Cappadocië: een sprookjeswereld met feeëntorens.
minder behendig en blij dat we sneeuwraketten aan onze voeten hebben. Na een zestal uren stappen bereiken we opnieuw onze knusse logeerplaats waar de gastheer al klaarstaat met Turkse thee en lekkers.
... en wolven Voor een laatste trip vertrekken we vanuit het naburige dorpje Pinarbasi. We stappen op een oude weg, die destijds gebruikt werkt door mijnwerkers, maar de vele sneeuw maakt het onmogelijk om de weg nog te onderscheiden. We zijn één met het sneeuwlandschap. Kuddes Bezoear berggeiten dalen in de winter af en houden zich op langs het riviertje. Wij volgen het water naar boven. Waar berggeiten ronddartelen, hangen ook wolven rond. Een roedel wolven zien is een prachtige ervaring die gepaard gaat met nieuwsgierigheid en schuchterheid langs beide kanten. We stijgen ongeveer 550 meter in totaal vandaag en nemen uitgebreid de tijd om te genieten van de fantastische, nog ongeschonden panorama’s. Ons afscheid van het Aladaglargebergte is tijdelijk, dat weten we nu al. We komen terug, volgend winterseizoen of in de lente wanneer de sneeuw smelt en de vele meren gevuld zijn met het frisse, heldere water. Op een hoogte
18
| Op Weg 2017-6
van 3000 meter bevindt zich het ‘zevenmerenplateau’, op dit moment nog onbereikbaar, zelfs op sneeuwschoenen.
De tufsteen is zeer poreus en liet zich makkelijk sculpteren door wind, regen, water én sneeuw.
Feeëntorens en grottenkamers De tweede helft van onze reis brengt ons naar Cappadocië. Na een rit van anderhalf uur belanden we in een heel andere sprookjeswereld, zonder wolven maar met feeëntorens, al lijken ze ook op fallussen. Miljoenen jaren geleden zorgden uitbarstingen van de vulkanen Hasan en Erciyes voor een enorme lavastroom. De tufsteen die zo typerend is voor Cappadocië, is daar een gevolg van. Dit gesteente is zeer poreus en liet zich makkelijk sculpteren door wind, regen, water én sneeuw. Ook de mens had meer dan duizend jaar geleden door dat dit gesteente makkelijk te
bewerken was en daarom is hele regio bezaaid met intrigerende grottenwoningen en ondergrondse steden. Die werden voornamelijk uitgegraven door de eerste Christenen. Zij woonden hier vele eeuwen verborgen en veilig voor vervolging door onder andere de Romeinen. We bezoeken de ondergrondse stad van Derinkuyu en kunnen alleen maar ontzag voelen voor zoveel creativiteit. Het dorpje Sinassos waar we verblijven, werd tot 1923 bewoond door orthodoxe Grieken en ook dat is te merken aan de lokale architectuur. Bovendien heeft ook ons hotel bijzonder originele grottenkamers.
In de voetsporen van de eerste Christenen Onze eerste wandeldag trekken we meteen naar een van de mooiste valleien van Cappadocië, genaamd Meskendir. In de wanden ontdekken we talloze grottenwoningen. Vervolgens belanden we in de Rode Vallei. De roodtinten die zo kenmerkend zijn voor deze vallei creëren in combinatie met de witte sneeuw bijzondere foto-opportuniteiten. De rotskerkjes die gecamoufleerd aanwezig zijn, herinneren ons eraan dat we in een uitzonderlijk waardevol historisch gebied stappen. In het oudste dorpje van de regio, Cavusin, genieten we van de lunch