Ough 02 nov 2012

ΜΗΝΙΑΙΟ FREE PRESS / ΤΕΥΧΟΣ 02 / ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

+ ,

μεταφορές

www.ough.gr

,

Ακόμα περισσότερα και όλοκληρα τα κείμενα και τα session φωτογράφισης για κάθε θέμα, στο:

www.ough.gr / ΤΕΥΧΟΣ 02 / ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Κατερίνα Ηλιάκη, Ηλέκτρα Μαρινοπούλου | Φωτο: Eftychia Vlachou

Κυνηγώντας το καρότο Ο κύριος Γιώργος είναι ένας από τους δύο αμαξάδες που έχουν απομείνει στο κέντρο της Αθήνας. Γιώργο λένε και το άλογό του, που μάς μετέφερε κουβαλητούς στα γραφεία μας, όση ώρα γινόταν η συνέντευξη...

Μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης ΑΜΑΔΕΣ Α.Ε. Πειραιώς 84, Αθήνα 104 35, τηλ. 210 3425335, ough@ough.gr

Εκδότης: Bios, Exploring Urban Culture Διεύθυνση Έκδοσης: Mr.Bios

Κάποτε αποτελούσαν το μοναδικό μεταφορικό μέσο στην Αθήνα. Με τα χρόνια άρχισαν να μειώνονται αισθητά και σήμερα τείνουν να εξαφανιστούν. Παρ' όλα αυτά, βρήκαμε τους δύο τελευταίους αμαξάδες που έχουν απομείνει στο κέντρο της Αθήνας στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου βρίσκεται η αφετηρία τους. Μιλήσαμε με τον κύριο Γιώργο που έχει επιλέξει να κρατήσει την παράδοση και να συνεχίσει το επάγγελμα του πατέρα του -από αγάπη, όπως μας είπε. Τον συναντήσαμε και έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις: Γιώργος και Γιώργος. Αυτός και το άλογο. “Τον έλεγαν Αττίλα, αλλά δεν μου άρεσε και έτσι του έδωσα το δικό μου όνομα. Είναι οκτώ χρονών, δηλαδή σε ανθρώπινη ηλικία, περίπου τριαντάρης». «Το επάγγελμα αυτό το κάνω εδώ και εικοσιοκτώ χρόνια. Το έχω βρει από τον πατέρα μου και το έκανε κι ο παππούς μου. Το κρατάμε από την εποχή που αυτά τα αμαξάκια ήταν το βασικό μεταφορικό μέσο, δηλαδή από το '37 που ο παππούς μου ήρθε από την Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκε εδώ, στην Αθήνα. Αποφάσισα να το συνεχίσω γιατί ήμουν το μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια και ο πατέρας μου με έπαιρνε πολλές φορές μαζί του, έτσι το αγάπησα αυτό το επάγγελμα. Πλέον είναι δύσκολο οι νέοι άνθρωποι να κάνουν κάτι τέτοιο. Επιλέγουν άλλα επαγγέλματα που είναι κερδοφόρα και συμβαδίζουν με την εποχή. Και σε μάς, μόνο αυτά τα δύο αμαξάκια έχουν μείνει τώρα πια. Και τα κρατήσαμε από αγάπη, κυρίως. Ξεκίνησα μικρός και μεγαλώνοντας έμεινα σε αυτό, δεν άλλαξα. Έτσι έγινε και με τον πατέρα μου και τον παππού μου. Τότε έκαναν πιάτσα στο Μοναστηράκι. Εγώ τον πρόλαβα πολύ λίγο τον παππού μου. Είχε τον στάβλο στην Ορφέως, τον θυμάμαι με τα κουστουμάκια του πάνω στο άλογο». Ποια είναι η διαδρομή που κάνετε; Στην Πλάκα, στο Θησείο, συνήθως εδώ στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου. Αν τύχει καμιά κούρσα πηγαίνω και στο Σύνταγμα. Επίσης, πηγαίνω όπου μου ζητήσουν, αν τύχει κάποιος γάμος. Παντρεύονται ζευγάρια και θέλουν να πάνε με την άμαξα. Το κάνουν ακόμα αυτό. Άλλες χρονιές τύχαιναν και δέκα-δεκαπέντε γάμοι, αλλά φέτος είχαμε μόνο έναν. Τι δυσκολίες αντιμετωπίζετε;

Πλέον, είναι λίγο δύσκολο γιατί έχουν αλλάξει οι εποχές. Η βασική δυσκολία είναι ότι είναι πολλά τα αυτοκίνητα. Αυτό βασικά. Τόσα χρόνια στη δουλειά, ο,τιδήποτε κι αν μου τύχει πια, ξέρω να το χειριστώ. Από κόσμο πώς πάτε; Γενικά, έχει κόσμο, αλλά όχι πολύ. Συνήθως από Έλληνες μπορεί να τύχει μόνο κανένα ζευγαράκι. Δουλεύω κυρίως με ξένους. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει κόσμος που επιλέγει την άμαξα. Είναι θέμα γούστου. Κατά μέσο όρο, μπορεί να κάνω και πέντε βόλτες την ημέρα. Αναλόγως. Το καλοκαίρι είμαι από το πρωί μέχρι τις εφτά το απόγευμα που κλείνει η Ακρόπολη. Τώρα το χειμώνα, μέχρι τις τρεις το μεσημέρι. Είναι δύσκολο να συντηρείς ένα άλογο; Το άλογο θέλει συντήρηση, φροντίδα. Αρχικά πρέπει να έχεις τον χώρο του για να κοιμάται. Πρέπει να έχεις τις τροφές του. Αν πάθει κάτι, πρέπει να πάρεις τα φάρμακα που θα πει ο κτηνίατρος. Και μετά, είναι κι ο πεταλωτής που έρχεται και τα πεταλώνει. Σε καθημερινή βάση, χρειάζεται πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Εγώ κάθε πρωί σηκώνομαι, όταν βέβαια είναι καλός ο καιρός, το πλένω με την μάνικα για να είναι καθαρό. Μετά το μπάνιο του τού βάζω να φάει, τρία κιλά το πρωί κι άλλα πέντε κιλά το απόγευμα, σύνολο οχτώ κιλά. Είναι και μεγάλα τα άλογά μας. Συν τέσσερα κιλά σανό το βράδυ. Το απόγευμα, όταν τελειώνει η μέρα μου, το πάω πάλι κοντά στο σπίτι, το ξαναπλένω για να είναι καθαρό και το βάζω να ξεκουραστεί. Από οικονομικής άποψης χρειάζονται γύρω στα έξι επτά κατοστάρικα το μήνα. Όπως καταλαβαίνετε, τα έξοδα πότε βγαίνουν και πότε όχι, αναλόγως την κίνηση. Καμία φορά δυσκολεύομαι το χειμώνα να συντηρήσω το άλογο και εμένα τον ίδιο. Μου έχει τύχει πολλές φορές αυτό. Κάποια πιο ιδιαίτερη βόλτα; Μια φορά ο πατέρας μου είχε πάρει την Ντόρα την Μπακογιάννη με την Έλλη Στάη. Το είχαν κανονίσει δυο μέρες νωρίτερα και βρεθήκαν στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου για να τις πάρει. Κάνανε συνέντευξη εκεί, πάνω στην άμαξα. Το θυμάμαι που παρακολουθούσα την όλη διαδικασία. Και μία άλλη φορά, σχετικά πρόσφατα, είχε έρθει κι η Ζωζώ Σαπουντζάκη.

Διεύθυνση Σύνταξης: M.Hulot Αrt Direction: Bios Design, Γιάννης Αναγνώστου Σύνταξη: Διονύσης Ανεμογιάννης, Μαρία Παππά, Γεωργία Παπαστάμου, Manteau Stam. Υπεύθυνος Διαφήμισης: Βασίλης Σεβδαλής Ελεύθερη Αγορά: Γιώργος Θεοδωρόπουλος Συνεργάτες τεύχους: Γαβριέλλα Τριανταφύλλη, Χρύσα Βλαχοπούλου, Νίκος Κόκκας, ShootLudwig: Νίκος-Θάνος, Ευαγγελία Μπούμπουλη, Χρήστος Τζήμας, Mabel Aguirre, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Σπύρος Διαμαντάρας, Κατερίνα Ηλιάκη, Ευτυχία Βλάχου, Νίκος Κατσαρός, Martin Newman, Φιλίππα Δημητριάδη, Ηλέκτρα Μαρινοπούλου, Κατερίνα Τριχιά, Πολίνα Χριστοδήμου, Χριστιάννα Τσάπη, Αλεξάνδρα Πράσσα, Silo, Pitsirikos, flix.gr, Thodoris Markou, Yianni Ksenos, Bieke Depoorter, Helmet, Amalia Bonaparte, Μένια Πέτση, Λάμπρος Σκαρτσής, Αδαμάντιος Καφετζής, Ελισάβετ Ζιώγα Κάντε μας like στο Facebook www.facebook.com/ough.athens Και follow στο Twitter: @ough_ Για για προτείνετε θέματα και συνεργασίες: ough@ough.gr Φωτο εξωφύλλου: Eftychia Vlachou

4 OUGH!

Φιλίππα Δημητριάδη | Φωτο: Manteau Stam.

Everybody comes to XOLIWOOD Ξετρυπώσαμε τα αγόρια που κρύβονται πίσω απ’ τη Χολή και τους αποσπάσαμε με θεμιτούς (και μη) τρόπους όσα πρέπει να ξέρετε.

Ένα απλό scroll στο newsfeed σου στο Facebook αρκεί για να θα βρεις μια κοινοποίηση απ’ τη Χολή, τη σελίδα που έχει κυριεύσει τα social media και έχει θέσει νέα δεδομένα στο τρολάρισμα. Είναι οι διάδοχοι του Mikeius; Το ελληνικό 9gag; Ο “master mind”, o “admin” και “ο όμορφος” είναι μία τριανδρία που εκμεταλλεύτηκε αυτό που κανένας μας δεν παραδέχεται ανοιχτά. Ότι δηλαδή η χολή φέρνει γέλιο! «Εκτοξεύουμε χολή, είναι λογικό σε αυτούς τους οποίους την εκτοξεύουμε να μην το γουστάρουν. Δεν μπορούν να μας αγγίξουν, όμως. Δεν κάνουμε κάτι φοβερό. Γνωριστήκαμε μέσω άλλων sites και γίναμε φίλοι», λένε. «Είδαμε πως έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, όπως για παράδειγμα το 9gag και κοινό χιούμορ. Σε λίγο καιρό είδαμε πως στέλναμε ο ένας στον άλλο συνέχεια φωτογραφίες, οπότε φτιάξαμε μια σελίδα για να τις ανεβάζουμε εκεί. Δεν δημιουργούμε τόσο, όσο αναδημοσιεύουμε». Αυτό που κάνετε δε συνιστά παραβίαση προσωπικών δεδομένων; Σας έχει απειλήσει ποτέ το Facebook με close down; Όχι, απλά πέφτουνε πολλά report σε συγκεκριμένα posts και στη σελίδα. Αλλά έχουμε κατεβάσει και πράγματα. Προσπαθούμε να μην έχουμε συγκρούσεις και όχι τόσο με αυτούς που κράζουμε, όσο με τους fans.

Το αποφεύγουμε τελείως αυτό. Όταν δούμε πως κάτι πάει να ξεφύγει, κατεβάζουμε post, σβήνουμε χρήστες, κάνουμε ban και τέτοια, για να το κρατήσουμε καθαρό. Δεν αποκαλύπτετε ποιοι είστε. Φοβάστε μη φάτε ξύλο; (Γελάνε) Όχι! Απλά θέλουμε να συνεχίσουμε να κράζουμε! Αν και δεν πιστεύουμε ότι κάποιος μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί. Δηλαδή, να πέσει και ξύλο για κάτι που είπαμε. Βασικά, από ποιόν να φάμε ξύλο; Πρώτα απ’ όλα αυτοί που κράζουμε είναι gay! (γέλια) Πλάκα κάνουμε! Δε νομίζουμε να υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος, αλλά και να προκύψει, θα μπορούσε ν’ αποκρουστεί. Μπορεί ν’ αποκαλυφθούμε κάποια στιγμή από μόνοι μας! Μέχρι πού θα φτάσει η Χολή; Θα δούμε. Τώρα τελευταία έχει πάρει μεγάλη διάσταση. Ξεκίνησε ως ένα wordpress, γιατί μας αρέσει και το γραπτό, αλλά δεν πέτυχε, γιατί δεν διαβάζει ο κόσμος. Αλλιώς θα κυκλοφορήσει μια εικόνα, μια photoshop-ιά, αλλιώς ένα κείμενο. Ίσως και να μην το ‘χαμε. Με το facebook και τα likes, που στην ουσία είναι αυτό που μας προωθεί, ανεβαίνουν τα posts μας στο feed των άλλων και ο κόσμος τα τσεκάρει. Είναι ο τρόπος που δουλεύει το facebook,

γι’ αυτό και πολλές φορές ανεβάζουμε και πράγματα που εμείς δεν θεωρούμε απαραίτητα αστεία, αλλά ξέρουμε ότι θα μαζέψουν likes. Βέβαια αυτό δε συμβαίνει και με τα σχόλια, κάποια σχόλια τα οποία ανεβάζουν κάποιοι δεν πρόκειται να τ’ ανεχτούμε και γι αυτό τα έχουμε σβήσει. Είναι κοινή πρακτική. Δε νομίζω να υπάρχει σοβαρή σελίδα που να μη σβήνει comments. Πείτε μου κάποια πρόσωπα απ’ την show biz και την πολιτική σκηνή που μισείτε περισσότερο. Είναι λίγο δύσκολο. Δεν τα ταξινομούμε έτσι. Αλλά Ok. Aπό show biz ο Αλέξανδρος Πετρίδης είναι τοπ, νούμερο ένα. Μετά Μουτσινάς, Μαζωνάκης, ο Ψινάκης, Ο Εθνικός Σταρ, Ο NightPower, αλλά βέβαια δεν συγκαταλέγεται στην show biz… Ο Τράγκας, η Άσπα Τσίνα. Από πολιτική, υπάρχει μια σχέση αγάπης-μίσους με μερικούς. Όπως με τον Μπαρμπαρούση, ας πούμε, τον βουλευτή της ΧΑ που μοιάζει με επαναστάτη του ’21. Δεν τον μισούμε ακριβώς. Αλλά, γενικά, δεν ποστάρουμε πολύ για ΧΑ πλέον, γιατί είναι shaking ground. Στην αρχή ανεβάζαμε περισσότερα αντιφασιστικά πράγματα, αλλά όπως αναφέραμε, δεν θέλουμε να ερχόμαστε σε ρήξη με τους fans. Και ο Κασσιδιάρης είναι βδελυρός, αλλά δεν μπορούμε να

εκφραστούμε ενάντια του Κασσιδιάρη, γιατί κι αυτός έχει βήμα, έχει δυναμική και το κίνημα που εκπροσωπεί, κι αυτό αντιβαίνει λίγο με τη λογική του ότι δεν θέλουμε να χάνουμε κόσμο. Έχετε βγάλει κανένα γκομενάκι απ’ όλη αυτή την ιστορία; Τι εννοείς; Δηλαδή να στείλει κάποια κοπέλα μήνυμα στη Χολή και να πει θέλω να σας γνωρίσω; Αυτό είναι προφανές ότι θα ‘ταν παγίδα από κάποιον, δεν θα ανταποκρινόμασταν. (γέλια) Όχι δεν έχει τύχει. Φοβούνται. Φοβούνται μην βρεθούν στη Χολή. Είστε πολύ κοντά στα 100.000 likes μέσα σε μερικούς μήνες. Πώς νιώθετε; Παίζει να γίνει και σε μια βδομάδα αυτό. Στην αρχή λέγαμε θα είναι Ok να φτάσουμε τα 10.000 likes και μετά είδαμε ότι όχι μόνο δε σταμάτησε στα 10.000 likes, αλλά είχε φτάσει 20.000 όταν το ξανατσεκάραμε. Είχε ραγδαία αύξηση, επομένως όταν φτάσει 100.000 θα χαρούμε προφανώς, αλλά από ‘κει και πέρα δεν είναι κάτι φοβερό. Τελικά το «Άσε μας κουκλίτσα μου» ξεκίνησε όντως από ‘σας; Όχι, ξεκίνησε απ’ το twitter, απλά και πάλι εμείς το προωθήσαμε περισσότερο κι έγινε γνωστό.

www.facebook.com/h.xoli?ref=ts&fref=ts

+3

άλλα τρολ

Mikeius

Jeremy

Thecurlysue

Ο πρώτος διδάξας του ελληνικού trolling. Ήρθε, έκανε το «Μπραφ!» κι έπειτα από δύο επιτυχημένες σεζόν απήλθε αξιοπρεπώς, προτού γίνει γραφικός. Η ατάκες του καθιερώθηκαν και χρησιμοποιούνται ακόμα! «Στα τρένα!». www.comedylab.gr/videos?c=23

Νέος, ωραίος και ανερχόμενος, μέσω του καναλιού του στο YouTube καταπιάνεται με τους Biliebers (τους fans του Justin Bieber), την Κατερίνα Στικούδη και άλλα sohotrightnow πρόσωπα της show biz. Προσπαθεί σκληρά. Θα τον τσεκάρουμε. www.youtube.com/channel/SWt_NXCfTDz8w

Άρης Αλεξανδρής. Μέσα από τη στήλη του στo lifo.gr ασχολείται κυρίως με celebrities, εκτοξεύοντας βόμβες γέλιου. Διατηρεί και λογαριασμό στο twitter, μέσω του οποίου trollάρει ανελέητα δημοφιλή πρόσωπα της showbiz. Αδυναμίες του ο Γιώργος Τσαλίκης, ο Stan και η Δέσποινα Βανδή. www.lifo.gr/team/thecurlysue

OUGH! 5

6 OUGH!

Just Belieber Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο Έλβις, οι Beatles και ο Michael Jackson κοσμούσαν τους τοίχους των εφηβικών κοριτσίστικων δωματίων και προκαλούσαν φρενίτιδα με κάθε τους εμφάνιση (μην ξεχνάμε και πιο πρόσφατα τον δικό μας Sakis). Στην εποχή του διαδικτύου, ένας νέος «βασιλιάς» της ποπ προκαλεί ανάλογα ουρλιαχτά και πανικό από την πρώτη ημέρα που εμφανίστηκε.

Μαρία Παππά, Χριστιάννα Τσιάπη| Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Beliebers vs Haters Η μάχη του YouTube

OUGH! 7

Το θέμα με τις beliebers ξεκίνησε πριν από ένα μήνα περίπου, όταν εμφανίστηκε στο ελληνικό YouTube ένα βίντεο διάρκειας 8 λεπτών από την χρήστη και belieber Rita, με τίτλο «Για τους κομπλεξικους haters του Justin Bieber!». Σε χρόνο ρεκόρ, το βίντεο έγινε viral και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, κυρίως από haters του Justin Bieber, που αναρτούσαν τις απαντήσεις τους επίσης στο ΥouΤube. Η Ρίτα αναγκάστηκε να κατεβάσει το βίντεο από τη σελίδα της, αλλά αυτό δεν εμπόδισε άλλους να το ανεβάσουν. Ήταν η επίτιμη καλεσμένη στην συζήτησή μας με τα κορίτσια, αλλά λόγω της απεργίας των ΜΜΣ δεν μπόρεσε να έρθει.

Στον πυρετό του Justin Bieber, ή αλλιώς, τι σημαίνει να είσαι Belieber Η πρώτη εμφάνιση του Justin Bieber έγινε το 2007,όταν η μητέρα του 12χρονου τότε, άσημου Καναδού, ανέβαζε στο ΥouΤube εμφανίσεις του γιου της από τοπικούς διαγωνισμούς τραγουδιού. Πέντε χρόνια μετά, έχει βγάλει τρεις δίσκους, έχει ενηλικιωθεί και οι θαυμαστές του παγκοσμίως ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια! Παράλληλα, έχει δημιουργήσει ένα εκκολαπτόμενο τάγμα από φαν που αυτοαποκαλούνται Beliebers και που τού υπόσχονται αιώνια πίστη και αφοσίωση. Στην Ελλάδα, οι Beliebers είναι μια ιντερνετική κοινότητα στο Facebook, που μετράει πάνω από 10.000 μέλη. Είναι κυρίως νεαρά κορίτσια, ηλικίας από 6 έως 25 χρονών -αλλά και μερικά αγόρια-, που περνούν όλο τον χρόνο τους δικτυωμένοι, αναζητώντας νέα του και προσπαθώντας απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν μαζί του. «Το γκρουπ ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια μαζί με την Αλεξάνδρα από τη Ρόδο, με σκοπό να μαζέψουμε όλες τις beliebers και να κάνουμε συναντήσεις και εκδηλώσεις, να φτιάχνουμε και να ανεβάζουμε βίντεο γι' αυτόν», μάς λέει η 17χρονη Νεκταρία, η αρχηγός του γκρουπ «We want Justin Bieber in Greece» και διοργανώτρια των περισσότερων εκδηλώσεων για τον Bieber στην Ελλάδα. «Χωριστήκαμε σε ομάδες για να διαχειριζόμαστε αυτήν την προσπάθει-

απαντού: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Πάτρα. Βρήκαμε αρχηγούς ανά περιοχή και ξεκινήσαμε. Η πρώτη εκδήλωση είχε μόνο 20 άτομα. Στις 4 Σεπτεμβρίου, στο Θησείο, φτάσαμε τα 300», συμπληρώνει. Η μητέρα της μας είχε αφηγηθεί νωρίτερα τις πλάκες που κάνει στην 17χρονη κόρη της, όταν την παίρνει τηλέφωνο και τής ανακοινώνει ότι «πάει ο γαμπρός! Τον χάσαμε, παντρεύτηκε!», αλλά κατά βάθος χαίρεται που ασχολείται με αυτόν και δεν έχει μπλέξει με «άλλα» πράγματα. Στο δωμάτιό της, έναν λιτό χώρο με μια τεράστια αφίσα του Justin στον τοίχο και το αποτύπωμα ενός κόκκινου φιλιού από κραγιόν στο χάρτινο μάγουλό του, υπάρχουν παντού στίχοι από τραγούδια του. Σκοπός των κοριτσιών είναι να τον φέρουν στην Ελλάδα για μια συναυλία, να τους κάνει follow στο facebook ή στο twitter και να μπορέσουν να τον δουν, να τον αγγίξουν ή έστω να κλέψουν μια ματιά του. Δεύτερος σταθμός μας ήταν ένα σπίτι με τέσσερις φανατικές beliebers που φορούσαν μπλουζάκια του ινδάλματός τους και ήταν γεμάτες χαμόγελα και τρέλα. Το σπίτι ταρακουνιόταν σε ρυθμούς Bieber. Μπαίνοντας στο δωμάτιο της 16χρονης Γεωργίας, το βλέμμα μας χάθηκε στις αμέτρητες αφίσες, τα βιβλία και τα CD του 18χρονου Καναδού δίπλα στην εικόνα της Παναγίας. Μάς

δείχνει με περηφάνια το άρωμα που ο μικρός "πρίγκιπας" λανσάρει, δώρο του θείου της από την Αυστραλία. «Η Γεωργία», μάς λέει μυστικά η μητέρα της, «τον αγαπάει τόσο πολύ, που γράφει αυτή τη στιγμή ολόκληρο βιβλίο για αυτόν». Άκουσε για πρώτη φορά τα τραγούδια του όταν ήταν 11 χρόνων μέσω ενός φίλου της που τον έλεγε βλάκα και φλώρο, αλλά πλέον έδωσε και χαστούκι για χάρη του σε έναν συμμαθητή της που τον έβρισε. Κόλλησε το μικρόβιο και στην 19χρονη αδερφή της που φαίνεται πώς την στηρίζει αρκετά στην κοινή τους μανία. Είτε είναι με κοπέλα, είτε είναι γκέι, η λατρεία γι αυτόν παραμένει η ίδια. «Είμαστε εδώ και στηρίζουμε αυτόν και τις επιλογές του, όποιες και να ’ναι αυτές. Το παν είναι να είναι ευτυχισμένος». Η Γεωργία δεν τον βλέπει όμως ερωτικά. «Θα τον ήθελα για κολλητό μου, όχι απαραίτητα για αγόρι μου». Αντίθετα, η καλύτερή της φίλη, η Ελένη, ζηλεύει στην σκέψη πώς έχει κοπέλα και κυρίως όταν τους βλέπει να φιλιούνται. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει στα μάτια της είναι «τα τραγούδια του, ο χαρακτήρας του, ο τρόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε, η ομορφιά του, όλα μαζί. Ασχολούμαι όλη μέρα μαζί του, γυρνάω από το σχολείο και μπαίνω στο ίντερνετ για να μάθω νέα του. Τρώω και ταυτόχρονα μαθαίνω γι' αυτόν.

Πάω αγγλικά, γυρνάω και μέχρι να κοιμηθώ διαβάζω γι' αυτόν. Είναι η ζωή μου». Ο πατέρας της θυμάται την μέρα που πήγε την Ελένη στο Θησείο για την εκδήλωση: « Ήξερα ότι φτιάχνουν πανό για πορείες και διαδηλώσεις. Δεν ήξερα ότι έφτιαχναν και για τον Bieber!», μάς λέει προσθέτοντας ότι δεν είναι τίποτα μπροστά στους Beatles ή τους Stones. Εκείνοι ήταν μουσικοί». Πέρα από την αγάπη που μοιράζονται για το πρόσωπό του, τα δύο συνομήλικα κορίτσια μοιράζονται την μανία των Beliebers. «Δεν υπάρχουν κατώτερες και ανώτερες Beliebers. Η σωστή είναι αυτή που δεν τον απαρνείται σε καμία περίπτωση. Υπάρχουν κάποιες που αλλαξοπίστησαν, ή κάποιες που λένε ότι δεν τους αρέσει, για να βρουν αγόρι. Μια κοπέλα τον παράτησε, επειδή το αγόρι της τής το ζήτησε. Με ποια λογική, ότι θα τα είχανε για πάντα; Δεν θα τον παράταγαμε ποτέ για μια σχέση. Είναι πάντα εδώ όταν άλλοι δεν είναι». Πριν αποχωρήσουμε από την ανάλαφρη ατμόσφαιρα του Μπιμπερόσπιτου, μάς πλησιάζει η γιαγιά της Γεωργίας και μάς παρακαλεί να γράψουμε και τη δική της άποψη. «Εγώ θα τον μηνύσω αυτόν-τον-πώςτον-λένε και ελπίζω να το διαβάσει επειδή έχουν ξοδέψει ένα σωρό λεφτά για χάρη του». Αμήν!

8 OUGH!

Γουρούνα vs Γαϊδάρα Μα πιο πολύ αγάπησα τη γαϊδάρα....

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

0-1

Ο Γιάννης κατάγεται από την Τήνο, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Πριν από 7 χρόνια, η τέχνη του (μαρμαρογλυπτική) και το χόμπι του (surf) τον έκαναν να μετακομίσει μόνιμα στην Τήνο. Μετά από ένα ταξίδι στην Αυστραλία, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το surf, αφού οι δουλειές του μαρμαροτεχνίτη είχαν λιγοστέψει. Έτσι δημιούργησε το Tinos Surf Lessons, μία σχολή που παραδίνει μαθήματα surf.

www.tinossurflessons.com

Στην παραλία του νησιού που εγκαταστάθηκε δεν πάταγε κανείς, λόγω των μεγάλων κυμάτων και του πολύ αέρα. Φήμες έλεγαν ότι ήταν γεμάτη σκυλόψαρα, ρουφήχτρες και άλλα περίεργα όντα και αντικείμενα. Ο Γίαννης με πολύ μεράκι, αλλά και πάρα πολλή προσωπική δουλειά περιποιήθηκε την παραλία. Όποιος κάνει τον κόπο να κατέβει τα σκαλιά που οδηγούν στην παραλία και περπατήσει τα 600 μέτρα που χρειάζονται για να φτάσεις στην απέναντι μεριά, στην σπηλιά των surfer –τη μία και μοναδική γωνιά που μπορείς να προστατευτείς από το κρύο και τον δυνατό αέρα-, ξαφνιάζεται. Αυτό που εντυπωσιάζει, εκτός από το άγριο τοπίο, είναι το πανέμορφο surf-όσπιτο που έχει φτιάξει, επίσης με τα χέρια του, οι ψάθινες ομπρέλες-μανιτάρια και η καντίνα που ο ίδιος λειτουργεί, και ήταν η αφορμή για να αποκτήσει τη Ροξάνη, τη γαϊδάρα. Όταν ο Γιάννης έφτιαξε την καντίνα, μετέφερε τα χρειαζούμενα με ένα πολύ μικρό φουσκωτό της σχολής. Τις μέρες όμως που φύσαγε, την δουλειά έκανε μία μηχανοκίνητη γουρούνα ενός φίλου του, ώσπου μία μέρα αυτή παρέδωσε πνεύμα. Έτσι, αναγκάζονταν να φορτώνονται τα πράγματα στις πλάτες τους ο Γιάννης, ο Δαμιανός και οι φίλοι surfers που τους επισκέπτονταν. Μετά η Κολυμπήθρα έγινε γνωστή, ο κόσμος πλήθαινε, οι ανάγκες άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερες. Έτσι ο Γιάννης σκέφτηκε ως εναλλακτική λύση για το μηχανοκίνητο όχημα, να αγοράσει έναν γάιδαρο. Ήταν πιο συμφερτικός, πιο ανθεκτικός στην άμμο και σίγουρα πιο ελκυστικός για τον κόσμο που θα ερχόταν στη σχολή. Έτσι, άρχισε να ψάχνει σε αγγελίες και μετά από λίγο καιρό το Tinos Surf Lessons απόκτησε την μασκότ του: την Ρωξάνη, τη γαϊδάρα! Κάπως έτσι ξεκίνησε μία πολύ ενδιαφέρουσα σχέση (φιλίας, αλλά και επαγγελματική) μεταξύ Γιάννη και Ρωξάνης. Ο Γιάννης περνάει πολλές ώρες βουρτσίζοντας τη Ρωξάνη, τη χτενίζει, την περιποιείται. Αφού πέρασε ο πρώτος καιρός γνωριμίας και αλληλοκατανόησης, η Ρωξάνη έγινε το καλύτερο φιλαράκι του Γιάννη. «Ανεβαίνω στη Ρωξάνη, κάνω το τσιγάρο μου, τα λέμε λίγο και τσούκου τσούκου πάμε ως το χωράφι που έχω τον μπαχτσέ», λέει. «Κάνω τις δουλειές

και στο γυρισμό τρέχω για γυμναστική με τη Ρωξάνη πίσω στο σπίτι». Το καλοκαίρι που η σχολή και η καντίνα ανοίγουν, η βάση της Ρωξάνης είναι η παραλία. Κάθε πρωί που σκάνε οι προμήθειες επιστρατεύεται η γαϊδάρα για να φορτωθεί τρόφιμα, μπαγκάζια, σανίδες του surf, πετρέλαιο της γεννήτριας, αλλά και κόσμο, για να τα μεταφέρει 600 μέτρα πιο πέρα, σε παχιά άμμο, με πολλή ζέστη και κάποιες φορές και αέρα. Στην άλλη άκρη της Κολυμπήθρας η Ρωξάνη χαίρει σεβασμού, αναγνώρισης, αγάπης, αλλά και περιέργειας από τους θαμώνες. Ο κάθε ένας που επισκέπτεται την Κολυμπήθρα της Τήνου, έχει μία φωτογραφία της για αναμνηστικό! Πόσων χρονών είναι η Ρωξάνη; Είναι 8 χρονών και την έχω κάτι λιγότερο από χρόνο. Τι είναι για σένα η Ρωξάνη; Φίλη μου και παιδί μου! Και βοηθός μου και εργαλείο της δουλειάς μου είναι! Τι αντιμετώπιση έχει από τους επισκέπτες; Οι επισκέπτες την λατρεύουν, πιο πολύ από κάθε άλλο ζώο! Είναι πολύ φιλική και παίζουν μαζί της και την ταΐζουν όλοι. Κάθε Σεπτέμβρη θα πρέπει να καθιερώσω δίαιτα και διατροφή! Πόσο σου κοστίζει η τροφή της; Αναλόγως πού βρίσκεσαι. Υπάρχει άφθονο χορτάρι στα χωράφια, όλο το χρόνο. Εμείς επειδή την θέλουμε «ταύρο» στις επιδόσεις, όμως, τής παίρνω σιτάρι και κριθάρι που μου κοστίζουν γύρω στα 10 ευρώ το μήνα. Πόσο την αγόρασες; Από 900 ευρώ που την πούλαγαν την πήρα 600 με παζάρια, αλλά γενικά οι τιμές παίζουν από 800 μέχρι 1500 ευρώ. Μην ξεχνάμε ότι παίρνεις ένα ακούραστο εργαλείο, το οποίο ανήκει και στα είδη προς εξαφάνιση πια… Τι άλλου είδους φροντίδα χρειάζεται; Προσωπικά την χτενίζω 2 φορές την ημέρα, συνολικέ περίπου ’κανα μισάωρο. Και μια φορά τη βδομάδα έχουμε μπανάκι!

