118
ติ้งง......ติ้งง....... แล้วได้หลับตาลงจมสู่ความมืด... รุ่งเช้าแสงแดดอันร้องผ่าวแยงเข้าดวงตาที่ค่อย ๆ ลืมขึ้นของนาง แต่กลับ ไม่มีสิ่งใดที่สะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้นของนางเลย ตาของเธอทั้งเยือก เย็น ไร้ความรู้สึก และเห็นถึงความหดหู.่ ... ...เหตุการณ์เหล่านี้วนซ้ำวนซาก หลายสิบครั้ง ตลอดช่วงเวลาที่ นางอยู่ในเรือนจำ... ในตอนที่นางเริ่มรู้สึกที่จะรับสิ่งเหล่านี้ไม่ไว้ อีกทั้งสภาพจิตใจที่ นับวัน ๆ ยิ่งค่อย ๆ แย่ลง วันนั้นในวันที่ท้องฟ้าโป่งมีแดดอ่อน ๆ อากาศ เย็น ๆ นางนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างห้องขัง...เธอ...ได้เริ่มเวียนหัวและหมดสติลง และได้ฟื้นขึ้นที่ห้องพยาบาล เธอคิดมาตลอดว่า “ช่วงชีวิตของฉันนี้ นี่คงเป็นอีกช่วงชีวิตหนึ่งที่ฉันคิดว่ามันเลวร้าย ที่สุด........จนกระทั่งวันนี้...” “....นี่เธอ!!!....นี่เธอ!!!....ฟื้นแล้วหรอ....รู้สึกอย่างไรบ้าง???” เสียง คุณหมอที่ห้องพยาบาลของเรือนจำ กำลังเรียกเธอที่กำลังสะลึมสะลือหลัง หมดสติไป เธอเอ่ยถามหมออย่างไม่เต็มเสียงว่า “คุณหมอคะ...ฉันเป็นอะไรไปหรอคะ...” หมอคนนั้นยิ้มละพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ ว่า “คุณหมดสติไปน่ะ...แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว.....แล้วผมมีอีกอย่างที่ ต้องบอกคุณ....” นางทำท่าทางสงสัยกับสิ่งที่หมอพูด จึงถามหมอว่า “เรื่องอะไรหรอคะ...” ¹éíÒµÒ´Í¡äÁ