Niveau BIZZ Magazine Zomer 2011 by StudioPress

2 0 1 1

v o l .

Losse nummers e 7,50

BIZZ magazine euregio

KEUKEN - DESIGN - INTERIEUR - ARCHITECTUUR

VAN EENVOUD TOT EXCLUSIEF

Tournebride 41 - 3620 Lanaken - T+32(0)89/209.681 - F+32(0)89/209.682 - www.remalux.be - info@remalux.be Showroom maandag tot zondag 13.00u tot 18.00u - Sluitingsdag woensdag - Voormiddag en 's avonds op afspraak

iPhone Art

te vroege zomer 2011 3

BEELDVORMING Niveau bizz magazine euregio is een onafhankelijk blad op basis van kwaliteitsfotografie en verschijnt twee keer per jaar. Sales: T +31 (0)43 - 356 14 90 F +31 (0)43 - 356 0084 Mart Zeekaf (Marketing & Sales) M +31 (0)6 - 109 155 46 Lily Tulkens ( Sales) M +31 (0)6 - 113 840 16 Marjo Keijbets ( Sales) M +31 (0)6 - 51920645 Sandra Kreutz ( Sales) M +31 (0)6 - 216 644 44 Redactie, marketing en sales: Niveau bizz magazine euregio Molensingel 73, 6229 PC Maastricht www.niveaumagazine.nl info@niveaumagazine.nl Office management: Linda Jansen T +31 (0)43 - 361 82 82 Uitgeverij: StudioPress B.V. Molensingel 73, 6229 PC Maastricht T +31 (0)43 - 361 8282 F +31 (0)43 - 356 0084 Fotografie: StudioPress Fotoproducties B.V. Molensingel 73, 6229 PC Maastricht T +31 (0)43 - 361 82 82 F +31 (0)43 - 356 00 84 info@StudioPress.nl Beeldbewerking: Joris Vroemen Styling: Marij Bormans Redactie: Guy van Grinsven, hoofdredacteur InterPunct, eindredactie Wilma Breunissen Jo von Drak Joe Grozny

104

114

Jules de Limbourg Dreffus Raneguel Victor van Wilre Bijdragen: Jan-Willem Bertens Gerrie Coerts Isabelle Daemen Jacques Herraets Louk J.E. Hustinx Daniëlle de Mol Moncourt Jacqueline Munnichs Frans T. Stoks Nicoline Wisse Smit Henri Wynants Opmaak: Rob Simons, Ontwerpburo RS www.ontwerpburors.nl i.s.m. StudioPress

124

Koninginnedag in Limburg

Jules de Limbourg ontmoet Jack Giesen

Van azM naar Maastricht UMC+

20 Jaar Puur Toscane

Ashrad, de Lion King van GaiaPark

Druk: Drukkerij Hendrix, Peer

Eén bedrijf op twee locaties

Gezond blijven is teamwork

Controlled circulation

Sphinx springlevend

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of op enigerlei wijze worden gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Sagalassos, het nieuwe Pompeji

Hip horen

Schoonheid zit niet alleen vanbinnen

Albert Verlinde; de man achter Onno Hoes

Struys Thuys

Diamantdeal – ‘geluk en vrede’

Work life balance in the Maastricht region

Les plus beaux villages de Wallonie (8), Falaën

Top-down: de denkwereld van John Smeets

Schitterend Be3Al2(SiO3)6

104

Geen blind date voor Esther

110

Duur en beroemd speelgoed

114

Red de bakkemuizen

124

VOORWOOR

d l e e bl e g e i p S

o af en toe moet je jezelf een spiegel voorhouden om een beeld van jezelf te krijgen. Die spiegel heb ik NIVEAU EuregioMagazine eens voorgehouden. Daarbij constateerde ik dat het weer tijd werd voor een grote onderhoudsbeurt. Niet dat er klachten waren over NIVEAU of dat mensen er niet meer enthousiast over waren. Eerder het tegendeel. Maar de vraag die ik mij stelde was: ‘Voldoet NIVEAU nog wel aan hetgeen wij er zelf van verwachten?’ Om een lang verhaal kort te maken – het antwoord op die vraag is: ‘Nee!’ Ik, net zoals de meeste mensen achter NIVEAU, ben een creatieveling die zich graag begeeft buiten de begaanbare paden, om over platgetreden paden maar te zwijgen. Een creatieveling zoekt altijd de uitdaging, het andere, het nieuwe, het aparte, kortom de verrassing. Natuurlijk moet je dan bereid zijn risico’s te nemen, want het onbekende zit vol verrassingen en soms zelfs valkuilen. Maar wie zoekt zal iets (nieuws) vinden!

NIVEAU bestaat nu ruim tien jaar. U heeft ons eerste nummer in de nieuwe opzet voor u liggen, niet in de hand, maar gewoon op tafel. Zoals dat bij een ‘dwarsligger’ hoort. We zijn nu tien jaar verder en ik tien jaar ouder, tien jaar grijzer maar vooral tien jaar wijzer. Er is veel gebeurd die afgelopen tien jaar. U heeft het allemaal kunnen zien en lezen in NIVEAU. Van de aanslag op de Twin Towers in New York en de toetreding van nieuwe landen tot de Europese Unie tot een een heus katern in braille. Ook in de wereld van glossy magazines hebben de ontwikkelingen niet stilgestaan. De slag om de adverteerder had lagere advertentietarieven tot gevolg maar het is nog maar de vraag of dat eigenlijk wel zo gunstig is voor diezelfde adverteerder. Om dat te ‘meten’, is een spiegel het juiste instrument. Ik constateer dat er steeds meer advertenties in NIVEAU moeten om het

blad te kunnen financieren. Dit betekent iedere keer een steeds dikker wordend magazine met meer advertenties. Daardoor minder aandacht voor goede redactionele bijdragen. Gevolg is dat mensen hun belangstelling verliezen. Bovendien wordt zo’n blad te zwaar om mee te nemen. Op dát moment schiet de serieuze uitgever zijn doel voorbij. Tijd om in te grijpen. Hoe? Door rust te creëren in het blad, door minder advertenties te plaatsen en het aantal reportages uit te breiden. Met name reportages waarin bedrijfsleven, instellingen en overheden iets over zichzelf of nieuwe ontwikkelingen binnen hun organisatie presenteren. En dat op een journalistiek verantwoorde wijze, vernieuwend en vooral origineel gebracht, met aansprekende fotografie. Bij deze heeft u NIVEAU nieuwe formule in handen. Een blad dat op tafel blijft liggen en dat keer op keer weer open wordt geslagen om van te genieten. Ook de verspreiding wordt nóg beter afgestemd. Nóg meer in de doelgroep van de participanten. Ten slotte is ook de uitvoering, zoals u ziet en voelt, vernieuwd. NIVEAU bizz magazine euregio wordt gedrukt op écht papier uit Limburg. Papier zoals papier hoort te zijn, met liefde gemaakt door Meerssen Papier. Een ‘oude’ fabriek met grootse plannen en kansen voor de toekomst. Kansen die eigenaar Jack Giesen moet krijgen met alle hulp die daarvoor nodig is. NIVEAU stuurde Jules de Limbourg, sterverslaggever van het eerste uur, erop af. Ik bedank bij deze iedereen voor het vertrouwen in het verleden in NIVEAU gesteld en hoop op een fijne samenwerking in de toekomst. We maken er wat moois van. Beloofd! Veel kijken leesplezier.

Guy van Grinsven / fotograaf / uitgever NIVEAU bizz magazine euregio

ECHTE FOTOGRAFIE OF MANIPULATIE? “Mooi gephotoshopt’’, hoor ik tegenwoordig vaak als mensen naar mijn foto’s kijken. Als fotograaf ben ik daar natuurlijk niet zo blij mee. Ik ben weliswaar blij dat men mijn foto’s weet te waarderen, maar niet met die benadering. Want wat is dat ‘photoshoppen’ eigenlijk? Is het bedrog, is het manipulatie? Is niet alles wat je ziet en ervaart als individu voor een andere interpretatie vatbaar? Iedereen heeft nu zo langzamerhand verstand van fotografie en beeldbewerking, lijkt het wel. Bij elk fotoapparaat krijg je tegenwoordig wel een programma geleverd waarmee je zelf aan je foto’s kunt sleutelen of een ontwerpje voor een uitnodiging of een foldertje kunt maken. En zo gebeurt het dus ook, zelden met een verantwoord resultaat. Ter illustratie van dat ‘mooi gephotoshopt’ is de bijgaande foto van het vliegtuigje voor de maan. Inderdaad, dat zou je ook kunnen ‘photoshoppen’, maar niets is minder waar. Gewoon een échte foto van een écht vliegtuig dat écht langs die échte maan vliegt, écht gemaakt op een échte zondagmiddag in mijn échte tuin in Kanne op het moment dat ik de bloesem van een échte Japanse kers aan het fotograferen was. Ik zag de condensstrepen van de vliegtuigmotoren hoog boven mij veelvuldig hun langgerekte strepen van het zuidoosten naar het noordwesten trekken, met aan het begin een klein, snelvliegend zilveren kruisje. Ik had er al een aantal gefotografeerd, maar helaas geen een kwam dicht lang de oplichtende halve maan. Toch kwam er ineens van achter mij, vanuit het noorden, een vliegtuig dat wél in de juiste ‘heading’ vloog. Binnen een paar seconden moest alles gebeuren. Instellen, juiste brandpunt bepalen, compositie maken, een proefklik en dan op het juiste moment wachten en klikken. Manueel bepaald, dus niet door een snelle motorduivel. De fotograaf bepaalt het moment, niet het fototoestel! Dat is waar het om gaat! Dat bepaalt of het een goede foto wordt of niet. Een fractie eerder en er is geen dynamiek in het beeld. Nu wel! Dát is fotografie en zo moet ernaar gekeken worden. Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

Jules de Limbourg ontmoet...

Jules de Limbourg, een Euregionale vagebond, ontmoet bekende en minder bekende mensen. Hij schrijft met een bijna nostalgische pen. Hij is zo oud dat hij alleen maar zijn ouderwetse inklapbare ‘Old English garden chair’ laat fotograferen.

JULES DE LIMBOURG ONTMOET....

JACK GIESEN DU PAPIER AVANT TOUTE CHOSE VOORAL HET GEKLEURDE UIT MEERSSEN ‘Op papier is meer mogelijk dan in werkelijkheid’, dichtte de Nederlandse schrijver Gerrit Krol. In Meerssen slaagde iemand erin de werkelijkheid een stuk rooskleuriger te maken, voor hemzelf en voor 71 man personeel, mét papier. Jack Giesen (44), de Limburger die in Bergen is geboren en al weer jaren in Bunde, even ten noorden van Maastricht, woont, weet alles van papier. Drie jaar geleden was hij de redder van tientallen banen en van de Meerssense papierfabriek. Hij vocht een harde strijd nadat het bedrijf met Italiaans management onder de naam Favini ten onder was gegaan. Inmiddels wordt er sinds maart 2009 weer papier gemaakt in Meerssen, in alle soorten, maten en kleuren, en nu van de allerhoogste kwaliteit. Zelfs papiergeld maken behoort nu tot de mogelijkheden. Giesen verbaast zich er nog steeds over dat uitgerekend de Italianen niet doorhadden dat je beter voor kwaliteit en exclusiviteit kunt gaan dan voor bulk en middelmaat. In de mode weten Italiaanse ontwerpers dat immers als geen ander.

DREAM ON, JULES! Als ik mij op uitnodiging van Giesen richting Meerssen begeef, zie ik in gedachten een ouderwetse papierfabriek met een enorme directeursvilla met een vijver en spuitende fontein. Tenslotte stond op de plek van Meerssen Papier al in 1717 een papiermolen. Naast de villa het fabrieksgebouw, een stuk lager dan het hoogste puntje van het gebouw van de baas. Zo moet het vroeger zijn geweest: ’s middags om vier uur maakt de patron zijn rondje door ‘het’ fabriek. Daarna neemt hij plaats in een grote fauteuil om te reflecteren over het verleden en plannen te maken voor de toekomst. Hij neemt de productiecijfers nog eens door op papier, met links een gloeiende Oud-Kampen tussen de vingers en rechts binnen handbereik een glas verrukkelijke Beaumont Pinotage 1946. Na een afwachtende klop op de deur sluipt de procuratiehouder gedienstig binnen met een stapeltje dossiermappen. Even later meldt zich een nieuwe klant die een sigaar krijgt aangeboden, een glas krijgt ingeschonken en dan wordt ingewijd via enkele stalen papier. Zo droom ik weg in mijn Peugeot 403 Cabriolet die zich tussen het lover

een weg baant langs de landgoederen van entrepreneurs als Regout ten noorden van Maastricht.

WAKE UP, JULES! Aangekomen in Meerssen word ik al gauw uit de droom geholpen. Redder, directeur en mede-eigenaar Jack Giesen houdt kantoor midden in de fabriek, in een kamertje van vier bij drie. Zijn boekhouder mailt hem spreadsheets door. Potentiële klanten kunnen een indruk van Meerssen Papier kijken door waar ook ter wereld op hun computerscherm een link naar een bedrijfsfilm van Meerssen Papier op de website van de papierfabriek aan te klikken en contact te maken met de fabriek.

door de belanghebbenden van digitale producten. Typisch gevalletje van ‘Wij van WC-Eend adviseren WC-Eend.’ Ik heb er niks mee. Een boek of mooi tijdschrift moet je kunnen voelen en ruiken (doe dat maar eens met dit nummer van NIVEAU bizz magazine euregio!), je moet erin kunnen bladeren, je moet het goed in de zon kunnen lezen, je moet het kunnen pakken als je langs je boekenlast loopt en de rug opeens een hele reeks herinneringen in je oproept... En verhalen over papierloze kantoren? Zelden is er zo veel geprint op al die kantoren. Er wordt weliswaar heel wat digitaal gearchiveerd, maar op het eind van de dag puilen de blauwe kliko’s uit van het papier.

PAPIER PASSÉ? VERGEET HET MAAR

PASSIE, DOORZETTINGSVERMOGEN EN GELOOF

Verhalen over ‘het einde van het papier’ lijken onuitroeibaar. Maar misschien is dat wel een teken dat papier eeuwigheidswaarde heeft. Internetbedrijven willen ons doen geloven dat in de Verenigde Staten inmiddels meer digitale dan papieren boeken worden verkocht. ‘Critici’ vergeten dan vaak dat deze berichten vaak verspreid worden

In mijn loopbaan heb ik met heel wat entrepreneurs gesproken. Sommigen hebben weinig tot niks met hun product, maar weten des te meer over verkoop en winstverhoging. Ze verkopen net zo gemakkelijk toiletrollen als computers. Anderen zijn behept met dat ene product en hebben hun succes aan hun passie, doorzettingsvermogen

en geloof in eigen kunnen te danken. Het zal u, lezer, niet verbazen, dat ik het liefst bij makers en bedenkers over de vloer kom. Jack Giesen is zo iemand. Hij raakt niet uitgepraat over zijn passie. Papier is er in alle soorten en maten, en Jack Giesen kent meer papiersoorten dan woorden. Even een bondig overzicht, om een indruk te geven van de verscheidenheid van de papierproducten die Meerssen papierfabriek maakt: 6.500 actieve kleurrecepten, 175 verschillende (grond) stofrecepten, 100 verschillende oppervlaktes en het gramgewicht van papier kan variëren van 50 tot meer dan 1.200 gram. Je hoeft geen wiskundig genie te zijn om dan uit te rekenen dat je met zo veel ingrediënten vele miljoenen verschillende papiersoorten kunt maken. Zelfs papiergeld, als daar vraag naar is.

DUURZAAM EN NICHE

‘Paper is harder than rock’, luidt een Angelsaksisch gezegde. Daarmee bedoelen de Britten dat rotsen en stenen door de eeuwen vergaan en verkruimelen, maar dat papier doorgaans duurzamer is. Zo vreemd is het dus niet dat Indiase gelovigen met een boeddhistische achtergrond voor hun levenswerk met Giesen zaken doen. Het papier voor hun meerdelige en in een grote oplage verschijnende encyclopedie wordt op papier uit Meerssen gedrukt. Het papier is zo duurzaam dat het bestand is tegen de letterlijk misschien eeuwen durende opslag van de boekwerken in een waterdichte kist die de grond in gaat. Voor latere generaties, in het onverhoopte geval dat (bijna) alles op aarde verdwijnt. Inclusief de stenen en rotsen, maar dus niet het papier. Die order is kenmerkend voor de niche waarin Giesen en de 71 personeelsleden van de Meerssener papierfabriek opereren. Duurzaam kwaliteitspapier. En daar is internationaal gezien vraag naar. Wanneer bijvoorbeeld een Engelse lord door zijn stationery (briefpapier, enveloppen, visitekaartje) is, dan wordt het papier met het onvermijdelijke familiewapen als watermerk in Meerssen bijbesteld. In de afgelopen jaren heeft Meerssen Papier 10.000 verschillende watermerken in papier gemaakt. En niet alleen voor Engelse heren van stand, maar ook voor voetbalclubs en voor de Maastrichtse koning van de wals André Rieu. (Ik ben zelf ook bijna door mijn voorraad heen. Nog even aanstippen bij Jack, noteer ik in mijn moleskine.)

SCHRIL CONTRAST Ritmisch en in cadans draaien de talrijke tandwielen en banden die de papiermachines tot leven brengen in de enorme fabriekshallen. De ambachtelijke degelijkheid van de reusachtige machines vormen een schril contrast met het leven van Jack Giesen de afgelopen jaren en dat van de 71 papiermakers. Drie jaar geleden ging de papierfabriek failliet. De Italiaanse eigenaar kon de wereldwijde concurrentiestrijd

niet meer bijbenen. Volgens Giesen vooral omdat de Italianen zich te veel bekommerden om de meters en te weinig aandacht schonken aan kwaliteit en exclusiviteit. Giesen was al tien jaar nauw bij de papierfabriek betrokken. Het bankroet raakte hem meer dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Hij besloot zich er niet bij neer te leggen en vocht als een leeuw. Aanvankelijk tevergeefs. Na acht maanden kon hij het personeel en de curator, maar vooral de Italiaanse banken die eigenaar waren van de panden, te weinig bieden voor een doorstart. Weliswaar voldoende bloed, zweet en tranen, maar te weinig euro’s.

DE REDDING En toen gebeurde waar nog maar heel weinig op hadden durven hopen. De provincie Limburg opende het geldpakhuis (gevuld met een miljard euro van de verkoop van aandelen in energiebedrijf Essent) en kocht de fabrieksgebouwen van de Italiaanse eigenaren. Sindsdien draaien de machines weer op volle toeren en lijkt Meerssen Papier een plaats heroverd te hebben op de wereldwijde papiermarkt. Maar de redding is nog niet definitief. Weliswaar zorgen de 71 personeelsleden voor recordhoeveelheden, de toekomst blijft nog onzeker, niet in de laatste plaats vanwege de hoge grondstofprijs van papierpulp. Het blijft knokken voor Giesen en zijn team, maar daarin zijn ze inmiddels net zo bedreven als in papier maken. Heel mooi papier. Terwijl ik in de Peugeot weer naar huis rijd, krijg ik een sms’je van mijn echtgenote. Er ligt een mooie uitnodiging op de deurmat voor een bruiloft. Op prachtig papier natuurlijk. ‘Du papier avant toute chose’, mompel ik nog eens, als een variant op een beroemd gedicht van Maastrichtenaar Pierre Kemp. Die schreef ook op papier, in een notitieboekje in de trein, en wordt, meer dan veertig jaar na zijn dood, nog steeds gelezen. Leve het papier! Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress Meerssen Papier Weert 78 • 6231 SB Meerssen T + 31 (0) 43 3663500 • F + 31 (0) 43 3663501 info@ meerssen-papier.com • www.meerssen-papier.com

Van deze reportage is ook een tvuitzending gemaakt, zie: www.l1.nl/tv/Niveau_TV_Magazine

VERGÉ PAPIER DE KUNST VAN PAPIER MAKEN Naar verluidt heeft de Chinees Cai Lun in 105 n. Chr. het papier uitgevonden. Hij klopte vezels van bamboeriet, de bast van de papiermoerbei en zijdeafval tot brij. Die brij verdunde hij met water en liet hij drogen. Resultaat: papier. Door contacten tussen Chinezen en Arabieren kwam de kunst van het paper maken allengs in Europa, en in 1717 ook in Meerssen. Sindsdien is er bijna onafgebroken papier gemaakt ten noorden van Maastricht. Niet meer volgens de methode-Cai Lun, maar met nog steeds dezelfde passie die afnemers met bewondering doen kijken naar het eindresultaat. Papier heb je tegenwoordig in alle soorten, maten en kleuren – van vloeitjespapier tot documentpapier, van bakpapier tot fotopapier en van jezuspapier tot veloutépapier. Een heel bijzondere soort is vergépapier, oftewel papier met waterlijnen, zoals Van Dale het wel heel erg kort door bocht omschrijft. Vergépapier wordt onder andere gemaakt bij Meerssen Papier en dat heeft u nu ook in handen (bekijk en betast het maar eens goed!). Deze pagina’s in NIVEAU bizz magazine euregio zijn er speciaal van gemaakt.

Ook wat kleuren betreft levert Meerssen Papier topkwaliteit, zoals is te zien aan de gele, oranje en groene bladzijden in het nummer dat voor u op tafel ligt.

HET GEHEIM VAN KOPER VOOR LUXE PAPIER

Door op een drukrol op bepaalde plaatsen verhogingen aan te brengen, krijgt papier een bijzondere vorm. In de papierwereld heet dat vergépapier. Een bekende afgeleide daarvan is het watermerkpapier. De veelgebruikte omschrijving is: papier met een zichtbare afdruk van de koperdraden van de schepvorm. Het maken van dergelijk papier is bepaald niet goedkoop omdat er veel ambachtelijk handwerk bij komt kijken. Het maken van een koperwerk met een bepaald patroon gebeurt door vakmensen. Het is een uiterst nauwkeurig werkje van schets tot definitief model. Daar komen diverse technieken aan te pas, zoals het tekenen van het ontwerp en het overzetten in metaal tot aan het vastzetten door middel van solderen van het koperwerk op de drukrol. Niet alleen het voorwerk is arbeidsintensief, ook het daadwerkelijk maken van het bijzondere papier gaat veel langzamer. De snelheid van de papierrollen is vele malen lager dan normaal, anders gaat het mis. Dit werkt kostenverhogend. Vergépapier kan bijzondere grondstoffen bevatten. Naast de bekende als houtpulp en water kan er ook katoen worden gebruikt. Dit geeft een nog mooier effect.

HERKENBAAR

Vergépapier herken je vooral aan het watermerk. Het wordt ook veel gebruikt voor hele papieroppervlaktes. Door de duidelijk herkenbare verschillen in het papier is het ook in trek voor de wat luxere boeken. Bijvoorbeeld als voorblad bij een hardcover boek of jaarverslag. Of bij een kwaliteitsblad als NIVEAU bizz magazine euregio!

Heel de patiënt, heel de mens, alle zorg Van azM naar Maastricht UMC+ ‘Heel de mens’

De gezondheidszorg is aan grote veranderingen onderhevig. Niet alleen op financieel vlak, maar ook inhoudelijk en organisatorisch. Dat gaat ook in Maastricht niet ongemerkt voorbij; de komende tijd staan grote veranderingen voor de deur bij het academisch ziekenhuis in Maastricht. Het is nog maar de vraag of de naam academisch ziekenhuis Maastricht (azM) na 25 jaar blijft bestaan of dat die plaatsmaakt voor het Maastricht Universitair Medisch Centrum+. 27

Daarbij is het de bedoeling dat vooral de patiënt – en zelfs de patiënt in spe – gaat merken dat ook de filosofie van het academisch ziekenhuis gaat veranderen. Dit gebeurt onder de noemer ‘Heel de mens’. Daarbij moet alles om de patiënt draaien. 1. Als je ziek bent, wordt er aan het herstel van je gezondheid gewerkt. 2. Als je gezond bent, gaat het erom dat je gezond blijft. 3. Als je niet echt ziek bent maar wel bepaalde gezondheidsrisico’s loopt, krijg je hulp bij het bevorderen van je gezondheid (meer bewegen, gezonder eten...). In het Maastricht UMC+ hebben ze van al die dingen verstand, onder meer omdat ze er dag en nacht onderzoek naar doen. De aldus vergaarde kennis wordt ten dienste gesteld aan

de studenten en artsen-in-opleiding, zodat die later goede huisartsen, verpleegkundigen en specialisten kunnen worden, of deskundigen op het gebied van life-sciences of gezondheidswetenschappers. Maar natuurlijk wordt die kennis vooral ingezet voor de mensen die niet meer ziek willen zijn, beter willen worden en/of gezonder willen gaan leven. Dat wordt verstaan onder de slogan ‘heel de mens’.

