλαστικά φάρμας, για την βελτίωση της παραγωγής και για λόγους οικονομίας. Η εκτροφή του ταύρου αποδεικνύεται πολυδάπανη για τον εκτροφέα, έτσι ενώ κανονικά θα έπρεπε να υπήρχε τουλάχιστον ένας ταύρος σε κάθε χωριό στον οποίο να πήγαιναν τις αγελάδες τους οι υπόλοιποι εκτροφείς, συνήθως δεν υπήρχε καθόλου. Την ίδια στιγμή η σπερματέγχυση ήταν διαδικασία σχετικά φτηνή, μιας και από μία σπερματοληψία ταύρου μπορούσε κανείς να γονιμοποιήσει περίπου πενήντα αγελάδες. Την ίδια στιγμή, η σπερματέγχυση βελτίωνε τους απογόνους, οπότε και την κρεατοπαραγωγή, ενώ οδηγούσε στην αύξηση της παραγωγής γάλατος. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Χριστόφορος «Μια σπερματέγχυση βελτιώνει την πρώτη γενιά αγελάδων κατά 25%» , ποσοστό που ανεβαίνει με κάθε νέα γονιμοποίηση του ζώου. «Μια φάρμα που είχα το 1960 και έβγαζε 5-8 κιλά γάλα, έφτασε το 1990 να παράγει 30-35 κιλά, μετά από διαδοχικές τεχνητές σπερματεγχύσεις». Οι σπερματεγχυτές της εποχής

OUGH! 29

Doggy Style no more

δούλευαν καθημερινές και σαββατοκύριακα χωρίς σταματημό. Κάθε μέρα έπαιρναν το σπέρμα –το οποίο ήταν πάντα εισαγώμενο- από τα ειδικά κέντρα, συνήθως πέντε δόσεις, τις οποίες αποθήκευαν σε ψυγείο με πάγο, όπου το σπέρμα συντηρούταν για 24 ώρες. Αργότερα ο πάγος αντικαταστήθηκε με υγρό άζωτο. Στα χωριά οι κτηνοτρόφοι συγκέντρωναν τα βοοειδή που είχαν οίστρο σε κεντρικό σημείο και εκεί ο σπερματεγχύτης ξεκινούσε το έργο του. Στην δουλειά χρειάζονταν δύο άτομα. Ο ένας κρατούσε την αγελάδα με έναν ρυνοσφυκτήρα από το πρόσωπο και ο άλλος αφού πρώτα της καθάριζε τον πρωκτό, ψηλάφιζε με το άλλο χέρι του τον τράχηλο της μήτρας. Εισχωρώντας με τον καθετήρα, έφτανε ως τον τρίτο δακτύλιο του τραχήλου και εκεί έχυνε το σπέρμα. Το χέρι του έμπαινε μέσα στο ζώο ως τον αγκώνα. «Δεν υπάρχει ντροπή ούτε σιχασιά σε τέτοια πράγματα. Με εμπειρία και γνώση, μαθαίνεις και κάνεις σωστά την δουλειά σου. Ποτέ δεν έβγαλα πολλά λεφτά απ’ την δουλειά μου. Οι κτηνίατροι τα

έπαιρναν όλα, όμως την δουλειά την αγάπησα», εξηγεί σιγανά. Πώς όμως το σπέρμα φτάνει από τον ταύρο ή τον κάπρο ως τα χέρια του σπερματεγχύτη; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία που ανέλαβε να μας διηγηθεί η κτηνίατρος Βίκυ Σαπανίδου. «Η τεχνητή σπερματοληψία πραγματοποιείται στο μεν ταύρο με τη βοήθεια τεχνητού κόλπου, στον δε κάπρο, με αυνανισμό. Λόγω, μάλιστα, της μεγάλης ποσότητας που εκσπερματίζει ο κάπρος, συλλέγουμε μόνο το δεύτερο κλάσμα, το οποίο είναι πλούσιο σε σπερματοζωάρια. Η αξιοποίηση ενός αρσενικού ως σπερματοδότη προϋποθέτει τη λήψη ενδελεχούς ιστορικού και φυσιολογική κλινική εξέταση. Στην συνέχεια το σπέρμα ταύρου καταψύχεται σε υγρό άζωτο θερμοκρασίας -196οC. Για την προστασία του σπέρματος, προσθέτουμε ειδικές κρυοπροστατευτικές ουσίες με σύσταση που ποικίλει (κρόκο αυγού, αντιβιοτικά κλπ). Πριν την τεχνητή σπερματέγχυση, το σπέρμα αναθερμαίνεται στους 37ο C. Αντίθετα, το σπέρμα κάπρου δεν υφίσταται κρυοπροστασία».

Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή δεν είναι προνόμιο αποκλειστικά των μεγάλων θηλαστικών φάρμας. Σκυλιά, γάτες και πάσης φύσης ζώα υπόκεινται σε διαδικασίες τεχνητής σπερματέγχυσης για την βελτίωση των ειδών και την διατήρηση της ράτσας. Ο κτηνίατρος Κυριάκος Κονταδάκης, που πραγματοποιεί τέτοιου είδους πρακτικές σε σκυλιά, ανέλαβε να βοηθήσει στην ψηλάφηση του ζητήματος. «Οι τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής εφαρμόζονται αποκλειστικά σε καθαρόαιμους σκύλους. Στον κόσμο υπάρχουν περισσότερες από 300 καθαρόαιμες φυλές σκύλων. Κάποιες φυλές υπάρχουν από τα αρχαία χρόνια: σκύλοι φύλαξης, κυνηγιού και συντροφιάς. Η εξέλιξη του πολιτισμού, ωστόσο, οδήγησε στην δημιουργία περισσότερων διαφορετικών φυλών. Ανάλογα με τις διαφορετικές ανάγκες του ανθρώπου με το πέρασμα των αιώνων προέκυψαν φυλές με εξειδείκευση καθηκόντων εργασίας . Οι συμπεριφορές αυτές με το πέρασμα των αιώνων εσωτερικεύτηκαν και κατάφεραν να γίνουν κληρονομικές τάσεις των ζώων, χαρακτηριστικά φυλής». Στην συζήτησή μας, ο κ. Κονταδάκης τόνισε ότι το φυσικό ζευγάρωμα στους σκύλους έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί ενισχύει τα φυσικά τους ένστικτα. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό καθίσταται αδύνατο, από εκείνο το σημείο και μετά υπεισερχόμαστε στον τομέα της τεχνητής αναπαραγωγής. Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες το θηλυκό αρνείται να ζευγαρώσει με τον επιθυμητό σκύλο, προς χάριν ενός άλλου, το αρσενικό είναι πολύ ντροπαλό ή ο επιβήτορας είναι σε πολύ προχωρημένη ηλικία για να επιτελέσει τα καθήκοντά του, η τεχνητή σπερματέγχυση μπορεί να δώσει τη λύση. Την ίδια στιγμή, η επιλεκτική αναπαραγωγή στους σκύλους εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς. Συντελεί στην διατήρηση των τυπικών χαρακτηριστικών της φυλής, στην γέννηση υγειών απογόνων, τυπικών σε μορφολογία και χαρακτήρα. Η τεχνητή αναπαραγωγή γίνεται υπό αυστηρές προϋποθέσεις μιας και η ευγονική αποτελεί σημαντικό αίτημα της διεθνούς κοινότητας. Ημίαιμοι σκύλοι ή καθαρόαιμοι με κληρονομικές ασθένειες (ισχυακή δυσπλασία κλπ. ), αυτόματα αποκλείονται από τέτοιου είδους διαδικασίες, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι δεν πρέπει να αναπαράγονται καθόλου. Όπως επισημαίνει και ο Κ. Κονταδάκης «σωστό είναι να ζευγαρώνουν πάντα υγιείς σκύλοι. Το ιδανικό όμως θα ήταν να ζευγαρώνουν σκύλοι εξαιρετικοί από μορφολογικής απόψεως και υγιείς. Το μέλλον των φυλών είναι στα χέρια των ανθρώπων». Ποια είναι λοιπόν η διαδικασία της τεχνητής αναπαραγωγής; «Στην περίπτωση που έχουμε δύο ζώα που δυσκολεύονται να ζευγαρώσουν για τους λόγους που αναφέραμε, επιλέγουμε την μέθοδο της τεχνητής σπερματέγχυσης. Φέρνουμε τα ζώα στον κτηνίατρο, κάνουμε διαγνωστική οίστρου για να βρούμε την πιο γόνιμη μέρα του θηλυκού. Στην συνέχεια προχωρούμε σε σπερματοληψία από το αρσενικό μέσω χειρωνακτικής υποκίνησης –αυνανισμό δηλαδή. Συλλέγουμε το σπέρμα σε ειδικό φιαλίδιο και στη συνέχεια γίνεται η εκτίμηση της ποιότητας, ποσότητας, πυκνότητας, κινητικότητας και μορφολογίας του. Αφού βγουν τα αποτελέσματα και είναι όλα καλά, περνάμε το σπέρμα μέσω καθετήρα στον κόλπο της σκύλας. Σε περιπτώσεις όμως που θέλουμε να ζευγαρώσουν σκυλοι από απόσταση ή σε περιπτώσεις που το αρσενικό έχει πεθάνει, χρησιμοποιούμε κατεψυγμένο ή παγωμένο σπέρμα. Το σπέρμα μπορεί να εισαχθεί στο θηλυκό (μετά απο απόψυξη) είτε με ειδικό καθετήρα κατευθείαν στην μήτρα, είτε με τη βοήθεια ειδικού ενδοσκοπίου, είτε με μια απλή μικρή χειρουργική επέμβαση. Η μέθοδος αυτή εγείρει πολλά βιοηθικά ζητήματα και είναι καλό να εφαρμόζεται μόνο σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Η τεχνητή αναπαραγωγή σε γάτες είναι διαδικασία που δεν έχει προχωρήσει ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Η συλλογή σπέρματος από αρσενικό γάτο είναι πιο δύσκολη υπόθεση. Πρέπει να είναι εκπαιδευμένος και την στιγμή που ζευγαρώνει να συλλέξει ο κτηνίατρος το σπέρμα σε ένα πολύ μικρό φιαλίδιο ώστε να εκσπερματώσει εκεί. Άλλη τεχνική είναι αυτή της πρόκλησης εκσπερμάτισης με ηλεκτρική διέγερση (electroejaculation). Η ίδια τεχνική χρησιμοποιείται σε παραγωγικά ζώα αλλά και άγρια ζώα (λύκους, μεγάλα αιλουροειδή) ενω στην κλινική πράξη εφαρμόζονται και άλλες αποτελεσματικές τεχνικές. Η τεχνητή αναπαραγωγή πραγματοποιείται σε αρκετά άλλα είδη ζώων ακόμα και σε πουλιά οπως σπάνια αρπακτικά αλλά και πολλά είδη παπαγάλων».

