4 minute read
Natuurbeleving & ontmoeting
Schrijfuitdaging
Natuurbeleving & ontmoeting
In de vorige Toorts riepen we op om eens goed naar de natuur en wereld om je heen te kijken en daar woorden aan te geven – net zoals Ruben Jacobs in zijn meest recente boek Waar de bijen slapen. Een korte bloemlezing uit de inzendingen…
‘Het wonder verwacht je,’ mompel ik. Geroerd steek ik de sleutel in het slot van de voordeur. Grijzer wordt het niet… staat boven het verhaal van Heleen Soethoudt-Barends uit Purmerend. “Mijn rollator kraakt en piept, net als mijn ouder wordende lijf. Toch vat ik moed voor een wandelingetje. Het motregent. De lucht is grijs. Een vrouw met een open gezicht houdt twee hondjes aangelijnd. We groeten. Het lopen gaat slecht vandaag. Als ik diep zucht om van een teug frisse lucht te genieten, protesteren mijn gekneusde ribben. Op het einde van mijn ommetje zie ik korstmossen op de tegels, enkele witte maagdenpalmbloempjes en zeker een tiental lieflijke sneeuwklokjes.
U vindt het vast niet erg als ik er even bij kom zitten, toch?’ , begon ik de dialoog. ‘Zeker niet’ , antwoordde de man [hij was net neergeploft op het bankje in de late middagzon waar Carmen Smeenk naar onderweg was, via een lange wandeling bij kasteel Hoekelum]. Ik deed de muziek uit mijn rechteroor en keek naar de zon. De middag was nu bejaard, en de zon schoof zichtbaar weg. Door de takken scheen ze op ons. Op zijn ogen, op mijn ogen. De mijne deed ik dicht. Hij zei iets over de laatste stralen, ik bevestigde iets. Samen waren we stil.
‘Bedankt’.
Ik stond op en keek hem vluchtig aan. Ik weet niet meer wat hij zei. Het bankje was overschaduwd geraakt en ik had besloten te vertrekken. Het zou kunnen dat hij mij bedankte of een fijne dag wenste. Het was om het even. Het was fijn. Via een rechte lijn vond ik mijn weg terug naar mijn auto en stapte in. Fijn gevoel.
Mag ik me voorstellen? Ik ben een oude vrouw, bouwjaar 1940. Ik woon in een groot ouderencomplex met een prachtig park, wat ik dagelijks bezoek, schrijft An Hoogerbrugge. “In de bomen is de bevolking al helemaal wakker – het gezang boven mijn hoofd is oorverdovend. De nijlganzen komen er net nog bovenuit. Hoewel ze prachtig zijn, zijn het niet mijn lievelingsvogels. Ze moeten maar terug naar hun eigen Nijl. Discriminatie, zegt een stemmetje in mijn hoofd, dus ik groet ze maar vriendelijk. Ze vliegen krijsend weg. Ze geloven me niet; hebben te veel over zich heen gehad om nog in ons Nederlanders te geloven. Ik wandel verder, langs de struik die zo heerlijk ruikt en ben dankbaar voor zo’n mooi begin van de dag. Dat wens ik iedereen toe.”
Frida van Velsen beschrijft een wandeling die ze ooit met haar zus maakte: “Toen we langs de witte villa van Jagtlust waren gelopen, stonden we opeens bij een bakstenen muur met een grote houten poort, die uitnodigend open stond. Het bleek een zorgmoestuin te zijn, waar – zoals ze daar zeggen – ‘mensen kunnen groeien en bloeien’ . Het idee, de sfeer, de tuin, de mensen; ik was op slag verliefd. Deze onverwachte ontmoeting heeft er voor gezorgd, dat ik als vrijwilligster heel wat fijne uren in deze tuin heb doorgebracht.”
Naar aanleiding van jullie oproepje stuur ik een van mijn momentjes, zo begint Clarissa Verwilst haar mailtje. “In alle vroegte, bij een zwak zonnetje, struin ik op blote voeten met mijn schoenen in de hand langs de vloedlijn van het Noordzeestrand. Al mijmerend over de komende (werk)dag hoor ik een blazend geluid – pfff...Als ik mijn overpeinzingen laat voor wat ze zijn en kijk waar het geluid vandaan komt, zie ik tot mijn grote verrassing het vinnetje van een bruinvis op nog geen meter afstand van de vloedlijn. We bewegen enige tijd dezelfde richting uit waarbij ik Brownie zoals ik hem stiekem heb genoemd niet uit het oog verlies. En ineens is hij weg! Wat een fantastisch begin van een dag die niet meer stuk kan als ik even later ook nog de nieuwsgierige kopjes van enkele zeehondjes waarneem. Voel me bevoorrecht."
Boerin Leanne Muller uit Lippenhuizen schrijft vol vuur over de prachtige omgeving waar zij woont en werkt, in harmonie met de natuur.
Maak eens gebruik van haar aanbod om, samen met een ecoloog, diezelfde wandeling te maken (met min. 6 personen). Zie haar website Boerenleven.net en stuur een berichtje via de contactpagina.
