Τ
ο πούλμαν έτρεχε ήρεμα στον φιδωτό δρόμο, που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Τα δέντρα δεξιά και αριστερά σκίαζαν το τοπίο. Το πράσινο εναλλασσόταν με το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Η φύση αναδείκνυε την ομορφιά με κινηματογραφική επιμέλεια. Η αίσθηση ήταν ήρεμη και χαλαρωτική. Δίπλα μου, η Θάλεια είχε ακουμπήσει το κεφάλι της νωχελικά στο παράθυρο και με τα μάτια κλειστά προσποιούνταν ότι κοιμάται. Κοιτούσα το όμορφο τοπίο, αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σ’ αυτό. Αχ, βρε Θάλεια, πώς έχασες το μπλα μπλα σου; Μια κουβέντα μου και μαζεύτηκες σαν μικρό παιδάκι. Αυτή η δυναμική γυναίκα, η γυναίκα που είχε βιώσει και μάθει τόσα πράγματα στα σαράντα δύο της χρόνια, όσα οι απλοί συνηθισμένοι άνθρωποι θέλουν δυο τρεις ζωές για να ζήσουν. Ο πατέρας της μαθηματικός, η μητέρα της φιλόλογος. Μοναχοκόρη, αλλά όχι χαϊδεμένη, όπως μας έλεγε η ίδια, σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα. Ο Αντρέας είναι ο αγαπημένος της, ή θα έλεγα εγώ, ένα παιδί που προσπαθεί να μεγαλώσει. Αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, ζούσε με τη Θάλεια τέσσερα ή πέντε χρόνια, θα σας γελάσω. Του έτυχαν κάτι δουλειές μέσα στον Ιούλιο και οι δια-
ίσως ναι... ίσως όχι...
k
5