30 OUGH!

It’s always sunny in Ψυχικό

Γιαγιάδες γκρινιάρες, γιαγιάδες γλυκιές, παππούδες ποιητές και ταβλαδόροι, χοροί, κάλαντα και εκλεκτές παρουσίες στο γηροκομείο Αθηνών.

Διονύσης Ανεμογιάννης, Σπύρος Διαμαντάρας | Φωτο: Manteau Stam.

Είχαμε βάλει ένα στοίχημα, όλοι οι συντελεστές της φετινής παράστασης. To είχε πει η Sara από τους Keep Shelly In Athens, ότι έπρεπε να τις κάνουμε να χαρούνε τις κυρίες του γηροκομείου και η Βιολέτα (a.k.a. Nalyssa Green) είχε ξετρυπώσει απ’ τη μνήμη της όλο το παλιό ελληνικό της ρεπερτόριο. Σιγά σιγά η παρέα μεγάλωσε. Ήρθε ο Αντώνης από τους LePage και οι MENTA, o Monsieur Minimal μεταγραφή τελευταίας στιγμής και ο LogOut που είχε προϋπηρεσία σχετική. Τέλος καλωσορίσαμε τον Lolek, που αποδείχτηκε ο αγαπημένος των γιαγιάδων. Και κάπως έτσι άρχισαν τα όργανα. Έντεκα το πρωί και οι ένοικοι του γηροκομείου Αθηνών είχανε λάβει θέσεις. Όλοι, εκτός από τη παρέα της κυρά Αθηνάς που κάπνιζε στο Χωλ. «Ποιος είσαι συ» με ρωτά εκείνη, «και σένα τι σε νοιάζει μωρή;» απαντά μια άλλη κυρία της παρέας και ξεκινά η στιχομυθία μεταξύ τους. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση και πιο μέσα. Μικροκαυγάδες, πολλά τσιγάρα, κυρίες με άνοια, κύριοι σιωπηλοί, να μας κοιτούν σαν εξωγήινους. Καθίσαμε δίπλα τους και αρχίσαμε τις κουβέντες, ενώ στο πιάνο άρχισε να ακούγεται το μοτίβο από το «Άστα τα μαλλάκια σου». Η κυρία Αγαθή στην αρχή δεν μας μιλούσε, όμως όταν έμαθε πως είμαι από Παξούς, αμέσως ξεθάρεψε «Α, τότε είσαι συγχωριανός μου» είπε με έμφαση, «αφού εσείς είστε απ’ τα Γιάννενα», « Ήπειρος είναι όλα» απαντά με περηφάνια. Και κάπως έτσι άρχισε να μου λέει για τον έρωτά της στο γηροκομείο που κράτησε έξι χρόνια, «ένας άντρας ψηλός, λεβέντης» που απεβίωσε πριν καιρό. Τώρα νοιώθει μόνη γιατί οι περισσότερες κυρίες του κτηρίου έχουν άνοια και δεν πολυκαταλαβαίνουν. Η κομπανία χωρίζεται σε αγόρια και κορίτσια

που τραγουδούν εναλλάξ το «Πες μου μια λέξη» και η κυρά Αρετή μου λέει σιγανά «γιατί καλέ δεν φέρατε κανά κλαρίνο; Εγώ δεν τα ξέρω τα λαϊκά» και χαρίζει το πρώτο της, πανέμορφο χαμόγελο. Πιο δίπλα η κυρά Μαρία που δεν της αρέσει κανείς και τίποτα, μάς λέει να πάψουμε να μιλάμε. «Πώς σας φαίνεται η μουσική;» την ρωτάω, «χάλια είναι, μόνο ο μαέστρος ο ψηλός είναι καλός» απαντάει με γκριμάτσα. Ένεκα χριστουγένων τής τον φωνάζω, είναι ο Δημήτρης από τους ΜΕΝΤΑ. «Γιαγιά σας αρέσει το πρόγραμμα;» τη ρωτάει ανυποψίαστος, «Χάλια είναι και εσύ να πας να ξυριστείς. Άιντε και τώρα σπίτια σας, αλάτι, αλάτι!». Η εμπειρία μας λιγότερο τρομακτική από τους παππούδες. Όπως με τον Γιώργο Ακάλεστο, αγιογράφο που έχει φιλοτεχνήσει πάνω από 30 εκκλησίες στα νιάτα του και καπνίζει τέσσερα πακέτα πουράκια την ημέρα. Ή ο κύριος Σπύρος καπετάνιος από την Χίο που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο. Στα νιάτα του δούλευε καπετάνιος σε εμπορικά πλοία, όμως ποτέ δεν φορούσε στολή γιατί δεν του άρεσε. Έχει σκοπό να πάει στο γηροκομείο στην Χίο, γιατί εκεί κοντά είναι και το πατρικό του που είναι «σπιταρόνα», περιμένει όμως να αδειάσει θέση πρώτα. Στο γηροκομείο δεν του αρέσει που όλοι είναι στο κόσμο τους και κανείς δεν παίζει τάβλι και «κουνκάν». Για να του απαλύνει τον πόνο μια κοπέλα από την ομάδα, προσφέρθηκε να τον χορέψει «Το μινόρε της Αυγής» που τραγουδούσε εκείνη την στιγμή η Nalyssa Green. Εκείνος μας κοίταξε με νόημα «μπορώ ν’ ακουμπάω;» Καθώς το πρόγραμμα προχωρούσε και ο Lolek καθισμένος με την κιθάρα στον καναπέ άρχισε να τραγουδά νοσταλγικές μελωδίες που

OUGH! 31

Φωτο: Mαριλένα Πατεράκη

έκαναν το ακροατήριο ακόμα πιο σιωπηλό, μια διακριτική παρουσία, σαν άγριο ζώο που μαγεύτηκε από τη μουσική, η κυρία Μαργαρίτα Λαμπρινού, εμφανίστηκε δειλά στην άκρη του σαλονιού. «Η κυρία Μαργαρίτα είναι από τις πιο αγαπημένες παρουσίες στο γηροκομείο. Δεν έρχεται ποτέ σε εκδηλώσεις, μάλλον όμως της άρεσε η μουσική και κατέβηκε να δει», εξήγησε με σεβασμό η κυρία Χαραλαμποπούλου, κοινωνική λειτουργός. Ηθοποιός του εθνικού θεάτρου, με πολλές εμφανίσεις στον ελληνικό κινηματογράφο και σύζυγος του Σταύρου Ξενίδη, η κυρία Μαργαρίτα είναι πολύ ευχαριστημένη από την επιλογή της να μείνει στο γηροκομείο «ακούνε γηροκομείο και φαντάζονται τα χειρότερα. Όμως η ζωή εδώ είναι όμορφη και εύκολη», παραδέχεται με τα μάτια της γαντζωμένα πάνω μου. Πνεύμα αφυπνισμένο η κυρία Μαργαρίτα λατρεύει να ακούει τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο και να διαβάζει βιβλία. «Θέατρο, όμως, δεν πηγαίνω. Από τότε που σταμάτησα να παίζω, δεν ξαναπήγα. Άθελά σου γίνεσαι επικριτικός όταν βρίσκεσαι τόσα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, και αυτό θέλω να το αποφύγω. Με κούρασε το θέατρο. Όλες μου τις παραστάσεις τις αγάπησα, κάθε ρόλο, όμως δεν κοιτάω πίσω. Όλα είναι μια συνέχεια που οδηγεί στο σήμερα. Καλησπέρα σας λοιπόν!» Λίγες ακόμα νότες από την Άγια Νύχτα και το ραντεβού μας με το γηροκομείο Αθηνών έφτασε στο τέλος του. Τα ακορντεόν στην θέση τους και οι παππούδες με τις ντάμες τους στο εστιατόριο για μεσημεριανό. Όμως ήμουν σίγουρος πώς κάτι είχε αλλάξει από την αρχική μας συνάντηση με τους μουσικούς στα πέτρινα σκαλοπάτια του γηροκομείου. Ιδέα μου, ή έβλεπα παντού χαμόγελα τριγύρω;

32 OUGH!

OUGH! 33

Οι νύφες το 'σκασαν στην Ευριπίδου Τα λευκά φορέματα της Theia αναστάτωσαν τους καταστηματάρχες και τους περαστικούς της Ευριπίδου. Τα κορίτσια δέχτηκαν προτάσεις γάμου και κόντεψαν να σκάσουν από το φαΐ των κουβαρντάδων μαγαζατόρων που συνάντησαν στο δρόμο τους.

Photo: Axis

Ataxis, Νίκος Κόκκας Δημητροπούλου-Delangel, Όλγα Παπαζήση Production: Ευαγγελία Μπούμπουλη Βοηθός: Βασιλική Τζουμερκιώτη Μαλλιά: Mod’s Hair Models: Ζαφειρία

Όλα τα ρούχα είναι δημιουργίες της Theia, Θερμοπυλών 59 και Παραμυθίας, Κεραμεικός www.theialab.com/id.htm

34 OUGH!

Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Theia: Η Χιονάτη και τα χνούδια βατελίνης

Η Θεοδώρα Προβοπούλου ξεκίνησε σπουδάζοντας Οικονομικά και Φιλοσοφία στην Οξφόρδη. Το μεταπτυχιακό της το έκανε σε σχολή για μοδίστρες. Τώρα την φωνάζουν «θεία» διάφοροι που δεν είναι ανίψια της και αυτή τους φτιάχνει κορσέδες και ρούχα που θυμίζουν ζαχαρωτά και ηρωίδες παραμυθιών.

