nummer9080-nr158

Samen laten

LochristiWachtebeke schit teren in 202 3

Welkom op onze Nieuwjaarsreceptie Kick

Off

Zondag 29 januari 2023 10.30u - 13.00u Zaal Sint-Hubertus

Cd&v Lochristi-Wachtebeke nodigt je van harte uit op de nieuwjaarsreceptie/kick off van hun nieuwe partij. De gemeentelijke fusie versmelt de twee afdelingen en daar willen we op klinken.

Samen met onze mandatarissen en bestuursleden maken we er een gezellige ochtend van. We zorgen voor lekkere hapjes, drankjes en een leuk optreden.

Iedereen is welkom!

Praktisch

Volg ons @Cd&vLochristi-Wachtebeke

Prettige

Zondag 29 januari 2023 om 10.30u Zaal Sint-Hubertus Kerkstraat 1A 9080 Zaffelare

de lookalike

door Filip Naudts

Jan Henneman: “Ik had mij al dikwijls afgevraagd waar Filip toch steeds opnieuw die lookalikes vandaan haalt. Die vraag loste zichzelf op toen ik onlangs door één van Filip zijn occasionele spotters, zijn schoonzus Karolien, in de apotheek werd aangesproken om zelf ook eens te poseren voor die lookalike-rubriek.”

- “Ik ? Euh … en op wie lijk ik dan wel?”

- “Koning Albert … maar dan wel Albert I hé.”

“Nou, die had ik niet zien aankomen. Eigenlijk kan ik het nog steeds niet zo goed vatten, hoewel ik ook wel moet toegeven dat er inderdaad gelijkaardige trekken terug te vinden zijn in de oude foto’s van mijn opa zaliger. Hoe dan ook, twijfel bleef mijn deel en al zeker toen Filip er spontaan nog een voorwaarde bovenop gooide:”

- “Zou je het zien zitten om jouw snor te laten groeien?”

“No big deal, dat snorretje, pompte ik mezelf moed in. Maar dat snorretje, beste mensen, dat heeft best wel voor wat commotie gezorgd. Onvoorstelbaar! Alle mogelijke reacties passeerden de revue. De ene al wat confronterender dan de andere. In de apotheek werd er duchtig op los gespeculeerd waarom ik nu in godsnaam die snor liet groeien.”

- “Ga je weer toneelspelen?”

- “Doe je mee aan Movember?”

- “Is ’t voor een weddenschap?”

“Zelfs Caro, mijn wederhelft, werd menig keer met de vinger gewezen voor hoe ze dit nu toch kon toestaan. En wij maar de lippen stijf op elkaar houden, drie volle weken lang, tot de snor het gewenste volume had bereikt en de fotoshoot bij Filip kon plaatshebben. Eens het resultaat was ingeblikt mocht (en ging) de snor van den apotheker er weer onherroepelijk af!”

Jan Henneman

> > > > Koning Albert I

DE SNOR VAN … DEN APOTHEKER

Colofon

Nummer9080 is een maandelijks informatieblad over, voor en door Lochristi. Verspreiding iedere maand - gratis op 10 600 ex. in alle brievenbussen van Groot-Lochristi

Administratie en contact

Fris watervoordevis - Oosteinde 25 9080 Lochristi - Tel: 09 3568 588 info@nummer9080.be - www.nummer9080.be

Voorstel rubrieken en teksten: l.vandevijver@skynet.be

Redactie

Concept & beelden: Mark Verbrugge

Concept & teksten: Luc Van de Vijver Concept & reclame: Sofie Hesters

Werkten nog mee aan dit nummer

Sofie Hesters: Lootsche baton + Klavertje vier Filip Naudts: fotografie

Bert Vervaet: Lochristi en zijn herenhuizen

Eric De Wilde: Erics rariteitenkabinet

André Baert: Dialect

Marcus Bundervoet: Natuur in Lochristi

Daina De Saedeleer: Verborgen Parels

Kaat Baertsoen: Verborgen Parels

Martin Floré: Het oog van Martin

Contact reclame: Sofie Hesters, Fris watervoordevis tel: 09 3568 588 - info@nummer9080.be

Druk:

Drukkerij Graphius - Traktaatweg 8 - 9041 Gent

Verantwoordelijke uitgever: Mark Verbrugge - Zaffelaredorp 17 - 9080 Zaffelare

Cover: Lookalike Albert I >> Jan Henneman © Filip Naudts

Volgende release

Editoriaal

Zalig kerst en gelukkig nieuwjaar

je vinger aan de horizon zoals je mond aan slagroom je voeten in de vloedlijn en je hoofd in wolkenschuim

je adem als een sjaal omheen een snoepje waarin leven ligt als een toverbal

en dan maar dansen en swingen lachen en huilen en zingen en springen en hinken en klinken dat in 2023

wat minder ik en wat meer verbinding de wereld helpen zal

Veel leesgenot en warme groet van de hele redactie

Heel benieuwd was ik naar een huisje...

Heel benieuwd was ik naar een huisje dat binnenkort afgebroken zal worden. Oud, niet goed onderhouden, bouwvallig, maar toch iemand zijn thuis geweest! Toen ik hoorde dat het vroeger een herberg geweest was werd ik helemaal nieuwsgierig. Want voor mij als Hollandse is een herberg een plaats waar je kan overnachten, eten en drinken (Bevestigd door Wikipedia!). Maar waarom zou er dan een herberg geweest zijn op die plaats? Ik begreep er niks van, dus ging ik op zoek en vond, via via, mevrouw Leyns die er opgegroeid is. Het was haar ouderlijk huis! Ik ging bij haar op bezoek en zij vertelde me wat iedere Belg blijkbaar wel weet: dat een herberg een café is... Weer iets geleerd! Nu staat dit huisje midden in een woonwijk. Vroeger echter, zo’n 80 jaar

geleden, stond dit huisje vrijwel alleen aan een onverhard pad, tussen de velden in Lo-bos. Het linkse gedeelte van het huis, met de mooie vloer, was een winkeltje met levensmiddelen, het rechtse gedeelte een café. Enkele boeren uit de omgeving, het waren er 4 vertelde mevr Leyns, kwamen iedere zondag naar de herberg om daar wat te drinken en te kaarten. Ze dronken een “Oudenaarde” (donker bier), een “Expor’ken” (bleek bier), of een “Safaar’ken” (limonade). Er kwamen alleen mannen, want voor vrouwen was het die tijd uit den boze om op café te gaan! De afgelopen jaren is het huisje gebruikt als opslagplaats, maar ondertussen is de grond verkocht, zal het huisje afgebroken worden en zullen er nieuwe huizen op gebouwd worden.

straatloper Lootse

Een wandelende of fietsende beweeggrage lezer, bericht ons over de mooiste Lootse paden en wegen ...

Mevr. Leyns was al lang niet meer naar haar ouderlijk huis gaan kijken maar was wel nieuwsgierig. Dus samen trokken we onze stoute schoenen aan en gingen naar daar. Het was een beleving. Aan de ene kant mooi om terug te zien, herinneringen kwamen boven, aan de andere kant ook jammer dat het zo slecht onderhouden was. De mooie toog van vroeger is niet meer.

Samen hadden we een mooie namiddag, en kreeg ik een lesje Loots.

Ik wens iedereen warme fijne feestdagen en veel geluk en een goede gezondheid voor 2023!

Vele groeten, Esther.

Ondertussen heb ik, naast mijn eigen account, op Instagram een tweede account geopend: LootseStraatloper_nummer9080, waar ik alleen foto’s uit Lochristi en omgeving post.

Ik woon in de Lobos in Lochristi. Ik ben “import”, een Nederlandse, maar in 2002 gaan samenwonen met mijn huidige man die uit Lochristi kwam. Na 20 jaar is mijn “oranje-boven-gehalte” wel wat gezakt en bij bv een voetbalwedstrijd zal ik eerder voor de Rode Duivels supporteren dan voor het NL-elftal.

Zoek je een eerlijke en betrouwbare makelaar in de regio Oost-Vlaanderen? Dan ben je bij ons op het juiste adres.

Wij combineren enerzijds een jarenlange ervaring in de financiële en vastgoedsector, en anderzijds in de vastgoedstyling.

Wij nemen doorheen het verkoopproces, van dag één tot het verlijden van de notariële akte, uw zorgen en bijhorende stress over.

GRATIS SCHATTING I VERKOOP I VERHUUR

foto © Michiel MC Hendryckx

Octave Landuytwordt 100

Een van de meest gelauwerde en veelzijdige kunstenaars van de twintigste eeuw in België, Octave Landuyt wonende op een boogscheut van de Damvallei, net over de grens met Lochristi, wordt op 26 december 100 jaar.

Hij breekt door in de jaren 50 met exposities van New York tot Tokio en kreeg vertegenwoordiging in de grote internationale musea. Hij was tevens een begrip als kunstpedagoog. Een van onze vroegere cultuurlaureaten Freddy Taghon, mocht hem ‘zijn leermeester’ noemen.

Zelf exposeerde ik ooit met Octave Landuyt in 'GARTEN' in Destelbergen. Van tijd tot tijd mocht ik op de koffie ten huize Landuyt en Mona. Dat gaat nu niet zo goed meer: ‘… hij kan zich niet zo goed meer uitdrukken ...’ aldus Mona, hij is ook niet meer zo mobiel, maar tot vorig jaar was hij nog razend actief.

Octave wordt binnenkort 100, de tijd zal uitwijzen of zijn werk een plaats zal krijgen in de geschiedenis...

door Markus

Schilderij

© Octave Landuyt

Je leven lang viert zowat de hele wereld je verjaardag. Vuurwerk, fuiven, iedereen op straat… Of net niet, want eigenlijk verdwijnt je verjaardag gewoon in het jaarlijkse feestgedruis van oudejaar… Interbellumkind Victor Hoste uit Desteldonk (op een zuchtje van Hijfte-Dorp) vertelt van een heel bewogen eeuw, waarbinnen hijzelf moeiteloos staande bleef. Devies: werken, tiens! Een 50-jarige carrière als metselaar en vloerder (‘Vloeren nu? Dat is een fluitje van een cent. Alles ligt al waterpas voor ge begint! In onzen tijd was dat in den puren zavel!’), een leven lang zweren bij de fiets (‘Een auto? Die stond hier op den hof voor mijn dochter, maar zelf heb ik mijn hele leven gefietst! En nu willen ze dat allemaal toch?) en in woonst zo honkvast als iedere Belg met een baksteen in zijn maag (‘Een huis van 300 jaar oud, daar pas ik als eeuweling toch perfect in!’). Kranig, nog vrij van rugpijn, alleen slapend thuis, en vertellen als de kwiekste: Victor Hoste, Lindestraat 71, tikt op oudejaar de teller van 99 aan.

