Zestien jaar geleden begon je als groepsleider bij Oranjeborg. Eén van de eerste medewerkers, een pionier. Jij kwam van De Nieuwe Start in Emmen, daar kenden Frank en ik jou al van. We wisten meteen: dit is er eentje die je erbij wil hebben. Niet eentje van de grote verhalen of de ingewikkelde praatjes. Geen poeha. Harrie is Harrie. Zwart of wit. Recht is recht, krom is krom.
Bij Oranjeborg hebben we nooit iemand nodig gehad die de blits maakt met mooie woorden. We hadden mensen nodig die gewoon doen wat ze zeggen. Die stevig staan. Die zorgen voor rust en voorspelbaarheid op de groep. Dat baken van stabiliteit — dat ben jij.
Met jou aan het roer gebeurde er precies wat er moest gebeuren. Niet meer, niet minder. Geen verrassingen. Geen gedoe. De groep liep, de dagen waren overzichtelijk. Structuur. Stabiliteit. En vooral: rust. De jongens wisten waar ze aan toe waren. Geen ruimte voor onnodig gedraai of ingewikkelde groepsleiderspraat — daar had jij het geduld niet voor, en eerlijk gezegd was dat precies wat zo waardevol was.
In Frederiksoord, onze eerste locatie, was jij het die menig ongewenste bezoeker — die dacht gratis planten uit de tuin te kunnen trekken — op je eigen, kenmerkende manier liet weten dat ze beter een andere hobby konden zoeken. Daar hoefde je niet voor te schreeuwen. Een blik, een paar woorden, en de boodschap was glashelder. Er bleef geen andere keus dan vertrekken. Naast groepsleider ben jij vooral ook een man met een passie. Oude Volkswagens — de kever, de bus — dat is jouw wereld. Origineel, tot in detail. Onderdelen uit Duitsland, uren sleutelen, met liefde en vakmanschap. Daar word je geen ander mens van, daar word je juist jezelf van. Dat past bij jou: geen opsmuk, wel echt.
Opleidingen, cursussen, studiedagen — daar maak je jou niet blij mee. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Maar met die instelling heb jij zestien jaar lang precies gedaan wat nodig was. Meer dan dat. Want betrouwbaar zijn, dag in dag uit, is misschien wel de grootste kunst die er is.
De laatste jaren waren niet altijd makkelijk.
Gezondheid is iets waar je geen grip op hebt, en jij hebt moeten inleveren. Dat doet pijn, want het maakt iets kwetsbaar wat altijd zo sterk voelde. Maar hoe het ook ging, de liefde voor je gezin, voor je kinderen en kleinkinderen, bleef onveranderd groot. Daar zit jouw trots. Daar gaat jouw aandacht nu naartoe — en terecht.
Harrie, bedankt. Voor je jarenlange inzet. Voor je kritische blik, waar we zo vaak iets aan hebben gehad. Voor je vertrouwen. Voor wie je was voor de bewoners, voor ons, voor Oranjeborg.
Geniet van de tijd die voor je ligt. Met je familie. Met je Volkswagens. Met alles wat er nog op je pad komt. En weet dat er hier bij Oranjeborg altijd mensen zijn die met warmte aan je zullen terugdenken.
Harrie is Harrie. Gelukkig maar, groeten Henk Stokvis
Privé chauffeur voor Pieter & Sytke!
Een fijne, recht-voor-zijnraap-collega
Harrie leerde ik kennen bij mijn gesprek bij Henk Stokvis thuis. Harrie zat daar al op de bank. Ik zag hem kijken van ‘wat moet die hier’. Haha, dat heeft hij de jaren erna geweten.
Ik heb Harrie leren kennen als een fijne, rechtvoor-zijn-raap-collega; zoals wij altijd zeggen. Zegt wat hij doet en doet wat hij zegt. Wij wisten op een gegeven moment wat we aan elkaar hadden. Vaak was een half woord of één blik al genoeg in toen nog penibele situaties. Deze zal ik hier niet gaan vertellen, want dan zou het een heel saai stukje worden. Daarnaast hebben we vaak samen de rust doen wederkeren op de groep. Daarentegen hebben we ook vaak samen de kamers van Rick, Willem en Roelof schoon gemaakt.