Aanpassen aan de eisen van de tijd Sinds 2008 werken het azM en de Faculty of Health, Medicine and Life Sciences (FHML) van Maastricht University samen in het achtste universitair medisch centrum van Nederland. De nieuwe organisatie heet voluit Maastricht Universitair

Medisch Centrum+, oftewel Maastricht UMC+. Het centrale concept dat ten grondslag ligt aan het Maastricht UMC+, is dat van de zorgketen. Onderzoek en gespecialiseerde patiëntenzorg vormen ketens van zorg en onderzoek, de zogeheten ZKO’s (ZKO staat voor Zorg Keten en onderzoek en onderwijs). Op dit moment zijn er vier van zulke ketens ingericht, gericht op de strategische speerpunten van de organisatie: cardiovasculaire ziekten, chronische ziekten, oncologie en geestelijke gezondheidszorg & neurowetenschappen. Het onderzoek in elk van deze sectoren is georganiseerd in een onderzoeksinstituut, ook wel genoemd School (spreek uit op z’n Engels: skool). Elke School is niet alleen verantwoordelijk voor het onderzoek, maar ook voor het

opleiden van onderzoekers en het geven van onderwijs aan master-onderzoekers.

Geïntegreerde zorg De tijd van een kwaaltje verhelpen met alleen een pilletje of een spuitje en klaar is Kees, ligt ver achter ons. Ook traditioneel onderscheid tussen behandeling en preventie (‘cure’ en ‘care’), intramurale en extramurale zorg zijn niet meer van deze tijd. Bij die geïntegreerde zorg zijn alle fases van preventie en diagnose tot onderzoek, behandeling en nazorg als een horizontale keten met elkaar verbonden, zodat de patiënt voortdurend kan rekenen op de juiste deskundigheid en zorg. Voor de universiteit betekent dit

dat er nauw wordt samengewerkt tussen de verschillende onderzoekers en departementen. Daartoe hanteert het Maastricht UMC+ de term ‘geïntegreerde gezondheidszorg’, die de integratie van onderzoek, onderwijs, public health en patiëntenzorg beoogt. Die eenheid vormt de schakel tussen het ziekenhuis en de aanbieders van gezondheidszorg in de regio. Uniek in Nederland.

De praktijk voor de patiënt Bij alle bestuurlijke en organisatorische fusies, ombuigingen en herstructureringen blijft de grootste vraag natuurlijk wat de patiënt hier allemaal bij te winnen heeft. De filosofie van de klantgerichtheid en geïntegreerde zorg en de nieuwe organisatiestructuur van het Maastricht UMC+

komen bijvoorbeeld mooi samen in het Oncologiecentrum. Dit centrum voor kankeronderzoek en behandeling is ondergebracht op de hoogste etage van het Dr. Tansgebouw, waar ook de Maastro clinic, het radiotherapeutisch centrum, is gehuisvest. Wat onderscheidt de aanpak van het Maastrichtse Oncologiecentrum? Vroeger werd er vanuit de organisatie gedacht, waarbij de patiënt van afdeling naar afdeling werd gestuurd en daarbij telkens weer nieuwe afspraken moest maken en nieuwe gezichten voor zich kreeg aan wie hij intieme zaken over zijn ziekte en leven voor de zoveelste keer moest uitleggen. In het Oncologiecentrum van het Maastricht UMC+ is de zorg rondom de patiënt zelf georganiseerd. Alle disciplines

waar een oncologiepatiënt mee te maken krijgt, zijn in het Oncologiecentrum aanwezig – radiotherapeut, verpleegkundige, plastisch chirurg, radioloog, maatschappelijk werker en desgewenst psychologen. Daarbij probeert men ook op één dag alle onderzoeken, diagnoses en mogelijk ook behandeling geregeld te krijgen. En – heel belangrijk! – ook al zijn meerdere mensen bij een behandeling betrokken, de patiënt heeft er één vast aanspreekpunt. Ten slotte biedt het Oncologiecentrum de noodzakelijke nazorg – ook voor kinderen en familieleden – die bij kankerbehandeling onontbeerlijk is. Ook de andere zorgcentra zullen de komende tijd op deze wijze worden ingericht.

Waarom die plus in Maastricht UMC+? Universitaire medische centra in Nederland komen voort uit de integratie van een faculteit geneeskunde, waar dokters worden opgeleid, en het bijbehorende academische ziekenhuis dat de werkplaatsfunctie voor die opleiding vervult. De Universiteit Maastricht kende van meet af aan ook een faculteit Gezondheidswetenschappen (die enkele jaren geleden is opgegaan in de FHML), Daarin werd veel onderzoek gedaan naar processen die van invloed zijn op gezondheid en ziekte. Het accent lag er altijd sterk op de maatschappelijk factoren waar mensen aan bloot worden gesteld, gezondheidsvoorlichting (hoe je iemand zo lang mogelijk uit het ziekenhuis kunt houden), de rol van de huisarts. Er werken gezondheidseconomen, sociaal geneeskundigen, voedingswetenschappers, zorgjuristen... Nergens in Europa vind je zo’n groot en breed onderzoeks- en onderwijsprogramma in de gezondheidswetenschappen als in Maastricht. Vandaar die plus in de naam. 30

Puur Toscane 20 jaar

Restaurant Mediterraneo Rechtstraat 73 • 6221 EH Maastricht T + 31(0)43 3255037 • www.ristorante-mediterraneo.nl Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

ASHRAD, DE LION KING VAN GAIAPARK De cirkel is rond. The Circle of Life, welteverstaan. Op de uitgestrekte Afrikaanse savanne is het eten of gegeten worden, je bent prooi of predator. Onbetwist boven aan de voedselketen staat Panthera leo, de leeuw, de Koning der Dieren. Sinds de poorten zes jaar geleden opengingen, hebben zoâ&#x20AC;&#x2122;n 2,5 miljoen mensen GaiaPark Kerkrade Zoo bezocht. De dierentuin werd diverse malen uitgeroepen tot mooiste zoo van de Benelux en kent een ongekend hoog aantal abonnementhouders. Toch ontbrak de Koning der Dieren nog aan de collectie. Vanaf 1 juni kan iedereen in het nieuwe en ruime leeuwenverblijf van GaiaPark Kerkrade Zoo met eigen ogen zien, ervaren en beleven hoe imposant Afrikaanse leeuwen zijn en vooral hoe belangrijk het is om deze bedreigde dieren voor de toekomst van onze aarde te behouden. 36

GESMOKKELDE WELP LEEUWEN BEDREIGD In Afrika zijn leeuwen een bedreigde diersoort geworden. Hun aantal nam de afgelopen decennia met maar liefst 75 procent af. Stroperij en wildvang zijn de belangrijkste oorzaken, maar ook overbevolking. Daarnaast zorgen bosbranden en houtkap ervoor dat hun natuurlijke leefgebied steeds kleiner wordt. Koning leeuw, het grootste Afrikaanse roofdier, moet beschermd worden!

Zes jaar geleden werd Ashrad in Somalië geboren. Al snel werd hij illegaal gevangen in het wild. Als welp probeerden stropers hem het land uit te smokkelen, maar bij de grens werd hij in beslag genomen. Dat was zijn redding! Safaripark Beekse Bergen nam de zorg voor de leeuw op zich en daar groeide hij uit tot een volwassen en gezond dier. Nu is hij in de bloei van zijn leven en dus is het tijd voor zijn eigen troep met nageslacht. Daarbij krijgt Ashrad hulp van twee leeuwinnen.

NATUURGETROUWE SITUATIE

Ashrad is erg belangrijk voor leeuwen in de Europese dierentuinpopulatie, omdat hij door zijn Afrikaanse afkomst voor een compleet ‘nieuwe bloedlijn’ zorgt. De twee leeuwinnen die samen met Ashrad in GaiaPark een troep vormen, zijn zussen uit de hoog aangeschreven dierentuin van Kopenhagen. Ze zijn inmiddels een jaar oud en bijna volwassen. NIVEAU bizz magazine euregio nam een kijkje in de Deense hoofdstad toen de dieren nog bij hun moeder leefden. Als een van de weinige dierentuinen ter wereld

krijgen de dieren hier karkassen van dode dieren te eten, waarmee de natuurlijke situatie op de savanne het best wordt benaderd. In GaiaPark Kerkrade Zoo gebeurde dit ook al bij de Afrikaanse wilde honden. Een moderne dierentuin streeft immers naar natuurgetrouwe situaties. Zo gaan de leeuwen in Kerkrade leven in een prachtig, ruim verblijf met veel variatie en schaduwplekken dat in de bekende natuurlijke Gaia-stijl is ontworpen. Alle ingrediënten voor een gelukkig leven met hopelijk snel nakomelingen zijn dus aanwezig. GaiaPark Kerkrade Zoo geeft het bekendste dier van Afrika maar al te graag de aandacht die het verdient.

GaiaPark Kerkrade Zoo Dentgenbachweg 105 • 6468 PG Kerkrade T + 31 (0) 45 5676070 • info@gaiapark.nl www.gaiapark.nl Van deze reportage is ook een tvuitzending gemaakt, zie: www.l1.nl/tv/Niveau_TV_Magazine

Hotel Garni & Restaurant

Gerardushoeve EĂŠn bedrijf op twee locaties

Hotel Garni Gerardushoeve Landsraderweg 12-14, 6276 PH Heijenrath T + 31 (0) 43 4551793, F + 31 (0)43 4574250 info@gerardushoeve.nl, www.gerardushoeve.nl Restaurant Gerardushoeve Julianastraat 23, 6285 AH Epen T + 31 (0) 43 4551722, F + 31 (0) 43 4552500 restaurant@gerardushoeve.nl

Eugène Vaessen: ‘Blijven ondernemen en blijven investeren is dé weg naar succes.’ De ochtendzon straalt laag over het Heuvelland; links in het oosten is de Duitse Eifel zichtbaar, die naadloos naar het westen toe overloopt in de Belgische Ardennen. Recht voor ons, heel in de verte, het viaduct van Moresnet, een hoge brug voor een spoorlijn, gebouwd in de Eerste Wereldoorlog, als alternatief voor de ‘IJzeren Rijn’ die door neutraal Nederland liep. Het Balkon van Europa presenteert zich hier op z’n best. Een voortreffelijk gesoigneerd kopje koffie en een smakelijk stuk Limburgse vlaai maken

het plaatje compleet. Mijn vrouw en ik bevinden zich op het terras van het familiehotelrestaurant ‘Gerardushoeve’, gelegen aan de doorgaande weg van Slenaken naar Epen. Wij zijn er klaar voor; onze ontdekkingstocht naar de schoonheid, de gastvrijheid en de culinaire prestaties van het mooiste stukje heuvelend Nederland is hier begonnen! Het arrangement ‘Grenzeloos genieten’ dat we geboekt hebben, gaat ons daarbij helpen.

‘Niet gastheer spelen, maar gastheer zíjn’

Het is nog rustig op het terras, maar dat kan verkeren, zo doen de grote hoeveelheden tafels en stoeltjes vermoeden. Eugène Vaessen, de eigenaar van de Gerardushoeve, heeft ons net zijn door hemzelf uitgezette wandel-en-fietskaart aangereikt en uitgelegd waar de mooiste plekjes te vinden zijn. Hij kan het weten, want hij is hier geboren en getogen en is zelf ook een fervent wandelaar en, zo te zien, ook nog bourgondiër! Als ik hem dat zo zeg, voegt hij de daad bij mijn woord en biedt ons pardoes nog een consumptie aan. Tsja, zo’n gebaar kan en wil je niet afslaan, en in no-time zitten we gedrieën rond de tafel. “Wandelen is een van mijn passies. Ik heb zelfs vier wandelkaarten gemaakt en een wandelboekje van 130 pagina’s geschreven”, vertelt Eugène. Vragen naar wat de andere passies dan zijn, is vragen naar de bekende weg. Als je zo rondkijkt en even rondloopt, zie je ze stralen. Alles is even goed verzorgd, even schoon, even strak in de verf, even opgeruimd, even goed georganiseerd. “Ondernemen”, is zijn korte antwoord. “Ondernemen met mijn vrouw en team van medewerkers, maar vooral als team! Als familie zou je bijna zeggen. Daarin schuilen mijn passie en mijn leven. Bijblijven en blijven innoveren en investeren, steeds beetje bij beetje, stap voor stap en elk jaar opnieuw! En in je eigen zaak zichtbaar zijn. Niet gastheer spelen, nee, gastheer zíjn!”

Pannenkoek

Eugènes leven begon in 1967. Zijn grootouders hadden op dit mooie punt de Gerardushoeve als boerderij gebouwd. De zonen gingen echter studeren en wilden niet in het boerenbedrijf stappen. De dochter, Eugènes moeder, nam de boerderij echter over en bouwde met haar man Gerard een aantal gastenverblijven. Dat was het begin van een pension. “In 1976 kwam er een vertegenwoordiger langs en zei dat we hier pannenkoeken moesten gaan verkopen, want die waren ten zuiden van Valkenburg nergens te krijgen”, vertelt Eugène. Dat leek een goed idee, en tot op de dag van vandaag is de pannenkoek een heuse pijler onder dit bedrijf gebleven. Heden ten dage is de pannenkoek voor 85 procent een lunchgerecht geworden. Streekproducten steken met kop en schouder boven de andere gerechten uit als je de à la carte-kaart bekijkt. De Gerardushoeve pretendeert niets. Gewoon lekker en goed eten tegen een eerlijke prijs. Eugène had inmiddels de benodigde opleidingen via het leerlingenstelsel afgerond en onder andere ervaring opgedaan in zaken met Michelinsterren als Kasteel Wittem en Prinses Juliana in Valkenburg. Respectievelijk Paul van Oers en Hubert Lindelauf waren zijn leermeesters. Eugène vertelt: “Wat mij van Hubert Lindelauf het meeste bij is gebleven, is het belang van het ultieme gastheerschap. De gast komt binnen en dan... Werk van A tot Z. De gast is gast vanaf het moment dat hij de parkeerplaats op rijdt, totdat hij er weer vanaf gaat. Daartussenin is de gast van ons. Mijn vader (nu 72) is ook nog steeds een perfectionist. ‘Eugène, heb je de papiertjes op de parkeerplaats opgeruimd? Zijn de ramen gelapt?’ Op ons niveau laten wij zien dat gastheerschap in de ruimste zin van het woord ook in je lijf moet zitten.” In 1994 was het dan zover. Na twee jaar ingroei nam Eugène het bedrijf over. In 2000 leerde hij in Valkenburg Judith Goedegebuure kennen, maar voor het huwelijk ging hij niet over

een nacht ijs. Leven met een gepassioneerde horeca-ondernemer vraagt zo zijn eigen specificaties. Maar dat gold ook voor Judith. Die bleken trouwens goed met elkaar overeen te komen en elkaar aan te vullen. Judith is nu de creatieve kracht van het bedrijf. Zij ontwikkelt de menu-kaart, samen met chef-kok Hans Schijns en ondersteunend chef Joachim Müller. Daarvoor betrekt ze uitsluitend de allerbeste ingrediënten van horecaleverancier Daily Fresh Food uit Geleen. Deze versleverancier heeft een meer dan fantastische visspecialist in huis, Marcel Bisselink. Wat die man er voor ons weet uit te halen...! Geldt uiteraard ook voor de rest, anders word je geen leverancier van zoveel sterrenrestaurants.” Natuurlijk wordt er ook gebruik gemaakt van de lokale specialiteiten en streekproducten. “Probeer maar eens onze worsten, geiten- of Hervese kazen”, zegt Judith, “of onze gerechten die gemaakt worden op de basis van Kloosterbier, een speciaalbier van de Gulpener brouwerij.” Verder doet Judith de complete styling van de restaurants en het hotel. Bepaald geen sinecure, want in totaal zijn er maar liefst 500 zitplaatsen. Maar Judith maakt – en is – de sfeer van de Gerardushoeve!

Hightech modelkeuken

“Investeren is van het grootste belang, of er nu een kredietcrisis is of niet. Ieder jaar opnieuw. En dat zo veel mogelijk met eigen middelen”, luidt, zoals gezegd, de filosofie van Eugène. Stap voor stap. “Drie jaar geleden zijn ze begonnen met het terras. Vorig jaar zijn de beide restaurants op de schop gegaan en volledig aangepast aan de eisen van 2011. Dit jaar was het tijd voor een heel grote stap. Maar liefst 400.000 euro heeft de laatste investering gekost om het bedrijf voor langere tijd klaar voor de toekomst te maken.”

Betrouwbare partners

Over die grote verbouwing is lang en zorgvuldig nagedacht. “Gelukkig heb ik daarvoor de knowhow van de allerbeste bedrijven mogen gebruiken”, glundert Eugène nog na. “Samenwerken met die mensen was op alle gebieden ronduit fantastisch. Oplossend denken, dat is het geheim! Om te beginnen met Levens, het bedrijf dat de keuken heeft ontworpen en gemaakt. Grandioos! Levens Cooking & Baking Systems verzorgt al zestig jaar de complete inrichting van keukens voor horeca- en retailorganisaties. Levens werkt daarbij zoals haar klanten werken: efficiënt en met veel enthousiasme. Naast aanbieder van keukenoplossingen is Levens de fabrikant van de professionele Leventi-ovens. Als totaalleverancier biedt Levens ook technische en financiële diensten en praktijkbegeleiding. Een stevige partner dus met frisse en innovatieve ideeën. Net wat wij nodig hadden. Ook de firma Bergmans-Wijnen uit Nijswiller, die alles heeft gemaakt wat met elektro te maken had. Dit bedrijf is gecertificeerd volgens de richtlijnen van de BRL6000 en wordt ieder jaar opnieuw getoetst door de Kema, zodat je bent verzekerd van een kwalitatieve en degelijke installatie tegen een scherpe prijs. Ze installeren complete elektrische installaties, voor zowel particulier, bedrijven, instellingen, horeca als industrie. Hetzelfde geldt voor installatie/loodgietersbedrijf Gilissen uit Cadier en Keer. Dit bedrijf fungeert vaak als dé back-up voor veel facilitaire diensten van diverse instellingen –

over betrouwbaarheid gesproken! – en denkt ontzettend goed mee als het gaat om nieuwbouwprojecten. “Kleine details die ikzelf anders over het hoofd had gezien, zijn nu meegenomen”, laat Eugène ons weten. “Zo ook de mensen van NU-AIR, de firma die het aan-en-afzuigsysteem met het geweldige afzuigplafond hebben geleverd. We hebben nu een RVS afzuigplafond. Een primeur voor Limburg. Alles is tot in de kleinste details weggewerkt. Meedenkend werken op locatie was deze firma op het lijf geschreven. Wat alle jongens hier gepresteerd hebben, is ongelooooofelijk! In vijf weken tijd, bijna 24 uur per dag! Zelfs op kerstavond waren we nog bezig…!” Een project waar normaal minimaal tien weken voor staat!” We mochten het resultaat met eigen ogen bekijken. Inderdaad schitterend! En we proefden ook van de resultaten ervan. Verrukkelijk!

Hotel Garni GerardusHoeve in Heijenrath

Vanochtend hadden we, een paar kilometer verderop, al van een voortreffelijk ontbijt genoten in het hotel van de Gerardushoeve. Hoewel er ieder moment een shuttleservice rijdt vanuit deze locatie in Heijenrath, zijn we toch lekker te voet hierheen gekomen. We hadden heerlijk geslapen in het hotel dat door zusje Marianne en haar echtgenoot Huub Lumey wordt uitgebaat. Zo te zien echte familie van Eugène – even gastvrij en even attent. Ook daar weer alles piekfijn verzorgd. Gastvrijheid zit hun kennelijk in de genen, want dat woord wordt hier nog met een zachte en grote ‘G’ geschreven! De volgende keer proberen we een van de Junior Suites, met een oppervlakte van maar liefst 100 vierkante meter, uit. En dan nemen we de kleinkinderen mee. Nu, tijd voor het echte werk: een fikse wandeling door het Bovenste Bosch. Daarna op een terrasje een Gulpener Urweizen drinken. Het weizenbier wordt gebrouwen met uitsluitend biologische tarwe, gerst, hop en natuurzuiver water uit eigen bronnen. De grondstoffen worden, net zoals bij de andere Gulpener-bieren, verbouwd door de Limburgse boeren. Vanavond komen we hier terug voor het diner. Heb wel stiekem de wijnkaart bekeken… Kan je zien dat je hier met wijnliefhebbers te maken hebt. De wijnhuizen hebben ze zelf bezocht en de wijnen geproefd. Deze zijn in ieder geval met vlag en wimpel door de keuring gekomen… We twijfelen vanavond nog: gaan we voor een Lugana ‘Benedictus’ van wijnhuis Moretti (Gardameer), of voor de ‘Grand Ardèche’ van het bekende wijnhuis Louis Latour? De Gerardushoeve, het summum van het goede leven op de mooiste plek in het Limburgse Heuvelland! Tekst: Dreffus Raaneguel Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

GEZOND blijven is TEAMWORK Rob van Zandvoort en Josina Rouwette vormen in Dr. Keulen Kliniek een sterk team als het om gezondheid gaat Het voorkomen dat mensen ziek worden en het opsporen van ziekte in een eerder, meestal beter behandelbaar, stadium. Deze maatschappelijke tendens staat bekend onder het begrip preventieve geneeskunde. Rob van Zandvoort en Josina Rouwette van Dr. Keulen Kliniek in Schimmert lopen hierbij voorop. Het streven om mensen te behoeden voor de negatieve vicieuze cirkel van ziekte en uitval, stimuleert het echtpaar elke dag opnieuw het beste op het gebied van zorgzaamheid uit zichzelf te halen. Voor hun cliĂŤnten en voor zichzelf. Ze zijn opgegroeid in een bewuste levensstijl. De partner speelt daarin een grote rol, want die moet, net zoals in een goed team, ook zijn of haar bijdrage leveren. Het individu scoort een punt, maar uiteindelijk wint het team de wedstrijd! 47

e Dr. Keulen Kliniek bestaat al meer dan 25 jaar en is vernoemd naar de gerenommeerde cardioloog dr. Udo Keulen (1928–1984). Deze vooruitstrevende arts bouwde in de jaren zestig de cardiologische en intensieve hartbewakingsafdeling in het Sint-Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg op en stond aan de wieg van de naar hem vernoemde Dr. Keulen Kliniek. In de loop der jaren werd de focus verbreed naar algemenere zorg. Toch gaf dat niet de juiste voldoening. “Meer en meer wilde ik mensen behoeden voor de negatieve vicieuze cirkel van ziekte en uitval”, licht Rob van Zandvoort toe. “Je gezondheid bepaalt immers in hoge mate de kwaliteit van het leven en kan zich ontwikkelen tot een bron van onzekerheid. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Natuurlijk overkomen sommige dingen je gewoon. Daar doe je niets aan. Maar twee derde van de chronische ziektes kunnen we in een zeer vroeg stadium opsporen. Veel mensen hebben echter zo’n angst dat er iets wordt gevonden dat ze zich niet durven laten onderzoeken. In de praktijk gebeurt het uiteindelijk zelden dat we iets vinden waaraan niets meer te doen is.”

Gezonde geest in een gezond lichaam Om een goede inschatting te maken van de gezondheid, gaat Rob van Zandvoort uit van de mens in zijn totaliteit. Dat betekent een gezonde geest in een gezond lichaam. “Vaak

blijft het niet bij onderzoek alleen. We kijken naar de gehele levensstijl. Ik zie regelmatig mensen die veel met hun werk bezig zijn. Ze vinden gezond eten te omslachtig, ze nemen veel de auto en bewegen weinig. Deze mensen besteden weinig aandacht aan hun ‘eigen bedrijf’, dat lijf en leden heet: hun gezondheid. De gevolgen van zo’n levenswijze onderschatten ze schromelijk. Neem overgewicht. Uiteindelijk kom je daar niet vanaf met een uurtje sporten elke week. Het gaat om de algehele levensstijl. De dagelijkse beweging.” Als geneesheer en fervent sporter weet Rob waarover hij het heeft. Mountainbiken, fitness en catamaran-zeilen zijn Robs favoriete bezigheden. Dagelijks stapt hij na zijn werk op de fiets en trapt een uurtje door het Zuid-Limburgse landschap. Josina Rouwette vult aan: “Met het verstrijken van de jaren ben ik anders gaan denken over sporten. Ik word steeds gedisciplineerder. Vroeger vond ik sporten eigenlijk helemaal niet leuk. Maar op een gegeven moment kreeg ik klachten in de onderrug. Er werd van alles aan gedaan, maar het ging niet over. Om er toch ook zelf wat aan te doen, ging ik sporten. Langzaam bouwde ik dat op. Stap voor stap. Steeds meer merk ik dat het me een goed gevoel geeft. Ik beleef er nu veel plezier aan. Noodzakelijk. Anders houd ik het niet vol.”

Voeding Behalve aan sporten besteden Rob en Josina veel aandacht aan voeding. “Ik vind het niet zo verwonderlijk dat veel mensen niet meer goed weten wat ze moeten eten”, vertelt Josina. “Nagenoeg alles is al eens negatief in het nieuws geweest. Keer op keer kom ik zelf uit op het aloude principe van matig en gevarieerd eten. Regelmatig probeer ik wat nieuws. Groenten die van de koude grond komen en niet uit de kassen, genieten mijn voorkeur. Zij zijn puur en hebben de meeste smaak. Daar kan ik enorm van genieten.”

