ดีๆ เช่นกันนะคะ” เธอลุกยืน “โมขอตัวไปนอนก่อน เหนื่อยเต็มที” “โม…ไม่ ว่าอะไรจะเกิ ดขึ้ น พี่ยังอยู่เคีย งข้ างโมเสมอนะ” สุ้ม เสียงคนพูด เต็มไปด้ว ยความห่ว งหาอาทรที่ห ญิงสาวรับ รู้ม าตลอดที่ เติบโตมาด้วยกัน โมรียิ้มรับเพียงบางๆ ก่อนจะเดินเข้าห้อง คนเป็นพี่มองตามจนประตูปิดตามหลัง จากนั้นจึงลุกไปปิดไฟ ดวงกลาง ตุลาเปิดประตูเข้าห้องส่วนตัว เดินระเรื่อยไปยังหน้าต่างตรง หัวนอน ทอดสายตาออกไปยังบริเวณที่ตั้งของอู่รถภายในอาณาเขตของ พื้นที่หนึ่งร้อยตารางวา ที่เขาบากบั่นทางานหาเงินผ่อนกับธนาคารมาได้ ห้าหกปีเพื่อจะสร้างอนาคตสาหรับใครคนหนึ่ง แต่ดูเหมือนใครคนนั้น จะมองไม่เห็น นอกจากไมตรีและมิตรภาพแบบเพื่อนแบบพี่น้องที่มอบ ให้กันมาตลอด นับตั้งแต่หนูน้อยโมรีเข้ามาอยู่ในชายคาของสถานสงเคราะห์ เขาซึ่งเป็นรุ่นโตกว่าต้องรับหน้าที่ดูแลน้องที่มีอายุเพียงสามขวบ ดวงตา ของหนูน้ อยโมรีสดใสเหมื อนดวงดาวบนท้องฟ้า ดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้ม เพรา ผมสีน้าผึ้งหยักศกนุ่มเหมือนแพรไหม ยามหนูน้อยกระโดดโลด เต้นด้วยความยินดี กับอาคันตุกะผู้ใจดีซึ่งมักเปลี่ยนหน้านาอาหารมา เลี้ยง ตอนช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เขายังจาได้ว่าปากเต็มอิ่มของหนูน้อย โมรีสีแดงเข้มเพราะกัดแทะไอศกรีมอย่างมีความสุข ตุลาเอนตัวลงบนเตียง หลับตาลงด้ว ยความหน่ วงในใจ สิ่งที่ ชายหนุ่มคิด ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าวันข้างหน้า เขากับหญิงสาวจะมี โอกาสได้ร่วมทางเดินเดียวกันหรือไม่ หญิงรับใช้สูงวัยประคองถาดมีแก้วนมวางเคียงข้างมากับจาน ของว่าง เดินมาเคาะประตูห้องทางานอย่างแผ่วเบา ก่อนเปิดเข้าไปด้วย ใจระทึก คิดในใจว่าถ้าไม่จาเป็นนางจะไม่เข้ามาในห้องนี้เด็ดขาด
32