Nog gezellig alleen thuis op z’n 99 ste . Op naar de 100!

Natuurlijk slaap ik nog alleen thuis! Denkt ge dat ik bang ben misschien?

Tekst: Luc Van de Vijver Foto's: Mark Verbrugge

o p n a a r

1 0 0 d e

oudejaarsavondkind VICTOR HOSTE

geboren met een baksteen in zijn maag (° 31 december 1923)

Victor, straks 99. Oudejaar wordt weer een dubbel feest voor jou? ’t Was inderdaad altijd heel dubbel, heel mijn leven lang. Iedereen viert feest, en dat is leuk, maar je verjaardag verdwijnt natuurlijk ook in al dat feestgedruis. Maar geen erg, want dat is toch een dag als nen anderen, waar of niet? En ’t is voor de 99ste keer, dus zo verrassend zal ’t niet meer zijn, zeker? (lacht)

Op naar de 100. En nog alleen thuis. Dat kunnen er niet veel zeggen.

Neen? Toch normaal, zeker? Ik ben nog goed, en trek mijn plan. Mijn dochters en schoonzonen springen hier om beurten wel eens binnen, om den anderen dag komt Familiezorg, en ’t Wit-Gele Kruis komt dagelijks langs. Meer moet dat niet zijn. En voor de rest trek ik mijn plan. ’s Morgens om 7 uur op, ’s avond om 9 of 10 in mijn keve – ook den voetbal gezien gisteren? – en overdag houd ik me bezig met van alles en nog wat. Zoals die woordzoekers hier. Niet simpel, zie je. Zo doe ik dat, met een meetlat. Tot ik ze allemaal heb.

Gezond en wel

Je slaapt ook alleen?

Natuurlijk. Denkt ge dat ik bang ben misschien?

Neen, maar er kan altijd… Ik ben nooit ziek geweest. Mijn hele leven niet. Allee, ’t is te zeggen, de laatste jaren gebeurde er wel af en toe eens iets, maar ’t spreken niet. Eens pijn aan mijn hart, maar dat was binnen ’t halfuur in de kliniek opgelost. Een verstoppingsken. Maar een verstopt hart is als een verstopte buis hé, zodra ze weer liber is, is ’t spel opgelost. En dan was er nog die keer dat het hier allemaal zwart werd voor mijn ogen. Ik dacht dat ik blind werd, echt. Ze hebben mij dan in ’t ziekenhuis in allemaal van

die rare dingen gestoken. Menslief. Maar niets gevonden, hé. Dus doe ik gezellig thuis alleen verder. Ik heb heel mijn leven mijn plan getrokken, waarom zou ik dat veranderen? Maar nu wel met hulp van mijn gezin uiteraard, dat is ook nodig. Tot vijf jaar geleden was mijn vrouwtje hier nog, maar ze is mij helaas ontvallen. Ik heb haar hier nog verzorgd, maar de laatste twee jaar moest ze naar het WZC. Zelf blijf ik hier zolang als ik kan. ’t Is hier gezellig, en dat huis hier heb ik in 1951 gekocht voor 300 000 frank, met wat hectares erbij. ’t Was 300 jaar oud, maar goed gebouwd. En als metser heb ik wat veranderd en hier en daar bijgebouwd, en opnieuw gevloerd – kijk maar eens in ’t kamerken hiernaast, als ge wilt zien wat vloeren is! Nu is dat niets meer, hé, ’t ligt al spiegelglad voor ge een tegel legt. Maar bij ons, was ’t in den puren zavel! Mijn vrouw heeft hier op het erf met haar broer geboerd, een paar koeien en varkens, en zelf heb ik heel mijn leven gemetseld. Lange dagen, manneken, van meer dan 12 uur. Ja, voor ’t werken moet ik niet meer weerkeren. Maar ‘k heb het altijd heel graag gedaan. 50 jaar lang. Op 60 op pensioen, maar dan nog vele jaren doorgedaan. En na de uren nog bijgeklust. En zelf zes huizen gezet. Van op de grond tot in de nok.

Dan heb je ongetwijfeld een slechte rug? Een leven lang metselen?

Maar bijlange niet! Kijk daar maar buiten, naar de lochting. Zie je. Die doek is voor mijn courgetten. En ik heb nog pirei en spinazie en spruiten. Ik spit dat nog zelf om, hé. En ik ga nog twee keer in de week krulbollen. In Lochristi. Mijn buur haalt mij dan op, of André Baert. Die kende wel, zeker?

Die schrijft ook in ulder boeksken. Nen slechten rug, zeker niet. Ik heb altijd mijn verstand gebruikt. Als ik grijze dallen moest leggen, een hele speelplaats vol bv., was ’t in een wip gefikst: ik zette ze op hun kant, pakte mijn keperken, en klopte ze even aan. Ik moest nauwelijks door mijn knieën. Altijd goed nagedacht, hard gewerkt, en ook door te fietsen mijn spieren sterk gehouden. Zo blijft nen mens kwiek, hé.

Maar een verstopt hart is als een verstopte buis hé, zodra ze weer liber is, is ’t spel opgelost.

Nooit met de auto gereden, Victor?

Nooit. Pas op, ’t er heeft hier nen auto gestaan, hé. Maar dat was voor mijn dochter. Maar zelf: heel mijn leven met de fiets. Ik had ook nooit anders geweten. Wij waren boerkes thuis, en tussen de oorlogen in waren er nog geen auto’s, hé. Heel mijn leven heb ik bij de fiets gezworen. Ik was daar content mee. Mijnen vélo heeft mij in den oorlog ook gediend, bij ’t vluchten, en later bij ’t smokkelen. En na den oorlog, bij mijn metselwerk. Ik was niet bang om meer dan 30 kilo te vervoeren mee mijnen vélo, hé.

Den oorlog

Je was zestien toen de oorlog uitbrak? ’t Was nen vrijdag. Ik weet het nog goed. 10 mei ’40. De dag nadien werd iedereen tussen de 16 en 35 die nog niet in ’t leger zat, opgeroepen als Belgische rekruteringsreserve. Over heel België waren er zo 300 000, waaronder ik. Wij dus allemaal de fiets op. Hele hordes. Op naar Rouen, Frankrijk. De nachten brachten we door in schuren. En in Rouen zelf, dan vlug weer de trein op, naar Narbonne – ik kon mijn fiets nog slijten voor 75 frank! De Duitsers zaten niet stil met hun Blitzkrieg en bommendroppende vliegtuigen. In Narbonne konden wij dan bovendien ook niet meer ontschepen want de vijand had ook daar al de lijnen afgesneden. Pas in augustus zijn we dan via de trein teruggekeerd naar huis. Maar daarmee was ’t niet gedaan natuurlijk, want dat was hier allemaal Duits grondgebied ondertussen, en die Duitsers zouden ons zeker ook rekruteren. Gelukkig kwam mijn nicht die verpleegster was met een sluw plannetje: Tor, zei ze, je gaat naar een nieuwe dokter en je vraagt naar dit medicament. Iets tegen de vallende ziekte. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn arts was net overleden, en bij de nieuwe, zei ik dat ik dit medicament al jaar en dag nam. En zo geschiedde. Toen ik later bij de Duitsers opgeroepen werd, dachten ze dat ik dus echt de vallende ziekte had, en werd ik ontslagen van dienst. Straf plannetje, van mijn nicht-verpleegster, hé? Maar ’t bleef opletten geblazen, hoor. Ik herinner me nog in een koers in Gent, waar iedereen plots bevolen werd in de velodroom te blijven. Wat een stormloop naar buiten dat werd! Ik mee natuurlijk, want zelfs met mijn briefje vertrouwde ik het niet… En zo ontsnapte ik keer op keer aan de Duitsers. Al is ’t nog vaak spannend geweest, bij ’t smokkelen bv.

Ook met de fiets, zeker?

Uiteraard. Naar Assenede. Een schone trip, hoor. Ook een uur rijden. Doorgaan met lege zakken, maar in ’t terugkeren vol tarwe, groenten, … enfin, noem maar op. Alles wat te krijgen was. Onze leverancier was een boer die pal op de grens woonde. Ja, manneken, hoeveel keer ik met 30 tot 40 kilo naar huis ben gereden. Maar gelukkig nooit betrapt, al was ’t vaak spannend. Op smokkelen stonden serieuze straffen.

Metselen en pleisteren en vloeren

Je boerde thuis, maar je werd toch metser?

Ja, hoe gaat dat in een mensenleven. Je overleeft, en grijpt aan wat je kan. En beetje bij beetje leerde ik de stiel van metser. Veertig jaar lang heb ik bij metser George Geers gediend. Bij zijn vader heb ik de stiel geleerd, maar op een bepaald moment nam George me mee in zijn eigen zaak. Zijn vrouw stond erop dat hij zelfstandig werd. In die jaren was een flesje bier meer of minder onder metsers niet ongewoon, maar wij waren zo niet. En dus begon ik bij George te werken. Soms, na het werk, stopten we nog wel eens hier en daar, maar nooit voor meer dan één pintje. En ik altijd met de fiets. Noem een huis in de omstreken en ik heb er gemetst. Gij zijt van

Toen ik later bij de Duitsers opgeroepen werd, dachten ze dat ik dus echt de vallende ziekte had, en werd ik ontslagen van dienst. Straf plannetje, van mijn nicht-verpleegster, hé?

dat wit huis in 't dorp, hé? Wel daar heb ik de kelder gemetst, meen ik. Soit, ‘k heb overal gezeten. Maar niet alleen hier, tot in Gentbrugge vaak. Helemaal alleen, oude huizen gaan herstellen, voor een kennis van George. Helemaal strippen en opnieuw aanpakken. Altijd op den vélo, en dat is een uur heen, en een uur terug. Maar die werden vergoed, gelukkig. Zo kwam ik aan werkdagen van 12 tot 13 uur. En dan soms nog klussen. Je begrijpt, vaak was mijn pijp uit: vlug eten, en ’t bed in. En ’s morgens voor dag en dauw weer op.

Nooit stoten tegengekomen?

