Acceptatie 2.0

(vervolg op Acceptatie in Wervelwind nr. 1-2020)

Na al die jaren in het transport gewerkt te hebben(als vrachtwagenchauffeur) en vooral boven mijn macht want maar 1,58 m. lang EN vrouw ( nu 53 jaar oud ) en ook nog jaren lang gewaarschuwd door de fysiotherapeuten dat mijn nek, schouders, armen, ellebogen en polsen dat niet gingen vol houden gaf mijn lichaam dus eind 2018 aan dat het echt tot hier en niet verder ging met als gevolg de nekhernia.

Maar ja, recessie en dus verplicht aanpakken van alle mogelijke uitzend- en flexopdrachten om maar brood op de plank te krijgen waren toen in die jaren nou eenmaal noodzakelijk. “Nee zeggen” kon niet, de tijdelijke opdrachten tartten alle Arbowetten en het tempo was reuze hoog. Onze regering denkt nog steeds dat flexwerken een “vrije keuze” is. Wat een ontzettende vergissing is dat.

De rechterarm blijft na de nekhernia ondanks alle oefeningen, wat onwillig, traag zelfs en vaak pijnlijk en er komt helaas een nare zware hoofdpijn te vaak opzetten en dan vooral als ik wat te veel oefen. In de ochtenden word ik soms al vroeg wakker van de hoofdpijn. Inmiddels oefen ik volgens Mc Kenzie en heb de kussenrol er van en een nasa-schuim voorgevormd nekkussen. Slapen kan ik op beiden absoluut niet.

Op weer naar de neuroloog die me vertelt dat ik de zenuwen in nek, arm en schouder teveel prikkel, ik heb volgens zijn gegevens behalve de c4/ c5 nekhernia met beklemming van zenuw c5, ook facetartrose, spondylartrose op 3 punten en meerdere foramenvernauwingen . Dat ga ik thuis eens opzoeken wat dat allemaal is. ”Uw nek is versleten, mevrouw” hoor ik , “gaat u wat rustiger doen en naar een Mensendieck therapeut“.

Deze is jong en enthousiast en vertelt mij dat ik door alle adviezen en therapieën door de bomen het bos vast niet meer zie. Dat klopt. Ik laat me nu ook meeslepen door weer nieuwe oefeningen, elke week een nieuwe erbij tot een ware work-out. Na elke zitting waar ze mijn nek en schouders op triggerpunten straf indrukt en we oefeningen aanpassen als die meteen al pijn doen, stap ik weer in de auto en heb elke keer weer binnen 10 minuten gigantische hoofdpijn. We bespreken dat elke keer maar als na een zitting een forse peesontsteking in de bovenarm op komt, ben ik er wel klaar mee. 7 Zittingen waren genoeg, Mensendieck is niets voor mij.

Bij de huisarts krijg ik een Naproxen kuur mee voor 1000 mg per dag om de giga-hoofdpijn te doorbreken, ik stop acuut met alle oefeningen en jawel…….langzaam aan wordt de zware hoofdpijn minder.

Mijn werk is tegenwoordig administratief kantoorwerk sinds de nekhernia en 8 uur per dag achter de computer is niet fijn voor mijn nek maar mijn baas roept dat t potje leeg is voor aanpassingen; een pols verhogend muismatje en een goedkope Makro bureau stoel kan ik krijgen en de voetverhoger betaal ik zelf. Ik werk maandag tot en met woensdag ( 24-26 uren), de overige dagen doe ik wat huishoudelijk werk thuis en lig ik rond de middag minimaal 2 uur te slapen om te resetten, gewoon doodop. Alle plannen die ik had om een extra dag weer in het transport ( want nog steeds leuk) maar dan zonder tilwerk, te gaan werken heb ik al een dik jaar op een laag pitje staan.

Tussen de middag loop ik buiten een rondje van een kwartier, ik draai voorzichtig tijdens ’t werk wat met mijn hoofd van links naar rechts en ik sta veel op om wat weg te brengen naar een andere afdeling.

Ik vind het genoeg, mijn lijf vindt het blijkbaar genoeg. Moet ik dan echt 40 uur gaan werken en over enkele jaren mijn trouwe lichaam zien aftakelen en dan richting afkeuren of bescherm ik hier mezelf door elke werkweek dat “lange weekend” te nemen? Ben ik nu een vreselijk mens omdat ik niet kies voor een full time baan, maakt me dat een profiteur nu ik zorg- en huurtoeslag krijg?

Geen nieuwe therapieën meer, liever rust als mijn lijf dat wil. Dan maar leven met een minimum inkomen en dat is dan wederom ACCEPTATIE …….. maar dan versie 2.0.

Karen van Wijk Gegevens bekend bij de redactie