OUGH! 35

Πώς ξεκίνησες; Σπούδασα φιλοσοφία και οικονομικά στην Οξφόρδη. Αλλά μου άρεσε πάντα να ζωγραφίζω. Ζήλευα πάρα πολύ τα παιδιά στο σχολείο που προετοιμάζονταν για την Καλών Τεχνών, αλλά θεωρούσα ότι δεν είναι για μένα. Είναι αυτό το κόλλημα που υπάρχει ότι, αν είσαι καλός μαθητής, πρέπει να πας πανεπιστήμιο οπωσδήποτε. Από μέσα μου ήμουν δυστυχισμένη. Αφού τελείωσα τη σχολή δούλεψα τέσσερις μήνες

με οικονομικά, έπεσα σε μια βαριά κατάθλιψη, κλείστηκα μέσα στο σπίτι κάνα τρίμηνο, ζωγράφιζα μόνο και έκανα και καμιά μεταποίηση. Οπότε, σκέφτηκα «Αν αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά ακόμα και μες τη κατάθλιψη, μήπως πρέπει να το πάρω όλο αλλιώς ;Μήπως δεν είναι αμαρτία κάτι πιο δημιουργικό να το κάνεις επάγγελμα; Με τα ρούχα τη σχέση είχες; Ήταν η γιαγιά μου μοδίστρα και έραβε για εμάς, τα εγγόνια, φουλ. Έχω

δυο μεγάλα αδέρφια αλλά με μεγάλη διαφορά ηλικίας, οπότε δεν με κάνανε πολύ παρέα και άραζα πιο πολύ με τον παππού και τη γιαγιά. Έπαιρνα ’κάνα υφασματάκι από τη γιαγιά και έφτιαχνα ρούχα για μια κούκλα που είχα. Η γιαγιά σε μάθαινε πώς να κάνεις ρούχα; Δεν ήθελε να μου μάθει. Το θεωρεί κατάρα γιατί κυρτώνεις, παθαίνουν τα μάτια σου… Ορφανή από μάνα η ίδια, ψιλοαναγκάστηκε να

αφήσει το σχολείο και να αρχίσει να δουλεύει. Έλεγε «αφού είσαι τυχερή και έχεις γονείς που σου δίνουν την δυνατότητα να σπουδάσεις, γιατί να γίνεις μοδίστρα»; Χωρίς να το θέλει όμως μου ’μαθε, επειδή την παρακολουθούσα συνέχεια. Αλλά η κακομοίρα, τώρα ψευτογουστάρει. Μου τη λέει συνέχεια, αλλά είναι κάποιες φορές άμα δει ρούχο μου θα πει «Α! Παιδί μου! Εγώ! Εγώ σε μεγάλωσα!». Η γιαγιά εντωμεταξύ ήταν τρελή κοκέτα, παρόλο που δεν είχε λεφτά.

36 OUGH!

Καπέλα και τέτοια. Μια φορά κατέβαινε τα σκαλοπάτια στο Γύθειο και επειδή περίμεναν να έρθει με καράβι η Φρειδερίκη, κάθισαν δεξιά και αριστερά και χειροκροτούσαν. Νόμιζαν ότι ήταν η βασίλισσα! Σπούδασες σχέδιο μόδας; Ξεκίνησα με σχέδιο μόδας, αλλά τα παράτησα και πήγα σε σχολή για μοδίστρες. Σε τέτοια επαγγέλματα είναι απαραίτητο να ξέρεις το τεχνικό κομμάτι. Την αισθητική σου την αναπτύσσεις και μόνος σου,

παίρνεις τους δρόμους, πας σε κανένα μουσείο, ανοίγεις βιβλία. Με τους κορσέδες πώς και ασχολήθηκες; Όταν δούλευα σε ένα κατάστημα στην Ισπανία ήρθε μια κυρία που δούλευε παλιά στη Chanel. Έφερε έναν κορσέ που είχε φτιάξει και είπα «ουάου». Το ενδιαφέρον στον κορσέ είναι ότι πρέπει να έχεις μάθει πολύ καλό πατρόν και να πας να σπάσεις τους όρους του πατρόν. Είναι τεχνική. Στον κορσέ δεν κοιτάς πώς να ακολουθήσεις

το σώμα, αλλά πώς να το αλλοιώσεις. Αλλάζεις το στήθος, σηκώνεις την πλάτη… έχει τη δυνατότητα να σου αλλάξει το σώμα χωρίς να υποφέρεις. Είναι λάθος αυτό που πιστεύουν πολλοί ότι πονάει. Γιατί Τheia; Πάλι έχει να κάνει με την τεχνική. Πώς είναι κάτι θείες που έχουν ξεμείνει και ξέρουν να ράβουν; Αυτές που ράβουν και στο χέρι, που θα γκρινιάξουν ότι κάτι δεν είναι καλό και θα το πάρουν να το

ξανακάνουν. Όλη αυτή η ξινίλα με την τεχνική και την αυστηρότητα σε συνδυασμό με αγάπη. Γιατί το ξηλώνει επειδή σ’ αγαπάει και θέλει να είναι τέλειο το ρούχο σου. Η έμπνευση από πού έρχεται; Από τα παραμύθια. Ο παππούς μου ήταν φοβερός παραμυθάς. Ήταν ναυτικός, οπότε είχε ζήσει απίστευτα πράγματα και έλεγε άπειρες ιστορίες. Είναι γενικότερα η αίσθηση του παραμυθιού, ότι επιτρέπεται,

OUGH! 37

ότι μπορώ να κάνω αυτό που θέλω και όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Η χειρότερη σου στιγμή όλα αυτά τα χρόνια; Ήταν σε μια περίοδο που έφτιαχνα στολές για μια διαφήμιση, για τις κοπέλες που είναι στον δρόμο και μοιράζουν δείγματα. Τότε δούλευα μέσα στον χώρο που ζούσα, σε διαμέρισμα στην Ιπποκράτους. Είχα μια παραγγελία για μπουφανάκια από βατελίνη, υλικό σούπερ καρκινογόνο, σαν βαμβάκι, αλλά πολυεστέρας. Τα καλά μπουφάν

έχουν μέσα πούπουλα, αλλά τα φτηνά έχουν βατελίνη. Γενικά το υλικό αυτό δεν το βρίσκεις πουθενά σκέτο, μόνο μέσα σε μπουφάν, γιατί αν το ακουμπήσεις σου κάνει ζημιά. Πήγαινα για ύπνο και είχε παντού χνούδι βατελίνης, είχα κόκκινα μάτια, ξυνόμουνα, ήμουν σαν χαμένη. Κανονικά πρέπει να φοράς μάσκα και γυαλιά αλλά τώρα καλοκαίρι μέσα στην Ιπποκράτους φαντάσου... Πώς προέκυψαν τα μαθήματα που οργανώνεις εδώ;

Από αυτό το κόλλημα που έχω με την τεχνική. Στις αρχές είχα προσπαθήσει να βρω μια σχολή στην Ελλάδα να κάνω μερικά μαθήματα, να καταλάβω αν όντως με ενδιαφέρει το αντικείμενο. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Πήγα στη ΧΕΝ και με διώξανε. Μου λένε δεν είσαι εσύ για εδώ. Τι είναι αυτό το XEN; Χριστιανική Ένωση Νεανίδων! Αλλά μου είχε κάνει εντύπωση που δεν υπήρχε ένας χώρος να πας να σου μάθουν να φτιάχνεις τα

ρούχα σου, να μην σου πάρουν απλά τα λεφτά για δύο τρία χρόνια. Αποφάσισα να μαζέψω δέκα άτομα που ήθελαν να ασχοληθούν και να τους κάνω μαθήματα. Το πείραμα πήγε καλά, διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και βρεθήκαμε μετά από δύο χρόνια να έχουμε 3 τμήματα και άλλα 100 άτομα που ήθελαν να έρθουν. Μπορεί να έρθει όποιος θέλει, χωρίς να ξέρει τίποτα, ξεκινάμε από το μηδέν.

38 OUGH!

Παρασκευή παστουρμά Ο παστουρμάς γίνεται από επιλεγμένα κομμάτια κρέατος. Δεν ψήνεται, ούτε βράζεται. Αφού γίνουν κάποιες οπές στο ωμό κρέας, παστώνεται. Μετά το πάστωμα ακολουθούν κάποιες μέρες που μένει στο νερό για να φύγει το αλάτι, πρεσάρεται και πέφτει σε μια λάσπη που λέγεται τσιμένι και στεγνώνει στον αέρα. Η διαδικασία είναι χρονοβόρα και θέλει το λιγότερο 35 με 40 ημέρες μέχρι να «ψηθεί».

Μπόχα και απόλαυση Η ιεροσυλία του τσιμενιού στα παστρουματζίδικα του κέντρου της Αθήνας.

Η πιο αστεία ιστορία που κυκλοφορεί για τον παστουρμά, τον βάρβαρο μεζέ της ανατολής όπως τον ονομάζουν, είναι ότι πρόκειται για τοπικό προϊόν της Βέροιας. Υπάρχει μάλιστα και μια πανεπιστημιακή μελέτη που υποτίθεται ότι το επιβεβαιώνει. Ο παστουρμάς κατάγεται από τις χώρες της ανατολής, ενώ οι ρίζες του φτάνουν μέχρι την αρχαιότητα. Είναι παστό κρέας. Ψήνεται δηλαδή στον αέρα. Δεν θεωρείται αλλαντικό και ο πιο κοντινός ευρωπαίος συγγενής του μπορεί να θεωρηθεί το προσούτο που ψήνεται κι αυτό στον αέρα. Ο παστουρμάς πάντοτε αποτελούσε ένα μυστήριο συνδεδεμένο με τις οικογενειακές διατροφικές παραδόσεις των παππούδων μου από την Καισάρεια της Καππαδοκίας, τον τόπο

δηλαδή που έχει συνδεθεί άρρητα με την παρασκευή του. Θυμάμαι τον τρώγαμε στο σπίτι πάντοτε τις γιορτές, Χριστούγεννα ή Πάσχα. Κυρίως, τον τρώγαμε την Ανάσταση μετά την 40ημερη νηστεία, μαζί με ένα κόκκινο αυγό και μια άλλη μικρασιάτικη σπεσιαλιτέ της γιαγιάς μου, το κετέ –κάτι σαν γεμιστό ψωμί. Σπάγαμε με τον αδερφό μου την νηστεία νωρίς, πριν το μεσημέρι της παραμονής, αμέσως μόλις είχαμε κοινωνήσει, παρά τις αντιρρήσεις της γιαγιάς. Καμιά φορά νομίζω ότι κοινωνούσαμε μόνο και μόνο για να φάμε παστουρμά. Φυσικά, η διαβόητη φήμη της μυρωδιάς του στις μασχάλες και τα ούρα δεν μας αποθάρρυνε ποτέ. Αποτελούσε περισσότερο ένα είδος περηφάνιας και διαφοροποίησης, τουλά-

