3 minute read
Boekrecensie
De stem van de plant
Fascinerende ontmoetingen met planten
Advertisement
Omdat we als mens de indruk hebben dat planten geen geluid voortbrengen, gaan we er ten onrechte vanuit dat ze dan ook geen stem hebben. Volgens de schrijfster een verkeerde conclusie die voortkomt uit onze menselijke perceptie. Komt bij dat de mens zich ook nog eens superieur voelt aan planten en dieren. Een arrogantie die ertoe leidt dat we de planeet ernstige schade toebrengen.
Monica Gagliano is hoogleraar onderzoek in de evolutionaire ecologie en auteur van een groot aantal wetenschappelijke artikelen op het gebied van dieren- en plantengedrag en evolutionaire ecologie. Ze deed pioniersonderzoek naar een nieuw onderzoeksgebied, bio-akoestiek bij planten. Daarmee toonde ze aan dat planten een eigen stem hebben en die ook laten horen. Eveneens reageren ze op geluiden van hun omgeving. Dat maakt Gagliano een bijzondere en innovatieve wetenschapper met een open mind voor wat zich aandient buiten de menselijke zintuigen om. Sterker, ze heeft de gave om in contact te treden met planten. In dit boek vertelt ze uitgebreid hoe ze dat doet en hoe haar ontmoetingen met sjamanen haar verder hielpen op dit pad.
Haar wetenschappelijke experimenten moeten de mens een nieuwe kijk geven op de intelligentie van planten. Wat we wel al wisten, is dat planten op een chemische manier boodschappen aan elkaar overbrengen, bijvoorbeeld om elkaar te waarschuwen voor nadere aanvallen van insecten. Gagliano beschrijft uitgebreid een experiment waarbij ze ontdekt dat planten ook op andere manieren met elkaar in verbinding staan. Ze zegt hierover: ‘De uitkomst was helder en wetenschappelijk verdedigbaar. Onder begeleiding van de planten had ik een niet eerder gedocumenteerde manier van communiceren ontdekt.’ Het zal geen verbazing wekken dat ze veel weerstand oproept vanuit de academische wereld. Zo kreeg ze als verwijt dat haar benadering niet strookte met de standaardmanier waarop wetenschappelijk onderzoek normaliter wordt uitgevoerd. Een verwijt dat ze snapt, want ze had bij haar experiment rekening gehouden met het feit dat het onverwachte kon gebeuren. En dat is tenslotte not done. Ze erkent dat ze grensoverschrijdend bezig was, maar wel met de kanttekening dat haar onderzoek daardoor ‘akelig vrij was van echte methodologische, analytische en andere technische fouten.’ In een ander onderzoek ontdekte ze dat het kruidje-roer-me-niet in staat is om te herinneren en te leren. Deze plant staat erom bekend dat ze als zelfbeschermingsmechanisme haar blaadjes vouwt als ze wordt aangeraakt of als het donker wordt. Gagliano bedacht een ‘gecontroleerd valsysteem’ waarbij ze enkele dagen achter elkaar en op verschillende manieren een aantal van deze plantjes langs een rail naar beneden liet glijden. De reflex om de bladeren te sluiten verdween, omdat de plant had geleerd het vallen te negeren. Het had geleerd dat de situatie niet bedreigend was. Hoewel Gagliano met De stem van de plant een heel intrigerend boek heeft geschreven dat de ogen opent voor de bijzondere en onderschatte krachten van de natuur, is ze er toch niet in geslaagd om helemaal te overtuigen. Zo zijn riten van sjamanen en de daarbij behorende geestverruimende stoffen die ze gebruikt, van grote invloed op haar werk. Tenzij je daar als lezer zelf veel van weet en voor openstaat, kan dat toch enige vraagtekens oproepen. Een ander minpunt is haar wollige taalgebruik dat het de lezer niet altijd gemakkelijk maakt om een helder beeld te krijgen van het experiment dat ze beschrijft.
Wat wel beklijft, is dat planten intelligente wezens zijn met eigenschappen die we als mens doorgaans niet voor mogelijk houden en waar we dus totaal aan voorbijgaan. Maar misschien is dat al meer dan genoeg.