OUGH! 9

10 OUGH!

Μαρία Παππά

www.moistproduction.com

Στον Αμερικάνο Jason Freeny αρέσει να μεταποιεί παιχνίδια. Πριν αφιερωθεί σε αυτό, δούλευε στο MTV στον τομέα των ειδικών εφέ. Θα μπορούσε να έχει διδακτορικό στην ανατομία παιχνιδιών, αν υπήρχε ποτέ τέτοια ιατρική ειδικότητα.

Τα παιχνίδια του μοιάζουν να τα έχει ξεχάσει ανοικτά ο γιατρός πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, ή με ακτινογραφίες. Το πιο διάσημο έργο του είναι η ανατομική Barbie -όπως την ονομάζει- που σου δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση «ισοπεδωτικής ειρωνείας» όταν την αντικρίζεις. Φυσικά σου εξάπτεται η περιέργεια για τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από την δημιουργία της, ο οποίος δέχτηκε με χαρά να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου; Ως έναν 24χρονο, παγιδευμένο στο σώμα ενός 42χρονου. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι όταν ήσουν παιδί; Προτιμούσα παιχνίδια που μπορούσα να εξασκηθώ δημιουργικά. Χρησιμοποιούσα τα ξύλινα τουβλάκια μου για να φτιάχνω ντόμινο που έπεφταν πάνω στις γάτες μου και τις φρίκαραν. Πώς ήταν να δουλεύεις στο MTV; [και τι έκανες ακριβώς;] Πρακτικά, ήμουν ένας σχεδιαστής για τα εφέ στις ειδικές εκδηλώσεις τους. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω στον τομέα της διασκέδασης, έχει τρομερή ενέργεια. Ήταν σίγουρα η αγαπημένη μου δουλειά, όσον αφορά τις μεγάλες εταιρίες που έχω δουλέψει. Πώς θα περιέγραφες τη δουλειά σου σε κάποιον που δεν έχει ιδέα τι κάνεις; Θα έλεγα ότι είναι παιχνιδιάρικη, με έναν πιο ώριμο τόνο. Οι ανατομίες των παιχνιδιών είναι ένα μόνο μέρος της δουλειάς μου, αλλά σίγουρα αυτή τραβάει την περισσότερη προσοχή. Πώς σου ήρθε η ιδέα των σκελετικών παιχνιδιών; Ξεκίνησε με ένα μπαλόνι σε σχήμα ζώου. Σκέφτηκα ότι θα ήταν αρκετά σουρεαλιστικό να δει κάποιος πώς θα ήταν οι εσωτερικές λειτουργίες του, αν ήταν ένα πραγματικό ζωντανό πλάσμα. Πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος τη δουλειά σου; Θα έλεγα 99% θετικά. Δεν γίνεται να ευχαριστείς τους πάντες, αλλά δεν πειράζει. Φτιάχνω πράγματα που θέλω για τον εαυτό μου και αν αρέσουν στους άλλους, αυτό είναι ένα μπόνους.

την Barbie!

Αγάπη μου,

έσφαξα

Πώς διαλέγεις τα παιχνίδια που μεταποιείς; Διαλέγω παιχνίδια που νοιώθω ότι θα μπορούσαν να δώσουν ένα είδος ειρωνείας και έξυπνου χιούμορ στο τελικό αποτέλεσμα. Όσον αφορά την ανατομία παιχνιδιών, επιλέγω τους χαρακτήρες από το πόσο σουρεαλιστικά θα φαίνονται τα σπλάχνα τους. Πόσο καιρό σου παίρνει να ολοκληρώσεις ένα γλυπτό; Τα κομμάτια που δημιουργώ τώρα, όπως η Barbie για παράδειγμα, μού παίρνουν αρκετές εβδομάδες. Αυτό συνήθως συμβαίνει επειδή ο πηλός που χρησιμοποιώ χρειάζεται ένα γεμάτο επτάωρο για να ψηθεί. Αν δεν περιοριζόμουν από αυτό, θα έπαιρνε περίπου μια βδομάδα. Τα μεγαλύτερα κομμάτια παίρνουν λιγότερο. Τι είδους δυσκολίες αντιμετωπίζεις στη δημιουργία τους; Και τα δύο έχουν τις δυσκολίες τους. Θα έλεγα ότι τα μεγαλύτερα κομμάτια είναι πιο δύσκολα. Το να κρατήσεις την ακρίβεια στα μεγαλύτερα κομμάτια, είναι σίγουρα το πιο δύσκολο. Στα μικρότερα, τα λάθη συγχωρούνται πιο εύκολα. Μπορείς να μας περιγράψεις πώς δημιουργείς ένα γλυπτό; Κάνεις κάποια έρευνα από πριν για την ανατομία; Αρχικά, ετοιμάζω το παιχνίδι: σχεδιάζω προσεκτικά και κόβω το ένα τέταρτο της φόρμας του. Το γεμίζω με πηλό για να φαίνεται όπως ένα κομμένο κομμάτι τούρτας. Ξεκινάω με το εσωτερικό των περισσότερων οργάνων και προχωράω. Τρίβω το τελευταίο κομμάτι για να γίνει λείο και μετά το ζωγραφίζω. Χρησιμοποιώ πολλά βιβλία ανατομίας ως αναφορές και ό,τι μπορώ να βρω στο ίντερνετ. Δεν είμαι ιατρικά εξειδικευμένος. Κάτι που έχεις φτιάξει και είσαι περήφανος γι’ αυτό; Οποιοδήποτε από τα σχέδια μου που έχουν βγει στην παραγωγή. H ανατομία του Gummi bear, το Brain cube, κ.α.

Μια συνταγή για όσους είναι αλλεργικοί στον βασικό πολτό από τον Α. Γκοράνη.

1 κιλό μέλι ελάτου 1/4 γύρη 1μπουκάλι 50ml πρόπολη 100 γραμμάρια μαστίχα ή μαστιχέλαιο (αν έχεις λεφτά στην τράπεζα)

Ανακατεύεις το μέλι με τη γύρη μέχρι να γίνει ένα κίτρινο μείγμα. Βάζεις την μαστίχα στην κατάψυξη, την κομματιάζεις και την προσθέτεις στο μείγμα μαζί με την πρόπολη. Το μείγμα διατηρείται για καιρό στο ψυγείο και έχει όλες τις θρεπτικές ουσίες του βασιλικού πολτού.

OUGH! 11

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

5 χιλιόμετρα

Αχρωματοψία

Από εβδομάδες, Ελευθερία ή θάνατος μέρες

Η μέλισσα διανύει μέχρι πέντε χιλιόμετρα σε ευθεία, προκειμένου να βρει αυτό που αναζητεί.

Οι μέλισσες δεν μπορούν να δουν το κόκκινο χρώμα.

H διάρκεια ζωής μιας μέλισσας είναι περίπου 2-3 εβδομάδες τον χειμώνα και 2-3μέρες το καλοκαίρι.

Το μελοποιείο του Ανδρέα Γκοράνη βρίσκεται στην οδό Πλάτωνος 5, Καλλιθέα.

Άνθρωπος μέλισσα

Οι μέλισσες πεθαίνουν μετά το τσίμπημα, το κεντρί είναι προσαρτημένο στο γαστρικό τους σύστημα.

20,000 είδη Υπάρχουν πάνω από 20,000 διαφορετικά είδη μελισσών στον κόσμο.

Οι μέλισσες μεταφέρουν το νέκταρ και τη γύρη από απόσταση χιλιόμέτρων στην κυψέλη, την ίδια στιγμή που ο μελισσοκόμος μεταφέρει τα μελίσσια του εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά κάθε φορά για να πετύχει την ποικιλία μελιού που θεωρεί ιδανική. Ο Ανδρέας Γκοράνης παράγει άριστης ποιότητας μέλι όλη του τη ζωή και αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται να κάνει άνοιγμα προς το εξωτερικό. Εργατικός, παραγωγικός και συνεχώς σε κίνηση, μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία του και το πάθος του για τις μέλισσες.

Μεγαλωμένος στα βουνά των Καλαβρύτων με πατέρα μελισσοκόμο, ο Ανδρέας έμαθε από μικρός τις αξίες του καλού μελιού αλλά και την γλύκα της φυσικής ζωής. «Στα μελίσσια βρήκα το νόημα της ζωής», λέει μεταξύ άλλων, «είμαι άρρωστος για αυτά. Ένα τσουβάλι λίρες να μου 'δινες για να τα αφήσω, δεν θα το έκανα. Ο πατέρας μου, μού έμαθε ένα σημαντικό μάθημα, να έχω λίγα και καλά, να μην είμαι άνθρωπος της ποσότητας και του κέρδους. Έτσι κατάφερα τα περισσότερα στην ζωή μου». Τον ανακαλύψαμε σχεδόν τυχαία, από φωτογραφία ενός ‘τρελού’ στο διαδίκτυο, που έχει πάνω του δυο μελίσσια. Ατρόμητος μπροστά στο σμήνος που βουίζει και τσιμπά, ο κ.Ανδρέας λέει «μού φαίνεται περίεργο όταν πάμε στα μελίσσια και δεν με τσιμπάνε οι μέλισσες. Δεν μπορεί, θα κάνω κάτι, θα τις πειράξω, για να με τσιμπήσουν. Κάθε μέρα θα σε τσιμπήσουν τουλάχιστον είκοσι φορές, υπάρχουν μέρες όμως που θα γυρίσεις σπίτι με εκατό τσιμπήματα. Το καλοκαίρι, μάλιστα, που κάνει ζέστη και δεν μπορείς να φοράς την στολή, τα τσιμπήματα δίνουν και παίρνουν. Η αίσθηση του πόνου είναι η ίδια για σένα και για μένα, όμως πλέον την έχω συνηθίσει. Μέλισσες που τρέφονται από συγκεκριμένα φυτά μπορεί να έχουν πιο οξύ τσίμπημα, όπως αυτές που τρέφονται με ρείκια. Το χειρότερο σημείο που μπορεί να σε τσιμπήσει μέλισσα είναι η μύτη και τα γενετικά όργανα. Πονάει πολύ. Άμα σε τσιμπήσει στην μύτη, βάζεις τα κλάματα». Ο κ. Ανδρέας πιστεύει πολύ στην ελληνική παραγωγή. «Στην Ελλάδα βγαίνουν τα καλύτερα μέλια. Η φύση και ο ήλιος βοηθούν στο να μεγαλώσουν τα λουλούδια». Από την Κρήτη, τα νησιά και την Πελοπόνησσο έως την Β. Ελλάδα, κάθε τόπος έχει να προσφέρει το δικό του μέλι. Ποιότητες διαφορετικές, τα διάφορα είδη μελιού ξεκινούν από τα γευστικά, αλλά βαριά στην γεύση πευκόμελα και συνεχίζουν με ανθόμελα, μέλι αρωματικό από θυμάρι, σπάνιο κίτρινο μέλι από αγκάθι, πορτοκαλόμελο με όλα τα αρώματα των εσπεριδοειδών, μέλια από ρείκι (σουσούρα), κούμαρα, καστανιές και τόσα άλλα. «Υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία. Τα έλατα μάς δίνουν μέλια τεσσάρων χρωμάτων, ανάλογα με τον τόπο παραγωγής τους. Κάθε ένα έχει διαφορετική πυκνότητα, όμως αυτά που ξεχωρίζουν είναι της Βυτίνας και του Χελμού. Εκεί θα βρεις το λευκό μέλι. Άσπρο, πολλές φορές με ανταύγιες πέρλας, το λευκό μέλι αποτελεί μια από τις καλύτερες ποικιλίες σε όλο τον κόσμο. Είναι φυσικό χαρακτηριστικό του μελιού να παίρνει κρυσταλλική μορφή (να ζαχαρώνει) μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μέλια όπως αυτά από κούμαρο, μπαμπάκι, σουσούρα, πορτοκάλι, παλιούρι και ελιά, κρυσταλλώνουν πολύ γρήγορα. Είναι όμως κατάλληλα για κατανάλωση, ενώ αν θέλει κανείς μπορεί εύκολα να το επαναφέρει στην ρευστή του μορφή, απλά θερμαίνοντάς το με τον κατάλληλο τρόπο». Όσο για τα νοθευμένα μέλια, ο κ. Ανδρέας, φαίνεται καθησυχαστικός. «Στην Ελλάδα δεν κυκλοφορούν πολλά νοθευμένα μέλια. Έχουμε τόσο μεγάλη παραγωγή –και τόσα μένουν απούλητα- που δεν υπάρχει ανάγκη να νοθεύσουμε μέλι. Τα μόνα νοθευμένα μέλια είναι κάποια από τα Βαλκάνια, που πωλούνται μισοτιμής. Αν έχεις δοκιμάσει καλό μέλι, καταλαβαίνεις την διαφορά. Οι αποθήκες του κ.Ανδρέα σε πολλά

σημεία θυμίζουν περισσότερο εσωτερικό ορθόδοξης εκκλησίας, παρά αποθήκη. Εικόνες φορητές αλλά και αγιογραφίες, σκηνοθετούν ένα ιδιαίτερο σκηνικό που σε βάζει κατευθείαν στην τελετουργία της δοκιμής μελιού. «Για να δοκιμάσεις ένα μέλι αρκεί να φας μια κουταλιά. Στην συνέχεια, ξεπλένεις το στόμα με λίγο νερό, περιμένεις λίγα λεπτά να περάσει η γεύση και συνεχίζεις με το επόμενο», εξηγεί ο μύστης μελισσοκόμος. Πέρα από τα 15 διαφορετικά είδη μελιού, στο μελοποιείο του Ανδρέα Γκοράνη μπορεί κανείς να βρει και άλλα παράγωγα της μέλισσας: γύρη, πρόπολη και βασιλικό πολτό που θωρακίζουν το αμυντικό μας σύστημα. Στην δουλειά του ο μελισσοκόμος γίνεται μέλισσα. Ατελείωτα δρομολόγια, μετακινήσεις από περιοχή σε περιοχή, κάματος ολημερίς και αφοσίωση για να παραχθεί το μέλι. «Αυτή την εποχή έχω τα μελίσσια στον Πύργο Ηλείας που υπάρχουν ρείκια, όμως τα περιφέρουμε σε όλη την Ελλάδα για να βρούμε διαφορετικά λουλούδια και να παράξουμε καινούριο μέλι. Θα μας βρεις στην Πελοπόνησσο, την Λευκάδα αλλά και την Χαλκιδική (απόσταση 700 χλμ). Ταξιδεύουμε πάντα βράδυ, περιμένουμε να σκοτεινιάσει ώστε να έχουν γυρίσει οι μέλισσες στην κυψέλη, ξεκινάμε και φτάνουμε το χάραμα της επόμενης μέρας. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, υπάρχει περίπτωση κάποιο μελίσσι να σκάσει από την ζέστη. Είναι πολύ ευαίσθητη η κυψέλη και πάντα υπάρχει αυτός ο κίνδυνος με την αλλαγή θερμοκρασίας. Το μεγαλύτερο ταξίδι για τον Ανδρέα, ωστόσο, είναι αυτό που καλείται να κάνει εκτός συνόρων. Πολλοί πελάτες τον είχαν προτρέψει στο παρελθόν να προωθήσει τα προϊόντα του στο εξωτερικό. Με τα πολλά πείστηκε και βρέθηκε σε διεθνείς εκθέσεις προϊόντων στην Γερμανία. Οι δεσμοί σταθεροποιήθηκαν και πλέον ο Αντρέας Γκοράνης έβαλε μπρος το επόμενο βήμα, το πρώτο του κατάστημα στην Γερμανία. « Έφυγα και δεν ήξερα να μιλάω ούτε αγγλικά ούτε γερμανικά. Οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν δύσκολο να βγάλεις τα προϊόντα σου στο εξωτερικό, είμαστε της ευκολίας εμείς οι Έλληνες, μας αρέσει ο ύπνος. Αν εμπιστευτείς τους σωστούς ανθρώπους, όμως, τούς αφήσεις να κάνουν την δουλειά τους όπως ξέρουν και σε αφήσουν να κάνεις το δικό σου κομμάτι, η δουλειά προχωρά. Κάθε άνθρωπος που συνεργάστηκα ήταν ένας κρίκος για να προχωρήσω παραπέρα», εξηγεί περήφανος για τις επιλογές του. «Εμείς οι Έλληνες θα μπορούσαμε να εξάγουμε τα πάντα. Γιατί να είμαι μόνος μου στις εκθέσεις και να μην έχω δίπλα μου ένα ολόκληρο γκρουπ από Έλληνες παραγωγούς; Γι΄ αυτό όποτε πουλάω κάτι φροντίζω να βάζω σε αυτό την ελληνική σημαία, για να διαφημίζω τον τόπο μου και όταν αύριο θα έρθει ένας άλλος Έλληνας με τα προϊόντα του, να υπάρχει ήδη ένα καλό όνομα για το ελληνικό προϊόν».

12 OUGH!

Ο αστροφυσικός που αποφάσισε να ζήσει χωρίς λεφτά Helmet | Φωτο: Manteau Stam.

Ο Alberto Rico είναι 33 χρονών, αστροφυσικός, από τη Μαδρίτη. Μία μέρα αποφάσισε να δοκιμάσει έναν άλλο τρόπο ζωής, πιο ελεύθερο, χωρίς λεφτά και πολλές ανάγκες. Έτσι αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο με ωτοστόπ και να ζήσει σαν πουλί.

Ο Alberto έμεινε ένα μεγάλο διάστημα στην Αθήνα, δείχνοντας με το τηλεσκόπιό του το φεγγάρι στους περαστικούς. Κυρίως στο Μοναστηράκι. Αυτό είναι ένα μέρος απ’ το συναρπαστικό στόρι του: «Rico στα ισπανικά σημαίνει πλούσιος και αυτό είναι ένα αστείο που κάνει ο πατέρας μου: ‘είμαι πλούσιος από το επώνυμό μου όχι από τα λεφτά μου’. Σπούδασα αστροφυσική. Φυσική στη Μαδρίτη και τα υπόλοιπα στη Τενερίφη. Τελείωσα την ακαδημαϊκή μου ζωή πριν από 4 χρόνια και χάρηκα πολύ με αυτό, γιατί νόμιζα ότι είχα χάσει όλη τη δεκαετία των είκοσι χρόνων μου, αλλά δεν ήταν έτσι. Κατάλαβα με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν ήθελα να συνεχίσω, γιατί θα εγκλωβιζόμουν σε μία πορεία χωρίς σταματημό, που όλοι θα ήθελαν να πάω μπροστά και μπροστά. Τότε είπα ότι είναι αρκετά για μένα και πρέπει να βρω έναν άλλο τρόπο ζωής. Έτσι βρήκα αυτή τη σπηλιά στη Γρανάδα. Ήμουν πολύ χαρούμενος, κυρίως για το ότι δεν χρειαζόταν να πληρώνω νοίκι. Στη σπηλιά έμεινα τρία χρόνια και έφυγα πριν από δέκα μήνες. Πήγα και έμεινα σε μία κατάληψη στη Γρανάδα για τέσσερις μήνες. Μετά ήρθε η άνοιξη και αποφάσισα με δύο φίλους που έκανα εκεί να ταξιδέψω στην Ευρώπη. Μάλιστα, την απόφαση την πήρα τόσο γρήγορα, που δεν είχα διαβατήριο μαζί μου, μόνο την ταυτότητά μου. Και από άλλα πράγματα είχα μόνο έναν υπνόσακο, το τηλεσκόπιό μου και την κιθάρα μου. Τίποτε άλλο. Στην αρχή πήγαμε στη Βαρκελώνη, κι από εκεί στο Περπινιάν και αυτή ήταν και η έναρξη της ζωής μας στο δρόμο. Μείναμε καναδυο μέρες σε αυτή τη μικρή πόλη. Κοιμηθήκαμε στο πάρκο και τρώγαμε πρωινό στον Ερυθρό Σταυρό. Οι άνθρωποι εκεί δεν ήταν πολύ φιλικοί. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι με ωτοστόπ, αλλά περπατώντας έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό, ένας από την παρέα έριξε την ιδέα να πάρουμε το τραίνο και είπαμε να το δοκιμάσουμε. ‘Δεν έχουμε χρήματα, αλλά ας δούμε τι θα γίνει’ Η έκφραση ‘θα δούμε’ είναι πολύ χρήσιμη σε τέτοιες περιπτώσεις. Πήραμε το πρώτο τραίνο, αλλά μας κατέβασαν στην επόμενη στάση. Μετά το επόμενο, και μάς κατέβασαν πάλι. Αυτό συνεχιζόταν. Προσπαθούσαμε να είμαστε ευ-

γενικοί και χαμογελαστοί και να βρίσκουμε τρόπους για να την σκαπουλάρουμε. Σε μία διαδρομή μάς είπαν ότι αν δεν κατέβουμε σε εκείνη τη στάση, στο τελευταίο σταθμό θα μας περιμένει η αστυνομία. Εμείς δεν κατεβήκαμε. Είπαμε ας συνεχίσουμε και ‘θα δούμε’. Όμως, είδαμε ότι κατέβηκαν πολλοί Γαλλοάραβες που προφανώς δεν είχαν εισιτήριο και την αστυνομία να τους μαζεύει. Έτσι εμείς τελικά τη γλιτώσαμε και με αυτόν τον τρόπο φτάσαμε στο Μονπελιέ. Εκεί βρήκαμε έναν τύπο που έμενε πάνω σε ένα δέντρο και μας προσκάλεσε να μείνουμε μαζί του. Είχε φτιάξει τρεις πλατφόρμες και έτσι υπήρχε χώρος και για μας. Η αστυνομία τον περίμενε διακριτικά πιο μακριά για να τον συλλάβει, αλλά αυτός ήταν τόσο γρήγορος όταν ανεβοκατέβαινε για να παίρνει τα απαραίτητα, που οι αστυνομικοί δεν τον προλάβαιναν για να τον πιάσουν. Ήταν ένα πολύ αστείο θέαμα. Μείναμε στο δέντρο μερικές μέρες. Μετά πήγαμε στη Μασσαλία. Γνωρίσαμε μία Ισπανίδα, την Rosa, που αποφάσισε να ταξιδέψει μαζί μας. Η Rosa είχε ένα βαν, οδηγούσε, έτσι την ονομάσαμε captain. Είχε φοβερή διαίσθηση και έβρισκε τα πιο ωραία μέρη για να κοιμηθούμε στη φύση, παρακάμπτοντας τους επαρχιακούς δρόμους. Κάναμε κατασκήνωση χρησιμοποιώντας διάφορα πλαστικά, σαν τους τσιγγάνους. Για φαγητό για να επιβιώσουμε πηγαίναμε το απόγευμα στα σούπερ μάρκετ που είχαν κλείσει και στα σκουπίδια τους βρίσκαμε απίστευτα πράγματα σε ποσότητα και ποικιλία, μεταξύ των οποίων και φρούτα και λαχανικά σε άριστη κατάσταση. Μία φορά βρήκαμε και πολλές σοκολάτες και μία άλλη φορά παγωτά. Στο δρόμο γνωρίσαμε έναν baba από την Ινδία, πραγματικά μεγάλη φιγούρα. Ήταν ένας γέρος 74 χρονών που κάπνιζε τεράστια joints, έπινε τα ούρα του και έριχνε πάνω του στάχτη από νεκρούς ανθρώπους. Πολύ παράξενος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ αστείος. Ήταν σαν ένα παιδί με πολύ ωραία αίσθηση του χιούμορ. Μού άρεσε αυτό. Έγινε ο πιο ηλικιωμένος φίλος που είχα. Ήταν ένας από τους τύπους που συναντάς συχνά στα rainbow. Το πιο αστείο και ενδιαφέρον με αυτόν ήταν ότι ήθελε να πάει σε ένα φεστιβάλ trance ηλεκτρονικής μουσικής στην Ουγγαρία. Με τον Αrvinda λοιπόν [έτσι τον έλεγαν] μαζί μας, ξεκινήσαμε. Από την Ουγγαρία διασχίσαμε πολύ γρήγορα τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία και σε τρεις περίπου μέρες περάσαμε τα ελληνικά σύνορα. Φτάσαμε στην Αθήνα σε τέσσερις μέρες. Κοιμόμασταν στου Φιλοπάππου.

Δεν υπήρχε στιγμή που να μην ερχόταν η αστυνομία και να μάς λέει ότι δεν μπορούμε να κοιμηθούμε εκεί και να μας διώχνει και εμείς να αλλάζουμε σημείο και αυτό να συνεχίζεται. Αυτό μας γάμησε λίγο. Η αρχή μας στην Αθήνα ήταν πολύ δύσκολη. Είδαμε αφίσες που έλεγαν ότι οι ναζιστές είχαν μαχαιρώσει έναν μετανάστη. Υπήρχαν παντού βελόνες από σύριγγες, ειδικά στην Ομόνοια. Είχε πολύ δυνατό ήλιο και πολύ καυσαέριο. Η μουσική στο δρόμο δεν δούλευε καθόλου -μα καθόλου- για χρήματα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολες μέρες. Πηγαίναμε στο Μοναστηράκι σε αυτό το δρόμο που είναι τα εστιατόρια στη σειρά και όταν βλέπαμε ένα τραπέζι που είχε αδειάσει και υπήρχαν ακόμα φαγητά, πηγαίναμε και τα παίρναμε, αλλά είχαμε μπελάδες με τους σερβιτόρους που μας κυνηγούσαν. Το τηλεσκόπιο που είναι αρκετά ελαφρύ το είχα μαζί μου σε όλο το ταξίδι, αλλά δεν το χρησιμοποίησα για να βγάζουμε χρήματα, αλλά για να βλέπουμε τον ουρανό. Στην Αθήνα το χρησιμοποίησα στο δρόμο, επειδή τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά με τη μουσική. Μάλιστα, ένα πανέμορφο βράδυ στο Μοναστηράκι, με το τηλεσκόπιο έβγαλα 100 ευρώ. Η Αθήνα για μένα είναι σαν μία σκληρή ερωμένη. Δε σου χαρίζει τίποτα, αλλά είναι ταυτόχρονα και καλή και εκεί που δεν το περιμένεις σού δίνει πολλά ωραία πράγματα. Ο χειρότερος άνθρωπος σε όλο τον πλανήτη είναι ένας Έλληνας που πουλάει σουβενίρ στο Μοναστηράκι. Είχα πολλά προβλήματα μαζί του όταν έπαιζα μουσική. Δεν ήθελε να παίζω κοντά στο μαγαζί του, γιατί πίστευε ότι θα έβγαζε λιγότερα χρήματα. Είναι ο χειρότερος άνθρωπος που συνάντησα μέχρι σήμερα στη ζωή μου. Μία φορά μού είπε μην παίζεις μουσική εδώ, γιατί έχει εκκλησία. Και του απάντησα: «Ναι, Στο Θεό δεν αρέσει η μουσική αλλά του αρέσουν τα σουβενίρ». Το μπάνιο και η τουαλέτα είναι ένα πρόβλημα. Για τουαλέτα πάμε στη φύση ή στα εστιατόρια. Για μπάνιο είναι πολύ δύσκολο. Μόνο σε σπίτια Ελλήνων φίλων μπορούμε να κάνουμε. Στην κατάληψη στο Παγκράτι που μένω τώρα, υπάρχει μια καλή γειτόνισσα. Είναι νέα σε ηλικία και έρχεται και κάνουμε παρέα, μάς φέρνει φαγητό, και τώρα μάς δίνει και νερό. Μένει στον πρώτο όροφο και, όταν της σφυρίζουμε, βγαίνει στο μπαλκόνι και με ένα σκοινί μας κατεβάζει νερό με τον κουβά.

OUGH! 13

14 OUGH!

Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Από τη Γαλλία στην Ελλάδα με ωτοστόπ

Ο Jack Kerouac ταξίδεψε πολλές φορές με ωτοστόπ και έγραψε βιβλία βασισμένα στις εμπειρίες του. Στο μυθιστόρημα On The Road περιγράφει μια σειρά από ταξίδια του alter ego του, Sal Paradise και των μπητ φίλων του κατά μήκος της Αμερικής.

The Hitcher

Άλλος ένας εικονικός ρόλος για τον Rutger Hauer όπου παίζει τον John Ryder, έναν serial killer που ξεπαστρεύει όλους τους οδηγούς που τον μαζεύουν από το δρόμο. Η καλτ ταινία του 1986 απέτρεψε πολλούς αμερικάνους από το «σπορ», ενώ τα σχόλια των κριτικών ήταν βιτριολικά, τύπου: «μια slasher ταινία για τον γκέι πανικό, μια άσχημη δουλειά για τον ομοφοβικό άγχος την εποχή του AIDS».

Ο Ford Prefect είναι ένας ταξιδιωτικός συγγραφέας που κάνει διαστρικό ωτοστόπ στο The Hitchhikers Guide to the Galaxy.

