Haugesund, Røvær, Indrevær ■■ Kartblad: 1113 I Haugesund ■■ UTM: KL 808-813, 930-934 ■■ Kommune: Haugesund ■■ Inventør: Anders Lundberg ■■ Dato: 02.08.2000, sjekka mot ortofoto frå 2002 i januar 2009 ■■ Naturtype: D Kulturlandskap, G Havstrand/kyst, A Myr, E Ferskvatn ■■ Utformingar: D07 Kystlynghei, A08 Kystmyr, E1202 Bukter og viker, G06 Tangvoll, G strandberg ■■ Verdi: A ■■ Vegetasjonssone: Boreonemoral ■■ Vegetasjonsseksjon: O3 Sterkt oseanisk
Lokalitetsomtale Beliggenhet/avgrensing/naturgrunnlag: Øya er ein del av Røvær-øygruppa. Ho er knapt 500 m brei (aust-vest) og om lag 370 m lang (nord-sør). Øya har ei strandlinje på om lag 2 km og arealet er knapt 170 dekar. Sia 1982 har øya vore verna som naturreservat, m.a. for å ta vare på fuglelivet. Berggrunnen er gabbro. Høgaste punktet på øya ligg 24 m o.h. Naturtypar og utformingar: Kystlynghei er den dominerande vegetasjonstypen. Under feltregistreringa i 2000 blei det ikkje systematisk notert vegetasjonstypar, men ortofoto stadfestar at hei er den dominerande vegetasjonstypen. Tørrhei er mest utbreidd, men i søkka finst også fukthei og litt myr. Midt på øya finst eit lite vatn med litt kant-
Figur 59. Flyfoto over Indrevær. Lynghei dominerer det
meste av øya. Midt på finst eit lite vatn. Strandberga er særs fint utvikla.
og vassvegetasjon. Følgjande vegetasjonstypar er truleg representerte: H1a Tørr lynghei. Røsslyng-utforming H1c Tørr lynghei. Røsslyng-slåttestarr-torvull-utforming H2a Tørr gras-urterik hei. Fattig utforming H3 Fuktig lynghei K3 Fattig fastmattemyr P1a Langskot-vegetasjon. Tusenblad-tjørnaks-utforming P2c Flyteblad-vegetasjon. Vanleg tjørnaks-utforming U5a Øvre salteng. Raudsvingel/saltsev-salteng, saltsev-utforming U5b Øvre salteng. Raudsvingel/saltsev-salteng, raudsvingel-utforming U5c Øvre salteng. Raudsvingel/saltsev-salteng, raudsvingel-fjørekoll-tiriltunge-utforming V2a Fleiårig gras/urte-tangvoll. Lågurt-utforming (med gåsemure) V2b Fleiårig gras/urte-tangvoll. Høgurt-utforming (med krushøymole) X1a Strandberg. Fattig utforming Artsmangfald: Under synfaringa i august 2000 registrerte eg 100 artar karplanter. Hei er ein dominerande vegetasjonstype og ikkje overraskande er heiplantene talrike, slike som røsslyng, klokkelyng, stortranebær, fagerperikum, heistarr, bråtestarr, heisev og heifrytle. På skrinne knausar veks kystarten dvergsmyle. Ramslauk og kusymre finst i bergsprekker. Strandberga er godt utvikla og her veks artar som bitterbergknapp, kystbergknapp, rosenrot og fjørekoll. I grunne pyttar veks kattehale. Den mest sjeldsynte arten på øya er utan tvil raudlistearten klengjelerkespore som er talrik nokre få stader (figur 00). Arten er berre kjent frå nokre få stader i landet og arten finst her ved si absolutte nordgrense. Frøa blir spreidde med saueull. Påverknad/bruk: Sauebeite, lyngbrenning Tilstand: Heiane er beita av sau og har vore brente i seinare år. Dei er i svært god stand (god hevd). Skjøtsel og omsyn: Øya bør framleis beitast av sau. Verdivurdering: Førekomsten av intakt kystlynghei og kystmyr og stor førekomst av raudlistearten klengjelerkespore gjer at verdien av øya er svært viktig, A. Kjelder: Lundberg (2002, upubl. b). Stedkvalitet: Nøyaktigare enn 5 m.
43