Niet echt. Ik deed mijn werk graag en niets was mij te veel. En we moesten ook alles kunnen, hé. Metselen, pleisteren, vloeren… noem maar op. Ach ja, één keer heb ik mij echt boos gemaakt. Ik was weer ergens helemaal alleen bezig – een groot werk, in een kasteeltje. En maar sleuren met afbraakmateriaal, trap op, trap af. En op een keer kwam de vrouw des huizes kijken, zogezegd zomaar eens, en ging ze weer weg. Ok, dacht ik, gewoon uit interesse. Maar dan zag ik daar plots 20 frank op de grond liggen. Ze wou mij testen, zeker? Maar op wat…? Hm. Hoe dan ook. ik ben met een hamer en een grote spijker bij haar gegaan en heb haar gezegd dat dat briefje daar stante pede weg moest, of dat ik het in hun houten trap zou timmeren. En tegen mijn baas heb ik sec meegedeeld: daar werk ik niet meer. Zulke streken moest ik niet

weten. Waarop hij onmiddellijk telefoneerde met haar man, die haar de dag nadien in mijn nabijheid flink de levieten heeft gelezen. Onnozelheden, daar moeten ze bij mij niet mee afkomen, hé. Ik was nen werker, hé. Geen gezever. Mijn wereld draaide rond mijn thuis en metselen. Slechts drie keer in mijn leven heb ik mijn thuisstreek verlaten, met den vlieger nog wel. Naar Frans Lourdes, maar voor de rest, was ik hier dik content. Meer moet dat niet zijn in het leven. Waar of niet?

Zeker. Je kan nog uren vertellen, zeker, Victor?

Ge moogt zeker zijn. Ge moet maar nen keer terugkomen, hé. Maar nu moet ik eerst mijn woordpuzzel nog afwerken. En dan is ’t noen en moet ik om groensel uit mijnen lochting. Akkoord?

Akkoord,

Fleur D’Huyvetter Erasmust in Malta

Wie kans heeft op een buitenlandse ervaring, moet dat doen. Het is een eyeopener van jewelste, niet alleen naar cultuur en gewoontes, maar ook naar jezelf.

Blik op de wereld

Fleur D’Huyvetter uit de Lisdoddeweg studeert Bachelor Media en entertainment business aan Thomas More hogeschool, Mechelen, en trok het eerste semester van haar eindjaar naar Malta (San Gwann –Mosta). De favoriete plaats voor haar Erasmusproject. Met kerst en Nieuw komt ze even naar huis, maar daarna keert ze nog even terug naar het eilandje in de Middellandse zee. Ooit met een bang hartje vertrokken, maar nu al heeft ze een groot hart voor haar ‘tweede thuis’: Malta heeft haar veranderd.

Dat is waar. Helemaal. Mijn vriendinnen en vrienden zouden mij al voor mijn afreis als een chill iemand hebben geportretteerd, vermoed ik, maar niets was minder waar. Daar kunnen mama, broer en zus van getuigen. Ik was één en al een stresskip. Met van alles bezig, en met alles tegelijk. Hier heb ik de mediterrane flow ontdekt: je ziet wel, en je leert omgaan met wat het leven brengt. Klinkt simpel, maar vroeger kon ik het niet. Hier lukt me dat steeds beter, en ik hoop echt dat ik die attitude mee kan nemen naar huis, naar België, waar de mentale druk toch groter is, denk ik. Al moet ik zeggen dat naar verkeersdrukte bv, het hier alle verbeelding tart. Het is er hier zo over, met nauwelijks lichten of zebrapaden, en met de ijdele hoop dat rondpunten alles op zouden lossen… dat je je echt onveilig voelt op de openbare weg. Dus als je het woord ‘druk’ uitspreekt, heb ik een heel dubbel gevoel: minder naar wat er geëist wordt van de mensen, maar meer naar hoe men zich hier beweegt binnen het verkeer: amai! En dan moet je weten dat Malta maar een zakdoek groot is. Met de auto ben je op een halfuur aan de andere kant van het eiland. En toch neemt iedereen hier de auto. Niet te geloven eigenlijk. Wat een chaos. En ze rijden hier links uiteraard, dus je komt werkelijk ogen tekort.

Afgezien daarvan, beaam je dus de stereotiepe chillere siësta-mentaliteit van het zuiden. Ook in je studies?

In september zag het er echt zo naar uit. Bij ons thuis word je van dag één overstelpt met taken, want onze richting focust heel erg op technieken en op het beoefenen daarvan. Dat was hier in Malta wel even anders. Rustig starten. Soms heel lang uitweiden over een klein detail, waar wij in Mechelen soms gelijk in een rollercoaster zitten. Maar nu moet ik mijn mening herzien: sinds november is het ook hier pokkedruk, en weet ik soms niet wat eerst gedaan. Dus aan het einde van de meet, vermoed ik dat het wezenlijk niet zoveel verschil maakt. Alleen hun start is veel relaxter. Maar je hebt natuurlijk wel een punt: de houding van de mensen in het algemeen is toch wat zuiderser, meer ontspannen. Toch heel anders dan bij ons in België.

Nog verschillen?

Zeker wel. De eetcultuur, om er eentje te noemen. Ik kijk heel erg uit naar kerst en Nieuwjaar, want dan ben ik tien daagjes thuis. Uiteraard om mijn familie te zien, maar ook voor het eten (lacht). Ik ben veggie, en er is hier wel keuze, maar dan wel heel beperkt. Veel variatie is er hier niet. Het Maltees

Tekst: Luc Van de Vijver

gerecht bij uitstek is konijn. Ik kan niet getuigen dat het lekker is natuurlijk, want eet dat niet, maar iedereen heeft er de mond vol van. En verder zie je hier heel veel pastizzeria’s, het Maltese equivalent van de Italiaanse pizzeria’s. Eethuisjes die kleine oesterschelpachtige bladerdeeggebakjes met vulling aanbieden. Iedereen is er hier dol op. En de vulling kan van alles zijn. Kip, ricotta… noem maar op.

De kledij?

Die is westers. Alleen zijn ze nog niet helemaal mee. De mode loopt hier ongeveer twee jaartjes achter. Maar als je bedoelt of er nog traditionele kledij te zien is? Niet echt. Het is niet zo dat je hier overdonderd wordt door een cultuurshock. Helemaal niet. Ik had ervoor gevreesd, maar dat viel reuze mee, hoor.

Je had een beetje angst om te gaan?

Toch wel. Mijn gezin te verlaten, mijn vrienden… dat was niet mijn ding. Een Chirokamp van tien dagen was vroeger al lang. Maar kijk, ik heb het gedaan. En ik wou het ook echt doen, ondanks mijn angst. Ik wou echt die unieke ervaring in het buitenland opdoen. Een eenmalige kans, waarvan iedereen zegt dat het de max is en die je niet aan je neus voorbij mag laten gaan. Ik heb dus de sprong gewaagd, en wel bewust naar Malta. Finland en Denemarken stonden op twee en drie, maar aangezien ik vooral van warm weer houd, ben ik blij dat het mijn eerste keuze werd. Tot eind november was het hier 25 graden, kan je nagaan. Toch de max. Sindsdien was het op en af, maar kouder dan 15 graden wordt het hier niet vlug, zelfs niet putje winter. Wat wel heel erg veranderd is, getuigt de oudere bevolking, is de hoeveelheid regen die valt. Straten staan gelijk onder water, tot op kniehoogte. Bussen moeten door diepe plassen en slikken water… Dat was vroeger niet. En de bevolking maakt zich grote zorgen. Er is geen rioleringsstelsel zoals bij ons, want vroeger was dat gewoon niet nodig. De klimaatopwarming, vermoed ik? Het is immers een fenomeen van de laatste vijf jaar. De oudere bevolking is zeer openhartig en genereus, zoals ik ook

Blik op de wereld

Uitzicht vanuit mijn campus

Mama en Eline op bezoek

Blik op de wereld

heb ervaren in het contact met mijn kotbazin die onder ons woont. De jeugd is veel terughoudender. In mijn school bv. heeft het een maand geduurd voor ik als buitenlander mee in het plaatje kwam. Er waren wel twee ‘buddies’ die zich om mij bekommerden, maar in het algemeen houdt de jeugd het op het Maltees, hoewel ze allemaal goed Engels kunnen. Misschien zijn er wel te veel toeristen op Malta, want de laatste twintig jaar zijn de flatgebouwen uit de grond gerezen als paddenstoelen, en is het eiland in het hoogseizoen overbevolkt. Je moet dan al naar de deeleilandjes zoals Comino maar vooral Gozo, om rust te vinden. Dat laatste is een pareltje. Adembenemend traditioneel mooi, en nog integer en niet volgebouwd. Een heerlijk eilandje.

Blij dat je je angst overwonnen heb?

Zeker weten. Ik zou het iedereen dan ook aanraden. Echt. Wie kans heeft op een buitenlandse ervaring, moet dat doen. Het is een eyeopener van jewelste, niet alleen naar cultuur en gewoontes, maar ook naar jezelf.

Je wil er langer blijven?

Je moet ook niet overdrijven, hé (lacht). Ik mis mijn gezin uiteraard, al lost het beeldbellen natuurlijk veel op. Alleen voor mijn jonge hondje niet, Billie. Ze draait verward haar hoofdje als ze mijn stem hoort. Ik kijk er erg naar uit om haar weer eens goed te knuffelen. Ze is pas tien maanden oud, dus nog een echt speels lieverdje. En verder wil ik in Gent doorstuderen. Mijn jaar uitdoen, en dan schakelen en de master starten in Communicatiewetenschappen. Ook daar kijk ik al naar uit.

Veel succes daarbij. Maar eerst nog wat Maltese zon rapen, vermoed ik?

Dat zal niet mankeren. De zon zal af en toe nog wel aardig van de partij zijn, daar ben ik gerust in. Zandstranden zijn er hier wel niet zoveel, twee of drie misschien, en parkjes ook niet, maar aan zee, ook al zijn het rotsen, is het toch heerlijk vertoeven. En naar Gozo ga ik zeker terug. Sprankelend blauw mediterraan zeewater, en een pittoresk eilandje. Een aanrader, zonder meer. Een reistipje nodig? Ga naar Malta en Gozo. Doen!

Straten staan gelijk onder water, tot op kniehoogte. Bussen moeten door diepe plassen en slikken water… Dat was vroeger niet.

Eilandje Gozo

onder de upe

Lootse cashpunten smelten als sneeuw voor de zon

In de noordelijkste van onze deelgemeentes verdween het laatste cashpunt. Dat ging niet onopgemerkt voorbij, getuige onderstaande oproep eind november. En we kunnen de klacht meer dan be-

grijpen. De digitale wereld gaat soms sneller dan de realiteit kan dragen. Welke realiteit? De realiteit van de ouderen onder ons, en van wie zich soms nog wat ‘digibeet’ voelt in deze 5 G-tijden. En hoe is het gesteld in de andere deelgemeentes vraag je je dan af.

