As derradeiras incorporaciรณns รก Tรกboa Periรณdica: nihonio, moscovio, teneso e oganesรณn
Breve historia da Táboa Periódica
A historia da Táboa Periódica comeza no ano 1789, cando Antoine Lavoisier publicou unha lista de 33 elementos químicos agrupándoos en gses, metais, non metais e terras. Esta clasificación, aínda que moi práctica e aínda hoxe funcional, foi rexeitada pois había moitas diferenzas entre as propiedades físicas e químicas. No século seguinte, un dos primeiros intentos para esta clasificación foi o do químico Johann Wolfgang que agrupou ós elementos de propiedades análogas e relacionounos cos seus pesos atómicos. Durante o século XIX, os químicos comezaron a clasificar os elementos segundo a semellanza nas súas propiedades físicas e químicas. En 1829 o químico J.W. Döbereiner fixo unha clasificación en grupos de tres elementos chamados tríadas, onde as propiedades químicas dos tres elementos eran parecidas e as físicas variaban, ordenadamente, segundo a masa atómica. A masa atómica do elemento central da tríada era a intermedia entre a dos outros dous. En 1862 Chancourtois, xeólogo francés, mostra unha certa periodicidade entre os elementos. En 1864, Chancourtois e Newlands (químico inglés) anunciaron a “Lei das octavas”: as propiedades repítense cada oito elementos. Esta lei non se pode aplicar a elementos máis aló do calcio, polo tanto é insuficiente, pero a táboa periódica comeza a ser deseñada.
En 1869 Meyer, químico alemán, publicou unha certa periodicidade no volumen atómico. Elementos similares tiñan un volumen atómico similar en relación a outros elementos. Nese mesmo ano, Mendeleïev, químico ruso, presentou unha primeira versión da súa táboa periódica. Colocou os elementos en columnas verticais empezando polos máis liviáns. Cando chegaba a un elemento que tiña propiedades semellantes ás doutro elemento empezaba outra columna. Os elemento foron colocados en orde crecente de masas atómicas e deixou ocos para elementos que aínda non se tiñan descuberto (o sistema utilizado por Mendeleïev permitiulle predicir con bastante exactitude as propiedades deses elementos que foron descubertos en 1886: escandio, galio e xermanio). Tras o descubrimento de novos elementos e da determinación de masas atómicas con maior exactitude, viuse que a colocación de Mendeleïev non era a correcta. Henry Moseley
organizou os elementos en orde crecente do seu número
atómico e resolveu os problemas da orde dos elementos na táboa periódica. Os últimos cambios que se produciron na táboa foron o resultados dos traballos de Glenn Seaborg a mediados do século XX Actualmente hai 118 elementos, organizados en 18 columnas ou grupos e 7 filas ou períodos. Recibiu o nome de Sistema Periódico Actual en 1922 cando Bohr clasificou os elementos por orde crecente de números atómicos en lugar das masas atómicas. Os últimos elementos en incorporarse a esta táboa foron: nihonio, moscovio, teneso e oganesón.
NIHONIO O nihonio (anteriormente chamado ununtrio, co símbolo provisional Uut ata
a súa aceptación oficial como novo elemento pola IUPAC en novembro de 2016) é o nome do elemento sintético da táboa periódica cuxo símbolo é Nh e o seu número atómico é 113.
O seu descubrimento foi reclamado conxuntamente por un equipo de
científicos no Laboratorio Nacional Lawrence Livermore nos Estados Unidos e un grupo de Dubna, Rusia, entre o 2003 e o 2004, así como polos investigadores
xaponeses do laboratorio Riken que lograron sintetizar e observar dito elemento a
finais de 2015, convertíndose así no primeiro elemento sintético en ser producido no Xapón, como resultado da desintegración do elemento 115
Os investigadores do Centro RIKEN Nishina —Center for Accelerator-based
Science, (RNC)— lograron xerar unha cadea de seis desintegracións alfa consecutivas, producidas nos experimentos realizados na fábrica de radioisótopos RIKEN —
Radioisotope Beam Factory (RIBF)—, identificando de xeito concluínte o elemento 113 a través das desintegracións a nucleidos fillos ben coñecidos. O resultado,
publicado na revista Journal of Physical Society de Xapón, foi o primeiro paso para reclamar os dereitos do nome do elemento 113 para o Xapón.