Ο Σαμ είναι ξυλοκόπος και ο Μιγκέλ ξυλουργός. Την 1η Ιουλίου έφυγαν μαζί από μια μικρή πόλη της γαλλικής επαρχίας και έφτασαν μέχρι την Ελλάδα, αποκλειστικά με ωτοστόπ. Όλον αυτόν τον δρόμο τον έκαναν με το ίδιο ζευγάρι κάλτσες. Στην Αθήνα κυνηγήθηκαν απ’ την αστυνομία, έκαναν φίλους, έπεσαν θύματα κλοπής και έμαθαν να φτιάχνουν digeridoo (το παραδοσιακό πνευστό των Αβορίγινων) από αθάνατους. Το σπίτι τους είναι εξηνταπέντε ευρώ μακριά. «Κάναμε όλο το δρόμο από τη Γαλλία ως την Ελλάδα αποκλειστικά με ωτοστόπ, περνώντας πρώτα στην Αυστρία και μετά διασχίζοντας τα Βαλκάνια. Όταν ταξιδεύεις κανονικά, ας πούμε με αεροπλάνο, είσαι τη μια στιγμή στη Γαλλία και την άλλη, μπαμ, στην Αθήνα. Δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από ό, τι είχαμε συνηθίσει, να δούμε τι υπάρχει γύρω. Μια φίλη μας στη Γαλλία, μάς είπε ότι θα ερχόταν στην Ελλάδα με ωτοστόπ. Έτσι, μια μέρα, τελειώσαμε τη δουλειά, πήραμε μια τσάντα με πράγματα και φύγαμε. Πήραμε μαζί μας ένα μικρό μαχαίρι, ένα μεγάλο, δύο sleeping bag, ένα πριόνι, μερικά άλλα εργαλεία και κάποια σκεύη για μαγείρεμα. Και δύο ζευγάρια εσώρουχα και κάλτσες. Αλλά τα μισά τα χάσαμε. Από λεφτά, πήραμε μαζί μας εκατό ευρώ ο ένας και διακόσια ο άλλος. Σε δυο βδομάδες, βέβαια, είχαν τελειώσει όλα. Η ατάκα «ταξιδεύω με auto stop στην Ευρώπη» δεν

μάς κάνει τόσο δημοφιλείς με τα κορίτσια όσο θα περίμενε κανείς, γιατί υπάρχει και η βρωμιά! Όταν βρεθούμε σε κανένα ποτάμι ή σε σπίτι κανενός φίλου, πλενόμαστε. Έχει τύχει να μην κάνουμε μπάνιο και για δύο εβδομάδες. Απ’ όσα μέρη έχουμε περάσει, στην Αλβανία είχαμε τις πιο ωραίες εμπειρίες. Ήμασταν σε μια μεγάλη πόλη και σε κάποια φάση άρχισαν να μαζεύονται γύρω μας παιδάκια. Μάς φωνάζανε να πάμε μαζί τους. Ήρθαν και άλλοι μετά, μεγαλύτεροι. Μιλούσαμε ή, τελοσπάντων, προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε. Είχαν μαζευτεί δέκα με δεκαπέντε άτομα. Μας έδωσαν και φαγητό. Ήταν πάρα πολύ φιλικοί. Στην Αθήνα μένουμε σε ένα κτίριο που έχει γίνει κατάληψη, στον Άγιο Ιωάννη. Μαζί με τον φίλο μας τον Αλμπέρτο κατασκευάζουμε digeridoo από λουλούδια αθανάτων. Τους βρήκαμε στο πάρκο του Αστεροσκοπείου. Είναι κάτι φυτά σαν κάκτοι, που βγάζουν για μία φορά στη ζωή τους ένα λουλούδι

σχεδόν τρία μέτρα και μετά πεθαίνουν. Το λουλούδι όταν ξεραθεί γίνεται σαν κορμός. Ξέραμε πάνω κάτω πώς να τον δουλέψουμε, έτσι φτιάξαμε digeridoo και αρχίσαμε να τα πουλάμε. Στην αρχή τους μεταφέραμε στου Φιλοπάππου, όπου μέναμε τότε. Είχαμε όμως προβλήματα με την αστυνομία, γι’ αυτό τους πήραμε και πήγαμε στην παραλία. Κάποιος μας είπε ότι με το τραμ μπορείς να πας στη θάλασσα. Ήταν κάτι που δεν ξέραμε. Πήραμε λοιπόν το τραμ και πήγαμε στον Άγιο Αλέξανδρο. Βρήκαμε ένα πολύ ωραίο σημείο στην παραλία. Υπήρχε και μία οικογένεια με Πακιστανούς που έμεναν εκεί και αναπτύξαμε ωραία φιλία μαζί τους. Κατασκηνώσαμε για μιάμιση βδομάδα, δουλεύοντας τους αθάνατους. Ήταν πάρα πολύ ωραία εκεί. Πολύ ήσυχα. Ανάψαμε μια μικρή φωτιά για μαγείρεμα. Δεν μας ενοχλούσε κανείς. Μια φορά μόνο φοβηθήκαμε. Ήρθε ένας τύπος με φακό και φώναζε: πάσπορτς, πάσπορτς. Καταλάβαμε όμως ότι δεν ήταν αστυνομικός και ότι ήθελε να μας κλέψει. Μας έκλεψε τα δέκα ευρώ που είχαμε, αλλά μας άφησε ευτυχώς το «μαγικό» γιαπωνέζικο νόμισμα που είχαμε για καλή τύχη. Μαζί με τον Αλμπέρτο θα πάμε στη Θεσσαλονίκη με ωτοστόπ. Εκεί σκοπεύουμε να πουλήσουμε άλλα τρία digeridoo στο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Θέλουμε να μαζέψουμε εξηνταπέντε ευρώ ο καθένας για να πάμε με το πλοίο από την Ηγουμενίτσα στην Ανκόνα. Από ‘κει θα γυρίσουμε πάλι με ωτοστόπ στη Γαλλία».

Hitch Hyke Records

Μια από τις πιο παλιές ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες που επιμένει ακόμη, προς πείσμα των καιρών. Έφερνε στην Ελλάδα κυκλοφορίες της Sub Pop κι ένα σωρό άλλων, ενώ έγινε γνωστή από τις κυκλοφορίες της άλμπουμ των Last Drive, Sigmatropic και Bocomolech. http://hitchhyke.blogspot.gr

Η χειρονομία

του σηκωμένου αντίχειρα συμβολίζει έναν γάντζο και την επιθυμία του ταξιδευτή να γίνει μέρος του οχήματος που περνάει από μπροστά του.

Andre Brugiroux

Γάλλος συγγραφέας. Για 18 χρόνια, από το 1955 μέχρι το 1973 ταξίδευε με ωτοστόπ όλο τον κόσμο. Πέρασε από 135 χώρες και στις πέντε ηπείρους καλύπτοντας πάνω από 400.000 χιλιόμετρα.

OUGH! 15

Φωτο: Manteau Stam.

Cocktails DIY!

To OUGH! σας βοηθά να φτιάξετε μοναδικά cocktails στο σπίτι

Dry Martini #1 (stirred, not shaken mr Bond!)

Υλικά

Διαδικασία

2 1/2 μεζούρες Greenall's London Dry Gin 1/2 μεζούρα Extra Dry Vermouth 4 dashes Angostura Orange bitters

Παγώνουμε το Martini Glass μας με πάγο. Αναδεύουμε τα υλικά μας σε ένα ψηλό ποτήρι γεμάτο πάγο. Πετάμε τον πάγο από το Martini Glass. Στραγγίζουμε στο ποτήρι μας, σουρώνοντας για να μην πάει ο πάγος στο ποτήρι. Σερβίρουμε με 2 ελιές.

Angostura orange bitters

Greenall’s Gin

Αποτελεί, ουσιαστικά, την πρώτη καινοτομία της Angostura σε περίπου 180 χρόνια. Πρόκειται για ένα εξωτικό μείγμα από essence κίτρου, ελαίων πικρών και γλυκών πορτοκαλιών, βοτάνων και μπαχαρικών που ταιριάζει σε μία μεγάλη γκάμα cocktail, από το κλασσικό daiquiri, μέχρι το Dry Martini.

Παράγεται σε ένα από τα παλαιότερα αποστακτήρια της Αγγλίας με το ίδιο ουδέτερο οινόπνευμα, αγνό νερό και χάλκινους άμβυκες από το 1761. Είναι ένα αυθεντικό London Dry Gin, αφού για την παραγωγή του ακολουθούνται όλοι οι κανόνες. Αποστάζεται σε παραδοσιακούς άμβυκες, χρησιμοποιούνται 100% φυσικά βότανα και μπαχαρικά, τα οποία απελευθερώνουν τα αρώματά τους κατά τη διάρκεια της απόσταξης, χωρίς την προσθήκη τεχνιτών αρωμάτων μετά από αυτήν. Τα βασικά συστατικά ενός Gin είναι συνήθως η Άρκευθος (juniper), ο Κορίανδρος, η Ρίζα Αγγελικής και η Φλούδα λεμονιού. Το Greenall’s είναι εμπλουτισμένο με ένα μείγμα από Γλυκόριζα, Ρίζα Ιριδος, Πικραμύγδαλο και φλούδα κασσίας, που του δίνουν νότες ξύλου και εσπεριδοειδών στη μύτη και γήινους τόνους μπαχαρικών στο στόμα. Το Greenall’s είναι ένα καθημερινό Gin, ιδανικό για το αγαπημένο σας Dry Martini, όπως εσείς το φτιάχνετε.

16 OUGH!

Trans-Siberian Love: Φωτογραφικό couch surfing στη ρωσική ενδοχώρα H Βελγίδα φωτογράφος Bieke Depoorter ταξίδεψε για μήνες με τον υπερσιβηρικό, μένοντας σε ρώσικα σπίτια σε απομονωμένες περιοχές. Εκτός από μία αξέχαστη εμπειρία, το ταξίδι τής άφησε για ενθύμιο και καταπληκτικές φωτογραφίες.

Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Bieke Depoorter

«Ψάχνω ένα μέρος να περάσω τη νύχτα. Ξέρετε κανέναν που να έχει έξτρα κρεβάτι ή καναπέ στο σπίτι του; Δεν χρειάζομαι τίποτα ιδιαίτερο, έχω και δικό μου sleeping bag. Προτιμώ να μην μείνω σε ξενοδοχείο γιατί δεν έχω πολλά λεφτά και θέλω να δω πως ζουν οι άνθρωποι στη Ρωσία. Θα μπορούσα να μείνω στο σπίτι σας; Σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια!». Επί τρείς μήνες η Bieke Depoorter ταξίδευε με το Trans-Siberian και το παραπάνω σημείωμα στο χέρι γραμμένο στα ρώσικα. Ξεκινώντας από την Μόσχα και καταλήγοντας στο Βλαδιβοστόκ, η φωτογράφος άφησε το τρένο να την οδηγήσει από το ένα ξεχασμένο χωριό στο άλλο, ζητώντας φιλοξενία για ένα βράδυ. Στο πρότζεκτ Ou Menya αποτυπώνει το «ζεστό χάος» των οικογενειών που την έβαλαν στο σπίτι τους. Πες μου μερικά πράγματα για σένα. Είμαι εικοσιέξι χρονών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη στο Βέλγιο. Στα δεκαοχτώ μου μετακόμισα στο Γκεντ για να σπουδάσω φωτογραφία. Το Ou Menya ήταν ουσιαστικά η διπλωματική μου. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το πρότζεκτ; Γιατί διάλεξες τη Ρωσία; Πάντα ήθελα να πάω στη Ρωσία γιατί ήταν ένα μέρος τελείως άγνωστο για μένα, όπως και για τον περισσότερο κόσμο. Μια τεράστια χώρα στον χάρτη. Ήθελα να ταξιδέψω με το Trans-Siberian και το έκανα. Ήταν πολύ ιδιαίτερη εμπειρία και μού έδωσε μεγάλη έμπνευση. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους μέσα σ’ αυτό το τρένο. Με κάποιους από αυτούς, ταξιδεύαμε μαζί για βδομάδες ολόκληρες. Ποιος έγραψε το σημείωμα που είχες μαζί σου; Αλήθεια έδειχνες μόνο αυτό στον κόσμο; Δεν μιλάς καθόλου ρώσικα; Όχι, καθόλου. Πριν πάω εκεί μιλούσα με μια κοπέλα απ’ τη Ρωσία στο ίντερνετ. Την συνάντησα όταν έφτασα στη Μόσχα και τής

ζήτησα να μου γράψει το σημείωμα. Για τρεις μήνες ταξίδευα με το χαρτί αυτό στο χέρι. Το έδειχνα σε αγνώστους και ζητούσα φιλοξενία για ένα βράδυ. Δεν ήταν λίγο επικίνδυνο όλο αυτό; Μερικές φορές ήταν λίγο άβολο, αλλά επικίνδυνο δεν θα το έλεγα. Φυσικά, αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες, αλλά συνολικά ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Επίσης, πρέπει να πω ότι κατά τη διάρκεια του πρότζεκτ επισκεπτόμουν διάφορα μικρά χωριά, πράγμα που με έναν τρόπο το έκανε πιο ασφαλές. Πώς ήταν η πρώτη νύχτα; Πού έμεινες; Ταξίδευα με ένα μικρό τρένο μέσα στο οποίο γνωρίστηκα με μια νεαρή κοπελίτσα. Μού άρεσε η όψη της, μού τράβηξε τη προσοχή. Την έβγαλα μερικές φωτογραφίες και επειδή μου φάνηκε πολύ φιλική, τής έδειξα το σημείωμα. Αργότερα, αυτή και η οικογένειά της με πήγαν στο σπίτι της δασκάλας της, στο Cheremkhovo, όπου και έμεινα. Εκείνη είχε και γιο, ένα μικρό αγοράκι. Θυμάμαι ότι φάγαμε σούπα και το βράδυ ήπιαμε βότκα. Το γεγονός ότι δεν μιλούσες τη γλώσσα σε δυσκόλεψε; Υπάρχουν πολλοί τρόποι να επικοινωνήσεις, εκτός από τη γλώσσα. Υπάρχουν και τα νοήματα. Με κάποιους από τους ανθρώπους που με φιλοξένησαν μπορεί απλά να καθόμασταν και να βλέπαμε τηλεόραση. Αλλά με έκαναν να νιώθω σαν να ήμουν μέλος της οικογένειάς τους. Τι αναμνήσεις έχεις από το Ou Menya; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που να ξεχωρίζεις; Κάθε βραδιά ήταν και μια καινούρια εμπειρία. Άνθρωποι άγνωστοι σε εμπιστεύονται και σε βάζουν στο σπίτι τους. Είναι κάτι αρκετά ιδιαίτερο. Στη Ρωσία πολλοί έχουν σάουνες έξω ή κοντά στο σπίτι τους. Κάποιοι με άφησαν να κάνω μπάνιο μαζί τους και

OUGH! 17

να βγάλω και φωτογραφίες. Μου εμπιστεύτηκαν πολύ προσωπικές τους στιγμές. Ποια είναι η πιο ευχάριστη και ποια η πιο δυσάρεστη ανάμνηση που έχεις από αυτούς τους τρείς μήνες; Την τελευταία μέρα του πρότζεκτ μού έκλεψαν την κάμερα. Πανικοβλήθηκα γιατί όλες σχεδόν οι φωτογραφίες μου ήταν εκεί μέσα. Ευτυχώς, μετά από λίγο την βρήκα να πουλιέται σε ένα κατάστημα της περιοχής και την αγόρασα αρκετά φτηνά. Ευχάριστες αναμνήσεις έχω πάρα πολλές. Το σημαντικότερο ήταν ότι μού δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Άνθρωποι που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου και μέσα σε μια ώρα γίνονται οι καλύτεροι φίλοι σου. Μεγάλοι και μικροί. Κάποιες φορές, ακόμα και σαράντα χρόνια μεγαλύτεροί μου. Σε κάποιες περιπτώσεις, εκείνοι που με φιλοξενούσαν δεν είχαν έξτρα χώρο για να κοιμηθώ, οπότε κοιμόμουν μαζί τους, στα κρεβάτια τους. Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που μετράνε. Πώς θα περιέγραφες την Ρωσία; Είναι σημαντικό για μενα να τονίσω ότι το Ou Menya δεν έχει να κάνει με την Ρωσία, δεν είναι ρεπορτάζ. Έχει να κάνει με την οικειότητα και τις οικογενειακές στιγμές. Έχει να κάνει με τους ίδιους τους ανθρώπους. Για την Ρωσία σαν χώρα θα έλεγα είναι πολύ κρύα, αλλά την ίδια στιγμή πολύ ζεστή χώρα. Με μια πρώτη ματιά οι άνθρωποι μπορεί μην σού φανούν ιδιαίτερα φιλικοί. Μπορεί να μιλήσεις σε κάποιον στον δρόμο και να σού απαντήσει με αγένεια. Αφού όμως τους γνωρίσεις και σε εμπιστευτούν, σού ανοίγονται. Δεν έχω ξανασυναντήσει πιο αληθινούς ανθρώπους από αυτούς. Τι σχεδιάζεις να κάνεις τώρα; Συνεχίζω το ίδιο πρότζεκτ στις ΗΠΑ. Τους τελευταίους πέντε μήνες ταξιδεύω εκεί, από πόλη σε πόλη και ζητάω φιλοξενία από αγνώστους. Θέλω να δω πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα αυτή τη φορά που θα μιλάμε την ίδια γλώσσα.

18 OUGH!

Καγκουρ

Βασίλης

Τάσος

Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το δυνατό ηχοσύστημα; Από το 2004 Πώς νιώθεις που σε λένε κάγκουρα; Δε με λένε! Δεν μπορεί! Σε κατοικημένη περιοχή ή όταν σε πιάνει φανάρι, χαμηλώνεις την ένταση; Δεν παίζω μέσα στις γειτονιές, συνήθως θέλω πιο άπλα. Εθνική ας πούμε. Πολύ σπάνια να είμαι σε κατοικημένη περιοχή και

να το ‘χω τέρμα. Γι αυτό δε με ‘χουν γράψει και ποτέ. Αν κάποια στιγμή κάνεις οικογένεια; Θα έχεις ακόμα ηχοσύστημα στο αυτοκίνητο; Είναι χόμπι! Θα βρεις λίγο χώρο να το κάνεις το χόμπι σου, ακόμα κι αν έχεις οικογένεια. Τι μουσική θα ακούσει κάποιος να βγαίνει από το αυτοκίνητό σου; Τα πάντα. Βέρτη, Πάολα μέχρι Lil Jon.

Ο Βασίλης άρχισε να ασχολείται με το δυνατό ηχοσύστημα από το 2007. Δεν τον ενοχλεί αν ο κόσμος τον αποκαλεί κάγκουρα. Δηλώνει πως σέβεται τις ώρες κοινής ησυχίας, αλλά αν ο κόσμος γύρω του γουστάρει, το δυναμώνει κι άλλο. Το χόμπι του ομολογεί πως είναι μια τρέλα που δεν θα σταματήσει

ποτέ και πως θα βάζει ηχεία στο αυτοκίνητό του, ακόμα και όταν μεγαλώσει πολύ. Όταν κάνει οικογένεια, φιλοδοξεί να περάσει το μικρόβιο και στο παιδί του. Αν περάσει απ’ τη γειτονιά σου, απ’ τα’ αμάξι του θ’ ακούσεις «καψουροτράγουδα φουλ» και κυρίως Γιάννη Πλούταρχο.

OUGH! 19

υρο-fi

Δύο πράγματα χαρακτηρίζουν ένα καγκούρικο αυτοκίνητο, τα led φωτάκια και το δυνατό ηχοσύστημα. Στο Περιστέρι πετύχαμε τον άνθρωπο που τα κάνει και τα δύο: το Σωκράτη Τσιάρα, που από το ’97 έως σήμερα έχει «πειράξει» αμέτρητα αμάξια.

Φιλίππα Δημητριάδη | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Tsiaras Sound: Τζων Κένεντυ 87-89, Περιστέρι, 2105785993, 6977460603 | www.tsiarassound.gr

Γιώργος Ασχολείται με τα ηχοσυστήματα εδώ και τρία χρόνια. Το αμάξι του όμως κατάφερε να το τελειοποιήσει τον τελευταίο χρόνο. Δεν τον ενοχλεί αν τον αποκαλέσουν κάγκουρα, τού αρκεί που του αρέσει αυτό που κάνει. Αν κάνει οικογένεια θα έχει δύο αυτοκίνητα. Σε κατοικημένη περιοχή χαμηλώνει την ένταση, «γιατί υπάρχουν και περιπολικά που σε γράφουνε». Το αυτοκίνητό του παίζει συνήθως ελληνικά. Γονίδη, Καρά…

Είναι ένας από τους πρώτους στην Ελλάδα που άρχισε να τοποθετεί ηχοσυστήματα σε αυτοκίνητα και όλα τα δυτικά προάστια ξενυχτάνε για χάρη του. Στο Περιστέρι και τα λοιπά περίχωρα, σπίτια τρίζουν συθέμελα και αλαφιασμένοι κάτοικοι βγαίνουν στα μπαλκόνια εκνευρισμένοι με όσους περνούν τα ξημερώματα με Νότη Σφακιανάκη στη διαπασών. «Ναι μεν μπορεί να τα φτιάχνω, αλλά δεν είμαι σύμφωνος με αυτό. Καλό θα ήταν να υπήρχε ένας χώρος, ο οποίος να μην είναι κοντά σε κατοικημένη περιοχή και να μαζεύονται εκεί να κάνουν το κέφι τους, να γουστάρουνε, χωρίς να ενοχλούν», λέει ο Σωκράτης. Οι κάγκουρες, όμως, δεν είναι απλά «ενοχλητικοί τύποι με κακή αισθητική, που δεν σέβονται τις ώρες κοινής ησυχίας». Σύμφωνα με τον κ. Τσιάρα πρόκειται για μια σοβαρή ενασχόληση. Και ένα μεγάλο πάθος. «Το μαγαζί αυτό υπάρχει από το ’97. Ξεκίνησα ως ηλεκτρονικός από τα 15 μου. Επισκευές τηλεοράσεων και τέτοια. Το πρωί δούλευα και το βραδύ πήγαινα νυχτερινό λύκειο. Με τα ηχοσυστήματα ξεκίνησα ν’ ασχολούμαι ως χόμπι. Έπειτα μου άρεσε πολύ, κι έτσι σταμάτησα με τις τηλεοράσεις και άνοιξα το μαγαζί. Είμαι ένας από τους πρώτους που άνοιξαν κάτι τέτοιο. Η ‘μόδα’ έχει ξεκινήσει εδώ και μια δεκαετία και μάς ήρθε απ’ την Αμερική. Όχι τόσο οι Η.Π.Α., όσο η Λατινική Αμερική, έχει μια παράδοση στα φτιαγμένα αμάξια και στο δυνατό ηχοσύστημα. Έπειτα ήρθε και στην Ευρώπη, όπου οι Μεσόγειοι την αγκάλισαν περισσότερο απ’ τους άλλους λαούς. Δεν ήταν κάτι παροδικό, πλέον έχω σταματήσει να λέω ότι είναι μόδα. Είναι ένα χόμπι, ένα πάθος, όπως είναι το κυνήγι, το ψάρεμα. Πριν από πέντε χρόνια ήταν στα πολύ φόρτε του, τελευταία έχει πέσει, όπως όλες οι δουλειές. Μάλιστα, νόμιζα ότι θα πέσει περισσότερο, γιατί είναι κάτι πιο εξειδικευμένο. Όμως κρατιόμαστε ακόμα. Όχι βέβαια όλοι. Μόνο αυτοί που είναι επαγγελματίες. Έρχονται κι από διάφορες περιοχές, όπως κι απ’ την επαρχία. Περισσότερο όμως είναι κάτι που ξεκίνησε και συμβαίνει στα δυτικά προάστια ίσως επειδή έχουμε και το ΣΕΦ ως σημείο συγκέντρωσης.

Μπορείς να τοποθετήσεις ένα ηχοσύστημα χωρίς να πειράξεις τίποτα στο αυτοκίνητό σου. Υπάρχει χώρος στις custom -στις εργοστασιακές θέσεις- για ηχεία. Τοποθετούμε, λοιπόν, έναν ενισχυτή είτε κάτω από ένα κάθισμα, είτε κρυμμένο κάτω απ’ το ταμπλό κι ένα sub woofer που τοποθετείται πίσω στο πορτ-μπαγκάζ, το οποίο μπορεί να μπει και να βγει. Μετά, όμως, υπάρχουν και τα «τέρατα», στα οποία υπάρχουν μόνο οι θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού και το υπόλοιπο είναι γεμάτο ηχεία. Παντού. Μια απαιτητική δουλειά μπορεί να μού πάρει και τρεις μήνες για να ολοκληρωθεί. Το πιο οικονομικό ξεκινάει από 500 ευρώ και υπάρχουν και ηχοστυστήματα πάνω από 50.000 ευρώ. Τα ηχοσυστήματα που δουλεύω είναι κυρίως τα: Digital Design, SPL Dynamics, και μετά S6 και American Bass. Δεν υποχρεωτικό να βάλεις και φωτάκια. Είναι ξεχωριστά κομμάτια. Άλλοι έρχονται μόνο για λεντάκια. Απλά, ως επί το πλείστον επικρατεί η εντύπωση ότι ένα αυτοκίνητο με ηχεία έχει και τα υπόλοιπα. Βρεθήκαμε στην πρώτη θέση σε διαγωνισμό της Iasca με ένα Polo VW και ξεπεράσαμε τον 2 φορές πρωταθλητή Ελλάδος στην κατηγορία. Η συνέχεια μάς βρήκε να αποσπούμε 3 φορές πανευρωπαϊκούς τίτλους, το 2010 στο 2db drag racing βγήκαμε παγκόσμιοι πρωταθλητές και σημειώσαμε κι άλλα παγκόσμια ρεκόρ σε διάφορες κατηγορίες, καθώς και πολλά πανελλήνια ρεκόρ και διακρίσεις. Πολλά απ’ τα κύπελλα είναι από διαγωνισμούς στους οποίους έχουν συμμετάσχει οι πελάτες μου. Είναι ένα σοβαρό χόμπι που αρέσει πολύ σε όσους ασχολούνται και χώνουν πολλά λεφτά για να το κάνουν. Μιλάμε για ένα μεγάλο πάθος. Ο άλλος πρέπει ν’ αγαπάει κάτι πολύ για να ξεκινήσει από εδώ για διαγωνιστεί στη Θεσσαλονίκη ή στην Ιταλία. Μόνο τα μεταφορικά θα του στοιχίσουν ένα σωρό. Κάποτε ήρθε κάποιος και μου λέει ‘Α, είναι βλάκες, είναι έτσι, είναι αλλιώς…’, του λέω ‘Φίλε μου εσύ έχεις κάποιο χόμπι;’ και μού απάντησε πως είναι κυνηγός, ‘Άρα είσαι κι εσύ ένας βλάκας;’, τού απάντησα».

100 The ough! team

ταξιτζήδες απαντούν

Μοιράσαμε 100 ερωτηματολόγια σε 100 ταξιτζήδες της Αθήνας και μάς τα επέστρεψαν με γραπτές απαντήσεις για όλα όσα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς να τους ρωτήσει. Ανώνυμα, για να έχουν μεγαλύτερη ελευθερία να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. Από τους 97, οι τρεις ήταν γυναίκες. 11 από αυτούς είχαν καταγωγή από άλλη χώρα.

Τι θα έπρεπε να γίνει για να ανακουφιστεί η κίνηση στην πόλη; Το κέντρο λόγω της κρίσης έχει ανακουφιστεί. Δεν γίνεται να διώξεις τα Ι.Χ. από το κέντρο της Αθήνας: 60 Καλύτερο οδικό δίκτυο και περισσότερη χρήση των ΜΜΜ: 20 Αποκέντρωση. Την ακούω από το 1970, αλλά δεν έχει έρθει ποτέ: 2 Τα παρκαρισμένα να φύγουν από τις κεντρικές λεωφόρους. Να δημιουργηθούν πιάτσες ταξί, να παρκάρουμε νόμιμα. Και ο κόσμος πρέπει να κινείται περισσότερα με τα ΜΜΜ και τα ταξί και λιγότερο με τα ιδιωτικά του αυτοκίνητα: 5

Να αναβαθμιστούν τα Μέσα Μαζική Μεταφοράς, κυρίως το μετρό. Αν είχαμε καλύτερες υποδομές, δεν θα είχαμε και τόσα πολλά ταξί. Θα έπρεπε να ενισχυθεί το μετρό και τα ταξί να είναι για ειδική μεταφορά, όπως είναι και στην Ευρώπη. Το Παρίσι έχει 25 εκατομμύρια κόσμο, δηλαδή δύο φορές όσο η Ελλάδα, κι έχει 14.000 ταξί, όσα κι η Αθήνα δηλαδή: 1 Αυτοκίνητα με χρώμα. Δηλαδή κάθε μέρα της εβδομάδας να κυκλοφορούν αυτοκίνητα ίδιου χρώματος: 1 Σού έχει ποτέ συμβεί ατύχημα με το ταξί; 80 Ναι 20 Όχι

Κίτρινος πυρετός

O Θύμιος Λυμπερόπουλος, ο πρόεδρος του Συνδικάτου Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής μάς έλυσε όλες τις απορίες γύρω από τα ταξί στην Αθήνα. Γεωργία Παπαστάμου

Πόσο επικίνδυνο έχει γίνει το επάγγελμά σας; Πόσο έχει αλλάξει η κατάσταση τα τελευταία χρόνια; Η εγκληματικότητα αφορά όλη την κοινωνία και φυσικά το δικό μας επάγγελμα. Δυστυχώς, πρόκειται για μια πολύ δύσκολη κατάσταση, η οποία δεν αντιμετωπίζεται αποσπασματικά και με ημίμετρα. Απαιτείται ορθός σχεδιασμός και συνεχή δράση από τις αρχές.