Taakverdeling Binnen de kliniek werkt het echtpaar nauw samen. Bij Rob ligt de focus op medisch gebied. Josina houdt zich met alle andere zaken bezig. “Ik fungeer binnen de kliniek onder meer als gastvrouw. Ik vind persoonlijke aandacht hierbij

belangrijk. Uiteindelijk betreft onze dienstverlening in de kliniek geen standaardverhaal. Ieder mens, iedere cliënt, is anders. Daar houden wij rekening mee. We zijn zeer betrokken bij onze cliënten en zijn allebei perfectionisten. Altijd streven we naar minimaal een negen. Privé en zakelijk sluiten bij ons naadloos op elkaar aan. We stemmen onze agenda’s af op elkaars dagelijkse bezigheden. ’s Avonds werkt Rob vaak aan medische rapportages en ik aan de boekhouding. Samen delen we de dingen waarmee we elke dag intensief bezig zijn. Ieder op zijn eigen gebied. Dat vinden we prettig. Wij weten dan ook heel goed wat elk bezighoudt.”

Deskundigheid en gastheerschap Goed weten wat de mens bezighoudt, vinden Rob en Josina ook belangrijk in relatie tot hun cliënten. Deskundigheid en gastheerschap staan hierbij voorop. “Mensen kunnen altijd bellen voor een vrijblijvend advies”, licht Rob toe. “Om te komen tot een goede diagnose voer ik eerst met de cliënt een uitgebreid gesprek waarin we bepalen wat hem of haar bezighoudt en waar eventuele ‘gevaren’ op de loer liggen. Op die manier kunnen we samen de juiste stappen nemen om onnodig ziek worden te voorkomen. Gezond blijven is uiteindelijk teamwork.” Tekst: Jacqueline Munnichs / Zakentaal Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress Dr. Keulen Kliniek, Schimmert St. Remigiusstraat 4, T + 31 (0) 45 4041111 F + 31 (0) 45 4041842, Schimmert@keulenkliniek.nl Dr. Keulen Kliniek, Tilburg Nimrodstraat 23, T +31(0)46 85900 www.keulenkliniek.nl

SPHINX SPRING LEVEND GEKOPPELD AAN MAASTRICHT ZOALS PRADA AAN MILAAN 50

Veel Maastrichtenaren zijn de draad kwijt. Bestaat de Sphinx eigenlijk nog wel nu de nieuwe fabriek aan de Beatrixhaven een paar jaar geleden gesloten is? We gaan op zoek naar het antwoord en komen terecht bij de dynamische algemeen directeur van BV ‘De Sphinx’ Maastricht: Reginald Thal. We treffen hem in de fonkelende showroom in het markante Colonel-gebouw aan het Stationsplein in Maastricht, waar tevens het hoofdkantoor gevestigd is. “Het merk Sphinx is marktleider in Nederland met een marktaandeel van 50 procent en een omzet van 65 miljoen euro. De merknaam Sphinx is onverwoestbaar, en de producten worden verkocht vanuit Maastricht. Alleen worden de producten daar gemaakt waar dat het meest profijtelijk is”, helpt hij ons in één klap uit de droom.

eginald Thal (46) is tevens Senior Vice President voor Centraal-Europa van de Sanitec Corporation, het moederbedrijf van ‘De Sphinx’ en als zodanig ook verantwoordelijk voor de verkoop en marketing van de ‘zusters’ Keramag – marktleider in Duitsland – en Koralle. Sanitec Corporation is met 39 fabrieken de grootste in Europa, waar zo’n zevenduizend mensen verantwoordelijk zijn voor een omzet van 850 miljoen euro.

DRIE MERKEN, ÉÉN ASSORTIMENT

“Wat we vanuit Maastricht met zeventig medewerkers op de markt brengen, zijn drie elkaar aanvullende en versterkende merken. Het merk Sphinx brengt badkamerconcepten voor het basis- en middensegment. Het label heeft een grote bekendheid bij de consument en is al decennia een begrip op de bouwprojectmarkt – een soort Volkswagen Golf in het sanitair. Zo kom je Sphinx-producten onder andere tegen in de Amsterdam ArenA, op Schiphol en in Maastricht in het MECC en zelfs bij het sterrenrestaurant Beluga. Keramag is het merk waarmee ‘De Sphinx’ Maastricht zich op de bovenkant van de markt richt: het hogere middenen luxesegment, vergelijkbaar met wat Porsche in de autobranche is.

Koralle ten slotte is de merknaam waaronder ‘De Sphinx’ Maastricht haar uitgebreide assortiment douchewanden, douchebakken en badwanden op de markt brengt. De drie merken zorgen samen voor één compleet assortiment dat alle marktsegmenten bedient”, aldus Reginald Thal.

ZAKELIJK EN EMOTIONEEL

Ex-MVV-verdediger Thal is sinds 1990 werkzaam bij de Koninklijke Sphinx. “Zonder verleden geen toekomst”, roept de lange en slanke Reginald Thal, die ondanks zijn atletische gestalte en golvende donkere haardos door zijn zakelijke optreden – strak in het maatpak gesneden en goed ‘gestropt’ – en heldere teksten in niets aan een ex-voetballer doet denken. Met gemengde gevoelens kijkt hij terug op het verleden, maar met optimisme kijkt hij in de toekomst. “De sluiting van de fonkelnieuwe fabriek in de Beatrixhaven in Maastricht was zakelijk gezien een goede beslissing, want we draaiden verlies. Maar emotioneel gezien is het een heel moeilijk besluit geweest. Wel durf ik te stellen dat we voor de mensen die hun baan verloren, een heel goed sociaal plan uit het vuur hebben gesleept. Het is de visie van Sanitec om fabrieken, magazijnen en kantoren van elkaar te scheiden en de activiteiten dáár onder te brengen waar ze

het meest kostenefficiënt gerealiseerd kunnen worden. De Sphinx-producten worden nu in zusterbedrijven in Zweden, Frankrijk en Duitsland geproduceerd, maar de Marketing en Sales is voor Maastricht behouden. Sterker nog, wij labelen Maastricht nadrukkelijk aan onze producten. Zoals modehuizen zich associëren met steden als New York, Parijs, Londen en Milaan, zo koppelen wij Maastricht aan onze producten. In het vernieuwde logo is de naam ‘Sphinx Maastricht’ verwerkt en in al onze uitingen heeft dat logo een prominente plek. Want Sphinx en Maastricht horen bij elkaar en onze klanten komen gráág naar onze showroom in Maastricht. Overigens zal die, net zoals vroeger, binnen afzienbare tijd op zaterdag ook voor de consument geopend zijn.” Tekst: Louk J.E.O. Hustinx Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

Hoog in de wolken:

Sagalassos,

het nieuwe Pompeji

Unieke tentoonstelling eind 2011 in bekroond Gallo-Romeins Museum Tongeren

De kleine weg vanuit het dorp kronkelt langzaam omhoog. Voor tegenliggers is er nauwelijks plaats. Gelukkig kom ik er geen een tegen op mijn 20 minuten durend ritje naar de archeologische site van dit Romeinse stadje hoog in de wolken. Sagalassos, zo’n twee uurtjes rijden van de populaire Turkse badplaats Antalya, is zo’n beetje het Pompeji van Turkije. Al sinds 1990 is hier een aantal archeologen en vrijwilligers hard aan het werk om bijzondere oudheidkundige schatten aan de weerbarstige bodem en de vergetelheid te onttrekken. Het opgravingsproject staat onder leiding van de Belgische archeoloog en hoogleraar Marc Waelkens, verbonden aan de Katholieke Universiteit Leuven. Het Gallo-Romeins Museum van Tongeren, dat zojuist de prestigieuze ‘European Museum of the Year Award 2011’, de hoogste Europese onderscheiding in de museumsector, in de wacht sleepte, organiseert eind dit jaar een grote en unieke tentoonstelling over dit project. Daarbij zullen verschillende artefacten uit Sagalassos te zien zijn. NIVEAU bizz magazine euregio was toch in de buurt en nam alvast ter plekke een kijkje.

Sagalassos was een stad die haar hoogtijdagen beleefde in de Hellenistische en Romeinse tijd. De resten ervan liggen in het hedendaagse Turkije, zo’n 120 km landinwaarts vanaf Antalya, aan de voet van het Aglasun-gebergte.

Aardbevingen

Het lijkt erop dat Sagalassos een belangrijk regionaal centrum was, toen Alexander de Grote er op zijn grote veroveringstochten oostwaarts vanuit Macedonië in 334 v.Chr. arriveerde. De stad fungeerde toen tot in de verre omtrek als een belangrijk regionaal centrum en was beschermd door een keten van zichtbare versterkingen op de berghellingen die in onderling contact stonden. Ruim 200 jaar later, in 129 v.Chr., hadden de Romeinen het inmiddels in Klein-Azië voor het zeggen gekregen en ging Sagalassos deel uitmaken van de provincie Pisidië. De stad groeide uit tot een centrum voor de productie van aardewerk en de bevolking nam er toe. Er werden woonwijken buiten de stadsmuren gebouwd en er verrees zelfs een

Dorische fontein. Aan het eind van de tweede eeuw n.Chr. waren enkele van de grootste monumenten voltooid: de Romeinse thermen, een theater en een tempelheiligdom voor de keizers Hadrianus en Antoninus Pius, onder wier bewind het Romeinse Rijk een enorme bloeiperiode beleefde. Rond 500 n.Chr. braken slechtere tijden aan voor Sagalassos, toen de stad getroffen werd door een eerste hevige aardbeving. De schade aan de stad was aanzienlijk maar de bewoners waren kennelijk talrijk en welvarend genoeg om zich over alle ellende heen te zetten. Halverwege de zesde eeuw was het echter definitief gedaan met de economische bloei als gevolg van een verwoestende pestepidemie en invasies van vreemde mogendheden. Door een tekort aan arbeidskrachten ontstond er een hongersnood, die nog eens werd verergerd door tegenvallende oogsten in de daaropvolgende jaren. Grote delen van de stad werden verlaten, grote villa’s werden verbouwd tot kleinere wooneenheden. Een volgende aardbeving rond 590 n.Chr. vaagde de stad, die al grotendeels verlaten was, zowat van de kaart. Er daal-

de een grote laag puin over de stad en erosie deed de rest. Eeuwenlang bleef Sagalassos onttrokken aan de begerige blikken van plunderaars, totdat ruim twintig jaar geleden archeologen met grote voorzichtigheid aan het werk gingen.

Archeologisch bodemonderzoek

In Sagalassos is men met grootschalige opgravingen begonnen in 1990, en tot op de dag van vandaag zijn die nog steeds aan de gang. Ze worden gecoรถrdineerd door de Katholieke Universiteit Leuven en staan onder leiding van professor Marc Waelkens. Tijdens de zomermaanden kan men onderzoekers van verschillende disciplines aan het werk zien op en rond de site. Bijzonder aan het Sagalassos Archeological Research Project is de multidisciplinaire aanpak. Wetenschappers uit verschillende disciplines zoals archeologie, cartografie, geologie, geomorfologie, antropologie, paleobotanie, etnologie en architectuur doen onderzoek naar de geschiedenis van de antieke stad in al haar aspecten. Tekst : Dreffus Raaneguel Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress Van deze reportage is ook een tvuitzending gemaakt, zie: www.l1.nl/tv/Niveau_TV_Magazine

Een bezoek aan de site Juli en augustus zijn de beste maanden om in Sagalassos archeologen aan het werk te zien. Ook eind juni is er soms al een aantal activiteiten, wanneer archeologen het werkterrein voorbereiden op de start van de komende campagne. De site is te bezoeken tussen 7.30 en 18 uur, en tijdens de zomermaanden tot 19 uur. Op vrijdag en zaterdag is de site open, maar wordt er niet gewerkt. In juli en augustus zijn er Belgische vrijwilligers als gids beschikbaar voor rondleidingen in het Engels, Nederlands, Duits, Frans en Italiaans. Een aanrader, want je kan de archeologen zo tijdens hun werk aanschouwen en zelfs wat tekst en uitleg vragen (al is het verboden hen te voeren! zo vermeldt een website).

Grote Europese prijs voor Gallo-Romeins Museum Het Gallo-Romeins Museum in Tongeren heeft in mei in het Duitse Bremerhaven de ‘European Museum of the Year Award 2011’ gekregen. De jury roemde het archeologische museum voor de bijzondere manier waarop het verschillende soorten bezoekers weet te boeien voor de wereld van het verre verleden, zonder belerend te zijn. De European Museum of the Year Award is Europa’s belangrijkste erkenning voor musea. Er waren 34 musea uit 15 verschillende Europese landen genomineerd voor de prijs, die sinds 1977 wordt uitgereikt. Het is een prijs van ‘The European Museum Forum’, een organisatie van de Raad van Europa. Alleen musea die bezoekers uitzonderlijke kwaliteit bieden en innovatief zijn, mogen meedingen. In aanmerking komen alleen nieuwe musea of musea die recent gerenoveerd of gemoderniseerd werden.

Tentoonstelling in Gallo-Romeins Museum Tongeren Van 29 oktober 2011 tot 17 juni 2012 organiseert het prachtige Gallo-Romeins Museum van Tongeren een uitgebreide tentoonstelling met verschillende artefacten uit Sagalassos. Daartoe werd contact gelegd met het Turkse ministerie van Cultuur en Toerisme in Ankara. Het is zeer uitzonderlijk dat de artefacten het land mogen verlaten. Bij dit project zal ook de Limburgs-Turkse gemeenschap nauw betrokken worden. Carmen Willems, de directrice van het museum, is alvast laaiend enthousiast.

HIP HOREN

STREUKENS HOOROPLOSSINGEN

VOORUITSTREVENDE ONDERNEMER EDWIN SPIERTS GEEFT HOREN KLEURÂ Ondernemers zijn er in vele soorten en maten. Vandaag een ontmoeting met de Limburgse ondernemer mr. Edwin Spierts (36). Hij werkt en woont afwisselend in Maastricht en Amsterdam. De afgelopen jaren bouwde hij belangen op in diverse ondernemingen. De belangrijkste hiervan is Streukens Hooroplossingen BV. Voor 100 procent een Limburgs kwaliteitsbedrijf met een historie die teruggaat tot 1950.

vak

Li m b

1950

Streu k

gen sin

s Hooroplos en

m a n sch a p s

VLAAI IN AMSTERDAM

We ontmoeten Spierts op zijn kantoor in het centrum van Amsterdam. Wat doet een Maastrichtse ondernemer op donderdagmorgen in de hoofdstad? “Dat zal ik je vertellen”, zegt hij met een glimlach. “Willen jullie trouwens koffie? Ik heb vlaai uit Limburg, voor mij de beste van Nederland.” Begin 2007 kocht Spierts 100 procent van de aandelen Streukens Hooroplossingen. In de daaropvolgende jaren bouwde hij de onderneming zorgvuldig uit tot de grootste en modernste private speler in de hoorzorg in Limburg. Met vijftien vestigingen, een eigen opleidingscentrum, een eigen laboratorium én een eigen inkooporganisatie. Het hypermoderne hoofdkantoor is gevestigd aan de Hertogsingel in Maastricht.

INNOVATIE EN TECHNIEK

“De oprichting van een eigen inkooporganisatie bleek van groot belang”, aldus Spierts. “In een markt waarin technologische innovaties elkaar snel opvolgen, moet je altijd de nieuwste techniek tegen de beste prijs in huis hebben. Streukens Hooroplossingen levert hierdoor alle merken en alle types hoortoestellen. Dat is uniek in Nederland. Onze voorsprong in techniek stelt ons in staat klanten met gehoorverlies weer optimaal te laten genieten van geluiden om hen heen zoals muziek of een goed gesprek.” “Waarom ik op een doordeweekse dag als vandaag niet in Maastricht ben? Alle leveranciers en brancheorganisaties zijn in de Randstad gevestigd. Daar ligt dus ook een belangrijk werkterrein voor mij. Ik ben hier om belangrijke contacten goed te kunnen onderhouden. Dat heeft bijvoorbeeld geleid tot bijzondere samenwerkingen. Streukens is vaak de eerste in Nederland om de nieuwste hoortechniek van fabrikanten in praktijk te brengen”, zo legt Spierts uit. “Verder zijn voor onze bedrijven in Limburg de contacten met de brancheorganisaties en met de zorgverzekeraars evident. Als bestuurslid van de stichting van zelfstandige vakaudiciens ‘Hoorprofs’ heb ik vanavond bijvoorbeeld een vergadering in Amersfoort.”

ONDERNEMEN OP ‘NIVEAU’

Je reist veel op en neer en bent veel onderweg, blijft er dan nog wel voldoende tijd voor privé over? Spierts lacht. “Dat reizen doe ik zo efficiënt mogelijk.

Daardoor kan ik meer tijd besteden aan dingen die ik belangrijk vind. Ondernemen is mijn leven. De opzet voor onze nieuwe commercial bedacht ik – om een voorbeeld te noemen – op een zondagmorgen tijdens het hardlopen. Bovendien ben ik nog jong en vol energie. We hebben een fantastisch team. Ik voel me bevoorrecht om daarmee te kunnen werken en zou niet anders willen.” De inspanningen van Spierts zijn niet onopgemerkt gebleven. De bekende investeringsmaatschappij Hal Investments, eigenaar van onder andere Pearl Opticiens, Ahrend Kantoorinrichting en Het Financieele Dagblad, nam onlangs een minderheidsbelang in een gedeelte van de activiteiten van Spierts. Zijn eigen inkooporganisatie is daarbij eind 2010 opgegaan in de grootste inkooporganisatie van hoortoestellen in Europa. “Daarin zijn inkoopvolumes voor ruim duizend winkels gebundeld. Dit biedt weer hele nieuwe mogelijkheden voor ons hechte familiebedrijf”, aldus Spierts.

AANDACHT VOOR DE KLANTEN

“Hoe we met concurrentie omgaan? Daar anticiperen wij op. Door de optimalisatie van onze inkoop kunnen we bijvoorbeeld onze aandacht voor de volle honderd procent op onze klanten richten, en vasthouden aan onze eigen hoge kwaliteitsnormen. Bij Streukens werken zeer goed opgeleide en gemotiveerde mensen die nog écht van hun vak houden! Dat merk je al bij binnenkomst. Ze nemen alle tijd voor de klant en geven een onafhankelijk en eerlijk advies. Een goed hoortoestel hoeft bij Streukens Hooroplossingen ook niet duur te zijn. Daarbij kan iedere klant rekenen op de best denkbare service en zestig jaar ervaring!”

SPRAKELOOS

Als Spierts de nieuwste hooroplossingen laat zien, staan we bijna met de mond vol tanden. Piepkleine apparaatjes, in alle kleuren van de regenboog! Zelfs de optie ‘bluetooth’ is daarop mogelijk! Daarmee zijn bijvoorbeeld telefoongesprekken mogelijk via het hoorapparaatje. “Je hoeft ook niet meer te draaien aan een wieltje voor de juiste instelling”, legt Spierts uit. “De hedendaagse digitale hoortoestellen beschikken over intelligente programma’s, die volledig naar wens worden ingesteld via de software

op de computers in onze vestigingen. Twintig keer per milliseconde reageert het toestelletje zonder dat je het merkt op de geluidsomgeving en kiest automatisch het meest geschikte programma voor de klant. Dat is hoorzorg bij Streukens Hooroplossingen anno 2011.”

KWALITEIT

Streukens opende ook een vestiging in Orbis Medisch Centrum in Sittard-Geleen. Daardoor kunnen de audiciens prima samenwerken met de in het nieuwe ziekenhuis gevestigde specialisten. “We hechten grote waarde aan optimale samenwerking met de KNO-artsen, onder wie ook die van andere ziekenhuizen als het Atrium Medische Centrum en het academisch ziekenhuis Maastricht. Maar ook het Audiologisch Centrum is een belangrijke partner. De adviezen, de kennis en de kunde van de specialisten zijn voor ons van essentieel belang om samen met de klant tot de beste technische oplossing te komen.”

ZESTIG JAAR VAKMANSCHAP

Dit jaar bestaat Streukens Hooroplossingen zestig jaar. Ik hoorde dat jullie dat vieren met de bekende Sjef Diederen? ‘Dat klopt, en de keuze voor deze Limburgse troubadour is niet zomaar. Hij raakt mensen met zijn muziek en prachtige teksten. Allemaal uit het leven gegrepen. Bovendien is hij ervaringsdeskundige en al jaren klant bij Streukens. Onder het motto ‘Auch ich geneet weer van ’t laeve’ laat Sjef Diederen zien dat slechthorendheid geen belemmering hoeft te zijn om te genieten van het leven en van mooie muziek. Omdat we jarig zijn, ontvangt iedereen die dit jaar een gratis hoortest laat doen, de speciale Streukens’ jubileum-cd van Sjef Diederen cadeau.” “Horen is een primaire levensbehoefte. Een goed hoortoestel maakt een verschil in de levenskwaliteit van een mens. Het is bijzonder om te zien hoe iemand opbloeit, als die stap eindelijk is gezet.” Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

‘Schoonheid zit niet alleen vanbinnen’ Plastische chirurgie in het welvarende Westen ten bate van slachtoffers in derde wereld De uitspraak dat schoonheid niet alleen vanbinnen zit, klinkt wel heel bijzonder uit de mond van een plastisch chirurg. Maar dr. Roberto Roddi, vermaard plastisch chirurg te Lanaken en moderne Robin Hood, is dan ook heel bijzonder. “Een perfect plaatje heeft diepere lagen en meerdere invalshoeken”, licht hij toe. Elisabeth, zijn vrouw, verpleegkundige, steunpilaar, rechterhand en grote organisator, legt het uit aan NIVEAU bizz magazine euregio als we op bezoek zijn in hun prachtige kliniek. 64

Natuurlijk verlangen Er is een spreuk uit de Talmoed die luidt: ‘Wie één mensenleven redt, redt de hele mensheid.’ Op wat voor manier dat dan zou moeten gebeuren, mag iedereen voor zichzelf bepalen. Dr. Roberto Roddi heeft zijn invulling al gevonden. “Schoonheid is een natuurlijk verlangen van de mens. Iedereen wil rust, kracht en stabiliteit in zijn leven en voor zichzelf. Alleen staat soms je uiterlijk, of je eigen perceptie daarvan, dat gevoel in de weg”, zegt Elisabeth. “Het is makkelijk om te zeggen dat uiterlijk er niet toe doet en dat je je uiterlijk maar moet accepteren zoals het is, maar wat als dat uiterlijk ertoe leidt dat je niet goed kunt functioneren in je persoonlijk of beroepsleven? Zakenmensen die een enorm vermoeide blik hebben als gevolg van hangende oogleden, komen op hun gesprekspartners minder dynamisch over dan hun frisser ogende collega’s. Een ooglidcorrectie kan in zo’n geval enorm helpen in de manier waarop iemand zijn of haar beroep uitoefent.”

Eigenwaarde Elisabeth vervolgt met het aanhalen van meer voorbeelden van mensen die gebaat zijn bij een plastisch-chirurgische 66

en zijn doelstellingen een warm hart toedraagt. “Mensen, en vooral kinderen, die in derdewereldlanden geboren worden met een afwijking zoals een hazenlip, of die getekend zijn door bijvoorbeeld brandwonden, worden vaak door de gemeenschap waarin ze leven met de nek aangekeken of, erger nog, uitgestoten. In sommige culturen ziet de bevolking het als een straf van God en wil niks meer met de slachtoffers te maken hebben. Ze zijn ‘waardeloos’ geworden omdat ze door hun misvorming niet in staat zullen zijn voor zichzelf en later voor hun ouders te zorgen. Een normaal leven is vervolgens onmogelijk. Door plastisch reconstructieve chirurgie krijgen deze mensen de mogelijkheid weer geaccepteerd te worden door hun gemeenschap, deel te nemen aan het sociale leven, een partner te vinden, een beroep uit oefenen. Daardoor worden twee vliegen in één klap geslagen, want als hun uiterlijk hun eigen innerlijk welbevinden ondersteunt, kunnen ze dat ook weer doorgeven.” Een heel mooi initiatief dus, dat duidelijk maakt dat schoonheid inderdaad niet alleen vanbinnen zit, maar vaak pas naar buiten kan worden gebracht met wat hulp van anderen. ingreep. “Neem moeders die hun borsten hebben zien verdwijnen door het geven van borstvoeding. Met een borstvergroting zien die hun vrouwelijkheid weer terugkomen. Hun eigenwaarde neemt weer toe, en hun relatie en in sommige gevallen zelfs de blik waarmee ze naar hun kinderen kijken, bloeien zienderogen op. Met de juiste zorg, aandacht, en vervolgens de gepaste behandeling, kunnen mensen zomaar ineens weer de draad in hun leven oppakken omdat ze weer zelfvertrouwen en eigenwaarde hebben gekregen. Zodat ze zelf vervolgens ook de wereld weer een stukje beter of mooier kunnen maken.