Zoals u misschien intussen weet is het laatste cashpunt verdwenen te Zaffelare. Dat is een spijtige zaak voor alle inwoners die af en toe contant geld nodig hebben en die daarvoor voortaan naar het centrum van Lochristi zullen moeten rijden. Overschrijvingen zullen daar ook niet meer kunnen uitgevoerd worden.

Om hun onvrede te uiten over deze toestand, hijsen OKRA Zaffelare, Landelijke Gilde Zaffelare en Ferm Zaffelare de zwarte vlag, ter hoogte van het gewezen kantoor van het verdwenen cashpunt in Zaffelare-Dorp. Dit is geen actie die specifiek naar een bepaalde bank gericht is, maar naar alle grootbanken die samen hebben beslist om het aantal cashpunten drastisch te verminderen, waardoor een aantal plattelandsgemeenten het zonder deze service moeten stellen.

Bij uitbreiding kun je stellen dat we hiermee ook aandacht vragen voor de nonchalance waarmee banken, grote bedrijven, nutsbedrijven en dergelijke hun klanten behandelen die digitaal achtergebleven zijn.

En dat zijn heus niet alleen maar oude mensen.

Hiermee is het morgen niet opgelost, maar heb je sympathie voor de actie, kom volgende zaterdag eens langs tussen 11 en 11.30 u. (red. de actie was in november)

Herman Boussaer, Landelijke Gilde Katleen Vervaet, Ferm, Gilbert Van Der Straeten, OKRA.

Beste,

Sociaal Project

Emiliani

Emiliani biedt iedereen met een beper- king (en hun netwerk) ondersteuning in alle levensfasen bij wonen, werken, leren en vrije tijd. Zowel zij die nog veel zelf willen doen, als wie net veel nood heeft aan permanente ondersteuning.

Beervelde heeft zijn MOK, het succesvol, kleinschalig, inclusief woon- en werkinitiatief, centraal in het dorp. Ze brachten in ons magazine al vaker een getuigenis van hun bewoners. In onze noordelijkste deelgemeente komt er nu een gelijkaardig sociaal project, ook op slechts een paar honderd meter van de kerktoren. Het Oosteinde in Zaffelare zal zomer 2024 ongeveer 25 mensen met een verstandelijke beperking herbergen, op het vroegere domein van Dr. De Cleene. Bouwheer is Emiliani uit Lokeren. NU architectuuratelier staat in voor het ontwerp en werkt hiervoor samen met Jan Minne, gardenist, en ingenieurs Fraeye & Partners en Boydens. Halewijn Lievens en Tim Van Verdeghem van het ontwerpbureau geven ons hier een inkijk op de te realiseren fraaie site.

Tekst: Alexandra Vanvooren Beelden: NU architectuuratelier

Kort even voorstellen eerst?

Tim: NU architectuuratelier is opgericht door Halewijn en Armand Eeckels. We werken er met een 20-tal collega’s. Ons bureau heeft doorheen de jaren een breed portfolio opgebouwd. We huisvesten een rijke ervaring in verschillende sectoren.

Halewijn: Het is een bewuste keuze om onze blik open en breed te houden en ons te engageren voor verschillende types projecten. Wat we leren in de ene sector verrijkt onze blik in een project uit een andere sector.

Wat motiveerde jullie om dit ontwerp te willen maken?

Halewijn: We werken graag aan projecten voor de zorg. Onze eerste ervaring was Huis Perrekes. Als ik hieraan terugdenk: aanvankelijk twijfelden we om ons hiervoor te engageren. We hadden geen ervaring in de zorg, er was een drempel. Maar, we lieten ons overtuigen en stapten met open vizier in het verhaal. We ontmoetten bijzonder gepassioneerde mensen bij wie wij ook onze passie voor architectuur kwijt konden. Die positieve energie maakte dit tot een heel mooi verhaal en deed onze genegenheid voor dit soort projecten groeien. Dat Emiliani ervoor koos te werken via Open Oproep, was voor ons een uiting van respect voor onze job en van een gefundeerde ambitie voor dit project. Tijdens de kandidatuurstelling heb je nog geen informatie over de bouwheer maar ervaring en intuïtie leren je niettemin al een en ander aan te voelen en te begrijpen uit de manier waarop de bouwheer de opdracht omschrijft. Bij de effectieve kennismaking met Emiliani achteraf, voelden we direct dat ons aanvoelen klopte. Het resoneerde.

Hebben jullie ervaring met soortgelijke projecten voor de zorgsector?

Tim: We deden al soortgelijke projecten zoals Huis Perrekes en DVC Zevenbergen. Projecten binnen een bepaalde sector hebben parallellen, er zijn altijd universele elementen. In de zorg bijvoorbeeld vertrek je van een groep mensen met een kwetsbaarheid voor wie je een geborgen plek wil creëren. Maar – en dat weegt door – elk project is ook heel eigen. Een project gaat uit van een idee maar wordt gevormd door de mensen achter dit idee, de mensen met wie je werkt en voor wie je ontwerpt en dat is altijd anders. Er is altijd die unieke dynamiek die een groep onderscheidt.

Hoe beginnen jullie aan zo’n project?

Tim: Net voor die eigenheid waar we het zonet over hadden, investeren wij steeds veel tijd aan het leren kennen van de opdrachtgever. Met workshops en intensief overleg willen we de dynamiek van het huis leren kennen. We spreken met de verschillende betrokken actoren en nodigen ook vaak experten uit in ons ontwerpteam. Die experten zijn mensen met kennis van zaken die niets met architectuur te maken hebben maar wel fundamenteel zijn in de sector/organisatie waar we voor ontwerpen. Met hen kunnen we heel vrij en in de diepte spreken over verschillende vraagstukken. Het helpt ons onze intuïtie te versterken. We verkennen ook altijd de omgeving. Voor dit project zijn we in Lokeren gaan rondwandelen.

Halewijn: Bij elk nieuw project vertrekken we steeds vanuit onze eigen voeling als mens. Of je nu een reguliere woning ontwerpt of eentje voor mensen met een beperking, de basiswensen zijn voor iedereen dezelfde. We beelden ons dus in dat we er zelf zouden wonen en stellen ons vanuit dat gevoel vragen. Zoals: “Hoe fijn zou het zijn om rond die boom te kunnen wonen?” Een open vraag, vanuit een menselijke blik. We vertrekken bewust niet vanuit problematieken want dan loop je heel snel vast.

Tim: Dat doet heel wat. We zouden deze job niet kunnen als we er niets zouden uithalen. Het gaat over zelf blij worden van een goede ruimte, van een ruimte waar mensen met een goed gevoel kunnen vertoeven. Het is een sterke drijfveer om dat te kunnen doen voor, te kunnen geven aan mensen, wetende dat een ruimte, gebouw, site een impact kan hebben op hoe iemand leeft en het leven ervaart. Het geeft voldoening als je erin slaagt zo’n goede plek te creëren.

Halewijn: Maar het overstijgt ook een concreet ontwerp. Architectuur is een medium dat ons in contact brengt met andere mensen, diensten, sectoren, jobs, werelden. Het laat ons toe vragen te stellen, ergens in te duiken. Het verrijkt ons. Architectuur brengt ons naar zingevingsvragen: wat betekent ruimte voor, bijvoorbeeld, een detentiecentrum? Wat betekent vrijheid in een zorgkader? De antwoorden lijken soms evident maar blijken vaak zoveel meer gelaagd.

Ontwerpen voor de zorgsector, wat doet dat met de mens achter de ontwerper?

Het zou een droom zijn als op termijn het dorp ook binnenwandelt op de site, dat de buurman aardbeien uit eigen hof komt binnensteken en de Chiro in de tuin een evenement houdt.

IMMO

09 349 29 50 - www.ImmoMarcEveraert.be

Sinds 1 maart 2022 maakt Immo Marc Everaert deel uit van Verdegem Vastgoed.

IMMO MARC EVERAERT werd opgericht in 1990 en staat voor meer dan 30 jaar traditie en standvastigheid met veel aandacht voor persoonlijk contact. Een aanpak die ook Verdegem Vastgoed kenmerkt en die ze zullen koesteren.

VERDEGEM VASTGOED is passie, inzet, kennis en vertrouwen.

Voor u als klant blijft alles zoals voorheen. Uw trouwe gezichten – Miriam en Sarah – blijven op post. Marc blijft back-up achter de schermen. Het kantoor blijft op dezelfde locatie.

Te koop

Lokeren

Eksaarde

Stenenbrug 11

Prachtig gelegen Hoeve

met schuur Opp. 2.923 m². EPC 1.137 kWh/m² Inl. RO: Vg-Lwag-Gmo-Gvkr-Gvv

Gasstraat 5

ERAERTMAAKT

4/5 slaapkamers en koer. Opp. 81 m². EPC 156 kWh/m²

Inl. RO: Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Vv

Lindestraat

met 6 slaapkamers, garage en mooie tuin. Tot. opp.: 304 m². EPC 336 kWh/m².

Inl. RO: Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Gvv

HERENWONING

met authentiek features. Opp. 79 m² EPC 491 kWh/m²

Inl. RO: Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Gvv

APPARTEMENT

met 2 slpk. en terras. Instapklaar. Op wandelafstand van de Markt. EPC 158 kWh/m²

Inl. RO:

Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Gvv

met 1 slpk. In Hof ter Clipsen EPC 104 kWh/m²

Inl. RO: Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Vv

Tim: Zo geeft een meer ingekapselde omgeving soms net vrijheid. Dat zijn boeiende en uitdagende spanningsvelden die onze job rijker maken dan ruimtelijke vraagstukken beantwoorden met technische oplossingen.

Halewijn: En er is ook dat puur menselijke. Een anekdote: vroeger, als kind, woonde ik in de buurt van een huis voor mensen met een beperking. Ik had toen schrik van die plaats, voelde me er heel ongemakkelijk. Vandaag werk ik voor deze mensen. Waar het vroeger bedreigend voelde, ervaar ik het nu als zo’n fijne plek om te vertoeven. Wat ik zo eigen vind aan zo’n setting is dat er heel wat wegvalt. Je gaat in zo’n context naar de essentie. Je bent wie je bent, het is wat het is. Dat ervaar ik als iets bijzonder sterk..

Wat is jullie wens voor de toekomst voor dit ontwerp/project?

