Ό,τι μου λείπει σε άγγιγμα, το κερδίζω σε όνειρο… Πέμπτη, Ιανουαρίου 24, 2013
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την ‘φυγή’ ενός ποιητή προς την αιωνιότητα… με τον φθαρτό, σάρκινο φορέα του βέβαια καθώς πνευματικά και καλλιτεχνικά, η Αιωνιότητα, ο Χρόνος και η Μνήμη είναι άξονες που δεν τον αποχωρίστηκαν ποτέ. Και παρότι δεν είμαι ο ‘ειδικός’ ή ο ‘επαγγελματικά αρμόδιος’ αισθάνομαι πως αξίζει ο κόπος να γράψω δυο λόγια για όλο αυτό το ταξίδι που έχω βιώσει επί πολλά χρόνια μέσα από τον Αγγελοπουλικό κινηματογράφο. Και να ξεκινήσω με έναν αιφνιδιασμό. Δεν τον χώνεψα στην αρχή, ούτε τον Αγγελόπουλο, ούτε την ‘μυθολογία’ γύρω απ’αυτόν. Εκεί, γύρω στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ο σκηνοθέτης έκανε τις ωραιότερες ίσως ταινίες του, προσωπικά αρνιόμουν πεισματικά να τις δω. Για να πω την αλήθεια, αισθανόμουν πως όλη αυτή η δοξολογία από τους αριστερούς κριτικούς ήταν μια κατασκευή που ήθελε να μας επιβάλλει αυτό το ‘νέο’ κινηματογράφο ως τον μοναδικό. Δεν μπορώ όμως να μην ομολογήσω επίσης πως, κρυφά και ως αντιπολίτευση στον εαυτό μου, διάβαζα για τις ταινίες του, μάθαινα για την εκπληκτική φωτογραφία, τα μυθικά πλάνα, την ποιητική γραφή και την μαγική μουσική. Και όλο αυτό το πληροφοριακό υλικό υπέσκαβε την… ξεροκέφαλη πεισμοσύνη μου και καλά της έκανε αφού, τελικά, ενέδωσα και είδα, σε βίντεο θυμάμαι, ως πρώτη ταινία, το ‘Ταξίδι στα Κύθηρα’ που είναι και η πρώτη ταινία που η Καραΐνδρου ‘έντυσε’ μουσικά. Και το έκανα ύστερα από μια ιδιοτροπία της τύχης αφού η βιντεοκασέτα ‘ήρθε’ με έναν παράξενο τρόπο στα χέρια μου από κάποιον φίλο. Ομολογώ πως εκείνη η εμπειρία ήταν από τις ωραιότερες και δυνατότερες. Και την ανακαλώ πάντοτε. Τη θεωρώ δε ισοδύναμη με την περίφημη – κατά την εσωτερική παράδοση – ‘μυητική έκρηξη’… αλλά τούτο ας είναι αντικείμενο άλλης ανάρτησης…
Η όλη γραφή, η όλη αφήγηση, η σχεδόν μαυλιστική μουσική και η οστεώδης, ασκητική, σχεδόν Ελ Γκρεκική παρουσία του Κατράκη που από μόνη της είναι ένας φοβερός κεντροβαρικός άξονας, με πυροδότησαν θα έλεγα για να αναζητήσω αμέσως τις παλαιότερες και όποιες άλλες ταινίες του Αγγελόπουλου δεν είχα δει και ‘σαμποτάριζα’. Και τούτη η δίψα, περίεργο, δεν έσβησε ποτέ. Ακόμα κι αν παραδέχομαι και αναγνωρίζω πως μετά την ‘Αιωνιότητα’ η κινηματογραφική αποτύπωση φθίνει, έχει μια μανιερίστικη ευκολία και ειδικά στην τελευταία του ταινία, την ‘Σκόνη του Χρόνου’