ναι πολύ χαμηλότερα απ’ το δικό της και άρα να μην έχει απαιτήσεις! Και μήπως σου ζήτησα εγώ καμιά αύξηση, κυρία μου, μόνη σου κουρδίστηκες, σκεφτόταν η Νίνα κι όλο φούντωνε ενώ ταυτόχρονα έδινε μια τηλεκάρτα σ’ έναν περαστικό, τέσσερα μισά εισιτήρια στη Δήμητρα και δυο πακέτα slim line σιελ μαζί με το Maison et Decoration στον κύριο Περικλή. Ούτε που μετρούσε τα ρέστα, το μυαλό της ήταν κολλημένο εκεί, στο συμβάν. Τώρα πια ήταν σίγουρη πως η οικειότητα που της έδειχνε η κυρία Ρένα τόσο καιρό δεν ήταν από φιλικά αισθήματα, αλλά από συμφέρον. Το στυφό αίσθημα της προδοσίας έπιασε να γδέρνει επίμονα τον ουρανίσκο της. Εγώ να περνάω με άζαξ τα τζάμια κι αυτή, με μια κούπα καφέ στο χέρι, να παρλάρει ασταμάτητα για το πόσο καλά έζησε στην Αφρική. Εγώ να περνάω γονατιστή με σφιχτό σφουγγαρόπανο το πάτωμα για να μη μείνει ίχνος σκόνης κι αυτή να πετάει με τρόπο υπονοούμενα για τις φιλενάδες της. Είχα τ’ αυτιά μου τεντωμένα ν’ ακούω όλες τις ιστορίες της και καμάρωνα επειδή νόμιζα ότι μ’ εμπιστευόταν… Η Νίνα θυμήθηκε τα διάφορα “έλα!”, “όχι!”, “ψέματα!” κι ένα σωρό άλλα επιφωνήματα διαμαρτυρίας ή θαυμασμού που η κυρία Ρένα τής είχε δώσει το θάρρος να ξεστομίζει σα να ήταν δικός της άνθρωπος κι ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μια ακαθόριστη δυσφορία πήρε ν’ απλώνεται απειλητικά μέσα της, έτσι όπως αρχίζει ένας πονοκέφαλος που δεν αντιλαμβάνεσαι ποτέ αν ξεκίνησε από τους κροτάφους ή το πίσω μέρος της κεφαλής. Τώρα, μετά απ’ αυτή την προσβλητική εξήγηση –“δεν είμαστε ίσες, εγώ σου δίνω δουλειά κι εσύ θα σκύβεις το
κιρκη ραφαηλιδου
9