Halewijn: Mijn wens voor dit project is om een fijne ankerplek te creëren, voor de bewoners van de site maar ook ruimer, voor het dorp. Mijn droom is dat het kader voor de zorg heel dicht bij het evidente wonen kan komen te liggen. Dat verbindende huiselijke elementen tot hun recht kunnen komen en dat alledaagse dorpsgerichte activiteiten zoals de krant gaan kopen, naar de kapper gaan,…een kader voor de zorg kunnen zijn. Het is onze ambitie daar met onze architectuur toe bij te dragen.

Tim: Ik kan me daar helemaal in vinden en vul graag aan. We wensen dat we voor de toekomstige bewoners een woning kunnen maken waarin ze zich thuis voelen maar ook een woning waarin het dorp zich thuis voelt. Ook al zijn er grenzen en zijn die nodig en wenselijk, het is een wens dat die permeabel kunnen worden voor het dorp. Het zou een droom zijn als op termijn het dorp ook binnenwandelt op de site, dat de buurman aardbeien uit eigen hof komt binnensteken en de Chiro in de tuin een evenement houdt. We wensen de site toe dat het een plek mag worden in het dorp waar echt geleefd en gedeeld wordt.

We beelden ons dus in dat we er zelf zouden wonen en stellen ons vanuit dat gevoel vragen. Zoals: “Hoe fijn zou het zijn om rond die boom te kunnen wonen?”

klaverke vier het

of ‘t klein batonneken...

1Xander Neyt

Lars, fijn dat je aan mij dacht om door te geven.

Hallo, ik ben Xander Neyt. Op 15 oktober ben ik 12 jaar geworden. Ik woon in Zaffelare samen met mijn ouders, oudere broer Wout en onze hond Georges. Ons huis is een kangoeroewoning en mijn meme, die woont gezellig boven ons. Ik hoef nooit ver voor extra verwennerij.

In september ben ik gestart in het eerste middelbaar, ik volg les in Edugo Oostakker De Brug. Dat was best wel spannend, maar ondertussen ben ik het al helemaal gewoon om in de ochtend met de bus naar Oostakker te vertrekken richting de middelbare school.

Mijn broer houdt van skaten en sinds kort ben ik de uitdaging aangegaan om het ook te leren. Ik spreek af in de buurt, samen met Lars, voor fijne skatenamiddagen op woensdag. Van een partijtje online gamen met mijn vrienden kan ik ook echt genieten. En wandelingen met onze hond George kan me helemaal ontspannen na een drukke schooldag.

Graag geef ik het klavertje 4 door aan Jules, een coole jongen uit onze familie!

Veel leesplezier, Groeten Xander

2Jules De Cock

'Dank je wel Xander!

Hallo allemaal, mijn naam is Jules

De Cock. Ik ben 8 jaar en woon in de Hanselaarstraat in Beervelde. Ik ga naar de gemeenteschool in Beervelde. Daar zit ik in het derde leerjaar bij juf Leen, zij is een supercoole juf. Op de speelplaats speel ik graag voetbal met m'n vrienden.

Thuis knutsel ik graag (zie enkele van m'n werkjes op de foto). Wanneer het goed weer is, spring ik graag op m'n trampoline of haal ik grapjes uit met m'n zus Louise. (Zij vindt die meestal niet zo grappig ).

Ik heb ook nog verschillende hobby's. Op maandag en donderdag doe ik karate in Zaffelare en op woensdag beeld in Lokeren. Op zondagnamiddag ga ik naar de Chiro in Beervelde. Da's altijd heel leuk.

Ik geef het klavertje graag door aan mijn klasgenootje Linde.

Groetjes, Jules.

Meer dan 25 jaar ervaring.

We specialiseren ons in de fabricatie van keukens, badkamers, wandkasten en algemene meubelinrichtingen op maat. Zowel strakke moderne interieurs als landelijke stijlen worden met zorg gemaakt en geplaatst.

Onze eigen ontwerpafdeling werkt alles uit en brengt elk idee van droom tot werkelijkheid.

Alle meubelonderdelen worden voor 100% in eigen atelier vervaardigd waardoor wij volledig op maat en volgens de wensen van de klant kunnen werken.

Linde Van Avermaet

Dank je wel Jules voor het klavertje vier.

Ik ben Linde Van Avermaet, ik ben 8 jaar en ga net als Jules naar de gemeentelijke basisschool in Beervelde, een echt superleuke school met fantastische juffen. Ik zit al in het derde leerjaar bij juf Leen.

Ik woon samen met mijn mama, papa en zus Lena in de Kantschoolweg in Zeveneken. Op donderdag ga ik dansen bij Aurora in Lokeren. Ik doe zowel ballet als kids dance, later wil ik ook hiphop kunnen dansen. Op zaterdag ga ik af en toe naar de crossfit bij Crossfit Endgame in Zaffelare. Daar hang ik supergraag het aapje uit.

Ik geef met heel veel plezier het klavertje vier door aan Maud Neyt uit Lochristi, zij zit ook op mijn school.

Maud Vandebuerie

Hallo allemaal!!

Alvast bedankt aan Linde om aan mij dit klavertje door te geven!

Mijn naam is Maud Neyt, 7 jaar en ik woon de ene week in Lochristi samen met mijn klein zusje Hannelore (2,5j) en broer Warre (9j). Uiteraard zijn er nog twee sjarelkes in huis, namelijk mijn papa en Kaatje. De andere week woon ik in Lokeren waar mama mij en mijn broer altijd veel verwent!

Deze periode vind ik wel de mooiste van het jaar. Zo heb ik de Sint gezien en binnenkort hoop ik dan de Kerstman te kunnen knuffelen. In het grote boek staat alleszins dat ik heel graag knutsel want ik heb dit jaar aquagel gekregen waarmee ik figuurtjes kan maken. Ik maak ook armbandjes en kettinkjes. Dat geef ik dan ook graag aan mijn vriendinnetjes Lilly, Orphée en Marie van op school en op de Chiro van Beervelde.

Ik ga graag naar school. Ik ben dan ook heel sociaal en een ontzettend grote babbelkous!

Op woensdag ga ik naar Omie. Ik kijk daar steeds naar uit want ze maakt altijd lekker eten! Als er nog wat tijd over is dan fiets of dans ik nog wat.

In plaats van een kettinkje, geef ik nu dit klavertje graag door aan Lilly!!

Hoop in bange dagen?

Kerst en Kerk in Lochristi anno 2022

Pastoor Chris Simoens op pensioenPetra Mussche wordt pastoraalcoördinator

Pastoor Chris Simoens gaf dit najaar de gelovige fakkel door. 67 jaartjes heeft de parochieherder op zijn teller, en dat zijn de jaartjes van een deugddoend pensioen. Nu ja, je treft hem her en der nog aan om vieringen te leiden en sacramenten toe te dienen, maar de wissel met Petra Mussche, al decennia parochieassistente, was welkom. En zo geschiedde. Wissel van de macht, Petra?

Tekst: Luc Van de Vijver

MMacht is niet de terminologie waarin ik denk. Chris en ik vormen al sinds jaar en dag een geoliede tandem, en ons onderling overleg voelt zo vertrouwd aan dat deze nieuwe titulatuur voor mij wezenlijk niet veel verandert. Ja, ik heb nu wel de eindbeslissing, maar ik denk niet in termen van macht. Helemaal niet. Ik heb dat ook nooit gedaan overigens.

De typerende bescheidenheid van de gelovige vrouw die de voorbije twee millennia nooit echt een plaats kreeg in de hiërarchie van het instituut kerk?

Al sinds mijn opleiding aan de KUL, in de theologie en later in de godsdienstwetenschappen, ben ik een voorvechtster van een gelijkbehartiging van man en vrouw, ook in de ambten van de kerk. Ik studeerde in Leuven, midden de jaren 90, en dat was de tijd dat de Anglicaanse kerk het priesterambt openstelde voor vrouwen. Ik zag dus mijn kans schoon om daar een masterscriptie rond te maken. Kan je dus nagaan, ik ben geen gedweeë backbencher die braafjes in geijkte structuren meeloopt. Maar tegelijk wil ik ook gezegd hebben, dat ik ook niet op de barricades sta, en dus ook niet overal en altijd dit punt opnieuw aan wil kaarten. Ik weet waar ik voor sta, en draag dat uit, maar ik wil vooral heel erg in positiviteit leven, en met passie de liefdesboodschap uitdragen. Want daar gaat het me om. Ik heb mijn overtuigingen en daar sta ik voor, maar als mens ben ik nu eenmaal geen tafelspringer. Dat is mijn aard niet, en ik heb daar vrede mee. Maar dat ik als vrouw mijn mannetje, of liever vrouwtje, sta in de kerk, daar kan mijn loopbaan wel van getuigen. Ik ben hier in Wachtebeke en Lochristi al 25 jaar lang parochieassistente. En dat deed en doe ik nog altijd met volle overtuiging. Anders had ik de taak van pastoraalcoördinator ook niet aanvaard natuurlijk. Dat Heidi De Clercq, die hier ook al 4 jaar parochieassistente was, nu plots pastor wordt in UZ Gent, was wel even slikken. Maar ik heb er vertrouwen in dat de vacature snel ingevuld geraakt. Het zal ook nodig zijn, want onze parochie telt 11 kerkplekken – de naam voor de vroegere vertrouwde parochies. Er is dus best veel werk aan de winkel.

Ondanks de afkalving van de geloofsgemeenschap? De helft van de Belgen noemt zich nog wel katholiek, maar slechts 6 % praktiseert nog.

Het is waar. Dat de kerkgemeenschap jaar in jaar uit kleiner wordt, merkt iedereen. En dat laat zich op tal van domeinen voelen. Niet alleen naar

kerkbezoek, en aantal sacramenten, maar ook steeds meer naar invulling van de ambten. Neem nu onze Bavoparochie. Er is geen pastoor meer om over te nemen. Vandaar dat priester Chris als gepensioneerde pastoor nog actief zal blijven, in de mate van het mogelijke, en dat we ons ook nog bij laten staan door andere priesters die nog goed genoeg te been zijn. Maar kijk, de nieuwe situatie biedt ook kansen. Er wordt naar andere voorgangers gezocht, ook steeds meer vrouwen, en dat kan ik alleen maar toejuichen. En onze parochieploeg blijft sterk gemotiveerd.

Jij dient ook de sacramenten toe?

