Μαίανδροι

Μαίανδροι

Μ’ ζφερε θ περπατθςιά μου ςτουσ δρόμουσ τοφτθσ τθσ πόλθσ με τουσ ακίνθτουσ ανκρϊπουσ με τον άδειο χρόνο ςτα πεηοδρόμια με τισ πλθγζσ όλων όςων δεν γνϊριςα ποτζ να ςτάηουν αλικεια και μοιάηει να είναι το ςπίτι μου περπάτθςα πολφ χαμζνοσ ςε λαβυρίνκουσ ιχων ςε μαιάνδρουσ χρόνου πζραςα πφλεσ ακζατεσ και διάβθκα πόρτεσ μυςτικζσ κάποτε ζξω από κείνο το γνϊριμο ςπίτι διζκρινα τθ φιγοφρα ενόσ νζου αναμαλλιαςμζνου νευρικοφ να περιμζνει κάτι ζτςι μου φάνθκε κάτι να περιμζνει… κζλω να δω το βλζμμα του

μου μοιάηει οικείοσ κζλω να δω τα χζρια του το πϊσ φυςάει ο άνεμοσ ςτα άναρχα μαλλιά του ζχει ςτα μάτια του ζνα περίεργο φωσ φτιαγμζνο από ςκοτάδι κι ζνα χαμόγελο πικρό φτιαγμζνο από ανάςεσ άλλων εποχϊν και φςτερα τον βλζπω πάλι ςτισ φαρδιζσ ςκάλεσ μαηί με φοιτθτζσ ςκιζσ ονείρων άςαρκεσ, καμπζσ μα τϊρα κζλω τθσ καρδιάσ του το βλζμμα να δω το χτφπο από τισ αρτθρίεσ του που αιματϊνουν ζνα ψυχιςμό από λζξεισ ςκζλεκρα και οράματα φωτιάσ τον ξζρω καλά αυτό το νζο φοράει τα νιάτα του ςαν πανωφόρι δανεικό και θ δροςιά του πρωινοφ ίςα που φτάνει ςτθ ψυχι του μα ζχει ςτα χείλθ ακόμθ κείνθ τθ γεφςθ τθσ αναμονισ ζτςι κυμάμαι περιμζνει πάντοτε κάτι περιμζνει… τον βλζπω πάλι ζξω από κείνο το δωμάτιο νοςοκομείου με το νεκρό βθματιςμό ενόσ ανκρϊπου ςε αγωνία 2

το τςιγάρο δεν φεφγει από τα δάχτυλα ο καπνόσ δεν φεφγει από τα ςτικια νομίηω πωσ ξζρω τι κζλω να του πω όμωσ δεν κα μ’ακοφςει αυτι θ νφχτα δεν κα ξθμερϊςει αναίμακτα μα είμαι αρπαγμζνοσ απϋτθν αςφάλεια του χτεσ και τον αφινω ςτθ ςιωπι του να ςκζφτεται πωσ κα κυλιςει άλλο ζνα λεπτό αιωνιότθτασ να περιμζνει πάντοτε να περιμζνει… κι είμαι ξαφνικά εδϊ τον ανταμϊνω πάλι πίςω από κείνο το γραφείο γκριηάραν κιόλασ τα μαλλιά του ςκάφτθκε το μζτωπο από φλφκταινεσ ελπίδεσ ρθμάχτθκε το ευγενικό του πρόςωπο από φωνζσ αιϊνων από ουρλιαχτά φρενϊν και κλείνει βλζπω τ’ αυτιά του παλεφει προςπακεί να κλζψει τθν ελάχιςτθ ακεραιότθτα που δεν κα απορρίψει ςαν ξζνο μόςχευμα το είναι του μθν τουσ ακοφσ! κλείςε τ’αυτιά ςου

3

μθν τουσ ακοφσ! αυτό που περιμζνεισ ςαρκϊκθκε ςτο ςιμερα και πζκανε ςτο χκεσ! αυτό που περιμζνεισ ζνα χαμόγελο ορφανό αυτό που περιμζνεισ ζνασ ςβϊλοσ χϊμα μια χοφφτα προςευχζσ και το φιλί τθσ όταν ς’ αποχαιρετοφςε! Μθν τουσ ακοφσ! Φυλάξου! Πρόςεξε! ζχιδνεσ τφψεισ πόρνεσ ενοχζσ ςφάλις’τα μάτια ςου τυφλϊςου! Άντεξε ανάςανε πάρε τισ λζξεισ ιλιο αρματϊςου! κι ζνα λευκό χαμόγελο και κοίτα με ξανά… Δεκ 2009

http://aream-nimertis.blogspot.gr/

4