13
Lewisham. “We wonen in een groot huis, eigenlijk wat te groot nu de kinderen al een tijdje het huis uit zijn. Maar familieleden weten ons te vinden en kiezen onze woning om er te komen logeren. Op twintig minuten zijn we in het centrum van Londen en in Kent. En op veertig minuten zijn we aan de kust. Nee, we willen niet verhuizen”, zegt Doris. Lage pensioenen Doris is voorzitter van de ouderenorgani-satie Lewisham Pensioners Forum. Zij en haar man Douglas blijven geëngageerd in hun omgeving. “We waren beiden actief in de vakbond. We wilden voorkomen dat mensen uitgebuit werden. Door dat vakbondswerk krijg je een sociale gevoeligheid die je nooit meer kwijtraakt”, zegt Douglas. “Na mijn pensioen wou ik die gevoeligheid inzetten voor de buurt. Er zijn zo veel organisaties waar je je ei kwijt kan. Dat geeft je het gevoel dat je toch nog nuttig bent, ook als je gepensioneerd bent. Ik wou vooral iets doen voor mijn leeftijdsgenoten. De situatie van ouderen hier is trouwens niet zo rooskleurig.” “Vooral vrouwen die niet uit werken gingen, hangen volledig af van hun echtgenoot. Dit is vooral voor de oudsten een probleem. Wanneer hun man een huwelijk verbreekt, vallen ze plots zonder inkomen. Ook psychologisch geeft het vrouwen een dreun afhankelijk te blijken van je echtgenoot. Voor jongere vrouwen speelt dit minder want zij vergaren tegenwoordig wel een pensioen”, vult Doris aan.
Een basispensioen voor iedereen. Klinkt aanlokkelijk maar dat basispensioen ligt niet zo hoog. Het houdt mensen net in armoede.
Geen basispensioen “Ik ben zelf ook zes jaar thuis gebleven om voor de kinderen te zorgen. Dat zie je in mijn pensioen in vergelijking met dat van mijn man. Je ziet tegenwoordig ook de trend dat bedrijven geen extra pensioenfonds meer afsluiten voor hun werknemers. Er leeft nu de opvatting van een basispensioen voor iedereen. Klinkt aanlokkelijk maar dat basispensioen ligt niet zo hoog. Het houdt mensen net in armoede. Wij komen uit een periode van werkzekerheid, goede lonen en een groepsverzekering. We komen niets tekort. Maar wie dat allemaal niet heeft, komt in de armoede terecht.”
Spoeddienst open “Ik wou aan die schrijnende situatie iets doen. Dus gaf ik advies aan mensen: waar ze sociale diensten kunnen vinden of waar ze goedkopere leveranciers vinden. Zo breidde de organisatie uit. Ondertussen zijn ook enkele parlementsleden (van het district van Lewisham – een soort van gemeenteraad) lid van Lewisham Pensioners Forum. Dat maakt onze organisatie sterker. We protesteerden bijvoorbeeld tegen de sluiting van de spoeddienst van het hospitaal hier in de buurt. We hebben een grote campagne opgezet waar zowel jong als oud zich kon achter scharen. We sleepten het zelfs tot voor de rechtbank en daar kregen we gelijk. Onze slag hebben we echter nog niet thuisgehaald maar we lobbyen verder. De parlementsleden zijn daarbij een grote steun”, vertelt een vurige Douglas. Bescheiden groep “Als ik hoor dat OKRA zoveel leden heeft, zijn wij wel een bescheiden groepje met 1 500 leden”, lacht Doris. “Twee keer per maand gaan we naar het plaatselijke winkelcentrum. Daar hebben we een publiciteitstafel. Dan delen we foldertjes uit, lanceren een petitie of leggen mensen uit waarom sociale bescherming zo broodnodig is.” Gekleurde ploeg “Toen ik met pensioen ging, kwam ik bij een ‘witte’ groep terecht. Maar we zijn een democratische organisatie. En dus overtuigde ik de andere leden dat we werk moesten maken van diversiteit. Ik vond dat we mensen van andere culturen ook bij onze organisatie moesten betrekken. Er was een café waar veel gepensioneerde allochtonen thee drinken. Daar zijn we regelmatig naartoe gegaan om onze werking voor te stellen. Nu hebben we in het bestuur van onze organisatie verschillende mensen van andere culturen. Vooral de AfroCarabiën zijn hier actief”, vervolgt Doris. “Wat we zoal doen? Oude mensen werden niet goed behandeld in het ziekenhuis. Samen met de gemeente hebben we een groep opgericht om die situatie te onderzoeken en te verhelpen. We hebben een aantal advocaten die kunnen helpen bij individuele problemen. We hebben een groep die ouderen die geen familie meer hebben, gaat opzoeken in de rusthuizen. Ondertussen heeft de gemeente deze taak overgenomen. Voor ons is dat de erkenning voor het werk dat we doen. Zo toont de gemeente dat we nut hebben voor de samenleving”, besluit Douglas. Tekst Katrien Vandeveegaete
OKRA-MAGAZINE | JULI-AUGUSTUS 2014