buurtbewoner aan het woord

ontmoet

Christian stapte bijna driemaal de wereld rond

Chris woont al 22 jaar in De Balsemboomstraat, maar is zonder enige twijfel de buurtbewoner die de meeste hoekjes en kantjes van ons land heeft gezien. Halverwege 2022 rondde hij zijn megaproject af om alle gemeentegrenzen van Vlaanderen af te wandelen. U leest het goed. Alle gemeentegrenzen. En daar stopt het niet bij …

Hoe ben je ooit op dit idee gekomen?

Net voor en net na mijn pensionering als beroepsmilitair werkte ik elk jaar een aantal weken als bergwandelcoach op Corsica. Daar konden militairen en rijkswachters een zomerkamp volgen waarin verschillende sporten aan bod kwamen. Ter voorbereiding van die weken als berggids ging ik wat trainen in de duinen. Duin op en duin af met volle rugzak, om mijn ‘kieten’ op spanning te krijgen. En tijdens een van die duintochtjes kreeg ik het idee om de hele Belgische kust af te wandelen. Dat deed ik op 3 dagen. Op die driedaagse rees het idee dat ik evengoed eens de Belgische grens zou kunnen afwandelen. Dat project was na 4 jaar en 69 etappes ook afgerond. Maar de microbe had mij volledig te pakken. Dus toen heb ik alle provinciegrenzen van België afgewerkt. En na de provinciegrenzen kwamen alle arrondissementsgrenzen van België aan de beurt. En dan kom je uiteindelijk aan de gemeentegrenzen van Vlaanderen. In mei 2022 stapte ik het laatste stuk daarvan. Het hele project was ongeveer 10.000 kilometer.

Maar niet alle grenzen volgen toch mooi een weg of paadje?

Neen, helemaal niet zelfs. Ik leg mezelf eigenlijk maar één regel op. Ik moet niet altijd precies op de grens lopen, maar ik moet hem wel altijd kunnen zien. Ik wijk nooit verder dan 500 meter van de grens af. En dat betekent zeer regelmatig dat ik de paden verlaat om mijn weg te zoeken door bossen, velden of moerassen. Of zelfs privéterrein. Dat gaat meestal goed, maar soms word ik toch eens kordaat verzocht om het terrein te verlaten. De enige uitzondering is wanneer het echt onmogelijk is. Waar de Schelde op zijn breedst is bijvoorbeeld. Daar heb je langs de ene kant industrie en aan de andere kant het Verdronken Land van Saeftinghe. Of in militair domein, waar wandelen tijdens schiet- oefeningen geen goed idee is. Maar ik volg niet graag pijltjes, daar beleef ik geen plezier aan. Een route uitstippelen vooraf, bezig zijn met stafkaarten, de tijden van het openbaar vervoer opzoeken … Het geeft extra pit aan mijn wandelingen. En voorpret!

Zijn er momenten die je speciaal zijn bijgebleven?

Uiteraard. En als ik ze vergeet, heb ik foto’s en notities genoeg om de dingen weer te herbeleven. Maar het zijn toch vooral de penibele momenten die bijblijven. Sluipen langs twee dobermanns, boze jagers in een Ardens bos, als een vos onder een draad proberen te kruipen in de buurt van de Limburgse mijnen en die ene keer dat ik toch een beetje voor mijn leven gevreesd heb … Ik was in de buurt van Hoeilaart, bij de rivier de Ijse, in een moeras verzeild geraakt. De weg terug was geen optie meer en de weg vooruit was helemaal ondergelopen. Onder andere door bevers die de boel lieten overstromen. Ik voelde dat ik zelf ook aan het einde van mijn krachten was. Mijn enige oplossing bleek een sprong over een te brede en te diepe gracht te zijn. Om me dan tijdens de sprong met mijn wandelstok proberen vast te haken aan een boompje. Het ging echt maar net goed. En toen moest ik nog 10 kilometer verder in doorweekte kleren.

‘Een route uitstippelen vooraf, bezig zijn met stafkaarten; het geeft extra pit aan mijn wandelingen én voorpret!’

Welk stukje vond je het mooist?

Dat valt eigenlijk niet te zeggen. De Ardennen zijn uiteraard speciaal, maar de monumentale luchten die je soms krijgt als je in Vlaanderen wandelt, zijn echt schitterend. En die heb je dan weer niet in de Ardennen. De natuur kan echt in elke uithoek magnifiek zijn. Daarom kies ik er altijd voor om mijn picknick ergens buiten op te eten.

Maar het bleef niet bij je Belgische avonturen. Ook in het buitenland deed je veel meerdaagse tochten.

Zeker. De wandelmicrobe is begonnen in het leger. Op elke post waar ik een tijd werkte was ik de eerste om een wandelgroep op te richten. We bereidden ons dan voor op de vierdaagse van Nijmegen of andere wandeltochten die vooral voor soldaten bedoeld zijn. Op een dag, eind jaren zestig, vroeg een aalmoezenier of ik geen zin had om mee te gaan naar Lourdes. Bedevaarten zeggen me niet veel dus ik hield de boot af. Maar een jaar later heb ik toch toegehapt … op voorwaarde dat ik te voet kon gaan in plaats van met de trein. De brave man dacht dat ik een mopje maakte. Maar eigenlijk was dit de echte start van mijn wandelavonturen. Ik trok een rechte lijn op de kaart van Brussel naar Lourdes en heb letterlijk de kortste weg gepakt. Een paar jaar later deed ik hetzelfde, maar dan naar Rome. Later volgde dan nog van Lourdes naar Compostella, de volledige E9 langs de Atlantische kust, alle Grote Routepaden van België, te voet door Zwitserland … Echt te veel om op te noemen!

Enig idee hoeveel kilometer je zo hebt afgelegd?

Heel veel, en precies valt dat niet te achterhalen. Maar ik denk dat ik in kilometers bijna driemaal de aarde ben rondgewandeld.

En nu?

Toen ik het laatste stukje Vlaamse gemeentegrens achter de rug had, dacht ik dat mijn project er nu echt wel op zat. Ik zou me bezighouden met het op orde zetten van al mijn notities en foto’s van die tochten. Ik heb ook 30.000 foto’s waarvan ik allemaal precies weet waar die getrokken zijn. Maar kijk ... we zijn een paar maanden verder en ik heb al mijn eerste gemeentegrenzen in Henegouwen en Waals-Brabant ingekleurd. En zolang mijn voeten het toelaten, waarom zou ik stoppen?

onze buurt 7