Jezelf en de wereld Met het geld dat hij met deze behandelingen verdient, werkt dr. Roddi daadwerkelijk aan een betere wereld. De Amerikaanse organisatie Alliance for Smiles, een initiatief van de Rotary Club van San Francisco, ondersteunt hem en andere plastisch chirurgen door missies te financieren naar derdewereldlanden, waar uiterlijk vaak een heel andere betekenis en lading heeft. In Nederland en België wordt de stichting ondersteund door de Pascaud Foundation van Mardge Pascaud, die dr. Roddi

Helpende hand Dr. Roddi’s specialisatie, de craniofaciale chirurgie (met betrekking tot de schedel rond de hersenen en het gezicht) maakt het mogelijk zelfs de meest schrijnende gevallen de helpende hand te bieden. En dat doet hij niet alleen. Het gezegde ‘Achter elke grote man staat een sterke vrouw’ geldt ook voor dr. Roddi. Door de hulp van zijn vrouw Elisabeth is hij in staat dit werk voor de armsten van deze wereld te doen. Samen vormen zij een front om dit alles mogelijk te maken. Een prachtig gegeven: door tegen betaling goede hulp te bieden aan de welgestelden in het Westen, kan hij straatarme slachtoffers in derdewereldlanden een beter leven bezorgen. Robin Hood en lady Marian wonen niet meer in Sherwood Forest, maar in het bos bij Lanaken. En ze zorgen ook nog voor veel ‘Merry Men’ met hun werk. Tekst: Daniëlle de Mol Moncourt Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress, Roberto Roddi

PASCAUD BEAUTY INNOVATIONS & PASCAUD FOUNDATION

EEN MOOIE WERELD BEGINT BIJ JEZELF

Het kantoor van Pascaud Beauty Innovations is doordrenkt van de filosofie van zijn oprichter: Mardge Pascaud. Het zen-gevoel zweeft je tegemoet zodra je de deur binnengaat, en het pand ademt authenticiteit. Het komende uur gaat me veel duidelijk worden over hoe mooi mensen zijn en kunnen worden. Mardge Pascaud zelf is in elk geval heel mooi, en het best mogelijke visitekaartje voor haar bedrijf. Veertig jaar en geen rimpeltje te bekennen. Omdat ik die wel degelijk heb, werp ik bijna jaloerse blikken in haar richting. Ze lacht en legt me het uitgangspunt van haar beautygeheim uit. Nou ja, geheim, ze wil het eigenlijk graag delen, want schoonheid is iets wat ze binnen ieders handbereik wil brengen.

BEAUTY TRIANGLE

“Wij gaan uit van de zogenaamde beauty triangle, drie punten die elkaar blijven ondersteunen outside-in beauty, krachtige producten voor op de huid; inside-out beauty, voedingssupplementen voor het werk van binnenuit, en zen-beauty, zorg dat je letterlijk lekker in je vel zit, want dan straal je ook schoonheid uit.”

Aha, wat doe ik fout? “Nu spelen er meer factoren een rol. Je kunt genetisch aanleg hebben voor rimpels (check!), je kunt vroeger te veel in de zon hebben gelegen (check!) of te ruwe producten hebben gebruikt (check, de schuurmachine in de vorm van abrikozenpittenscrub vroeger heeft zijn sporen behoorlijk nagelaten), of veel stress hebben gehad (o, God, check!). Maar het goede nieuws voor je is dat het niet onomkeerbaar hoeft te zijn. Pascaud heeft een hele reeks behandelingen die je huid er weer bovenop kunnen helpen.”

BIOSKINJETTING

Mardge vertelt verder over BioSkinJetting, een door haar ontwikkelde techniek met naaldjes die mijn huid gaat aanzetten zichzelf te herstellen door de aanmaak van nieuw collageen. Dat klinkt me als muziek in de oren, en ik maak meteen een afspraak. De rode lijntjes die dat gaat opleveren, kunnen worden bedekt met de Cover Cream, dus ik kan gelijk weer over straat. En dan wordt ze pas echt enthousiast. Het aanzetten tot zelfherstel heeft diepere lagen dan de huid: de door haar opgerichte Pascaud Foundation stelt zich ten doel mensen in ontwikkelingslanden die met een afwijking zijn geboren, met een simpele operatie te helpen hun uiterlijk weer sociaal acceptabel te krijgen. Zodat ze een beter leven krijgen, en weer kunnen stralen. En die innerlijke schoonheid, van buitenaf geholpen, weer door kunnen geven. Het logo van de stichting is niet voor niets een vlinder, symbool van transformatie. Van rups tot vlinder, het doorgeven van bloem tot bloem. Maar dat zal toch een hele hoop geld kosten, zoiets krijg je toch niet voor een appel en een ei voor elkaar? “Dat klopt, en daarom doneren wij van elk verkocht product 2,50 euro aan de Foundation. In de maanden juni, juli en augustus is er speciale aandacht voor de Vernix Caseosa, gebaseerd op de laag huidsmeer waarmee baby’s geboren worden. Het beschermt de huid in de baarmoeder en bij de overgang van het ongeboren-zijn naar geboren-worden. Ook hiervan gaat een deel van de opbrengst naar de Pascaud Foundation.” Dat vind ik een mooie symboliek, want de geholpen kinderen worden als het ware ook opnieuw geboren.” “En in september lanceren we opnieuw een product, de Cover Cream, een foundation voor de Foundation dus.

Er wordt gewerkt aan meer mogelijkheden om geld in te zamelen voor de Foundation, maar mensen kunnen zelf natuurlijk ook altijd doneren. Misschien is het ook voor bedrijven een interessant idee.” Ik ben helemaal warmgedraaid voor dit prachtige initiatief, en ik roep dan ook op: vliegtuigmaatschappijen, sponsor een vlucht! Andere bedrijven, organiseer een actie! Help een ander te helpen aangeboren afwijkingen bij kinderen in ontwikkelingslanden te corrigeren, en geef die kinderen een toekomst! Maak de wereld een stukje mooier en beter. En zoals altijd, begin je dan bij jezelf… Voor iedereen die de daad direct bij het woord wil voegen, hier kunnen de gulle giften naar toe: Pascaud Foundation IBAN: BE74 3630 5890 4807 BIC: BBRUBEBB En voor meer informatie; Pascaud Beauty Innovations Maastrichtersteenweg 14, 3680 Maaseik T + 32 (0) 89 322090, F + 32 (0) 89 322091 foundation@pascaud.com, www.pascaud.com en www.pascaudfoundation.com Tekst: Daniëlle de Mol Moncourt Fotografie : Guy van Grinsven / StudioPress

DE MAN / VROUW ACHTER...

Achter elke bekende publieke persoon staat wel iemand die voor een steuntje in de rug en een uithuilschouder zorgt als dat nodig is. Of die je fijn mee kunt nemen naar een leuk feest, zodat je je plezier met hem of haar kunt delen. In deze rubriek ‘De man/vrouw achter…’ hebben we een interview met die partner op de achtergrond.

ALBERT VERLINDE DE MAN ACHTER BURGEMEESTER ONNO HOES ‘GEPASSIONEERD MET GROTE MOND EN KLEIN HARTJE’ Achter Onno Hoes staat Albert Verlinde, een van de bekendste Nederlanders. Met Onno’s en Alberts komst naar Maastricht is de rest van Nederland een stukje dichter bij Zuid-Limburg komen liggen. Albert rijdt zo’n 100.000 kilometer per jaar op het traject Amsterdam–Hilversum–Den Bosch–Maastricht en is naast theaterproducent en journalist het gezicht van RTL Boulevard. “Ik heb elastiek aan mijn auto”, grapt hij. “Naarmate je meer rijdt, lijkt het alsof het land steeds kleiner wordt.” Ten slotte is hij, sinds het aantreden van echtgenoot Onno als burgemeester van Maastricht, op 1 november 2010, ook nog eens beschermheer van een aantal Maastrichtse instellingen.

k gun hem wat ontspanning en regel twee zitzakken en full catering in het twee kontjes hoge gras aan de Hoge Weerd langs de Maas in Maastricht. Ik hoop hierdoor iets dichter bij de man te kunnen komen over wie veel mensen een mening hebben. Hij is druk maar neemt toch de tijd voor een interview met NIVEAU bizz magazine euregio. De zon staat hoog aan de hemel en in het hoge gras tieren de pollen welig… al snel in Alberts luchtwegen. “Als ik vanavond niet bij Boulevard verschijn, dan lig ik hier waarschijnlijk te slapen.” Zien jullie elkaar nog weleens sinds Onno’s komst naar Maastricht? “Gisteravond nog. Ik was op de informatieavond van Maastricht Culturele Hoofdstad 2018. Onno sprak daar. Voorlopig gaat het daar de komende tijd over, en dan moet ik wel weten wat voor een wereld daaromheen zit.”

in ieder geval. Het leven draait om vertrouwen. Als je je partner niet kunt vertrouwen, dan heb je geen leven meer.” Maar overspel komt in jouw wereld, de theaterwereld, toch vaker voor dan in die van Onno? “Dat moet je dan maar eens tegen de heren Schwarzenegger en Strauss-Kahn zeggen. Ik ben er niet zo gevoelig voor en ik heb het goed thuis. Dus waarom zou ik?” Ook als je de helft van de week alleen thuis zit? “En daar heeft Onze Lieve Heer de Engelse tv-detective voor uitgevonden. Die kan ik dan lekker gaan zitten kijken.” Onno draagt een davidster en jij een kruis. Zijn jullie gelovig? “De deuren van de kerk lopen we echt niet plat, maar het is wel om te laten zien wie we zijn en waar we voor staan en waar we vandaan komen.”

Onno’s vak brengt jou ook wat meerwerk in deze stad. Hoe vind je die rol van beschermheer? “Ik kan niet overal aan meedoen, maar ben erg bevlogen met Hospice Trajectum en Mixed Harmony. In Den Bosch deed ik op vrijwillige basis veel voor de fanfare en het Vicky Brown House, een inloophuis voor mensen met kanker. Voor Hospice Trajectum hebben we net een nieuw pand geopend, en daar ben ik erg trots op.”

Heeft de reis naar Israël binnenkort daar iets mee te maken? “Nee, hoor. Wij hebben feest dit jaar. Ik ben vijftig geworden en Onno ook als dit interview verschijnt. Voor Onno’s verjaardag gaan we naar Israël – daar komen we wel vaker –, en daar gaan we heel leuke dingen doen. Ik plan alles. Voor mijn verjaardag zijn we naar New York geweest, dat had Onno geregeld.”

Wat vind je van het Maastrichtse cultuurtje? “Maastrichtenaren zijn erg naar binnen gericht, vind ik. Ze leven in een eigen wereldje. Ze weten ook echt alles van elkaar, maar dat bepaalt ook wel weer het karakter van de stad.”

Wat lief! Ja, we kennen elkaar zó goed en op die manier ga je voor elkaar verrassingen bedenken. En die liggen soms in de comfortzone en soms ook helemaal niet.

Hoe vaak zak je eigenlijk af naar Maastricht? “Ik ben nu gemiddeld drie dagen per week in Maastricht, en dus ook vier dagen niet. Onno en ik zijn gewend heel veel samen te doen, maar ook gewend aan een onregelmatig leven. Nu meestal in het weekend hier, maar we gaan afspreken dat we elkaar ook door de week één dag zien.” En dat gaat al een half jaar goed? “Hoe bedoel je?” Zijn jullie elkaar trouw? “Voor zover ik kan nagaan wel, ja [lacht]. Van mijn kant wel

Hoe omschrijf je jouw relatie met Onno? “Als twee maatjes die dol op elkaar zijn, die elkaar bewonderen, stimuleren en lief en leed met elkaar willen delen.” Hoe voorkomen jullie de sleur na twintig jaar samenzijn? “Van sleur is nauwelijks sprake bij alles wat wij doen. Relatie is meer dan alleen liefde en seks. Is ook samen ouder worden, meemaken, oplossen en verwerken. En die balans verandert natuurlijk naarmate je ouder wordt. Als je ziet wat wij allemaal mee hebben gemaakt: Onno’s burgemeesterschap, het overlijden van Antonie [Kamerling, de zwager van Onno en een bekende Nederlandse acteur en zanger – red.], dingen die gebeuren in mijn vak, de gezondheid van

onze ouders, het overlijden van Onno’s moeder... Je kunt er bang van worden, maar die dingen kunnen je relatie ook verrijken als je ze samen aan wilt gaan. Wij weten dat ons leven de komende twintig jaar voor een groot deel zal bestaan uit afscheid nemen. Daar kun je voor weglopen of je kunt het aangaan. Samen.” Wat raakt jou echt in je privéleven? “Verdriet. Dat is zo’n persoonlijke emotie. Het is een totale overlevering aan iemand anders. Het alternatief is dat je in jezelf keert. In verdriet zit geen pantser meer, dan pas zie je iemand echt. Dat raakt mij enorm. Met het overlijden van Antonie bijvoorbeeld ben je de schouder en het lijf waar iemand tegenaan kan hangen, maar verdriet is na vijf minuten knuffelen niet voorbij. Onno en ik proberen dat goed in de gaten te houden bij elkaar. Het is enorm moeilijk de balans te vinden tussen er aandacht aan te besteden of het maar even te laten gaan.” Waarin verschillen jullie van elkaar? “Ik ben emotioneler en impulsiever, en Onno is bedachtzamer. Maar hoe langer je samen bent, hoe meer je dingen aan elkaar gaat overgeven. Bij ons zijn de verschillen kleiner geworden. Onno had moeite met naar buiten treden, maar dat kun je nu toch echt niet meer van hem zeggen. Ik daarentegen was impulsiever en ben bedachtzamer geworden.” Wat vindt hij irritant aan jou? “Nou, als ik wakker word, ben ik meteen actief, begin meteen te babbelen en geluid te maken, en zeker dat vindt hij weleens irritant. Waar hij zich zorgen over maakt, is dat ik geen nee kan zeggen, dat ik alles aanpak wat ik leuk vind. Daar kan hij boos over worden.” En hoe zou Onno jou omschrijven? “Dat moet je toch echt aan hem vragen. Maar ik denk als een gepassioneerde hardwerkende man met een grote mond en een klein hartje.” Zo’n zes jaar geleden wilden jullie kinderen. Dat is er niet van gekomen. “Voor adoptie waren we te laat. Daarnaast was de maatschappij ook nog niet echt klaar voor adopterende homostellen. Maar dat is nu echt geen thema meer. Wij hebben er weer andere mooie dingen voor teruggekregen.”

Toch ben ik benieuwd wie dan de zorg op zich had genomen voor de kinderen. “In die tijd zou dat Onno zijn geweest.” Hebben jullie verder nog langetermijnplannen? “Nooit over nagedacht. Wie had gedacht dat ik tien jaar Boulevard zou doen? De keuze van Onno’s burgemeesterschap was wel een bewuste. Daar hebben we het van tevoren over gehad. Hij heeft ooit eens gezegd in een weekendje Maastricht dat als er één stad is waar hij burgemeester zou willen worden, dat Maastricht zou zijn. Maar niet dat hij nu vijf jaar geleden al riep: ‘Daar ga ik voor!’” Wie van jullie twee is de gever, en wie de ontvanger? “Jeutje. Ik denk dat ik de gever ben. Onno is de ontvanger bij wie af en toe de alarmbellen afgaan.” Hoe bedoel je dat? “Ik kan heel veel dingen tegelijk en trek enorm veel naar mij toe. Ik regel alles. Onno trapt dan weleens op de rem.” Is er bij jou en Onno sprake van een Venus en een Mars? “Daar wil ik niet eens over nadenken. Met dat vooroordeel ga ik niet mee! Wat een onzin! Omdat wij seksueel anders in elkaar zitten, moeten we er een vrouwelijk element op plakken? Nee hoor, we zijn allebei man en dat moeten we maar zo houden ook.” Heb je het gevoel dat Onno’s burgemeesterschap jouw werk beïnvloedt? “Ja, maar dat wilde ik ook. Ik maak geen foute grappen meer, ga niet meer ongegeneerd hard overal in. Dat komt enerzijds doordat ik ouder word en anderzijds komt het door Onno. Inderdaad.” Jij bent televisieman, journalist, theaterproducent, columnist et cetera. Wat past het best bij jou volgens Onno? “Het theater. Afgelopen weekend zat ik weer in Sittard bij Toon. Je ziet dan mensen snotteren met papieren zakdoekjes. Dan denk je: Dat is toch maar mooi achter een bureautje bedacht. Dat vind ik mooi. En Onno ook. Hier praten ze over jaren nog over. Boulevard is vluchtig. Daarin zit ’m het verschil.” Ga je dan stoppen met Boulevard? “Nee, ik heb net weer voor drie jaar bijgetekend.” Hoe vindt Onno dat? “Die vindt het fantastisch.” Interview en fotografie: Wilma Breunissen / StudioPress

GOEDE WIJN BEHOEFT GEEN KRANS

STRUYS THUYS: OVERAL INZETBAAR, DUS OOK BIJ

U THUIS

Je biertje wordt getapt door tweevoudig Nederlands kampioen biertappen, de caipirinha wordt bereid volgens authentiek Braziliaans recept: limoen, cachaça (lijkt op witte rum), ijs en suiker. De bediening is charmant, vakkundig en adequaat. Het zijn jonge, gepassioneerde vakmensen, de meisjes en jongens van Struys Thuys. Ze hebben dan ook een traditie hoog te houden. Een traditie van ‘Alleen het allerbeste is goed genoeg’, die al eeuwenlang het motto is van ‘In den Ouden Vogelstruys’, het oudste café van Maastricht. Het zijn stuk voor stuk vakmensen met vakkennis die uit overtuiging voor dit mooie vak hebben gekozen. Of het nu gaat over de smakelijke amuses, het kleine diner of de superbarbecue, de mensen van Struys Thuys maken er echt werk van. Misschien is dit wel precies wat u zoekt voor uw party, jubileumfeest of familiefeest. Of het nou 10 of 300 personen zijn, met 300 jaar cafégeschiedenis en overgeleverde ervaringen brengen ze, verpakt als perfectie, het allemaal bij u thuis of op uw bedrijf. Kortom de gastvrijheid opnieuw uitgevonden. Henri Hochstenbag en Gilbèr Royen komen er graag eens met u over praten.

Voor een vrijblijvende en passende offerte kunt u contact opnemen met Gilbèr Royen (gilber@vogelstruys.nl) of Henri Hochstenbag (henri@vogelstruys.nl), T +31(0)6-50622326 77

ANTWERPEN EEN DIAMANTSPROOKJE BINGELRADE EEN JUWELENOASE DIAMANTDEAL – ‘GELUK EN VREDE’ Met een handdruk en de woorden mazal u’bracha (Jiddisch voor ‘geluk en vrede’) wordt doorgaans een diamantdeal tussen koper en verkoper beklonken. Die zijn het dus eens geworden over de prijs. Stelt u zich een plechtige zaal voor met heel hoge ramen naar het noorden gericht en lange tafels, waaraan ernstige heren zitten die tot zakjes gevouwen papiertjes openen, ook wel partijbriefjes genoemd, waaruit dan de diamanten tevoorschijn komen. Als de verkoop niet rechtstreeks door de eigenaar maar door tussenkomst van een makelaar plaatsvindt, wordt het ‘partijbriefje’ met diamant in een verzegelde envelop (cachet) gestoken met daarop de prijs en de handtekening van de koper. Op zo’n cachet staat het bod van de koper dat geldig blijft tot het einde van de volgende werkdag. Het mag tussentijds door niemand geopend worden, ook niet door de verkoper. Als de eigenaar het bod te laag vindt, kan de koper zijn prijs nog verhogen of mag de verkoper het cachet openen in aanwezigheid van een lid van de beheerraad.

125 JAAR

Wim Migchelsen, diamantair en juwelenontwerper uit Bingelrade, heeft mij uitgenodigd hem een dag te vergezellen naar Antwerpen om zo kennis te kunnen maken met de wereld van de diamant en de diamanthandel. Ik had de ‘schitterende’, kwalitatief hoogwaardige collectie sieraden bij hem thuis in Bingelrade al mogen bewonderen. Daar is zijn UDT Diamonds gevestigd in het mooie Kasteel Raath, een edelmanshuis uit 1804, waar hij ook woont met zijn charmante vrouw Rosetta. Dit jaar valt er wat te vieren: samen zijn ze 125 jaar oud en om die reden hebben ze een exclusief halssieraad ontworpen en te koop voor een heel speciale prijs.

HET DIAMANTKANTOOR

Wim heeft ons van tevoren, in verband met de veiligheid, telefonisch aangemeld. Met een speciaal pasje komen we door de

beveiligingspoorten op weg naar een van de kantoren. Hier kan hij in alle rust de stenen bekijken, zoals de zeer bijzondere ronde briljant, geslepen in Hearts and Arrows, wat door een speciaal diamantloep prachtig is te zien. Moderne apparatuur staat in het kantoor ter beschikking om de juiste kwaliteit en kleur te bepalen. Vroeger was het bewerken en verhandelen van diamanten in Antwerpen een louter Joodse aangelegenheid, naar daar is in de loop der jaren verandering in gekomen. Veel diamantairs en slijpers uit India hebben zich in het grootste diamantcentrum van de wereld gevestigd. Op dit moment wonen en werken er circa 30.000 Indiërs in en rond Antwerpen, en die grote gemeenschap heeft duidelijk een stempel gedrukt op dit prachtige vak. In het thuisland India zitten nu vooral de slijpers, met name in Mumbai. Slijperijen waar 5.000 mensen werken, zijn daar geen uitzondering.

CERTIFICEREN BIJ DE HOGE RAAD VOOR DIAMANT (HRD)

De steen die zojuist is aangekocht, wil Wim laten certificeren bij het de Hoge Raad voor Diamant. Dit overkoepelende, erkende en onafhankelijke instituut behartigt de belangen van de diamantwereld. Heel belangrijk, omdat dit certificaat het ultieme bewijs van de echtheid en kwaliteit van de briljant is. Daarvoor moet je zijn bij het departement Certificaten. Ook hier weer beveiligingspoorten. Men moet aangesloten zijn als diamantair bij de HRD om stenen in te brengen voor certificaat. Voor Wim is dat geen probleem, hij komt hier bijna dagelijks. De steen wordt afgegeven en gewogen aan het loket en wordt daarna in een speciale sealing gedaan. Over tien dagen kan hij de steen met certificaat hier weer komen ophalen. Het certificaat is als het ware het paspoort van de diamant, alleen heel wat uitgebreider dan ons paspoort. In het certificaat staan vermeld het gewicht, de slijpvorm, de zuiverheid, de kleur en nog heel veel meer informatie.

HET JUWEEL

De zojuist bij de HRD opgehaald steen zal nu gezet moeten worden in een prachtig gouden juweel. Ook in deze branche heeft de techniek niet stilgestaan. Een gedeelte van het tijdrovende tekenen handwerk wordt nu met een speciaal computertekenprogramma gemaakt. Voordeel is dat je het sieraad virtueel in 3D van alle kanten kunt bekijken en bijwerken. Ik ben er getuige van hoe deze tekening via de computer in 3D uit de printer komt: een machine die laag voor laag een wasmodel opbouwt. Dat wordt uitein-

delijk in een gietboom geplaatst om daarna in een ‘brut’ sieraad in edelmetaal te worden gegoten. Maar de weg is nog lang voordat deze prachtige ring de vinger tooit van een vrouw. Eerst gaan de goudsmeden het ruwe model afkoken, schuren en bijmodelleren en polijsten. Dan pas is de diamantzetter aan de beurt. Dit zetten – een uiterst precies werk en zeer inspannend – gebeurt tegenwoordig met een soort microscoop, zodat de zetter met een vergrotingsfactor 10 of 20 de stenen exact kan plaatsen. Als laatste handeling komt nu het polijsten en eventueel verrhodineren (bij witgoud) van het sieraad. Het sieraad is klaar om gedragen te worden, maar daartoe moet het eerst nog worden verkocht.

EENDRACHT MAAKT MACHT

Ook in deze branche geldt dat eendracht macht maakt. Wim Migchelsen vertelt: “Door met een aantal collega’s samen te werken op het gebied van inkoop, het bespreken van nieuwe designs en samen de buitenlandse fabrikanten te bezoeken, kun je behoorlijk kosten besparen en dat alles geeft meteen ook een stuk meerwaarde aan de collecties. Kennis delen loont immers.”