Είναι επικερδές επάγγελμα; Γιατί φαίνεται ότι όλο και πιο πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν ταξιτζήδες; Αυτό είναι ένας μύθος. Υπάρχουν ημέρες που οι ταξιτζήδες πάνε στο σπίτι χωρίς μεροκάματο. Ρίξτε μια ματιά στις πιάτσες της Αθήνας και θα καταλάβετε. Πόσο έχει ελαττωθεί η δουλειά τον τελευταίο χρόνο; Υπάρχουν στατιστικά στοιχεία και αριθμοί;

Οι εκτιμήσεις μας κάνουν λόγο για μείωση που ξεπερνά το 70%. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα ταξί μπορεί να έχει αναμονή 6 και 7 και 8 ώρες για να πάρει μια διαδρομή από το αεροδρόμιο. Πόσες κούρσες κάνατε παλιότερα σε καλές εποχές σε μια βάρδια και πόσες σήμερα; Όσο πιο πίσω γυρίσουμε το χρόνο, τόσο πιο καλά ήταν τα πράγματα. Παλιότερα με τις κούρσες που κάναμε μπορούσαμε να ζήσουμε άνετα τις οικογένειές μας. Σήμερα προσπαθούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Ακόμη κι αυτό όμως είναι δύσκολο. Οι ανάγκες είναι μεγάλες, η φορολογία ασταμάτητη και το κόστος λειτουργίας ανεβαίνει με

ρυθμούς εξωπραγματικούς. Ποια εποχή που θυμάστε να ήταν η καλύτερη; Όταν ο κόσμος είναι σε καλή οικονομική κατάσταση, είμαστε κι εμείς. Αν οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα, πολύ απλά δεν θα πάρουν ταξί. Οι καλές χρονιές του ταξί, συμβαδίζουν με τις καλές χρονιές της ελληνικής οικονομίας. Ποιος παίρνει σήμερα ταξί; Έχει αλλάξει η σύσταση του κόσμου; Οι ίδιοι άνθρωποι χρησιμοποιούν ταξί, αλλά το κάνουν με διαφορετική συχνότητα. Για παράδειγμα, ένας πελάτης που χρησιμοποιούσε ταξί κάθε μέρα, τώρα το χρησιμοποιεί μια φορά την εβδομάδα ή όταν υπάρχει

Πώς αισθάνεσαι όταν οι πελάτες φασώνονται μέσα στο ταξί; Αν γίνεται συγκρατημένα και κόσμια, δεν έχω κανένα πρόβλημα: 10 Φυσιολογικό το βλέπω, δεν έχω ταμπού: 25 Αυτό το απαγορεύω. Αν το κάνουν, τους λέω ότι δεν επιτρέπεται: 10 Θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά δεν έχει συμβεί. Θα τράκαρα πιστεύω: 5 Χαίρομαι, κανένα πρόβλημα. Αν και δεν μου έχει τύχει κάτι ιδιαίτερο: 35 Γενικά είναι άβολο, αλλά εξαρτάται σε τι σημείο φθάνουν και ειδικά αν είναι gay: 1 Μου έχει τύχει πολλές φορές. Χαμογελάω

γιατί είναι νιάτα, δεν το κακολογώ. Αλλά εντάξει, να μη συμβεί και το μοιραίο στο πίσω κάθισμα. Παιδιά, υπάρχουν και ξενοδοχεία: 15 Σε έχουν ληστέψει ποτέ; Όχι, δεν μου έχει τύχει: 80 Έχει συμβεί αρκετές φορές. Μία φορά πετάχτηκα να παίξω ένα προπό κι άφησα το αμάξι ανοιχτό ακριβώς απ' έξω, αλλά με περιμένανε και μπήκαν και μου πήραν αρκετά λεφτά. Εντάξει, έφταιγα κι εγώ: 1 Ναι, μού έχουν σπάσει το τζάμι και πήραν τις εισπράξεις της ημέρας και με αντικλείδι μού άρπαζαν λεφτά κατά διαστήματα: 1

Ποιο είναι το μέσο φιλοδώρημα που σου αφήνουν; Τίποτα: 80 10 λεπτά: 5 Από 1 μέχρι 2 ευρώ: 2 Ποιοι αφήνουν καλύτερο φιλοδώρημα; Έλληνες. Όλες οι ηλικίες: 70 Τουρίστες. Νεαροί: 10 Φιλοδωρήματα δεν παίρνω από την Εκάλη, θα πάρω από τα Πατήσια αν είναι. Οι άνθρωποι που δεν έχουν, τα δίνουν και πιο εύκολα. Ηλικίες 30-45: 1 Τουρίστες και μεσήλικες και πάνω 30-40 και πάνω: 10

Πόσο συχνά σβήνεις τη σημαία όταν δεν θέλεις να πάρεις κάποιον συγκεκριμένο πελάτη; Τώρα με την κρίση καθόλου. Παλιά το έκανα μόνο όταν κάποιος φαινόταν ύποπτος: 90 Ποιο είναι το πιο άγριο πράγμα που έχεις δει; Οι φασαρίες στους δρόμους: 20 Τροχαίο. Και η ειρωνεία είναι πως τον είχα προειδοποιήσει πως όπως τρέχει θα σκοτωθεί. Και λίγο πιο κάτω τον είδα στο δρόμο με το κεφάλι ανοιγμένο στα δύο: 60 Τους ναρκομανείς που είναι κάτω από το ΣΑΤΑ: 1

Αδιαμφισβήτητα μια απ’ τις πιο αντιπαθείς ομάδες επαγγελματιών στην Ελλάδα, οι ταξιτζήδες διατηρούν σχέση αγάπης και μίσους με την πελατεία τους, που τούς βρίζει αλλά τους προτιμάει για τις μετακινήσεις της. ( Ή τουλάχιστον τους προτιμούσε όταν δεν κρατούσε το πεντάευρω σαν ερωτικό γράμμα νεκρού αγαπημένου στην τσέπη). Όλοι έχουμε πετύχει οδηγό που έκανε κύκλους επίτηδες και βγαίνοντας του βαρέσαμε την πόρτα (σιγά τις πόρτες), έχουμε ακούσει Καρρά και σταθμό της εκκλησίας στο τέρμα, έχουμε στριμωχτεί τσαντισμένα στο πίσω κάθισμα ως διπλή ταρίφα και έχουμε αισθανθεί μια μικρή χαρά όταν το επόμενο πρωί θυμηθήκαμε ότι χτες το βράδυ ξεράσαμε μέσα στο ταξί. Για το αφιέρωμα που ακολουθεί μπήκαμε στο άντρο τους, το ΣΑΤΑ (Σωματείο Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής), μοιράσαμε ερωτηματολόγια, μυρίσαμε τσιγαρίλα, πήραμε συνέντευξη από τον πρόεδρο, ζητήσαμε tips και μυστικά για να μην την πατάμε και καταγράψαμε όσα ακούγονται στις κούρσες του Σαββατόβραδου.

Δες στο Πάνθεον: οδηγός επιβίωσης για ταξί σελίδες 22-23

πολύ μεγάλη ανάγκη. Πότε είναι καλύτερα να οδηγείς ταξί, την ημέρα ή τη νύχτα; Από ποια άποψη; Για κάποιον που αγαπάει τη δουλειά του, όλες οι ώρες είναι ίδιες. Πολλές φορές δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαλέξουμε ημέρα ή νύχτα. Από θέμα ασφάλειας, την ημέρα είναι καλύτερα τα πράγματα. Τι έχει αλλάξει στη νομοθεσία τώρα που το επάγγελμα έχει γίνει ανοιχτό; Μειώθηκε το κόστος της άδειας; Τι ακριβώς ισχύει τώρα σε σχέση με πριν από 3 χρόνια; Τον Απρίλιο του 2012 ψηφίστηκε ο νόμος 4070 που βάζει κανόνες στην αγορά ταξί. Ο Περιφερειάρχης κάθε περιοχής αποφασίζει με βάση έναν μαθηματικό τύπο αν πρέπει

να εκδοθούν νέες άδειες ταξί ή οι υπάρχουσες επαρκούν. Από αυτόν θα βγουν επίσης και οι άδειες για 7θέσια και 9θέσια οχήματα που προβλέπονται από το νόμο. Πώς μπορεί να βγάλει κάποιος άδεια για ταξί; Μπορεί οποιοσδήποτε; Πόσο θα του κοστίσει και τι θα χρειαστεί; Όλα αυτά προβλέπονται στην προκήρυξη που κάνει ο περιφερειάρχης κάθε περιοχής. Και το κόστος και οι προϋποθέσεις και τα δικαιολογητικά. Ποιος τσεκάρει αν κάποιος είναι ικανός να γίνει οδηγός ταξί; Πώς το τσεκάρει; Για να οδηγήσει κάποιος ένα ταξί πρέπει να έχει ειδική κάρτα ταξί, η οποία εκδίδεται από το υπουργείο μεταφορών αφού πρώτα

ο ενδιαφερόμενος περάσει τις σχετικές γραπτές και προφορικές εξετάσεις. Ελέγχεται αν γνωρίζει τους δρόμους της Αθήνας; Είναι από τις βασικές γνώσεις που απαιτούνται. Τι νομίζετε ότι χαλάει τη φήμη του ταξιτζή; Ό,τι και στα υπόλοιπα επαγγέλματα. Αν κάποιος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, ενοχλεί πρώτα από όλους εμάς τους συναδέλφους του. Σας ενοχλεί η λέξη ταρίφα; Όχι, καθόλου. Τι κάνετε ως κλάδος για να προστατέψετε

τη φήμη σας; Έχουμε ζητήσει από όλες τις ελεγκτικές αρχές της πολιτείας να γίνονται συχνοί έλεγχοι και να τηρείται αυστηρά ο νόμος. Δεν κάνουμε χάρη σε κανέναν παρανομούντα. Θέλουμε να είμαστε σωστοί απέναντι στους συνανθρώπους μας και την κοινωνία. Σας γίνονται συχνά καταγγελίες για απρεπή συμπεριφορά ταξιτζήδων; Τι αφορά συνήθως; Εμείς είμαστε ένα συνδικάτο, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε ποινή σε κάποιον που έχει καταγγελθεί. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, εφόσον αποδειχθεί ότι ενήργησε παράνομα, είναι να τον διαγράψουμε από μέλος του ΣΑΤΑ.

Να μού πέσει πάνω στο καπό μαστουρωμένος. Εν κινήσει. Φρενάρησα, ευτυχώς δεν τον είχα χτυπήσει. Τον πήραν οι άλλοι και φύγανε: 1 Ποιο είναι το χειρότερο που έχεις κάνει σε πελάτη; Να προσπαθήσω ευγενικά να του πω να κατέβει: 60 Είχα πάρει διπλή κούρσα, που φυσικά απαγορεύεται. Μπήκε μέσα μια κοπελίτσα με μονή ταρίφα κανονικά και όταν την πήγα πλατεία Κυψέλης και τής ζήτησα να με πληρώσει, ξεχάστηκα και της ζήτησα όσα έγραψε το ρολόι. Αυτή μου έδωσε τα λεφτά, δεν είπε τίποτα και μου κοπάνησε την πόρ-

τα. Τότε κατάλαβα τι έκανα, έτρεξα πίσω της, τής έδινα τα λεφτά και δεν τα έπαιρνε. Στενοχωρήθηκα πολύ, γιατί έφταιγα εγώ: 1 Τον έχω κατεβάσει ή αφήσει σε άλλο σημείο από αυτό που ήθελε: 5 Και το χειρότερο που σου έχει κάνει πελάτης; Με έχει αφήσει απλήρωτο: 70 Μπήκε μια φορά ένας κι ήταν κρυωμένος, φτερνιζόταν και τέτοια. Γυρνάω εγώ και του προσφέρω ένα χαρτομάντιλο, πολύ ευγενικά. Κι γυρίζει και μου λέει “σε μένα το είπες αυτό ρε;” και με αρχίζει στις μπουνιές. Κι ήμασταν στο δρόμο, πήγαινα με μεγάλη ταχύτητα.

Είμαι σε έναν μονόδρομο που απαγορευόταν να στρίψω και μπαίνει μέσα μια κυρία που βρώμαγε και επέμενε να στρίψουμε προς τα εκεί και τής τόνιζα ότι απαγορεύεται και μου φώναζε «μπες ρε μαλάκα προς τα εκεί να τελειώνουμε». Βγήκα εκτός εαυτού και την κατέβασα. Ούτε λεφτά πήρα, ούτε τίποτα: 1 Έχει προσπαθήσει να με χουφτώσει: 20 Ποιες περιοχές είναι καλύτερες για φιλοδώρημα; Τώρα, πουθενά: 80 Οι πιο φτωχές. Δίνουν περισσότερα απ’ ότι αν πάρεις κάποιον από τη Κηφισιά: 5 Δεν το βρίσκεις αυτό. Έχει τύχει και στο Κο-

λωνάκι να θέλουν και το τελευταίο cent: 1 Ποιο είναι το πιο περίεργο / το πιο αστείο περιστατικό που σου έχει συμβεί; Μια Ελληνοκαναδέζα είχε καλέσει την αστυνομία γιατί νόμιζε αδίκως ότι την εξαπάτησα. Και αφού ήρθαν και λύθηκε η παρεξήγηση βγάζαμε φωτογραφίες για να τις έχει για σουβενίρ όλοι μαζί, εγώ, αυτή και η Τροχαία. Ήταν τρελή. Κάποιος δεν ήθελε να κατέβει από το αυτοκίνητο και έλεγε ότι είμαι η γυναίκα του. Να έχουνε ξεχάσει πράγματα “γυναικεία” μέσα. Μια φορά είχα πάρει κάτι Ιάπωνες και τους έκανα sightseeing. Γελάγαμε σε όλο το

12:30 Π.Μ Από Εξάρχεια προς Σεπόλια Νίκος, 28. Ελευθερία, 28 (πέφτουν πάνω σε free day ποδηλάτων). Συζητούν για ένα φίλο που «κουβαλάει» τη δουλειά του μαζί όταν βγαίνει έξω με την παρέα. Τι κάνει ο φίλος σας; Φέρνει το χαρτοφύλακά του μαζί, στην παρέα; Κουβαλάει τα σύνεργα της δουλείας μαζί ανά πάσα στιγμή; Ε: Όχι μωρέ, εντάξει, είχε έρθει κατευθείαν από τη δουλειά. Ν: Όταν τον είδα πάντως ψάρωσα, βγήκαμε στα Εξάρχεια και μου ‘σκασε έτσι; Ε: Και την άλλη φορά που καθόμασταν εκεί, σκάει αυτός με το κουστούμι, γιάπης κανονικός, και λέω τι ’ναι αυτός τώρα; Του λέω «Πώς είσαι έτσι ρε;», πρώτη φορά που τον έβλεπα τώρα. Και τι δουλειά κάνει; Ν: Εμπόριο λευκής σαρκός! Ε: Έλα ρε μαλάκα. Στο λογιστήριο μιας εταιρίας ευρέσεως εργασίας είναι. Ν: Αγοράζει δηλαδή κάποιες θέσεις από εταιρίες και βρίσκει προσωπικό γι αυτές. Κατάλαβα. Ε: Ουσιαστικά, νοικιάζει υπαλλήλους σε εταιρίες. Άκουσα ότι έχει και η ΧΑ τώρα γραφείο ευρέσεως εργασίας, το ’χετε ακούσει και ’σεις; Ε: Ναι, αλλά μόνο για Έλληνες. Πάνε και πλησιάζουν καταστηματάρχες με αλλοδαπούς υπαλλήλους, λέει, και τους προτείνουν να πάρουν Έλληνα με τον ίδιο μισθό κι έτσι δουλεύουνε. Και παίζουν και νταϊλίκια τώρα εκεί, μπορεί αν δεν προσλάβει ο άλλος τον Έλληνα να πάνε και να του διαλύσουν το μαγαζί. Ν: Ναι, ναι όντως έτσι είναι.

01.00 Π.Μ. Από Γκάζι προς Πειραιά Μαρία, Λίζι, Ντόρα (όλες pr σε club, γύρω στα 25)

01.00 Π.Μ.

Σαββατόβραδο σε ένα ταξί Ο Γιώργος ο ταξιτζής δέχτηκε να φιλοξενήσει το μαγνητοφωνάκι μας από την αρχή μέχρι το τέλος της βάρδιάς του, ένα Σάββατο βράδυ. Από τις 11 ώρες ηχογραφήσεων, αυτές είναι στην τύχη μερικές συνομιλίες που έκανε με τους πελάτες του.

The ough! team

Μαρία: Καλησπέρα, πάμε Πειραιά. Πάμε από Πειραιώς ε; (Μεταξύ τους) Λίζι: Εντάξει, αυτό που έκανε ήταν τελείως για τον πούτσο. (Προς τον ταξιτζή): Συγγνώμη κιόλας. Τι έκανε; Μαρία: Πραγματικά, ήταν απίστευτο. Λίζι: Δηλαδή, εντάξει! Ρε μαλάκα, είναι σα να βγάλω εγώ το δίπλωμα τώρα και αντί να σας πάω μέχρι το σπίτι, να σας αφήσω στο Γκάζι. Είμαστε σοβαρές; Σας άφησε εδώ;

02:15 Π.Μ.

12:30 Π.Μ Φιλίππα Δημητριάδη | Φωτο: Manteau Stam.

Από μαθηματικός, ταξιτζής Ο Αλέξης σπούδασε Μαθηματικά. Έκανε και μεταπτυχιακό και άρχισε να κάνει μαθήματα. Τα λεφτά όμως δεν ήταν καλά, έτσι ξεκίνησε να δουλεύει ως ταξιτζής με το ταξί του πατέρα του. Σήμερα είναι αποκλειστικά οδηγός ταξί...

Πότε αποφοίτησες απ’ το Μαθηματικό; Το 2006 και στη συνέχεια το 2010 αποφοίτησα και από το μεταπτυχιακό Εφαρμοσμένα Μαθηματικά, στην ίδια σχολή, με ένα διάλλειμα ενός χρόνου λόγω στρατού. Τελείωσες τη σχολή στην ώρα της; Χρειάστηκα 6 χρόνια, ενώ η υποχρεωτική φοίτηση είναι 4. Στο μαθηματικό Αθήνας για να πάρεις πτυχίο στα 4 χρόνια πρέπει να είσαι, αν όχι χαρισματικός, κάτι παραπάνω από επιμελής. Δεν μπορώ να πω ότι διάβαζα αρκετά, οπότε τα 6 χρόνια και αντικειμενικά βάσει δυσκολίας της σχολής,

και υποκειμενικά, βάσει της μελέτης μου, είναι ένα καλό χρονικό διάστημα.

Είχε λεφτά; Είναι ένα καλό εισόδημα.

Έκανες ποτέ ιδιαίτερα σε παιδιά, ενώ ήσουν φοιτητής; Έκανα. Στο τελευταίο έτος και κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού.

Έχεις δουλέψει ποτέ σε φροντιστήριο; Όχι. Είναι δύσκολο να ξεκινήσεις και η αμοιβή είναι χαμηλή. Πριν από 4 χρόνια το ταξί ήταν πιο επικερδές από το να είσαι νέος καθηγητής σε ένα μέσο φροντιστήριο, τώρα όμως με την πτώση που έχει η δουλειά μας, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Κάνεις και σήμερα; Όχι, πλέον δεν έχω αρκετό χρόνο. Είχα κάποια ιδιαίτερα, εωσότου πήγα φαντάρος. Όταν απολύθηκα, έπρεπε να ξεκινήσω από την αρχή. Δεν το έψαξα αρκετά, διότι είχα «μπλέξει» και με το ταξί.

Έχεις δώσει ΑΣΕΠ; Ναι, δύο φορές. Την πρώτη φορά με μικρή προετοιμασία, αμέσως μετά τη λήψη του

02.

σες; Ναι, και τα δύο φύλα. Προσπάθησα να τους αποφύγω: 85 Ναι, μόνο γυναίκα: 10 Ναι, μόνο άντρας: 5

δρόμο. Πήρα έναν παππού και μού λέει «θέλω να με πας Τσαμαδού 17, στον πρώτο όροφο» και του απάντησα πως θα τον αφήσω στην εξώπορτα γιατί δεν χωράει το ταξί στο ασανσέρ. Μού την είχε πέσει ένας παππάς 80 χρονών. Μού είπε ν’ ανέβω στο σπίτι του. Στα πρώτα μου βήματα, ένας τυφλός με σταματά με συνοδεία, βέβαια, τον βάζει μέσα μόνο του και μού λέει Κυψέλη, τότε εγώ λέω «συγγνώμη κύριε αλλά δεν ξέρω καλά τους δρόμους» και μού λέει «μην αγχώνεσαι θα σε πάω εγώ» Πραγματικά, με πήγε ακριβώς, μου έλεγε που να στρίψω, με πήγε σε ένα δρόμο που σας λέω δεν θα

τον έβρισκα έτσι χωμένος που ήτανε, δεν υπήρχε ούτε στο χάρτη, στην Άνω Κυψέλη. Κατέβηκα να του ανοίξω την πόρτα γιατί ήτανε κατηφορικά μην πέσει και μου λεέι «μην φοβάσαι, ξέρω, δεν πρόκειται να πέσω» εκείνο μου έκανε εντύπωση και μου χει μείνει.

Λίζι: Είναι φίλη μας 12 χρόνια, δηλαδή έλεος. Αν είναι δυνατόν! Μαρία: Έχεις δίκιο, έχεις δίκιο. (Χτυπάει τηλέφωνο και είναι προφανώς η φίλη, για την οποία μιλούσαν πριν). Λίζι: Έλα. Για ποιο λόγο; Δε θα σου ξαναμιλήσουμε, γιατί ήταν απαράδεχτο αυτό που έκανες εσύ! (το κλείνει). Καλά, τσακωθήκατε τόσο πολύ επειδή σας άφησε…; Λίζι: Μόνη της παρεξηγήθηκε! Το παίζει και θιγμένη ενώ εκείνη φταίει. Κάνουμε παρέα 12 χρόνια και σηκώθηκε κι έφυγε και μας άφησε στο Γκάζι. Α, σηκώθηκε κι έφυγε; Λίζι: Έφυγε! Ναι! Τσακωθήκαμε και σηκώθηκε κι έφυγε με τ’ αμάξι. Α, τσακωθήκατε για άλλο λόγο. Μαρία: Ναι, κι έφυγε και μας άφησε. Σε ποιο μαγαζί είχατε πάει; Μαρία: Γκαζάκι. Και τσακωνόσασταν εκεί απ’ έξω. Μαρία: Όχι πιο κάτω. (γελάει) Λίζι: Τελευταία φορά ρε ’συ, δε μπορώ, εγώ δεν ξαναβγαίνω μαζί της. Άσε που κάθε φορά έχουμε πρόβλημα να κανονίσουμε! Τι; Δεν συμφωνείτε στο πού να πάτε; Λίζι: Ναι, καμιά φορά εμείς μπορεί να θέλουμε κάτι χαλαρό, κι εκείνη είναι συνέχεια «Όχι, όχι, όχι, θα πάμε εκεί, και το ‘να και τ’ άλλο». Εντάξει ρε παιδί μου, να πάμε μια άλλη φορά που θα ‘μαστε πιο περιποιημένες. Λες να το κάνει επίτηδες για να φαίνεται εκείνη πιο όμορφη; Λίζι: Πραγματικά, είναι λες και το κάνει επίτηδες! Ντόρα: Τον έχουμε ζαλίσει τον άνθρωπο! Ούτε καν. (Αφήνουν τη μια κοπέλα και συνεχίζουν. Η συζήτηση μετά ανάμεσα στα κορίτσια έχει θέμα μία προηγούμενη κούρσα ταξί). Τι έγινε, πέσατε σε κλέφτη; Μαρία: Ναι, μας χρέωσε 30 ευρώ. Με το που αρχίσαμε να ταραζόμαστε, λέει εντάξει κορίτσια, σταματάμε! Άρχισε μια φίλη μου να γκρινιάζει και του λέει, «Εντάξει, έχετε μήπως καμιά ταβέρνα να σας πλύνουμε πιάτα;» και κάνει αυτός, «Απλά σας κατεβάζω εδώ.» Ήταν κι αυτή η φίλη σας που σας παράτησε μαζί; Ντόρα: Όχι, όχι δεν ήταν. (Φτάνουν). Μαρία: Καλή συνέχεια. Τώρα θα συνεχίσεις καλύτερα, μας άκουσες όσο ήταν! Άντε και καλά ξεμπερδέματα. Ντόρα: Ευχαριστούμε.

Μ: Κι όχι μόνο, να σου πω. Εγώ την αγαπώ τη ζέστη και 50 βαθμούς να ‘χει, δε θα παραπονεθώ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν κάνει κρύο δε θα μπορούμε να ζεσταθούμε και φέτος. Μ: Έχει το βράδυ περισσότερη δουλεία απ’ το πρωί; Να σου πω, εγώ δεν δουλεύω πολύ πρωί, περισσότερο βράδυ. Μ: Το μπορείς το βράδυ; Είσαι σκοταδόψυχος; Όχι, απλά δε μπορώ την κίνηση το πρωί και το πρωινό ξύπνημα (γέλια). Μ: Δεν είναι λίγο επικίνδυνο το βράδυ; Όσο να ‘ναι, άλλα άμα πηγαίνεις στα μαγαζιά στο κέντρο και δε γυρνάς γύρω-γύρω σε απόμερες περιοχές... Αλλά να σου πω, αν είναι να σου τύχει κάτι και το πρωί, θα σου τύχει. Μ: Ναι μωρέ, αλλά το βραδύ, εγώ θα φοβόμουν ας πούμε, δεν ξέρω. Απλά παίζουνε πολλά πράγματα που δεν ξέρεις. Για ληστεία κι έτσι λες; Μ: Ό,τι και να είναι, και μια απειλή ακόμα, θα περάσεις ένα σοκ που καλύτερα είναι να μη το ζήσεις. Δηλαδή, δεν είναι μια εμπειρία που σου είναι χρήσιμη. Εγώ που το ‘χω ζήσει κιόλας, να σου πω ότι μια τέτοια εμπειρία δεν είναι κάτι που σε πάει μπροστά. Σε κανέναν δε κάνει καλό. Το θέμα είναι να μην σου τύχει… Εδώ τον άλλο τον λήστεψαν μέρα μεσημέρι, ταξιτζή, και μετά πήραν άλλο ταξί για να ξεφύγουν. Μ: Τέλειο. Γιατί ξέρεις είναι πιο δύσκολο να τους υποψιαστείς. Μ: Πω-πω, Σάββατο τώρα τέτοια ώρα πριν 10 χρόνια θα γίνονταν χαμός. Πιτσιρίκια, της πουτάνας. Τώρα… Καλά, ναι. Μ: Εσύ πόσο είσαι; 34. Μ: Εντάξει, δεν έχεις ζήσει τη νύχτα που είχαμε ζήσει εμείς… Ίσα-ίσα! Μ: Κοιμόμαστε μέχρι τις 2 -3 το βράδυ και μετά βγαίναμε. Ε, το ‘χω κάνει κι εγώ αυτό. Μ: Και μετά δε γυρνάγαμε το πρωί, μπορεί να πηγαίναμε και σε κάποιο άλλο club, τότε ήταν ωραία τα clubs, παίζανε καλή μουσική, τώρα είναι αίσχος. Βγαίνεις; Ναι αμέ, όσο μπορώ. Δε μπορώ και να κάθομαι μες το σπίτι γι αυτό και μ’ αρέσει αυτή η δουλειά. Μ: Ωραίος, μπράβο. Αφού έχεις βρει τις ισορροπίες σου… (φτάνουν) Μ: Άντε κι ο Θεός μαζί μας. Γεια χαρά, καληνύχτα!

θέη; Ηλίθιοι. Κολωνό πάμε. Συγγνώμη! Γι’ αυτό δε σε παίρνανε, ε; Μαίρη: Εντάξει, είναι ηλίθιοι. Επειδή δεν είναι πιάτσα εδώ και είναι παρκαρισμένοι εκεί! Μην ξαναπάτε σ’ αυτούς, τόσα ταξί άδεια περνάνε. Μαίρη: Αφού είναι ηλίθιοι! Είναι ηλίθιοι. ‘Ντάξει, θέλουν σκότωμα αυτοί έτσι; Εγώ φταίω που κατέβηκα, έπρεπε να κάτσω εκεί να τους πω να με πάνε σπίτι! Τελείωσε! Έπρεπε να τους πεις θα πάρω τηλέφωνο την αστυνομία. Δεν έχει το δικαίωμα να σου αρνηθεί κούρσα. Έτσι πρέπει. Μαίρη: Ναι! Και μου λένε δεν είναι πιάτσα, ενώ είναι παρκαρισμένη τόση ώρα εκεί; Έλενα: ‘Θελαν να πάρουν τους άλλους μωρέ. Μαίρη: Δε με ενδιαφέρει η Φιλοθέη, κι εμείς δουλεύουμε εδώ, ’ντάξει; Α στο διάλο πατσαβούρηδες! Έλενα: Κάτι τέτοιοι χαλάνε την πιάτσα! Ακριβώς! Μαίρη: Ας μην ήμουν πιωμένη και θα σου ‘λεγα εγώ τι θα τους έκανα! Έχε χάρη που είμαι πιωμένη! Από Σπύρου Πάτση να πάμε; Μαίρη: Ναι, στα επόμενα φανάρια, αριστερά. Βέβαια τώρα εγώ δεν ξεχωρίζω το αριστερά απ’ το δεξιά έτσι όπως είμαι. Ούτε τη μουστάρδα απ’ την κέτσαπ δεν ξεχωρίζω! Το ουϊσκι απ’ τη βότκα; Μαίρη: Δεν πίνω ούτε ουϊσκι ούτε βότκα, πίνω πολύ μπύρα. Σήμερα ήπια πολύ μπύρα! Σε ποιο μαγαζί πήγατε; Μαίρη: Σε ποια, θες να πεις! Α, πήγατε σε πολλά; Έλενα: Σύνολο σε τρία! Μαίρη: Πήγαμε στο μαγαζί που δουλεύει η άλλη μας αδερφή, στην Πλατεία Καρύτση, απλά είχα πολύ καιρό να βγώ εγώ… Μ’ αρέσει πολύ στην Καρύτση. Μαίρη: Καλά είναι, αλλά δεν είναι πολύ ανεβαστικά! Ναι, είναι για πιο χαλαρά. Μαίρη: Μετά πήγα στην άλλη, Φιλοθέη… Ας μην ήμουν πιωμένη… Οι ίδιοι είναι κάθε φορά εκεί. Ποιος ήταν; Αυτός με την καράφλα και το μακρύ μαλλί; Μαίρη: Ναι, αυτός! Πω… Κι εγώ τον έχω άχτι αυτόν!

02.40 Π.Μ. Από Γκάζι προς Κολωνό Μαίρη, 20 και Έλενα, 22, αδερφές.

Πού ήσασταν; Αντρέας: Ψυρρή. Βασίλης: Στη Ψύρρα. Αλλά ένα Dream City θα ’ταν ό,τι έπρεπε τώρα. Θα ’χε γίνει μεγάλο μπέρδεμα, θα ’χαμε μπλέξει. Θα ’μασταν ήδη μέσα, θα ’χε βαρέσει τα πρώτα house, θα’ χανε βγει στις δύο οι πρώτες χορεύτριες… Αντρέας: Νωρίς είναι ακόμα.

02:15 Π.Μ. Από Κωνπόλεως προς Ρηγίλης Μάνος, 40 Μ: Ωραία βραδιά, ε; Ναι, ωραία είναι… Μ: Δροσερή. Άμα είναι έτσι όλο το φθινόπωρο, καλά θα ‘ναι.

.40 Π.Μ.

πτυχίου μου και έχασα για λίγα μόρια την πρόσληψη. Την δεύτερη φορά έδωσα ενώ ήμουν στον στρατό και πήγα εντελώς απροετοίμαστος και εκτός κλίματος, οπότε πάτωσα. Από τότε, δηλαδή το Φεβρουάριο του 2009, δεν έχει ξαναγίνει ΑΣΕΠ. Πώς έκατσε η όλη φάση με το ταξί; Σου αρέσει σαν εργασία; Ο πατέρας μου το ’98 πούλησε ένα σπίτι, που ως τότε νοικιάζαμε και αγόρασε μισή άδεια ταξί. Φέτος βγαίνει στη σύνταξη και πέρυσι, με την όλη φάση περί «απελευθέ-

Πόσα βγάζεις περίπου το χρόνο απ’ το ταξί; Λιγότερα από 12.000 ευρώ το χρόνο: 10 Γύρω στα 12.000 ευρώ το χρόνο: 80 Περισσότερα από 20.000 ευρώ το χρόνο: 1 Τίποτα: 1 Στην έχει ποτέ πέσει [σεξουαλικά] πελάτης; Άντρας ή γυναίκα; Και πώς αντέδρα-

Μαίρη: Κολοταξιτζήδες! Βρωμιάρηδες! Α, στο διάλο! Καλησπέρα, συγγνώμη κιόλας. Ποτέ να μη βρείτε πιάτσα! Επειδή δε πάμε Φιλο-

Έχεις κάνει σεξ με πελάτη-πελάτισσα; Όχι: 80 Ναι: 10 Μέσα στο ταξί όχι, έχω κάνει γνωριμίες όμως που κατέληξαν αργότερα εκεί: 10 Αν σού ζήταγε κάποιος τουρίστας να του έδειχνες ένα κρυμμένο μυστικό της Αθήνας, πού θα τον πήγαινες; Δεν ξέρω, στα κλασσικά: 80 Στην Αθήνα ίσως στη μονή Καισαριανής.

