Ιντιφάντα

ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ το άστρο του Δαυίδ

Τιτλος: ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ Συγγραφεασ: Αντώνης Θ. Κομίνης Επιμελεια Εξωφυλλου: Παναγιώτης Μασούρας Σειρα: Ποίηση [10-101] Copyright© 2010 Αντώνης Θ. Κομίνης

Λεωφόρος Ιωνίας 18-20 10446-ΑΘΗΝΑ Τηλ: 210-8628383, Κιν: 697-4719704 e-mail: kominisantonis@yahoo.gr Web site: http://durabond.ca/gdouridas/kominis.html

Πρώτη έκδοση: Αθήνα, Απρίλιος 2010 ISBN 978-960-999282-4-3 Η γενική επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν.2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλον) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς Βατατζή 55, 114 73 Αθήνα • •

Τηλ.: 210 6431108 e–mail: ocelotos@otenet.gr

•

www.ocelotos.gr

ΑΝΤΩΝΙΟΣ Θ. ΚΟΜΙΝΗΣ

ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ το άστρο του Δαυίδ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΑΘΗΝΑ 2010

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΛΟΓΙΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ, τραγούδια, εκδ. Πιτσιλός, Αθήνα 2003 ΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ, ποίηση, εκδ. Πιτσιλός, Αθήνα 2005 ΣΦΑΛΙΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ποίηση, εκδ. Πιτσιλός, Αθήνα 2008 ΜΕΛΙΧΡΟΝ, ποίηση, εκδ. Πιτσιλός, Αθήνα 2009

ΕΤΟΙΜΑ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΜΙΚΡΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, χρονογραφήματα ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ, ποίηση ΠΕΡΙΠΛΑΝHΣΕΙΣ-ΤΟΣΚΑΝΗ, οδοιπορικό

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΙ IL DESTINO, libretto ΜΙΑ ΠΙΘΑΜΗ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΦΤΕΡΗ, αφήγημα Η ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ ΦΛΟΓΕΡΑ, ποίηση ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ , ποίηση

Ο

Αντώνης Κομίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962, όπου μεγάλωσε και πήρε τα εγκύκλια μαθήματα και στη συνέχεια σπούδασε ηλεκτρονικός. Μέχρι σήμερα ζει στην πρωτεύουσα κι εργάζεται σαν τεχνικός στις τηλεπικοινωνίες. Το 2003 έκανε την εμφάνισή του στη λογοτεχνία, εκδίδοντας την πρώτη ποιητική του συλλογή, με τίτλο: «Λόγια ανείπωτα», το μεγαλύτερο μέρος της οποίας έχει μελοποιηθεί απ’ τον συνθέτη Σωτήρη Νικολαράκο. Το 2005 εξέδωσε τη δεύτερη «Ματιές και ψίθυροι», «Σφαλιστό παράθυρο» το 2008 και το ελεγειακό «Μελιχρόν» το 2009, όλες σε συνεργασία με τις εκδόσεις Πιτσιλός. Παράλληλα ξεκίνησε να δημοσιεύει κυρίως χρονογραφήματα αλλά και άρθρα, σε έντυπα της πρωτεύουσας και της περιφέρειας, ενώ κατά καιρούς αρκετές ποιητικές του συνθέσεις φιλοξενήθηκαν σε παρόμοια φύλλα, καθώς και ανθολογίες. Η ποίηση αλλά και η αρθρογραφία του έχει βραβευθεί από πολλούς Πνευματικούς φορείς σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς και το 2006 απέσπασε έπαινο από τον ΚΓ΄ Λογοτεχνικό διαγωνισμό του «Παρνασσού». Μιλάει αγγλικά και ιταλικά. Τα πεζογραφήματά του και διάφορα μεταφράσματα σε Ιταλούς δημιουργούς παραμένουν ακόμη ατύπωτα. Από το 2009 είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Στη Βαρμπίνκα, τη γυναίκα μου