Recibiu oficialmente o nome en inglés de nihonium (traducido ao español
como nihonio ) mediante unha comunicación da IUPAC do 28 de novembro de 2016. O nome "nihonium" provén da palabra xaponesa para «Xapón» nun claro homenaxe ao país donde foi descuberto.
É un elemento radioactivo cuxo isótopo máis estable coñecido, nihonio-286,
ten unha vida media de 20 s. Pola súa vida media tan reducida e a súa
inestabilidade son nulas as aplicacións industriais ou comerciais deste elemento súper pesado, polo que a súa aplicación relégase só á investigación científica.
MOSCOVIO O moscovio (anteriormente chamado unumpentio, Uup o Ununpentio) é
un elemento sintético da táboa periódica cuxo símbolo é Mc e o seu número atómico é 115.
Actualmente coñécense catro isótopos desde
o isótopo máis estable do moscovio sexa o
299
287
Mc hasta
290
Mc. Prevéese que
Mc, que contén o número máxico de
184 neutróns. O isótopo con maior número de neutróns coñecido ata a data é o
290
Mc, con 175 neutróns.
O seu nome fai referencia á provincia de Moscú, rexión á que pertence a
cidade rusa onde se descubriu, Dubná.
O 2 de febreiro de 2004 informouse na revista Physical Review C que un
equipo integrado por científicos rusos no Instituto Central de Investigacións
Nucleares en Dubná, e os científicos estadounidenses no Lawrence Livermore National Laboratory fixeron o descubrimento do moscovio. Bombardearon americio 243 con calcio 48 para producir ións de catro átomos de moscovio. Estes átomos
desintegráronse por emisión de partículas alfa en nihonio en aproximadamente 100
milisegundos. En agosto de 2013 outro experimento independente confirmou o achádego do elemento.
O 5 de diciembre do 2016 a Unión Internacional de Química Pura e Aplicada
(IUPAC) e a Unión Internacional de Física Pura e Aplicada (IUPAP) aprobaron a súa denominación e foi agregado á táboa periódica dos elementos.
É un elemento sintético de apariencia grisácea con destellos prateados e
brancos. É presuntamente sólido a 298K; posúe unha masa atómica de 288 u. Só se pode sintetizar en laboratorios especializados de física nuclear.
É moi inestable, cunha vida media de milésimas de segundo. Aínda non se
coñecen os seus efectos no medio ambiente nin nos seres humanos, pero está envolto en curiosidades e historias sobre extraterrestres.
TENESO O teneso (anteriormente chamado ununseptio, co símbolo
provisional Uus ata a súa aceptación oficial como novo elemento pola IUPAC en
novembro de 2016) é un elemento sintético moi pesado da táboa periódica dos
elementos cuxo símbolo é Ts e o seu número atómico 117. É o segundo elemento máis pesado creado ata agora.
O seu descubrimento foi anunciado en 2010 e foi fruto dunha colaboración
entre científicos rusos e estadounidenses no Instituto Central de Investigacións
Nucleares de Dubná, Rusia. Nun experimento en 2011, creouse directamente un dos seus produtos de desintegración, confirmando parcialmente os resultados do
experimento inicial; o experimento, ademais, foi repetido con éxito en 2012. En 2014, o Centro GSI Helmholtz para a Investigación de Ións Pesados de Alemaña tamén afirmou ter reproducido o experimento orixinal. O grupo formado pola
IUPAC e a IUPAP, que se encarga de examinar as reivindicacións de descubrimentos de elementos superpesados, confirmou o descubrimento en decembro de 2015. xuño de 2016, os seus descubridores propuxeron nomealo tennesine
(segundo
Tennessee, sede do Laboratorio Nacional Oak Ridge), traducido como téneso.