3.30 Π.Μ. Από Ψυρρή προς Δάφνη Αντρέας, 21. Βασίλης, 22. Σταύρος, 22

Πόσα χρόνια είναι που δουλεύεις ως οδηγός ταξί; Δούλευα περιστασιακά αρκετά χρόνια όσο ήμουν φοιτητής, τα τελευταία 3 με 4 χρόνια

Σε ποια περιοχή δεν θα έπαιρνες ποτέ κούρσα; Για ποιο λόγο; Επικίνδυνες, όπου ζουν Ρομά: Ζεφείρι, Μενίδι, Άνω Λιόσια, Ασπρόπυργο: 90 Νύχτα δεν παίρνω κούρσα από Πλατεία Βάθη και Ομόνοια: 10 Αν λείπουν σε κάποιον 20 λεπτά πώς αντιδράς; Εντάξει, φυσιολογικά. Ανθρώπινα: 100

Εδώ είναι που λέμε τρώμε κάτι και συνεχίζουμε; Αντρέας: Ναι… Ίσως. Από τι ώρα είστε κάτω; Αντρέας: 11μιση. Με μετρό κατεβήκατε; Βασίλης: Ναι, άμα κατέβεις με αυτοκίνητο τέτοια μέρα έμπλεξες. Σταύρος: Μήπως να πηγαίναμε μια Γλυφάδα τώρα, ε; Αντρέας: F bar. Βασίλης: Ναι, ρε φίλε! Το καλύτερο! Είχα πάει το περασμένο Σάββατο, αλλά δεν έκατσα πολύ! Είχε πολύ κόσμο. Παίζει και ο Sunday Soulman εκεί τώρα, τον ξέρεις; Ο DJ. Και το Joy έχω ανακαλύψει τώρα τελευταία. Ωραία πράγματα. Αυτά είναι. Μαλακία, τι τρέχαμε τώρα Καρύτση, Ψυρρή και μαλακίες. Αλλά το κέντρο είναι άλλη φάση, κατεβαίνεις κάπου κι έχεις όλα τα μαγαζιά στα πόδια σου, πας όπου θες με τα πόδια. Όλοι μαζί: Ναι, ναι.

4.25 Π.Μ. Από Γκάζι προς Εξάρχεια 2 άντρες, τουρίστες, 30άρηδες (gay κατά τον ταξιτζή) Where are you from?

Guy1: France.

From which city? Paris?

Guy2: (δε μπορω να καταλάβω ίσως Turn τι του λέει και μετά λέει γι αυτό.) Do you know Lenor?

I think, I know. Lenor, the famous lake, and from the rally.

Guy12: Yes! Yes that’s right.

Guy1: He lives in Turn and I live in…??

Turn means tower.

Guy1: Yes that’s right, turn means tower. Exactly!

Is it near where Napoleon Vonaparte did his battles.

Guy1: No, no… Erhm... Leonardo Da Vinci lived there.

Oh, of course. I see.

Guy1: Where are you from?

Here, from Greece.

Guy1: Yes, but which city?

Here, Athens. I was born in Athens, but my origin is from another city.

Guy1: Where from?

Ioannina. Do you know?

Guy1-2: No, It is in North – Western Greece, opposite to Italy.

Guy1: We are coming from Mykonos now.

I’ ve been there too, in July.

Guy2: Did you like it?

Yes. It was not my first time there.

Guy1: Did you have sex?

Yes. (laughs) Guy1-2: Good, good! That’s good.

4.25 Π.Μ.

3.30 Π.Μ.

ρωσης» Ραγκούση για τα ταξί, μού μεταβίβασε την κυριότητα της άδειας, ώστε, σε περίπτωση ψήφισης του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, να μην χαθεί η άδεια όταν ο πατέρας μου συνταξιοδοτηθεί. Επόμενο ήταν, λοιπόν, να περάσει στα χέρια μου και να ασχοληθώ συστηματικότερα. Μ’ αρέσει σαν δουλειά. Γυρίζεις, μαθαίνεις και βλέπεις διάφορα.

Αλλιώς στο Άργος στο φρούριο, στην Κόρινθο. Στην τριήρη στο Φλοίσβο ή στα μπαράκια στη Μαρίνα Ζέας: 1 Για πατσά στην αγορά. Στη Χαραυγή στο Κερατσίνι: 1

δουλεύω συστηματικά. Πιστεύεις ότι θα καταφέρεις ποτέ να εξασκήσεις το επάγγελμα που σπούδασες; Δεν είμαι πολύ ενθουσιώδης με την ιδέα του καθηγητή σε σχολείο ή φροντιστήριο, ελπίζω όμως κάποια στιγμή τα πτυχία να πιάσουν τόπο σε κάτι εξίσου δημιουργικό, γιατί ως τώρα κάνω χιούμορ με τους πελάτες ότι τα χρησιμοποιώ για να μην κάνω λάθος στα ρέστα! (γελάει.) Γιατί πιστεύεις ότι ήταν δύσκολο να βρεις δουλειά στον τομέα σου; Τώρα σίγουρα είναι ακόμα πιο δύσκολο,

ειδικά στο δημόσιο. Όταν παίρνεις ένα πτυχίο, γενικότερα, η πρώτη δυσκολία που συναντάς στην εύρεση εργασίας είναι η έλλειψη προϋπηρεσίας, στον κλάδο μας η προϋπηρεσία είναι πολύ σημαντική. Θέλεις να συνεχίσεις να εργάζεσαι ως οδηγός ταξί; Όσο είμαι ακόμα νέος ναι, θα ήθελα, εφόσον όμως υπάρχει δουλειά, γιατί είναι πολύ ψυχοφθόρο να γυρίζεις συνεχώς «άδειος». Σε μεγαλύτερη ηλικία πιστεύω θα επιδιώξω μια πιο ήρεμη δουλειά με πιο φυσιολογικό ωράριο.

24 OUGH! Κόστος

Για το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη μία νταλίκα χρειάζεται περίπου 200 λίτρα βενζίνης (πήγαινε-έλα), ποσότητα που μεταφράζεται σε περίπου 600 ευρώ. Το κόστος για τα

Βάρος;

διόδια ανέρχεται περίπου στα 180 ευρώ. Συνολικό κόστος: 780 ευρώ. Ο μέσος μισθός των οδηγών νταλίκας (οι οποίοι εργάζονται σε κάποια εταιρία) ανέρχεται

στα 1000 ευρώ. Το ποσό αυτό μπορεί να κυμανθεί από 1200 έως και περίπου 1800 ευρώ, ανάλογα με τις extra αποστάσεις εκτός Αθήνας που κάνει ο οδηγός.

Μία νταλίκα, χωρίς το φορτίο, ζυγίζει περίπου 17 τόνους. Μαζί και ανάλογα με το φορτίο, μπορεί να ζυγίζει από 35 μέχρι και 45 τόνους.

Αθήνα-Θεσσαλονίκη με νταλίκα

Η Πολίνα και ο Σπύρος έκαναν το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη με νταλίκα, συνοδεύοντας από έναν οδηγό στο μοναχικό ταξίδι του. Κείμενο και φωτο: Πολίνα Χριστοδήμου, Σπύρος Διαμαντάρας

Ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μας τα σχόλια των φίλων μας: «Σε κανένα χαντάκι θα σάς βρούμε», «πόσο cult, ρε μαλάκα»... Πριν καλά-καλά καμφθούν οι αναστολές μας και πριν ακόμη καταλάβουμε πώς βρεθήκαμε «μπλεγμένοι» σ’ αυτή την ιστορία, χαμογελούσαμε συγκρατημένα, σφίγγοντας τα χέρια με τον άνθρωπο που στάθηκε διατεθειμένος να μας βοηθήσει, εξασφαλίζοντας την μεταφορά μας στη Θεσσαλονίκη με δύο ξεχωριστές νταλίκες. «Την Τρίτη φεύγετε», μάς είπε και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι πλέον ήταν αργά για να αλλάξουμε γνώμη. Άλλωστε η περιέργεια είχε ήδη φωτίσει την απόφασή μας. “Αθήνα-Θεσσαλονίκη με νταλίκα”, αναφωνήσαμε ταυτόχρονα, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο με δισταγμό αλλά και ανυπομονησία. Πράγματι, την Τρίτη στις 8:00 το πρωί βρισκόμασταν στο σημείο έναρξης της διαδρομής. Χωριστήκαμε, για να επιβιβαστεί ο καθένας στην νταλίκα του, και δώσαμε ραντεβού στη Θεσσαλονίκη. On the road, λοιπόν: Τον περίμενα μεσήλικα και κάπως παχύ, με φωνή μπάσα (φωνή νταλικέρη που λέμε), κάπως απότομο και αδιάκριτο. Αντίθετα με

τις προβλέψεις μου, ο Τάσος, ο οδηγός της νταλίκας, ήταν νέος, κανονικός σε κιλά και βραχνάδα φωνής, ευγενικός και, αρχικά τουλάχιστον, μάλλον αμήχανος όσο κι εγώ. Θέλοντας πρώτα να σκανάρω τον χώρο που θα με φιλοξενούσε για τις επόμενες εννέα ώρες, βάλθηκα να παρατηρώ το εσωτερικό της νταλίκας, βλέποντας με την άκρη του ματιού μου τον Τάσο να χαμογελάει περιπαικτικά εξαιτίας της παράλογης, μάλλον, γι’ αυτόν περιέργειάς μου -sorry κιόλας, αλλά δεν έχω ξαναμπεί σε νταλίκα. Ο Τάσος στα αριστερά μου, αρκετός κενός χώρος ανάμεσά μας και το περιβάλλον ευρύχωρο. Πίσω από τα καθίσματα μας βρισκόταν το μικροσκοπικό κρεβάτι, στο οποίο φαντάστηκα πως θα στρίμωχνε τους πρόχειρους ύπνους του. Το τιμόνι μεγάλο, κάπου στερεωμένο ένα κεχριμπαρένιο κομπολόι και πάνω από τον Τάσο ένα ξύλο για προστασία. Πολλά κουμπιά και ένας ασύρματος. Κοιτάζοντας μπροστά μου, αντίκρισα τα πέντε-έξι πράγματα που περίμενα να δω (γιατί αλλιώς θα άρχιζα να πιστεύω πως ο Τάσος δεν είναι νταλικέρης): stand για τον καφέ, μεγάλο τασάκι, κρεμασμένη μπρο-

στά από το τζάμι μια μικρή και τριγωνική ελληνική σημαία, άλλη μία δίπλα με την επιγραφή «Φενεός», που, όπως μού είπε ο Τάσος, είναι το όνομα μιας περιοχής της Κορίνθου, και ένα σταυρουδάκι. Από κάτω, στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, πόζαρε μια γυμνόστηθη γκόμενα που μού έκλεινε το μάτι. Όλα αυτά, δέκα ρόδες, ο Τάσος, εγώ και το περίπου 35 τόνων φορτίο μας οδεύαμε προς Θεσσαλονίκη. Η αίσθηση του να βλέπεις τα πάντα από ψηλά προσέδιδε μια γοητεία στη διαδρομή μου, διαδρομή που για τον Τάσο δεν ήταν άλλο παρά το καθημερινό του δρομολόγιο, η ρουτίνα του. «Εργάζομαι σαν οδηγός εδώ και έξι χρόνια. Τα πρώτα δύο έκανα δρομολόγια μέσα στην Αθήνα με φορτηγό. Όλοι ξεκινούν με φορτηγό για να συνηθίσουν τον όγκο του οχήματος και ύστερα μαθαίνουν να οδηγούν νταλίκες. Στη συνέχεια δούλεψα για μια άλλη μεταφορική, κάνοντας το δρομολόγιο Αθήνα- Άμστερνταμ. Αν δεν το κάνεις, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο βάρβαρο είναι. Τα παράτησα, λοιπόν, και από το 2009 δουλεύω σε μια άλλη εταιρία». Προσπαθώντας να σπάσουμε τον πάγο και να γεμίσουμε τα

σιωπηλά δευτερόλεπτα αμηχανίας, “βγάλαμε από τις τσέπες μας” την λίστα με τις 20 πιο famous τυπικές ερωτήσεις και αρχίσαμε να ερωτοαπαντάμε εναλλάξ. Κάπως έτσι, λοιπόν, σκυλιά, γατιά, οικογένεια, μουσικά ακούσματα, ιστορίες από το στρατό, φοιτητικά χρόνια και θέματα δουλειάς απασχόλησαν τη συζήτηση μας τις πρώτες δύο ώρες της διαδρομής. «Δεν μπορώ και δεν θέλω να σκέφτομαι πως θα παραμείνω για πάντα οδηγός», εξομολογείται ο Τάσος. «Λείπω συνέχεια και δεν έχω σταθερή ζωή. Θέλω να παραμείνω στον κλάδο, όχι όμως με την ιδιότητα του οδηγού». Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και χτύπησε το κινητό του. Από μακριά άκουσα μια φωνή να λέει «αύριο φεύγεις για Θεσσαλονίκη». Τότε άρχισα να καταλαβαίνω το ζόρι του. Ο Τάσος, που είχε ακόμη έξι ώρες για να φτάσει στον προορισμό του, έπρεπε την επομένη στις 6:00 το πρωί να είναι στην Αθήνα (με τρεις ώρες ύπνο), για να αναχωρήσει εκ νέου για Θεσσαλονίκη. Έχοντας κλείσει δυόμισι ώρες στο δρόμο, κάναμε μια στάση στον Αλμυρό για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας με φρέσκο καφέ (τον ευχαριστώ για το κέρασμα).

Πώς σας φαίνεται η οδήγησή μου;

Το όριο ταχύτητας μιας νταλίκας είναι 85χλμ/ώρα. Οι περισσότερες νταλίκες έχουν ενσωματωμένο GPS ώστε να γνωρίζουν οι ιδιοκτήτες της εταιρίας ανά πάσα στιγμή

πού βρίσκονται οι νταλίκες, τι δρομολόγιο ακολουθούν, πού κάνουν στάσεις και για πόση ώρα, καθώς και την ταχύτητα με την οποία κινούνται. Παράλληλα ελέγχεται η διάρκεια του δρομο-

Λίγα λεπτά αργότερα η ευθεία του δρόμου ξεχυνόταν και πάλι μπροστά μας σαν χαλί σε κλασσικό σπίτι που το έχεις κλωτσήσει και δεν σταματάει να ξετυλίγεται. Αφού πλέον νιώθαμε πιο άνετα ο ένας με τον άλλο, η συζήτηση εξελίχτηκε σε μια ευχάριστη μπουρδολογία. Όταν με ρώτησε τη γνώμη μου για τους νταλικέρηδες τού είπα ότι τον περίμενα πιο άγριο και βαρύ. Ο Τάσος γέλασε και μού είπε πως «όπως ισχύει με τους με τους ταξιτζήδες, έτσι και οι νέες γενιές των νταλικέρηδων έχουν αλλάξει. Είμαστε λιγότερο παράξενοι και το προφίλ μας ανταποκρίνεται όλο και λιγότερο στην στερεοτυπική εικόνα που έχει ο κόσμος για εμάς». Άλλωστε, ο Τάσος αποτελούσε μια τρανταχτή απόδειξη της αλλαγής αυτής. Θέλοντας να τον πειράξω, σχολίασα την παρουσία του πορνοπεριοδικού που έκανε πιάτσα μπροστά μας. «Οι περισσότεροι έχουν κάτι ανάλογο στη νταλίκα τους. Άλλοι έχουν αφίσα, άλλοι περιοδικό. Ένας οδηγός είχε μια εικονίτσα της Παναγίας και από δίπλα την Pamela Anderson σε τρελά κέφια». «Και όταν είσαι μόνος σου, πώς περνάει η ώρα σου;» τον ρώτησα. «Σκέ-

Είσαι μόνος;

λογίου, η οποία δεν πρέπει να ξεπερνά τις εννέα ώρες, αλλά και το αν γίνονται τα υποχρωτικά -ανά τέσσερις ώρες- ωριαία διαλείμματα.

Ανά την εθνική οδο, τα βράδια, στις θέσεις πάρκινγκ υπάρχουν άντρες, οι οποίοι, όταν δουν πως πλησιάζει νταλίκα στο σημείο που έχουν σταθμεύσει το αυτοκίνητό τους, πατούν δια-

φτομαι. Από σκέψεις, άλλο τίποτα. Πρέπει να την αγαπάς αυτή τη δουλειά, αλλιώς δεν αντέχεται. Επίσης, μιλάω συνέχεια στο τηλέφωνο με τους συναδέλφους μου, αφού έχουμε απεριόριστο χρόνο ομιλίας». Όντως, απ’ την ώρα που ξεκινήσαμε το τηλέφωνό του είχε χτυπήσει αμέτρητες φορές. Ένας απ’ όσους τον κάλεσαν ήταν ένας φίλος του (νταλικέρης κι αυτός), ο οποίος είχε φαγωθεί να μάθει αν είμαι όμορφη. «Θα μου πεις συνθηματικά αν το εμπόρευμα είναι καλό» του είχε πει. Δεν χρειάστηκε. Τον συναντήσαμε καθώς αυτός επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη, συστηθήκαμε και ύστερα ο καθένας συνέχισε το δρόμο του. Σε όλη τη διαδρομή, ανάλογα με την πόλη από την οποία διερχόμασταν, συνδεόμασταν με διαφορετικές ραδιοφωνικές συχνότητες, επομένως το ρεπερτόριο είχε μια σχετική ποικιλία: Από ελληνικά, ελληνικούρες και ελληνάδικα, μέχρι και σκυλάδικα. Εξαίρεση αποτέλεσαν δύο τραγούδια της Rihanna και το Somebody that I used to know, το οποίο ομολογώ πως άκουσα με ενθουσιασμό, καθώς μου θυμίζει το Erasmus. «Πάντως, αν ήμουν άντρας, πιστεύω πως η συζήτηση

κεκομένα το φρένο του αμαξιού τους (ώστε να αναβοσβήσουν τα φώτα του αμαξιού), προκειμένου να δηλώσουν την παρουσία τους και, κυρίως, την διαθεσιμότητά τους για ερωτική συνεύρεση.

FM του νταλικέρη

Αλφαβητάρι

Αθήνα, SFERA FM Χαλκίδα, SOCK FM Λαμία, METRO FM, TOP FM Λάρισα, PARTY FM Θεσσαλονίκη, SFERA FM.

Πάτωμα=Ανοιχτή καρότσα Στροφή=Γυρισμός από δρομολόγιο. Με τα όσα=Γρήγορη ταχύτητα πάνω από τα όρια του επιτρεπτού

μας θα ήταν διαφορετική», τού είπα, «θα μου μίλαγες για γκόμενες και τέτοια. Μετά που θα νιώθω πιο άνετα θα σου κάνω καμιάδυο αντρικές ερωτήσεις». Ο Τάσος γέλασε. «Όντως, οι νταλικέρηδες μιλάνε πολύ για σεξ, ειδικά οι πιο παλιοί. Πολλά είναι ψέματα, αλλά και πολλά αλήθεια. Φταίει το επάγγελμα, μάς κάνει πουτανιάρηδες, με την έννοια του ότι κυνηγάμε πολύ το σεξ. Απ’ τη μία είμαστε συνέχεια μακριά απ’ το σπίτι, δεν μπορεί να μας ελέγξει κανείς και περνάμε άπειρες ώρες μόνοι μας και απ’ την άλλη οι γυναίκες προκαλούν. Επίσης, ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι, και να ξαναδείς την άλλη μόνο άμα το θέλετε και οι δύο. Ωστόσο, πιστεύω πως αν κάνω οικογένεια και είμαι καλά με τη γυναίκα μου, δεν θα έχω λόγο να τα κάνω όλα αυτά. Θα δούμε. «Τι θα με ρωτούσες λοιπόν άμα ήσουν άντρας;». «Θα σε ρωτούσα αν έχεις κάνει σεξ μέσα στη νταλίκα και αν έχεις αυνανιστεί ενώ οδηγάς». Γέλασε. «Σεξ έχω κάνει. Ποιος δεν έχει κάνει; Μαλακία δεν έχω τραβήξει, έχω, όμως, να σου πω σχετικές ιστορίες». Ακούγοντας και σχολιάζοντας τις

Pause=Υποχρεωτικό ωριαίο διάλειμμα μετά από 4 ώρες Αστικατζής=Οδηγοί αστικών δρομολογίων Παιδιά=Αστυνομία

σχετικές αυτές ιστορίες, η ώρα πέρασε και φτάσαμε στις αποθήκες, όπου η νταλίκα θα ξεφόρτωνε. Ευτυχώς, περιμέναμε μόνο ένα μισάωρο. Δεν μου επέτρεψαν να μπω κι εγώ στις αποθήκες, οπότε περίμενα απ’ έξω. Λίγη ώρα μετά, βρισκόμασταν στη Θεσσαλονίκη και το ταξίδι μου είχε φτάσει στο τέλος του. Παραδόξως, δεν ήμουν καθόλου κουρασμένη. Μάλλον επειδή η συμπεριφορά του Τάσου δεν μου επέτρεψε ούτε να βαρεθώ, αλλά ούτε και να εκλάβω τη μεγάλη απόσταση ως τέτοια. «Ραντεβού στην Αθήνα» είπαμε και δώσαμε τα χέρια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η εμπειρία μου αυτή θα μπορούσε να περιγραφεί ως «Ραντεβού στα τυφλά σε μια νταλίκα, διανύοντας την απόσταση Αθήνα- Θεσσαλονίκη». Άλλωστε κάτι τέτοιο ήταν, αν εξαιρέσουμε πως η γνωριμία μου με τον Τάσο δεν είχε τέτοιο σκοπό. Πέραν της ιδιαίτερης αυτής εμπειρίας, κέρδισα και ένα δωρεάν «εισιτήριο» για Θεσσαλονίκη, για όποτε θελήσω να ξαναεπισκεφθώ την όμορφη αυτή πόλη. Τάσο, σ’ ευχαριστώ για όλα.

Ο αόρατος κύριος Καββαθάς

26 OUGH!

Μαρία Παππά | Φωτο: Manteau Stam.

www.kavathas.gr

Ο Κώστας Καββαθάς είναι πολύ θυμωμένος. Με τα πάντα! Ακόμη και με την καινούργια ταινία του James Bond που την θεωρεί ένα μάτσο σαχλαμπούχλες. Η συζήτηση που ακολουθεί είναι ίσως από τις πιο συναρπαστικές που έχουμε κάνει ποτέ, γεμάτη νεύρα, απογοητεύσεις και πολλά απρόοπτα όπως όταν μαθαίνουμε πώς η μεγάλη του αγάπη είναι τα αεροπλάνα.

«Πρώτα έμαθα να πετάω και μετά να οδηγάω αυτοκίνητο» μάς λέει. « Έμαθα να πετάω ανεμόπτερα, όταν ήμουν πιτσιρίκι. Με τα ανεμόπτερα πετάς όπως τα πουλιά. Σε κείνη τη γενιά, του ’40-50, είχαμε επιρροή τον Ιούλιο Βερν, δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση ούτε ραδιόφωνο. Τα παιδιά ήταν κλεισμένα στο σπίτι και διάβαζαν “Μάσκα”, “Άνθρωπο-Αράχνη”, “Μπάτμαν”, “Ντετέκτιβ Χ”. Τη Μάσκα την έβγαζα κι εγώ κάποτε στην εταιρεία μου. Εκείνα τα χρόνια λειτουργούσε ένα κέντρο, το οποίο λεγόταν Αεροναυπηγικό Κέντρο Τριπόλεως και σε αυτό πήγαιναν παιδιά από όλη την Ελλάδα που ήθελαν να μάθουν να πετάνε. Και μάθαιναν να πετάνε δωρεάν, με δασκάλους παλιούς πιλότους της πολεμικής και πολιτικής αεροπορίας. Κανονικά πήγαιναν για 24 μέρες, εκτός από κάποια λυσσασμένα σαν κι εμένα, που πήγαινα για 3 μήνες, κάθε καλοκαίρι, επί 4 χρόνια. Και δεν σταμάτησα ποτέ να το κάνω. Τα τελευταία 15-20 χρόνια εκπαιδεύω παιδιά να πετάνε ανεμόπτερα. Έχω πετάξει 22-23 πολεμικά αεροπλάνα σαν δημοσιογράφος, F-16, Mirage και τέτοια. Έχω κάνει τεράστιες προσπάθειες να πάω πάνω, στο διάστημα, αλλά δεν τα κατάφερα. Με κόψανε 2 φορές. Μου είπαν ότι «έχω» καρδιά, αλλά δεν έχω. Δεν έχω τίποτα. Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει ποτέ είναι που έτρεχα σε αγώνες αυτοκινήτου. Έχω πετάξει διάφορα πολεμικά αεροπλάνα, αλλά το αμάξι είναι χίλιες φορές πιο επικίνδυνο. Όταν τρέχεις σε έναν αγώνα, σε ένα ράλι, στα βουνά επάνω και κάνεις ένα λάθος και φύγεις απ’ το δρόμο, θα κατεβείς μια χαράδρα βλέποντας να περνάει απ’ τα μάτια σου όλη σου η ζωή. Το αεροπλάνο δεν παθαίνει τίποτα, συνήθως οι χειριστές κάνουν λάθη. Κατά 99% οι χειριστές είναι αυτοί που προκαλούν τα ατυχήματα στα αεροπλάνα. Και ευτυχώς, μέχρι την περασμένη Κυριακή που πετούσα

δεν έχω προξενήσει κανένα. Πλέον, κυκλοφορώ χρόνια με μοτοσυκλέτες. Μία BMW και μια άλλη που είναι πάρα πολύ γρήγορη, πιάνει 160 άλογα στον τροχό και την παίρνω μία φορά το μήνα, βγαίνω στην Αττική οδό, πηγαίνω με 260 χιλιόμετρα, τα κάνω πάνω μου, κάνω cleansing. Οδηγώ πάντα πολύ γρήγορα, όταν οδηγώ αυτοκίνητο. Μού αρέσει να οδηγώ γρήγορα. Από μικρό παιδί είχα ένα ψώνιο με ο,τιδήποτε μηχανικό, αυτοκίνητο ή αεροπλάνο. Σπούδασα Μηχανικός Μηχανολόγος αλλά δεν τελείωσα, γιατί ήμουνα πολύ κακός μαθητής. Έμεινα στο πολυτεχνείο 3,5 χρόνια, με κόψανε 4 φορές στη Χημεία και με διώξανε. Τόσο απλό. Τώρα αν μου πεις να μάθω Χημεία, θα πω καλύτερα βάλτε με στα 6-7 μέτρα, πυροβολήστε με! Όταν δεν τελείωσα το πολυτεχνείο, είχα πάει στην Αγγλία, γύρισα πίσω και άνοιξε μια πόρτα στην παλιά Μεσημβρινή της μακαρίτισσας της Ελένης Βλάχου κι άρχισα να γράφω εκεί, ενώ έκανα εξωτερικό δελτίο σε εφημερίδες, που είναι το μεγάλο σχολείο της δημοσιογραφίας. Για 25 περίπου χρόνια έκανα εξωτερικό δελτίο στις εφημερίδες. Και για 42 χρόνια δουλεύω τα δικά μου περιοδικά. Ήμουν τυχερός. Είχα δασκάλους καλούς. Ήμουν δίπλα στην τελευταία γενιά των δημοσιογράφων που έγραφαν το

άρθρο τους μέχρι την τελευταία μέρα πριν πεθάνουν. Δεν υπήρχε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, σπίτι, μόνο η εφημερίδα ή το περιοδικό. Έχω τις Τεχνικές Εκδόσεις. Είχα. Τις έχασα. Και τώρα έχω μείνει μόνος μου, τελείως. Έκανα πολλά πράγματα κι ίσως γι' αυτό απέτυχα: τα έκανα πολύ νωρίς. Οι 4 Τροχοί δεν ήταν το πρώτο περιοδικό για αυτοκίνητα, είχαν βγει δυο-τρία, αλλά ήταν παλιάς εποχής περιοδικά, 16σέλιδα,ασπρόμαυρα. Τους ξεκίνησα το 1970 μέσα στη δικτατορία μαζί με τη γυναίκα μου και δυο άλλα παιδιά με το εφάπαξ του πατέρα μου, που ήταν 60 χιλιάδες δραχμές. Στην συνέχεια από τους 4 Τροχούς κατέκλεψαν τα κείμενα, τις ιδέες, γιατί δεν είναι μόνο ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό. Μετά τους Τροχούς έβγαλα τον Ήχο, την Πτήση, τη Γεύση, το Ταξιδεύοντας, τον Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, το RAM. Ένα άλλο λεγόταν Αναλόγιο και ήταν για την επιστήμη και επιστημονική φαντασία. Η Γεύση -που είχε βγάλει μια ξαδέρφη μου, η Ντόρα το ’87- ήταν το πρώτο περιοδικό για cooking. Το έχουν ξεπατικώσει τώρα όλοι. Το αυτοκίνητο είναι ένα πρόσχημα. Ο αχυράνθρωπος για να πεις άλλα πράγματα. Ένας άνθρωπος που έχει τρία δράμια μυαλό σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορεί να γράφει για αυτοκίνητα. Γιατί να γράψεις, για βαμμένες λαμαρίνες; Γι’ αυτούς που τα σχεδιάζουν και τα φτιάχνουν και τα πουλάνε στους ιθαγενείς; Να γράψεις τώρα για την καινούρια Μερσεντές ή την καινούρια Άουντι; Δεν πρέπει να ’σαι σοβαρός. Και εγώ νομίζω ότι υπήρξα σοβαρός και όχι με την έννοια του σφιχτόκωλου. Δεν είναι τα αεροπλάνα και αυτοκίνητα ένας τρόπος ζωής, ένα lifestyle. Εγώ έκανα το κέφι μου. Έκανα τα χόμπι μου δουλειά. Και δεν υπολόγιζα τίποτα

OUGH! 27

απολύτως. Ούτε τα λεφτά, ούτε τίποτα. Μέχρι που έχασα την εταιρεία μου πριν από 6 χρόνια, γιατί έκανα στη ζωή μου 10 πράγματα, 8 σωστά και 2 λάθος. Και τα δύο λάθη τα πλήρωσα. Το ένα ήταν το εργοστάσιο που έκανα για να τυπώνω τα περιοδικά μου και το άλλο ότι συνεταιρίστηκα με κάποιον που ήταν το μεγαλύτερο λαμόγιο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και μού έφαγε 13 εκατομμύρια ευρώ. Τόσο απλό. Δεν είναι extreme χόμπι αυτά. Δεν θέλουν λεφτά. Τα κάνεις και χωρίς λεφτά. Τότε που τα έκανα, ήταν τζάμπα όλα. Έψαξα και τα βρήκα. Ούτε μια δραχμή δεν πλήρωσα. Φαγητό τζάμπα, φιλοξενία τζάμπα, εκπαίδευση τζάμπα. Και τώρα, αν κάποιο παιδί θέλει να μάθει να πετάει ή να πηγαίνει σε αγώνες, πάλι τζάμπα είναι. Απλώς δεν θέλουν. Θέλουν το call them all και το what’s up. Καμιά φορά όταν πηγαίνω στο mall για σινεμά, ξέρετε τι κάνω; Κάθομαι στις βιτρίνες δίπλα που έρχονται τα 17χρονα και 16χρονα, και ακούω τι λένε. Και πρέπει να χεις ή ηρωίνη να σουτάρεις, ή να κόψεις φλέβες με αυτά που λένε. Όλοι λένε ότι φταίει ο λαός. Δεν φταίει ο λαός. Ο κυρ Μήτσος σε ένα δυάρι διαμέρισμα στη Λαμία που μένει με την κυρά του και είχε ένα χωράφι και το πούλησε και παίρνει σύνταξη από τον ΟΓΑ; Φταίει ο πιτσιρικάς στα Γρεβενά των 12 ετών; Τι φταίει; Από πού το έμαθε αυτό; Τι του δώσανε για να μην το κάνει; Φταίει ο εργάτης ο βιομηχανικός που απολύθηκε επειδή ο Τσοχατζόπουλος και ο ωραίος Γιάννος χεστήκανε στο χρήμα; Θα μου πεις παντού δεν γίνονται αυτά; Αλλά το σύστημα ανά διαστήματα τρώει ένα από τα παιδιά του. Εδώ στην Ελλάδα, ποτέ! Άρα, τι σχέση έχουν τα αυτοκίνητα; Τα έγραφα αυτά από τη δεκαετία του ’80, ότι η χώρα αυτή θα τα πληρώσει όλα σε χρήμα, σε αίμα ή και στα δύο. Όχι καταστροφολογία, όχι ηθολογία και τέλη του κόσμου. Τα έγραφα στα editorial στο