Neen, neen. Helaas. Dat is nog altijd voorbehouden aan het priesterschap en dat is jammer genoeg nog altijd aan mannen voorbehouden. Al hoor ik in de wandelgangen fluisteren dat de paus een zekere graad van autonomie aan de bisschoppen overweegt. Hoe mooi zou dat niet zijn? Denk maar aan de positie die de Antwerpse bisschop Bonny onlangs innam tegen een schrijven vanuit datzelfde Vaticaan dat homofiele mensen nogmaals in het verdomhoekje plaatste. Hij was terecht boos en verbolgen, net als ik. De katholieke kerk is universeel, maar of dat betekent dat overal alles op dezelfde manier moet verlopen? De Europese context is de Afrikaanse niet bv. en wie zou hier nog tegen vrouwelijk priesterschap zijn? Ik alleszins niet. Maar dusver kan ik dus nog geen sacramenten toedienen. Wat ik wel kan, is een hele dienst leiden, maar dan zonder de consecratie bv. Zo doen we het al een tijdje overigens. Onze parochie telt elf locaties, en in het weekend houden we nog zes diensten. Twee op zaterdagavond, twee op zondagmorgen, en twee op zondagvoormiddag. Een team van voorgangers zal dat roulerend blijven verzorgen. In Wachtebeke, Hijfte, Beervelde, Zaffelare, Oostakker en Mendonk kunnen de gelovigen nog steeds in hun kerk terecht. Let op: ook de andere kerken worden nog gebruikt voor sacramenten, uitvaarten of soms een weekdienst, zoals in Lochristi, maar je begrijpt dat we met te weinig zijn om het vroegere aanbod overal te handhaven. In de marge vermeld ik hier overigens graag dat we hier binnen het bisdom een geheel eigen positie innemen, want daar pleit men voor één hoofdkerk per vergrote parochie, waar alles gebeurt. Maar wij wilden onze lokale geloofsgemeenschappen met koren, en lectoren, voorgangers, misdienaars, en ouderen die minder mobiel zijn, blijven bedienen.

Zet het tanende aantal gelovige mensen niet aan het denken? De secularisering knaagt niet aan je eigen geloof? Neen. Helemaal niet. Verbaast je dat? Voor mij gaat het niet over getallen en aantallen… De gewoontekerk van vroeger bestaat niet meer. Moeten we daar rouwig om zijn? Ik weet dat niet. Nieuwe tijden bieden nieuwe uitdagingen maar ook nieuwe kansen. De plaats van de vrouw kwam al aan bod bv. En andere standpunten rond homofilie. Natuurlijk was onze hele maatschappij vroeger doordesemd van het geloof, maar dat had zowel

Ooit zei iemand: waar mensen samenleven wordt, er gemenst, maar wij blijven geloven dat dat vredevol kan.

True All Terrain Electric Uw nieuwe Subaru verdeler

voor- als nadelen. De context is nu helemaal anders. En toegegeven, het huidige scharniermoment maakt het inderdaad niet altijd even makkelijk: er zijn nog de gewoontechristenen, die het graag bij het oude houden; er is de nieuwe generatie die in alles een overaanbod krijgt, en de voeling met kerk dreigt te verliezen of al heeft verloren; en daartussen staan wij die vanuit een vaste overtuiging ons geloof willen beleven en aan willen bieden. Maar ik ben een hoopvol iemand, en sta nog altijd met evenveel vreugde in wat ik geloof en doe. Oude tijden maken plaats voor nieuwe, en dat is altijd zo geweest. Spiritualiteit bv, maakt weer opgang. Mensen hunkeren ernaar. Naar verstilling en zingeving. En onze boodschap biedt ook nu weer een antwoord en dat zal ze blijven doen.

En die boodschap is? In één zin.

In één zin? Dat is moeilijk (denkt hele tijd na). Dan zou ik iets zeggen als: ik geloof heel sterk dat een vredevolle wereld waar mensen kunnen samenleven echt mogelijk is. En dat wij daarbij kunnen inspireren. Let op, we zijn niet naïef. Ooit zei iemand: waar mensen samenleven wordt er gemenst, maar wij blijven geloven dat dat vredevol kan. En natuurlijk hoef je niet te geloven om een goed mens te zijn. Maar volgens mij helpt het wel. En ik laat me daarbij inspireren door die figuur van Jezus. Een zotte vergelijking: zoals jongeren hun muziekheld hebben, heb ik mijn rockstar in de figuur van Jezus en in zijn vredelievende boodschap. Daar hecht ik aan, en dat zal ik blijven doen. Beantwoord dat je vraag?

Ik had een klassieker verwacht, zoals: Bemin je naaste zoals jezelf. Ja, maar ik vind dat te moralistisch. Het gaat mij ook over schoonheid. Over het onvatbare van ons, mensen. Kijk naar alles wat er over liefde gezegd en geschreven is. Hoe zelfs de wetenschap in onze hersenen speurt en naar hormonen kijkt als oxytocines… Maar dan nog heb je de liefde niet vast. Liefde is zoveel meer. Een rijzige puber die bovenaan een doos erwten in het grootwarenhuis grijpt om aan het kromgebogen oudje te geven, die dat hopeloos probeert, daar gaat het om. Dat is liefde.

En die liefde inspireert?

Blijvend. Ze draagt alles. Vandaar ook dat wij zeggen: God is Liefde, met de grote L. Ik heb een spreuk in mijn living hangen: Dieu ne parle pas, mais tout parle de Dieu, God spreekt niet maar alles spreekt van God. Ik zie God aan het werk in die puber van daarnet. Het geloof in die kern van schoonheid en vrede vind je overigens ook in andere geloven. En ook bij veel humanisten en atheïsten is het een wezenlijke overtuiging, en we staan met hen schouder aan schouder voor een betere wereld. En wij dragen daar op onze eigen specifieke manier graag toe bij. In kleine gebaren, zoals ook nu met kerst bv., hier in Lochristi.

Vertel.

Op de kerstmarkt in Lochristi gaan we kaarsjes uitdelen die de mensen dan kunnen aansteken in de kerk om zo een lichttapijt te maken, als symbool voor hoop en vrede. Dat zal bij verschijning van jullie editie al gebeurd zijn. We hebben er de Oekraënse vluchtelingen die in de Bosdreef in Lochristi verblijven, ook voor uitgenodigd. Verder zullen er kerststallentochten zijn, is er een privéinitiatief in de kerk van Zaffelare waar kerststalletjes pronken, en is er het extra aanbod van de middernachtmissen. Een in Zaffelare en een in Wachtebeke. Alles is te vinden op www.bavoparochie.be Wij nodigen de mensen bij deze graag uit. Om zo samen gemeenschap te vormen en uit te dragen dat we nog steeds in deze wereld geloven en er samen het beste willen van maken. Als uitsmijter geef ik dit nog graag even mee. Soms gebeurt er in gemeenschap buiten de kerk zoveel als binnen: als ik zie hoe in Beervelde na de weekendmis mensen nog steeds verzamelen in de Bonte Koe, gebeurt daar voor mij evenveel liturgie als in de kerk zelf.

Een mooie gedachte, en de mensen zullen het graag lezen.

Maar ik meen het ook: samen gemeenschap vormen, kan op zoveel manieren. Voor mij is het de gist voor een betere wereld, binnen en buiten de kerk. Zo wordt het ook dit jaar een zalige kerst. En die wens ik jullie lezers van harte toe.

Daarbij sluiten wij graag aan.

De parochie Heilige Bavo (Lochristi/Wachtebeke/Kanaalkerken) schrijft een vacature uit voor een parochie-assistent (m/v/x voltijds). Zie www.bavoparochie.be

Als ik zie hoe in Beervelde na de weekendmis mensen nog steeds verzamelen in de Bonte Koe, gebeurt daar voor mij evenveel liturgie als in de kerk zelf.

HUUR

Lochristi

Lochristi

- Hijfte

kalender januari

WEKELIJKSE ACTIVITEITEN

Hatha yogalessen met Dini van Hoecke in Takketiele huis, Rechtstraat 26 di. 19.30-21 u. & wo. 09.30-11 u. Meer info: www.ayur-asana.be Fietsen met Ferm & LG Zaffelare elke donderdag om 14 u. vertrek aan de kerk van Zaffelare. Info: Rosette Schelfhout 0485/365573

Maandag 26 december - 13.30 u. Traditionele eindejaarswandeling

te Drongen

We genieten van de gezonde buitenlucht langs het 7 à 8 km lange parcours op verharde en onverharde wegen. Halfweg kunnen we onze dorst al even lessen.

Waar: Muinhampad, Drongen (achterkant station Drongen)

Organisatie: Cultuursmakers Lochristi Info & inschr.: lochristi@cultuursmakers.be of tel 09 356 94 20.

Dinsdag 17 januari - 19.30 u.

Ontmoetingsdag Samen Anders

Organisatie: Samen Anders Waar: zaal Hermeline te Hyfte

Kerststallentocht in Beervelde ism de plaatselijke verenigingen en De Sprankel. Vrij te wandelen.

Organisatie: Bavoparochie Beervelde Start: in de kerk van Zaffelare Wanneer: van 10 tot 12 u. & 14 tot 16 u. Info: Luc De Keyser 0498/77 91 65 - dklonline@skynet.be

Zaterdag 14 januari - 20 u. WINTERVONKEN

ARROW - Pastelroze pop en gouden klassiekers, puur en recht uit het hart. Organisatie: vzw SC Reinaert Waar: Sfeervelde, Beervelde Dorp 58 Tickets: wintervonken@vzw-reinaert.be

Donderdag 19 januari - 14 u.

Over de namen van dingen Lezing door Jan Vanroose met de klemtoon op het grappige en het bizarre. Er wordt heel wat afgelachen… Organisatie: Neos Lochristi Waar : Lodejo, Dorp-Oost 1 Info & Inschr. : neoslochristi@gmail.com of bel 0476 41 02 19

Zondag 22 januari - 11 u.

Nieuwjaarsreceptie Open Vld

Organisatie: Open Vld Lochristi-Wachtebeke - Waar: op 22/01 zaal Sint-Hubertus, Kerkstraat 1A

Zondag 25 & maandag 26 december

Unieke kerststallen collectie in kerk van Zaffelare Een unieke wereldwijde collectie, zorgvuldig bijeen gespaard door Broeder Willem van de congregatie van de Broeders van O.L.Vrouw van Lourdes, en voor het nageslacht bewaard en gekoesterd door André Criel. Waar: in de kerk van Zaffelare Wanneer: van 10 tot 12 u. & 14 tot 16 u. Info: bert@hoogewijs-prove.be

Zondag 15 januari om 11 u. Aperitiefconcert met Steph Van Uytvanck Steph componeert, arrangeert, zingt, geeft les en speelt zelf piano en mondharmonica. Waar: De Maalderij, Nerenhoek 37, Zaffelare Inschrijven: sofie.desutter@telenet.be

Dinsdag 24 januari - 19.30 u.