DE COLLECTIE

Tot slot wil ik persoonlijk ervaren hoe zo’n nieuwe collectie ontvangen wordt door een klant van UTD Diamonds. Daarom rijdt Wim op de terugweg van Antwerpen naar een van zijn juweliers in Roosendaal. De juwelierszaak ligt in een bijzondere passage met een heel eigen stijl. De nieuwe modellen die net zijn gefabriceerd, worden meteen met veel instemming ontvangen. “Net de modellen die ik zoek”, zegt Michel, de enthousiaste eigenaar. “Wim, bedankt, ik heb weer veel geleerd vandaag”, zeg ik. “Waar kunnen de lezers de nieuwe collectie bewonderen?” “Bij mij thuis in Kasteel Raath in Bingelrade. Wel even van tevoren bellen graag, de koffie wordt vers gezet!” Doen, want UDT Diamonds are a Girl’s Best Friend. UDT Diamonds BV Kasteel Raath, Kruisstraat 10, 6456 AL Bingelrade T + 31 (0) 46 4423842, info@migdiam.nl www.migdiam.nl Tekst: Dreffus Raanegeul Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress 81

‘WORK LIFE BALANCE IN THE MAASTRICHT REGION’ Maastricht is the international centre of business with a flourishing knowledge-driven economy or high-end retail sector. One thing is indisputable: it is an enclave in the Netherlands, a city with a vigorously European outlook that promotes itself as a nexus of ‘lifestyle’, knowledge, and culture. 82

At the heart of Western Europe

For centuries, Maastricht has been a pleasant place to live. In addition to its flourishing arts and culture sector, with renowned museums, art galleries and theatres and its many clubs, Maastricht is also a fertile breeding ground for both Dutch and foreign businesses and institutions. It is praised as a wonderful place to live, study and work, and offers an excellent work-life balance. Hospitality is deeply ingrained here, and gives the city an advantage when vying with other places to host and retain notable events. The best-known and most prestigious art and antiques fair in the world, The European Fine Arts Fair (TEFAF), started in Maastricht and is celebrating its twenty-fifth anniversary in 2012. Investing in European and International networks, projects and partner relationships are a priority for the city. Although commitment to Europe in its self is not an objective it is clear Europe can be a guide in improving and strengthening policies. Knowledge of European developments, investments and participating in European and International networks has resulted in the establishing of a Maastricht Region lobby

office in Brussels as well as a University of Maastricht campus. All these elements form the basis of the municipal European & Public Affairs agenda for the Province of Limburg, The Hague, Brussels and the Euregion.

A good work-life balance

Life is good in Maastricht, the oldest city in the Netherlands and cradle of the Euro. Besides its celebrated array of stylish restaurants, shops and hotels, Maastricht is also a great place to set up and run a business. The municipal authorities are low-threshold and competent, and they will do anything to facilitate, accommodate and encourage a positive business climate in the city. They stimulate both national and international companies and institutions to contribute to the Work Life Balance of the Maastricht region.

Knowledge

Maastricht is investing heavily in a new knowledge generation. Maastricht University Hospital and the universityâ&#x20AC;&#x2122;s Faculty of Health, Medicine and Life Sciences

have joined forces in Maastricht UMC+, Maastricht University Medical Centre, which combines patient care, teaching and training, and research. Maastricht UMC+ also focuses on disease prevention, identifying risk factors, and early diagnosis. In addition to pioneering brain research, the university hospital also specializes in state-of-the art cardiovascular research.

Transition and growth

Maastrichtâ&#x20AC;&#x2122;s transition from industry to a knowledge driven and service economy is best illustrated by the many hightech companies that have established in the city. It is also demonstrated by the customer service centres, Vodafone, Mercedes, DHL, H&M and Teleperformance that are located in Maastricht. Maastricht is a multilingual city, making it an obvious location for companies operating internationally. Maastricht has joined forces with its partners in the Euregion to compete for the title of European Capital of Culture in 2018. The city makes no bones about its ambitions, and is promoting quality, style and an international outlook as its core values. Maastricht is a brand name. The far-flung

national and international network that it has built up in recent decades – thanks to pro-active lobbying in The Hague, Brussels and neighbouring cities in the Euregion – has induced a growing number of international businesses and institutions to settle in and near the city. Its campaign has not only attracted more shops in the luxury retail segment (like recently Desigual and Hermès), but also many international companies and educational organizations like the European Institute of Public Administration (EIPA).

Always improving hospitality

It is important to the City of Maastricht to continue improving its reputation for hospitality. Hospitality in Maastricht results in a friendly but professional business climate, so important to companies, educational institutions and international institutes. The City assists and guides expats who settle in Maastricht by providing information and services through its International Service Desk (www.maastricht.nl, English section). It is due to the expats themselves that the hospitality of the city is spread. International events are indisputably a success for the whole region because of an active international community and an effective cooperation between several partners. To mention a few: Knowledge Centre for International Staff of the Maastricht University, the Maastricht Region Branding Foundation, Lumière Cinema and the City of Maastricht. A typical example is the monthly Meet and Greet Maastricht at Café Zuid on Plein 1992 every last Thursday of the month. Expats can exchange ideas, information and tips and get to know the locals and one another. Furthermore, Maastricht offers excellent educational facilities by the Maastricht University, Zuyd University and the international United World College Maastricht which enjoy an outstanding international reputation.

The road

Maastricht is building the future. In addition to new physical infrastructure, it is also building virtual roads that will lead to striking results. There is the road to the title of European Capital of Culture – VIA 2018 – or the road to a smooth cooperation between the Life Sciences, Chemmaterials and High Tech campuses in Maastricht,

Sittard-Geleen and Eindhoven in Brainport 2020. Maastricht is an ‘experience’ – something that the Romans already knew. The city of today has lost nothing of its charm, cachet or appeal. On the contrary, it is economically and culturally more vibrant than ever, and ready to tackle any international challenges that the future may hold. Maastricht is building bridges to the future. For more information: Marc Croijmans Director Business Development T + 31 (0)43 3504662 marc.croijmans@maastricht.nl Jan-Martin Ahrendt Project Officer International Affairs and Services T +31(0)43 350 47 24 jan.ahrendt@maastricht.nl Ton Wanders Head of International and Public Affairs Department of City Planning & Economic Affairs T +31 (0)43 350 47 38 ton.wanders@maastricht.nl www.maastricht.nl

ARBEIDSRECHT / FAMILIERECHT HUURRECHT / INCASSO’S BOUWRECHT / ONDERNEMINGSRECHT / VERBINTENISSENRECHT CONTRACTENRECHT AANSPRAKELIJKHEIDSRECHT

N Ü KJEMQAÜ Ü Ü LAAÜAJÜ N Ü =J?UÜ Ü Ü QOPFAJO NAEJ@ANRAH@SACÜ~ ÜÞÜ Ü Ü ?DEJJAJÜ Ü Ü Ü Ü ÜÞÜ Ü Ü Ü Ü Ü

SSS OLAA¥=@RK?=PAJ JH

MEMOIRES VAN EEN ADVOCAAT ‘IN SPEE’ Ü=@ C==PÜRANDQ RK?=PAJ EJC=JCÜR=J EVAJÜAJÜEOÜIAPÜ ÜIA@EKÜFQHE Ü ~~Ü CARAOPEC@ ÜPA

==OPNE?D P¥ QOPN=HEe ENLKNP H== Ü Ü JÜ Ü Ü

KAJÜEGÜJ=ÜIEFJÜ=BOPQ@ANAJÜ=HOÜFQNEOPAÜ§ÜJ=ÜAAJÜOP=CAÜ>EFÜ @AÜ A?DP>=JGÜ §Ü >AOHKKPÜ KIÜ PAÜ C==JÜ OKHHE?EPANAJÜ EJÜ @AÜ =@RK?=PQQN Ü SAN@Ü @KKNÜ IEFJÜ KICAREJCÜ AJÜ IAPÜ J=IAÜ @KKNÜ @AÜ IAE@AJÜ QEPÜ IEFJÜ D=J@>=HPA=I Ü IAPÜ SEAÜ EGÜ RAAHÜ KIC=Ü KI@=PÜ EGÜ EJÜ @AÜ ANA@EREOEAÜ DA>Ü CAOLAAH@ Ü RAN>==O@Ü CANA=CAAN@ Ü AJJAHEFGÜ NKALPÜ @AÜ =@RK?=PQQNÜ DAPÜ >AAH@Ü KLÜ R=JÜ OPEFBÜAJÜO==EÀ Ü ==NÜL=OPAÜEGÜPK?DÜDAHAI==HÜJEAPÜEJ JIE@@AHOÜ EOÜ IEFÜ A?DPANÜ CA>HAGAJÜ @=PÜ =?DPANÜ @AÜ OPEFRAÜ AJÜ O==EAÜ >QEPAJG=JPÀÜ AAJÜ DAAHÜ =J@ANAÜ SANAH@Ü O?DQEHC==P Ü AÜ SKJ@ANAÜ AJÜ GHAQNNEFGAÜ SANAH@Ü R=JÜ @AÜ =@RK?=PQQN Ü =HOÜ IAJÜ DAPÜ IEFÜ RN==CP Ü KGÜ EGÜ VAHBÜIKAPÜAANHEFGÜ>AGAJJAJÜ@=PÜEGÜR=JÜ>AL==H@AÜ@EJCAJÜAAJÜRANGAAN@AÜ RKKNOPAHHEJCÜR=JÜV=GAJÜD=@ Ü APÜEO Ü=J@ANOÜ@=JÜEGÜ@=?DP ÜJKKEPÜAAJÜ@=CÜ NQOPECÜKBÜO==EÜKLÜG=JPKKN Ü A@ANAÜ@=CÜEOÜ>AH=JCNEFGÜAJÜ>KRAJ=HÜN=VAJ@Ü @NQG Ü =@ANAJ@AÜ PANIEFJAJÜ AJÜ @A=@HEJAO Ü CALH=J@AÜ VEPPEJCAJÜ AJÜ >AOLNAGEJCAJÜ IAPÜ ?HEeJPAJÜ AJ¤KBÜ @AÜ SA@ANL=NPEFÜ I=GAJÜ DAPÜ >ANKALÜ R=JÜ@AÜ=@RK?==PÜIAPÜRH=CAJÜDA?PEO?DÜAJÜEJÜEA@ANÜCAR=HÜANCÜOL=JJAJ@Ü AJÜ =BSEOOAHAJ@ Ü Ü PNAOO>AOPAJ@ECDAE@Ü AJÜ ]ÜATE>EHEPAEPÜ EJÜ ?KI>EJ=PEAÜ IAPÜ OJAHÜ AJÜ OPN=PACEO?DÜ GQJJAJÜ @AJGAJÜ AJÜ D=J@AHAJ Ü VEFJÜ EJÜ IEFJÜ KCAJÜ@=JÜKKGÜ=>OKHQPAÜRKKNS==N@AJÜRKKNÜAAJÜ©>AGS==IªÜ=@RK?==P Ü EGOÜ CNEFO Ü OPEFB Ü KBÜ O==E Ü AAJÜ =@RK?==PÜ DAABPÜ IAANÜ SACÜ R=JÜ AAJÜ RAAHGHAQNECAÜL=N=@EFORKCAH Ü KGÜEJÜ@AÜNA?DPOV==HÜC==PÜJEAPÜ=HHAOÜVK=HOÜ EGÜIAÜ@=PÜRKKNDAAJÜRKKNOPAH@A Ü KASAHÜDAPÜAAJÜJK>AHÜOPNARAJÜEOÜKIÜ PAÜOP==JÜRKKNÜ@AÜNA?DPAJÜR=JÜFAÜ?HEeJP Ü>NAJCPÜLNK?A@ANAJÜPK?DÜIAANÜ

KJVAGANDA@AJÜ IAPÜ VE?DÜ IAAÜ @=JÜ EGÜ ==JR=JGAHEFGÜ @=?DP Ü AÜ NA?DPANÜ >AOHEOP Ü@QOÜEJÜ@EAÜVEJÜOH==PÜ@AVAÜSAHÜIAPÜ@AÜOLNAAGSKKN@AHEFGAÜD=IAN Ü I==NÜ@AÜQEPOLN==GÜEOÜOKIOÜKJRKKNOLAH>==NÜAJÜJEAPÜ=HPEF@Ü=BD=JGAHEFGÜR=JÜ AJGAHÜ @AÜ KJ@ANHECCAJ@AÜ FQNE@EO?DAÜ LNK>HAI=PEAGAJ Ü JIE@@AHOÜ SAAPÜ EGÜJ=IAHEFG ÜKKGÜNA?DPANOÜ>AOP==JÜEJÜRAHAÜ GHAQNAJÜAJÜOKKNPAJÀ Ü =JPÜ KKGÜ@AÜNA?DPANÜEOÜAJÜ>HEFBPÜAAJÜCASKKJÜIAJOÜ§ÜJAPÜ=HOÜ@AÜ=@RK?=PAJ Ü JÜ @=JÜ EOÜ ANÜ KKGÜ JKCÜ DAPÜ GHAQNAJL=HAPÀÜ R=JÜ @AÜ ?HEeJP Ü IC==JÜ IAPÜ AAJÜPNAQNECAÜKBÜFQEOPÜAAJÜAQBKNEO?DAÜ?HEeJPÜ>ADKKNPÜPKPÜ@AÜKN@AÜR=JÜ@AÜ @=C Ü J@=JGOÜ@=PÜ\ÜHI=?DPECAÜP=BANAHAJÜ=HOÜ >FA?PEKJÜUKQNÜ KJKQN ÀÜ JEAPÜRKKNGKIAJÜEJÜ@AÜNA?DPOV==H ÜGQJJAJÜ@AÜCAIKA@ANAJÜPEF@AJOÜAAJÜ VEPPEJCÜOKIOÜDKKCÜKLHKLAJ Ü KÜVEFJÜJ==OPÜL=NPEFAJÜAJÜ@AÜLEPPECAÜKBÜFQEOPÜ G=HIAÜ=@RK?=PAJÜOKIOÜKKGÜJKCÜHQE@NQ?DPECAÜSA@ANDAHBPAJÜ==JSAVEC Ü AAJÜOEJA?QNAÜKIÜ@=JÜ=HOÜ=@RK?==PÜPK?DÜNQOPECÜPAÜ>HEFRAJÜAJÜRKKNÜDAPÜ NA?DPÀÜR=JÜFAÜ?HEeJPÜPAÜ>HEFRAJÜC==J

EFJÜAANOPAÜVEPPEJCÜRANHEALÜCAHQGGECÜSAHÜ>ADKKNHEFGÜ VAJÀ Ü =Ü@AÜV==GÜ QEPRKANECÜIAPÜ?HEeJPÜPAÜDA>>AJÜ>AOLNKGAJ Ü>N=GÜQEPAEJ@AHEFGÜ@AÜCNKPAÜ @=CÜ ==J Ü J@=JGOÜ @=PÜ EGÜ CKA@Ü CAOH=LAJÜ D=@Ü RKAH@AÜ EGÜ IAÜ PK?DÜ IKA Ü S==NO?DEFJHEFGÜ@KKNÜ@AÜVAJQSAJ Ü =ÜAAJÜD=HBÜQQNÜPAÜDA>>AJÜCAS=?DPÜ¥Ü @AÜNA?DP>=JGÜHEALÜJ=IAHEFGÜ=?DPANÜKLÜO?DAI=Ü¥ÜSAN@AJÜSAÜJ==NÜ>EJJAJÜ CANKALAJ Ü AÜ NA?DP>=JGÜ HEAPÜ >AE@AÜ L=NPEFAJÜ ==JÜ DAPÜ SKKN@Ü S==NJ=Ü @AÜ NA?DPANÜ @AÜ OP=J@LQJPAJÜ JKCÜ ARAJÜ GKNPÜ DAND==H@AÜ AJÜ ==JC=BÜ KRAN ÜSAGAJÜQEPOLN==GÜPAÜVQHHAJÜ@KAJ Ü =Ü=]ÜKKLÜR=JÜ@AÜVEPPEJCÜI==GPAÜIEFJÜ D=NPÜ AAJÜ OKKNPÜ RNAQC@AOLNKJCAPFA Ü AÜ OLEPOÜ S=OÜ AN=B Ü HÜ @AJGÜ EGÜ @=PÜ AAJÜVAGANAÜI=PAÜR=JÜOL=JJEJCÜRKKNÜAAJÜVEPPEJCÜANÜ=HPEF@Ü>EFÜV=HÜ>HEFRAJÜ

DKNAJ Ü =PÜSKN@PÜKRANECAJOÜ>ARAOPEC@Ü@KKNÜIEFJÜG=JPKKNCAJKPAJ Ü APÜ G=JPKKNÜ S==NÜ EGÜ SANGÜ HEFGPÜ PKPÜ JQÜ PKAÜ ANCÜ CKA@Ü >EFÜ IEFÜ PAÜ L=OOAJ Ü GÜHAANÜR=JÜPSAAÜ=@RK?=PAJÜ@EA ÜJ==OPÜ@=PÜVAÜKLÜVEPPEJCAJÜAHKMQAJPÜAJÜ LEPPECÜ OPNEF@AJÜ RKKNÜ @AÜ >AH=JCAJÜ R=JÜ DQJÜ ?HEeJP Ü VAANÜ >AGS==IÜ VEFJÜ EJÜ KJ@AND=J@AHEJCAJÜ AJÜ RKKNÜ @AÜ ?HEeJPÜ =HPEF@Ü PN=?DPAJÜ AAJÜ KLPEI==HÜ NAOQHP==PÜPAÜ>AD=HAJ Ü HOÜ >ACEJJAJ@Ü FQNEOPAÜ EOÜ IEFJÜ EJ@NQGÜ PKPÜ JQÜ PKAÜ @=PÜ DAPÜ R=GÜ R=JÜ @AÜ =@RK?==PÜ ARAJÜ RAAHVEF@ECÜ EOÜ =HOÜ DAPÜ ==J>K@Ü ==JÜ =@RK?=PAJ Ü AÜ VEFJÜ ANÜ EJÜ =HHAÜ OLNAAGSKKN@AHEFGAÜ OKKNPAJ Ü I=PAJÜ AJÜ GHAQNAJÀ Ü @AÜ AAJÜ J=@NQGGAHEFGÜ==JSAVECÜIAPÜRAAHÜCNKKPOLN==GÜAJÜAAJÜKLR=HHAJ@AÜKQP\ÜP Ü @AÜ =J@ANÜ KJ@ANQEPCAV=GP Ü CAV=LECÜ AJÜ RANIAAJ@Ü KJCAiJPANAOOAAN@ Ü CADQH@ÜEJÜ=HHA@==COAÜGHA@EF Ü =PÜEGÜRKKNÜ=@RK?==PÜV=HÜSKN@AJ Ü JÜAHGÜ CAR=HÜIAVAHBÜ>HEFRAJÜAJÜIEFJÜAECAJÜGHAQNAJL=HAPÜ>ADKQ@AJÜAJÜRKKNÜDAPÜ KRANECAÜV=HÜ@AÜPEF@ÜDAPÜHANAJ Ü KKNÜJQÜG=JÜEGÜEJÜEA@ANÜCAR=HÜVACCAJ Ü@AÜ =@RK?=PQQN ÜRAAHGHAQNEC ÜRAAHVEF@ECÜAJÜ Ü=Ü@QHHÜIKIAJP

APÜRNEAJ@AHEFGAÜCNKAP =IAJOÜ Ü=@RK?=PAJ O=>AHHAÜ =AIAJ FQNE@EO?DÜIA@ASANGAN

DANCES WITH GUIDO Bij de presentatie van zijn plannen voor 2018 verloochent Guido Wevers, de artistiek directeur van de stichting Maastricht Culturele Hoofdstad, zijn theatrale afkomst niet. Hij is een bevlogen spreker met een bezwerende stem en overtuigende mimiek en body language. Hij danst even gemakkelijk met kunstenaars, ambtenaren, publiek... Desnoods met wolven.

In 1673 gebouwde kasteelhoeve

Falaën

Dorpen van Wallonië (8)

Er valt nog zo veel te ontdekken in onze Euregio en het aansluitende gebied. Neem nou Wallonië. Fotograaf Guy van Grinsven en schrijver Victor van Wilre vallen van de ene verbazing in de andere als ze daar van dorp tot dorp trekken. Het is een en al genieten in die bijzondere dorpskernen, hetzij vanwege het unieke en bijzondere karakter ervan, hetzij door de speciale zaken die er te zien zijn of bewaard worden, hetzij omdat er altijd wel iets te vieren valt. Vandaag is het de beurt aan Falaën in de Condroz, provincie Namen, gelegen op ongeveer 139 km van Aken, 89 km van Luik en 119 km van Maastricht.

Ru誰nes van Montaigle

Railfietsen

‘Wallonië Vakantieland’

Komende via de autoweg vanaf de kant van Dinant hebben we meteen weer dat heerlijke vakantiegevoel over ons zoals dat tot nu toe op al onze tochten plotseling aanwezig is. ‘Vlaanderen Vakantieland’ is al jaren een veel gebruikte slogan, maar in Wallonië kunnen ze er ook wat van. Toegegeven, we hebben heel vaak geluk met het weer, en ook vandaag, hoewel een beetje frisjes, is de omgeving zonovergoten en erg fotogeniek. Natuurlijk, de zon hoort erbij, is bijna onmisbaar om dat vakantiegevoel op te wekken en vast te houden. Het draaien van de zon geeft bovendien steeds weer nieuwe lichteffecten, zodat ook een langer verblijf op dezelfde plaats niet gauw verveelt. Falaën ligt in de vallei van de Molignée, een klein riviertje dat door het dorpje meandert. Vlak achter het naambordje staat op een driesprong een drietal grote, volop bloeiende wilde kastanjebomen en daaronder een Mariakapelletje met het opschrift ‘Salus Infirmorum’ oftewel ‘Heil der Zieken’, ongetwijfeld eeuwenoud en verweven met het landschap. Van alle kanten worden we bekeken door roodbonte koeien. Een enkele stier, een beetje amechtig, oud en uitgeleefd, beschouwt ons als concurrenten, gezien zijn dreigende houding en dito geluiden in onze richting. Eerst rijden we door het dorpje om aan de andere kant vanaf een helling de idyllische ligging te bewonderen. De mooiste plek om dat te doen is vanaf het kerkhofje, en het zal geen toeval zijn dat deze dodenakker juist op deze plek is aangelegd. De teksten op de oudste grafstenen zijn vrijwel nergens meer leesbaar, verweerd door regen, vorst en wind. Er wordt gewerkt op en rond het kerkhof: de ommuring wordt gereviseerd en ook de oude graven krijgen een opknapbeurt. We kijken uit over het dorp met zijn hardstenen huizen en ommuurde tuinen.

Uitzicht vanaf het kerkhof

Kasteelhoeve en kerk

De spitse toren van de kerk en drie torens van de in 1673 gebouwde kasteelhoeve steken boven alles uit. De mooie, in baksteen gebouwde kasteelhoeve is nog volop in gebruik, maar kan toch op bepaalde tijden bezichtigd worden, ook op zondag. De muren zijn versterkt, er is een slotgracht en een heuse ophaalbrug. Bezoekers komen er graag om streekproducten te proeven die bereid worden door de broederschap ‘Li Crochon’. Crochon is weer de naam van een speciaal gebakken broodje dat de basis vormt van allerlei lekkernijen. Oorspronkelijk waren het de kapjes of korstjes van de broden die met boter en kaas even verwarmd werden boven een houtvuur. De huidige crochon smaakt het best samen met een glas Li Crochon, een speciaalbier dat wordt gebrouwen met mout en hop en in de fles nog wat doorgist. Elk jaar, op de eerste zondag in juli, is er in het kasteel een wedstrijd crochon eten! De broederschap bestaat nu zo’n 25 jaar en heeft als voornaamste doel het gastronomisch toerisme en de economie te bevorderen, en de folklore van de streek in ere te houden. Ook houden de leden zich bezig met het beheer en animatie van de kasteelboerderij, terwijl in het kasteel ook een klein museum is ingericht met kostuums en eretekens van allerlei broederschappen die erkend worden door de Hoge Raad voor de Gastronomische en Culturele Tradities van Wallonië. Tijdens het tweede weekend van september is er een ‘lekkerbeetjes’ en tijdens het laatste weekend van november een wijnbeurs. De kerk, die de naam Saint Léger draagt is, voor wat betreft de voorzijde en de toren gebouwd in 1848. Naar verluidt, zijn er een mooi doopvont uit de 17de eeuw, twee mooie achttiende-eeuwse biechtstoelen en een hoofdaltaar in

barokstijl uit het eind van de zeventiende eeuw, maar omdat de kerk doorgaans op slot is, heeft het weinig zin hierover uit te weiden. Sinds 2007 overigens is er in heel België een stichting ‘Open Kerken’ actief, die als doel heeft zo veel mogelijk kerken en gebedshuizen van alle gezindten open te houden om er een warme en rustgevende sfeer te scheppen. In Scandinavië en in Engeland bestaan soortgelijke organisaties. Eén keer per jaar, doorgaans in juni, organiseren zij met veel succes de Open-Kerkendag, waarvoor een speciale brochure wordt uitgegeven. Falaën is helaas nog niet aangesloten.

