ΤΙΤΛΟΣ Ό,τι Ονειρεύτηκα ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ Ιοκάστη Κωνσταντούρου
Σ Έ ΙΡΑ
Έλληνική λογοτεχνία [1358] 0523/14
Έ ΠΙM Έ Λ Έ ΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ Μαρίνα Σταμέλου
LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου
COPYRIGHT© 2023 Ιοκάστη Κωνσταντούρου
ΠΡ ΩΤΗ Έ ΚΔΟΣΗ Αθήνα, Μάιος 2023
ISBN 978-618-205-442-0
ΚΈΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΈΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.eu | www.ocelotos.eu
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
Αντί προλόγου
βίωση βελτιστοποιείται και το προσδόκιμο ζω
ής αυξάνεται. Οι κοινωνίες όμως παραμένουν οι
Τα χρόνια κυλούν, η επιστήμη εξελίσσεται, η δια
ίδιες και απαράλλαχτες μέσα στον χρόνο, ποτισμένες
από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που τις συ
ντηρούν μαζί με κάθε μορφή κακοποίησης. Ο Θουκυ
δίδης έλεγε ότι η φύση των ανθρώπων ανά τους αιώ
νες δεν αλλάζει και οι ιστορίες μας, αλλά και το «οδυ
νηρό» σήμερα έρχεται να μας το επιβεβαιώσει με τον
πιο σκληρό τρόπο.
Το ζητούμενο είναι αν θα αποφασίσεις με γνώμο
να εσένα και μόνο για εσένα, εάν θα βρεις την ευκαι
ρία να δραπετεύσεις, από το κακοποιητικό περιβάλ
λον πρoτού είναι αργά. Αν είχαμε δυο ζωές, θα ζού
σαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή για
να μάθουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε. Όμως, δυστυ
χώς, δεν είναι έτσι. Η ζωή είναι μία και μάλιστα μι
κρής διάρκειας, γι’ αυτό πρέπει να τη ζήσουμε ακρι
βώς όπως την ονειρευόμαστε, με τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας προσδοκίες, τα δικά μας κρυφά θέλω. Οι
επιλογές μας καθορίζουν το θέατρο της ζωής μας και
με αυτοαποδοχή και συνειδητότητα πρέπει ελεύθερα
να επιλέξουμε και να δημιουργήσουμε εμείς το δικό
μας πεπρωμένο.
Είμαστε, μπορούμε να είμαστε, οφείλουμε να είμα
στε, οι διαμορφωτές της ζωής μας και αυτό το σύντο
Ο,ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
μο πέρασμα από ετούτο τον κόσμο να είναι με αξιο
πρέπεια, αγάπη και σεβασμό.
Αυτό το βιβλίο αφιερώνεται σε όλες τις γυναίκες
που έζησαν μέσα στην αδικία, απλώς και μόνο γιατί διεκδίκησαν μια πιο αξιοπρεπή και ελεύθερη διαβίω
ση, όπως τους άξιζε ως έννομο και αναφαίρετο δικαί
ωμα κάθε ελεύθερου ανθρώπου. Οι γυναίκες αυτές
πίστεψαν, ήλπισαν σε μια όμορφη ζωή. Θυσίασαν τα
όνειρά τους, επαγγελματικά ή προσωπικά για να κρα
τήσουν τον γάμο τους. Πίστεψαν πως η απομόνωση
από τους φίλους τους θα κρατούσε πιο στέρεη τη σχέ
ση αγάπης που είχαν δημιουργήσει. Χαίρονταν με την
ψυχή τους κάθε φορά που άκουγαν το «σ’ αγαπώ, εί
σαι δική μου, μη μ’ αφήσεις ποτέ, μου ανήκεις, είσαι η
γυναίκα μου, το άλλο μου μισό» και θεωρούσαν πως
βρήκαν τον ιδανικό έρωτα, όπως εκείνον του Ρωμαίου
και της Ιουλιέτας, της Αρετούσας και του Ερωτόκρι
του και τόσο η καρδιά τους ξεχείλιζε από χαρά όσο ο
έλεγχος από τον σύντροφό τους γινόταν πιο αποπνι
κτικός. Μα, η αγάπη δεν είναι έλεγχος, δεν είναι κα
ταπίεση. Η αγάπη εμπεριέχει ελευθερία και αποδοχή.
Τα χρόνια κυλούν με ταχύτητα φωτός, εκεί που
πίστευες ότι υπήρχες, ότι υπάρχεις, ότι θα υπάρ
χεις για πάντα, ξάφνου όλα αλλάζουν, κι αυτό γι
ατί η μοίρα, με τη συγκυβερνήτη της, την Άτροπο, άλ
λα σχέδια είχαν για εσένα, Θεέ μου, τόσο διαφορετικά!
Ονομάζομαι Ισμήνη. Η ιστορία μου είναι απλή και
καθημερινή, χωρίς πρωταγωνιστικούς ρόλους, πάρα
ταύτα, δεν παύει να είναι μοναδική. Ο καθένας από
εμάς είναι φορέας μιας και μοναδικής ιστορίας, γι’ αυ
τό, κάποιες φορές που στέκομαι στις αποβάθρες του
τρένου, βλέποντας τα βαγόνια να περνούν, στοιβαγ
μένους ανθρώπους, τον έναν κυριολεκτικά πάνω στον
άλλον, αναρωτιέμαι αν το τρένο αποτελεί τελικά έναν
μεταφορέα ψυχών, καθώς κάθε άνθρωπος κουβαλά
ει μία ιστορία, μία αγάπη, έναν πόνο, μία προσμονή...
Μία προσμονή. Τι όμορφη λέξη! Έτσι ήμουν και εγώ χρόνια πριν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
Σύζευξη του ονείρου με τη φύση
Το νησί
εννήθηκα σ’ ένα μικρό χωριό, ενός ακριτικού νη
σιού, τα χρόνια τα παιδικά, όμορφα και νοτισμέ
να με μυρωδιές του νησιού, αρμύρα, ελαιώνες και
τρίστρατα περιστοιχισμένα με βουκαμβύλιες. Χρόνια
αθωότητας, τότε που πίστευες πως όλα θα αλλάξουν
ή πως όλα θα μείνουν για πάντα ίδια.
Το χωριό βρισκόταν στους πρόποδες ενός βουνού
και κατακλυζόταν από πολλά πλατάνια και δροσερές
πηγές. Τα νερά του ήταν καθαρά και δροσερά, γι’ αυτό
κάθε περαστικός φρόντιζε να ξαποστάσει και να πιει
λίγο νερό από την πηγή μας. Σύμφωνα με τον καπε
τάν Νικόλα, με την τεράστια μουστάκα του, η πηγή
αυτή οδηγούσε στην κάθαρση.
Όταν ήμουν μικρή, πραγματικά δεν καταλάβαινα
τι εννοούσε, μεγαλώνοντας, όμως, και πηγαίνοντας
σχολείο, νόμιζα ότι το νερό θα είχε κάποια σχέση με
την αρχαία τραγωδία, που, σύμφωνα με τον Ευριπίδη1,
