Lo Actua door Luc Van de Vijver
wat voor soort actrice ik ben geworden. Van wie heb je het talent, denk je, van je ma of pa? Geen idee eigenlijk. Kijk, laatst was het hun jubileum, 25 jaar getrouwd, en ik heb toen gemerkt dat ik van beide wel wat heb geërfd. Mijn pa staat ongetwijfeld heel graag op een podium, hij was er die avond eigenlijk nooit af! Maar mijn ma kan duidelijk goed charmeren, en is dus ook heel expressief, op de een of andere manier. Als ik hen bezig zie, begrijp ik dat ik vroeger zelf ook al op de tafel stond te dansen. Zingen kan ik dan weer veel minder, mijn zus Pauline heeft dat dan wel weer.
Zo van die obligate babbels waarbij je jezelf aan moet prijzen, neen, bedankt. Dat zit helemaal niet in me. Mis je je familie niet te veel, nu je zo vaak ‘on the road’ bent? Natuurlijk wel, maar ik wissel de periodes voldoende af, hoor. Thuis (red. in de Hoekskensstraat) praten we dan uren bij, altijd heel gezellig. Toch moet ik bekennen dat © foto: Richard Duyck ik ondertussen een beetje van een stadsmens geworden ben. Dat is eigenlijk al vroeg begonnen. Ik liep mijn lagere school wel in ZafHoe kijk je terug op de draaiperiode van de Little Blak Spiders? felare, maar daarna ging ik naar Lokeren, en nog later naar Gent. En vooral Het was mijn eerste film, dus sowieso een eyeopener. Voeg daarbij dat ik in onze Oost-Vlaamse hoofdstad voel ik me thuis. Ik hou er van de sfeer en met leeftijdsgenoten mocht draaien en dat ik in een hoofdrol zat. Maar na- het is natuurlijk de stad waar het voor mij allemaal begonnen is. Ik herinner tuurlijk, ondertussen zijn we twee en een half jaar later en heb ik al twee het me nog goed, dat ik met mama naar de Kopergietery ging en daar zo voorstellingen gemaakt met theatergezelschap Ontroerend Goed en een onder de indruk was van de voorstellingen dat ik direct wist dat dat ooit mijn nieuwe film gedraaid, ‘Flying Home’ van Dominique Deruddere. ding zou worden. Een paar minicursussen en audities later is dat gelukkig zo uitgekomen, en dat maakt mij een heel gelukkig mens. Ondertussen al bepalende mensen ontmoet naar wie je opkijkt? Echte idolen heb ik niet. Maar ik voel wel dat er al een aantal mensen in mijn Houden zo, Charlotte, en van harte nog heel veel mooie momenten leven zijn gepasseerd van wie ik veel heb opgestoken. Mensen zoals Alexan- op de bühne en op het witte doek gewenst. der Devriendt en Jan Steen zijn figuren die mij wel mee gevormd hebben in Dank je wel! © foto: www.littleblackspiders.be
Little Black Spiders. België, 1978. Katja, Roxy en een stel andere levenslustige meisjes zijn erg jong, maar al bijna moeder. De zwangere tienermeisjes wachten in het geheim, op een verborgen plek, en onder strenge bewaking van de zusters hun bevalling af. Sommigen staan (noodgedwongen?) na de bevalling hun kindje af, maar Katja, die zelf wees is, denkt daar duidelijk anders over. Ze verlangt enorm naar haar eigen kindje. Tijdens hun ‘ballingschap’ worden de meisjes echte boezemvriendinnen en ze zoeken afleiding in mysterieuze spelletjes. Maar Katja wordt zich pijnlijk bewust van de plannen die de zusters achter haar rug smeden en neemt zich voor dat niet zomaar te laten gebeuren… Het verhaal van dit drama is geïnspireerd op waargebeurde feiten die zich in de jaren ‘70 afspeelden in België.