Ο
ι άνθρωποι, μιλώντας συνεχώς για τον σταυρό που κουβαλάει ο καθένας τους, ξεχνάνε τα φτερά τους. Και δεν λέω, είναι ίσως μια παρηγοριά να μοιράζεσαι το βάρος του Γολγοθά, αλλά κι εκείνα τα ρημαδιασμένα τα φτερά, κρίμα να περιμένουν μήπως τα θυμηθεί κάποιος απ’ όλους αυτούς. Και δεν μιλάω για τα χρυσοκέντητα φτερά, τα πλουμιστά με τα στολίδια που σε ξεγελάνε. Μα για κείνα τα ταπεινά, απλά, ολόλευκα φτερά που δόθηκαν στον καθένα. Κι αν στην πλάτη σου νιώθεις βάρος απ’ το σταυρό που κουβαλάς, κοίτα καλύτερα. Εκεί, δεξιά κι αριστερά είναι τα φτερά σου που σε περιμένουν να πετάξετε μαζί.