δικό μου περιοδικό, το οποίο πουλούσε 95.000 φύλλα και με έκανε ζάμπλουτο και με έβαλε και στο Χρηματιστήριο. Έλεγα ότι κρατάτε ένα περιοδικό στα χέρια σας, το οποίο είναι 500 σελίδες με 170 σελίδες διαφήμισης, όταν το μεγαλύτερο αυτοκινητιστικό περιοδικό στην Αμερική έχει 220 σελίδες και 70 σελίδες διαφήμισης. Aν αυτό δεν είναι ύβρις του κεφαλαίου, τι είναι; Και μού τηλεφωνούσαν φίλοι και συνάδελφοι δημοσιογράφοι και μού λέγανε «Ρε μαλάκα, πυροβολείς τα πόδια σου;» και έλεγα «Ρε παιδιά, αν δε το πω εγώ που έχω μεγαλώσει τόσα παιδιά, που έχουν πάει στα πολυτεχνεία και τα πανεπιστήμια, ποιος θα τα πει; Ο Γιάννος;». Και ποτέ δεν μου το αναγνώρισε κανείς. Αόρατος είμαι, δεν υπάρχω πουθενά. Αν το προσέξατε, κατέρρευσαν οι εκδόσεις Λυμπέρη, οι οποίες έχουν 33,33% στην εταιρεία μου. Εγώ έχω 32,8 με την ξαδέρφη μου. Είδατε πουθενά να αναφέρουν τις Τεχνικές Εκδόσεις; Δεν σας κάνει εντύπωση; Η ιστορία του σύγχρονου περιοδικού τύπου στην Ελλάδα ήταν οι Τεχνικές Εκδόσεις. Για 42 χρόνια. Ακούσατε πουθενά το όνομά μου; Πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί άνθρωποι όπως εγώ και άλλοι 10 στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν. Είμαστε transparent, αόρατοι. Έχω πετάξει μαχητικά, πήγα 2.400 χιλιόμετρα την ώρα, πήγα πιο ψηλά απ’ όλους τους Έλληνες στην ιστορία. Θα μου πεις, τι είναι αυτό; Τίποτα, πίπες μπλε! Δεν είναι τίποτα σημαντικό. Αλλά ο άλλος τρέχει 10 χιλιόμετρα στο μαραθώνιο και τον βγάζουν φωτογραφία με το στρετς και το ενεργητικό μεταλλάκι. The invisibillity of Kostas Kavathas. Κόμπλεξ και ζήλεια. Τι άλλο; Δεν εξηγείται διαφορετικά. Αυτά τα περιοδικά στείλανε 40-50 χιλιάδες παιδιά στα πολυτεχνεία. Με παίρνουν γονείς και μού λένε ο γιος μου έγινε ό, τι έγινε κι εγώ έγινα ό,τι έγινα επειδή διαβάζαμε τα περιοδικά σου. Αυτά τα παιδιά που διάβαζαν

είναι τα παιδιά μου. Δεν έχω παιδιά, αλλά έχω αυτά. Εκείνους που θεωρούσαν ότι το αυτοκίνητο είναι ένα σύμβολο κύρους. Τους ξέσκιζα. Πάντοτε έλεγα σε φίλους μου και δημοσιογράφους, ανθρώπους που συζητάγαμε, «ρε παιδιά, με συγχωρείτε. Κοιτάξτε έξω, τις μερσεντές. Πρώτη η Ελλάδα στην Ευρώπη. Κάτι, βασικά, λάθος συμβαίνει. Όταν δεν παράγεις, πώς είσαι πρώτος σε μερσεντές; Από που έρχονται; Από δάνεια». Όταν τα έλεγα αυτά, με λέγανε γκρινιάρη, απαισιόδοξο, μουρτζούφλη, γραφικό, όλοι οι εκφραστές του κράτους ανασυγκρότησης και του εκσυγχρονισμού του Σημίτη όπως ο Πρετεντέρης, ας πούμε. Ο Καβαθάς ο γκρινιάρης. Ποιός γκρινιάρης, μωρέ μαλάκα; Πάρτα τώρα! 320 ευρώ σύνταξη τώρα, στον άλλον που δουλεύει 42 χρόνια. Η κρίση δεν είναι οικονομική, είναι δομική. Ο καπιταλισμός έφαγε τον εαυτό του, τον πλανήτη, τις πηγές και τώρα δεν έχει τι να φάει πια. Έφαγε τον Τρίτο Κόσμο, έφαγε τα ουράνια, έφαγε την κόκα, έφαγε τον καφέ, τις μπανάνες, τους λαούς, βομβάρδισε χώρες και για ποιο λόγο; Για να έχω εγώ Μερσεντές 500 με ABS και δερμάτινα καθίσματα. Αυτή είναι η αιτία της καταστροφής. Αυτή η απλή χονδροειδής παραγωγή. Τι θα ακολουθήσει, δεν ξέρουμε. Όπως ο Χριστός τελείωσε τον αρχαίο κόσμο, έτσι κι αυτή η κρίση θα τελειώσει αυτή τη μορφή καπιταλισμού. Πιστεύω ότι θα γίνουν πολλοί μεγάλοι τοπικοί πόλεμοι που θα μειώσουν τον πληθυσμό. Δε θα γίνει παγκόσμιος, αλλά μεγάλοι περιφερειακοί πόλεμοι. Τώρα γίνονται πέντε Αφγανιστάν, Ιράκ, Πακιστάν, Λιβύη. Έπιασαν και τη Συρία, σειρά έχει το Ιράν. Επτά. Αν πιάσουν τη Βόρειο Κορέα οκτώ. Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Είναι το τέρμα, αυτή η φούσκα με τα χρέη; Ποιά χρέη; Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές; Δεν υπάρχει αντιστοιχία σε χρυσό, όπως υπήρχε στη

δεκαετία του '60-'70. Αυτά είναι αριθμοί σε οθόνες, σε microchips. Λέει “μου χρωστάς 400 δις ευρώ.” “Πού ρε μαλάκα;” “Ε, μου τα χρωστάς!” “Ε, διέγραψέ τα!”. Δε θα γίνει τίποτα. Delete. Θα πειράξει κανέναν; Ο τεχνολογικός μεσαίωνας έρχεται. Όταν θα συνδεθεί ο άνθρωπος με τη μηχανή και θα ξεκινήσει η μετανθρώπινη εποχή, ο έλεγχος θα είναι απόλυτος, από το Αφγανιστάν μέχρι το Πακιστάν, κι από το Κολοράντο μέχρι το Κερατσίνι. Αυτό γίνεται ήδη. Το τηλέφωνο, η τηλεόραση θα μπορούν να με παρακολουθούν. Το θέμα είναι αν θα προλάβουν οι πιτσιρικάδες, οι επαναστάτες της νέας εποχής, οι χάκερς, να επιτεθούν στο σύστημα. Δεν θα υπάρχουν Γκεβάρα, γιατί άμα βγεις στη Σιέρα Μαέστρα θα έρθει ένα RPV και δε θα μείνει τίποτα, ούτε από το νέο Γκεβάρα ούτε από τίποτα. Οπότε, ελπίδα είναι μόνο τα πιτσιρίκια 18 ετών που θα μπούνε μες στα δίκτυα και θα τα τινάξουν στον αέρα όλα. Και τι θα βγει; Το χάος. Θα είναι καλύτερο αυτό; Ναι. Αλλά πιστεύω ότι αυτή η κατάσταση θα κρατήσει πάνω από 500 χρόνια. Γιατί οι υποδομές αντίστασης δεν υπάρχουν ακόμα. Δηλαδή, οι Anonymus, αν είναι πραγματικοί, είναι λίγοι. Ποιος έγινε πρότυπο στον τύπο; Ο Κωστόπουλος! Σαν πρότυπο ζωής, σαν φιλοσοφία, δράσης. Όταν είναι πολιτικοί η Ντόρα Μπακογιάννη κι ο Κυριάκος Μπακογιάννης κι ο Χρυσοχοϊδης, τι περιμένετε; Κι ο Δρούτσας, κι η Μπιρμπίλη; Η Τίνα Μπιρμπίλη ήταν μέλος του συμβουλίου που αποφασίζει για τους εξοπλισμούς μίας χώρας. Όπως λέει ο Λαζόπουλος, “για όνομα”! To ζεύγος Καβαθά έτρωγε για μεσημεριανό ένα γαμημένο σάντουιτς από το Γρηγόρη για 42 χρόνια». Έχετε μετανιώσει για κάτι; Ναι, αλλά δεν μπορώ να το πω. Δεν κάνει να το πω.

28 OUGH!

Οχήματα επιβίωσης Τα DIY τρίκυκλα των Ρομά scrappers εκτός από απαραίτητα εργαλεία για την επιβίωσή τους είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του κέντρου της Αθήνας.

M.Hulot | Φωτο: Christos Tzimas

Μέχρι να εμφανιστούν τα καροτσάκια του σουπερμάρκετ στους δρόμους της Αθήνας, το όχημα του σκράπερ ήταν αποκλειστικά το τρίκυκλο. Η εικόνα του Ρομά σκράπερ με τα τρίκυκλα ήταν πολύ συνηθισμένη στην πόλη: αυτοσχέδια οχήματα φορτωμένα με παλιοσίδερα, πολλές φορές και με γυναίκα, παιδιά, κατοικίδια, ολόκληρη την οικογένεια να τους συνοδεύει στον αγώνα για το μεροκάματο. Κάποτε ήταν πιο εύκολο να μιλήσεις μαζί τους, από τότε όμως που ο μαχαλάς του Ελαιώνα διαλύθηκε από την καλοκαιρινή πυρκαγιά και τη διαμάχη ανάμεσα στις δύο βασικές φατρίες, οι Ρομά σκράπερ έγιναν επιφυλακτικοί, οι μισοί επέστρεψαν στην Αλβανία και οι υπόλοιποι σκορπίστηκαν σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Αθήνας. Πίσω από την Πειραιώς, στον Κεραμεικό και στο Γκάζι, αρκεί μία βόλτα για να τους πετύχεις σε μικροσκοπικές μονοκατοικίες που συχνά φιλοξενούν περισσότερα από 5 άτομα [στο ίδιο δωμάτιο], στους παράλληλους δρόμους κατά μήκος των γραμμών του τρένου από την πλατεία Βικτωρίας μέχρι τα Κάτω Πατήσια, σε υπόγεια και παλιά κτίσματα. Εκτός από τις μόνιμα κρεμασμένες μπουγάδες με τα ρούχα, αυτό που προδίδει την παρουσία τους είναι τα αυτοσχέδια τρίκυκλα, που είναι δικιά τους πατέντα. Όχι ελληνική, αλλά αποδεικνύεται διαχρονική και πολύτιμη, αφού για αυτούς είναι όλη τους η ζωή. Σε κάθε σημείο του κόσμου, από το Gujarat της Ινδίας, μέχρι τις αυτοσχέδιες κατασκευές στο Βελιγράδι -με κομμάτια από παλιές φρέζες, παροπλισμένα Lada, Scoda, και εξαρτήματα από παλιά τρακτέρ- τα τρίκυκλα είναι παρόμοια, με ελάχιστες διαφορές και μπόλικες δόσεις φαντασίας. Κανείς δεν είναι σίγουρος ποιος τα έφτιαξε πρώτος, τα ινδικά chakdas πάντως που είναι ακριβώς πανομοιότυπα με τα ελληνικά, εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 60, με μηχανές από παρατημένες Royal Enfield Bullet και την προσθήκη μιας καρότσας με ρόδες. Στην Ελλάδα, έχουν κομμάτια από παλιές μηχανές [το πρώτο μέρος, με την μπροστινή ρόδα] και καρότσες που συνήθως κατασκευάζουν μόνοι τους. Το τρίκυκλο για αυτούς είναι πολύ περισσότερα από ένα απλό όχημα, είναι απαραίτητα για

Ένας αιώνας ελληνικό αυτοκίνητο

Η πορεία της κατασκευής αυτοκινήτων στην Ελλάδα διαμορφώθηκε από τις γενικότερες οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις στη χώρα, με μία πρόσθετη παράμετρο: την απουσία ουσιαστικής στήριξης από το ίδιο το κράτος, το οποίο, με εφαρμογή συγκεκριμένων Νόμων, συχνά «απαγόρευσε» την πρόοδό της.

Made in Greece. Το Ελληνικό αυροκίνητο, όχημα και αεροσκάφος, Εκδόσεις Typorama, 2003

Θεολόγου

Λάμπρος Σκαρτσής

Οι βασικοί παράγοντες (τεχνολογική παράδοση, μέγεθος αγοράς, αγοραστική δύναμη) ήταν αρνητικοί κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, συνεπώς οι επιδόσεις μας στον τομέα αυτό είναι αντίστοιχα φτωχές. Πέρα από την –πολύ απλούστερη για διάφορους λόγους– παραγωγή αμαξωμάτων, δεν είχαμε επιβεβαιωμένη παραγωγή ολοκληρωμένων οχημάτων, εκτός από σποραδικές προσπάθειες, πριν τη δεκαετία του ’50. Τα είδη οχημάτων που παρήχθησαν ανταποκρίνονταν στις τότε οικονομικές συνθήκες και τις ανάγκες της αγοράς, καταλύτες όμως ήταν η χαλάρωση συγκεκριμένων περιορισμών που έθετε το ίδιο το κράτος (όπως η δυσκολία χορήγησης έγκρισης τύπου) και

κάποια φορολογικά κίνητρα. Και τα δύο όταν εφαρμόσθηκαν, προσωρινά πάντα, έδωσαν ώθηση στην παραγωγή αντίστοιχων τύπων οχημάτων: τρίκυκλων φορτηγών από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’70, αγροτικών φορτηγών-οχημάτων πολλαπλών χρήσεων από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ως τα μέσα της δεκαετίας του ’80, και «τζιποειδών», την ίδια περίοδο. Τέλος, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχαμε τη λειτουργία σημαντικών μονάδων συναρμολόγησης επιβατικών αυτοκινήτων, η οποία θα μπορούσε θεωρητικά να οδηγήσει σε αξιόλογη ανάπτυξη του κλάδου. Η οριστική κατάρρευση όλων των σχετικών

προσπαθειών, μαζί με την αποβιομηχάνιση που ακολούθησε το άνοιγμα της αγοράς μετά την είσοδο στην ΕΟΚ/Ε.Ε., κατέδειξε (όπως έχει τόσες φορές ειπωθεί) την απόλυτη απουσία στρατηγικού σχεδιασμού για τη βιομηχανία στην Ελλάδα. Οι ενέργειες όμως των πολιτικών ηγεσιών στην πραγματικότητα πάντα εκφράζουν και αντανακλούν μία «εθνική» νοοτροπία: με απλά λόγια, στη χώρα μας δεν αγαπούμε, δεν τιμούμε, δεν πιστεύουμε στη βιομηχανία και την τεχνολογία. Δεν είναι συνεπώς παράξενο ότι και η έρευνα της σχετικής ιστορίας συναντά απίστευτες δυσκολίες, αντιμετωπίζοντας σημαντική έλλειψη τεκμηρίων και αξιόπιστων πηγών.

Βάσει των υπαρχόντων δεδομένων, το αυτοκινητάκι αυτό θεωρείται ο πρόγονος όλων των ελληνικών οχημάτων. Η κατασκευή ενός μικρού αυτοκινήτου για προσωπική χρήση από το Νίκο Θεολόγου, μηχανικό με θητεία στις Η.Π.Α. και (αργότερα) γνωστό αμαξοποιό, έλαβε χώρα μεταξύ 1916 και 1920.

OUGH! 29

Μ.Hulot | Φωτο: Christos Tzimas

Alta A200

Namco Pony-Citroen ΜΕΒΕΑ Fox

Tο τρίκυκλο επιβατικό Α200, το οποίο ήταν μία εκσυγχρονισμένη έκδοση του γερμανικού Fuldamobil (το οποίο παρήχθη στην Ελλάδα επίσης ως Attica) που παρουσιάσθηκε το 1968.

Tο σχέδιο φαίνεται να είχε επηρεασθεί από ιταλικά μοντέλα της εποχής του, κατασκευάσθηκε με μέτρια εμπορική επιτυχία μέχρι το 1974.

Το Pony χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη αντίφαση. Από τη μία είναι το αυτοκίνητο με τους μεγαλύτερους αριθμούς παραγωγής, τέτοιους που του επέτρεψαν να αποτελέσει ορατό στοιχείο και μέρος της ζωής της τότε ελληνικής κοινωνίας (μέχρι που χαρακτηρίσθηκε «εθνικό αυτοκίνητο», και, βεβαίως το θυμόμαστε και μιλάμε ακόμα για αυτό). Από την άλλη είναι ελάχιστα ελληνικό σα δημιουργία.

Tο Fox όπως το ξέρουμε κατασκευάσθηκε σε πρωτότυπη μορφή στην Ελλάδα το 1979, από την ίδια τη ΜΕΒΕΑ. Στη συνέχεια ενεπλάκη η Reliant ώστε να επιτευχθεί έγκριση τύπου, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να μπορεί να θεωρηθεί προϊόν της τελευταίας. Το Fox ήταν ένα από τα «τζιποειδή» που γέμισαν την Ελλάδα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, ευνοημένα από ένα Νόμο που τους επέτρεπε να χαρακτηρίζονται «επαγγελματικά οχήματα».

MAVA Renault Farma

Πρόκειται για το πιο πραγματικά ελληνικό από όλα τα «τζιποειδή» που κάποτε γέμισαν τους δρόμους μας, ευνοημένα από σχετική Νομοθεσία. Σχεδιάσθηκε από το Γιώργο Μιχαήλ και εξελίχθηκε σε χρόνο-ρεκόρ το 1979, αλλά και αυτό έφερε ένα ξένο σήμα, πωλούμενο ως μοντέλο της Renault. Η καριέρα του τελείωσε το 1985, μαζί με αυτή όλων των ομοειδών ελληνικών οχημάτων.

30 OUGH!

Φτιάξε το δικό σου τρίκυκλο

1

2 3 την επιβίωσή τους: με αυτά μετακινούνται, σ’ αυτά φορτώνουν το σκραπ [κυρίως μέταλλο], με αυτά το κουβαλούν μέχρι τις μάντρες, αυτά τους δίνουν τα δέκα ευρώ μεροκάματο για να ζήσει η οικογένειά τους. Μερικές φορές το τρίκυκλο παίζει το ρόλο του minibus και μεταφέρει μισό μαχαλά μέχρι το παζάρι [το καλοκαίρι λίγο πριν το Πέραμα μέτρησα 8 άτομα στην καρότσα και τρία μέσα, στο ίδιο όχημα!]. Αυτός είναι κι ο λόγος που δύσκολα τους πείθεις να μιλήσουν για αυτά. Έως αδύνατο. Ακόμα κι όσοι δέχονταν να φωτογραφηθούν, ζητούσαν ευγενικά να μην φαίνεται το τρίκυκλο στη φωτογραφία. Και να μην ασχοληθούμε μαζί του. Ήταν πιο εύκολο να τους πείσεις να φωτογραφηθούν με τα παιδιά και τη γυναίκα τους, παρά με το τρίκυκλο. Η δικαιολογία ήταν «επειδή φοβούνται να μην τους τα κλέψουν». Ή «να μην τα ματιάσουν». Ο πραγματικός λόγος είναι ότι αρκετά από αυτά είναι φτιαγμένα από κομμάτια κλεμ-

μένων μηχανών [τις περισσότερες φορές τις έχουν αγοράσει και μάλιστα αρκετά ακριβά] και φοβούνται να μην τις αναγνωρίσουν. Ο μόνος που προθυμοποιήθηκε να μας μιλήσει για το επίτευγμά του ήταν ένας νεαρός Ρομά έξω από το Κοσμικόν στον Άγιο Νικόλαο. Ήταν πολύ περήφανος για την κατασκευή του, η οποία του κόστισε πάνω από 2500 ευρώ και χρειάστηκε μήνες σκληρής δουλειάς για να ολοκληρωθεί. «Είναι ελληνικό 100%, γράψ’ το», λέει, ποζάροντας με καμάρι μπροστά από το δημιούργημά του. Το τρίκυκλό του φαίνεται το πιο DIY από όλα, αλλά και το πιο προσεγμένο, φτιαγμένο με φροντίδα «φόρμουλας ένα». Μήνες έψαχνε να βρει τα υλικά, όλα από μάντρες και παλιατζίδικα, το συναρμολόγησε μόνος του, ειδικός μάστορας στο βίδωμα, το ξεβίδωμα, στο σφυρί και στο «ξεκοίλιασμα» παλιών οχημάτων για να πάρει χρήσιμα υλικά. Το όνειρό του είναι να πάρει επίσημη «κανονική» άδεια για να μην χρειάζεται να το κυ-

κλοφορεί στους παραδρόμους, με το άγχος να μην τον ελέγξει η αστυνομία. Στο τέλος το ξανασκέφτηκε, μας άφησε να φωτογραφήσουμε το τρίκυκλο, αλλά δεν δέχτηκε να φαίνεται κι αυτός στη φωτογραφία. Η νέα γενιά σκράπερ έχει σταματήσει να φτιάχνει οχήματα. Υπάρχει η πιο εύκολη λύση του έτοιμου, που τις περισσότερες φορές συμφέρει οικονομικά. Εφόσον καταφέρουν να πάρουν και άδεια, είναι και νόμιμο. «Δεν είναι όλοι ‘μαστόροι’ για να κατασκευάσουν το όχημά τους. Είναι πολλοί πια αυτοί που αγοράζουν έτοιμα, που είναι πολύ κυριλέ σε σχέση με τα αυτοσχέδια», λέει ο Π. « Έχουν ακόμα και καλοριφέρ για τα κρύα του χειμώνα». «Είναι πολύ καλύτερα τα αυτοσχέδια, δεν συγκρίνεται το έτοιμο με αυτό που το έχεις φτιάξει μόνος σου. Το κρύο του χειμώνα όμως όλη μέρα στο δρόμο δεν αντέχεται. Ειδικά όταν έχεις και τέσσερα παιδιά να μεταφέρεις».

4 Σχέδιο: Ελισάβετ Ζιώγα

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι να βρεις μία παροπλισμένη μηχανή (υπάρχουν σε μάντρες ). Μέχρι πριν από μερικά χρόνια μπορούσες να βρεις πολλά μοντέλα του ’50 μέχρι του ’70 που είχαν καταλήξει στα παλιοσίδερα. Τα πουλούσαν πάφθηνα. Μετά το σάρωμα των σκράπερ την τελευταία τριετία, είναι πολύ πιο δύσκολο να πετύχεις. Μην ανησυχείς αν η μηχανή δεν δουλεύει, χρειάζεσαι μόνο τα γρανάζια του κιβωτίου ταχυτήτων. Το πολύ πολύ βάζεις μία αντλία νερού για κινητήρα.

Πρέπει να κόψεις στα δύο τη μηχανή. Θα χρειαστείς μόνο το μπροστινό μέρος και τη βοήθεια κάποιου που ξέρει, για να μην την αχρηστέψεις εντελώς.

Οι μαντράδες μπορούν να σε βοηθήσουν να βρεις τα υλικά που χρειάζεσαι για να φτιάξεις την καρότσα. Μπορείς να βρεις έτοιμη, από παλιά μίνι-τρακτέρ, ή να τη φτιάξεις απ’ το μηδέν, θα σου κοστίσει λίγο παραπάνω, αλλά θα είναι σίγουρα πιο γερή, μπορεί να σηκώσει μέχρι ένα τόνο και να κρατήσει μέχρι και 15 χρόνια.

Κανονικά χρειάζεσαι άδεια, δίπλωμα, τέλη κυκλοφορίας, αλλά μπορείς να τη φτιάξεις και να την πουλήσεις σε σκράπερ σε καλή τιμή [μέχρι 1000 ευρώ]. Αν δεν είναι κλεμένη η μηχανή, μπορείς να ζητήσεις και παραπάνω. Ξεκίνα από αρκετά ψηλά την προσφορά, γιατί είναι πολύ καλοί στα παζάρια.

OUGH! 31

Aστρική Προβολή: μεταφορά σε άλλη διάσταση Γίνεται να διαχωρίσεις το αστρικό σώμα από το υλικό; Και πώς μπορείς να μεταφερθείς σε άλλες διαστάσεις; Η Ελένη και ο Αλέξανδρος κλέβουν χρόνο μεταξύ δύο ταξιδιών για να μάς δώσουν τις απαντήσεις.

Όταν ακούς για αστρική προβολή φαντάζεσαι γιόγκι, πορτοκαλί μανδύες και ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που αδιαφορούν για τα υλικά αγαθά. Η Ελένη και ο Αλέξανδρος, δάσκαλοι αστρικής προβολής, είναι ακριβώς το αντίθετο. Ντύνονται όπως όλοι μας, ενδιαφέρονται για όσα αφορούν το μέσο άνθρωπο και, αν τους συναντούσες στον δρόμο, δεν θα φανταζόσουν πως έχουν την δύναμη να διαχωρίζουν το αστρικό τους σώμα από το υλικό και να ταξιδεύουν σε άλλες διαστάσεις. Και οι δυο τους περιγράφουν την διαδικασία σαν κάτι συνηθισμένο που θα μπορούσε να πετύχει ο καθένας. Ο Αλέξανδρος γνώρισε την Ελένη σε μαθήματα αστρικής προβολής πριν από 3 χρόνια. Ήταν και οι δύο μαθητές, μετά άρχισαν να διδάσκουν. Παράλληλα έγιναν ζευγάρι. Και τώρα, μαζί με άλλο ένα ζευγάρι, δίνουν δωρεάν μαθήματα αστρικής προβολής μέσω του site τους, ώστε όσοι ενδιαφέρονται να μπορούν να συμμετάσχουν από το σπίτι. Α: Η αστρική προβολή, ή το αστρικό ταξίδι όπως το λέμε, είναι η διαδικασία όπου έχουμε πλήρη αντίληψη και έλεγχο του ονείρου. Έτσι μπορούμε να διαχωρίσουμε το αστρικό σώμα μας από το φυσικό και να μετακινηθούμε στο αστρικό πεδίο. Ε: Δηλαδή είναι μια συνειδητή διαδικασία. Κανονικά τα όνειρα είναι προβολές του ασυνείδητου. Όμως, με την αστρική προβολή ελέγχεις το ασυνείδητο και βλέπεις στα όνειρα αυτό που πραγματικά υπάρχει, όχι κάτι φανταστικό. Ξέρεις πως βρίσκεσαι στο αστρικό πεδίο. Αν, δηλαδή, μπορούσες να κάνεις αστρική προβολή τώρα, θα έβλεπες τον χώρο που καθόμαστε. Α: Νιώθεις πως αφήνεις πίσω το σώμα σου και φεύγεις. Είσαι πιο ελαφρύς. Πιο ρευστός. Και επειδή οι νόμοι στο αστρικό πεδίο είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας, οι άνθρωποι εκεί μπορούν να πετάξουν. Έχω περάσει μέσα από την τζαμαρία του σπιτιού μου, βγήκα στο μπαλκόνι και από εκεί πέταξα. Ε: Έχω ακούσει παιδιά που γυρίσανε και είδανε το σώμα τους. Εμένα δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ήθελα να δω το αστρικό πεδίο. Συνήθως βάζουμε κάποιους στόχους για να συγκεντρωθούμε. Και φεύγουμε για να συναντήσουμε το στόχο μας. Στόχος μας μπορεί να είναι να πάμε στις πυραμίδες ή σ’ έναν άλλο πλανήτη. Ή παίζουμε παιχνί-

δια. Κρύβει κάποιος κάτι σ’ένα συρτάρι, εμείς πηγαίνουμε στο αστρικό πεδίο και το βρίσκουμε. Α: Μπορείς να βάλεις σαν στόχο να πας στο παρελθόν. Να δεις παραδείγματος χάριν πώς φτιάχτηκαν οι Δελφοί. Αν σε ενδιαφέρει μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μπορείς να πας για να δεις τι έγινε. Δεν μπορείς να επηρεάσεις τα γεγονότα αλλά να δεις τις εικόνες. Ε: Στον χρόνο δεν έχω ταξιδέψει. Αλλά έχω καταφέρει να πάω σε άλλους πλανήτες. Στην Αφροδίτη. Αλλά για ελάχιστα λεπτά. Πήγα εκεί, αλλά ξύπνησα αμέσως από το σοκ. Είναι δύσκολο να έχει διάρκεια, χρειάζεται πολύ συγκέντρωση. Α: Υπάρχουν ασκήσεις για να προπονήσεις το μυαλό σου. Διαλογισμός, αυτογνωσία, ασκήσεις που θα σε βοηθήσουν να είσαι συγκεντρωμένος και συνειδητός. Να ζεις στο παρόν. Όλες οι αισθήσεις πρέπει να είναι συγκεντρωμένες στο Τώρα. Και φυσικά, να είσαι πολύ χαλαρός. Άλλωστε, όλα πηγάζουν από μέσα μας. Το θέμα είναι πως οι περισσότεροι δεν ξέρουμε πως μπορούμε να το καταφέρουμε. Μεγαλώσαμε με αυτό το τρόπο, να μην γνωρίζουμε γι’ αυτά. Ε: Αυτό που είμαστε στην καθημερινή μας ζωή, αυτό αντανακλάται στα όνειρά μας. Αν είμαστε αφηρημένοι εδώ, εκεί δεν θα τα καταφέρουμε. Σκοπός των ασκήσεων είναι να καθαρίσουμε το υποσυνείδητο. Δεν αρκεί να πεις πριν κοιμηθείς «κάνω μια άσκηση και θα το πετύχω». Για να έχεις διάρκεια και εξέλιξη στην αστρική προβολή, πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Να είσαι συνειδητός, να μην έχεις φαντασιώσεις, να μην ονειροπολείς. Α: Από τότε που ήμουν μικρός μού συνέβαιναν περίεργα πράγματα. Αλλά ανατρέφεσαι με συγκεκριμένες πεποιθήσεις. Σού λένε να προσέχεις με τι ασχολείσαι, μήπως πάθεις κάτι, σού συμβεί κάτι. Και έχεις να αντιμετώπισεις πρώτα αυτά τα εμπόδια. Μεγαλώνοντας, τα ξεπέρασα και άρχισα να ψάχνω γι’ αυτές τις πρώτες μου εμπειρίες. Ε: Στο αστρικό πεδίο αποκτάς γνώση για τον εαυτό σου. Επειδή είναι όλα διαφορετικά, εκεί υπάρχουν πληροφορίες που δεν βρίσκεις στον φυσικό κόσμο. Ακόμα και αν το κάνεις μόνο για να δεις κάτι διαφορετικό ή επειδή θες να πας στις πυραμίδες, πάλι στο τέλος καταλήγεις να γνωρίζεις περισσότερο τον εαυτό σου και να βελτιώνεσαι.

http://seekersoflight.gr

32 OUGH!

OUGH! 33

Μια Κυριακή στο Βάρσο Ένα φθινοπωρινό πρωινό στο Βάρσο με τα ρούχα της Ιόλης Μιχαλοπούλου και καφέδες, μπατόν σαλέ, μαρέγγες και γαλακτομπούρεκα. Νίκος Κόκκας Αγγελίνα Τσάμη και Μαριέττα Γιαννάκου Production: Ευαγγελία Μπούμπουλη Μακιγιάζ: Γιώργος Κεραμίδας και Χριστίνα Τζοβάνη Photo:

Models:

Όλα τα ρούχα είναι δημιουργίες της Ιόλης Μιχαλοπούλου, Μάρκου Μουσούρου 11Α, Μετς

34 OUGH!

Ιόλη Μιχαλοπούλου Σχεδόν εμμονική με τα καρό υφάσματα, τις φούστες και το παλιό Λονδίνο, η Ιόλη Μιχαλοπούλου φτιάχνει τα ιδανικά ρούχα για μια βόλτα για πάστα στον Βάρσο. Γεωργία Παπαστάμου

Με μακριά μαλλιά μέχρι τη μέση, καθισμένη σε μια αντίκα καρέκλα οδοντιάτρου του προπάππου της (στην οποία έχει κάτσει και η Φρειδερίκη) συστήθηκε στο Ough! αφού πρώτα μάς κέρασε τσάι, μπισκότα και τσικουδιά. Πότε κατάλαβες ότι σε ενδιαφέρει η μόδα και ότι θέλεις να ασχοληθείς σοβαρά με αυτή; Πέρασα από πολλές εναλλαγές μεταξύ girly και αντρικού στυλ. Από το πολύ κοριτσίστικο παιδικό ντύσιμο, στην Home Boy φάση, στις

καμπάνες με τεράστια διάμετρο και στενά manga μπλουζάκια, μέχρι το αυστηρό ανδρόγυνο στυλ, για να καταλήξω σήμερα στα ΙΟΛΗ. Φούστες και φορέματα. Το να ασχοληθώ με τη μόδα δεν ήταν στα σχέδια μου. Το πλάνο έλεγε σπουδές στην Αγγλία σε κάτι σχετικό με την τέχνη. Στο μεταξύ πήγα σε μια ιδιωτική σχολή, ένας καθηγητής μου με επέλεξε για βοηθό ενδυματολόγου στο θέατρο και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Συγκυρίες… Θεατρικές παραστάσεις και ταινίες μικρού μήκους ντύνω κάθε σαιζόν.