Ruïnes van Montaigle

Wie de naam Falaën nog nooit gezien of gehoord heeft, weet vrijwel zeker niet dat een van de voornaamste culturele erfgoederen van Wallonië in deze plaats te vinden is. We hebben het hier over de Ruïnes van Montaigle, resten van een kasteel en fort dat gebouwd is op de steile krijtrotsen langs het riviertje de Molignée. Een must-see voor eenieder die in de buurt komt. Waarschijnlijk is er ver voor onze jaartelling al een versterking geweest. Archeologisch onderzoek heeft uitgewezen dat er al bewoning was in de ijzertijd (ca. 800 v.Chr. tot de Romeinse tijd). Al rond de Grote Volksverhuizing (4de–6de eeuw n.Chr.) moet er een verdedigingsbouwwerk hebben gestaan dat vervolgens enkele eeuwen niet is gebruikt en in verval geraakt. Omstreeks 900 werd er een kasteel gebouwd en sindsdien wordt er door allerlei eigenaren – na verovering dan wel vererving – gebouwd, verbouwd, aangebouwd en soms afgebroken. Guy van Vlaanderen, bekend hoofdpersoon van de Guldensporenslag bij Kortrijk op 11 juli 1302, bouwt begin veertiende eeuw weer een grotendeels nieuw kasteel waarvan nog delen terug te vinden zijn in de huidige ruïnes. 93

Maar begin vijftiende eeuw volgt een vrij radicale verbouwing waardoor het defensieve karakter grotendeels verloren gaat ten gunste van een kasteel waarin het gewoon aangenaam is om te wonen. In de tweede helft van de zestiende eeuw wordt het kasteel op bevel van de Franse koning Hendrik II danig vernield, net als het kasteel van Dinant en een aantal kleinere kastelen uit de omgeving. Het besluit van de eigenaren om het kasteel niet te herbouwen, is in feite al het bewijs dat het toen al geen echt strategische waarde meer had. Toch blijven bepaalde gedeeltes nog bewoond, zoals blijkt uit gevonden rekeningen voor het plaatsen van sloten, de levering van betegeling en van een broodoven of het uitvoeren van reparaties. Ook latere opgravingen van onder andere tinnen borden, muntstukken en aardewerk uit de zestiende en zeventiende eeuw leveren daarvoor het bewijs. In de Franse tijd na 1795 wordt het kasteel verkocht aan een burger uit Dinant die het weer, in gedeeltes, doorverkoopt. Niet lang daarna beginnen de bewoners uit de buurt de ruïne te beschouwen als een soort steengroeve, waar allerlei materialen worden weggehaald om gebruikt worden bij de bouw van woningen in de omgeving. Na 1895 doen de toenmalige eigenaren Del Marmol moeite de stukken grond waarin het landgoed verdeeld is geraakt, weer samen te voegen. Hun nazaten zijn nog steeds eigenaar van het landgoed en de ruïne. Ondanks de desolate toestand komen dichters, schilders, fotografen en ook toeristen van heinde en verre kijken en zij vertellen het verhaal van het kasteel van Montaigle verder. Mede daardoor wordt de ruïne tot monument verklaard en maakt ze uiteindelijk, sedert 1965, deel uit van het voornaamste Waalse erfgoed. Soms spreekt een ruïne meer tot de verbeelding dan een gerestaureerd gebouw, en dat is zeker waar voor de Ruïnes van Montaigle.

Railfietsen

De oude spoorlijntjes van vroeger zijn vaak in verval geraakt maar soms worden die in onze tijd, met stoomlocomotieven en nostalgische wagons, weer tot leven gebracht. In Falaën is het mogelijk over de rails te fietsen. Speciaal geconstrueerde fietsen brengen sportieve toeristen à raison van een handjevol euro’s van a naar b. Een geheel eigen circuit waartoe geen ‘gewone’ fietsers, laat staan lawaaierige motorrijders of auto’s, toegang hebben, schenkt je letterlijk vrij baan midden door de bossen en over spoorwegviaducten, en dit zonder noemenswaardige hellingen (op noch af). De spoorwegfiets of railbike vervoert tot vier personen tegelijk door de pittoreske vallei van de Molignée en over verschillende circuits van 6 tot 14 kilometer in totaal. Alleen al het wachten op het terras van het oude stationnetje van Falaën is de moeite waard. Vooral natuurlijk onder het genot van een stevige pot Maredsous speciaalbier. Tekst: Victor van Wilre Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress 95

‘PRESENTEER TOPKWALITEIT EN KIJK OVER DE GRENZEN’ TOP-DOWN: DE DENKWERELD VAN JOHN SMEETS VAN M-EVENT Waarom je voor Meetings & Events naar Barcelona, Piemonte of de Provence zou gaan, behoeft doorgaans weinig uitleg. Hun naam en faam zijn wijd en zijd bekend – het goede eten, het aangename klimaat, de alom aanwezige historie...

Niet ver maar dicht bij huis

Maar waarom zou je het zo ver zoeken, vraagt John Smeets, directeur van het in Maastricht gevestigde organisatiebureau M-Event, zich hardop af. Al ruim een kwart eeuw is hij actief op de Meetings & Event-markt in de Euregio MaasRijn. Natuurlijk zijn Turijn, Milaan, München en Londen prachtige steden, maar de Euregio rond Aken, Luik, Maastricht, Hasselt, Sittard is evenzeer uniek en centraal gelegen in Europa. In veel opzichten biedt ze een kwaliteit die je nergens anders in Europa aantreft. Zelfs niet in de Provence of Piemonte. “Neem de gastronomie”, zegt Smeets enthousiast. “Hier in de Euregio, in een gebied dat net zo groot is als Londen, rijd je, waar je ook bent, binnen een half uur naar een van de 25 restaurants met één of meer Michelinsterren. Dat is een Unique Selling Point van deze streek. Zoiets unieks moet je internationaal uitventen.”

Alleen Euregionale topkwaliteit

En dan komt Smeets op stoom. “Je kunt een streek alleen internationaal op de kaart zetten, als je met absolute topzaken voor de dag komt. Je moet je profileren met de dingen waar je de beste in bent en die uniek zijn, want alleen dan kun je

de internationale concurrentie aan en ben je aantrekkelijk in de internationale markt.” De Euregio heeft die kwaliteiten, daarvan is Smeets overtuigd. Denk behalve aan de gastronomie ook eens aan de kwaliteit van de historische steden, de kastelen en kloosters die prachtig zijn omgebouwd tot hotels en evenementlocaties, de komst van de diverse congrescentra, de culturele uitingen, het universitaire aanbod, het open en uitnodigend heuvellandschap, fraaie kuuroorden... En dat allemaal op het snijvlak van een Nederlandse, Limburgse, Waalse, Vlaamse en Duitse cultuur.

Meer internationale slagkracht

Op die speerpunten willen ondernemers als Smeets zich richten. En ze doen er alles aan om de bestuurders in de regio’s zo ver te krijgen dat ze zich wat minder op hun eigen tuintjes focussen maar hun aandacht vooral richten op grensoverschrijdende samenwerking en op dat gebied wat meer slagkracht laten zien. “Als er in Luik een schitterend vijfsterrenhotel wordt geopend, dan moet de hele Euregio daarop inspelen”, vindt hij. “Als je zo’n goede kwaliteit biedt, komen de managers van grote multinationals daar straks vanzelf vergaderen. Als regio moet je ervoor zorgen dat iedereen daar een graantje van meepikt, zodat niet alleen Luik maar de hele Euregio ervan profiteert. Dan komen daarna vanzelf de middenkaders en andere bezoekers op een stad en regio af.” Kijk naar de spin-off van de Eurotoppen in Maastricht, de komst van het MECC of de opening, ruim dertig jaar ge-

leden, van wat toen Hotel Maastricht heette (inmiddels Crowne Plaza Maastricht). Die ontwikkelingen hebben een enorm effect gehad op de komst van toeristen naar de Limburgse hoofdstad, de hele hotelbranche in de stad en de opbloei van de stadswijk Wyck.

Plannen en ideeën

Aan plannen en nieuwe ideeën heeft Smeets geen gebrek: de Duitse markt is nog tamelijk onontgonnen gebied en de ‘boomende’ Duitse economie oefent een enorme aantrekkingskracht uit. Duitsers naar de Euregio halen en zelf wellicht activiteiten gaan ontplooien op de Duitse markt – de steigers rond de plannen zijn al opgetrokken. Aan de invulling wordt nog hard gewerkt. Daar gaan we nog van horen. M-Event Forum 65, 6229 GV Maastricht T +31 (0) 43 3616700, info@M-Event.nl, www.M-Event.nl Tekst: Jo von Drak Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

M-EVENT John Smeets is al 25 jaar directeur van M-Event, het toonaangevende organisatie- en evenementenbureau in de Euregio Maas-Rijn. Wat doet M-Event zoal: evenementen, meetings en incentives op maat; partner van tophotels; presentatie creatieve ideeën en formats; uitgever van eigen glossy M-Xperience.

In deze rubriek halen we een oude foto van Guy van Grinsven uit het archief en geven daarbij twee fotobijschriften. Het eerste is van redacteur Frans T. Stoks, die de foto voor het eerst te zien krijgt en probeert te interpreteren wat hij ziet. Het tweede is van Guy van Grinsven, die zich probeert te herinneren hoe, waar en waarom hij deze foto heeft gemaakt.

DE FANTASIE Waar mooie vrouwen zijn, is fotograaf Guy van Grinsven doorgaans niet ver weg. Het is een reputatie die hij gaarne koestert en waar hij ook nog eens een aardige boterham mee verdient. Sommigen – vooral de mindere goden – benijden hem daar om. Geen wonder dat hij talloze malen in het ZuidFranse Cannes is geweest, tijdens het jaarlijkse filmfestival in mei. Daar stralen de slapste sterren zelfs onder de felle middagzon, en wringen would-be sterren en sterren in spe zich in allerhande bochten om de aandacht van de filmen cameralenzen op zich gericht te krijgen. De dame op deze foto die boven de bretsetege roedel fotografen uittorent, is er eentje uit de eredivisie. Dat blijkt ook wel uit de moeite die Guy zich getroost om haar goed in beeld te krijgen. Met deze foto, de centerfold zo te zien van een Frans tijdschrift (Paris Match, vermoed ik, aan de kleurstelling te zien), is natuurlijk iets vreemds aan de hand. De fotograaf zelf is op de foto in het tijdschrift te zien, en heeft die dus niet zelf gemaakt. Een zelfontspanner in deze hectisch omgeving is

volkomen uitgesloten. Maar toch is hij er zichtbaar trots op. Naast dat fraaie fotomodel staat toch maar mooi die lange krullenkop uit Limburg met zijn camera in de aanslag. Nooit slecht voor de eigen publiciteit. Opmerkelijk is dat de Guy rechts op de foto het tijdschrift in zijn rechterhand houdt, en de camera in zijn linker. Nog nooit heb ik Guy een foto uit de losse pols met zijn linkerhand zien maken. Conclusie: Guy heeft zichzelf met het tijdschrift in de hand voor een spiegel gefotografeerd. Opgelost? Niet helemaal. De foto zelf is namelijk niet in spiegelbeeld. Kijk maar naar het vlaggetje, waar 50h op staat. Hij houdt het tijdschrift dus geopend vóór de spiegel, waardoor de afbeelding in het tijdschrift niet gespiegeld wordt weergegeven. Natuurlijk kun je tegenwoordig met PhotoShop allerhande trucjes uithalen, maar dit is toch echt het betere fotografische trompe-l’oeileffect, waaraan Guy keer op keer weer zo veel plezier beleeft. Net als de kijkers naar zijn foto’s trouwens. En aan de kleur haren te zien, heeft er niet veel tijd gezeten tussen

de Guy op de foto en de Guy in de spiegel. De dame in kwestie dan. Het is volgens mij fotomodel Eva Herzigová, die alle jonge meisjes uit Pernis, Tilburg, Seraing of Charleroi die dromen van een carrière als model, nog hoop geeft. Dit van oorsprong Tsjechische model werd in 1973 geboren in het godvergeten smerige Litvínov, in NoordBohemen. Daar ben ik jaren geleden, in de tijd toen deze foto werd gemaakt, één keer geweest en zag er het kwik in de putjes van een vervallen fabriekscomplex wegsijpelen, terwijl de schoonstenen ter plaatse gele en groene rook spuwden, de Trabanten, Wartburgs en Škoda’s vergeefs hun plakkerige uitlaatgassen de lucht in probeerden te blazen en de bruinkoolrook uit de schoorstenen als een klamme deken neersloeg op de met kuilen bezaaide straten. Ik betwijfel of die ingrediënten verantwoordelijk zijn geweest voor Eva’s gave, gladde huidje, anders was er nu vast wel een of ander beauty-and-health resort in de geboorteplaats van Miss Wonderbra naar haar vernoemd.

roept Paul. “This is a friend from Holland and I want him to shoot Elizabeth as well, so take a brake.” De fotograaf, al een beetje op leeftijd, druipt af. Op dat moment denk ik: Paul, dat moest je mij niet flikken als ik aan het fotograferen ben. Enfin, ik maak mijn plaatjes van Elizabeth en aan het einde schuif ik aan bij mijn vriendelijke collega die zijn espressootje zat te drinken totdat ik klaar was. Hij had mij vol belangstelling gadegeslagen. We babbelen nog wat en na een hartelijk afscheid ga ik terug naar Cannes. Twee jaar later tref ik hem weer op het terras van het Carlton Hotel en hij is goed gezelschap: supermodel Eva Herzigová, een dame met alles op de goede plaats en bekend vanwege de commercials van de Wonderbra. Hij maakt een serie over haar en gebruikt het filmfestival als decor. Het weerzien is hartelijk en hij stelt voor een foto te maken van Eva vanaf de pier voor het Carlton Hotel, een bekend en fotogenieke plekje. Mij vraagt hij of ik op zijn foto wil figureren als de

fotograaf. Ik stond nog bij hem in het krijt, dus hup, de pier op. Nu hangen er in Cannes al gauw 1.000 journalisten rond en evenzoveel fotografen. Mijn collega wil Eva graag boven het journaille uit laten steken en gebruikt daarvoor een keukentrapje en vraagt mij dat ook te doen. Die truc pas ook ik al jaren toe. Mijn collega neemt zijn positie in op de steiger, Eva op het trapje, ik op mijn trapje, en de rest van de druk kiekende fotografen aan onze voeten. Iedereen zijn plaatjes, en ik ook. De collega komt me bedanken voor mijn medewerking. We staan quitte. Een week later koop ik in de kiosk bij het station in Maastricht de Paris Match. Ja, hoor, het is gelukt. In het midden van het blad, op dubbelspread, de foto uit Cannes. Hij moest er ook in staan, want op de cover stond aangekondigd: ‘Helmut Newton et Eva Herzigová au Festival’. Dat ze mijn naam er niet bij gezet hadden, is ze vergeven.

DE HERINNERING Mei 1996, filmfestival Cannes. Ik ontmoet een oude collega. Hij is hier, net als ik, aan het werk. Alleen zijn blad was iets bekender dan het mijne, al deed de naam dat niet vermoeden. Nummer 1, ‘magazine des Pays-Bas’, versus Paris Match. Twee jaar eerder hebben we elkaar ontmoet in de tuin van Hôtel du Cap in Antibes. Hij was er een aankomend filmsterretje aan het fotograferen, Elizabeth Berkley, hoofdrolspeelster in de film Showgirls van Paul Verhoeven. Die kende ik van een eerdere fotosessie en had hem gebeld in zijn hotel, met een spontane uitnodiging hem te komen bezoeken in het luxueuze Hôtel du Cap tot gevolg. Na wat babbelen zegt Paul tegen mij: “Guy, wil jij niet even een paar platen schieten van Elizabeth? Die is hier toch aan het poseren voor een fotograaf die in mijn opdracht een promoshoot aan het maken is. Loop maar even mee.” De fotograaf staat in een plantsoen en heeft zijn statief netjes tussen de bloemetjes geparkeerd. “Stop shooting!”

t u m Hel

100

Collage volgende 2 pagina’s v.l.n.r. : Thom Hoffman-Andy Garcia-Jane Seymour-Sylvester Stallone-Whoopi Goldberg-Cathérine Deneuve-Vanessa Redgrave-Annie Amples-Al Pacino-Pamela Anderson-Kelvin Kline-Blake Edwards-Roger Moore-Brigitte Nielsen-Nicole Kidman-Brooke Shields-Helena Michaelsen-Theo+Thea-Richard Gere-Bernardo Bertolucci-Klaus Kinski-Sylvia Kristel-Brooke Shields-Liz Taylor-Grace Jones-Bo DerekDustin Hoffman-Danny De Vito-Meg Ryan-Dolf Lundgren-Gong Lee-Isabelle Adjani-Marianne Faithfull-Roger Daltrey-Claudia SchifferJean-Claude Van Damme-Sandra Bullock-Eddy Constantine-Cameron Diaz-Alain Delon-Gina Lollobrigida-Donald Sutherland-Anthony Hopkins-Faye Dunaway-Mary Tyler Moore-Christopher Lambert-Isabelle Adjani-Ellen ten Damme-Andy MacDowell-Chuck Norris-

CANNES ‘LE FESTIVAL’

Mickey Rourke-Sylvester Stallone-Jane Birkin-Monique van de Ven-Arnold Schwarzenegger-Meryl Streep-Margaux Hemingway-Kim Basinger-Iggy Pop-James Belushi-Valerie Kaprisky-Willem Duys-Vanity-Emma Thompson-Sharon Stone-Fons Rademakers-Richard Attenborough-John Voight-Hanna Schigula-Mickey Rourke-Bo Derek-Paul Verhoeven-Johnny Depp-Charles Bronson-Dennis HopperJohn Forsythe-Charlton Heston-Robert De Niro-Helmut Newton-Lady Di+Prins Charles-Julie Andrews-Serge Leone-Jef Vliegen-Sean Penn-Jeroen Krabbé-Derek de Lint-Liv Tyler-Al Pacino-Robin Givens- Brigitte Nielsen-Gérard Depardieu-Koen Wauters-Francis Ford Coppola-Lou Ferrigno-Paul Newman-Johnny Hallyday-Wim Wenders-James Stewart-Maria Schneider-Bob Lowe-Michel Piccoli-

DÉJÀ VU, DÉJÀ ENTENDU

Spike Lee-Joan Collins-Cher-Carl Weathers-Nicole Kidman-Maruschka Detmers-Shohei Imamura-Martin Scorsese-Jane Birkin-Clint Eastwood-Jef Besson-Phil Collins-Robert Redford-Nick Nolte-Claudia Schiffer-Jean Paul Gaultier-Marianne Faithfull-Matthijs van Heijningen-Patricia Arquette-Natassja Kinski-Hannah Sukova- Johnny Depp-Armand Assante-Cathérine Deneuve-Grace Jones.

Op de voorgaande bladzijde heeft u weer eens een verhaal van mij uit de Oude Doos kunnen lezen. Neemt u maar van mij aan dat die doos nog propvol zit met verhalen. Met die rubriek kan ik nog heel wat jaartjes vooruit, als de fantasie mijn collega-auteur niet in de steek laat. Eén vakje uit die doos wil ik eigenlijk wel afsluiten, want daar ben ik helemaal klaar mee: het filmfestival in Cannes. Dat bestaat voor een fotograaf vooral uit veel nutteloos maar toen o zo leuk ge-ren achter de ‘sterren’ aan; het aanhoren en fotograferen van het zoveelste beste, mooiste, sterkste, meest sexy idool, de origineelste regisseur of rijkste producer... Na een paar jaar krijg je onvermijdelijk het idee dat je alles al een keer hebt gezien en gehoord – déjà vu, déjà entendu. Dan gaat het gewoon vervelen. Niet dat ik blasé ben geworden, want mon Dieu!, wat waren het mooie tijden! Vooral mooie nachten, steevast afgesloten met een ontbijt. Hadden we dat tenminste al gehad! Hoogstens twee of drie uur slaap en dan hup, weer aan het werk. De eerste fotoshoot met een dikke dronken of houten kop was meer regel dan uitzondering. Alle sterren op de collagefoto op de volgende pagina’s heb ik diverse malen voor de lens gehad. Veertien jaar lang heb ik het met ze gedaan, dat wil zeggen de show, hún show, mee in ere gehouden. In 1998 was ik er voor de laatste keer professioneel. Daarom eenmaal een selectie van mijn sterrenoogst uit Cannes. Over elk van hen kan ik wel een verhaal vertellen, maar wie is daar nu écht in geïnteresseerd? Ook zij zijn grijzer en wijzer geworden. Kijk maar eens goed! Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

101

102

103

Schitterend Be3 Al2( SiO3 )6 Edelstenen gewonnen in zwarte krater van leisteen De retourvlucht naar Bogotรก was een van de meest memorabele in mijn leven. De piloot van de kleine Cessna 195 had zo zijn eigen manier om de maximale payload voor zijn vliegtuig te bepalen. De landingsstrip was namelijk wat korter dan gebruikelijk en dus moest de kist zeker niet te zwaar beladen zijn, wilde hij er ooit nog wegkomen. Hij sloeg zijn armen om iedere passagier en tilde ze stuk voor stuk op om zo hun gewicht te bepalen. U raadt het al, ik mocht niet mee. Vond ik overigens niet zo erg, want zo kon ik zien of hij goed kon schatten en optellen. Hij zat er maar een paar kilo naast, want ik zag hem helemaal aan einde van de grasbaan, net op tijd en met heel veel moeite, loskomen. Over twee uurtjes zou hij terug zijn voor de volgende ronde. Dan gingen wij mee!

104

105

106

k ben in Colombia terechtgekomen vanwege een avontuurlijk tv-programma dat ik voor de tros draai. Daarin gaan bnâ&#x20AC;&#x2122;ers op zoek naar edelmetalen en edelstenen zoals goud, zilver, diamant en smaragd. Deze keer is de bekende hondenmepper-fluisteraar Martin Gaus meegereisd om te figureren in een aflevering van de serie Special Adventures.

Smaragd

Muzo is maar een halfuurtje noordwaarts vliegen van BogotĂĄ. Het is het gebied waar de beroemde Muzo- en Chivor-mijnen liggen in een oud bekken. Geen mijnen zoals wij die van de steenkool kennen, maar open groeves waar honderden mensen met schop en pikhouweel staan te ploeteren in de modder. Smaragd, met als chemische formule Be3Al2(SiO3)6, wordt in situ gevonden, dat wil zeggen in het moedergesteente waarin het gevormd is. Muzo is een kom in de aardkorst waarin zich ongeveer 45 miljoen jaar geleden een zee bevond. Het zeewater heeft verschillende lagen klei afgezet, waarbij de druk op de onderste lagen langzaam toenam. Tussen de kleilagen bevonden zich lagen zout. Door bewegingen in de aardkorst kon het zeewater daar doorheen circuleren. In de klei bevonden zich de grondstoffen voor smaragd, zoals beryllium, aluminium en het chroom waaraan de steen de kleur dankt. Door het zeewater werden de stoffen gedeeltelijk uit de klei gehaald. Naarmate het water dieper doordrong, namen zoutgehalte, druk en temperatuur steeds verder toe. Hierdoor konden nog meer stoffen uit de klei in het water worden opgelost. Onder in het bekken, op ongeveer 3 kilometer diepte, ontstond op deze manier een grote concentratie stoffen in het water die onder de aanwezige druk en temperatuur samen smaragd konden vormen. Door bewegingen in de aardkorst ontstonden breuken, barsten en holten in de verharde kleilagen. Hier kon het water met de daarin opgeloste bestanddelen in lopen. Tijdens de daarop volgende langzame afkoeling werd smaragd in deze breuken en holten gevormd.

Mierenhoop komt tot leven

De smaragdmijn is privĂŠbezit. De smaragdzoekers zijn stuk voor stuk kleine zelfstandigen en wonen bijna allemaal op het terrein. Er hangt een sfeertje zoals in oude Amerikaanse films die spelen in een avontuurlijk goudzoekersstadje. Ongepolijst en hard. Langs de zijkanten van de groeve staan houten hutjes op palen. Het zoeken naar de edelstenen gaat ongeveer als volgt. In een grote zwarte krater van een soort leisteen staan honderden mannen, vrouwen en kinderen met een grote schop of houweel te wachten tot het moment dat een grote bulldozer, die eigendom is van het mijnbedrijf, een dunne laag van de bodem afschraapt. Vanaf dat moment verandert het rustige beeld van keuvelende mensen ineens in dat van een mierenhoop. Als wilde beesten

107

storten honderden mannen, jongens en enkele vrouwen zich op de los geschraapte steenmassa. Kappend en spittend bekijken ze elk steentje op zoek naar dat ene groene stukje geluk. Telkens als ze iets vinden, zie je hetzelfde tafereel: ze stoppen het los gekapte stukje steen in de mond om het schoon te likken. Dan nemen ze het uit de mond tussen de vingers en houden het tegen het licht om grootte, kleur en helderheid te beoordelen. Dat zijn de bepalende factoren. Levert mij wel mooie plaatjes op: ruwe koppen, zwart lijven, zoals mijnwerkers behoren uit te zien.