Μαρία Παππά

Φωτο: Νίκος Κόκκας

χιστον στα παιδικά μας μάτια. Σήμερα, αν εξαιρέσεις την θεία κοινωνία, συνεχίζουμε ως οικογένεια να τον τρώμε στις γιορτές, ακόμη κι αν η γιαγιά κι ο παππούς έχουν φύγει εδώ και καιρό. Πέρα από τις ιστορίες που άκουγα στο σπίτι μου γι’ αυτόν, συναντούσα πάντοτε περισσότερους μύθους και εικασίες, παρά αλήθειες. Μόλις πρόσφατα έμαθα π.χ. ότι η εποχή που συνηθίζουμε να τον τρώμε στην οικογένειά μου ίσως να μην είναι και τόσο τυχαία τελικά. Οι ανατολίτες τον αποφεύγουν τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω της απωθητικής οσμής του, που το καλοκαίρι γίνεται αφόρητη. Ίσως όμως έχει να κάνει περισσότερο με τις συνήθειες των παλιότερων γενιών και την προετοιμασία του παστού κρέατος στις αρχές του Σεπτεμ-

OUGH! 39

Τσιμένι

βρίου, για να τους κρατήσει ολόκληρο το χειμώνα μέχρι το Πάσχα. Οι φήμες θέλουν τον «αυθεντικό» και «καλύτερο» παστουρμά να γίνεται από άλογο ή από καμήλα. Η αλήθεια, βέβαια, αν ρωτήσεις κάποιον που ξέρει, είναι ότι γίνεται από κόντρα αγελάδας. Αν και παστουρμά φτιάχνεις από όλα τα είδη κρέατος, από αρνί μέχρι ζαρκάδι, το μοσχάρι είναι το κατεξοχήν κρέας που χρησιμοποιείται στην παρασκευή του, τουλάχιστον στον παστουρμά Καισαρείας. Η καμήλα που έχουν επαναφέρει τελευταία στην αγορά τα ελληνικά παστουρματζίδικα αποτελεί ένα σημείο των καιρών και βασίζεται περισσότερο στην μεταμοντέρνα περιέργεια του σύγχρονου καταναλωτή να επιβεβαιώσει τον μύθο. Έφτιαχναν στην Αί-

από το γνωστό αποτέλεσμα στον ιδρώτα. Άλλα μπαχαρικά που χρησιμοποιούνται στο μείγμα είναι το σκόρδο και κόκκινα πιπέρια, γλυκά και καυτερά. Το τσιμένι βοηθούσε στην συντήρηση του παστουρμά για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν δεν είχε εφεύρει ακόμη το ψυγείο. Τις φυτείες τσιμενιού, όπως γράφει ο Παύλος Ερευνίδης, συνήθως τις συναντάμε κοντά σε χασισοκαλλιέργειες, μιας και η μυρωδιά του ξεγελάει τις μύτες των λαγωνικών της αστυνομίας.

γυπτο παστό κρέας από καμήλα, αλλά ήταν περισσότερο για οικιακή κατανάλωση, όπως αναφέρει ο Παύλος Ερευνίδης στο μοναδικό βιβλίο που έχει γραφτεί αποκλειστικά για τον παστουρμά και που δεν μπορείς πια να το βρεις πουθενά. Όσον αφορά το άλογο, δεν το συζητάει καν. Το τσιμένι που τον καλύπτει πρωτοεμφανίστηκε μόλις τον 19ο αιώνα. Η επικάλυψή του με αυτό το εξωτικό μείγμα μπαχαρικών που αποτελεί την κύρια αιτία για την μυρωδιά του, προέρχεται από την παλιά συνήθεια να αλείφουν τα τεμαχισμένα κρέατα με αλεύρι για να προφυλάσσονται καλύτερα. Με λίγα λόγια, ίσως κάποτε ο παστουρμάς μπορεί και να μην μύριζε τελικά.

Τρεις παστουρματζήδες τρίτης γενιάς

Το τσιμένι έχει δύο ερμηνείες. Τσιμένι λέγεται όλη η καφεκόκκινη επικάλυψη του παστουρμά. Έχει πάρει την ονομασία του από το μοσχοσίταρο που είναι γνωστό και ως τσιμένι και είναι ένα από τα συστατικά του μείγματος μπαχαρικών της επικάλυψης. Έχει πολύ έντονη μυρωδιά και είναι ο κύριος λόγος της οσμής που αφήνει ο παστουρμάς στα ρούχα και στην τουαλέτα για 2-3 μέρες μετά την κατανάλωση του από τους μερακλήδες. Ακόμα κι αν δεν το φας, δεν γλιτώνεις απαραίτητα

1.

Αραπιάν

www.arapian.gr Ευριπίδου 41, 210 3217238

Φάνης Θεοδωρόπουλος: «Ανοίξαμε το 1935. Το ξεκίνησε ο Σαρκίς Αραπιάν. Ήταν συνεταίρος με τον πατέρα μου από τη δεκαετία του 60 και το συνεχίζω εγώ. Είμαι εδώ και 10 χρόνια στην επιχείρηση. Προσπαθούμε να φέρνουμε ελληνικά προϊόντα, κυρίως. Ειδικευόμαστε σε παστουρμά και σουτζούκι. Κατά παραγγελία φέρνουμε τον παστουρμά από την Δράμα. Είναι ένα εργαστήριο στην Προσουτσάνη. Το τσιμένι είναι χειροποίητο με φυσικά καρυκεύματα. Ο παστουρμάς είναι δύο ειδών: από μπούτι, που είναι άπαχο και η μπριζόλα, που έχει λίγο λίπος. Από μοσχάρι, κυρίως, αλλά έχουμε φέρει και καμήλα τώρα, γιατί μας το ζητούσαν. Είναι κρέας που δεν έχει επεξεργαστεί με κανένα τρόπο, δεν έχει βραστεί π.χ. Είναι σαν το προσούτο. Είναι προϊόν ωρίμανσης, δηλαδή ψήνεται στο αλάτι και ωριμάζει στον αέρα. Είναι το προσούτο της ανατολής, όπως το λέμε εμείς. Η μυρωδιά του προέρχεται από ένα δημητριακό που έχει μέσα, το μοσχοσίταρο, το τσιμένι που λέμε. Τσιμένι ονομάζεται και το δείγμα των μπαχαρικών που έχει σίκαλι, πιπέρι, πάπρικα, φρέσκο σκόρδο αλλά τσιμένι λέγεται και ένας σπόρος που δίνει στον παστουρμά την χαρακτηριστική του γεύση και μυρωδιά. Τον δικό μας έχουμε καταφέρει να μην μυρίζει, να μην έχει δηλαδή αυτή την έντονη μυρωδιά που βγάζει στον ιδρώτα, αλλά όποιος θέλει να φάει παστουρμά θα φάει. Δεν είναι η μυρωδιά που θα τον εμποδίσει. Παλιά τρώγανε όλοι, αλείφανε το τσιμένι μέχρι και στο ψωμί σαν βούτυρο. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό του, αλλιώς θα ήταν ένα κρέας με αλάτι. Αυτό που λένε ότι ο αυθεντικός παστουρμάς είναι από καμήλα δεν ισχύει, σημασία έχει ο τρόπος επεξεργασίας του κρέατος για να συντηρηθεί, όχι από τι κρέας είναι. Επειδή είναι προϊόν ωρίμανσης, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μείνει και εκτός ψυγείου, απλά ξεραίνεται και στεγνώνει. Βασικά δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τόπος παραγωγής, γιατί ήταν διαδεδομένος ο τρόπος επεξεργασίας του κρέατος σε όλα τα μέρη της Μέσης Ανατολής».

2.

Αρ-κας–Αφοί Μπατανιάν

www.batanian.gr Πλάτωνος 5, Αγορά Καλλιθέας, 210 9566265, 210 9571934

Φωτο: Manteau Stam.

Αράμ Μπατανιάν: «Ο παππούς ήρθε στην Ελλάδα το ’22. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παστουρματζήδες της Πόλης, συγκεκριμένα από την Καισάρεια. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει όταν ήρθε εδώ και άρχισε να φτιάχνει παστουρμά. Σήμερα έχει εξελιχθεί η επιχείρηση. Έχουμε μια τεράστια βιομηχανία με παστουρμά και τροφοδοτούμε σχεδόν όλη την Ελλάδα. Έχουμε καταστήματα στην Καλλιθέα, στη Νίκαια, στο Μαρούσι. Στέλνω παστουρμά ακόμη και στην Τουρκία, όπου τον πουλάνε γύρω στις 120 λίρες δηλαδή 60 ευρώ το κιλό, επειδή δεν έχουν κρέας ανάλογο. Πανάκριβα! Εδώ έχει 26-29 ευρώ. Εκεί το κρέας είναι ακριβό σαν αρχή και έχουν απαγορέψει τις εισαγωγές. Εδώ εμείς ακόμη και σπίρτα εισάγουμε. Δεν μας ενδιαφέρει η χώρα μας. Δεν την αγαπάμε. Αν λίγο την αγαπούσαμε, σήμερα αυτή η χώρα θα είχε πετάξει. Πρέπει να βρεθούν 5 επιχειρηματίες και να προσπαθήσουν να ανοιχτούμε εκεί να πουλάμε εμπόρευμα και να αναπτυχθούμε. Άμα θέλεις να κρατήσεις μια ποιότητα και ένα υψηλό στάνταρ, βάζεις καλό κρέας. Και οι τούρκοι έχουν χαλάσει τον παστουρμά. Ο καλός παστουρμάς θέλει 40 μέρες για να βγει, αλλά αυτοί έβγαλαν ένα παστουρμά που γίνεται σε τρεις μέρες. Το αποτέλεσμα είναι ένας πλαστικός παστουρμάς. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Πρέπει να είναι γνώστης ο άλλος για να το καταλάβει. Αν λίγο αγαπάς τον παστουρμά, καταλαβαίνεις τη διαφορά. Όλο το μυστικό είναι η σωστή ωρίμανση

και η γεύση που δίνει στη λάσπη που πέφτει για να πάρει γεύση το κρέας. Αυτά είναι τα δύο μυστικά. Το σωστό κρέας, να είναι καλό και τρυφερό, νεαρής ηλικίας. Όσο πιο καλή πρώτη ύλη έχεις, τόσο πιο καλό το προϊόν. Μετά είναι η ωρίμανση και το γευστικό στοιχείο που τυλίγει το αφυδατωμένο κρέας για να πάρει γεύση ο παστουρμάς. Μετά η σωστή κοπή, το σωστό σερβίρισμα. Ο παππούς έλεγε ότι και να φτιάξεις στη ζωή σου πρέπει να έχει το al benim που σημαίνει «πάρε με». Πρέπει να φωνάζει «πάρε με». Εγώ κρατάω τον παραδοσιακό τρόπο παρασκευής του. Υπάρχουν παστουρματζήδες στην Τουρκία που έχουν βιομηχανοποιήσει τον τρόπο παραγωγής. Για μένα δεν βιομηχανοποιείται. Είναι παραδοσιακό προϊόν, με το χέρι γίνεται, δεν μπορεί να μπει σε μηχάνημα. Ένας μερακλής πάντα τρώει παστουρμά με λίπος. Εγώ αυτό προτιμάω και αυτό είναι το κόντρα και βγαίνει από την πλάτη. Η εποχή που τρώγεται περισσότερο είναι τα Χριστούγεννα. Αν ρωτήσεις έναν που τρώει παστουρμά θα σου πει ότι είναι ιεροσυλία να βγάλεις το τσιμένι. Μπορούμε να κάνουμε παστουρμά που να μην μυρίζει. Μια φορά όταν πήγαινα στην Αμερική, στο αεροδρόμιο, μού φέρανε ένα προϊόν που έμοιαζε με παστουρμά χωρίς το τσιμένι. Όταν επέστρεψα το έφτιαξα. Χρησιμοποίησα το ίδιο κρέας του παστουρμά χωρίς τσιμένι. Ο κόσμος αφού το δοκιμάζει λέει πολύ ωραίο είναι αλλά πάντα μου λένε βάλε μου κανονικό παστουρμά».