Vijftien tinten grijs

Tips voor 60-plussers door Bert Lauwers. Organisatie: Markant Lochristi Waar: Reinaertbibliotheek, Lochristi Contact: Markantlochristi@gmail.com

22 december tem 8 januari

26 merken onder één dak Gratis

Spring binnen en maak kennis met de mobiliteit van de toekomst. Wil je graag die tweede wagen vervangen door een e-bike? Wij nemen je wagen over! Vraag ernaar in de winkel.

kalender januari

Woensdag 25 januari - 19.30 u.

Gerechten klaar in 30 min

Waar: Sfeervelde in Beervelde

Info: marcella.buysse@skynet.be0474/49 79 90

Organisatie: Ferm Lochristi

Zaterdag 28 januari - 20 u.

Sarah D’hondt en Gwen Cresens – Ode aan Barbara –“Ma plus belle histoire d’amour’, c’est vous”. Een intieme ode aan de Franse chansonnière en icoon 'Barbara.' Een artieste met zoveel cachet dat zelfs koele minnaars niet om haar heen kunnen.

Vrijdag 28 januari - 19.30 u.

Nieuwjaarsontmoeting met Quiz

Waar: ’t Fazantenhof, Bosdreef 5c

Info: marcella.buysse@skynet.be0474/49 79 90

Organisatie: Ferm Lochristi

Zang: Sarah D’hondt, accordeon: Gwen Cresens, contrabas: Ben Faes, gitaar: Hendrik Braeckman, gitaar: Maarten Decombel. Waar: Uyttenhove, Zavel 5, Zeveneken

Organisatie: Cultuursmakers Lochristi Info: www.cultuursmakers.be/lochristi/activiteiten - Inschr.: lochristi@cultuursmakers. be of 09 356 94 20

202 3

Zondag 29 januari - 10.30 u.

Nieuwjaarsreceptie Cd&v

Organisatie: Cd&v Lochristi-Wachtebeke

Zondag 29 januari - 11 u.

Nieuwjaarsreceptie Open Vld Organisatie: Open Vld Lochristi-Wachtebeke - Waar: Le Bon Vivant, Meerstraat 2, Wachtebeke

Samen laten we LochristiWachtebeke schitteren in

Lochristi en zijn

herenhuizen

Gelukkig bezit Lochristi nog meerdere ‘herenhuizen’, woningen die door hun omvang en stijl nog indruk maken. Herenhuizen hadden meerdere functies. Er waren niet alleen de private woonruimtes en huishoudelijke ruimtes van het gezin van de eigenaar, maar ook ruimtes voor de uitoefening van het beroep van notaris, dokter, brouwer, olieslager, pastoor, hoofdonderwijzer, enz. Dikwijls was er een bureau voor de administratie, ruimte voor ontvangst van gasten en private ruimtes voor het inwonend personeel. Herenwoningen drukten de status uit van de eigenaar en verschilden duidelijk van de andere dorpswoningen, boerderijen en arbeiderswoningen. Aan vele van die bewaarde herenhuizen is ook een lang verhaal verbonden. Omdat dit verhaal onze omgeving meer inhoud en betekenis geeft, zullen hier in de loop van de volgende maanden een aantal van die woningen besproken worden.

door Bert Vervaet

• Het brouwershuis Dupont en De Keyser • in Kerkstraat 24

De grond in de Kerkstaat, waarop de brouwerij en brouwerswoning Dupont gebouwd werden, behoorde eeuwenlang tot de pastorie van Zaffelare. Tussen Kerkstraat, Dijkgracht, Molenstraat, Moleneinde en Dorp had de pastoor een behoorlijk inkomen uit meerdere hectaren grond. Bij de verkoop van die gronden door de Franse Republiek in 1800 kocht chirurgijn Pierre Dupont een deel dat langs achter aansloot bij zijn eigendom in Zaffelare-Dorp. Chirurgijn Dupont was afkomstig van Landegem en had zich in Zaffelare gevestigd in 1787. Zijn zoon Jean (1789-1852) deed universitaire studies geneeskunde en werd huisarts. Tijdens de Hollandse periode was hij eerste schepen van Zaffelare. Vanuit zijn vorming was hij vertrouwd met scheikunde en zoals vroeger nogal gebeurde, richtte hij als geneesheer in 1839 in de Kerkstraat op de grond van zijn vader een brouwerij op, waarvan het gebouw nog bestaat. Mogelijk dacht hij daarbij even zeer aan een broodwinning voor een van zijn kinderen. Zo nam hij in diezelfde jaren een olieslagerij over op het Oosteinde (“de stamperij”), die later gedurende korte tijd zou worden uitgebaat door zijn vroeg gestorven zoon Felix. Dokter Jean Dupont was peter bij het vormsel in 1830 en zijn echtgenote Eleonora Scheiris (1807-1875) was van 1830 tot 1850 zes keer meter, wat erop wijst dat zij in hun tijd beschouwd werden als katholieke vooraanstaanden. Zij kregen acht kinderen, waarvan er zes volwassen werden en die elk een huwelijk sloten dat paste bij hun stand. Zoon Heliodoor Dupont nam de brouwerij van zijn vader over. Voor hem werd naast de brouwerij in de Kerkstraat in 1851 het nog bestaande herenhuis gebouwd.

De nog bepleisterde voorgevel rond 1910.

hun jaarlijkse feestmaaltijd niet langer bij brouwer Dupont en zijn kameraden werden uit de confrérie gezet of namen ontslag. Jarenlang is die afstand en concurrentie alleen maar groter geworden, vooral met pastoor Stocquart en de vernieuwing van het kerkgebouw. Dat heeft Heliodoor niet meer meegemaakt want hij overleed reeds in 1879 op 48-jarige leeftijd. Weduwe Dupont en zoon Polydoor bleven nog tot 1884 in Zaffelare wonen, waar men gedurende korte tijd de brouwerij heeft verdergezet tot Polydoor een brouwerij oprichtte in de Speldenstraat in Gent. Naar verluidt zou het de eerste Gentse brouwerij zijn geweest die bier op flessen trok. De Zaffelaarse brouwerij werd in 1884 verkocht aan de neven Edmond en Eugène De Keyser, zonen van het echtpaar Benoni en Emelie De Keyser-Dupont uit Moerbeke, die toen al beiden overleden waren. Emelie Dupont was een zuster van Heliodoor en haar zonen zetten de Zaffelaarse brouwerij van hun oom en kozijn verder. Wanneer de Duitse bezetter tijdens de Eerste Wereldoorlog de koperen ketels opeiste was ook hier het lot van de brouwerij beslecht. De brouwerij werd niet meer heropgericht en men werd bierhandelaar. Eugène De Keyser was wel nog (onder meer) aandeelhouder van de NV Centrale Brouwerij Victoria te Hamme, opgericht in september 1919 en actief tot 1940.

Twee huwelijken

Van Dupont naar De Keyser

Heliodoor Dupont (1831-1879) huwde met Pharaildis Van Beerlere uit Gent. Zij hadden één zoon, Polydoor. Heliodoor werd in 1864 gemeenteraadslid en in 1867 eerste schepen onder burgemeester Lippens. Hij was ook ondervoorzitter van de Landbouwcommissie Saffelaere, waarvan Eugène Lippens voorzitter was. Rond 1870 werd de schuttersmaatschappij Sint-Sebastiaan heropgericht. Daarrond is de verstandhouding tussen kerk en liberaal gemeentebestuur volledig verduisterd geraakt. De pastoorsgetrouwe leden van de Sint-Jozefsconfrérie bestelden het bier voor

De beide broers en afstammelingen Dupont, Eugène (1860-1946) en Edmond (1863-1946) De Keyser, trouwden in 1892. Op 22 februari 1892 huwde Edmond De Keyser te Nevele met Alice Buysse, zuster van de gekende schrijver Cyriel Buysse en van politicus Arthur Buysse. Het echtpaar werd in Zaffelare ingehaald op een manier die men zich nog lang heeft herinnerd. Om het jonge koppel te verwelkomen werd op 23 maart 1892 een “Plechtige Huwelijksintrede” georganiseerd. In de Rechtstraat vertrok een feestelijke stoet met zes grote opgetuigde wagens van de duivenmaatschappij, de vissersclub, de ambachten, de schuttersgilde, een “maagdekenswagen” en een brouwerswagen. Er waren ruiters te paard, de liberale fanfare, andere groepen en ten slotte het gehuldigde koppel in een koets. Alice Buysse kwam inwonen in het huis van haar man. Broer Eugène De Keyser trouwde op 1 december 1892 met Helena Ongena (18671936), dochter van olieslager Eduard Ongena op het Oosteinde, toen schepen en later burgemeester van Zaffelare. Voor dit jonge koppel werd in de Kerkstraat, ten noorden van de brouwerij, een nieuw herenhuis gebouwd, dat hier later nog zal besproken worden.

Dokter Pierre Dupont

Eleonora Scheiris, echtgenote van dokter Dupont.

Vertrek van Alice Buysse

Het echtpaar De Keyser-Buysse bleef kinderloos. In een Zaffelaarse familie wordt doorverteld dat men, na een miskraam, bij een kroostrijk gezin gepolst heeft om het jongste zoontje te adopteren. Vanaf 1901 was Alice Buysse meer betrokken bij de leiding van het ouderlijk cichoreibedrijf Buysse-Loveling te Nevele, waarvan zij in 1911 beheerder werd. Ondertussen was de politieke situatie in Zaffelare grondig gewijzigd. De gemeente was meer dan veertig jaar een liberale burcht geweest. Vanaf 1904 hadden de katholieken de macht in handen en verloor Edmond De Keyser zijn schepenambt. In 1912 verhuisde het echtpaar De Keyser-Buysse naar Drongen (buitenverblijf) en naar Gent, waar Alice Buysse actief was in liefdadigheidsverenigingen en later liberaal gemeenteraadslid is geworden.

Mentaliteitsverschuiving

Alice Buysse wordt ook herinnerd als dierenactiviste. Zij was in 1897 medeoprichtster en levenslang voorzitster van de Gentse Maatschappij voor Dierenbescherming. In de statuten van die vereniging staat onder meer dat zij wilden steun verlenen “om alle onmenselijke spelen of gevechten met (of van) dieren te doen verbieden”. Vermoedelijk enkele jaren na die oprichting ontstond in Zaffelare de fameuze rattenschieting, op eigendom van haar schoonfamilie De Keyser, bijna rechtover het huis waar zij woonde. Voor zover wij weten heeft Alice Buysse zich daartegen niet verzet. Pas na haar dood is de Dierenbescherming volop in het verweer gegaan tegen de rattenschieting met een wetswijziging als resultaat. Daardoor werd de rattenschieting van 1987 ook de laatste met levende ratten.