OUGH! 35

Εμπνέομαι από τη δημιουργία κουστουμιών για το θέατρο και τον κινηματογράφο και θεωρώ πως γίνεται μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή πληροφοριών με τη μόδα. Πώς ντύνεσαι στη καθημερινή σου ζωή; Το τι θα φορέσω κάθε μέρα δεν με προβληματίζει. Φοράω μόνο τα δικά μου και, κυρίως, ό, τι δεν έχει πουληθεί. Μου αρέσει να είμαι προσεγμένη στις λεπτομέρειες κι αυτό προτείνω –δια τους παραδείγματός μου- σε όλες τις κοπέλες. Ακόμα κι ένα ωραίο ρούχο, από

μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζεται υποστήριξη για ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Όλο αυτό το «vintage κίνημα» πως το βλέπεις; Μ’ αρέσει. Γιατί να μην βλέπεις ωραίο κόσμο ντυμένο ρετρό; Όλα τα αγόρια και οι κοπέλες που ντύνονται έτσι είναι απίστευτα προσεγμένοι. Τους βλέπεις και τους χαζεύεις. Απ’ την κορφή ως τα νύχια. Μ’ αρέσει που είναι υπερβολικό. Γιατί πρέπει να είμαστε απλοί; Βαριέμαι να βλέπω έξω κοπέλες που απλά φοράνε ένα τζίν, ένα φούτερ και

ένα all star. Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι χύμα; Μπορείς να είσαι σούπερ, να είσαι γυναίκα. Χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να είσαι γυναικούλα ή μανταμίτσα. Πώς θα περιέγραφες τα ρούχα που φτιάχνεις; Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό/pattern; Έχω δυο σειρές τα IOLI και τα Ι2. Τα πρώτα, που είναι κι η χαρακτηριστική μου σειρά, αποπνέουν μια ρετρό αίσθηση. Δίνω μεγάλη σημασία στα υφάσματα και τον συνδυασμό τους. Οι γραμμές είναι

βασικές κι αναδεικνύουν το γυναικείο σώμα. Στόχος μου είναι να αναδείξω τη θηλυκότητα και το “εύθραυστο” με τον δυναμισμό και τη “μαγκιά” που χρειάζεται η κάθε γυναίκα. Όλα αυτά, βέβαια, κάτω από την ομπρέλα της μεγάλης μου αγάπης για τα καρό υφάσματα. Γενικά, μου αρέσει το παλιό Λονδίνο, όλες οι εποχές του. Τα Ι2 είναι πιο ευκολοφόρετα. Προσαρμόζονται στον κάθε σωματότυπο κι αφήνουν το περιθώριο να τα μεταλλάξεις ανάλογα με το στυλ σου. Χαρακτηριστικό τους είναι τα μακό υφάσματα κι οι κουκούλες.

36 OUGH!

Πώς είναι να είσαι ένας νέος σχεδιαστής στην Ελλάδα; Υπάρχει συρρίκνωση της αγοράς. Τα καταστήματα κλείνουν περιορίζοντας την πρόσβασή μας στο αγοραστικό κοινό. Επίσης, συχνά, τα έσοδα δεν καλύπτουν τις ανάγκες της παραγωγής. Οι συνθήκες είναι απογοητευτικές κι αυτό αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τη δημιουργία. Παρόλα αυτά, το να σχεδιάζω, να φτιάχνω ρούχα είναι αυτό που ξέρω, είναι αυτό που με κάνει να συνεχίζω. Η παραίτηση δεν αποτελεί επιλογή για εμένα.

Σε αυτό το πλαίσιο ξεκινήσαμε το C.D.F Concept, δηλαδή ένα open day στο ατελιέ, κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα. Ουσιαστικά, είναι ευκαιρία για απευθείας πώληση στον αγοραστή χωρίς τη διαμεσολάβηση του καταστήματος. Αγαπημένοι σου σχεδιαστές; Επιμένω σε retro και κλασσικές αξίες. Coco Chanel, τόσο για τις καινοτομίες που προσέφερε στη μόδα, όσο και για την αυτονομία και την τόλμη της. Η επιτομή της διαχρονικής γυναίκας.

4

προϊόντα Βάρσος για το σπίτι

OUGH! 37

Κρέμα

Παγωτό σοκολάτα

Μαρέγκα

Πεστίλη Βερίκοκου

38 OUGH!

Βάρσος, Κασσαβέτη 5, Κηφισιά.

Vintage με γάλα και κανέλα Yanni Ksenos | Φωτο: Manteau Stam.

Ο Αντώνης Βάρσος μάς μιλάει για το ιστορικό ζαχαροπλαστείο της Κηφισιάς που συμπλήρωσε 120 χρόνια ζωής. Για τους βορειοπροαστίτες, ο Βάρσος είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ζαχαροπλαστείο. Φέρνει στο μυαλό μνήμες παιδικής ηλικίας, απογευματινές οικογενειακές επισκέψεις για πάστα, κρέμα και αναψυκτικό, μυρωδιά «γαλατίλας», ατμόσφαιρα ελληνικής ταινίας των ’60s και αέρα «ευρωπαϊκό». Ο Βάρσος, σήμα κατατεθέν της Κηφισιάς για πάνω από έναν αιώνα, είναι μια οικογενειακή επιχείρηση που κατάφερε να επιβιώσει σε πολέμους, κακουχίες και καταστροφές και συνεχίζει ακάθεκτη, συμπληρώνοντας φέτος 120 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. Με αυτή την επέτειο σαν αφορμή, τον επισκεφτήκαμε για καφέ και γλυκό και μιλήσαμε με τον κ. Αντώνη Βάρσο, απόγονο τέταρτης γενιάς στη διεύθυνση του μαγαζιού, για το πώς ξεκίνησαν όλα, τα μυστικά της επιτυχίας και για το πώς πρέπει να είναι το «σωστό» γλυκό... Υπό ποιες συνθήκες άνοιξε ο Βάρσος το 1892; Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα τότε. Ο προπάππους μου ξεκίνησε από την ορεινή Παρνασσίδα με τα αδέρφια του, με τα πόδια για την Αθήνα. Ήξεραν τη δουλειά από πάνω από το χωριό, πρόβατα, τυριά και γιαούρτια και πήραν τη μεγάλη απόφαση να ανοίξουν αυτό το μαγαζί. Ο προπάππους μου ήταν 16 χρονών όταν πρωτοάνοιξε ο Βάρσος. Βίαιη ενηλικίωση, όταν στα 16 σου, αντί να πηγαίνεις σχολείο, έχεις δικό σου μαγαζί και διευθύνεις υπαλλήλους. Τι είναι αυτό που κάνει το Βάρσο ξεχωριστό; Τι είναι αυτό που τον κάνει να αποτελεί μια σταθερή αξία μέσα στα χρόνια; H σταθερή ποιότητα που δεν διαπραγματευόμαστε. Οι συνταγές μας είναι οι ίδιες που είχαμε πριν από 50 χρόνια. Ουσιαστικά, η φιλοσοφία μας είναι να δημιουργούμε γλυκά, όπως παλιά, πριν την εμφάνιση των χημικών, των έτοιμων μιξ. Το ρολόι έχει κολλήσει σε εκείνη την ημέρα που μια μεγάλη γαλλική ή βελγική εταιρία ανακάλυψε ότι μπορούν να κάνουν την κρεμ πατισσερί σκόνη και με λίγο νερό να την ξανακάνουν κρεμ πατισσερί. Ξαφνικά, όλοι πήγανε προς τα εκεί. Εμείς όχι. Απλά πράγματα. Δεν είναι πυρηνική φυσική. Κατα τ’ άλλα, αβγά, βούτυρο, γάλα... Επιμένουμε παραδοσιακά. Τα γάλατα και τα βούτυρα είναι προϊόντα ευπαθή. Σού λεει ο άλλος θα μου χαλάσουν, θα τα πετάξω. Εκεί είναι που θέλει να έχεις τον απόλυτο έλεγχο της

παραγωγής, των ποσοτήτων. Μαστοριά. Ποσότητες που να καταναλώνονται. Δεν μένει πάστα πάνω από 24 ώρες. Το μιλφέιγ εμείς το κλείνουμε με σαντιγί, κανείς δεν το κάνει αυτό. Πας να το φας μετά από δυο μέρες και ξινίζει. Αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Δεν χρησιμοποιούμε φυτική σαντιγί που δεν χαλάει με τίποτα και μπορεί να μείνει στα ψυγεία για μέρες. Αυτές είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Και εκεί πρέπει να προσέχεις μην χαθείς στη πορεία. Ό,τι κάνουμε να το κάνουμε όσο το δυνατο καλύτερα, άμα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δεν το κάνουμε Οι καιροί είναι δύσκολοι. Θα επιλέγατε υλικά κατώτερης ποιότητας για να έχετε την ίδια παραγωγή; Εχουμε περάσει τη χρεωκοπία του 1893, ένα χρόνο αφ’ ότου ανοίξαμε. Περάσαμε τους βαλκανικούς, τον Πρώτο Παγκόσμιο, τη Μικρασιατική καταστροφή, Μεσοπόλεμο, Δεύτερο Παγκοσμιο, χουντα... Η τωρινή κρίση δεν μου φαίνεται τίποτα, παιχνιδάκι. Δεν αλλάξαμε όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα αλλάξουμε τώρα. Ποια είναι η σχέση σας με το προσωπικό; Οι παλιότερες γενιές δούλευαν από νωρίς. Από 16 χρονών. Κάποιοι εδώ συνταξιοδοτούνται όπου να ’ναι. Τους έφερε ο πατέρας τους, τούς έβαλε στη δουλειά και τώρα συνταξιοδοτούνται. Οι σχέση μας μαζί τους είναι σχεδόν οικογενειακή. Δεν αλλάζουμε εύκολα προσωπικό. Ειδικά στην παραγωγή. Για να μην έχουμε και παρεκκλίσεις στις συνταγές. Τι έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια; Έχετε σταθερή πελατεία; Καλώς ή κακώς, εμείς δεν ακολουθούμε τις τάσεις. Φτιάχνουμε αυτό που φτιάχναμε πριν από πενήντα χρόνια ακριβώς, συν κάποιες άλλες συνταγές που έχουμε προσθέσει. Το 2004 ήθελα κι εγώ να κάνουμε κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Ήρθαν όμως πελάτες που είχαν φύγει από την Ελλάδα από 5 χρονών, ήταν τότε 65 και έκλαιγαν με τις γεύσεις που τούς θυμιζαν τα παιδικά τους χρόνια. Θυμήθηκαν τον παππού που τούς έφερνε εδώ, τον πατέρα που δεν ζει και είχαμε εδώ κλάματα. Και οι ίδιοι είχαν μαζί τους τα εγγόνια τους. Ποια είναι η πιο περίεργη παραγγελία που σας έχει γίνει ποτέ;

Από κιμά, σαρδέλες, ρέγγες, αντιηλιακό. Ενα κιλό χόρτα. Μια γριούλα ήρθε μια μέρα κι ηθελε να μου πουλήσει τον τράγο της! Πήρα τηλεφωνο στο Αττικό Πάρκο και τους εξήγησα την κατάσταση. Νόμιζαν οτι τους έκανα πλάκα. «Εναν τράγο με μεγάλα κέρατα», μου ’λεγε η γριούλα, «με βούλες». Τελικά δεν τον ήθελαν. Πάντως, όταν το ξανασκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν τυχαίο. Ο παππούς μου ήταν ο πρώτος που έκανε εισαγωή τις αγελάδες τις Holstein της Friesland. Ήταν ο πρώτος που είχε βουστάσιο στην Εκάλη, είχαμε δικιά μας παραγωγή γάλακτος. Εκείνη προφανώς τα γνώριζε αυτά. Μετά, ένας άλλος, ήρθε και ζητούσε ρέγγες για το γλυκό. Κι εννοούσε μαρέγκες. Ή την εποχή που είχαν γίνει οι συλλήψεις της 17 Νοέμβρη, μια κυρία ζήτησε από το σερβιτόρο μια κουφοντίνα. Με τα πολλά καταλάβαμε ότι ήθελε μια νουγκατίνα! Πώς είναι το σωστό γλυκό; Το γλυκό πρέπει να είναι άγλυκο. Ανέκαθεν ήμασταν αυτής της λογικής. Να μπορείς να το φας και να μην χρειάζεσαι κι ένα ποτήρι νερό από δίπλα. Τώρα είναι κι αυτό μια τάση της εποχής. Και γιατί βάζανε παλιά τόση πολλή ζάχαρη; Για να καλύψουν άλλα. Το θέμα είναι το γλυκό να είναι ελαφρύ στο στόμα. Και πέρα από τα άλλα, να έχει αβγό, να έχει γάλα, να είναι και θρεπτικό. Να μην είναι μους χωρίς καμία θρεπτική αξία. Το παγωτό είναι φτιαγμένο από γάλα, αβγά, κρέμα γάλακτος. Στο λίπος του γάλακτος υπάρχουν όλες οι λιποδιαλυτές βιταμίνες Α, D και Κ. Και ζάχαρη έχει όση και η σοκολάτα..Όλα αυτά -πλην της ζάχαρης- είναι θρεπτικά. Πριν κλείσουμε, έχετε υπάρχει κάποιο περιστατικό που σας έχει μείνει; Έχουν έρθει κάποια φορά ο Παταβούκας και ο Οικονόμου μετά την προπόνηση και σκέφτονται τι να φάμε. Φάγανε 12 κρέμες ο καθένας, 4 ομελέτες, δυο τρεις σπανακόπιτες ή τυρόπιτες και πήραν και από 15 κρέμες για το σπίτι! Α, και όταν έρχόταν ο πατέρας μου από το εξωτερικό και μου έφερνε μια σοκολάτα και την πήγαινα στο σχολείο, η δασκάλα μού έλεγε πως δεν ήταν σωστό να έχω εγώ σοκολάτα, όταν οι συμμαθητές μου δεν είχαν κάτι αντίστοιχο, ότι απαγορευόταν. Και την κρατούσε, την έτρωγε εκείνη!

Φωτο: Νίκος Κόκκας

OUGH! 39

40 OUGH!

Από τον αδέσποτο «αρουραίο του ουρανού» της πλατείας Κοτζιά, μέχρι το θεαματικό ουτζίδικο και τον ταχυδρόμο αριστοκράτη των αιθέρων, υπάρχει τεράστια απόσταση. Ένας ολόκληρος κόσμος, γεμάτος πούπουλα, σκόνη, θεαματικές βούτες, πτήσεις των 100χλμ/ώρα και περιστεράδες με ζήλο και λατρεία για το πιο παρεξηγημένο πουλί της πόλης.

Ταχυδρομίες με φτερά και πούπουλα Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Eftychia Vlachou

Σε ολόκληρη την Ελλάδα μπορεί κανείς να συναντήσει τους «περιστεράδες», ανθρώπους που συντηρούν στο σπίτι τους μεγάλα κλουβιά γεμάτα περιστέρια και συμμετέχουν με αυτά σε αγώνες, ανάλογα με την κατηγορία τους. Κάποιοι φωνακλάδες, αργόσχολοι, τύποι λαϊκοί, άλλοι χομπίστες, πρόεδροι και προπονητές, μοιράζονται ένα πάθος αναπάντεχο για το περιστέρι.

Τούς συναντήσαμε σε ταράτσες στο Κερατσίνι και στον Σύλλογο Φίλων Θεαματικών Περιστεριών στην Σαλαμίνα και, μετά από αρκετές συναντήσεις μαζί τους, φοβάμαι ότι πάσχουμε από το ίδιο σύνδρομο που είχε η Tippi Hedren στα «Πουλιά» του Χίτσκοκ. Κερατσίνι. Η ώρα κοντεύει πέντε το απόγευμα και καθώς ο ήλιος λούζει με κόκκινο

φως τις ταράτσες των δυτικών προαστίων της Αθήνας, ένα σμήνος περνά με ταχύτητα πάνω απ’ τα κεφάλια μας, διαγράφοντας κύκλους γύρω από μια ψηλή οικοδομή. Είναι τα ταχυδρομικά περιστέρια του Κώστα Σενικίδη, τρεις συνεχόμενες φορές πρωταθλητή στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό αγωνιστικών περιστεριών. Στεγασμένα

στην σιδηρόφραχτη φωλιά που γνωρίζουν ως το ένα και μοναδικό τους σπίτι, τα συγκεκριμένα περιστέρια δεν πρόκειται ποτέ να την εγκαταλείψουν, όσες φορές και αν πετάξουν μακριά της. «Ακόμα και αν το κρατήσεις σπίτι σου σε κλουβί, μόλις το αφήσεις έξω από αυτό, το περιστέρι θα γυρίσει στον χώρο που μεγάλωσε», εξηγεί ο εκτροφέας Κ. Σενικίδης. Τα περιστέρια συνεχίζουν να κυκλώνουν την ταράτσα, μέχρι την στιγμή που ο Κώστας αρχίζει να τους σφυράει κελαϊδιστά, για να τα καλέσει πίσω. «Δεν μαθαίνει ο εκπαιδευτής στο περιστέρι να έχει αυτή την συμπεριφορά. Η επιστροφή στον τόπο κατοικίας τους είναι κάτι που είναι προορισμένα από την φύση να κάνουν. Το έχουν μέσα τους. Η δουλειά του εκτροφέα είναι να τα έχει σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, ειδικά την περίοδο της προετοιμασίας για τους αγώνες. Πρέπει να τα έχει υγιή, καλοταϊσμένα, περιποιημένα, ώστε να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο ταξίδι που έχουν να κάνουν. Ένα περιστέρι μπορεί να χρειαστεί να διανύσει και 4.500 και 5.000 χιλιόμετρα, για να βγάλει εις πέρας το πρόγραμμα». Πώς όμως γίνονται

αγώνες, αφού τα περιστέρια έχουν πάντα μια κατεύθυνση, προς το σπίτι τους, εν προκειμένου το Κερατσίνι; «Στους αγώνες δεν στέλνουμε τα περιστέρια που εκτρέφουμε, αλλά τα παιδιά τους», εξηγεί ο Κώστας. « Έτσι λοιπόν, στην περιοχή που θα γίνει το περιστεροδρόμιο, στήνεται εκ νέου περιστερώνας όπου θα μεγαλώσουν τα πιτσούνια που στέλνουν οι εκτροφείς ανά τον κόσμο. Τον περιστερώνα αυτό θα έχουν πλέον για σπίτι τους τα πουλιά και από τους αγώνες που θα ακολουθήσουν σε βάθος χρόνου, θα αναδειχτεί εκείνο με την καλύτερη φυσική κατάσταση και ‘το καλύτερο αίμα’». Με τον όρο ‘αίμα’ εννοεί φυσικά την καταγωγή του περιστεριού, στην οποία δίνουν μεγάλη σημασία οι εκτροφείς. «Τα περιστέρια εύκολα ζευγαρώνουν, όμως δύσκολα δίνουν καλούς απογόνους. Για να γίνει καλό το ζευγάρωμα, προσέχουμε ιδιαίτερα την καταγωγή των γονέων, την ποιότητα των χαρακτηριστικών τους, αλλά και την φυσική διάπλασή τους –τα φτερά και ιδιαίτερα την ουρά. Και πάλι όμως, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Στα δέκα πιτσούνια, μόνο ένα είναι το καλό, εκείνο

OUGH! 41

που θα νικήσει αν το στείλεις στον αγώνα», λέει ο Κώστας και εστιάζει σε ένα ξεχωριστό κλουβί με περιστέρια που επιμελώς έχει παραλείψει να μάς εξηγήσει γιατί το έχει χώρια, «Με τα χρόνια έχω καταφέρει να βρω περιστέρια σταθερά, πιστά και με πολύ ψυχή. Αυτά τα εμπιστεύομαι πάντα όταν πρόκειται για δημιουργία απογόνων». Η αιμομιξία επιτρέπεται; «Με αιμομιξία μπορείς να διατηρήσεις το αίμα, όμως τα περιστέρια αυτά δεν μπορούν να πετάξουν. Τα συγκεκριμένα, όμως, όταν ζευγαρώσουν αργότερα με κάποιο άλλο περιστέρι, βγάζουν τους καλύτερους απογόνους». Ο Κώστας ήρθε σε πρώτη επαφή με το άθλημα το 1988, μέσω φίλων του. Από τότε έμεινε πιστός σε αυτό, δημιουργώντας το δικό του εκτροφείο, με περίπου 100 ταχυδρομικά περιστέρια. «Τα έχω σαν παιδιά μου, δεν γίνεται να σας το κρύψω. Είναι ζώα πανέξυπνα, πιστά στο σπίτι και το αφεντικό τους. Τούς δίνεις αγάπη και αυτά στην ανταποδίδουν, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα». «Η καλύτερη στιγμή για έναν περιστερά, είναι όταν βλέπει το περιστέρι του να τερματίζει, σώο και αβλαβές», λέει. Το ταξίδι

δεν είναι πάντα εύκολο για τους ιπτάμενους πρωταθλητές: «Πολλές φορές μπορεί το περιστέρι να μην γυρίσει. Ίσως χτυπήσει στην διαδρομή, πιαστεί σε πυλώνες της ΔΕΗ, ή το σκοτώσει κάποιο αρπακτικό πουλί. Υπάρχουν, μάλιστα, περιπτώσεις που τα σκοτώνουν κυνηγοί». Η αγάπη του για τα περιστέρια, έκανε τον Κώστα Σενικίδη να κάνει αρκετά δρομολόγια, προκειμένου να προπονήσει και να κρατήσει σε φόρμα τα περιστέρια του. «Τα παίρνουμε με το αμάξι και πηγαίνουμε πολλά χιλιόμετρα μακριά, στην συνέχεια τα αφήνουμε ελεύθερα να γυρίσουν σπίτι. Την απόσταση Κιλκίς-Κερατσίνι την κάνουν σε 3 ώρες και ένα τέταρτο, ενώ Μπουργκάς-Θεσσαλονίκη σε τέσσερις ώρες. Τα περιστέρια αυτά, φτάνουν έως και τα 110 χιλιόμετρα την ώρα», εξηγεί για τους εκπληκτικούς τους χρόνους. Οι τιμή ενός περιστεριού κυμαίνεται ανάλογα με την αγωνιστική του αξία. Μπορείς να βρεις πουλιά από ένα ευρώ, έως πολλές χιλιάδες ευρώ. Όταν, μάλιστα, αναφερόμαστε σε καθαρόαιμα αγωνιστικά περιστέρια, οι τιμές απογειώνονται. «Γι’ αυτό, άλλωστε, και το συγκεκριμένο άθλημα θεωρείται προνόμιο

μιας ελίτ», συνοψίζει ο Κώστας. Πόσο κόστιζε όμως το πιο ακριβό του περιστέρι; «Το πιο ακριβό περιστέρι μου, το έχω φτιάξει εγώ ο ίδιος με ζευγάρωμα», απαντά. Το ταχυδρομικό περιστέρι εμφανίζεται στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ως μέσο τηλεπικοινωνίας. Τα συγκεκριμένα περιστέρια, ωστόσο, αντλούν την καταγωγή τους από το ελληνικό αγριοπερίστερο, σύμφωνα με τον Κώστα. Το περιστέρι αυτό στην συνέχεια «δουλεύτηκε» από τους Βέλγους και τους Γερμανούς και μετά από διάφορες προσμίξεις κατέληξε σε αυτό το είδος. «Αν και δεν συνηθίζεται να το χρησιμοποιούν για την μεταφορά μηνυμάτων, το περιστέρι μπορεί να κουβαλήσει με κατάλληλο κούμπωμα στο πόδι, έως και είκοσι γραμμάρια». Μια άλλη χρήση, του περιστεριού-ταχυδρόμου/δρομέα, αφορά την όρασή του. «Τα περιστέρια αυτά, έχουν εξαιρετική οπτική ικανότητα. Έτσι, με την κατάλληλη εκπαίδευση, μπορούν να εντοπίσουν σωσίβιες λέμβους και σωσίβια από ναυτικά ατυχήματα, από πολύ μεγάλο ύψος. Γι’ αυτό τον λόγο τα παίρνουν μαζί σε σωστικές επιχειρήσεις». Δεύτερη στάση μας στην Σαλαμίνα και τους

θεότρελους «βουτάδες». Η θεαματική βούτα είναι περιστέρι του οποίου η καταγωγή χάνεται κάπου μέσα στην τουρκοκρατία. Η βούτα ειδικεύεται στο γρήγορα χορευτικό ανέβασμα σε μεγάλο ύψος και το απότομο κατέβασμα στο έδαφος. Πολλά περιστέρια τσακίζονται κατά την πτώση, ειδικά όταν έχει αντηλιά. «Τσακίζονται στα κεραμίδια, στο σύρμα της ΔΕΗ, έχω δει να φεύγουν φτερά, κεφάλια, πόδια», θα μάς πει αργότερα ο Νίκος Βλάχος, εκτροφέας της περιοχής. Η βούτα δεν διανύει μεγάλες αποστάσεις, ούτε αποδεικνύεται το ίδιο πιστή στο σπίτι της, όπως το ταχυδρομικό περιστέρι. Εύκολα μπορεί να ξελογιαστεί από άλλα περιστέρια και να εγκαταλείψει το σπίτι που μεγάλωσε και να εγκατασταθεί σε άλλον εκτροφέα, ο οποίος πρόθυμα θα συγκαλύψει το παραστράτημά της, αλλάζοντας τα δαχτυλίδι με τα στοιχεία της και κρατώντας της για δική του χρήση. Τα ατίθασα αυτά περιστέρια παραμένουν η τρέλα και το μεράκι για πολλούς χομπίστες, αντικείμενο ατελείωτων καυγάδων και μικρά τοτέμ για πολλούς περιστερόφιλους από την Πελοπόννησο και τα νησιά, έως την Βόρεια Ελλάδα.