Παστουρμαδόπιτα Καισαρείας 1 πακέτο φύλλο κρούστας 16 φέτες παστουρμά 16 φέτες κασέρι 16 φέτες ντομάτα Βούτυρο για το φύλλο

OUGH! 41

3.

Miran

Βουτυρώνουμε ένα αντικολλητικό ταψάκι και στρώνουμε κάτω τρία φύλλα κρούστας αφού τα βουτυρώσουμε ένα ένα. Από πάνω απλώνουμε πρώτα τις φέτες του παστουρμά, μετά τη ντομάτα και από πάνω το τυρί. Σκεπάζουμε με άλλα τρία βου-

τυρωμένα φύλλα. Χαράζουμε την πίτα στα κομμάτια της, την αλείφουμε με βούτυρο και την ραντίζουμε με νερό για να μην ξεραθούν τα πάνω φύλλα. Την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς, μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια.

www.miran.gr Ευριπίδου 45, 210 321 7187

Μιράν Κουρουνλιάν: «Το μαγαζί υπάρχει από το 1922. Είμαστε 90 χρόνια στο ίδιο σημείο. Ήταν λίγα τετραγωνικά τότε, ίσα, ίσα χώραγε ο παππούς. Το εργαστήριό μας είναι στην παλιά Κοκκινιά, στο ίδιο σημείο, και παράγονται πάντα με τον παραδοσιακό τρόπο παστουρμάς και σουτζούκι. Χρησιμοποιούμε συνταγές του παππού, ο οποίος μάς τις έφερε από την Καισάρεια της Ανατολής, τότε Αρμενία. Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 περάσανε στην Κων/πολη και από τους διωγμούς φτάσανε στη Χίο κι από εκεί στην Παλιά Κοκκινιά, όπου σήμερα είναι το εργαστήριο. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι τουρκικό προϊόν, αλλά δεν είναι. Παστουρμά φτιάξανε πρώτη φορά οι αρχαίοι Ίωνες στα παράλια της Μικράς Ασίας. Τότε τον παστουρμά τον ονομάζανε απόχτι. Απόχτι σημαίνει κρέας λιασμένο στον ήλιο. Μετά πήρε την ονομασία αμπούχτ από το απόχτι. Στην συνέχεια οι Αρμένιοι ξεριζωθήκαμε και πήγαμε σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά οπουδήποτε κι αν δείτε, αυτοί που φτιάχνουν τον καλύτερο παστουρμά είναι οι Αρμένιοι. Αυτοί έχουν τη γνώση, όπως την καλύτερη μορταντέλα την φτιάχνουν οι Ιταλοί. Ο παστουρμάς και το σουτζούκι ωριμάζουν σε ευάερους και ευήλιους χώρους, χωρίς κάποια μηχανική υποστήριξη, έτσι ώστε το προϊόν να βγαίνει όσο το δυνατό πιο τέλειο, με όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας. Είμαστε μια από τις μοναδικές εταιρίες πανευρω-

παϊκά που έχουμε αναλύσει τον τρόπο παρασκευής του παστουρμά λεπτομερώς και έχουμε μελετήσει επιστημονικά πώς παράγεται με όλες τις φάσεις και τους δείκτες ωρίμανσης, για να γίνει ένα προϊόν ασφαλές. Επίσης, έχουμε και ένα σύστημα ιχνηλασιμότητας και παρακολουθούμε την πρώτη ύλη, το κρέας, από την αρχή, από το ζώο μέχρι την ώρα της πώλησης στον καταναλωτή. Ο παστουρμάς φτιάχνεται συνήθως από μοσχαρίσιο κρέας. Εδώ και ενάμιση χρόνο παράγουμε κι από κρέας καμήλας, που είναι ένα ιδιαίτερο δυσεύρετο κρέας. Έχουμε πάρει όλες τις απαραίτητες άδειες από τις υγειονομικές αρχές για να μπορούμε να το διαθέτουμε στην ελληνική αγορά. Ο παστουρμάς παραδοσιακά φτιαχνόταν από αυτό το είδος κρέατος, δηλαδή καμήλας. Έχουμε και διάφορες κατηγορίες από μοσχάρι, παστουρμά από μπούτι, παστουρμά κόντρα φιλέτο, παστουρμά ουρά. Έχουμε βγάλει και ένα προϊόν που λέγεται άοσμος παστουρμάς. Έχουμε πετύχει να αφαιρέσουμε αυτήν την οσμή που έχει την έντονη και έχουμε βρει και αυτή την πατέντα. Το μυστικό του είναι στο κόψιμο. Υπάρχει μια ιστορία από τα χρόνια του παππού μου. Μπήκανε κάποιοι και έκλεψαν το παστουρμά από ένα μαγαζί και τον μαγαζάτορα δεν τον ενδιέφερε τόσο ότι τον κλέψανε, όσο το ότι αν αυτός που τον έκλεψε ήξερε να τον κόψει».

42 OUGH!

Ελληνικό π

Life Co Περιστάσεως 72, Νίκαια 210 - 4902002

Φιλίππα Δημητριάδη | Φωτο: Eftychia Vlachou

OUGH! 43

προφυλακτικό με ιστορία Από τα προπολεμικά Μπεμπέκα και Σκουφίτσα στα Άσσος, Κλειδί και Life, το ελληνικό προφυλακτικό έχει μια αξιόλογη πορεία. Ο Ιορδάνης Κανονίδης, ο συνεχιστής της εταιρείας του πρώτου μεταπολεμικού προφυλακτικού, μας μίλησε ένα συννεφιασμένο απόγευμα για λαδωμένα και αλάδωτα προφυλακτικά και χωρίς να διστάσει μας έκανε επίδειξη ανθεκτικότητας.

Το 1949 ο Κώστας Τσιράκης, ο παππούς μου, οποίος δεν είχε καμία σχέση με το εμπόριο –ο προπάππους του ήταν υποδηματοποιός– είχε μια οξυδέρκεια ως άνθρωπος, είδε πολύ μπροστά, μίλαγε και Αγγλικά, ξεκίνησε και έφερε προφυλακτικό από την Αμερική, απ’ το Οχάιο συγκεκριμένα, στην Ελλάδα. Τότε η Ελλάδα μόλις είχε βγει απ’ τον Εμφύλιο. Πολύ φτώχεια. Το προφυλακτικό ήταν ένα προϊόν που δεν το ήξερε ο κόσμος, ειδικά ο νεαρός κόσμος. Αν δούμε τότε πώς ήταν τα πράγματα γενικότερα στον έρωτα, μιλάμε μόνο για στιγμιαίο και αγοραίο έρωτα. Ήταν πολύ πρωτόγονη η κατάσταση στο σεξ. Και πολύ κρυφό. Ήταν μυστήρια η κοινωνία στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Το προϊόν δούλευε μονοπωλιακά μέχρι το 1956 και τότε μπήκε και η δεύτερη μάρκα στην Ελληνική αγορά, τα Stop. Τα Stop είχαν καλύτερη πορεία απ’ τα δικά μας, άντεξαν περισσότερο στο χρόνο. Βέβαια, τώρα αντιμετωπίζουν κι αυτοί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλες οι Ελληνικές βιοτεχνίες. Το 1950 ξεκινήσαμε με τον Άσσο. Τα προφυλακτικά τότε δεν έμπαιναν σε foil, ούτε επιλαδώνονταν. Έρχονταν απ’ έξω σκέτα, τα ελέγχαμε με μηχανικές μεθόδους, όχι αυτοματοποιημένες, τα τυλίγαμε σε μηχανή και τα βάζαμε σε κουτάκι. Μετά βγαίνει το επόμενο σήμα, «Το Κλειδί», το οποίο είχε τρία τεμάχια μέσα, διπλωμένα πολλές φορές για να χωρούν στο μικρό κουτάκι. Η δουλειά μου είναι και λίγο μυστήρια. Όταν σε ρωτάει ο άλλος «τι δουλειά κάνεις», και εσύ απαντάς «ασχολούμαι με προφυλακτικά» είναι κάπως περίεργο, γι’ αυτό συνήθιζα να προβάλλω την άλλη μου ιδιότητα -έχω σπουδάσει οικονομικά κι έλεγα λογιστής. Όταν αρραβωνιαστήκαμε με τη γυναίκα μου, έτσι είπα και στον πεθερό μου. Δεν ήξερε ακριβώς τι κάνω με τα προφυλακτικά. Μια φορά συζητούσα, λοιπόν, μαζί του και μού είπε πως όταν ήταν πιτσιρίκος στα Βασιλικά της ορεινής Εύβοιας, τον έστειλε ένας κύριος στο μπακάλικο, το ψιλικατζίδικο του χωριού τότε, να του πάρει ένα «κλειδί» και δεν ήξερε. Λέει, τι κλειδί θέλει τώρα αυτός; Μου μίλαγε λοιπόν εκείνη τη στιγμή για τη δική μου μάρκα! Φαντάσου σύμπτωση! Το Κλειδί ήταν ένα έξυπνο όνομα. Άλλες εποχές. Πήγαινε ο άλλος στο περίπτερο κι έλεγε: «Δώσε μου ένα κλειδί!». Πιτσιρικάς δίπλα, κοριτσάκι, δεν τον έπαιρναν χαμπάρι. Ήταν πονηρή η λέξη. Τότε κυκλοφορούσαν και τα Άσσος μαζί, τα οποία αποσύρθηκαν στο τέλος του ’60, όταν κυκλοφόρησαν τα Diana, και τα Eva. Αλάδωτα προφυλακτικά με πλαστική συσκευασία, φωτοστεγή –δηλαδή αδιαπέραστα απ’ το ηλιακό φως-

