Nergens zijn de zetels zo zacht als in de bioscoop. Ik herinner me dat ik enkele jaren geleden
een nieuwe film ging bekijken. In de zaal zaten nog een dertigtal mensen, waaronder een iets
oudere man die drie rijen voor ons een plaatsje had gevonden. Nog voor de film goed en wel
bezig was, zag ik zijn hoofd zachtjes opzij zakken, dromenland tegemoet. Op zich geen probleem,
maar hij begon daarbij ook te snurken. Niet een klein beetje, maar zó luid, daar zou de
gemiddelde Graspop een behoorlijke geluidsboete aan overgehouden hebben. Gelukkig stond
de volumeknop van de film ook goed open en was die dus nog best te volgen. Op het scherm
werden intussen drie mensen opgegeten door één of ander monster, maar de man, hij ronkte
verder. Op den duur zat iedereen in de zaal meer naar de snurkende man te kijken dan naar de
film zelf.
