Meer dan twintig jaar geleden kreeg ik een Mariabeeldje van mijn oma, als talisman op mijn beklimmingen. Sindsdien is ze dus op al mijn reizen mee geweest en heeft ze me altijd ‘beschermd’. Op een topdag wanneer je over elke gram nadenkt en twijfelt of iets meegaat naar de top en terug, was over dit Mariabeeldje nooit twijfel. Zij ging mee omhoog! [Twan van Bakel]
Altijd bij me, ik vergeet hem nooit. Al 32 jaar. [Jeroen - @watch1962]
Mick en Khanh gaan vaak mee, als deel van de familie. Soms samen, soms apart. Khanh is een goede klimmer en Mick een beetje een losbol. Onze dochter Xi Trum voelt zich soms opgelaten met die rare snuiters erbij. Kunnen ze niet in de rugzak blijven? Natuurlijk niet want dan zien ze niets! [Pieter Hamans]
In 2010 nam ik een vlaggetje – een Brabants bontje – mee naar Nepal. Dat vlaggetje heeft altijd aan de oldtimer van mijn broer en schoonzus gehangen. Nadat mijn schoonzus in 2009 overleed, schreven we er allemaal een groet op en is het vlaggetje in de rugzak meegegaan naar de Larkya La op 5235 meter. Daar hingen we het na een korte ceremonie tussen de gebedsvlaggen, omdat men gelooft dat de gebeden (en dus ook onze groeten) door de harde wind die over de passen waait, worden meegenomen naar de hemel. De steen nam ik mee van de pas en heb ik bij terugkomst op haar graf gelegd. [Marieke van Kessel]
Het medaillon zat aan de sleutels van het Winterraum van de Rifugio Fondo Savio. Ik heb het netjes van de waardin gekocht. Jaren geleden liet ik me uitschrijven als lid van de kerk waarin ik opgroeide. Ik heb niks met heiligen, zegeningen en wat dies meer zij, maar nog wel met de rituelen zoals ik die als kind beleefde. Heimwee naar m’n kindertijd? Zo ook dit medaillon: de tijd waarin ik met mijn vader in zijn Opel Olympia naar de autozegening ging. In zijn leven een medaillon met de Heilige Christoforus aan zijn autosleutels. Waarom in mijn leven dan geen heilige van de sneeuw aan mijn sleutels? Als bergsporter wel zo passend, zeker met een paar mooie rotsroutes aan de andere zijde van hetzelfde medaillon. [Frank Husslage]
Jaren geleden kreeg ik dit opvouwbare altaar omdat ik voor het eerst alleen op reis ging en dat best spannend vond. Sindsdien draag ik het altijd bij me, met uitzondering van één periode waarin ik het piepkleine envelopje uitleende aan een vriendin die erg verdrietig was en steun nodig had. Wonderbaarlijk genoeg had ze in no time haar leven weer op de rit. The Beatles zongen het al: ‘With a little help from my friends.’ [Femke Welvaart]
Bij onze laatste roadtrip van een jaar bezocht Beer met ons de vele klimgebieden in Europa. Helaas heeft Beer niet de hele reis mee kunnen maken omdat we hem onderweg zijn kwijtgeraakt. We vermoeden dat hij nog steeds op de boot naar Kalymnos zit. Gelukkig hebben we inmiddels een nieuwe mascotte gevonden die eind dit jaar met ons meegaat op onze volgende roadtrip. We zullen er deze keer voorzichtiger mee zijn. [Esther en Pieter]
In het Lötschental (Wallis, Zwitserland) kocht ik 25 jaar geleden een mini-Tschäggätä, een van de bekende houten maskers die ze in het dal maken. Daarmee laten de inwoners geesten schrikken en verjagen ze de winter. Sinds die tijd hangt deze heks, die inmiddels haar haren is kwijtgeraakt, in de auto. Tegen alle boze geesten die je onderweg tegenkomt. [Peter Daalder]
HOOGTELIJN 3-2014 |
9