Buiten gekeken
"The times, they are a-changing" Knardijk, eind september '80 7u00 Ik sta op het busperron aan Leuven-Station. Bovenop het bordje van lijn 2 zit hii omringd
door tientallen wachtende mensen. Amaa1; die kerkuil bl!jft lang zitten, denk ik bij mezelf. Ik doe nog een stapje dichterbij... Niemand van de anderen lji kt hem te zien, hoe kan dat nu toch .. ? Als ik nog korterbij wil komen, word ik door een dikke madam terug getrokken. "Laat mij los of ... " probeer 1k me los te worstelen maar er gebeurt niets. Met deze waarneming is iets grondig fout, maar wat precies kan 1k me in godsnaa ... "TOEOEOET" Mijn tentgenoot Bob mompelt een gesmoorde vloek. "Godver, die klote misthoorn, dat is nu al zeker 3uur dat dieje op mijn zenuwen werkt. En altijd zjust als ik terug in slaap val. Ik hoorde je trouwens ook net vloeken of wat was dat ? " Als ik wat nietszeggends terugbrom vervolgt hij: "Misschien moeten we maar beter opstaan? Van slapen komt toch geen zier meer in huis ... " Uit de andere tent klinken instemmende geluiden, ook zij zijn het door merg en been dreunende geluid van de mechanische reuzenroerdomp meer dan beu. V ijf minuten later staan we met zijn vieren buiten. Er hangt een dichte mist, je kan hooguit 10meter ver zien. We zilin gewend om tijdens het ontbijt al wat vogels te zien vanaf de camping, maar dat zal er vandaag niet in zitten. Stefan denkt precies hetzelfde. "Die ochtendtrek van grauwe ganzen kunnen we vandaag wel op onzen buik schrijven " luidt zijn oordeel over het weer. Spijtig, want het is toch wel een hele show als zo'n 30000ganzen in grote en kleine formaties hun slaapplaats in het moeras verlaten. Het moeras in kwestie zijn de Oostvaardersplassen. Ik had er nog nooit van gehoord tot ik in juni een themanummer van het tijdschrift "Het Vogeljaar" in de brievenbus kreeg over een fantastisch moeras in Zuidelijk Flevoland. De foto's van honderden kluten en zwarte sterns spraken voor zich. Ik was toen wel aan het blokken voor een aartsmoeilijk examen van fysiologie maar dat was ik toch plots "even vergeten". Mijn maten waren met soorten als snor, blauwborst, roerdomp en baardmannetje even snel overtuigd. Onze eerste kennismaking vanop de fiets langs de Oostvaardersdijk was lichtjes overdonderend. Snel werd duidelijk dat we niet juister konden zitten: het fietspad flankeert er namelijk een rietmoeras dat zich tot aan de horizon uitstrekt. Bruine kiekendieven tellen gaven we even snel op als we eraan begonnen waren. Na twee dagen hebben we de perimeter en de vogels al wat beter omschreven. Het moeras: 11km maal 4, bruine kieken: oneindig. We nemen onze verrekijker zelfs mee op de WC want op de piepkleine camping zelf komt elke dag een prachtig mannetje jagen. Of zijn het er nu 2 of 3? We zijn er nog altijd niet uit. Een beginnende Dijlelandse vogelkijker zou voor minder beginnen te hallucineren ... 8u30 De mist blijft hardnekkig hangen en na het ontbijt besluiten we over de Knardijk naar de Keersluisplas te fietsen. De Knardijk is nu al een naam als een klok in het Nederlandse vogelkijken. Al meer dan 15 jaar verzamelen zich onnoemelijke aantallen vogels langs deze dijk. Honderdduizend baardmannetjes, tachtigduizend wintertalingen, je begint te hyperventileren als je de schattingen van de voorbije jaren leest. 98