42 OUGH!

Ο «Κιτρινομάτης», ο «Πρόεδρος» και ο Βαγγέλης, ο μικρότερος, είναι και οι τρεις τους περιστεράδες με τις δικές τους εγκαταστάσεις στο σπίτι τους και εκατοντάδες περιστέρια που κάνουν τον χώρο άνω κάτω. Παραδέχονται ότι είναι άρρωστοι γι’ αυτά. Τρελό πάθος. «Μετά τα παιδιά σου και την γυναίκα σου, η αξιοπρέπειά σου μπορεί να κριθεί μόνο από την εκτροφή των περιστεριών σου. Μην το ξεχνάμε, το περιστέρι είναι η προέκταση του πουλιού σου!», αναφέρει ο Νίκος «Κιτρινομάτης» Βλάχος, που θα έκανε τα πάντα για τα πουλιά του. «Τα βγάζω συνέχεια από τα κλουβιά, με πιάνει η καρδιά μου να τα βλέπω εκεί μέσα. Στο Κερατσίνι που μεγάλωσα, μού άρεσε πολύ να περνάω χρόνο με τα περιστέρια του ξαδέρφου μου που έμενε στον από πάνω όροφο. Τα περιστέρια με συναρπάζανε. Το πρώτο περιστέρι μου το αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου, όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρός. Με ό,τι λεφτά κέρδιζα από περιστασιακές δουλειές, αγόραζα περιστέρια. Όταν μετακομίσαμε στη Σαλαμίνα έφτιαξα τον δικό μου περιστερώνα». Πιάνει τα περιστέρια στα χέρια του και τα χαϊδεύει για να ποζάρει. «Εδώ στην Σαλαμίνα, ο μεγαλύτερος εχθρός των περιστεριών είναι τα σαΐνια. Έχουμε πάρα πολλά. Ένα σαΐνι μπορεί να σκοτώσει έως και τρία περιστέρια την ημέρα. Έχουμε εξοπλιστεί με φωτοβολίδες, χτυπιόμαστε κάτω για να το διώξουμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε πάντα». Στην Σαλαμίνα μπορεί κανείς να συναντήσει πάρα πολύ κόσμο που ασχολείται με τις βούτες, είναι «περιστερονήσι», όπως το αποκαλούν. «Οι μισοί από τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα περιστέρια μπορεί να μην έχουν βγάλει το δημοτικό. Το χόμπι ήταν περιθωριακό, το είχαν οι χαβατζήδες, οι κοπρίτες, οι αργό-

σχολοι και τεμπέληδες. Κολλούσαν σε αυτό και δεν ήθελαν να δουλέψουν ξανά. Είναι γνωστό ότι είναι αρρώστια αυτή η ασχολία. Από μια στιγμή και πέρα σε ελέγχει. Ως νέα γενιά περιστεράδων, όμως, προσπαθήσαμε να ανεβάσουμε το επίπεδο στο άθλημα. Φτιάξαμε τον σύλλογο και προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την συνοχή. Επενδύσαμε σε αυτά τα περιστέρια για να χτίσουμε ένα ολόκληρο άθλημα». «Του περιστερά δεν του φτάνουν 24 ώρες να είναι μαζί με τα περιστέρια του. Μπορεί απλά να κάθομαι απέναντί τους και να προσπαθώ να τα διαβάσω, να τα καταλάβω, να μπω στην ψυχολογία τους. Ακόμα και το πώς θα ζευγαρώσει ένα αρσενικό και ένα θηλυκό θέλει μελέτη. Όταν οι απόγονοι δεν είναι έτσι όπως θα τους ήθελες, κάτι δεν έχει πάει καλά. Το καλοκαίρι, όταν νυχτώνει, ανοίγω το φώτα μου και με μια καρέκλα κάθομαι μπροστά τους και τα κοιτώ. Επίσης, είναι μια ξεκούραση για μένα, κάθομαι και από το μυαλό μου περνούν τα πάντα: σε ποιον χρωστάω, ποιος μου χρωστά, τι κάνουν τα παιδιά μου και η γυναίκα μου. Με τα πουλιά τα ξεχνάω όλα». Τα παρατηρούμε καθώς ζευγαρώνουν ή καυγαδίζουν για μια θηλυκιά. Σχεδόν εκστασιασμένος ο Νίκος μάς μιλά γι' αυτά, το καθένα έχει το όνομά του. Τα αφήνει να πετάξουν, τα φωνάζει με άναρθρες κραυγές και όταν αυτά απογειώνονται, ανοίγοντας τα φτερά τους, φωνάζει «χόρεψε καρδιά μου, χόρεψε!». «Παρατηρώντας τα μπορείς να μάθεις τα πιο απλά μυστικά της ζωής», καταλήγει «Το πώς βατεύονται, πώς ερωτεύονται, πώς αγαπιούνται, πώς φτιάχνουν την φωλιά ή το πώς συγχρονισμένα ταΐζουν τα παιδιά τους –αυτό είναι μεγαλειώδες- είναι φαινόμενα ζωής που σε αλλάζουν. Με τα περιστέρια

μπορείς να ηρεμήσεις, να ταξιδέψει το μυαλό. Πρέπει όμως να το ’χεις, πρέπει να το αγαπάς». Περήφανος μάς συστήνει τον συνεχιστή του, τον δεκαοκτάχρονο γιο του. Δουλεύει στο μαγαζί του πατέρα του (pet shop), παίζει μπάλα και πάει στο ναυτικό λύκειο. Ο μικρότερος γιος δεν θέλει να τα βλέπει καν τα περιστέρια. Η οικογένεια σε διχασμό. Στον σύλλογο περιστερόφιλων Σαλαμίνος συναντήσαμε και τον πρόεδρο, τον Χρήστο Καλογήρου σκασμένο. Η σκύλα του, ένα ροντβάιλερ, άνοιξε πριν από λίγες μέρες ένα κλουβί και του σκότωσε 41 περιστέρια. Τα είκοσι τα έφαγε, τα υπόλοιπα τα έπνιξε. Ο Χρήστος, το ίδιο παθιασμένος με τον Νίκο, χαρακτηρίζει το άθλημα ‘extreme’. «Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο με τα περιστέρια. Τι πιο extreme από το να σου παίρνει ο άνεμος το περιστέρι μακριά και να το χάνεις απ’ το βλέμμα σου; Τι πιο εντυπωσιακό από την σαϊνομαχία στον αιθέρα;», μάς λέει με έμφαση. Τα βράδια στις συναντήσεις των περιστεράδων στον σύλλογο, γίνεται ο κακός χαμός. Καυγάδες για το ποιος πήρε το περιστέρι του άλλου, λογομαχίες για τον σωστό τρόπο εκτροφής, για τις επιδόσεις και χίλια δυο άλλα πράγματα «Σκοτωνόμαστε», λένε γελώντας. «Πέφτουν μπουνίδια, αδέλφια κόβουνε την ‘καλημέρα’. Δεν το καταλαβαίνεις άμα είσαι έξω από αυτό, αλλά τα περιστέρια είναι σαν τον ιππόδρομο, σε παθιάζουν. Εγώ έχω χάσει πολλούς γάμους και βαφτίσια, επειδή περίμενα να μου γυρίσει κάποιο περιστέρι!», παραδέχεται ο Χρήστος. «Μέχρι και στο ταξίδι του μέλιτος που είχα πάει με την γυναίκα μου στην Σαντορίνη, είχα κουβαλήσει μαζί σε μια κούτα, δυο περιστέρια που ήταν άρρωστα. Τι να κάνω ήθελαν αντιβίωση ανά οκτάωρο!»

OUGH! 43

Λαθρεπιβάτης στο μετρό Μπορείς να σηκωθείς να φύγεις αν σε πιάσουν χωρίς εισιτήριο στο μετρό; Μπορείς να δώσεις ψεύτικο όνομα και να γλιτώσεις το πρόστιμο; Το ψάξαμε, κι ορίστε τα αποτελέσματα:

Αλεξάνδρα Πράσσα & Χριστιάννα Τσάπη

Σύνταγμα. Έξω από το μετρό. Η ώρα 8 και κάτι το πρωί. Τριγύρω η ατμόσφαιρα μυρίζει φρεσκοσβησμένα τσιγάρα. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, επαίτες ανεβαίνουν-κατεβαίνουν στα μέσα μεταφοράς, ο καθένας με τη δική του πορεία, τα δικά του προβλήματα. Πρόσωπα αγουροξυπνημένα, βιαστικά, νυσταγμένα, ανέμελα, σκυθρωπά. Βρισκόμουν ανάμεσα στα εκδοτήρια εισιτηρίων και στα επικυρωτικά μηχανήματα. Εισιτήριο δεν υπήρχε στο πρόγραμμα, καθώς δεν υπήχαν και λεφτά στην τσέπη. Έψαξα λίγο στο πάτωμα μήπως βρω το "μαγικό χαρτάκι" με λίγα ακόμη διαθέσιμα λεπτά διαδρομής. Κάποιοι προσέφεραν τα δικά τους, προτάσσοντας τα χέρια, αλλά μάταια, δεν πρόλαβα. Οι επιλογές στέρευαν και εγώ έπρεπε να φύγω. Πέρασα τα επικυρωτικά μηχανήματα, προχώρησα λίγα βήματα, μέχρι που έφτασα στις κυλιόμενες και παρασύρθηκα στην κάθοδό τους. Πριν προλάβω να ελέγξω, η σκάλα με οδηγούσε στους ελεγκτές. Φάνταζαν στο μυαλό μου ως κακοί ήρωες κόμιξ που περίμεναν με ένα σαρκαστικό γέλιο, εμένα, τον άτυχο ήρωα -και πρωταγωνιστή- με τον οποίο θα έρχονταν αντιμέτωποι. Τα γεγονότα προχωρούσαν πιο γρήγορα από τις σκέψεις και κάπως έτσι, 10 δευτερόλεπτα απόσταση από το συρμό, ακούστηκε η φράση: "Το εισιτήριό σας παρακαλώ!" Πάγωσα. Όσες σκέψεις φευγαλέες ήρθαν στο μυαλό μου, δεν με άφησαν να πω κάτι πρωτότυπο. "Δεν έχω εισιτήριο". Με ψεύτικο ευγενικό χαμόγελο ο ελεγκτής ανανέωσε το μπλοκάκι του με νέα σελίδα, τοποθέτησε το καρμπόν στη θέση του, άνοιξε το στυλό του και ξεκίνησε να γράφει το πρόστιμο. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω πλέον ήταν να δώσω τα στοιχεία μου και με το ροζ πρόστιμο-εισιτήριο στο χέρι, να κατευθυνθώ στο προορισμό μου. Λαθρεπιβάτες μπορούμε να γίνουμε όλοι, είτε συνειδητά, είτε ακούσια, είτε αναγκα-

στικά κάποιες φορές. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας ως επιβάτες των μέσων μεταφοράς, τα όρια τα δικά μας αλλά και τα όρια των ελεγκτών. Τα do’s και don’ts, διαφορετικά. Οι έλεγχοι των εισιτηρίων είναι ελάχιστοι και συνήθως πρέπει να ανήκεις στους άτυχους της υπόθεσης για να πέσεις πάνω στους ελεγχτές (όσο και αν επικρατούν ισχυρισμοί ότι οι έλεγχοι έχουν αυξηθεί 50%). Μετά από ερωτήσεις σε αρμοδίους με απάντησεις που δεν διασταυρώνονταν ποτέ, διαπιστώσαμε τα όρια των ελεγκτών, απέναντι σε έναν λαθρεπιβάτη. Μέχρι σε ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η δικαιοδοσία και η νομική ισχύ των ρόλων τους αλλά και των δικών μας. Ξεκινήσαμε από τα απλά. Μια γρήγορη έρευνα στο google μας έδωσε εξ αρχής πάμπολλα αποτελέσματα. “Δεν πληρώνω”, “Οι Ρομπέν του Μετρό” και διάφορα άλλα site που αναγάγουν την μη έκδοση εισιτηρίου σε επαναστατική πράξη. Και τα είδαμε όλα τόσο ρόδινα, που νιώσαμε ηλίθιες για τα πρόστιμα που έχουμε πληρώσει, αλλά και για τις κατά καιρούς διαπραγματεύσεις με ελεγκτές. Γιατί, ποιος ο λόγος να παρακαλάς “Να σε γράψουν για πάσο και όχι για εισιτήριο”, “Να σε αφήσουν, γιατί μπροστά σου ο Όλιβερ Τουίστ είναι καπιτάλας” και ου το καθεξής, όταν ο ίδιος ο Νόμος μοιάζει να είναι με το μέρος σου; Με βάση αυτά που διαβάσαμε, αν έδινες στον ελεγκτή “τα στοιχεία σου”, δεν ήσουν υποχρεωμένος ούτε να δείξεις ταυτότητα, ούτε να περιμένεις την αστυνομία να εξακριβώσει το ποιόν σου. Ο ελεγκτής δεν θα είχε το δικαίωμα να σε κρατήσει, καθώς δεν είναι όργανο της αστυνομίας, ενώ εσύ δεν έχεις διαπράξει κανένα ποινικό αδίκημα. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μπορεί να κάνει και κάτι για να επιβεβαιώσει την ταυτότητά σου, όπως να σε αναγκάσει να τηλεφωνήσεις σε κάποιο μάρτυρα. Απαγορεύεται επιπλέον να ζητήσει να κλείσουν οι πόρτες του λεωφορείου,

καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυνταγματικό, ενώ ακόμα κι αν κατέληγες να δίνεις τα στοιχεία σου σε κάποιον αστυνομικό, δεν θα μπορούσε να δράσει αυταπάγγελτα, αλλά η εταιρεία θα έπρεπε να σε μηνύσει με έναν λόγο. Τρέχα γύρευε... Επιτέλους, αρχίσαμε να νιώθουμε ασφαλείς. Πέρα από τα πρόστιμα που δεν θα ξαναπληρώναμε ποτέ, τέλειωναν επιτέλους και οι εποχές που το γαλάζιο κοντομάνικο πουκάμισο και το μαύρο τσαντάκι-μπανάνα θα σήμαιναν τον απόλυτο τρόμο. Καθώς όμως τα χρόνια ιατρικών διαγνώσεων μέσω google, που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι πάσχουμε από Ηπατίτιδα Β (στην καλύτερη των περιπτώσεων), έχουν αρχίσει να μας διδάσκουν κάποια πράγματα για την εγκυρότητα των διαδικτυακών πληροφοριών, αποφασίσαμε να ψάξουμε το θέμα λίγο περισσότερο. Καταλήξαμε λοιπόν, στα γραφεία του Μετρό. Φτάνοντας εκεί, το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν ένα παιδί 17 χρονών που ωρυόταν: “Τι θέλετε να κάνω δηλαδή; Να σας τα φέρνω 25-25;”. Στα χέρια του κατούσε μια σακούλα ασφυκτικά γεμάτη με κέρματα. Ο Γιώργος, όπως μάθαμε ότι τον λένε, είχε φέρει τα 42 ευρώ του προστίμου σε κέρματα, αξίας 5 και 10 λεπτών. “Δεν τα δέχτηκαν”, μάς είπε φεύγοντας. “Μου έδειξαν ένα νόμο που τους αφήνει λέει να μην πάρουν τα λεφτά, αν είναι πάνω από 25 τα κέρματα. Λεφτά δεν είναι κι αυτά;”. Προχωρήσαμε προς τον γκισέ με τις ήδη εκνευρισμένες υπαλλήλους. Η προθυμία τους να μας απαντήσουν ελάχιστη, η γνώση τους πάνω στο θέμα, επίσης. Όσοι όμως γνώριζαν ήταν κάθετοι. Ο ελεγκτής μπορούσε να σε κρατήσει για όσο ήθελε, περιμένοντας την αστυνομία, να σε κατεβάσει από τα Μέσα, να ζητήσει την ταυτότητά σου, κι εσύ ήσουν πάντα υποχρεωμένος να συμμορφωθείς. Οι πληροφορίες ήταν σε τέτοιο βαθμό αντικρουόμενες, που δεν μας άφηναν επιλογές. Ήταν καιρός να μιλήσουμε με κάποιον που να είχε μηδενικό συμφέρον από τη χι ή ψι ερμηνεία των νόμων. Η λύση στο πρόβλημα βρέθηκε στο πρόσωπο του δικηγόρου Ζήση Ανδριόπουλου, ο οποίος μας απόδειξε ότι όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι

κι εδώ η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Με τις "σχετικές" και μη διασταυρωμένες γνώσεις που είχαμε φυλάξει στο μυαλό μας και τις εμπειρίες που είχαμε αποκομίσει από παλιότερα περιστατικά στους ελέγχους των μέσων, η νομική πλευρά με βάση τα άρθρα του Συντάγματος και του Ποινικού Κώδικα δεν έδωσαν το απόλυτο φως στο τούνελ αυτής της δημοσιογραφικής έρευνας. Η ζυγαριά ισορροπούσε εκνευριστικά στα λεγόμενα του Ζήση περί ορθού και εσφαλμένου. "Ναι μεν μπορείς να μη φέρεις μαζί σου ταυτότητα, αλλά, σύμφωνα με το άρθρο 74 παρ.15 του ΠΔ 141/1991, αν δεν έχεις κάτι που να αποδεικνύει ποιος είσαι και τί κάνεις, πας στο τμήμα για εξακρίβωση των στοιχείων σου. Ο αστυνομικός είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει δικαιοδοσία να σε ελέγξει, οπότε η παρουσία του είναι αναγκαστική". Από την πλευρά των λαθρεπιβατών, οι νομικές τρύπες που διαμηνύουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρακτικές αποφυγής μιας, κατά τα άλλα, απόλυτα παράνομης πράξης. Υφίστανται ως επιχειρήματα για να "θολώσουν" τα νερά και να καθυστερήσουν ή, και να αποφύγουν ίσως, την επιβολή προστίμου (από τους απληροφόρητους ελεγκτές), αλλά σε μια περαιτέρω ανάλυση, δεν μπορούν να σταματήσουν το κόσμο και να τον πείσουν να μην αγοράζει εισητήρια. Σανίδα σωτηρίας στο στρίγμωμα των ελεγκτών θα ήταν η παρατήρηση της συμπεριφοράς τους και της τήρησης του νόμιμου τρόπου -ή μη- της διεξαγωγής του ρόλου τους. Από την άλλη πλευρά, πάλι, εισιτήρια αγοράζεις γιατί είσαι σε ένα μέσο που σε εξυπηρετεί. Οι ελεγκτές κάνουν τη δουλειά τους, προτάσσουν την αγορά εισητηρίων και τη μη παραχώρηση τους σε τρίτους. Στο πλαίσιο αυτό, εφόσον και αν δεν τηρήθει κάτι και γίνει αντιληπτό, "τσακώνουν" τους παραβάτες, ζητούν τα στοιχεία τους και ακολουθεί η σύνηθης διαδικασία με την επιβολή προστίμου. Ανάμεσα στα "δίκια" του καθενός, η αλήθεια βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα: Κανείς να μην ικανοποιείται απόλυτα αλλά ούτε και να αποθαρρύνεται πλήρως. C'est la vie, με λίγα λόγια, και ο καθένας τραβά το το δρόμο του.

Μαρία Παππά | Φωτο: Αδαμάντιος Καφετζής

Teranga Beat: Μία ελληνική εταιρία στη Σενεγάλη Ο Αδαμάντιος Καφετζής βρέθηκε για διακοπές στη Σενεγάλη. Εκεί ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και γοητεύτηκε από την αφρικανική μουσική. Έτσι, ανακάλυψε ξεχασμένα διαμάντια και αποφάσισε να τα κάνει γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο, φτιάχνοντας μία δισκογραφική με έδρα την Σενεγάλη. Στην τοπική διάλεκτο wolof της Σενεγάλης, η λέξη «Teranga» σημαίνει φιλοξενία. Για τους Σενεγαλέζους, όμως, συμβολίζει κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι μια λαϊκή παράδοση, ένας τρόπος ζωής που θέλει τις οικογένειες να καλωσορίζουν τους ξένους στα σπίτια τους, να τους βοηθάνε απλόχερα και να τους προσφέρουν όλες τις ανέσεις, ακόμη κι αν αυτό είναι εις βάρος του ελάχιστου εισοδήματός τους. Το μόνο που ζητούν σε αντάλλαγμα είναι να βοηθήσουν αυτούς ή τα παιδιά τους, όταν το έχουν ανάγκη. Μέσα σε αυτό το ανιδιοτελές περιβάλλον, δρα από το 2010 η «Teranga Beat», η δισκογραφική εταιρεία του Αδαμάντιου Καφετζή. Στα ελληνικά το όνομά της σημαίνει «φιλόξενος ρυθμός» και οι σχέσεις του Αδαμάντιου με την χώρα και τους ήχους της ξεκινάνε από πολύ παλιότερα: «Είχα περάσει από μικρός από διάφορα είδη μουσικής, μέχρι που κάποια στιγμή άρχισε να με ενδιαφέρει η αφρικάνικη μουσική και άρχισα να μαζεύω δίσκους. Τότε, δεν ήταν τόσο διαδεδομένες οι πληροφορίες στο ίντερνετ και οι δίσκοι στην ελληνική αγορά ήταν ελάχιστοι. Προέκυψε όμως μια ευκαιρία, να ταξιδέψω στη Σενεγάλη για διακοπές. Εκεί έψαξα και έμαθα τη μουσική καλύτερα και είδα τα συγκροτήματα ζωντανά. Την πρώτη φορά έμεινα για 20 μέρες. Ήταν το 2003. Τότε ήμουν 24 χρονών. Κάποια στιγμή, είχα την τύχη να αγοράσω ένα μεγάλο μέρος από τη συλλογή ενός σημαντικού συλλέκτη. Όταν πέθανε η γυναίκα του, την πούλησε στη Λέσχη του Δίσκου και έτσι την ανακάλυψα. Ήταν η πρώτη φορά που είχα μπροστά μου τόσο μεγάλη ποσότητα αφρικανικής μουσικής. Πάντα η μουσική που μου άρεσε πιο πολύ προερχόταν από την περιοχή της Δυτικής Αφρικής γύρω από τη Σενεγάλη, δηλαδή από χώρες όπως το Μάλι, η Γουινέα, η Γκάμπια... Την εταιρεία σκεφτόμουν να την φτιάξω από το 2008. Είχε μπει στο μυαλό μου, επειδή έβλεπα κάποιες εταιρείες του εξωτερικού που έκαναν αντίστοιχες δουλειές και σκέφτηκα να το κάνω κι εγώ για τη σενεγαλέζικη μουσική. Την εποχή του '60 όλα τα συγκροτήματα της Σενεγάλης έπαιζαν κουβανέζικη μουσική, γι’ αυτό έχει τόσο λατινικό χαρακτήρα. Ήταν η μουσική που τους ταίριαξε περισσότερο, ίσως επειδή ήταν πιο κοντά στο ρυθμό τους, οπότε αυτή αγαπήσανε, αυτή τους άρεσε να χορεύουν και γι' αυτό ήταν

τόσο στη μόδα. Και στο ντύσιμο και σε όλα. Κάποια στιγμή επειδή έκανα μια αναβάθμιση στο ηχοσύστημά μου, ανακάλυψα ότι οι δίσκοι αυτοί είχαν καλές ηχογραφήσεις. Όλοι συζητούσαν για την κακή ποιότητα ήχου τους αλλά τελικά ήταν κακό το τύπωμα στο βινύλιο. Έτσι κατέβηκα το καλοκαίρι του 2009 στη Σενεγάλη με σκοπό να βρω τις αυθεντικές ηχογραφήσεις. Και τις βρήκα. Στην αρχή, όταν ρώταγα μού έλεγαν όλοι ότι δεν υπάρχουν, ότι έχουν πεταχτεί, ώσπου κάποια στιγμή πήγα να αγοράσω κάποιους δίσκους σε ένα σπίτι ενός παλιού παραγωγού. Εκεί ανακάλυψα ότι οι γιοι του είχαν κρατήσει όλες τις παλιές ηχογραφήσεις του πατέρα τους που είχε πεθάνει. Η εταιρεία έχει μέχρι στιγμής 4 κυκλοφορίες, 2 με υλικό από τη Σενεγάλη και 2 από την Γκάμπια. Οι φωτογραφίες –εκτός από τις παλιές- και τα σχέδια στα εξώφυλλα, είναι όλα δικά μου. Είναι υλικό από τη δεκαετία του ‘60 μέχρι τη δεκαετία του ‘80, αλλά με ενδιαφέρει να γίνουν και καινούριες δουλειές, όπως έγινε με την μπάντα του πρώτου δίσκου. Συγκεντρώθηκαν και ξαναδούλεψαν μαζί και φέτος κάναμε ένα πολύ πετυχημένο μικρό τουρ. Μιλάμε για μουσικούς μεγάλης ηλικίας πια, που είναι 65 χρονών. Δουλεύουν μαζί πάνω από σαράντα χρόνια και μαλώνουν μεταξύ τους πάνω από σαράντα χρόνια. Οι Σενεγαλέζοι είναι φιλικοί, αλλά είναι και λίγο περίεργοι. Είχαν πολιτικά προβλήματα, αλλά τώρα που έχουν δημοκρατία αρχίζουν να εμφανίζονται προβλήματα ως αποτέλεσμα της φτώχειας. Στην Ευρώπη ανεβαίνει η ακροδεξιά και στις αραβικές κι αφρικανικές χώρες, ο θρησκευτικός φανατισμός. Είχα σκεφτεί να μείνω μόνιμα στη Σενεγάλη, αλλά δεν μπορώ. Δεν αντέχω. Η ζωή εκεί είναι πολύ δύσκολη. Υπάρχει πολλή φτώχεια και δεν είναι καλό πράγμα. Βέβαια, αν είχα ανοίξει εδώ την εταιρεία θα την είχα κλείσει ήδη. Ίσως αργότερα να μεταφερθεί σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Γενικά, όμως, περνάω το 1/3 του χρόνου μου εκεί. Στην Ελλάδα, το ραδιόφωνο δεν παίζει τίποτα. Ούτε ο Κosmos Fm, που υποτίθεται ότι παίζει αυτή τη μουσική. Μέχρι πρόσφατα που με κάλεσαν να μιλήσω σε μια εκπομπή, αγνοούσε επιδεικτικά την ύπαρξη της εταιρείας, ενώ υπάρχει εδώ και δύο χρόνια...

OUGH! 45

46 OUGH!

Ο General Lee των Dukes of Hazard στην Αθήνα Πώς βρέθηκε στην Άνω Γλυφάδα το θρυλικό αυτοκίνητο με τα αυτόγραφα των Lynyrd Skynyrd και τι σχέση έχει με τα burger;

Αμάξια που έχουν αφήσει «όνομα»

Herbie Κατσαριδάκι, αγάπη μου

Αν κυκλοφορούσες στην Άνω Γλυφάδα μέχρι πριν από μερικούς μήνες και περνούσες έξω από το American Burgers [ίσως το καλύτερο burger της πόλης], τότε σίγουρα τη ματιά σου θα αιχμαλώτιζε ένα πορτοκαλί αμάξι, παρκαρισμένο απ’ έξω από το μαγαζί. Αν είσαι πάνω από 30 ή λάτρης των παλιών σειρών, το εντυπωσιακό μοντέλο της αμερικάνικης Dodge σίγουρα θα σού θύμιζε έντονα κάτι από τα παιδικά σου χρόνια: τον θρυλικό General Lee των Dukes of Hazard. Ένα από τα πιο διάσημα αμάξια με ονοματεπώνυμο, «Ο General Lee», όπως τον αποκαλεί ο κ. Δημήτρης, ιδιοκτήτης του καταστήματος, όταν του ζητάμε να μάς πει δυο λόγια για τον Στρατηγό, «είναι μια Dodge Charger του 1969 και ‘φοράει’ κινητήρα magnum 440 κυβικές ίντσες (7200 κυβικά εκατοστά). Είναι ένα από τα 300 αυτοκίνητα που καταστράφηκαν στα γυρίσματα των Dukes». Η σειρά διήρκησε από το 1979 έως το 1985 και τα ξαδέρφια συνήθιζαν να διαλύουν ένα αυτοκίνητο σε κάθε επεισόδιο, για να ξεφύγουν από το νόμο και τα σατανικά σχέδια του διεφθαρμένου σερίφη Boss Hog. Το μοναδικό [πανομοιότυπο] αμάξι που πρωταγωνιστεί σε όλα τα επεισόδια είναι αυτό των τίτλων της αρχής. «Η συγκεκριμένη Dodge», συνεχίζει ο κ. Δημήτρης, «ήρθε το 2004 σε πολύ άσχημη κατάσταση από μια μάντρα στο Μισισιπή, όπου ήταν μαζεμένα τα stunt cars των γυρισμάτων. Από τότε ανακατασκευάστηκε πλήρως, μέσα από μια χρονοβόρα διαδικασία που διήρκησε 3 χρόνια λόγω των

Το πιο διάσημο «σκαθάρι» όλων των εποχών μετά τους Beatles ήταν ένα μοντέλο της Volkswagen και ο Herbie ήταν το αξιαγάπητο βουβό σκεπτόμενο αμάξι σε μια σειρά ταινιών της Disney των '60s. Εμφανίστηκε σε επτά ταινίες συνολικά και συχνά έπαιρνε μέρος σε αγώνες ταχύτητας, μπλέκοντας σε κωμικές περιπέτειες.

Christine Christine

δυσεύρετων ανταλλακτικών του». Τι την κάνει μοναδική; «Φέρει τα αυτόγραφα των Lynyrd Skynyrd στο εσωτερικό του καπό του και αριθμό πλαισίου καταχωρημένο στη λίστα των αυθεντικών General Lee που χρησιμοποιήθηκαν στο σήριαλ. Στην Ελλάδα υπάρχουν συνολικά τρία Dodge Charger r/t 1969, από τα οποία μόνο τα δύο είναι General Lee. Το ένα General Lee έχει σαν έδρα την Αθήνα και το δεύτερο την Κοζάνη, όπου βρίσκεται και το εξειδικευμένο συνεργείο στα συγκεκριμένα αυτοκίνητα, ειδικό για τα Βig Block Μοτέρ της MOPAR (αγωνιστικό τμήμα της Chrysler–Dodge)». Όταν αναζητήσαμε το αμάξι για να το φωτογραφίσουμε, έλειπε στην Κοζάνη όπου πραγματοποιεί την καθορισμένη τακτική του συντήρηση, αλλά δεν θα αργήσει να επιστρέψει. Τα δύο αυτοκίνητα συμμετέχουν σε διάφορες εκδηλώσεις, αλλά και σε αγώνες όπως το Ράλι Ακρόπολης και έτσι πρέπει να είναι πλήρως λειτουργικά. Και τι σχέση έχει τελικά με τα burgers; Μια προσεκτική ματιά στο μενού του καταστήματος μάς λύνει όλες τις απορίες και ο κύριος Δημήτρης το επιβεβαιώνει, «το 2011, σε μια αποκλειστική συνεργασία με το American Burger, παρουσιάστηκε στην Αθήνα ο General Lee ‘χαρίζοντας’ το όνομά του σε ένα burger. Έτσι βρέθηκε σε διάφορα event για να διαφημίσει το General Lee Burger, δίνοντας την ευκαιρία στους θαυμαστές να το απολαύσουν από κοντά, να φωτογραφηθούν μαζί του, αλλά και να πάνε βόλτα –οι πιο τυχεροί- με αυτό το αυτοκίνητο-θρύλο».

O General Lee διατίθεται για εκδηλώσεις και έχει ιστοσελίδα στο διαδίκτυο www.dukesgr.com

Η Christine ήταν η ζηλιάρα κόκκινη Plymouth Fury του 1958 που ξεπάστρευε όποιον πείραζε τον έφηβο σπασίκλα ιδιοκτήτη της. Δημιούργημα του Stephen King, έγινε ταινία το 1983 και φημολογείται ότι ο John Carpenter κατέστρεψε 20 αμάξια κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

KΙΤΤ Ο Ιππότης της Ασφάλτου

Πριν ο David Hasselhoff γίνει o Mitch του Baywatch την δεκαετία του 80, είχε για παρέα ένα μαύρο αμάξι που μιλούσε και ήταν πιο έξυπνο από τον ιδιοκτήτη του. Ο KITT ήταν μια τεχνητή νοημοσύνη σε τέσσερις ρόδες και το όνομά του έχει από τα αρχικά γράμματα του Knight Industries Two Thousand.

Ο ευρωπαίος άνθρωπος της πράξης λέει: για να είµαι αποτελεσµατικός, πρέπει να θέσω έναν ξεκάθαρο στόχο και να αναζητήσω τα µέσα που θα οδηγήσουν στην πραγµατοποίησή του µε τον πιο άµεσο τρόπο. Στην κινεζική σκέψη ― όπως την παρουσιάζει ο Φρανσουά Ζυλλιέν, ένας από τους διαπρεπέστερους σινολόγους της εποχής µας ― η αποτελεσµατικότητα νοείται διαφορετικά. Ο κινέζος στρατηγός δεν θέτει στόχους ούτε καταστρώνει σχέδια. Αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να ανιχνεύσει και να εκµεταλλευτεί την εσωτερική δυναµική της κατάστασης· να συντονιστεί µε τη φυσική πορεία των πραγµάτων, ώστε να κάνει τις συνθήκες να δουλέψουν για λογαριασµό του.

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΖΥΛΛΙΕΝ

EΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΑΠΡΑΞΙΑΣ η αποτελεσµατικότητα στην κινεζική σκέψη

Σύµφωνα µε την κινεζική αντίληψη, τότε δρα κανείς µε αληθινή αποτελεσµατικότητα, όταν απλώς υποβοηθά αυτό που θα συµβεί ούτως ή άλλως. Όταν το αποτέλεσµα της δράσης του προκύπτει αβίαστα, ανεπαίσθητα, σαν από µόνο του. ∆ιότι το µέγιστο κατόρθωµα είναι να ενεργήσεις έτσι ώστε να φαίνεται πως ο καθένας θα µπορούσε να καταφέρει αυτό που εσύ πέτυχες. Χωρίς αντίσταση, χωρίς κίνδυνο, χωρίς κόπο.

µετάφραση Θάνος Σαµαρτζής

www.cup.gr

ΤΖΟΖΕΦ Ρ. ΣΤΡΕΓΕΡ

ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΤΖΩΝ ΜΙΚΛΕΘΟΥΕΪΤ & ΑΝΤΡΙΑΝ ΓΟΥΛΝΤΡΙΤΖ

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ σύντοµη ιστορία µιας ιδέας που άλλαξε τον κόσµο

αποτελεσµατικότητα και αλληλεγγύη, συναίνεση και θεσµικός πειραµατισµός

εξουσία, ιδεολογία και θεσµοί στην αυγή της νεότερης Ευρώπης

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

µετάφραση Θάνος Σαµαρτζής

ΜΑΙΡH ΧΙΛΣΟΝ

ΤΟ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

µετάφραση Aργύρης Παπασυριόπουλος

µετάφραση Nίκος Κουµπιάς

48 OUGH!