ΕΝ ΓΗ ΕΡΗΜΩ ΚΑΙ ΑΝΥΔΡΩ… Μουχρώνει... Τι ήσυχα θρονιάζεται η εσπέρα στ’ αέναο στασίδι της! Έσκουξε η ρομβία, νυστάξαν τα θυρόφυλλα, θροΐζει το διχτάμι, μα στη μεσόστρατα ψυχή δεν πορεύεται. Μόνο τ’ αφώλιαστα πουλιά, καθυστερημένα, σπαθίζουν βιαστικά τον άνεμο γυρεύοντας τ’ αποψινά τους προσφύγια. Είναι η εύθραυστη ώρα που αντρειωμένες γλιστρούνε οι σκιές, απλώνουνε τα χέρια πάνω απ’ τα βροντάλια και τις καμινάδες, δρασκελούνε τον μανδρότοιχο κι εγγίζουνε τις γρίλιες. Κλωτσοβολάει το καρδιοχτύπι, τρομάζει το σύθαμπο, φοβίζει ο ύπνος, οι λέξεις σωπαίνουν· κι εμείς δεν θέμε να πλαγιάσουμε.

10

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΜΙΝΗΣ

Το ρολόι του σταθμού στην ίδια ώρα καρφωμένο λες και δεν μας χωράει στο κουβάρι του ο χρόνος, που ατιθάσευτος καλπάζει· δίχως ημερομηνία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τους πόθους αξεδίψαστους. Το χειράμαξο μέρες και μέρες παρατημένο στου δρόμου το ανάβολο κι ο απομεσημεριάτικος υετός σφούγγισε πια τα χαράκια του στη λάσπη. Κανείς δεν έμαθε από πού ερχόταν και πού πήγαινε. Εκείνος που το έσπρωχνε ή και να το τραβούσε ίσως, θα ξεχάστηκε μπρούμυτα σε κάποιο σκισμένο τοπίο, με τα μάτια ορθάνοιχτα στο άπειρο. Σε λίγο που η κυρίαρχη βεγγέρα θα ξεδιπλώσει για καλά το μαγνάδι της δεν θα χωρίζουμε απ’ τους νεκρούς, καταφρονεμένοι κι αόρατοι μάρτυρες της βδελυρής επιλησμοσύνης. Μήτε σταγόνα παραφινόλαδο στη λουσέρνα, μόνο το χέρι του συντρόφου λέει «­— Ευχαριστώ…» μες στο σκοτάδι. Στη σύντομη αναλαμπή του τρόμου απ΄ το μπουρλότο, για μια στιγμή σταυρώνουνται τα μάτια του με τα δικά σου και λεν: «— Είμαι δω!».

ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

Κι ας σωριάστηκαν φιλίες, ας συντρίφτηκαν έρωτες, ας γιγαντώθηκε το παράπονο των πραγμάτων, ας μαράθηκε προσωρινά το χαμόγελο, παραδέρνει ο λογισμός στο αδιάφανο μαύρο, να βρει το δρόμο για το ανεκπλήρωτο σε μια χαραμάδα, μια κλειδωνιά, εν’ άστρο, ένα φθινοπωρινό χαλκόφυλλο, μια δικαιοφόρα σελίδα σε τόμο ιστορίας: «— Ειρήνη, θα τα καταφέρουμε! Να σπάσουμε τον άλυσο που μας ματώνει.»

— Άκου το… σαν ένα ποτήρι κρύο νερό στη στέγνα ξεχύνεται: «— Αδέρφια, θα τα καταφέρουμε, γρηγορείτε!!!»

11

12

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΜΙΝΗΣ

Πέρασε κι ο υστερνός στρατιώτης, θωρακισμένος, ντυμένος τη βαθυπράσινη φορεσιά του διαφεντευτή. Πίσω απ’ το –κομματιασμένο απ’ τα βόλια– πέταβρο του πλίνθου με τις αλλόκοτες αυλακιές, δυο μάτια κοιτούσαν φλογισμένα, τυλιγμένα στη μαντήλα. Ψύχορμη η παιδική απαλάμη έσφιξε λατρευτικά τη σφεντόνα του σκοτωμένου αδερφού, όρισε το γδικιωμό κι ορκίστηκε σιωπηλά…

ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

«…εξολοθρεύστε τους Χετταίους, τους Αμοραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, όπως σας πρόσταξε ο Κύριος ο Θεός σας. Επειδή συ είσαι λαός άγιος εις Κύριον τον Θεόν σου· σε εξέλεξε Κύριος ο Θεός σου δια να είσαι εις αυτόν λαός εκλεκτός παρά πάντας τους λαούς επί του προσώπου της Γης… οι κάτοικοι όλου του κόσμου διαιρούνται μεταξύ του Ισραήλ και των υπολοίπων λαών…». Ο γερο-ραβί έκλεισε το δευτερονόμιο σκεφτικός. Έξω βροχή κι αγέρας νιτερέσιο… Ο λόγος μετεωρίζονταν πότε κουφοδρομώντας, πότε καμπανιστός ανάμεσα στ’ αστραπόβροντα κι αντιλαλούσε απ’ τη Γεννησαρέτ στον Ιορδάνη κι απ’ την Καπερναούμ στη Βησθαϊδά, Τιβεριάδα, Ιεριχώ, Σαμάρεια, Γαλιλαία. Πήρε την πένα, έσκυψε στο χαρτί και κίνησε να επινοεί επιστολή εις εαυτόν, απειλητικά τάχα καμωμένη από τους σύγχρονους Ζηλωτές, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα για την κυριαρχία της επιβολής. Φενάκη που συμπληρώνει το οπλοστάσιο της απάτης με το άλλοθι το χρειαζούμενο, αντίθεση ανάμεσα στην ουράνια εμορφιά και την κοινωνική ασχήμια…

13

14

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΜΙΝΗΣ

Γεννήθηκε ίσως πρόωρα, στο άκουσμα μιας ηχηρής κανονιάς. Τ’ ασυνήθιστα μάτια της πρωταντίκρυσαν την καπνιά και τη λάμψη στις ανάσκαφτες στράτες των βλημάτων. Μεγάλωσε ακούσια μέσα σε χαλάσματα και σκόρπια παλιοσίδερα. Ατσαλώθηκε απ’ τη στέρηση και την ανέχεια που της διάλεξαν οι άλλοι. Αποταμίευσε το θρήνο και τις οιμωγές, έντοκα συντηρώντας την ανωνυμία. Τύλιξε στο ασίγαστο αδράχτι της ακατανόητα κι ανεξήγητα όνειρα. Έπλασε το μέλλον με αναρίθμητα ερωτήματα κι απαντήσεις αόριστες. Πορεύτηκε με το κερί της καχυποψίας, κακοδιωγμένη απ’ τον τόπο της. Η ακηλίδωτη αθωότητα ήταν ήδη φευγάτη! Στη φασματική προσωπίδα τού κατά τ’ άλλα πρόσχαρου παιδιού, νεότητα και ωρίμανση ήταν πλέον συγχρονίτες…

ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

— Ονειρευόμουν, τους είπε, το σπίτι με τις τρεις πόρτες και τα δώδεκα παράθυρα· με τα θεόρατα πέτρινα σκαλοπάτια στον ήλιο του μεσημεριού και το πορφυρένιο σαλοκάρπετο, κουρτέσα παρηγόρια όταν μηνούσε κακοκαίρι. Λουλουδισμένο τον κήπο, με του Θεού τα πετούμενα να λιάζουνται μακάρια στα γιγάντια κλώνια της ακακίας, τον ίσκιο της μητέρας και τη χούφτα του πατέρα, τον αλαλαγμό των αδερφών και των φίλων με τα χάρτινα καπέλα και τα ξύλινα σπαθιά της ανεμελιάς, τον περιττό σκύλο που γαβγίζει στον τοίχο τη σκιά του –νομίζοντας πως είναι κείνου που τον λάκτισε κάποτε– καθρεφτίσματα όλα, μιας ευδαιμονίας απροσμέτρητης.

— Τα φαντάσματα, του είπαν, δεν μιλούν και δεν ονειρεύονται! Κι άσκεφτοι, τραβήξαν αποφασιστικά τη σκανδάλη…

15