Company Town – alles van de baas

De oogst van zo’n dagje kappen en spitten moet vervolgens verplicht worden verkocht aan de eigenaar van de mijn. Zo-

108

dra de mijnwerkers hun buit hebben verzilverd, moet die ook weer worden uitgegeven. Drank en goktent, uiteraard ook eigendom van de mijn, bieden de eerste mogelijkheden hiervoor. Het meeste geld is binnen een uurtje, vooral door het gokken, weer gespendeerd en dus is er alle reden om het morgen opnieuw te proberen. Andere mogelijkheden zijn er niet in dit verder onherbergzame junglegebied.

op de hotelkamer in Bogotá horen we een enorme klap. Pal voor de deur van het hotel wordt een auto opgeblazen. Vier doden en een hoop oud ijzer voor de deur! Ook nu makkelijk te filmen en fotograferen. Er zat namelijk geen een gave ruit meer in het hotel. Toch nog maar even naar beneden gegaan met vriendje Martin Gaus. Een mooi plaatje is nooit weg...

Herkansing

Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

Zoals gezegd, de retourvlucht naar Bogotá was een van de meest memorabele in mijn leven. Die vlucht hebben we overleefd, ook de tweede keer lukte het de piloot de Cessna 195 op de te korte landingsstrip op tijd van de grond te krijgen. Maar het noodlot kreeg nog een herkansing. Net terug

109

GEEN BLIND DATE VOOR ESTHER OVER VALLEN, OPSTAAN, VERTROUWEN, JE BLOOT GEVEN. EEN VERHAAL OVER LIEFDE. Op haar elfde werd Esther Crombag (36 jaar) in een tijdsbestek van minder dan 48 uur volledig blind. Onlangs verscheen haar boek Blind vertrouwen. Daarin geeft ze een bijna naakte inkijk in haar persoonlijk leven. Het is een verhaal over doorzettingskracht en durven vertrouwen. Op anderen. En in zichzelf. Van haar eerste braillewoordje tot meester in de rechten. Behalve docent aan de universiteit in Maastricht is Esther ook topsporter. In 2008 werd zij uitgeroepen tot Limburgse vrouw van het jaar. Met NIVEAU bizz magazine euregio praat zij over de liefde. Over hoe zij zich op haar 27ste voor het eerst vrouw voelde. Over blind verliefd zijn.

110

111

oe flirt een blinde vrouw? Hoe wordt een blinde vrouw verliefd? En waar vind je die partner? Nederland telt circa 2,4 miljoen singles. Esther is een van hen. Die 2,4 miljoen singles vertegenwoordigen bijna een derde van de Nederlandse huishoudens, maar Esther hoort daar niet bij. Zij woont nog bij haar ouders. Samen met haar blindengeleidehond maakt zij deel uit van het gezin in Berg en Terblijt. Aan de keukentafel vertelt Esther hoe zij zich op haar 27ste voor het eerst vrouw voelde.

‘IK VAL OP VLOTTE KERELS’

Naar verluidt vormen de ogen de poort naar iemands ziel. Zelfs een blinde voelt intuïtief aan dat oogcontact een belangrijke rol speelt bij het flirten. Dat flirten niet alleen leuk of spannend is, maar ook een manier om af te tasten wat die ander van jou vindt. Daarmee wellicht de eerste stap die leidt naar een relatie. Naar een toekomst samen. Een leven lang met die prins op dat witte paard. Op de vraag hoe zij flirt, geeft Esther onbewust een antwoord over aantrekkingskracht. “Ik kan niet even rondkijken: ‘Hé daar loopt een leuke vent.’ Tja, wat trekt mij aan… Een stem is belangrijk. En geur. Ik had een tijd last van mijn neuspoliepen, dat was knap lastig. Aantrekkingskracht is geur, dat hoeft niet meteen parfum of aftershave te zijn. Geur in combinatie met een stem. Daarnaast ga ik af op mijn vriendinnen. Die vertellen mij of iemand uitstraling heeft. Maar of iemand uitstraling heeft, voel ik ook zelf. Ik val sneller op vlotte kerels. Logisch, die durven nu eenmaal op een blinde vrouw af te stappen. Dat zijn echter niet altijd betrouwbare kerels.” De kop is van het gesprek. De openhartigheid die uit haar boek spreekt, lijkt ook nu het interview te kenmerken. Even maar, want dan zegt Esther spontaan: “Trouwens, als ik seks wil blootgeven, dan had ik dat ook in mijn boek gedaan.” De vrouw die sinds haar elfde vastberaden is haar doelen te bereiken, geeft ook nu duidelijk de kaders aan. Ik neem haar terug naar het gesprek en vraag haar of snelle, vlotte kerels dan niet betrouwbaar zijn. Hardop denkend komt Esther tot de conclusie dat het nu eenmaal de veroveraars zijn die zich onder de spontane mannen bevinden. En dat is het type dat niet aarzelt om op haar af te stappen. “Ik ben afhankelijk van de ander. Ik kan

112

nu eenmaal geen oogcontact maken. Van mijn kant komt er geen reactie. Ik weet eigenlijk niet hoe het werkt, maar het lijkt mij toch dat oogcontact belangrijk is. Mijn relatie met ‘Detlef’ [de naam die zij in haar boek aan haar eerste liefde gaf, red.] is ontstaan uit vriendschap. Dat schijnt bij blinde vrouwen vaak zo te gaan. De ware komen wij nu eenmaal niet zo snel tegen op straat of in de kroeg. Bovendien weet een vriend hoe hij moet omgaan met een blinde vrouw.” Esther mag het dan wel toeschrijven aan haar blind-zijn, maar zelf heb ik in mijn omgeving volgens mij ook geen vrienden die hun langetermijnrelatie hebben opgedoken in de kroeg. Is iemand versieren in de kroeg een fluitje van een cent, die prins op het witte paard vinden is toch een ander verhaal. Misschien biedt die kroeg wel de minste kans op succes. Toch zijn er hordes singles die het er ieder weekend weer op wagen om op zondag gedesillusioneerd alleen op de bank achter te blijven.

ANGST VOOR AFWIJZING

In haar boek vertelt Esther over haar jeugdvriend ‘Jeroen’ (eveneens een door haar gekozen naam). Als relaties ontstaan uit vriendschap, was haar relatie met Jeroen dan niet meant to be om uit te groeien tot een leven lang samen? “Nee, dat is altijd enkel vriendschap geweest. Er is nooit fysieke aantrekkingskracht geweest. Iedereen zag ons als het stelletje van de toekomst. Maar ik kende hem te goed. Door en door. Dan kun je niet verliefd worden. Jeroen was als een broer. Het was veilig. Juist doordat hij nooit iets met mij zou willen. Als we samen een weekend weggingen, sliepen we bij elkaar in bed. Welterusten en slapen. Als ik me wilde omkleden, verliet hij de kamer even. Natuurlijk verkleedde hij zich gewoon in mijn bijzijn. Ik zag hem toch niet. Bij Jeroen was ik niet bang dat dat hij een relatie zou willen. Dat ik hem niet zou kunnen geven wat een ziende vrouw te bieden heeft. Te weten dat het pure vriendschap was, maakte mijn relatie met Jeroen zo veilig.” Het aantal malen dat Esther het woord ‘veilig’ in de mond neemt, de angst voor een relatie en alle consequenties, wekken de indruk dat hier de vinger op de zere plek ligt. Wederom spreekt de openheid van Esther. “Ik heb heel lang met de liefde in mijn hoofd gespeeld en vroeg me af: ‘Wie wil mij nou?’ Bij Jeroen was het veilig. Ik hoefde niet te spelen met de angst van de afwijzing.” Ze vervolgt: “Op

een goed moment zat ik samen met een jongen in een pleitgenootschap. Ik voelde dat hij meer wilde, ik werd meteen afstandelijk. Harnas om mij heen. Jongen, wat moet jij nou met mij? Jongen, je weet niet waar je aan begint. Misschien hield ik nog te weinig van mezelf. Had ik mijn leven nog niet voldoende op de rails. Was ik er nog niet aan toe. Nu vind ik het jammer dat ik hem heb afgehouden. Het was echt een heel leuke jongen.” Is niet iedereen bang in de liefde? “Ik weet niet of dat per se gerelateerd is aan blind-zijn. Als mensen mij leuk vinden, vraag ik me af of ze wel weten waar ze aan beginnen. Ik zal nooit die lieftallige vrouw zijn die kookt en een riedel kinderen opvoedt. Doordat mijn hypofyse niet goed functioneert, kan ik geen kinderen krijgen. Wat zien ze dan in mij? Wat moet een man nu met mij?” Dus je zegt eigenlijk dat koken, kinderen krijgen en opvoeden de belangrijkste eigenschappen zijn voor een vrouw? “Voor bepaalde mannen zijn dat de factoren die hen gelukkig maken.” Jij wordt toch doodongelukkig van een man die dat in een vrouw zoekt? “Daar zou ik inderdaad diep ongelukkig van worden, dat is namelijk alles wat ik niet kan bieden.” Kom op, zeg! Ook als je zou kunnen zien, zou je zo’n type toch niet uitzoeken? “Vanaf mijn zestiende heeft dat meegespeeld. Welke man wil nu met mij? Ik kreeg trouwens pas laat interesse voor jongens. Zo tegen mijn negentiende. Op mijn zestiende was ik meer bezig met mijn studie. Pas later viel het me op dat al mijn vriendinnen relaties hadden. Al snel besloot ik: dat is niets voor mij.”

DE LIEFDE ONTDEKKEN

Bijna tien jaar later ontdekt Esther de liefde en bedrijft zij voor het eerst de liefde. Een gewaarwording. “Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij vrouw.” De relatie mocht echter niet lang duren. Haar stem wordt zachter als ze over Detlef spreekt. Ik herken de klank waarmee ik zelf over mijn jeugdliefde spreek. Ik proef de kwetsbaarheid van de eerste keer samen. Toch is er nog iets anders wat ik herken. In haar boek schrijft Esther: “Teder, onwaarschijnlijk teder. Ieder ander woord is daar te veel. Het enige dat ik, zonder precies

te weten waarom, minder prettig had gevonden, was dat hij nadien vertelde dat hij al langere tijd had gedagdroomd over hoe het zou zijn om met een blinde vrouw de liefde te bedrijven. Van de andere kant, misschien toch ook weer heel normaal gezien de situatie.” De passage doet mij denken aan mannen die het als een troef zien om een negerin voor een nacht te veroveren. Toch maakt de geschiedenis duidelijk dat haar relatie met Detlef meer was dan een verovering. De passage sluit aan bij de voortdurende spagaat waarin Esther zich lijkt te bevinden. Mannen moeten er wel degelijk rekening mee houden dat ze blind is, maar dat mag niet de reden zijn dat ze op haar vallen. Het doet me denken aan de januskop van de liefde: goede eigenschappen die vaak nauw verweven zijn met mindere.

EEN BLINDE AAN DE BLIND DATE

Was Detlef zich duidelijk bewust van het feit dat Esther blind is, de relatie die daarop volgde, wenste daar geen rekening mee te houden. Of ze even een ananas wilde schoonmaken en de kaarsen wilde aansteken. ‘Bas’ (de naam in Esthers boek van haar blind date) leek in eerste instantie te voldoen aan Esters ideaalbeeld van een man: zorgzaam en lief, sportief en zelfs bereid met haar op de tandem te klimmen, iets waarmee je Esthers hart wint. Bovendien intelligent. Wat Esther naast die zorgzaamheid en intelligentie zoekt, is een man die haar neemt zoals ze is en het blind-zijn als bijzaak ziet. Die laatste twee waren kennelijk nogal lastig voor Bas. Blind daten doet ze in ieder geval nooit meer. “Een blinde aan de blind date, zie je het al voor je”, grapt ze, terwijl ze vertelt over haar vriendin die een profiel voor haar aanmaakte op een dating site en het eerste afspraakje met Bas dat erop volgde. De eerste date vond plaats in Maastricht. Leuk vond ze Bas meteen. Hij was charmant en had zich kennelijk niet laten afschrikken door het feit dat ze blind is. De succesvolle advocaat met het te grote design huis en de drie te dikke auto’s kreeg al snel rare trekjes. Achteraf denkt Esther dat zijn rare trekjes ook ten grondslag lagen aan de eerste afspraak. Over een blinde vrouw zou hij gemakkelijker de baas kunnen spelen. Het is Bas weliswaar gelukt Esther de krant te laten halen aan het einde van die lange oprijlaan bij dat statige huis, en ja, ze maakte het zelfs gezellig in huis. Maar wel onder dwang. Met tranen in haar ogen stak ze de

kaarsen aan. Met haar ogen, te weten haar vingers, controleerde ze of die brandden. De kaarsen bleken aan, maar zij maakte het uit en liet een onthutste, gefrustreerde advocaat achter. Het blind daten zat erop.

ONE NIGHT STANDS EN WILDE SEKS

Op dit moment is Esther single. Ik vraag haar of ze weleens een one night stand heeft. “Dat heb ik nog nooit gedaan. Nee, dat heeft volgens mij niet te maken met het feit dat ik nog thuis woon. Ik ben daar gewoonweg het type niet voor.” En een verstandshuwelijk? Lijkt dat je wat? Een man die al kinderen heeft, het geen probleem vindt om te koken en je aanwezigheid apprecieert? “Dan kan ik net zo goed een butler nemen”, antwoordt Esther zonder aarzelen. Hoe ziet jouw ideale man er dan uit? “Zorgzaam, lief, sportief. Wielrennerfanaat zou wel heel erg leuk zijn en een beetje intelligent. En hij moet me nemen zoals ik ben. En het blind-zijn als bijzaak zien. Maar hij moet er natuurlijk wel rekening mee houden.” Ik raak een beetje confuus. Esther geeft mij de indruk dat hij haar niet mag willen omdat ze blind is, maar hij moet wel degelijk rekening houden met de belemmeringen van het blind-zijn. Het lijkt een behoorlijk lastige opgave: omgaan met blind-zijn als belemmering en als aantrekkingskracht. We praten er samen over door, totdat Esther concludeert: “Ik denk te veel voor anderen. Je hebt gelijk, hij moet eigenlijk lekker zelf de consequenties maar overzien. Zien wie ik ben en zelf bepalen of hij met de belemmeringen van mijn handicap kan leven. Mijn ogen hoeft hij niet te zijn, daar heb ik mijn hond voor. Maar het is wel fijn als hij af en toe voor me kan kijken. Samen dingen delen. Liefde en geborgenheid.” En hoe ga jij hem vinden? “In ieder geval niet via een dating site.” En dan, geloof je in liefde op het eerste gezicht? “Liefde op de eerste stem! Daarnaast ook geur en persoonlijkheid. Laatst ontmoette ik iemand die alleen maar met zichzelf bezig was. Zo’n persoon houdt mij te veel van zichzelf, daar kan ik niets mee.” En als je dan de juiste vindt, hoe gaat dat dan in zijn werk? Hoe weet je dat hij meer wil?

“Ik ben alleen blind, hoor. Zo moeilijk is het nu ook weer niet. Ik weet toch ook wanneer de hond wil knuffelen. Laatst zat ik met een vriendin iets te drinken aan een tafeltje. Ik voelde dat ik sjans had. Later in de auto naar huis bevestigde die vriendin dat. Mijn intuïtie is mijn graadmeter. Op die intuïtie ben ik destijds ook met Detlef afgegaan. Door te vertrouwen op die intuïtie heeft hij iets weten los te maken. Daar ben ik hem dankbaar voor. Zonder hem zat ik nu nog in dat harnas.” En dan, dan nemen je ouders de telefoon op als hij belt. “Als iemand echt voor mij gaat, dan moet hij ook daar maar even doorheen. Als dat al een belemmering vormt…” Esther Crombag en Erik Knippenberg, Blind vertrouwen, Maastricht: Uitgeverij Gianni, 2011, ISBN 978-90-7797-13-3. Tekst: Nicoline Wisse Smit Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

113

Duur en beroemd

speelgoed

Dean Martins Chrysler Ghia L6.4 nu in Limburg

Het ging maar nét, die zomer van 1961 in Beverly Hills! Na het nemen van de scherpe bocht draaide ze ermee de smalle oprit op. De diva arriveerde in haar nieuwste speeltje op een barbecuefeestje bij een bevriende moviestar. Het was sowieso een sterrenfeestje. Niet alleen Frank ‘Ol’ Blue Eyes’ Sinatra was er, maar ook Eddie Fisher, Peter Lawford (een zwager van JFK) en Dean Martin. Hun ogen rolden van bewondering haast uit de kassen! Opzet geslaagd voor showbizzdiva Lucille Ball, want om die reden had ze dit juweeltje van techniek speciaal laten ontwerpen en bouwen door de beroemde Italiaanse autodesigner Ghia in Turijn. Met zijn enorme lange neus fier vooruitgestoken stond hij te glanzen onder de zon. Zo’n limousine was de absolute jongensdroom, en al snel besloten een paar van de aanwezige gasten, onder wie Dean Martin, er ook een te bestellen bij die grote Italiaanse meester. Een klein jaartje later werd het exemplaar bij Dean Martin de oprit op gereden, nadat hij eerst nog door de Hollywoodse customcar designer George Barris was voorzien van een paar heel speciale attributen: de 1962 Chrysler Ghia in ‘Rat Pack’-uitvoering en mét pistoolholster.

114

115

Maastricht, zomer 2011

Het ging maar nét! Na het nemen van de scherpe bocht draaide hij ermee de smalle straat in. De nieuwe eigenaar arriveerde in zijn nieuwste speeltje bij zijn huis in hartje Maastricht. Jaap Braam Rubens jongensdroom was uitgekomen. Als twaalfjarig jongetje had hij van zijn vader een Corgi Toy, schaal 1:43, gekregen van de 241 Chrysler Ghia L6.4 en was daar meteen ‘verliefd’ op geworden. Ooit als hij groot was, zou hij hem in het echt hebben. Dat was zijn uitgesproken jongensdroom. Die droom kwam uit toen hij eindelijk deze auto, waarvan er maar zesentwintig zijn gebouwd (en er nog zeventien over zijn), kon kopen. Hij liet hem helemaal restaureren in een van de beste restauratiebedrijven van Amerika

Bokser zonder geld

Dino Paul Crocetti werd op 7 juni 1917 als jongste van twee broers geboren in een Italiaans-Amerikaanse familie in Steubenville (Ohio). Op zijn zestiende hield hij school voor gezien, had verschillende baantjes en verdiende bij als bokser, bijnaam ‘Kid Crochet’. Daar hield hij een gebroken neus aan over, een gespleten lip en vele keren gebroken knokkels omdat hij geen geld had om tape te kopen om er zijn handen mee te omzwachtelen. Uiteindelijk stopte hij met boksen en ging hij werken in een illegaal casino. Verder zong hij bij lokale bandjes onder zijn artiestennaam Dino Martini, een naam die hij afgeleid had van Nino Martini, een in die tijd beroemde operatenor. In deze gokomgeving zag hij artiesten komen en gaan. Het verhaal gaat dat vrienden hem in augustus 1934 het podium op duwden om te gaan zingen omdat zij vonden dat hij dat goed kon. Een paar jaar later trad hij op als zanger bij Ernie McKay and his Orchestra, een lokaal bekende groep die speelde in het State Restaurant in Columbus (Ohio). In november 1940 kwam hij terecht bij het orkest van Sammy Watkins in het nabijgelegen Cleveland. Op suggestie van de orkestleider veranderde hij zijn artiestennaam in Dean Martin. Door zijn optreden werd hij in de hele stad bekend. Op 2 oktober 1941 trouwde hij met Elizabeth (Betty) Anne McDonald, bij wie hij vier kinderen verwekte. Begin jaren veertig werkte Dean bij verschillende bands. In het begin had hij meer succes door zijn verschijning en persoonlijkheid dan door zijn vocale gaven. Op den duur begon hij echter een eigen, door velen gewaardeerde, zangstijl te ontwikke-

116

len. In New York kwam hij in contact met ‘the Voice’, Frank Sinatra. Die ontmoeting zou uitmonden in een levenslange vriendschap.

‘Hollywood, here we come!’

Inmiddels zijn Jaap Braam Ruben en ik aangekomen bij het restaurateursbedrijf op een uurtje rijden van Los Angeles. Daar staat ie dan te schitteren tussen een oranje RollsRoyce, een verlaagde customcar en een half opgebouwde Bugatti. Jaap hoeft alleen nog maar de nummerplaten, geleend van een vriendje, erop te schroeven en we zijn vertrokken. “Hollywood, here we come!” roept hij en begint onder het wegrijden spontaan ‘Everybody Loves Somebody’ te zingen… Misschien is het origineel ook wel in deze wagen geboren. In 1945 wordt Dean voorgesteld aan de negen jaar jongere komiek Jerry Lewis. Een jaar later, in maart 1946, worden ze beiden geboekt door de Havana-Madrid Club in New York. Hoewel ze apart optreden, kunnen de mannen het direct goed met elkaar vinden. Tien jaar lang treden ze als duo niet alleen op in nachtclubs overal in de Verenigde Staten, maar hebben ze ook een eigen radioprogramma ‘The Martin & Lewis Show’. Op 1 september 1949 trouwt Dean Martin voor de tweede keer, ditmaal met Jeanne Biegger. Met haar krijgt hij nog eens drie kinderen.

Na tien jaar de helft van het duo ‘Martin and Lewis’ gespeeld te hebben, krijgt Dean Martin er genoeg van en wil hij ermee stoppen. Hun laatste optreden als duo is in ‘The Copacabana’ in New York op 24 juli 1956. Dean Martin gaat nu op de solotoer. Tijdens de rest van zijn carrière speelt hij hoofdrollen in 35 films.

Pistoolholster

Eind jaren vijftig had Dean Martin zijn geld geïnvesteerd in een keten van Italiaanse restaurants, ‘Dino’s’ genaamd, en in casino’s, zoals de ‘Sands’ in Las Vegas. Dit waren zeer winstgevende investeringen in die tijd. Met behulp van ‘The Rat Pack’ (Frank Sinatra, Sammy Davis, Jr., Peter Lawford en Joey Bishop) veroverde hij Las Vegas. Samen maakten ze een aantal films, waaronder Ocean’s Eleven over een bankoverval in, hoe kan het ook anders, Las Vegas. Dit was ook de tijd waarin Dean zijn Chrysler Ghia L6.4 liet bouwen in Turijn. Voor zijn eigen veiligheid liet hij onder de voorzitting een pistoolholster aanbrengen. Straatroverij en kidnapping waren immers toen ook al aan de orde van de dag.

Memory Tour

In de verte, tegen de berg, doemt het beroemde ‘HOLLYWOOD’ sign op. Tijd voor een eerste fotosessie voor onze eigen ‘Memory tour’. Niet eenvoudig om een goede posi-

tie te vinden waarin auto en Hollywoodletters goed in het plaatje passen. Daarna op weg via Hollywood en Sunset Boulevard naar het huis van Dean Martin in Beverly Hills waar hij woonde toen hij de auto kocht. Het huis is nog onveranderd, alleen de oprit is niet meer vrij toegankelijk. Er is een hek om het huis gebouwd. Helaas kunnen we de auto niet op dezelfde plek zetten als die waarvan we een foto uit 1962 hebben bemachtigd. Daarop is de Ghia nog te zien in zijn originele zilvergrijze uitvoering. Foto’s van de Ghia vanaf de straatkant zijn evenzogoed een prima optie.

‘Everybody Loves Somebody’

De volgende tientallen jaren was Dean Martin de ‘Koning van Las Vegas’. Naast zijn shows met Frank Sinatra en Sammy Davis Jr. trad hij vaak solo op in de verschillende hotels. En als lid van de ‘Rat Pack’ was hij ook te zien en te horen tijdens de Democratische Nationale Conventie in 1960, waar John Fitzgerald Kennedy officieel werd aangewezen als presidentskandidaat voor de Democraten. Met dank aan Peter (‘brother-in-lawford’) Lawford, die met JFK’s zus Patricia was getrouwd. In 1963–1964 veranderde de wereld van de populaire muziek op slag met de opkomst van The Beatles en ander popgeweld uit Groot-Brittannië en Amerika. Soms hadden de Fab Four drie of vier nummers tegelijk in de top van de hitlijsten staan. Het verhaal gaat dat Martins zoon

117

118

Dino ook gek was op The Beatles. In augustus 1964 zei Dean tegen zijn zoon dat hij het wel een goede groep vond maar dat hij best een plaat kon uitbrengen die een nummer éénhit zou worden. En Dean bewees aan zijn zoon dat hij gelijk had. Op 15 augustus verloren The Beatles de eerste plaats in de hitlijsten in de Verenigde Staten. De nieuwe nummer één was ‘Everybody Loves Somebody’.

