door Eric De Wilde
Lootse schattenjacht
Gekrulde staartjes
Bij het zien van deze drie schattige zwijntjes in Italiaans porselein, kreeg ik op staande voet een punthoofd, door jeugdherinneringen die in de flessenhals van mijn geheugen in een knoop sloegen. Een willekeurige greep uit de doos?
Wanneer ik, omwille van ons ma haar fel gegeerde ‘vanillekrimpap’ met bruine suiker, als klein ukje dagelijks met onze wit geëmailleerde melkkan om verse melk trok, mocht ik van de goedlachse ‘boer Valère’ mee naar de varkensstal om er de kleine ‘tsuuttses’ te bewonderen, die als Cogétama-sigaren in een kist, netjes naast elkaar onder de warmtelamp te snoezelen lagen. Heel soms, mocht ik zo’n roze miniviervoetertje, dat in mijn armpjes spartelde als een uitgeslapen goudvis, proberen te knuffelen. Een beetje verder in de straat, bij Jef en Leintje, lag ‘tsuuttsen Fonke’ onder de Leuvense stoof te snurken in een met stro gevulde wijnkist, die ze van Meneer Den Baron gekregen hadden. Fonske kreeg op tijd en stond de papfles, en toen de wijnkist te klein werd en de geurhinder van ‘t beestje té groot, verhuisde het naar de kleine stal naast het bakkerskot, waar Jef, à l’improviste, met stenen van afbraak een nieuw verblijf gemetseld had. Fonske groeide als kool dankzij Leintjes verse ‘bras’, die ze maakte van aardappelen en roggemeel. Daarbovenop kreeg hij zijn dagelijkse portie afgevallen fruit, dat op de boomgaard achter het huis met vrachten te wachten lag. Toen Fons rijp was voor de slacht, en de slachter met zijn ‘krulbolle op een stok’ klaar stond om ’t varken een moker van jewelste tussen de ogen te verkopen, kwam Jef tot de vaststelling dat Fonske zodanig groot en dik geworden was, dat hij onmogelijk nog door het deurtje van het hok kon geraken. De slager moest met zijn krulbolle eerst het muurtje van Fons’hok ‘arrangeren’. Net voor de fatale zwaai was het op het hof, op het zenuwachtig getjilp van een paar mussen na, doodstil. Na de doffe slag trok ik samen met Jef aan het touw dat aan de rechter achterpoot van het beest vastgebonden was, waardoor Fons in een halve tel horizontaal op het strobed geveld lag. De vastberaden slager haalde met zijn vlijmscherp mes, in één enkele haal de keel van onze Fons over zodat Leintje het gutsende bloed, de grondstof voor de overheerlijke suikertriepen met rozijnen, kon opvangen in haar verlakte wasbassin. Achteraf vernam ik dat Fons tot identiek hetzelfde ras behoorde als de beroemde varkens van Urbanus. Fons sprak namelijk ook Frans: als hij honger kreeg, viel er een duidelijke ‘neuf’ te ontwaren, en als je aan zijn staart trok, een ‘huit’. Biggetjes vallen sinds mensenheugenis, door hun schattig uitzicht, bijzonder in de smaak bij onze kleinsten. Het nonnetje van de derde kleuterklas, maak-
te ons destijds wijs waarom precies het varken een krulletje in zijn staart had. Naar het schijnt had ‘ons Here’ een paar dagen na zijn schepping, zin om alle dieren een kleurtje te geven. De dieren werden opgetrommeld en moesten in een kilometers lange rij hun ‘schilderbeurt’ afwachten. Het varkentje was echter de oproep van ‘Ons Here’ totaal vergeten, en lag op zijn lui gat ergens een dutje te toen in een modderpoel. Toen het varken op het einde van het spel, gealarmeerd door een toevallige passant, zich naar de ‘verfpost’ spoedde, was alle verf op, en was ‘Ons Here’ net klaar met het uitkuisen van zijn verfpotten en penselen. Het varken zette van colère en verdriet zo zijn keel open, dat ‘Ons Here’ compassie kreeg en, om het varken te kalmeren én te troosten, in één-twee-drie een mooie krul in zijn staart draaide. Sedert dat verhaal besef ik waaraan wij, mannen, goddank zijn ontsnapt. Stel je voor dat Adam ook in slaap was gevallen onder een appelboom... of zoiets, en dat ‘Ons Here’ om hem te troosten, hem ook een krul... als je begrijpt wat ik bedoel. We zouden hier nogal lopen blinken zeker! Wist je dat Beervelde een echte biggenspecialist rijk is? Toen hij in de jaren ‘60, in het vierde leerjaar bij Meester Paul Van Laere in de klas zat, kwam hij op een morgen, vergezeld van zijn ma, de speelplaats opgestapt. “Mistere, wilde onze klein’n ne kier serieus onder zijn voetn geevn want gisterenoavend eet ei een klein ’veeïntsen’ versmurd in ons reenstik”… waarop de jonge specialist repliceerde: “Woarom maukte gulder doar begod zo’n spel van….. die zeuge oder toch wel mir of genoeg zekere!” Wie weet, woont hij bij jou in de buurt... en wie weet... voor hetzelfde geld, ben je er misschien zelfs mee getrouwd!
mei’13
47