En
O 28 de novembro de 2016, a IUPAC aprobou o nome proposto (en inglés),
habendo diverxencias na tradución do nome ao castellano, ata que finalmente a Real Academia de Ciencias, a Real Sociedad Española de Química, a RAE e a Fundéu acordaron promover a forma teneso.
Na táboa periódica, o teneso está ubicado no grupo 17,
cuxos membros
de número atómico menor son halóxenos. Porén, é probable que o teneso teña
propiedades significativamente diferentes das do resto de elementos do grupo. Os puntos de fusión e ebulición do teneso non son coñecidos con exactitude. As
predicións falan de valores arredor de 350-500 °C e 550 °C respectivamente, ou
incluso 350-550 °C e 610 °C respectivamente. Eses valores exceden os do astato e de todos os elementos precedentes no grupo, e seguen as tendencias periódicas.
Os isótopos sintetizados ata agora son o teneso-293, cunha vida media de
aproximadamente 14 milisegundos, e teneso-294, cunha vida media de arredor de 78 milisegundos.
OGANESÓN O oganesón (anteriormente chamado ununoctio) é o nome para o elemento
sintético da táboa periódica cuxo símbolo é Og e o seu número atómico é 118. É o elemento máis pesado sintetizado ata agora.
Foi nomeado con ese nome na honra do físico ruso Yuri Oganesián.
É radioactivo e altamente inestable. Só se detectaron, desde 2002, átomos do isótopo
294
Og.
A pesares de que o oganesón é formalmente un elemento do grupo 18,
probablemente non sexa un gas nobre. Inicialmente pensábase que era un gas, agora suponse que é un sólido en condicións normais de presión e temperatura.
É o elemento químico máis pesado observado en laboratorio. A súa síntese
non estivo exenta de polémica. O equipo estadounidense que anunciou en primeiro
lugar a síntese en 1999 tivo que publicar una retractación en 2002 recoñecendo que amañaran os datos experimentais. Este feito provocou un escándalo científico de
grandes proporcións e a revisión das normas éticas da investigación en varios centros do país. En 2006 un equipo ruso publicou a súa síntese e este resultado non foi cuestionado por outros científicos.
O primeiro grupo de átomos de oganesón foi propiamente observado
no Instituto Central de Investigacións Nucleares (JINR) de Dubná, Rusia, en 2002. O 9 de outubro de 2006 un equipo conxunto do JINR e do Laboratorio Nacional Lawrence Livermore estadounidense, traballando nas instalacións do JINR,
anunciaron6 que detectaran indirectamente un total de tres o quizáis catro núcleos de oganesón-294, só un ou dous en 2002 e dous máis en 2005, mediante a colisión de ións de californio-249 e calcio-48.
O oganesón é radioactivo e ten un periodo de semidesintegración
aparentemente menor ao milisegundo, pero incluso este dato é maior do predito antes do seu descubrimento.
Espérase que o oganesón presente propiedades físicas e químicas similares ao resto de elementos do seu grupo, máis concretamente semellantes ás do radón.
Xa que só se sintetizaron tres ou catro átomos de oganesón ata agora, non se
coñecen as aplicacións dos seus compostos máis aló da investigación científica. Polas características do elemento, a exposición a calquera dos seus compostos suporía un caso grave de envenenamento por radiación.
https://www.lenntech.es/periodica/historia/historia-de-la-tabla-periodica.htm https://www.luna.ovh/planeta/es/Teneso https://www.lifeder.com>Química https://es.wikipedia.org/wiki/Moscovio http://www.jccanalda.es www.periodni.com https://dequimica.com/teoria/oganeson https://es.wikipedia.org/wiki/Oganes%C3%B3n
Alberto Fraga Miragaya Zaira Sánchez Alonso Uxía Sanjurjo Calvo Jorge Tomé Carreira María Vidal Rodríguez (Alumnos de 2º Bacharelato)