Gedeelde smart is halve smart, was het motto. Dat mocht ook wel, want als we klaar waren en we kwamen een uurtje later weer op de kamer van een van de mannen, dan hadden wij het idee dat we daar niet schoongemaakt hadden. Ze konden het echt weer veranderen in een puinhoop. Maar dat wisten we. Harrie had best geduld, dat wisten de mannen die al langer bij ons woonden. Maar nieuwe bewoners probeerden Harrie toch te testen. Daar kwamen ze dan op een manier achter die ze niet verwachtten.
Harrie had een motto. Jij doet wat voor mij, dan
doe ik wat voor jou. Harrie vroeg steeds: ‘zou je dit willen doen of zou je dat willen doen’. Dan hadden ze vaak geen zin of zeiden ze gewoon kort ‘nee’. ‘Prima,’ was zijn antwoord.
Iedereen die bij Oranjeborg werkt weet dat weggaan van het terrein, boodschappen doen, eigenlijk wel heilig is voor de bewoners. Dus aan het eind van de dagbesteding kwamen ze bij Harrie met de vraag of ze boodschappen konden gaan doen. Harrie zei dan met een strak gezicht: ‘nee geen zin in.’ De verbazing was dan van de gezichten af te lezen. Steevast kwam dan de vraag: ‘waarom niet?’ Hierop gaf Harrie zijn ongezouten mening met een dringende ondertoon dat niet alles gaat zoals zij willen. De meesten gaven het op na een paar keer. Dit was eigenlijk een motto dat ik in het begin heb overgenomen van Harrie, en ik gebruik deze nu nog steeds. Het is een regel die werkt. Maar daar tegenover was het ook zo, als je bij Harrie ingedeeld stond om wat te gaan doen, kon eigenlijk alles (binnen de perken). Kortom, een prettige en fijne begeleider. Ook weet ik dat hij al jaren grapjes met mij uithaalde. Niet dat ik dat erg vond, maar ik heb hem toch een keer gevraagd waarom hij dat deed. Hij vond dat altijd wel leuk. Vaak reageerde ik hierop en hij moest daar dan vaak om lachen. Ook gesprekken over privézaken hebben we gevoerd. Ik heb hier op mijn manier advies over gegeven. Als hij hier wat mee zou doen, dan was dat goed. Deed hij er niets mee, dan was dat ook goed. Tot we in Havelte kwamen met Oranjeborg.
Toen hebben we een keer tijdens een slaapdienst ook weer zo’n gesprek gehad. Hij vertelde me toen: ‘had ik toen (in Frederiksoord) maar naar je geluisterd, dan had ik nu niet zo gezeten.’ Dit deed wel wat. En eigenlijk vanaf die tijd heeft hij meerdere dingen gevraagd en gedaan als ik hem advies gaf.
We hebben vele slaapdiensten samen gedraaid. En ooit tegen elkaar gezegd dat als een van ons weg zou gaan, we dan samen de laatste slaapdienst zouden draaien. Dit hebben we gedaan. De laatste slaapdienst is denk ik drie jaar geleden tijdens oud en nieuw. Het was weer als vanouds en gezellig.
Ik denk vaak nog aan de tijd die we samen gedraaid hebben. De gesprekken met elkaar en over de mannen. Ik heb veel van hem geleerd (en ik hoop andersom ook).
Ik wens Harrie veel geluk, wijsheid en gezondheid bij zijn pensionering. Alhoewel ik betwijfel of hij veel tijd overheeft. Wandelen met de hond, tijd voor de kleinkinderen, zijn passie voor oude VWkevers… Harrie (moat) het ga je goed.
Groet Harry Klaver
Een stukje van de ziel van deze plek.
En dan is het moment daar: Harrie gaat met pensioen. Voor ons – René en Ronny – een bijzonder moment, want wij kennen jou al vanaf de allereerste stappen van Oranjeborg.
Jij was erbij, het begin; een vaste waarde vanaf het fundament.
Je bent nooit iemand geweest van grote woorden. Nee, je bent iemand van doen wat je zegt en zeggen wat je doet. Een man die liever met de handen uit de mouwen sprak dan met lange verhalen. Maar als er dan wél iets uit jouw mond kwam, dan was het raak. Altijd met die droge humor, vaak ten koste van de Friezen en Groningers – maar altijd met een knipoog.
Wie kan nou de legendarische uitleg van jou vergeten over hoe eb en vloed zijn ontstaan? Wij
in elk geval niet. Je zou het bijna voor waarheid aannemen.
We hebben samen veel meegemaakt, gelachen en gebouwd. En hoewel we de laatste jaren niet meer direct hebben samengewerkt, blijft de herinnering aan die tijd ons bij. Het is raar om te beseffen dat je straks niet meer rondloopt bij Oranjeborg, Harrie. Je was, en bent, een stukje van de ziel van deze plek.
