Wandelen met kinderen

Familie Hommes liep het hele Pieterpad

Van Pieterburen naar de Sint Pietersberg: 500 kilometer hebben we volbracht. We zijn net gefinisht en kijken terug op een geslaagd avontuur. Het doel was als gezin samen op avontuur, zonder de beeldschermen. Samen de tijd hebben, mooie dingen zien, even alles laten varen en zo de kinderen langzaam ouder zien worden.

We zijn begonnen in de zomer van 2015, toen de kinderen tien, zeven en vijf jaar waren. Op 14 november 2020 arriveerden we op het uitzichtpunt van de Sint Pietersberg. Dat is vijf jaar voor op schema, want we wilden het eigenlijk in tien jaar lopen. Tien jaar, twee weekenden per jaar, zo’n 12 a 13 kilometer per etappe. We wilden het langste wandelpad van Nederland lopen en aangezien opa en oma in het hoge noorden wonen, was dit voor de eerste etappes een perfecte uitvalsbasis. De combinatie opa en oma met een stukje wandelen ging er dan ook de eerste jaren goed in.

Warme chocomelk

In Pieterburen hebben we de Nivon wandelgids gehaald en we zijn gewoon begonnen. Wat zijn dat mooie etappes in het hoge land van Groningen! Dat hielp ook om de kinderen enthousiast te krijgen en te houden. Zelf ben ik noordeling en ook ik was verrast door het mooie land van Groningen, maar later ook van heel Nederland. De eerste etappes wandelde Joshua (5) nog mee met zijn loopfiets. Vanaf Winsum was dat niet meer nodig. Een tip die ik kan geven: maak de etappes niet te lang. En kijk wat de kinderen aan kunnen. Soms gaat het beter, soms gaat het minder. Wat ook helpt, is met de wind mee te lopen. Dat kan dus inhouden dat je soms op het eindpunt begint. Ik besefte me dit tijdens het lange stuk langs het Reitdiep. Wind en regen op de kop, slim was het zeker niet. De warme chocolademelk met dubbele slagroom bij De Drie Gezusters was daarna meer dan verdiend. Uiteindelijk hebben we veel in het voor- en najaar gelopen, in mei en in oktober. Vele weertypes gehad dus.

Samen afzien

En zo trokken de kilometers aan ons voorbij, via een soort vast ritme. Rond 9.00 a 10.00 uur beginnen na een goed ontbijt, extra broodjes smeren en de water- en koffiethermos goed gevuld. Twee goede stops, eentje bij de bakker en de tweede bij een leuk restaurantje en weer stoppen rond 15.30 uur. Sommige stukken waren echt heel lastig en voor iedereen heel saaaiii. Bijvoorbeeld rondom Emmen en op de dijk van Millingen (wat een vreselijk stuk was dit). Maar die heb je nodig om van al die mooie stukken extra te kunnen genieten. Althans, dat was mijn uitleg om de pijn van de etappes voor mijn kinderen te verzachten. En samen afzien schept ook een band. Om daarna over na te praten, want we bleven altijd ergens slapen (Landal huisje, B&B, hotel, etc.) en samen lekker eten.

In de flow

Hoe was dat voor de kinderen? Eenmaal aan het wandelen lijkt er wel iets van hen af te vallen. En aangezien het een soort ritme was van twee wandelweekenden in het jaar, bleef het voor hen ook vrij overzichtelijk. Dit jaar (2020) hebben we ongeveer de helft van het pad gelopen. Covid zorgde ervoor dat we plotsklaps veel tijd hadden. We hebben meerdere keren vier of vijf dagen achter elkaar gelopen. Een mooie test vond ik zelf. En ja hoor, dat vonden ze zelfs fijner. De eerste en de tweede dag zijn namelijk het moeilijkst, volgens hen. Daarna kom je in de flow. Jilles (nu 15) vond bij navraag eigenlijk niets leuk, maar is wel trots op de prestatie. Het doel heiligt de middelen, zeg maar. Iets volbrengen, is heel waardevol. Zeker omdat hij als eerste van onze familie op het eindpunt stond, een overwinning! Frederique (nu 12), vond dat er prachtige etappes in zaten en vond het samen lopen juist heel fijn. Liefst met de honden erbij (die zijn ook vele etappes meegegaan). Wat ze minder vond, was een vader die alle verhalen en weetjes van de omgeving voorlas uit het boekje.

‘Wat moet ik met verhalen van turf, dat rivieren eerst recht waren gemaakt en daarna weer krommer en dat Maastricht eigenlijk helemaal niet bij Nederland wilde horen…’ I rest my case

Prachtig land

Als ze er echt doorheen zaten, deden we gezellig spelletjes onderweg. Laatste letter van het ene woord, is de eerste letter van het volgende woord. Wie heeft de pet van tante Jet. Muziekjes van de playlist raden. Dat soort dingen. Joshua (nu 10) vond de etappe op de hei in Drenthe en op de Sallandse Heuvelrug het mooist. Met mist! En voor hem was iedere kerktoren in zicht een uurtje lopen naar de volgende bak met friet… (Veel en lekker eten, wandeltip!) En ja, soms is het saai... Pech. Even doorzetten. Als ouders vonden we het prachtig. We nemen Nederland (te) vaak voor lief. Denken dat alles wat verder weg is, mooier is. Maar we hebben echt een prachtig land met heel veel gezellige en lieve Nederlanders. Nederlanders die ons een lift gaven als we er doorheen zaten. Restaurantjes die eigenlijk dicht waren, maar toch nog even voor ons open gingen. En natuurlijk de Nederlanders die ons op het juiste pad hielden. Het Pieterpad was prachtig… Maar nu hebben we nog vijf wandeljaren ‘over’. Wat wordt de volgende route?•