και αεροστεγή. Το 1970 κάνει την εμφάνισή του το Life, που το διατηρώ σαν σήμα μέχρι σήμερα. Λανσαρίστηκε στην αγορά το ’71 και ήταν το πρώτο αποστειρωμένο προφυλακτικό στην ελληνική αγορά, επιλαδωμένο και ανατομικό. Είχε μια ιδιαιτερότητα και καινοτομία για εκείνη την εποχή και την έχει μέχρι σήμερα. Ο Έλληνας δεν είναι ιδιαίτερα γνώστης στον τομέα του προφυλακτικού. Δεν είναι και ιδιαίτερα χρήστης, βέβαια, κι αυτό το πληρώνουμε με την αύξηση των λοιμωδών νοσημάτων τα τελευταία χρόνια. Άμα ρωτήσεις λοιπόν τι σημαίνει ανατομικό 100 χρήστες, άντε να ξέρουν οι πέντε. Ανατομικό σημαίνει ότι παίρνει ακριβώς την φόρμα του πέους. Πλήρης εφαρμογή. Έπειτα η γκάμα μεγάλωσε. Λεπτά, ραβδωτά, με κουκίδες, επιβραδυντικό. Στην πορεία κατασταλάξαμε σε δύο τύπους, το ομαλό και το ανατομικό και παίξαμε για τη γεύση. Η γεύση δεν εξυπηρετεί σε τίποτα άλλο από το να μη μυρίζει το latex και το λάδι. Αρωματίζεται το προφυλακτικό κι έχει μια essence. Η Μπεμπέκα και η Σκουφίτσα κυκλοφόρησαν για πολύ λίγο καιρό, τη δεκαετία του ’40 από εμπόρους της Αθήνας, εισαγόμενα απ’ της Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτές οι εταιρείες τέλειωσαν με τον πόλεμο, δυστυχώς. Όπως πολλές άλλες εταιρείες. Έτσι και σήμερα δεν κλείνουν η μια εταιρεία μετά την άλλη; Και τώρα πόλεμο έχουμε. Λοιπόν αυτά δεν επανακυκλοφόρησαν. Όταν ξεκίνησα ήθελα ν’ ασχοληθώ με τη Μπεμπέκα. Μου άρεσε το σήμα. Μπλέξαμε μετά, καμία φορά σε τρώει και η καθημερινότητα και το αφήσαμε. Έπρεπε να ψάξω κιόλας να βρω αν είναι κατοχυρωμένο το όνομα και τα λοιπά. Υπάρχουν πλέον μόνο σε ρετρό διαφημίσεις. Συνεργάζομαι με εμπόρους δίνοντας χύμα προφυλακτικό που διανέμεται από οίκους ανοχής μέχρι και νοσοκομεία. Όταν λέμε χύμα προφυλακτικό, εννοούμε φωτοστεγώς και αεροστεγώς κλεισμένο, όπως είναι στο

foil, χωρίς κουτάκι. Έχουμε διακόψει το περίπτερο εδώ και τρία χρόνια. Η εταιρία δούλευε το περίπτερο αδιάλειπτα από το 1949 μέχρι και το 1992. Τώρα υπάρχουν μόνο σε ορισμένα περίπτερα, τα οποία έχουν το συγκεκριμένο κοινό κοντά τους. Εγώ ανέλαβα το ’99. Από το ’92 μέχρι το ’99, που ήταν η μεγάλη άνοδος του προφυλακτικού, ο παππούς μου που είχε την εταιρεία, λόγω του ότι ήταν μεγάλος σε ηλικία, ήταν αδύναμος ν’ ανταπεξέλθει. Ήταν τότε 77 ετών. Εγώ ήμουν φαντάρος κι είχα άλλες ασχολίες, γενικά, τότε. Έτσι όταν μπήκα στην αγορά, τέλη του ’90, ήταν πολύ διαφορετικός ο κόσμος του προφυλακτικού κι έπρεπε να ξαναστηθώ απ’ την αρχή. Το 2004 άρχισα την εισαγωγή χύμα προφυλακτικού. Είχαμε ένα δίκτυο τέτοιο, του προφυλακτικού χωρίς συσκευασία και έτσι εξειδικευτήκαμε εκεί. Φέτος υπάρχει μια σκέψη να ξαναβγούμε στη λιανική πώληση. Το συζητάμε. Θα δούμε. Δεν είναι ότι ο Έλληνας δεν εμπιστεύεται το ελληνικό προφυλακτικό. Όλα είναι θέμα διαφήμισης. Όταν έγινε η μεγάλη είσοδος των πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα, οι ελληνικές βιοτεχνίες ήταν πολύ αδύναμες και δεν μπορούσαν ν’ αντέξουν το διαφημιστικό κόστος. Η Durex κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πριν από μας. Την έφεραν το Δεκέμβριο του ’44 οι Άγγλοι σύμμαχοι. Από τότε υπάρχει στην ελληνική αγορά, αλλά δεν την ήξερε κανείς μέχρι το 2000. Υπήρχε τέτοια ιστορία στο εμπόριο. Εγώ που βλέπω αποθήκες από τα τέλη του ’80, μονοπωλούσε εκείνη την περίοδο το Stop, το Again έκανε τα πρώτα του βήματα και το Duo προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Το καλό marketing είναι αυτό που τα έκανε πιο δημοφιλή. Η Ελλάδα υστερεί στη χρήση προφυλακτικού. Είμαστε προτελευταίοι στην Ευρώπη στη χρήση και τέταρτοι στην αύξηση λοιμωδών νοσημάτων. Το κράτος θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να ενημερώνει τους

νέους. Εμείς, πρόσφατα, την 1η Δεκεμβρίου, παγκόσμια ημέρα του AIDS, ήμαστε χορηγοί στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, σε μια ημερίδα που έγινε πάνω στην ερωτική προφύλαξη και την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Είμαι επίσης χορηγός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στον Ερυθρό Σταυρό, στο ΚΕΛΠΝΟ, στο ΚΕΘΕΑ. Όπου μου ζητηθεί και μπορώ να συνδράμω κοινωνικά το κάνω στο μέτρο που μπορώ. Δυστυχώς δε μπορούμε να χαρίζουμε σ’ όλο τον κόσμο, κάνουμε μια επιλογή. Οι έλεγχοι είναι πολλοί και πρέπει να είναι πολλοί, γιατί το προϊόν έχει άμεση επαφή με το σώμα. Είναι το μοναδικό προϊόν αντισύλληψης που δε προκαλεί καμία παρενέργεια και παρέχει 99% ασφάλεια. Θα έπρεπε οι Έλληνες να χουν παιδεία πάνω στο θέμα της αντισύλληψης από το γυμνάσιο ακόμα και δυστυχώς δεν έχουν. Υπάρχουν παιδιά που δεν γνωρίζουν. Και οι γονείς ντρέπονται να το συζητήσουν με τα παιδιά τους. Τα μαθαίνουν απ’ το σχολείο όπως-όπως. Επίσης το προφυλακτικό δεν γίνεται να σπάει τόσο εύκολα. Λένε πολλοί μου ‘σπασε. Ξέρεις να το βάλεις; Δεν ξέρουν οι άντρες πώς να τοποθετούν σωστά το προφυλακτικό. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι των νέων που αδιαφορεί. Σου λέει και τι έγινε μωρέ; Και τα αγόρια και τα κορίτσια. Κι εκεί το κορίτσι έχει μεγαλύτερη ευθύνη σε μια επαφή. Σε πολλούς όταν λέω τη δουλειά κάνεις δεν με πιστεύουν! Λένε πλάκα κάνεις. Κάποτε ήμουν πρόεδρος σ’ ένα πολιτιστικό σύλλογο κι έτυχε να συνομιλήσω με τον πρωτοσύγκελο του Μητροπολίτη Πειραιά. Νεαρός αυτός. Ήθελα να του δώσω μια κάρτα μου αλλά δεν είχα κάποια άλλη πέρα απ’ την επαγγελματική μου έχει τα σπερματοζωάρια κλειδωμένα μέσα στο προφυλακτικό. Όταν του την έδωσα έβαλε τα γέλια κι έπειτα όταν τον ξαναείδα κάποια στιγμή με θυμόταν απ’ την κάρτα.

44 OUGH!

Η Κάλη Φέρρη είναι μία σταρ. Μετά από χρόνια στη νύχτα, πέντε δίσκους και δεκάδες επιτυχίες κάνει σχέδια για τη νέα της δουλειά που θα κυκλοφορήσει λίγο πριν την άνοιξη. Στο Ough! άνοιξε το σπίτι της και την ντουλάπα της και μάς αποκάλυψε το πολύτιμο περιεχόμενό της.

M.Hulot | Φωτο: Axis Ataxis

Στην βεράντα της Καλλιρρόης

Η Κάλη Φέρρη μένει με τον σύζυγό της κάπου στο Χολαργό. Μάς υποδέχτηκε στο νέο της διαμέρισμα («είναι μικρότερο από το παλιό, αλλά έχει υπέροχη περιμετρική θέα και το προτιμήσαμε», μάς λέει ο άντρας της, «στην Κάλη αρέσει να βλέπει το βουνό») και, μέχρι να τελειώσει η φωτογράφιση, άλλαξε τρία φορέματα. Όλα εντυπωσιακά. Η Κάλη έχει μια πολύ μεγάλη συλλογή με ρούχα, όπως –άλλωστε- και όλες οι τραγουδίστριες της σειράς της. Τα βγάζει από την ντουλάπα και τα κρεμάει σε έκθεση στο μπαλκόνι και μάς τα σχολιάζει. «Σε ταξίδια που πήγαινα μέχρι τώρα - γιατί αυτό το χρόνο δεν πήγα- σε κάθε μέρος αγόραζα μερικά και έκανα μια συλλογή. Μερικά από αυτά τα έχω ράψει σε μοδίστρα, σύμφωνα με την ιδέα που είχα. Μερικά άλλα μου άρεσαν και τα αγόραζα χωρίς να ξέρω ποιου σχεδιαστή είναι, γιατί δεν με νοιάζει ποιος το έκανε, δεν με ενδιαφέρει αν είναι φίρμα, με ενδιαφέρει αν μου αρέσει. Και με ενδιαφέρει και η τιμή. Παλιά που παίρναμε μεγάλα μεροκάματα αγόραζα ακριβά ρούχα, αλλά τώρα με την κρίση που υπάρχει, δεν μπορώ να το κάνω.

