Coronakiller

Column

Coronakiller

Spierpijn. Zenuwpijn. Deze twee pijnen had ik bedacht als mijn killer van het coronavirus. Als ik het zou krijgen, zou ik verschrikkelijke spierpijn krijgen in mijn rug. Iets wat altijd al op de loer ligt en bij tijd en wijle opspeelt als ik te veel gedaan heb, te lang gezeten heb of als ik griep heb. Dat was mijn grootste angst. Als ik corona zou krijgen, zou ik spierpijn krijgen die weken zou duren en ervoor zou zorgen dat ik niet meer lopen of zitten kon. Spierpijn die mijn zenuwen af zou knijpen en ik de gillende pijn niet zou kunnen onderdrukken met medicatie. Dit leed is mij niet onbekend, maar heeft zich gelukkig al lang niet meer aangediend en dat wil ik graag zo zou houden. Dus ik deed mij uiterste best corona buiten de deur te houden, maar dat is mislukt. Dus na het bericht dat ik positief was, wat te verwachten was aangezien het hele huis al corona had, bereidde ik me voor op de onvermijdelijke man met de hamer die mijn spieren een optater zou geven. Na drie dagen wachten werd ik ongeduldig. Nog steeds wisten mijn spieren blijkbaar niet wat er aan de hand was, want zij vertoonden nog geen enkel teken van pijn, kramp of stijfheid. Een beetje slap, dat wel. Maar mijn grootste angst bleef uit. Corona had voor mij blijkbaar iets milds in petto in de vorm van een laffe cocktail duizeligheid, hoofdpijn en wat vermoeidheid, maar mijn spieren en zenuwen heeft ze met rust gelaten. Een pak van m’n hart. 

Dinès Quist