Stoplichtrelaties

Vlak na zijn scheiding van Jeanne Biegger trouwde Dean Martin voor de derde keer op 25 april 1973 met Catherine Mae Hawn, waarbij hij Catherines dochter Sasha adopteerde. Op 24 februari 1976 scheidde hij alweer van haar waarbij hij haar ervan beschuldigde een ‘gold digger’ te zijn, die alleen maar geïnteresseerd was in zijn chequeboek. Hij was nog een korte tijd verloofd met Miss USA 1969, Gail Renshaw, en ging later nog uit met de actrice Phyllis Davis. Uiteindelijk verzoende hij zich met zijn tweede vrouw Jeanne, hoewel ze nooit hertrouwd zijn. In 1987 kwam Dean Martins zoon Dino Jr. om het leven toen zijn straaljager tegen de Californische San Bernadino Mountains te pletter sloeg. Velen denken dat Dean daardoor erg veranderde. Hij verloor zijn zin om op te treden en trok zich niet lang daarna volledig terug uit de showbusiness. Dean Martin overleed op 24 december 1995, kerstmorgen, met Jeanne bij hem. De

lichten in Las Vegas werden te zijner ere gedoofd. Hij ligt begraven op het Westwood Village Memorial Park in Westwood (Californië). Jaap en ik gaan hem ook nog even groeten, dat hoort erbij. ‘Everybody Loves Somebody Sometimes’ staat er op zijn graf. En zo is het maar net.

Appelsap en Jack Daniels

Dean Martin had de naam van een zware drinker te zijn, een reputatie die nog versterkt werd doordat er ‘DRUNKY’ op de nummerplaat van zijn auto stond. In werkelijkheid leefde hij echter zeer gedisciplineerd. Hij was de eerste die ’s avonds opstapte om naar bed te gaan en als hij niet filmde of op tournee was, ging hij ’s ochtends vroeg golfen en speelde hij thuis met zijn kinderen. De act van een onverwoestbaar drinker op het podium was echt een act, want hij dronk dan alleen appelsap. Zijn zoon Dean Paul zei daarover, nadat Dean met zijn optredens was gestopt, dat zijn vader nooit had kunnen optreden als hij zoveel Jack Daniels gedronken had als gesuggereerd werd.

Op mijn vraag wat er met de auto gaat gebeuren, antwoordt Jaap: “Ik ga er eerst maar een tijdje mee spelen en dan op naar Saint-Tropez. Mijn vriendjes bij (beach)Club 55 heb ik beloofd ermee langs te komen. Zal ze daar eens een poepje laten ruiken. Vallen al die Rolls-Royces, Bentley’s en Maserati’s volkomen bij in het niet.” Wie weet, worden de speciaal ontworpen asymmetrische lederen koffers, die nu standaard op de achterbank liggen en speciaal voor die plek zijn ontworpen, wellicht een keer écht gebruikt! Leuk, dat duur en beroemd speelgoed! Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress

Van deze reportage is ook een tvuitzending gemaakt, zie: www.l1.nl/tv/Niveau_TV_Magazine

Poepje

Voor de foto op het Vrijthof van Maastricht wil Jaap wel even in de huid van Dean Martin kruipen. De smoking, de eeuwige sigaret en het glas bourbon doen de rest. Jaap leunt als een perfecte dubbelganger van Dino tegen de Chrysler.

119

120

NIEUW OP L1TV

NIVEAU TV MAGAZINE IEDERE DINSDAG 21.00 / 22.00 / 23.00 UUR

WWW.L1.NL

121

Thiessen

op weg naar ’t Preuvenemint 2011 EPÜF==NÜV=HÜ DEAOOAJÜ EFJGKKLANOÜO=IAJÜIAPÜ AOP=QN=JPÜ ERAJ@QIÜAJ AOP=QN=JPÜ KQPÜ`Ü =EPÜAAJÜO?DEPPANAJ@AÜOP=J@Ü>AGHA@AJÜKLÜDAPÜ NAQRAJAIEJP

Alex Clevers T +32(0)89 572860

EHPÜQÜIAPÜQSÜ>A@NEFBÜAJÜQSÜNAH=PEAOÜAEJ@Ü=QCQOPQOÜAAJÜ>AVKAGÜ>NAJCAJÜ==JÜ KJVAÜOP=J@ ÜNAOANRAANÜ@=JÜJQÜRE=Ü@AÜJARAJOP==J@AÜPAHABKKJJQIIANO N==CÜPKPÜ@=J 122

Bart Ausems T +31(0)433 500405

Memento mori

Binnen één jaar overleden twee kleurrijke en eigenzinnige politieke giganten die een onuitwisbare rol speelden in de laatste vier decennia van de vorige eeuw. Hans van Mierlo en Max van der Stoel waren beiden minister van Buitenlandse Zaken, beiden eervol benoemd tot minister van Staat en beiden volbloed democraat, met een aangeboren en onverzettelijk gevoel voor grenzeloze gerechtigheid, zowel nationaal als mondiaal. Ik had het voorrecht als student, diplomaat en politicus hen te mogen meemaken. In het spoor van voetnoten zal de titel zijn van herinneringen aan een toevallige carrière. Puttend uit mijn geheugen, ondersteund door onderbroken dagboeken, brieven en aantekeningen, foto’s en krantenknipsels tracht ik vooral petites histoires een plaats te geven. Voor de vaste kamercommissie van Buitenlandse Zaken doet minister Van der Stoel verslag van mijn onderzoek naar de moord van vier Nederlandse journalisten in El Salvador (april 1982).

‘Kun jij typen?’

Hans van Mierlo behoorde in het Nijmegen van de jaren vijftig tot de groep ouderejaarsstudenten met wie je anciënniteitsloos kon verkeren. Hij maakte furore door als regisseur van een eigen versie van Georg Büchners drama Woyzeck met het zogenaamde groenentoneel de KRO-televisie te halen. Het traditionele ontgroeningritueel stond hem tegen en hij noemde het “een geestelijke ontbladering in de lente van ons leven”. Wars van functies binnen het corps was hij wel jarenlang lid van de wijnkeuringscommissie, want mens sana in corpore sano (een gezonde geest in een gezond lichaam). Ineens was hij verdwenen. Zelfs zijn dispuutgenoten tastten in het duister. Op een zomermiddag trof ik hem nabij het station. Juist teruggekeerd. Gezond bruin en met een rugzak. Ik herinner mij niet dat ik ooit zo lang, ook later niet als D66-parlementariër, met hem heb gesproken. Zij het, dat híj sprak en ik de bestellingen aan de terrasbediende doorgaf. Hij verhaalde over zijn verborgen tijd als journalist in Toulouse, met gebruik van auto zonder rijbewijs. Gevraagd naar een logeeradres, meldde ik – als niet-lid – in het huis van zijn dispuut te wonen. “Dan kan ik er ook nog wel bij. Heb nog een paar maanden nodig voor mijn doctoraalscriptie. Kun jij typen?” Zijn aanwezigheid in het Durendalhuis was meteen te merken. Een politiek discours vond in onze roomse studentenkring nauwelijks plaats. Het is geen Hineininterpretierung van zijn historisch initiatief in 1966, maar bij ieder keukengesprek, met een lege tweeliterfles sherry op tafel, herhaalde hij dat Nederland eigenlijk op een jong liberale beweging wachtte. Toen al! Verder was hij druk met zijn doctoraal. Ik typte

het laatste deel van zijn scriptie, die ik ook nog daags (sic!) voor de examendag bij professor Duynstee thuis moest aanleveren. Wij hielden ons hart vast. Ten onrechte. Hij slaagde ‘met genoegen van de faculteit’. Mr. Van Mierlo vertrok spoorslags naar Amsterdam, ditmaal om nooit meer terug te keren. Toen ik hem na twintig jaar weer ontmoette, achtte hij het verre van noodzakelijk herinneringen op te roepen aan die Nijmeegse tijd. In 1989 liet ik mijn campagne als D66-lijsttrekker voor de Europese verkiezingen toch maar in Nijmegen beginnen. “Moet dat nu echt, jungske?” Ik: “Ja, en jij zegt in je openingsspeech dat ik deze ook feilloos heb getypt.”

in een onverwacht cda/vvd-akkoord. Van der Stoel wilde dat ik hem constant op de hoogte hield. Hij dineerde die zaterdagavond in Oslo. Hij reageerde met: “Het eten hier is niet te pruimen; jouw bericht slik ik ook maar door. O ja, Jan Willem, om met Gijsbrecht van Amstel te spreken: ‘Verwacht een andre heer.’ Ik zal je aanbevelen. Doe je best.” Die andere heer, Chris van der Klaauw, diende ik vier jaar. Daarna was Max weer aan de beurt.

‘Ik zal je aanbevelen. Doe je best.’

Jan Willem Bertens Chroniqueur en oud-ambassadeur

Max van der Stoel sprak ik voor het eerst in mei 1977. Ik was in Havanna en hij belde me met de vraag of ik zijn woordvoerder wilde worden. In twee opzichten was dit verrassend. Buitenlandse Zaken, laat staan de minister, belde nooit op, omdat de Cubanen alle gesprekken, bijna hoorbaar, afluisterden. Verder was het uniek dat een bewindsman informeerde naar mijn bereidheid die post te aanvaarden. Deze manier van doen was Van der Stoel ten voeten uit. Rechtdoorzee, op de man af, vertrouwen wekkend en persoonlijk tegelijk. Natuurlijk zei ik ja. “Dank voor je medewerking. De ambtelijke afhandeling volgt per koerier. Tot spoedig”. Wat onze dieprode luistervinkjes van deze drie minuten, die mijn loopbaan compleet veranderden, hebben gemaakt? Geen chocola in ieder geval. Aan de formatie van het kabinet-Den Uyl ii kwam eind 1977, na vier maanden slopende coalitieonderhandelingen, een einde. Binnen twee weken hadden Van Agt en Wiegel elkaar gevonden

Een kersvers geslaagde Hans van Mierlo, devoot en trots, te midden van zijn verraste vrienden. Zittend tweede van rechts jwb met de kladversie van de scriptie.

123

124

Vlaaien bakken met meesterhand en vakkennis

Red de bakkemuizen! Handwerk en op het gevoel

Het ziet er echt niet uit: bakkemuizen. Of bakkemoezen, zoals ze rond Maaseik en Bocholt genoemd worden. Grijs, gerimpeld en met een staartje lijken deze gedroogde peertjes inderdaad erg op een nest muizen. “Vroeger kon je peren slechts op enkele manieren bewaren: tot stroop verwerken of drogen.” Aan het woord is Paul Flipkens, die in 1962 de bakkerij van zijn ouders overnam, samen met zijn inmiddels overleden broer Antoon. “De peren werden dan in de bakoven geschoven wanneer het brood gebakken was en droogden in drie dagen of langer tot verschrompelde vruchtjes met een staartje eraan. Als ze dan niet heel goed gedroogd waren, kwam er wel eens wat grijze schimmel op, dan leken ze helemaal op muizen. Maar die schimmel werd er wel af gewassen als we ze gingen gebruiken, hoor”, lacht hij. Inmiddels nam dochter Inge de boerenbroodbakkerij Flipkens over, en het is nu haar man Frits van Galen die het brood, en de bakkemuizenvlaai, bakt. Met meesterhand en vakkennis, geleerd van Paul. “Ik ben hier ooit toevallig binnengerold. Ze zochten iemand om de houtoven te stoken. Die houtoven is nu weg, maar ik ben gebleven.”

In deze bakkerij is nog veel handwerk. “De meeste bakkerijmachines zijn te groot voor een kleine ambachtelijke bakker. Ze zijn gemaakt voor grote bakkerijen, die investering rendeert niet voor ons.” Waar toch machines nodig waren, zijn die door Paul zelf ontworpen en gebouwd, op maat van de bakkerij. Dikwijls ziet een en ander er erg archaïsch uit, maar het doet wel goed zijn werk. De peren komen van een boerderij in de buurt: Saint-Rémyperen, in de streek, ook bekend als Jefkes. Volgens de Academie voor Streekgastronomie werden ook graag Bergamotperen gebruikt, die kon je erg lang bewaren. Maar stilaan worden die oude peersoorten onvindbaar. Frits stoomt ze eerst en daarna worden ze ontsteeld. Dan gaan ze door een soort puntige draaizeef (eigen fabricaat uiteraard, elektrisch aangedreven) om tot een bruine puree verwerkt te worden. Daaronder komt lichtbruine basterdsuiker. Hoeveel? “Op het gevoel, een hampfel (handvol).” Met deze puree worden de vlaaibodems bedekt en wordt de vlaai afgebakken, zowat 30 minuten bij 225 graden. De smaak zit ergens in de buurt van vijgenpuree, zoet maar toch fris rins, met wat nootachtig aroma, kruidig. Boerenbroodbakkerij Flipkens, die uiteraard niet alleen boerenbrood bakt, is nog de enige die deze bijna vergeten streekspecialiteit maakt. “Vooral jongeren willen niet meer zo aan de traditionele vlaai. En het is heel arbeidsintensief, wat wil je.” Tekst: Henri Wynants Fotografie: Guy van Grinsven / StudioPress Flipkens Boerenbrood Opoeterseweg 29, B-3680 Maaseik-Neeroeteren T + 32 (0)89 864459

125

126

127

WijLimburg.nl De spannendste etalage van Limburg voor en door ondernemende limburgers.

“Kom eens langs op de studio”, zei ik nog tegen Frans B. En ja hoor...

Molensingel 73 • NL-6229 PC • Maastricht T +31(0)43 361 82 82 • www.StudioPress.nl

‘n warm welkom in Maastricht! a warm welcome in Maastricht!

Wij bieden u in:

APARTHOTEL RANDWYCK

Een uitgebreid hotel kamer assortiment

• Comfortabele **** hotel kamers met een gerenoveerde badkamer met douche, toilet, make-up spiegel, haarföhn, kleurentelevisie, wekkerradio, kluisje, zitje, minibar, koﬃe en thee zet faciliteiten en broekenpers • Thema **** kamers met extra faciliteiten zoals een ruim twee persoonsbed, badjassen, kluisje en luxe toiletartikelen • Royale hotelappartementen met badkamer met bad en toilet, 2 tweepersoonskamers, minibar, zitkamer met kleurentelevisie, keuken en internet • Junior suites met extra faciliteiten zoals dynamic lighting, ruim 2 persoonsbed, in de Maarswanden geintegreerde LCD televisie, minibar, safe, en open haard. • Basic twin rooms met badkamer met douche en toilet, kleurentelevisie, en minibar • Studenten appartementen met badkamer met douche en toilet, en kleurentelevisie • Geheel niet rokers Hotel met trendy lounge, lobby, bar, ontbijt ruimte, board room met mogelijkheid voor lunches en diners voor gezelschappen • Gratis draadloos internet in het gehele hotel, op de kamers en de appartementen • Fitness room • Grote afsluitbare parkeerplaats

APARTHotel Randwyck tel +31 (0)43-3616835 fax +31 (0)43-3619007 Endepolsdomein 30 NL-6229 EM Maastricht E mail: info@aparthotelrandwyck.nl www.aparthotelrandwyck.nl

MUNSTERSTRAAT 10 • ROERMOND • TEL. 0475 - 319097 • WWW.ANNEBELLEMODE.NL

132

Maastricht

Glamour at the Vrijthof

At the Villa Group organiseerde dit jaar voor het eerst op het Vrijthof een spetterend feest, geheel in de traditie van wat we van hen gewend zijn. En dat is heel veel.

Heerlen

De stemming zat er goed in, zelfs bij de pechvogels die door de overweldigende belangstelling moesten wachten voordat ze naar binnen konden.

‘Cool’ blijven was in dit geval niet zo moeilijk!

is tot maar liefst 2.000 jaar oud. Daarbij zijn topstukken zoals een schenkkan, gemaakt door de bekende Romeinse glasmaker Ennion, en 25 verschillende glazen badolieflesjes (aryballoi), de grootste verzameling ooit in Nederland bij

elkaar gebracht. De tentoonstelling is samengesteld uit particuliere collecties.

Romeins glas

Vanaf 29 april tot en met 28 augustus vindt in het Thermenmuseum Heerlen de bijzondere tentoonstelling ‘Romeins glas’ plaats. Deze expositie toont meer dan 270 glazen objecten uit de Romeinse tijd. Dit glaswerk

133

â&#x20AC;&#x2122;s-Gravenvoeren Esther Op het mooie landgoed Altembrouck kreeg Gerd Leers, oud-burgemeester van Maastricht en huidige minister van Immigratie en Asiel, uit de handen van Esther Crombag het eerste exemplaar van haar biografie Blind vertrouwen

134

Crombags blind vertrouwen uitgereikt. De inmiddels 36-jarige Esther werd op haar elfde van de ene op de andere dag blind. Daardoor werd ze gedwongen haar leven als het ware compleet opnieuw aan te vangen. Vele gasten waren op deze uitstekend verzorgde

presentatie afgekomen en luisterden tot slot ook aandachtig naar de lieve woorden van haar nichtje, de elfjarige Lotte Wisse-Smit.

Maastricht

Ladies Night bij MVV

Tout voetbalminnend vrouwenvolk was voor deze keer naar de business-club van MVV, onder het stadion De Geuselt, getrokken om hun kluppie te ondersteunen. Dat deden

Neercanne

de voetballers zelf ook, althans een paar, door zich als dressman te vermommen, alhoewel ze schaars gedressed waren. Waarschijnlijk was dat de ware reden van de

overweldigende opkomst deze avond.

Sitcom Walking the Dog

Op vrijdag 1 april werd tijdens de première in Château Neercanne de nieuwe sitcom Walking the Dog gelanceerd. Stichting Samenwerkende VVV’s Limburg (SVL)

presenteerde met Walking the Dog, bestaande uit een reeks van vijf virals, wederom een innovatieve campagne waarmee ze op spraakmakende wijze naar buiten treedt om

Limburg op de kaart te zetten als toeristische bestemming. Anya Niewierra probeerde het uit te leggen…

Ubachsberg/Maastricht

Sterrenruil Sterren stralen overal. Niet alleen in Ubachsberg bij tweesterrenkok Paul van de Bunt, maar ook op het terras van Eetcafé Sjiek in Maastricht. Deze keer wederom volle bak tijdens het diner in het oudste eetcafé van Nederland, waar Paul in de pannen kwam roeren. Het koksteam van

Sjiek, onder leiding van Robin Berben, had eerder al het restaurant van Paul van de Bunt in Ubachsberg bestierd, maar toen waren ze blijkbaar even het telefoonnummer van NIVEAU kwijt.

135

LANAKEN

Commercieel en residentieel gelegen kantoorvilla (totaal verbouwd in 2002), inclusief projectgrond. Perceel 4336 m². Opp. kantoorvilla 700 m². (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Gvv). Hogere prijskl.

Riante, sfeervolle villa met prachtige parktuin van 4870 m², uniek gelegen in hartje van villawijk Goudkust. Woonopp. 292 m². 4 slaapk en 2 badk. (Vg-Wp-Gdv-Gvkr-Vv). Vpr. ` 1.375.000,- k.k.

Top gelegen villa met riante leefruimte, binnenzwembad en zon gerichte parktuin. Perceel 1764 m². Woonopp. 365 m². 4 slaapk en 2 badk. (Vg-Wp-Gdv-Gvkr-Vv). Vpr. ` 690.000,- k.k.

Bungalowvilla met riante tuin, zeer residentieel gelegen in villawijk, grenzend aan Pietersheim bos. Perceel 2311 m². Woonopp. 263 m². 3 slaapk. en 3 gar. (Vg-Wg-Gdv-GvkrGvv). Vpr. ` 685.000,- k.k.

LANAKEN-NEERHAREN

WONEN I N BELGIE

LANAKEN-NEERHAREN

BILZEN-HEES

Riant landhuis met prachtige tuin, gelegen in bosrijke dreef in villawijk Neerharen. Perceel 1229 m². Woonopp. 298 m². 3 slaapk. en 2 badk. (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Vv). Vpr. ` 498.000,- k.k.

Riante en luxueuse pastorijwoning, gelegen in prachtige en landelijke omgeving nabij Maastricht Perceel 1422 m². Woonopp. 338 m². 4 slaapk en 3 badk. (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Gvv). Vpr. ` 535.000,- k.k.

Riante villa met geweldige tuin, rustig gelegen in zeer geliefde villawijk. Perceel 1786 m². Woonopp. 276 m². 3 slaapk en 3 badk. Vrijstaande dubb garage 49 m². (Vg-Wp-Gdv-Gvkr-Vv). Vpr. ` 595.000,- k.k.

0032-89-72 32 77 www.eurinvesco.be Verbindingslaan 17 - Lanaken-Neerharen

LANAKEN

MAASMECHELEN

LANAKEN-NEERHAREN

Riante, moderne villa, uiterst residentieel gelegen in villawijk “Kieitheide”. Perceel 2051 m². Woonoppervlakte 384 m². 4 slaapk, 2 badk en 3 garages. (Vg-Wp-Gdv-Gvkr-Vv). Vpr. ` 790.000,- k.k.

Villa-appartement van 328 m² met riant terras van 52 m² op prachtige locatie in “Domein Petersheim”. 3 slaapk en 3 badk. Garage. (Vg-Wug-Gdv-Gvkr-Gvv). Vpr. ` 975.000,- k.k.

Luxueus penthouse van 160 m² (2de verdieping) in knappe residentie (bwj. 2002) met riante terrassen 115 m². 2 slaapk en 2 badk. Garage en berging. (Vg-Wug-Gdv-GvkrGvv). Vpr. ` 375.000,- k.k.

Moderne, luxueuze woning uit 2006 met 3 slaapkamers, top gelegen in de oude dorpskern van Neerharen, nabij Zuid-Willemsvaart. Perceel: 294 m². (Vg-Wg-Gdv-GvkrVv). Vpr. ` 265.000,- k.k.

Vastgoed te koop LANAKEN-REKEM

LANAKEN

Groenstraat 2 Mooi gelegen ruim landhuis met volledig omheinde achtertuin. Perceel van 922 m². Ook geschikt voor vrij beroep. Goede bereikbaarheid. Prijs : € 335.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Gv)

Bosstraat 97 Residentieel gelegen landhuis met naastliggende bouwgrond. Perceel van 1.268m² (708m² + 560m²). Groene en rustige woonomgeving. Prijs : € 475.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Gvv)

LANAKEN-SMEERMAAS

LUMMEN

OPGLABBEEK

ZUTENDAAL

Louis Pasteurstraat 5 Rustig gelegen recente woning met grote tuin. Perceel van 725 m². Inpandige garage en veranda. Goede bereikbaarheid. Kindvriendelijke omgeving. Prijs : € 325.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Vv)

Zwarte Brugstraat 2 Schitterende gerenoveerde hoeve op een volledig omheind perceel grond van 1 HA. Afgewerkt met hoogwaardige materialen. Groene omgeving. Prijs : € 545.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Gvv)

Bijvaerdeweg 33 Gerenoveerd en goed onderhouden landhuis met grote, aangelegde tuin. Perceel van 2.157 m². Zeer rustig gelegen in een residentiële woonbuurt. Prijs : € 345.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Vv)

Stalkerweg 69 Volledig gerenoveerd landhuis met grote tuin. Perceel van 1688 m². Zeer rustig gelegen aan de bosrand in het groene Zutendaal. Ideale bezonning. Prijs : € 439.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Gvv)

Rekemerstraat 108 Recent gerenoveerde woning met grote tuin. Perceel van 1029 m². De architectuur legt de nadruk op licht en ruimte. Modern ingericht. Prijs : € 260.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Gvv)

Patershof 22 Deels vernieuwde bungalow (HOB) met 2 garages. Perceel van 480 m². Zeer goed onderhouden. Op wandelafstand van het centrum en de winkels. Prijs : € 249.000,- (Vg-Wg-Gdv-Gvkr-Vv)

Ons uitgebreid aanbod van woningen, appartementen,nieuwbouwﬂats en bouwgronden

4XDOLW\ 0HPEHUV &,%

(UNHQG (QHUJLHGHVNXQGLJH 9($ (3

nv Machon Immobiliën & Financiën Molenweideplein 17 I 3620 Lanaken I Fax 089/71 45 89 info@machon.be I www.machon.be

I v e n fo rk & oo p:

vindt U op www.machon.be, in onze vastgoedetalage-Winkelstraat 22-24, of op kantoor-Molenweideplein 17

Wij geven ook antwoorden op uw huurverzoeken

LANAKEN-GELLIK

BILZEN-ROSMEER

PHPEHU RI WKH 5R\DO ,QVWLWXWLRQ RI &KDUWHUHG 6XUYH\RUV

HUNHQGH YDVWJRHG PDNHODDUV %,9

s Hooroplos en

vak

7IJ BESCHIKKEN OVER DE ALLERKLEINSTE EN MEEST GEAVANCEERDE HOOROPLOSSINGEN VAN BUDGET TOT HIGHTECH 3TAP VRIJBLIJVEND BINNEN VOOR EEN PERSOONLIJK ADVIES OF GRATIS HOORTEST BIJ 3TREUKENS NEMEN WIJ DAAR ALLE TIJD VOOR ,IMBURGS VAKMAN SCHAP SINDS

Li m b

1950

gen sin

Streu k

Horen is kunnen genieten van de stilte in de muziek... m a n sch a p s

WWW STREUKENS NL

%CHT s 'ELEEN s (EERLEN s (OENSBROEK s +ERKRADE s ,ANDGRAAF s -AASTRICHT s -AASTRICHT (EER s /RBIS-EDISCH #ENTRUM s 2OERMOND s 3IMPELVELD s 3ITTARD s 6AALS s 6ALKENBURG