Achtereenvolgende bewoners

Na het vertrek in 1912 van Edmond en Alice De Keyser-Buysse kwam hun broer en schoonbroer Eugène (1860-1946) met zijn gezin in het oude brouwershuis wonen. Na de dood van Eugène De Keyser vestigden er zich zijn zoon en schoondochter Julien en Andrea De Keyser- Van Gyseghem. Weduwe Andrea De Keyser-Van Gyseghem was de laatste verwante die te Zaffelare verbleef en overleed er in 1994. Bij haar uitvaart te Sint-Amandsberg bestond het enige ritueel in het plaatsen door de aanwezigen van een witte anjer op de kist. Zonder enig woord, zonder enige muziek. Haar erfgenamen verkochten het huis en zo kwam het in 1995 in het bezit van Patrick en Marleen Neyt-Kerckvoorde, de eigenaars en uitbaters van het gekende restaurant “De Lozen Boer”, die er sinds 1998 wonen. Zij hebben hun prachtige eigendom met bijzonder veel zorg en smaak gerenoveerd. Ook het brouwerijgebouw werd mooi gerestaureerd en herbergt sinds 2017 een kunstgalerij.

• Het brouwershuis Dupont en De Keyser • in Kerkstraat 24

De “maagdekenswagen” in de verwelkomingsstoet van 1892.

Alice Buysse.

Edmond De Keyser

Wenst u hier ook vemeld te staan? Neem contact met info@nummer9080.be

Advocaten

Advocatenkantoor Aelbrecht Sara bvba

Beervelde dorp 70 - 9080 Beervelde

Tel: 09.367 48 67

E-mail: info@aelbrecht-law.be

Advocaat Tom De Sutter

Koning Albertlaan 128 - 9000 Gent

Tel: 09.222 94 31 - fax: 09.220 23 27

E-post: tdesutter@fransbaert-law.be Webstek: www.fransbaert.be

Advocatenkantoor Erik Van Gerven bvba

Dorp West 73 - 9080 Lochristi

Tel: 09.355 10 06 - fax: 09.355 20 50

E-mail: advocatenkantoor@van-gerven.be

Advocatenkantoor Bart Raes Beukendreef 26 - 9080 Lochristi Tel: 09.356 73 68 - fax: 09.355 67 03

E-mail: bart_raes@skynet.be

Deconinck & Deblauwe

Koning Albertlaan 48 - 9080 Lochristi Tel: 09.337 50 70 - fax: 09.337 50 75

E-mail: info@advocaatlochristi.be www.advocaatlochristi.be

Advocaat Coolsaet Gert

Burg. Vermeulenlaan 20 - 9080 Lochristi

Tel: 09.328 8443 - Gsm: 0497.436 166 Gert.coolsaet@telenet.be

Jan Devroe Zevenekendorp 16 - 9080 Lochristi

Tel: 09.356 95 72 - fax: 09.328 42 77 Gsm: 0495.800 944

Advocatenkantoor.devroe@telenet.be

Linda De Coninck

Beelbroekstraat 105a - 9040 Gent (Sint-Amandsberg)

Tel: 09.356 89 00 - fax: 09.356 69 75 E-mail: Linda.de.coninck@telenet.be

Advocatenkantoor Lievens

Ganzenhof 3 - 9080 Lochristi Tel: 09.222 23 43 - fax: 09.398 03 37

E-mail: info@advocatenkantoorlievens.be

Advocaten 9080

Koning Albertlaan 58 bus 102 9080 Lochristi

Tel. 09/220.75.01

Email: info@advocaat9080.be

Boekhouders - Accountants

Fiscalisten

D&V Bedrijfsadviseurs bvba

Werner De Pauw - Geert Van Rysseghem Rivierstraat 19 bus 101 - 9080 Lochristi Tel. : 09/259 09 60 - www.dvba.be geert.vanrysseghem@dvba.be werner.depauw@dvba.be

Adfibodem BV

Advies op maat van uw bedrijf of vrij beroep Kapelleken 15/0001 - 9080 Lochristi 09 3551210 - Jl.demeyer@adfibodem.be www.adfibodem.be

CBA & Co BVBA

Boekhouding & Startersadvies

Kapelleken 15 bus 0002 - 9080 Lochristi Tel: 09.348 52 35 valerie.caulier@cba-lochristi.be www.cba-lochristi.be

CRVB Accountancy bvba

Beerveldsebaan 2d - 9080 Lochristi Tel : 09.355 24 63 E-mail: info@crvb.info

DPO Accountants en Belastingconsulenten

Kleemstraat 84 – 9041 Oostakker accountant@dpo.be www.dpo.be

Dierenartsen

Dierenarts Katrijn De Groote Drongenstraat 92 - 9160 Lokeren Gsm: 0475.786 139 - Tel: 09.3288079 www.dierenartskatrijn.be

Logopedie

LOGOPRAXIS

Logopedie | Psychologie | Psychomotoriek | Diëtiek Kapelleken 23 - 9080 Lochristi Gsm: 0486.61 31 97 - www.logopraxis.be

Praktijk Op Pad

Logopedie - Psychologie - Diëtetiek Gentse Steenweg 416 - 9160 Lokeren 0496 84 00 31 www.praktijk-oppad.be

Podologie

Ann Bieseman

Langenakkerlaan 61 - 9080 Lochristi Gsm: 0477.75 18 69 www.podologie-lochristi.be

Helene Jacob Hoekstraat 113 b - 9160 Lokeren Gsm: 0485.27 60 49 www.podologiepraktijk-jacob.be

Psychologen

Rachel De Rudder

Psychologe/mentale coach Loopbaan – zelfzorg – volwassenen & jongeren www.rdr-consult.com Watersniphof 10 - 9080 Lochristi Derudderconsulting@gmail.com 0473 86 51 25

Therapie, herstel en zingeving

Als de lente wil

Krommendonck 15 - 9080 Lochristi

Luc Van de Vijver

Op afspraak: 0477 56 63 15 – l.vandevijver@skynet.be www.alsdelentewil.be

Hilde De Clercq

Rouw- en Verliesbegeleider

www.Groepspraktijkdevlinder.be - Zaffelare 0486/067837

Huis- en schoolbezoek mogelijk! Omdat rouw niet rauw hoeft te zijn.

Studiebegeleiding

Xanthippe - FIRST CLASS TUTORING

www.xanthippe.be - Tel. 0476/27 28 70 Meer info zie advertentie hiernaast

Thuisverpleging

Wit-Gele Kruis Lochristi

Dorp West 88 - 9080 Lochristi tel. 0800-20 30 2 - zorgcentrale@wgkovl.be 24u/7d - alle ziekenfondsen www.witgelekruis.be

Thuisverpleging Julita Van der Sypt

Hoekskensstraat 103 - 9080 Lochristi GSM: 0495.23 97 43 E-mail: julitavandersypt@skynet.be Alle mutualiteiten - 7 dagen op 7

Thuisverpleging op maat

Katleen De Maertelaere - Gsm: 0498.903 382 Marleen Sucaet - Gsm: 0495.235 462 Mendonkdorp 62 - 9042 Mendonk Alle mutualiteiten - 7 dagen op 7

Thuisverpleging Greet Heeze

Hanselaarstraat 27 - 9080 Beervelde Gsm: 0478.38 92 16 Alle mutualiteiten - 7 dagen op 7

Thuisverpleging Meersman Gaetan Orchideeënhof 20, 9080 Lochristi Gsm: 0487 68 58 61 Alle mutualiteiten 7/7

Voedings- en dieetkundigen Voedings- en dieetkundige Diabeteseducator - Céline Stadeus Koning Leopold III Laan 4 - 9080 Lochristi 0476.39 33 60 - Enkel op afspraak

Diëtiste Sophie Bollaert Afslankcentrum So-Ligna 0499.31 45 63 - Cootveld 2, Beervelde info@so-ligna.be - www.so-ligna.be enkel op afspraak

Film fons

‘TRIANGLE OF SADNESS’

Triangle Of Sadness is een film die zo veel teweegbrengt, dat je niet goed weet wat er over te zeggen. De kijker glijdt over een opeenvolging van chaos die rustgevend oogt. Het stelselmatig vernietigen van de comfortabele maar overbodige welvaart wordt ingeleid door hilarische absurditeiten en piekfijne dialogen.

Een koppel, allebei topmodel, vaart mee met een luxecruise waarvan de kapitein een marxistische zatlap is. De hiërarchie op het schip is zodanig buiten proportie dat het bijna spot drijft met de mensheid. De medepassagiers zijn verblind door rijkdom maar vinden noodgedwongen maar zonder tegenspartelen hun menselijkheid terug. De grappige benadering van menselijke drama’s maken de loodzware inhoud licht verteerbaar.

Uiteindelijk leiden de amusante gesprekken tussen de kapitein en de zowaar nog zattere kapitalistische Rus, die weerklinken door de intercom van het schip, letterlijk en figuurlijk tot het kapseizen van disproportionele rijkdom. Dat ze zullen aanstranden op een verlaten eiland is dan ook helemaal geen spoiler. Het gaat daar eigenlijk niet om. De manier

waarop is wel belangrijk. Wat gebeurt er met de hiërarchie als geld van geen tel meer is?

Haarscherpe beelden, om onder andere de pracht van het modellenkoppel te tonen, gecombineerd met gevarieerde muziek is een lust voor oog en oor. Charlbi Dean en Harris Dickinson hebben zich in één klap tot topacteurs verheven. Helaas is Charlbi kort na de première overleden. Haar uitmuntende prestatie in deze – nu al – legendarische film zal gelukkig nog lang menig filmliefhebber blijven ontroeren.

De film is van begin tot eind een warm bad van schoonheid en gemoedelijkheid. Van “Wie betaalt de rekening op restaurant?” tot “Wie heeft er meer recht op een maaltijd?”, worden we geconfronteerd met de simpelheid van ons bestaan. Ondersteund met humor van topniveau en verborgen filosofieën, doet regisseur Ruben Östlund ons dromen van een mooiere wereld waar iedereen waardevol is en geld slechts een bijzaak blijkt.

Alphonse Naudts studeert journalistiek en recenseert in zijn vrije tijd films voor het brede publiek

Beeld: Triangle Of Sadness, Dolly De Leon and Charlbi Dean