[Η ΠΑΓΚΟΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΝΘΗΚΗ – ΔΙΑΛΟΓΟΙ] Το φαινομενολογικό πλαίσιο
-Στην προσπάθειά μου να κατατροπωθεί αυτό το ενοχλητικό ‘ανθρωπάκι’ που ζει εντός σου… -Κατατρόπωσες το μεγάλο ‘ανθρωπάκι’ τελικά… -Δεν κατατροπώθηκε τίποτε… τελικά… και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν συνεργάζεσαι… -Φυσικά δεν συνεργάζομαι… αποκλείεται να συνεργαστώ στην εξόντωσή μου… -Είναι για το καλό σου… -Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Στο σχολείο; Οι γονείς; Οι συγγενείς; Η εκκλησία; Ο στρατός; Οι εργοδότες; -Πάλι κάνεις το ίδιο… -Με συνέπεια ‘ανταποκρίνομαι’ στον εφιαλτικό μηχανισμό σου… -Δεν είμαι μηχανισμός… -Αλλά υπηρετείς κάποιον… -Προσπαθώ… άκου… είσαι άρρωστος… το αποδέχεσαι αυτό; -Είσαι γουρούνι… το αποδέχεσαι αυτό; -Είσαι άρρωστος και μπορείς να γίνεις καλά… -Είσαι γουρούνι και δεν νομίζω ότι μπορείς να γίνεις καλά… -Τι φοβάσαι; -Πώς; -Σε ρώτησα… τι φοβάσαι; -Τους σεισμούς… από παιδί… ήταν το ’81 όταν… -Όχι… δεν εννοώ αυτό… εννοώ… εμένα; Φοβάσαι εμένα; -Φυσικά σε φοβάμαι! -Γιατί; -Γιατί με έχεις κλειδωμένο εδώ μέσα όλο αυτό το διάστημα και μού κάνεις κάθε μέρα τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις… -Κι αυτό γιατί παλεύω να πάρω απαντήσεις… -Με τον λάθος τρόπο. -Πες μου τον σωστό.