Υπάρχει ανασφάλεια αυτή την εποχή. Δεν θέλω να δώσω δέκα χιλιάδες για να πάρω φόρεμα. Προτιμώ -αν τα είχα- να τα έδινα σε μια οικογένεια. Δεν είναι προκλητικό να πάρω μια τουαλέτα και ο άλλος δίπλα μου να πεινάει;». Η Κάλη έχει φτιάξει καρυδόπιτα να μας υποδεχτεί, έχει διάθεση να μιλήσει για τα πάντα και είναι πολύ συμπαθής. Μετά την φωτογράφιση μάς διηγείται όλη της τη ζωή. Μιλάει για τις trash-o-εκπομπές που πήγαινε κάποτε με πλήρη επίγνωση για το «τζέρτζελο» που θα ακολουθούσε. «Την βοήθησαν την καριέρα μου», μάς λέει. «Παλιά είχα πάει στον Καμπούρη, αλλά μας έβγαζε και μαλώναμε καμιά φορά για την τηλεθέαση. Εγώ δεν το καταλάβαινα στην αρχή. Έβλεπα λοιπόν ότι μού ριχνόντουσαν σε ό, τι έλεγα. Μετά το κατάλαβα. Πάντως είχε ακροαματικότητα. Εγώ πήγαινα, είχα στεναχώριες στο σπίτι για κάτι, πέταγε καμιά κοτσάνα κανένας, πέταγα κι εγώ τα δικά μου, διασκέδαζα. Ο καβγάς δεν μου άρεσε, νόμιζα ότι είναι τυχαίο στην αρχή, μετά κατάλαβα τι γινότανε. Αλλά απορώ αν το καταλάβαινε κι ο ίδιος που το έκανε

αυτό. Πουλάνε διαφημίσεις, όμως, αυτά. Κι ενώ κάτι εκπομπές πιο σοβαρές δεν έχουν ακροαματικότητα, αυτή είχε. Μερικές φορές, όμως, μέσα στα αστεία βγαίνει και το σοβαρό. Για να βγει κάτι πρέπει να χεις και λίγο πνεύμα, να κάνεις σάτιρα, διαφορετικά δεν βγαίνει». Η Κάλη έχει δεκάδες ιστορίες να διηγηθεί, ιστορίες από τα ταξίδια της στον κόσμο – έχει ταξιδέψει σχεδόν παντού-, τους μήνες που δούλεψε στην Αίγυπτο, στην Αυστραλία, τον Καναδά. «Μία φορά στο Κάιρο που τραγουδούσα σκάει στην πίστα ένας θαυμαστής και μού ζητάει το γοβάκι μου. Το παίρνει, το γεμίζει σαμπάνια και άρχισε να πίνει! Μου το έκανε χάλια το παπούτσι! Ένας άλλος μου έστελνε λουλούδια με καλαθάκια. Πολλά καλαθάκια, ασταμάτητα. Μαθημένη κι εγώ από την πίστα της Ελλάδας, τα άρπαζα και τα πέταγα στον κόσμο. Έβλεπα ότι κάτι γινόταν όταν τα πέταγα γιατί σκοτώνονταν ποιος θα αρπάξει το λουλούδι, αλλά νόμιζα ότι ήταν από την πολλή αγάπη. Έρχεται λοιπόν ένας σερβιτόρος έντρομος και μου λέει «μην τα πετάς τα λουλούδια, τρελάθηκες;». «Αφού μου τα

δίνει ο κόσμος με αγάπη θα τα πετάξω στον κόσμο», τού λέω εγώ, «τι κακό κάνω;». Παίρνω ένα λουλούδι και το βάζω στο στήθος μου και τι να δω από κάτω; Κάθε λουλούδι είχε τυλιγμένο ένα εκατονταδόλλαρο! Ήταν ένα συνέδριο με πάμπλουτους Άραβες στο ξενοδοχείο που τραγουδούσα, δίπλα στο Νείλο, και ποιος το ξέρει πόσα λεφτά είχαν βάλει σε αυτά τα καλαθάκια!. Έκατσα τρεις μήνες στο Κάιρο και ήθελαν να μείνω κι άλλο γιατί είχα μεγάλη επιτυχία εκεί, αλλά δεν γινόταν να μείνω επειδή είχα τον άντρα μου στην Ελλάδα. Ο λαός εκεί δεν είχε λεφτά. Την ώρα που έμπαινα στο μαγαζί μαζεύονταν ένα σωρό ζητιάνοι και τους έδινα λεφτά, μία, δύο, μετά το λέγανε σε άλλους και ερχόντουσαν ακόμα περισσότεροι. Αλλά δεν γινόταν, όσο και να τους αγαπάω δεν έφτανε το μεροκάματο και άρχισα να μπαίνω από την πίσω είσοδο. Και εκεί μια μέρα με σταματήσανε με κάτι όπλα γιατί ήθελα να φάω απ’ έξω. Δεν με ξέρανε οι φρουροί και με σταμάτησαν και ζητούσαν να ανοίξω το κουτί. Μου λέγανε ‘άνοιξε το εσύ’, δεν το ανοίγανε μόνοι τους. Αναγκάστηκα και τους είπα ότι είμαι

OUGH! 45

τραγουδίστρια και έτσι με αφήσανε να μπω». Με τον άντρα της είναι μαζί από πολύ μικρή. « Ήταν μαθηματικός κι εγώ πήγαινα να δώσω τότε στο πολυτεχνείο, γιατί μ’άρεσαν τα μαθηματικά πάρα πολύ. Και η φυσική και η χημεία. Ήμουνα πολυποίκιλος άνθρωπος, ήθελα να σπουδάσω. Και μού λέει ‘γιατί να πας φροντιστήριο να πληρώνεις; Με ’κοψε από το φροντιστήριο και μου ’πε θα σου κάνω εγώ μαθηματικά. Και μου έδειξε μαθηματικά (ξεκαρδίζεται). Τα μπλέξαμε, παντρευτήκαμε, πάνε και τα μαθηματικά, πάνε και τα πολυτεχνεία, αλλά τι να κάνουμε ήταν η τύχη μου εκεί». Την ρωτάμε αν την ζηλεύει όταν ανεβαίνει στην πίστα με τόσους θαυμαστές. «Ε, και εγώ τον ζηλεύω. Λίγο, φυσιολογικά. Όσο χρειάζεται για το ερωτικό στοιχείο, αλλά δεν είναι ωραίο να βγαίνει πολύ ζήλια γιατί γίνεται μαρτύριο η ζωή σου. Θέλω να έχω και την ατομική μου ελευθερία. Δεν γίνεται να θέλουμε τα ίδια πράγματα. Έπειτα, θα δει και μια ωραία γυναίκα να μην την θαυμάσει; Και εγώ αν δω έναν ωραίο άντρα θα τον θαυμάσω αλλά δεν θα πάω και μαζί του. Από εκεί και πέρα θα υπάρχουνε και

καβγαδάκια και τέτοια, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Εγώ, πάντως, ωραία περνάω. Εξαρτάται από τη σχέση που έχεις με τον άλλο». Θυμάται τα παιδικά της χρόνια στον Πύργο Ηλείας και τα όνειρα που είχε μικρή. «Με βάφτισαν Καλή από το Καλλιρρόη αλλά ώρες ώρες μου αρέσει να με λένε Καλλιρρόη. Το πατρικό μου είναι Ντινοπούλου, το Φέρρη μου το έδωσε ο Τάκης Μηλιάδης από το επώνυμο του συζύγου μου. Είχαμε κάνει κάποια σκετσάκια και βγαίναμε με τη γυναίκα του τη Σάσα στα νοσοκομεία, στρατό και τέτοια. Έτσι με βαλε στο θέατρο. Και τώρα εξακολουθώ, μία κάνω το ένα μία κάνω το άλλο. Τραγουδάω σε κλαμπς που με καλούνε και πάω και κάνω και πλεϊμπάκ κι αυτά, είναι πολύ της μόδας να πηγαίνεις. Σε ταβέρνες, σε χοροεσπερίδες, και τέτοια. Από τον Πύργο έφυγα πολύ μικρή, δεν ήμουν ήσυχος άνθρωπος κι ήθελα να σπουδάσω. Ήμουν καλό παιδί αλλά είχα ανησυχίες, πώς γεννηθήκαμε, τι είναι ο Θεός, είχα ένα σωρό ερωτήματα που έπρεπε να απαντηθούν και όλοι μού έλεγαν παραμυθάκια. Τέλειωσα το λύκειο στην

Αθήνα. Στα 16 μου ήρθα από κάτω γιατί με αποβάλανε από το σχολείο. Επειδή δεν φορούσα κορδέλλα. Πλάκα κάνω. Φορούσα λίγο μίνι και και ήταν επαρχία εκεί και δεν το σηκώνανε. Μιλούσα και με τα αγόρια και νόμιζαν ότι επειδή μιλάω μαζί τους ότι κάνω και κάτι. Έτσι είναι όμως ο τύπος μου εμένα, να μιλάω, να κάνω παιχνίδι χωρίς καμία πονηριά, αλλά το παρεξήγησαν. Μετά πήγα στη σχολή αγγλομαθών γραμματέων, και συγχρόνως, πριν τελειώσω, πήγα και στη δραματική. Κάπως έτσι άρχισα το τραγούδι, με έβαζαν στη δραματική να τραγουδήσω σε κάτι εκδηλώσεις κι έβγαζα χρήματα για να τελειώσω τις σπουδές μου. Παράλληλα δούλευα στις ταβέρνες της Πλάκας, στο Πλακιώτικο Σαλόνι, Στο Βαριετέ, στην Παλιά Αθήνα, σε πολλά μαγαζιά. Έκανα και μια καλή ταινία που πήγε στο φεστιβάλ Βενετίας, τους ‘Κεκαρμένους’ του Δημήτρη Μακρή. Μετά έκανα την ‘Μεγάλων των Γύφτων σχολή’. Έπαιξα και σε κάτι σίριαλ με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Δεν ασχολήθηκα άλλο σαν ηθοποιός γιατί το τραγούδι είχε πιο πολλά χρήματα. Ξεκίνησα με ελαφρό δίπλα στη Νάντια Κωνσταντο-

