Εξωτερική Ιεραποστολή #224

μένα το υπέροχο παιχνίδι του, που με μεγάλη τέχνη διαγράφει τη χρωματική τους διαφορά και αφήνει το ένα και μοναδικό υποπόρφυρο χρώμα να βασιλεύει στα δυο καλά σφιγμένα άκρα και να εξαφανίζει τη διαφορά του ενός λευκού από του άλλου μαύρου.

-Για δες, γίναμε ίδιοι, λέει ο ιερέας. Ο νεαρός τον κοιτάζει στα μάτια. Το χέρι του ιερέα χωρίζεται βιαστικά. Με δυσκολία κρατάει τα θολωμένα πλέον δικά του μάτια.

-Φεύγω, μονολογεί. Σύντομα θα γυρίσω. Μη φοβάσαι. ΠΡΑΞΗ ΕΣΧΑΤΗ Ο φύλακας Άγγελος της πόλης ήδη απλώνει το πορφυροκίτρινο σάλουτσά του πάνω από την προστατευόμενη πολιτεία. Η Ταναναρίβη στα γόνατά του, σκεπασμένη από το ζεστό του σάλουτσα. Στα χέρια έχει πάρει το λέφου του, για να προστατεύσει τα παιδιά που του έχει εμπιστευθεί ο Παντοδύναμος Θεός. Λαγοκοιμάται πάνω στο προσκέφαλό τους έτοιμος να τα υπερασπιστεί από κάθε εχθρό. Και να δώσει παρηγοριά σε αυτές τις απαράκλητες φτωχότατες υπάρξεις. Παρηγοριά στον πόνο και στα δάκρυά τους. Η νύχτα πέφτει. Οι 2 πρωταγωνιστές μόνοι με τα μάτια κλειστά, προσεύχονται ήδη στον ίδιο Θεό. Ο ένας χωριστά από τον άλλο, μα ο ένας για τον άλλο. Η αυλαία κλείνει εδώ. Το "επεισόδιο" της ζωής αληθινό. "Σεναριογράφος" ο Θεός. Οι πρωταγωνιστές υπαρκτοί μεν, αλλά σεβαστώς ανώνυμοι. Θαυμαστός όντως ο τρόπος, που ανοίγει την αυλαία της ζωής για κάθε άνθρωπο ο Θεός, σε ένα επεισόδιο που μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, είτε εδώ στην Ταναναρίβη είτε σε οποιαδήποτε γωνιά της γης. Εκεί που σκοτάδι και πίκρα μετατρέπονται με τη χάρη του Θεού σε φως και χαρά. ιερομόναχος Πολύκαρπος Μικραγιαννανίτης 43