ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΡΕΙ ΚΑΙ ΟΥΔΈΝ ΜΈΝΕΙ…
Δεκατρείς χρόνοι I Χάσκουν οι ουρανοί και είναι οι λεωφόροι πρόδρομοι της φυγής μας ΙI Στους πυλώνες των δρόμων στέκουν τα φανάρια της ευτυχίας μας τα φώτα τους πάλλονται και τα κύματα της νύχτας παφλάζουν στα χέρια μας IΙΙ Σκοτεινά τα δέντρα πάνω από τους πολύβουους δρόμους κρέμονται και κοιτάνε αμίλητα τις κινήσεις του νεύρου μας που βομβίζει ΙV Τα χέρια μας φτερά στου απείρου το φως που τρεμοσβήνει
7
soma_ta_panta_ri_2018.indd 7
12/2/2018 2:39:35 μμ