πούλου και μετά συνέχισα με λαϊκό. Έκανα και σόου πίστας –ό,τι έκανε ο Χάρρυ Κλινεπειδή ήμουν ηθοποιός έγραφα τα κείμενα και έκανα σάτιρα στον κόσμο. Συνεργάστηκα με το Γιάννη Φλωρινιώτη σε πολλούς δίσκους. Α, έχω κάνει και ραδιόφωνο. Είχα μια εκπομπή που λεγόταν ‘Τι καλό θα σας φέρει η Καλή Φέρρη’. Υπήρξατε και πρόεδρος του συλλόγου γυμνιστών; «Ναι, ακόμα είμαι επίτημη πρόεδρος, λέω συμβουλές και τέτοια. Ο γυμνισμός για μένα είναι φιλοσοφία ζωής, δεν είναι το γδύσιμο. Μου αρέσει η φύση και να κολυμπάω ελεύθερη, χωρίς σφιξίματα. Παλιά κάναμε γυμνισμό σε πιο πολλά μέρη, τώρα είναι όλα γεμάτα και πια κάνεις επίδειξη. Κι ενοχλούνται αρκετοί. Μια φορά είχα πάει με τον άντρα μου σε μια τεράστια παραλία στην άκρη, από δω οι ντυμένοι, από κει οι γυμνοί. Και σηκώθηκε κάποια, περπάτησε 500 μέτρα και ήρθε να μας βρει για να μας πει "δεν ντρεπόσαστε που είστε γυμνοί;" Δεν φαινόμασταν ούτε με κυάλια!».

46 OUGH!

Μαρία Παππά

www.echovoltrecords.com

https://soundcloud.com/redlightrecords-amsterdam

01. Akis-Into The Light (1987)

αγόρασαν τη συλλογή μόνο και μόνο για αυτό το κομμάτι! Προσωπικά, κάθε φορά που ακούω το 'Improvisation', μού έρχεται στην άκρη του μυαλού μου ο Larry Heard...

Μέσα στο φως Ο Ηλίας Πίτσιος είναι αρχιτέκτονας και έχει σαν χόμπι του την μουσική. Μαζί με τον Tako, έναν διάσημο Ολλανδό συλλέκτη, κυκλοφόρησαν φέτος την συλλογή «Into the Light» που περιέχει άγνωστες πτυχές της ανεξάρτητης ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής στην Ελλάδα. Μέσα από τη συλλογή προκύπτει ότι από τα τέλη της δεκαετίας του '70 δρούσε μια ομάδα μουσικών που έφτιαχνε ambient μουσική στα πρότυπα του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ενώ ορισμένες φορές ακολουθούσε έναν πιο synth pop χαρακτήρα της εποχής. «Η ιδέα ήταν πολύ απλή», μάς λέει ο Ηλίας «Ο Tako είχε περάσει εδώ έναν χειμώνα, ψάχνοντας αυτούς τους δίσκους. Τα κομμάτια τα είχε ακούσει μέσω του Πέτρου Μαλεύρη, ενός άλλου συλλέκτη που έχει φύγει από τη ζωή και δεν ήθελε να φύγει από την Ελλάδα αν δεν τα έβρισκε. Με το ζόρι βρήκαμε κάποια. Όταν έφυγε, πάνω στις συζητήσεις πόσο ωραία είναι και γιατί δεν τα ξέρουμε, είπαμε γιατί δεν βγάζουμε μια συλλογή με τα καλύτερα από αυτά για να τα μάθει και ο κόσμος. Πιο πολύ για το εξωτερικό, επειδή εδώ είναι περιορισμένο το κοινό. Η σκηνή είναι μικρή. Πέρα από αυτούς τους καλλιτέχνες, άντε να υπάρχουν άλλοι τόσοι το πολύ που έχουν κάνει 1-2 κομμάτια παρόμοιου ύφους. Έχει ένα ταβάνι η όλη υπόθεση. Η αναζήτηση κράτησε ένα χρονο, αλλά πιο πολύ μας καθυστέρησαν οι εταιρίες και η ΑΕΠΙ μέχρι να πάρουμε τα δικαιώματα. Επίσης, μού πήρε αρκετό καιρό να βρω τους καλλιτέχνες και να μου δώσουν τα αρχεία. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν, επειδή σχεδόν είχαν ξεχάσει ότι είχαν κάνει αυτά κομμάτια, αλλά ενθουσιάστηκαν όταν τους εξήγησα το κόνσεπτ. Τους άρεσε πάρα πολύ. Αυτό που τράβηξα ένα χρόνο δεν ξέρω αν θέλω να το ξαναπεράσω. Δεν θα ήθελα να ξαναμπώ στην διαδικασία να ψάχνω τους καλλιτέχνες. Ήταν ίσως πιο δύσκολο από το να βρω τα κομμάτια. Οι μισοί από αυτούς είναι ενεργοί, αλλά έχουν τραβήξει σε άλλες κατευθύνσεις».

Μινιμαλιστικού ύφους κομμάτι που γράφτηκε το 1987 από τον Άκη Δαούτη, γνωστός και για τα soundtrack των περισσότερων ταινιών του Κ. Γιάνναρη ('Απο την άκρη της πόλης', 'Δεκαπενταύγουστος' κλπ). Από αυτό το κομμάτι δανείστηκε η συλλογή και τον τίτλο της.

02. Λένα Πλάτωνος-A Physical Exercise Unresolved (1985)

Κατα πάσα πιθανότητα το πιο διαδεδομένο κομμάτι που συμπεριλάβαμε στην συλλογή. Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως cold wave, electro κλπ., αλλά προσωπικά το δεύτερο μισό του κομματιού μού θυμίζει κάτι απο detroit techno!

03. Γιώργος Θεοδωράκης-No Name (1988)

Οι δουλειές του Γιώργου Θεοδωράκη (γιος του Μίκη) αποτέλεσαν βασική αφορμή για την συλλογή αυτή. Προκειμένου να δώσουμε έμφαση στον συνθέτη αυτόν, αποφασίσαμε να βάλουμε δύο κομμάτια του από το ίδιο LP ('Μάργκω'). Μου είναι πολύ δύσκολο να το κατατάξω σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακούγεται πολύ πρωτοποριακό ακόμη και σήμερα.

04. 141 G-What You Gonna Do [12'' Dub Version] (1985)

141 G δεν είναι άλλος από τον γνωστό σε όλους μας Κώστα Χαριτοδιπλωμένο. Το ίδιο κομμάτι υπάρχει και με φωνητικά στο κλασικό του LP 'Ichika'. Η dub εκτέλεση, όμως, βρίσκεται μόνο στο maxi single, αρκετά αλλαγμένο και σαφώς καλύτερο κατα τη γνώμη μου. Τέλος, θα έλεγα ότι είναι και το πιο χορευτικό κομμάτι της συλλογής.

05. Σύνδρομο-Ρίζες [12'' Extended Version] (1983)

Οι Σύνδρομο, το συγκρότημα του Νίκου Γκίνη, ήταν μια κυρίως rock/ new wave μπάντα με funk και ethnic επιρροές. Η εκτέλεση αυτή του 'Ρίζες' είναι από το σπάνιο maxi single και το 'δυνατό' της σημείο είναι η ιδιαίτερα ψυχεδελική τετράλεπτή εισαγωγή. Πιθανολογώ ότι θα αρέσει ιδιαίτερα σε όλους τους fans του δίσκου που είχε βγάλει ο David Byrne με τον Brian Eno (My Life In The Bush Of Ghosts).

06. Vangelis Katsoulis-Improvisation (1987)

Παρ'ολο που διαρκεί λιγότερο απο δύο λεπτά, ξέρω αρκετούς που

07. Γιώργος Θεοδωράκης-Stou (1988)

Το δεύτερο κομμάτι απο τον Γιώργο Θεοδωράκη αυτή τη φορά έχει αναφορές στo ηλεκτρονικό progressive rock της Ευρώπης (Tangerine Dream, Throbbing Gristle), διατηρώντας παράλληλα και το ανατολικό στοιχείο.

08. Dimitris Petsetakis-Clearance Part I + II [Unreleased Version] (1991,2012) Το εξωτικό ambient αυτό κομμάτι αποτελείται απο δύο μέρη. Το πρώτο ήταν ακυκλοφόρητο εώς πρόσφατα, ενώ το δεύτερο είχε κυκλοφορήσει στο album 'Missing Links' το 1991. Ο Δημήτρης Πετσετάκης μας τίμησε, συνδυάζοντας αυτά τα δύο μέρη αποκλειστικα για την συλλογή αυτή.

09. Σταύρος Λογαρίδης-Σνιφ Σνιφ [Ορχηστρικό] (1978)

Πολλοί ίσως είναι εξοικιωμένοι με το όνομα του Σταύρου Λογαρίδη (Ακρίτας, Poll), λίγοι όμως γνωρίζουν την ηλεκτρονική του πλευρά (;) και το κομμάτι αυτό είναι μια πολύ καλή του στιγμή. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μουσικόφιλοι ίσως θα το θυμούνται σαν την μουσική επένδυση των τίτλων τέλους-αρχής της τηλεοπτικής μουσικής εκπομπής 'Μουσικόραμα' (ΕΡΤ, 1982-1991).

10. Δημήτρης Παπαδημητρίου-Γιάννης και Γιώργος και Εύα (1984) Το όνομα του συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου είναι αρκετά γνωστό. Το κομμάτι αυτό είναι από το soundtrack της ταινείας 'Ρεβάνς΄με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Καφετζόπουλο.

11. Μιχάλης Ρακιντζής-Arrest (1988)

Η έκπληξη της συλλογής ακούει στο όνομα του Μιχάλη Ρακιντζή. Αποτελεί μέρος της ορχηστρικής του δουλειάς που γράφτηκε για την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη με τον τίτλο 'Ισόβια'.

12. Akis-Space, Time And Beyond (1986)

Το τελευταίο κομμάτι είναι πάλι απο τον Άκη Δαούτη και είναι ένα υπνωτικό minimal jazz το οποίο γράφτηκε το 1986 όταν ο συνθέτης βρισκόταν στην Αμερική για σπουδές.

48 OUGH!