Voor leden door leden

Reactie op artikel ‘Duivels dilemma’

Met verbazing heb ik in de vorige Wervelwind gelezen dat mijn artikel ‘Geen pijn’ in Wervelwind 4-2021 ertoe heeft geleid dat wordt gedacht dat iemand met (ik citeer uit de vorige Wervelwind artikel ‘Een duivels dilemma’) “variaties in klachten” die mijn klachten “lijken te benaderen” door revalidatiearts John E. Sarno kon worden behandeld door alleen “een diepere oorzaak” “stress in de vorm van angst of woede” te behandelen.

Ik las op de volgende site met informatie over dr. Sarno: https://www.emotiealsmedicijn.nl/medische-professionals.html dat hij zegt meer dan 10.000 mensen geholpen te hebben door hen te onderzoeken en bij afwezigheid van structurele problemen te onderwijzen over de psychologische en emotionele basis van hun pijn en symptomen.

Van meerdere mensen heb ik gehoord dat pijn en door emoties ontstane spierspanning (deels) door emoties worden beïnvloed. Het gevaar is nu dat van alle rugklachten, die met de huidige kennis nog niet medisch kunnen worden verklaard en/of behandeld, zal worden beweerd dat deze alleen een emotionele oorzaak hebben.

Zie mijn artikel ‘Geen pijn’ in Wervelwind 4-2021 . Ik had een zware bekkenverwringing met bijbehorende klachten waaronder zware spierspanningen, maar (nog?) geen pijn. Na anderhalf jaar zoeken vond ik de juiste behandelaar, die me ondertussen al 12,5 jaar fysiek goed behandeld. De bekkenverwringing en de klachten worden door de behandelingen duidelijk steeds minder.

Een zware bekkenverwringing is echt niet te genezen door alleen emoties te behandelen. Degenen die dat beweren, hebben duidelijk zelf nooit een bekkenverwringing gehad. Eigenlijk zou elke behandelaar eens een dagje deze klachten mee moeten maken. Dan zouden ze direct kunnen begrijpen dat dit niets met emoties te maken heeft … en leren hoe zwaar dit fysiek is.

Het SI-gewricht is een gewricht tussen het heiligbeen en een darmbot. Er is een SI-gewricht aan de linkerkant en één aan de rechterkant. Bij mij stond de linker bovenkant van mijn heiligbeen ver naar achteren en de linker onderkant ver naar binnen. Het gewricht haakt daardoor in elkaar en kan niet meer goed bewegen. Aan de rechterkant was het gewricht ook in elkaar gehaakt, maar hier was de stand van mijn heiligbeen aan de bovenkant ver naar binnen en de onderkant ver naar buiten. Dit veroorzaakte een hele zware draai in mijn rug en nek. Door de linkerkant kon en kan ik mijn rug niet hol maken. Spieren en pezen kunnen in deze situatie de botten niet zelf naar de natuurlijke stand terugbrengen. Als een arm uit de kom is, kunnen de spieren en pezen de arm niet terugzetten tot de arm weer in de kom is gezet. In het geval van een bekkenverwringing is dit om vergelijkbare reden ook niet mogelijk.

Een manueel therapeut schoof mijn wervels van mijn rug in een iets andere positie, wat verlichting gaf maar niet natuurlijk voelde. Hij behandelde niet mijn bekken. Hij liet me oefeningen doen om mijn spieren te versterken met als doel dat de nieuwe stand door mijn spieren zou worden vastgehouden. Na een behandeling roeide ik op een roeiapparaat en voelde ik binnen twee seconden al mijn wervels en spieren weer naar de stand van voor de behandeling terugschuiven. Dit was de stand die bij de stand van mijn bekken hoorde. Dat voelde ik duidelijk. Ik was weer volledig terug bij af.

Een andere manueel therapeut liet me ontspannen op mijn buik op de behandeltafel liggen. Zijn eerste con-

statering was ‘bekkeninstabiliteit’. Hij legde me uit dat hij zag dag mij linker darmbeen ver boven de behandeltafel hing en mijn rechter darmbeen juist zwaar de behandeltafel in werd geduwd. Ik kon niet platter liggen. Aan de linkerkant kon ik mijn linker vuist rechtop onder het darmbot zetten, zo ver hing hij boven de tafel. Van bovenaf gezien lag ik niet recht. Toen ik weer stond, legde hij uit dat hij zag dat mijn linkerkant ver bol was en mijn rechterkant juist bol. Hij behandelde uiteindelijk niet mijn bekken (wat we wel hadden afgesproken), maar draaide mijn onderrug verder in de draairichting van mijn bekkenverwringing door. Ik verloor nog meer kracht en kon nauwelijks meer lopen. Vooraf zei hij dat de behandeling een ‘hole in one’ was. Dat was het duidelijk niet. Ik vermoed dat dit een behandeling is om pijnklachten te verminderen, maar ik had geen pijn.

Tot dan toe had ik me telkens overgegeven aan de behandelaren (er waren er meer), die immers een jarenlange opleiding voor het behandelen van ruggen hebben gehad. Vanaf dit moment ben ik naar mijn huidige behandelaar gegaan. Van mij mocht niemand me meer behandelen zonder eerst mijn bekken te behandelen. Gelukkig was zij de eerste die überhaupt echt luisterde naar wat ik vertelde over mijn fysieke klachten. Zij was de eerste die fysiek mijn bekken controleerde en me daar behandelde voor zover dat op dat moment mogelijk was. Ik bedoelde dus niet dat ze naar mijn eventuele emoties luisterde, wat dr. van Deursen vermoed ik denkt. Ze luisterde dus naar mijn fysieke verhaal en kon daar met fysieke behandelingen iets mee. Iets anders bedoelde ik niet met dat ze ‘kon luisteren’.

Haar eerste behandeling zorgde voor duidelijke verbetering. Wat was ik blij!

Vorig jaar na een operatie aan een gescheurde heup, liep ik scheef. De fysiotherapeut zei dat hij niet had geleerd waarom ik scheef liep en kon de oorzaak niet begrijpen. Ik wist dat mijn val het bekken in een andere stand had gebracht en dat mijn behandelaar dit weer rechter kon zetten. Nu, een jaar later, loop ik duidelijk veel rechter.

In het boek ‘Een steuntje in de rug’ staat op blz. 49 bij ‘Hernia’: “Stond die tijd vooral het bekkengewricht in de belangstelling, na die tijd en ook nu nog lijken alle ogen gericht op de tussenwervelschijf.” Ik zal door mijn ervaringen mijn uiterste best doen om het bekkengewricht weer in de belangstelling te brengen, omdat ik de grote invloed van het bekken zo duidelijk heb gevoeld en anderen hiermee wil helpen. Er is nog zoveel meer om te schrijven.

Ir. Karin Schaap