Harrie, we gaan je missen. Maar meer nog: we gunnen je dit nieuwe hoofdstuk van harte. Geniet van je welverdiende rust, de vrijheid, en de tijd voor alles waar je eerder niet aan toe kwam.
Groet, René en Ronny
Beste Harry, Even een kort stukje van ons. Wij, Teymur en Liesbeth, hebben fijn met je gewerkt, kennen je als man van de afspraken; niet lullen maar poetsen. We wensen jou een heel fijn pensioen, en dat je lekker de vrije
tijd met je vrouw, kinderen en kleinkinderen kunt doorbrengen.
Veel geluk en gezondheid gewenst en we zien je graag op locatie voor een bakkie koffie; kunnen we even weer lekker ouderwets lullen.
Groetjes Teymur en Liesbeth
Harrie
Goede en fijne collega, Van stukadoor tot begeleider
Rechtdoorzee, dus eerlijk, hij liegt niet Staat altijd klaar voor je als je wat vroeg om te maken
Veel van geleerd over hoe je met de bewoners om moet gaan
Druk met zijn Volkswagenonderdelen op Marktplaats te verkopen en te kopen Druk met zijn huurhuisjes in Emmen
Kan zich kwaad maken over de huurders van zijn pandjes
Had altijd wel een mop om te vertellen Altijd thuis aan het klussen aan zijn huis
Geniet van jouw kinderen en kleinkinderen Lekker met je vrouw op vakantie naar Griekenland
Nu lekker genieten van je pensioen
Tot ziens
Jeroen
Beste Harrie
Vanaf het begin was jij iemand die bewoners zich onmiddellijk thuis liet voelen. Met jouw natuurlijke gezag, jouw warme, vaderlijke uitstraling en die onvergetelijke combinatie van strengheid, rechtvaardigheid en een grote dosis creatieve humor, wist je een sfeer te creëren waarin iedereen zich veilig en gezien voelde. De manier waarop bewoners naar je opkeken — met respect en oprecht ontzag — was prachtig om te zien.
In al die jaren bleef jij altijd trouw aan jezelf: betrouwbaar, scherpzinnig en nooit verlegen om een grap die precies op het juiste moment kwam.
Nu breekt er voor jou een nieuwe tijd aan. Een tijd om te genie-
ten, te ontspannen en misschien wel nieuwe creatieve plannen te smeden. We wensen je alle geluk van de wereld toe. Geniet van je vrijheid, Harrie — dat heb je meer dan verdiend!
Met vriendelijke groet, Stephan Veldman
Wanneer gaan we nou een rondje rijden met je VW bus?t
Harrie,
No nonsens.
Een paar weken was ik nog maar je collega in Frederiksoord en toen gebeurde het! Vakantie?
Als onervaren zij-instromer, afkomstig uit een heel andere branche, kon ik mee op vakantie naar de Ardennen! Hoezo…?
Een enorme verandering maar ook verantwoordelijkheid (en dus spanning) om met onze bewoners deze uitdaging aan te gaan. Ik had je inmiddels al wel in de peiling, je bent een man van no nonsens en daar kan ik veel van leren. Geen twijfel dus, ik wil graag mee en zo geschiedde het!
Met twaalf bewoners en drie begeleiders hadden we een geweldige week in de Ardennen en ‘bijna’ alles liep als een zonnetje. Kleine incidenten daargelaten, zoals een sparerib waar Roelof zich
in verslikte, Mohammed en René die de fles even niet konden laten staan, een kleine vermissing van elektronica uit de sauna, een beetje weinig water in de rivier dus dat werd meer lopen dan kanovaren… en gelukkig was er maar één overzichtelijke uitgang van ons ‘huisje’.
De jaren zijn inmiddels voorbijgevlogen en nu staat je pensioen voor de deur. Bij ons geen ‘oude’ VW meer voor de deur!
Het sleutelen, lassen, slopen en wat al niet meer zullen we met z’n allen missen, het koken misschien niet…
Rest mij je te bedanken voor de fijne collega die je bent geweest en waar ik veel van geleerd heb en ik wens je al het goeds toe! No nonsens.
Groet, Henry Stuifzand
Dankzij jou heeft de VW bus een Porsche motor gekregen!
Harrie, bedankt.
Dit papier wordt gewonnen uit duurzaam beheerde bossen.
